Γράφει ο
ΟΜΗΡΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
ΚΡΑΤΙΚΑ ΧΡΕΗ, ΕΝΕΡΓΕΙΑ
ΚΑΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ
Tι επιδιώκει στην πραγματικότητα η Τρόικα;
Είναι, άραγε, τόσο ηλίθια η Τρόικα;
Η απάντηση στο ερώτημα βρίσκεται στην πρόσφατη ιστορία της Ευρώπης.
Το 1953, τέσσερα μόλις χρόνια μετά την ίδρυσή της, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας βυθιζόταν κάτω από το βάρος των χρεών της και απειλούσε να συμπαρασύρει στην κατάρρευση και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Τότε, οι 21 χώρες - πιστωτές της ΟΔΓ συναντήθηκαν στο Λονδίνο και αποφάσισαν να προσαρμόσουν τις απαιτήσεις τους στις δυνατότητες της χώρας-οφειλέτη να αποπληρώσει το χρέος της. Ως αποτέλεσμα αυτής της παρέμβασης, το συσσωρευμένο χρέος μειώθηκε κατά 60% και δόθηκε στη Γερμανία ένα μορατόριουμ πέντε ετών συν μια παράταση 30ετίας για την αποπληρωμή. Οι πιστωτές συμπεριέλαβαν επίσης μια ρήτρα στη συμφωνία ανάπτυξης, σύμφωνα με την οποία η χώρα-οφειλέτης - ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας – θα διέθετε για την αποπληρωμή του χρέους της μόνο το 1/20 των εσόδων της από τις εξαγωγές.
Και ρωτάμε: Γιατί δεν κάνει κάτι ανάλογο σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση για τις υπερχρεωμένες χώρες της;
Ίσως γιατί ο πραγματικός στόχος και η προτεραιότητα της τρόικας δεν είναι να εισπράξει το χρέος.
Ίσως επειδή αυτό που επιδιώκεται στην πραγματικότητα είναι η πλήρης διάλυση του κοινωνικού κράτους και η κατάργηση των κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών στην Ευρώπη: των δικαιωμάτων που παρέχει στους πολίτες το λεγόμενο κράτος πρόνοιας. Διότι θα μπορούσε κάλλιστα να ζητηθεί από τους πολίτες να στερηθούν ένα μέρος της ευημερίας/του πλούτου τους, αλλά όχι απαραίτητα να απολέσουν πλήρως τα δικαιώματά τους.
Τέλος, η Ευρωπαϊκή Ένωση ίσως να επιλέγει αυτή την απάνθρωπη πολιτική επειδή η «κρίση» αυτή επιτρέπει σε μια αισχρή μειοψηφία πλουτοκρατών να αυξήσει τα κέρδη της, όπως προκύπτει από τα στοιχεία.
Η μόνη λογική προσέγγιση είναι η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, αφού δεν είναι δυνατή η αποπληρωμή του στον αιώνα τον άπαντα. Όπως εξηγεί ο John Ralston, το σύνολο του χρέους θα πρέπει να διαγραφεί, αφού το χρέος αυτό κυριολεκτικά βυθίζει την Ευρώπη. Επίσης, προτείνει χαρακτηριστικά να εσωκλειστεί το χρέος σε ένα φάκελο με την ένδειξη «άκρως σημαντικό» απ’ έξω, να κλειδωθεί σ’ ένα συρτάρι και να πεταχτεί το κλειδί.
Όμως, κάτι τέτοιο δεν είναι στις προθέσεις της ΕΕ και του ΔΝΤ. Μήπως θα πρέπει όλοι να αναρωτηθούμε γιατί;
Εάν το μεγαλύτερο μέρος του χρέους δεν διαγραφεί, παράλληλα με μια σταδιακή μεταρρύθμιση των φορολογικών συστημάτων και την πάταξη του άθλιου καρκινώματος των φορολογικών «παραδείσων» και του παρατραπεζικού συστήματος, δεν πρόκειται να υπάρξει ούτε έλεος ούτε σωτηρία για την Ευρώπη. Εάν ποτέ υπάρξει.
ΣΤΟΧΟΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ, Η ΥΠΕΞΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ – ΚΥΠΡΟΥ.
Μέσα σε έναν αιώνα, ο τρίτος πόλεμος Γερμανίας – Ρωσίας έχει ήδη ξεκινήσει.
Η Gazprom, καθετοποιημένη πλήρως, με δομή στρατιωτικής μηχανής, σφιχταγκαλιάζει την Γερμανία, καθιστώντας την ενεργειακά αιχμάλωτη της Ρωσίας.
Η Γερμανία αντιδρά με την απόπειρα υπεξαίρεσης του φυσικού αερίου Ελλάδας – Κύπρου μέσω μνημονίων.
Η Τουρκία για άλλη μία φορά στο πλευρό των Γερμανών ως δαμόκλειος σπάθη σε περίπτωση αντίδρασης.
Ο Σημίτης υπηρέτησε ευλαβικά αυτό το σχέδιο από το 1995. Η εξόντωση Παπανδρέου, τα Ίμια και η αναστολή των ερευνών κατέστησαν την Ελληνική ΑΟΖ είτε “Ευρωπαϊκή” είτε “Ελληνοτουρκική”.
Η μεγάλη σύγκρουση έχει ξεκινήσει. Η Ελλάδα οφείλει να προσέξει για να μην έχει την τύχη της Ρουμανίας στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Ακόμα χειρότερα, να μην ζήσει ένα νέο 1922.
Ο Πούτιν προσπαθεί να αποφύγει τα λάθη του Τσάρου Νικολάου “σφραγίζοντας” την
δυνατότητα διείσδυσης των Γερμανών στην Ρώσικη κοινωνία, με την δημιουργία εθνικής συνείδησης και κοινωνικής ισορροπίας.
Η ΕΕ το ισχυρό όπλο στα χέρια της Γερμανίας, με εγκλωβισμό – χειραγώγηση τοπικών κυβερνήσεων και καρατόμηση “αντιφρονούντων”.
Ο ενεργειακός πόλεμος με τη βοήθεια των χρηματοπιστωτικών όπλων, βρίσκεται πλέον επίσημα στο επίκεντρο της πολεμικής τέχνης μια θέση που, για χιλιάδες χρόνια μέχρι σήμερα, κατείχαν οι στρατιώτες και τα συμβατικά όπλα. Η διεξαγωγή πολέμων με αμυντικά ή επιθετικά χρηματοπιστωτικά όπλα, θα αναλύεται σύντομα από τα επίσημα στρατιωτικά εγχειρίδια, αλλά και θα διδάσκεται στις στρατιωτικές σχολές! Το συγκεκριμένο όπλο χρησιμοποιείται εύκολα, επιτρέπει καλυμμένες και κρυφές ενέργειες, ενώ διαθέτει μια εξαιρετικά καταστροφική δύναμη, κατά πολύ πιο ανώτερη και πιο ασφαλέστερη ταυτόχρονα, όλων των άλλων πολεμικών όπλων.
Για παράδειγμα η Ρωσία διαθέτει ένα ισχυρότατο όπλο, με το οποίο έχει τη δυνατότητα να
αντιμετωπίσει επιτυχημένα τους εχθρούς της, στο πεδίο που διεξάγονται σήμερα οι μάχες του παγκόσμιου συναλλαγματικού πολέμου: την ενέργεια. Στα πλαίσια αυτά, το σημαντικότερο ίσως μέσο χρήσης του συγκεκριμένου όπλου, εκ μέρους της Ρωσίας, είναι η μεγαλύτερη επιχείρηση της, η οποία είναι ταυτόχρονα ο μεγαλύτερος παραγωγός φυσικού αερίου στον κόσμο, την Gazprom. Η επιχειρηματική και οργανωτική της δομή είναι εξ ολοκλήρου κάθετη. Συμπεριλαμβάνει εξόρυξη, παραγωγή, μεταφορά, προετοιμασία, εμπορία και παράδοση. Ελέγχει το 20% των αποθεμάτων φυσικού αερίου του πλανήτη, καθώς επίσης το 60% των αποθεμάτων της Ρωσίας. Εκτός από τον τομέα της ενέργειας, η Gazprom έχει αναπτυχθεί στους τομείς των ΜΜΕ, τραπεζών, ασφαλειών και επενδύσεων, έχοντας ιδιόκτητη εσωτερική επενδυτική εταιρεία. Περαιτέρω, ο μακροπρόθεσμος προγραμματισμός της Gazprom θυμίζει περισσότερο το σχεδιασμό μιας πολεμικής τακτικής, παρά μια επιχειρησιακή στρατηγική.
Για παράδειγμα η χρήση του φυσικού αερίου, ως ένα γεωπολιτικό όπλο, αποδείχθηκε για πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 2006 όπου η Ρωσία σταμάτησε να εφοδιάζει την Ουκρανία, με το δικαιολογητικό ότι υπήρχαν σημαντικές διαφορές με τη χώρα, όσον αφορά την πληρωμή του αερίου. Φυσικά, τα αποτελέσματα αυτής της ενέργειας δεν περιορίσθηκαν μόνο στην Ουκρανία, αλλά επεκτάθηκαν σε ολόκληρη την Ευρώπη αφού ο αγωγός διασχίζει την Ουκρανία. Η ίδια ιστορία επαναλήφθηκε το 2009 αυτή τη φορά με πολύ επώδυνα αποτελέσματα, αφού αρκετά εργοστάσια στην Ανατολική Ευρώπη ανέστειλαν τις εργασίες τους, ενώ έμειναν χωρίς θέρμανση πάρα πολλές κατοικίες, μέσα στην πιο ψυχρή εποχή του χρόνου. Οι δύο αυτές περιπτώσεις τεκμηριώνουν το γεγονός ότι, η Ρωσία δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει στο μέλλον το όπλο φυσικό αέριο όσο πιο αιμοβόρα μπορεί και χωρίς κανέναν οίκτο. Ουσιαστικά λοιπόν, η Ρωσία δοκίμασε και αριστοποίησε τη χρήση του φυσικού αερίου ως όπλου επιτυγχάνοντας ένα πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα, το οποίο ενισχύει την επιθετική της ικανότητα σε πολύ μεγάλο βαθμό. Εάν χρησιμοποιούσε το ίδιο όπλο σήμερα, το σταμάτημα δηλαδή της τροφοδοσίας της Ευρώπης με φυσικό αέριο, τα αποτελέσματα θα ήταν εξαιρετικά καταστροφικά. Ειδικά στις παραγωγικές βιομηχανίες της Βόρειας Ευρώπης και ιδιαίτερα στις βαριές βιομηχανίες της Γερμανίας.
Ο αγωγός, με τον οποίο μεταφέρεται το φυσικό αέριο από τη Ρωσία στην Ευρώπη, είναι ο Nord Stream. Πρόκειται για μια εταιρεία, με μετόχους τη Ρωσική Gazprom, καθώς επίσης τις γερμανικές Wintershall και EON, την Ολλανδική Gasunie και τη Γαλλική GDF Suez. Σχεδιάστηκε επίσης ο South Stream, με μετόχους την Gazprom, την Ιταλική ΕΝΙ, τη Γαλλική EdF Suez και την Γερμανική Wintershall. Με αυτό τον τρόπο θα αποφευχθεί ο εφοδιασμός της Ευρώπης, μέσω της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας. Μεγάλος εχθρός της Ρωσίας είναι ο αγωγός Nabucco, ο οποίος σχεδιάζεται από κράτη της Ευρώπης, σε συνεργασία με τις ΗΠΑ, με στόχο να εξασφαλίσει στην Ευρώπη φυσικό αέριο από τα αποθέματα της Κασπίας (Αζερμπαϊτζάν και Καζακστάν, ενδεχομένως επίσης από το Ιράν, το Ιράκ και την Αίγυπτο) έτσι ώστε να μην είναι απόλυτα εξαρτημένη από τη Ρωσία. Η Ρωσία δεν προσπαθεί μόνο να εμποδίσει την κατασκευή του Nabucco αλλά, παράλληλα, προωθεί δύο εναλλακτικούς αγωγούς, μέσω των οποίων θα μεταφέρεται το φυσικό αέριο από την κεντρική Ασία στην Ευρώπη ελεγχόμενους από την Gazprom. Η προμήθεια άλλωστε της Ευρώπης με φυσικό αέριο, είναι ο κυριότερος μοχλός πίεσης που έχει η Ρωσία στη διάθεση της, κάτι που βέβαια δεν θέλει σε καμία περίπτωση να χάσει.
Έχοντας υπόψη τα πιο πάνω, η Αχίλλειος πτέρνα της Γερμανίας είναι η ενεργειακή της εξάρτηση από τη Ρωσία. Είναι για αυτό που ήδη έχει επιδοθεί σε ένα αγώνα εξεύρεσης εναλλακτικών ενεργειακών πηγών. Έχει για παράδειγμα πρωτοστατήσει στην δημιουργία του Διεθνές Γραφείου Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, έχει αναπτύξει πρωτοπόρες ανανεώσιμες τεχνολογίες. Αλλά γνωρίζει ότι αυτό δεν είναι αρκετό. Το φυσικό αέριο θα είναι ο ρυθμιστής στο μακροπρόθεσμο ενεργειακό ισοζύγιο της Γερμανίας. Για αυτό η Γερμανία τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να χρησιμοποιεί και αυτή χρηματοπιστωτικά όπλα για την ικανοποίηση των ενεργειακών της αναγκών.
Παράδειγμα η κατάσταση που ζούμε σήμερα, όπου μακροπρόθεσμος στόχος της Γερμανίας είναι η υπεξαίρεση των αποθεμάτων υδρογονανθράκων της Κύπρου. Έχει αρχίσει με την προσπάθεια καταστροφής του χρηματοπιστωτικού τομέα της χώρας μας και με την παράλληλη ένταξή της Κύπρου σε τριμηνιαία μνημονιακή επιτήρηση. Με αυτό τον τρόπο τα έσοδα τη χώρας μας θα μειώνονται συνεχώς και τότε θα αρχίσει η μνημονιακή διαχείριση του δικού μας φυσικού αέριου και πετρελαίου. Θα είμαστε διά βίου σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Στα πλαίσια αυτά, η Πολιτεία πρέπει να αποφύγει όλες τις παγίδες με στόχο όχι μόνο να μην χαθεί τίποτα, αλλά να βγει η πατρίδα μας κερδισμένη από την κρίση. Η Κύπρος, από γεωπολιτικής πλευράς, βρίσκεται σε μια εξαιρετικά πλεονεκτική θέση, ίσως στην καλύτερη της ιστορίας της. Ταυτόχρονα βέβαια, είναι υποχρεωμένη να βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί, γεγονός που οφείλει να υποχρεώσει τα πολιτικά κόμματα να συνεργαστούν, χωρίς τις σημερινές μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον ενεργειακό πόλεμο που δεχόμαστε προς όφελος μας. Είναι άμεση η ανάγκη χάραξης επιστημονικά τεκμηριωμένου μακροπρόθεσμου ενεργειακού σχεδιασμού που θα διαλαμβάνει όλες τις πτυχές διαχείρισης των υδρογονανθράκων μας. Με αυτό τον τρόπο θα ξέρουμε τι θέλουμε και πως θα το πράξουμε. Τέτοιος σχεδιασμός θα μπορούσε να κωδικοποιηθεί ίσως σε 10 εντολές (όπως αυτές της Νορβηγίας) και να συμφωνηθεί από όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου. Είναι στο χέρι μας κατά πόσο θέλουμε να διαχειριστούμε εμείς τον εθνικό μας πλούτο ή θα τον αφήσουμε σε μνημονιακή διαχείριση!
