Αλ.Τσίπρας προς Λαγκάρντ: Η εμπιστοσύνη μας κλονίζεται από τις αποκαλύψεις των Wikileaks

Επιστολή προς την γενική διευθύντρια του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ απέστειλε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας,

στην οποία  εκφράζει την προβληματισμό του για τις αποκαλύψεις των Wikileaks. Επισημαίνει ότι η διαπραγμάτευση πρέπει να γίνεται με όρους αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης και εκτιμά ότι η αξιοπιστία και η εμπιστοσύνη κλονίζεται από τις αποκαλύψεις των Wikileaks.

Επιπλέον, ο πρωθυπουργός ζητά να ξεκαθαρίσει το Ταμείο εάν αυτά που αποκαλύπτονται είναι επίσημες θέσεις του Ταμείου.

Συγκεκριμένα, πρόκειται για τα τρία σημεία των διαλόγων που αποκαλύφθηκαν, τα οποία επισήμαιναν νωρίτερα πηγές της κυβέρνησης: Πρώτον, για το ότι τα στελέχη του ΔΝΤ αναφέρονται στην πρόκληση πιστωτικού γεγονότος με σκοπό να βρεθεί η χώρα σε οριακό σημείο ώστε να υποκύψει στις ακραίες θέσεις του ΔΝΤ. Χαρακτηρίζουν το πιστωτικό γεγονός με κυνικό τρόπο ως το μοναδικό κίνητρο για συμφωνία και μιλούν ευθέως για χρεοκοπία της χώρας. Δεύτερον, ότι συσχετίζουν την υπόθεση της Ελλάδας με το δημοψήφισμα για την παραμονή του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ρισκάροντας συνολική πολιτική αποσταθεροποίηση στην Ευρώπη. Τρίτον, ότι διατυπώνουν την πρόθεση τους να απειλήσουν ακόμη και την Γερμανίδα καγκελάριο, κα Μέρκελ, με σκοπό να την εξαναγκάσουν να προσχωρήσει στις θέσεις τους. 

Διαβάστε αναλυτικά την επιστολή του Α. Τσίπρα όπως δημοσιεύθηκε στη Huffington Post:

«Προς την επικεφαλής του ΔΝΤ
Κριστίν Λαγκάρντ

Αγαπητή Κριστίν

Σου γράφω για να σου εκφράσω τη βαθιά μου ανησυχία σχετικά με δημοσιεύματα αναφορικά με τη θέση αξιωματούχων του ΔΝΤ, οι οποίοι διαθέτουν ρόλους κλειδιά στο ελληνικό πρόγραμμα.

Το πρώτο θέμα, έχει να κάνει με το εάν η θέση τους αντανακλά την επίσημη θέση του ΔΝΤ. Η χρήση ενός πιστωτικού γεγονότος ως ένα μέσο πίεσης προς την Ελλάδα και τα υπόλοιπα μέλη είναι πέρα από τα όρια της διαδικασίας της διαπραγμάτευσης όπως την καταλαβαίνουμε.

Το δεύτερο θέμα, έχει να κάνει με το κατά πόσο η Ελλάδα μπορεί να εμπιστευθεί και να συνεχίσει να διαπραγματεύεται καλή τη πίστη, με τους αξιωματούχους του ΔΝΤ, οι οποίοι εκφράζουν απόψεις σαν και αυτές που εκφράζονται σε αυτές τις δημοσιεύσεις.

Ιδιαίτερα, καθώς εμφανίζονται να απειλούν με καθυστέρηση την διαδικασία, πιστεύοντας πως μόνο ένα πιστωτικό γεγονός θα οδηγήσει σε παραχωρήσεις. Οι επιτυχείς διαπραγματεύσεις είναι συχνά δύσκολες, ωστόσο απαιτούν εμπιστοσύνη και αξιοπιστία από όλες τις πλευρές. Ειλικρινά εύχομαι, ότι η θέση του ΔΝΤ είναι να φτάσουμε σε μια γρήγορη, επιτυχή, και βιώσιμη κατάληξη της αξιολόγησης και είμαι σίγουρος ότι θα λάβετε όλα τα απαραίτητα μέτρα για να διασφαλίσετε ότι η διαπραγματευτική διαδικασία θα παραμείνει σε τροχιά.

Όπως πάντα, θα χαιρόμουν να μιλήσω μαζί σου οποιαδήποτε στιγμή γι αυτά τα θέματα και είμαι σίγουρος ότι θα συμμεριστείς την ανησυχία μου.

Με εκτίμηση
Αλέξης Τσίπρας»

Απο τις 3 Απριλιου 2016,7 ώρες η διαφορά Αυστραλίας- Ελλάδας

Απο την Κυριακη 3/4/16 η διαφορα μεταξυ Αν.Αυστραλιας Ελλάδας ειναι 7 ώρες.
Όταν δηλαδή η ώρα στην Αθήνα ειναι 12 μεσάνυχτα ή μεσημέρι,στην Καμπέρα
ειναι 7 πρωί ή βράδυ

..http://itimes.gr/

Υποχρέωση υποβολής φορολογικής δήλωσης από τους Έλληνες του εξωτερικού

Μετακομίζοντας ένας Έλληνας στο εξωτερικό, για να εργαστεί, συνήθως έχει την εντύπωση ότι, εφ’ όσον δεν διαμένει πλέον στην Ελλάδα, δεν έχει ούτε υποχρέωση υποβολής φορολογικής δήλωσης στην χώρα μας. Το θέμα όμως δεν είναι τόσο απλό όσο αρχικά φαίνεται, διότι αυτό που ενδιαφέρει την ελληνική φορολογική αρχή (εφορία), για να απαλλάξει έναν Έλληνα κάτοικο του εξωτερικού από την υποχρέωση υποβολής φορολογικής δήλωσης και άρα καταβολής φόρων στην Ελλάδα είναι η φορολογική κατοικία του και όχι απλά ο τόπος διαμονής του.

Η φορολογική κατοικία είναι ξεχωριστή έννοια και διαφέρει από το τόπο διαμονής.

Ο πολίτης που είναι φορολογικός κάτοικος Ελλάδας έχει την υποχρέωση να υποβάλλει στην χώρα μας φορολογική δήλωση και να δηλώνει σε αυτήν το εισόδημα που αποκτά σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου (παρ. 1, άρθρο 3, Ν. 4172/13). Ο πολίτης που είναι φορολογικός κάτοικος εξωτερικού έχει υποχρέωση να υποβάλλει φορολογική δήλωση στην Ελλάδα μόνο εφόσον αποκτάει εισόδημα στην χώρα μας και να δηλώνει σε αυτήν την φορολογική του δήλωση μόνον το εισόδημα που αποκτάει στην Ελλάδα (παρ. 2, άρθρο 3, Ν. 4172/13).

Σύμφωνα με την ελληνική φορολογική νομοθεσία ένα πρόσωπο, όταν έχει στην Ελλάδα τη μόνιμη ή κύρια κατοικία του ή τη συνήθη διαμονή του ή το κέντρο των ζωτικών του συμφερόντων (προσωπικούς ή οικονομικούς ή κοινωνικούς δεσμούς)δεν μπορεί να θεωρηθεί φορολογικός κάτοικος εξωτερικού αλλά μόνον φορολογικός κάτοικος Ελλάδας (παρ. 1, άρθρο 4, Ν.4172/13).

Συνεπώς, ένας Έλληνας του εξωτερικού προκειμένου να μην υποβάλει φορολογική δήλωση στην χώρα μας θα πρέπει: α) να έχει προσκομίσει στην ελληνική εφορία τα δικαιολογητικά που αποδεικνύουν ότι πλέον ζει στο εξωτερικό και η εφορία να έκρινε ότι ο συγκεκριμένος φορολογούμενος  είναι φορολογικός κάτοικος εξωτερικού και β) να μην αποκτά εισόδημα στην Ελλάδα.

Πολλές φορές στην πράξη συναντάμε περιπτώσεις ανθρώπων που ενώ έχουν μετακομίσει στο εξωτερικό ουδέποτε ενημέρωσαν την ελληνική εφορία ότιδιαμένουν στο εξωτερικό και ότι εκεί βρίσκεται πλέον το κέντρο των ζωτικών τους συμφερόντων, έτσι ώστε να θεωρηθούν φορολογικοί κάτοικοι εξωτερικού με αποτέλεσμα οι φορολογούμενοι αυτοί να εμφανίζονται στα αρχεία της ελληνικής εφορίας ως φορολογικοί κάτοικοι Ελλάδας και συνεπώς να έχουν υποχρέωση όχι απλώς να υποβάλουν φορολογική δήλωση στην χώρα μας αλλά και να δηλώνουν σε αυτήν τα εισοδήματα που αποκτούν στο εξωτερικό.

Στην περίπτωση που ένας Έλληνας του εξωτερικού προσκόμισε στην εφορία τα απαιτούμενα δικαιολογητικά και η εφορία συναίνεσε ότι ο φορολογούμενος αυτός είναι φορολογικός κάτοικος εξωτερικού αλλά ο φορολογούμενος αυτός έχει στην κατοχή του και ένα αγροτεμάχιο στην Ελλάδα το οποίο του αποφέρει κάποιο ενοίκιο, σε αυτήν την περίπτωση υπάρχει υποχρέωση υποβολής φορολογικής δήλωσης και στην Ελλάδα, αλλά για να δηλωθεί μόνον το εισόδημα από την εκμίσθωση του αγροτεμαχίου.

Τέλος, στην περίπτωση που ένας Έλληνας ζει και εργάζεται στο εξωτερικό καιαιτήθηκε από την ελληνική εφορία την μεταβολή της φορολογικής του κατοικίας από την Ελλάδα στο εξωτερικό αλλά η εφορία έκρινε ότι το κέντρο των ζωτικών του συμφερόντων παραμένει στην Ελλάδα, επειδή π.χ. η σύζυγός του και τα τέκνα του παραμένουν στην Ελλάδα, οπότε αρνήθηκε να τον θεωρήσει φορολογικό κάτοικο εξωτερικού, ο φορολογούμενος αυτός θα συνεχίσει να υποβάλει στην χώρα μας φορολογική δήλωση και θα δηλώνει σε αυτήν το εισόδημα που αποκτάει από την εργασία του στο εξωτερικό και τυχόν εισοδήματα που προκύπτουν στην Ελλάδα.

Σημείωση: Όσοι επιθυμούν να μεταφέρουν την φορολογική τους κατοικία στο εξωτερικό για το φορολογικό έτος 2015, θα πρέπει άμεσα, εντός του Μαρτίου αν είναι δυνατόν, να υποβάλουν στην Δ.Ο.Υ. που ανήκουν το σχετικό αίτημα και να ορίσουν τον φορολογικό τους εκπρόσωπο στην Ελλάδα. Έως τις 10 Σεπτεμβρίου θα πρέπει να υποβληθούν τα δικαιολογητικά που τεκμηριώνουν την μεταβολή της φορολογικής κατοικίας και στην πορεία έως την 31η  Δεκεμβρίου 2016 θα πρέπει να υποβληθεί η φορολογική τους δήλωση (ΠΟΛ 1058/2015). 

Πηγή: e-forologia -http://itimes.gr/

ΑΜΟΚ ΜΑΝΤΟΝΑΣ για 17 χρονη Ελληνιδα ..Πρόταση γάμου επι σκηνης στο Σύδνευ,μετά το γδύσιμό της

O ;ΕΡΩΤΑΣ ειναι κακός
αλοιά μη σε κολλησει
εκόλλησε και μια γριιά*
και πάει να..ψοφήσει!!
Ελληνική παροιμία

*ΜΑΝΤΟΝΑ ,έκανε πρόταση 
γαμου σε 17 χρονη Ελλνίδα του Μπρίσμπαν,στη σκηνή του Σύδνευ Αυστραλίας,,

Εμεις μάθαμε τα "Σόδομα και Γόμορα" και επικαλούμασταν την Παναγία να μας σώσει,αλλά την σήμερον ημέρα,μια Παναγία-η  Μαντόνα - οπου δει το ωραίο και της αρέσει,..ορμάει ..και το φωνάζει μπροστά σε εκατομμύρια κόσμου..

Ας ιδούμε όμως τι λέει η σχετική ειδησεογραφία που αν μη τι άλλου φουντώνει τη φαντασία και τους πόθους ανδρων και γυναικών στον δυτικό κόσμο..


iapopsi.gr
Συνέχεια στο σίριαλ με την Μαντόνα και τη νεαρή 17χρονη, της οποίας είχε κατεβάσει το μπουστάκι για… πλάκα. Η σούπερ σταρ κάλεσε την Ελληνίδα μαζί με τη μητέρα της να βρεθούν στη συναυλία της στο Σίδνεϊ κι εκεί τους περίμενε νέα έκπληξη.

iefimerida.gr

Μετά το ξεγύμνωμα ήρθε και η αποκατάσταση με την Μαντόνα να ζητά από την 17χρονη ελληνικής καταγωγής, Ζοζεφίν Γεωργίου, να την παντρευτεί.

Η πρόταση ήρθε κατά τη διάρκεια της τελευταίας συναυλίας που έδωσε η διάσημη τραγουδίστρια στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας.

«Γλυκιά μου Ζόσεφιν, πόσο ωραία είναι που σε ξαναβλέπω» δήλωσε η 57χρονη σταρ κρατώντας μία ανθοδέσμη από λευκά λουλούδια.

Πλησίασε τη Ζόσεφιν και της είπε ότι αν έπιανε την ανθοδέσμη, θα την παντρευόταν. Η διάσημη τραγουδίστρια αμέσως μετά γύρισε την πλάτη και πέταξε την ανθοδέσμη, με την Ζοσεφίν φυσικά να την πιάνει. Και τότε η Μαντόνα της έκανε την πρόταση: «Θα με παντρευτείς;» της είπε, κάνοντας όλο το στάδιο να ξεσπάσει σε χειροκροτήματα.

Όχι, αυτή τη φορά δεν έγδυσε την νεαρή κοπέλα επί σκηνής, καθώς άλλωστε το επίμαχο μπουστάκι φορούσε η μητέρα της, αλλά της έκανε πρόταση γάμου μπροστά σε χιλιάδες κόσμο που παραληρούσε στις εξέδρες.

Μάλιστα, την είχε υποδεχτεί και με ιδιαίτερα τρυφερά λόγια, λέγοντας: «Γλυκιά μου Ζόσεφιν, πόσο ωραία που σε ξαναβλέπω». Το… σκηνικό ήταν οργανωμένο, καθώς κρατούσε και μία ανθοδέσμη από λευκά λουλούδια. Πλησίασε λοιπόν την Ζόσεφιν Γεωργίου και της είπε ότι αν έπιανε την ανθοδέσμη, θα την παντρευόταν.

Στη συνέχεια, γύρισε την πλάτη της, πέταξε ακριβώς όσο έπρεπε την ανθοδέσμη και η νεαρή κοπέλα την έπιασε και η πρόταση ήρθε κατευθείαν: «Θα με παντρευτείς;». Τόσο η κοπέλα όσο και η μητέρα της ήταν ενθουσιασμένες από την διασημότητα που βιώνουν λόγω της Μαντόνα, ενώ δεν ξέρουμε αν θα υπάρξει συνέχεια σε επόμενη συναυλία της ιδιόρρυθμης σταρ.

Πηγή: Μαντόνα: Εκανε πρόταση γάμου στην 17χρονη Ελληνίδα που ξεγύμνωσε [εικόνες&βίντεο] | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/news/259960/mantona-ekane-protasi-gamoy-stin-17hroni-ellinida-poy-xegymnose-eikonesvinteo#ixzz44h8BJAZB

ΑΠΟΨΗ. Αριστοτέλης και η κατάλυση της πολιτικής

Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

Με δεδομένο ότι ο άνθρωπος αποσκοπεί στην ευτυχία και ότι η πόλη έχει τον ίδιο στόχο σε συλλογικό επίπεδο (εξάλλου, ο άνθρωπος, ως φύσει κοινωνικό ον, μπορεί να ευτυχήσει μόνο μαζί με τους άλλους ανθρώπους), το συμπέρασμα που προκύπτει είναι η ταύτιση των συμφερόντων της πόλης και του κάθε πολίτη ξεχωριστά: «Απομένει ακόμη να εξετάσουμε αν πρέπει να αποφανθούμε ότι η ευδαιμονία του κάθε ανθρώπου χωριστά είναι ίδια με την ευδαιμονία της πόλης ή δεν είναι. Η απάντηση είναι καθαρή και εδώ: όλοι θα συμφωνούσαν ότι είναι η ίδια». (1324a 5 – 8).

Κατά συνέπεια, η εξυπηρέτηση του συλλογικού συμφέροντος θα εξασφαλίσει και το ατομικό, πράγμα που επιβεβαιώνει και ο Περικλής στον επιτάφιο λόγο, όταν δηλώνει ότι είναι προτιμότερο να είναι φτωχός σε πλούσια πόλη παρά πλούσιος σε φτωχή. Κι αν εμβαθύνει κανείς στο ζήτημα, θα διαπιστώσει ότι και η ατομική (πολίτης) και η συλλογική (πόλη) ευτυχία εκπληρώνεται με τα ίδια κριτήρια: «Όσοι δηλαδή ταυτίζουν το ευ ζην με τον πλούτο σε επίπεδο ατόμου, αυτοί και καλοτυχίζουν την πόλη στο σύνολό της, αν είναι πλούσια». (1324a 8 – 10).




Αναγκαστικά θα γίνει το ίδιο, αν το ενδιαφέρον στραφεί στον τρόπο του διοικητικού σχεδιασμού: «Το ίδιο, όσοι έχουν σε υπόληψη τον τυραννικό τρόπο ζωής, αυτοί θα ισχυρίζονταν κιόλας ότι η πόλη που ασκεί εξουσία στις περισσότερες κτήσεις, είναι η πλέον ευημερούσα». (1324a 10 – 12). Ομοίως: «Αν […] κάποιος παραδέχεται την αρετή ως προϋπόθεση της ευδαιμονίας του ανθρώπου, τότε θα ισχυριστεί ότι ευδαιμονέστερη πόλη είναι εκείνη που διακρίνεται για την υψηλή ηθική ποιότητα του βίου της». (1324a 12 – 13).

Αναπόδραστα, καταλήγουμε στη διερεύνηση των εξής δύο ζητημάτων: «Πρώτο, ποιος τρόπος ζωής είναι προτιμότερος, αυτός της πολιτικής και κοινωνικής συμμετοχής ή μάλλον ο αποξενωμένος και απαλλαγμένος από τις υποχρεώσεις της πολιτικής κοινωνίας. Δεύτερο, ποιο πολίτευμα και ποιο σύστημα οργάνωσης της πόλεως πρέπει να θεωρήσουμε άριστα, είτε επιθυμούν όλοι να μετέχουν στην πολιτική ζωή της πόλης είτε παρά την επιθυμία μερικών οι περισσότεροι». (1324a 14 – 19).

Ο Αριστοτέλης, καταλήγει στο συμπέρασμα: «Είναι φανερό λοιπόν ότι άριστο πολίτευμα είναι εκείνη η ευταξία στην οποία ο οποιοσδήποτε θα ζούσε ευτυχισμένα και ήρεμα». (1324a 23 – 25). Η ατομική γαλήνη, ως υπέρτατη μορφή ευδαιμονίας, ανάγεται σε ύψιστο πολιτειακό καθήκον είτε ο πολίτης θέλει να συμμετέχει στα πολιτικά τεκταινόμενα είτε όχι. Η νομοθεσία που φέρνει τους πολίτες σε απόγνωση οδηγώντας σε χαοτικές οικονομικές διαφορές και ανασφάλεια είναι η νομοθεσία που έχει αποτύχει, αφού πλέον είναι αδύνατο να μιλάμε για ηρεμία ή ισορροπία, πολύ περισσότερο για ατομική ευτυχία.

Όσο για το πρώτο ερώτημα που αφορά την συμμετοχή ή την απόσταση από το πολιτειακό γίγνεσθαι ο Αριστοτέλης το ανάγει σε τρόπο ζωής, όπου την περίπτωση της επιθυμίας για συμμετοχή την ονομάζει τρόπο ζωής «πολιτικό και πρακτικό» και την περίπτωση της αποχής «θεωρητικό, τον οποίο μερικοί τον αποδίδουν μόνο στο φιλόσοφο»: «Πράγματι αυτούς τους δύο τρόπους ζωής προτιμούν οι πλέον φιλότιμοι αγωνιστές της αρετής, παλαιότεροι και σύγχρονοι. Εννοώ βέβαια τον πολιτικό και το φιλόσοφο τρόπο ζωής». (1324a 29 – 32).

Η οριοθέτηση και η αξιολόγηση αυτών των δύο τρόπων ζωής είναι πολύ σπουδαίο ζήτημα, όχι όμως για την αποτίμηση της τελικής επιλογής, αλλά για τον καθορισμό των κινήτρων σε οτιδήποτε διαλέξει κανείς. Κι εδώ δε γίνεται λόγος για την – έτσι κι αλλιώς – πολιτικοποιημένη στάση που αναγκαστικά θα έχει ο φιλόσοφος, είτε συμμετέχει στις πολιτικές διαδικασίες είτε όχι, αλλά για την αίσθηση της ευθύνης που πρέπει να αναλάβει κανείς ασχέτως αν τάσσεται στην πρώτη ή στη δεύτερη κατηγορία.

Σε κάθε περίπτωση αυτό που προέχει είναι η σύνεση, που θα οδηγήσει στην εξυπηρέτηση του υψηλότερου σκοπού: «Και δεν είναι καθόλου ασήμαντο να εξακριβωθεί ποια από τις δύο απόψεις είναι αληθής, γιατί κάθε συνετός άνθρωπος, είτε ως άτομο είτε ως μέλος της πολιτικής κοινωνίας, έχει χρέος να συντονίζει τη ζωή του αποβλέποντας στον υψηλότερο σκοπό». (1324a 32 – 35). Κι όταν γίνεται λόγος για τον υψηλότερο σκοπό, δεν μπορεί παρά να εννοείται και πάλι η συνολική ευδαιμονία – που θα διασφαλίσει και την ατομική.

Το γεγονός ότι κάποιοι έχουν διαφορετική γνώμη δίνοντας ξεκάθαρη προτεραιότητα στην άποψη της συμμετοχής στα κοινά δεν αλλάζει την οπτική της αφοσίωσης στον «υψηλότερο σκοπό» ως πρωταρχική επιλογή: «… άλλοι υιοθετούν διαφορετικές θέσεις, ότι δηλαδή ο πολιτικός και πρακτικός βίος αρμόζει στον άνθρωπο, γιατί η εφαρμογή κάθε αρετής στην πράξη γίνεται περισσότερο από εκείνους που ενεργά συμμετέχουν στα κοινά και ασκούν τα πολιτικά τους δικαιώματα, παρά από εκείνους που ζουν περιχαρακωμένοι στην ατομική τους ζωή». (1324a 38 – 1324b 1). (Το ότι δεν αναφέρονται οι άνθρωποι που ασχολούνται με χειρωνακτικές εργασίες κρίνεται μάλλον αναμενόμενο, αφού ο Αριστοτέλης έχει ξεκαθαρίσει από το πρώτο βιβλίο των «Πολιτικών» ότι αυτού του είδους οι δραστηριότητες αρμόζουν στους δούλους).

Από τη στιγμή που η ευτυχία σε ατομικό επίπεδο είναι αλληλένδετη με την ορθότητα της πολιτειακής οργάνωσης, αυτό που μένει ως καίριο ζήτημα κάθε πολιτικής διερεύνησης είναι το κατά πόσο θα λειτουργήσει προς αυτή την κατεύθυνση ο δεσποτικός – απολυταρχικός τρόπος της εξουσίας ή όχι: «… κάποιοι πιστεύουν ότι η άσκηση εξουσίας σε άλλους, με δεσποτικό τρόπο είναι πολύ άδικη, όταν όμως γίνεται σύμφωνα με το πολιτικό σύνταγμα, δεν είναι άδικη, αποτελεί ωστόσο εμπόδιο στην ατομική ευημερία… άλλοι όμως θεωρούν ότι μόνο ο δεσποτικός και τυραννικός τρόπος άσκησης της εξουσίας φέρει ευημερία». (1324a 35 – 38, 1324b 2 – 3).

Το ότι ο Αριστοτέλης απορρίπτει την τυραννική εξουσία ως καταπιεστική για το άτομο και ζημιογόνα για την πόλη, δηλαδή ως απόλυτα επιβλαβή σε όλα τα επίπεδα, έχει ήδη ξεκαθαριστεί με τρόπο απόλυτο. Η κατάταξη της τυραννίας στις πολιτειακές στρεβλώσεις είναι ανένδοτη. Το μόνο που μένει είναι η σύγκριση με άλλες επιστήμες (η πολιτειακή οργάνωση ανήκει στις επιστήμες) προκειμένου να καταδειχθεί όλος ο παραλογισμός της τυραννικής πολιτειακής εκδοχής: «Αλλά αυτό ούτε στις άλλες επιστήμες βλέπουμε να συμβαίνει, γιατί ούτε του γιατρού ούτε του πλοιάρχου έργο είναι να πείσει ή να πιέσει τους βρισκόμενους σε θεραπευτική αγωγή ασθενείς και τους επιβάτες αντίστοιχα». (1324b 29 – 31).

Όταν για τον Αριστοτέλη, ακόμη και η σωτηρία που μπορεί να υποσχεθεί ο γιατρός ή ο πλοίαρχος, δεν αποτελεί δικαιολογία για καταπιεστικές συμπεριφορές (ακόμη και για να σωθεί κάποιος πρέπει πρωτίστως να το θέλει ο ίδιος), γίνεται αντιληπτό ότι η βάση κάθε επιλογής δεν μπορεί να είναι καμία άλλη από την ελεύθερη βούληση. Όμως το θέμα πηγαίνει ακόμη πιο μακριά: «… οι περισσότεροι δίνουν την εντύπωση ότι κατά την άποψή τους η καταδυνάστευση των άλλων συνιστά άσκηση πολιτικής και συνεπώς αυτό που για τον εαυτό τους δε θεωρούν ούτε δίκαιο ούτε συμφέρον, αυτό δε ντρέπονται να το ασκούν σε βάρος των άλλων». (1324b 32 – 34).

Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται ο πυρήνας των αδιεξόδων στην ανθρώπινη συνύπαρξη, καθώς, ενώ μπορεί όλοι να γνωρίζουν το δίκαιο, εντούτοις, είναι πρόθυμοι να το παραβλέψουν, όταν πρόκειται για τους άλλους – ιδίως αν σχετίζεται με προσωπικά οφέλη. Από την άποψη αυτή, το δίκαιο δεν ορίζεται ως συνθήκη που εξασφαλίζει την ισότιμη συνύπαρξη, αλλά ως γνώμονας οριοθέτησης των εκμεταλλευτικών όρων. Το ζήτημα είναι ποιος θα βρεθεί στη θέση του ανίσχυρου: «Με άλλα λόγια απαιτούν να ασκείται η εξουσία πάνω τους σύμφωνα με το δίκαιο, αδιαφορούν όμως απολύτως για τα δίκαια των άλλων». (1324b 35 – 36).

Πρόκειται για την πιο συμφεροντολογική εκδοχή της δικαιοσύνης, που αναγκαστικά αναπαράγει την αδικία, καθώς όλα πλέον καθορίζονται από τους συσχετισμούς της ισχύος. Σε τελική ανάλυση, η αδιαφορία για το δίκιο του άλλου, είτε η υπόθεσή του μας αφορά είτε όχι, λειτουργεί ως πραγμάτωση της αδικίας, αφού η δικαιοσύνη που κινείται σε αποκλειστικά ατομικό επίπεδο δεν είναι δικαιοσύνη. Η άποψη ότι «η καταδυνάστευση των άλλων συνιστά άσκηση πολιτικής» είναι η απαρχή της ζούγκλας που προτάσσεται ως πολιτική συμπεριφορά. Με την επικράτηση τέτοιων αντιλήψεων η συλλογική ευτυχία κρίνεται ανέφικτη.

Κι όταν γίνεται σαφές ότι το δίκιο αφορά μόνο αυτούς που μπορούν να το επιβάλλουν (κατά το δοκούν), το ζήτημα δεν μπορεί παρά να πάρει διακρατικές διαστάσεις: «Ωστόσο θα φαινόταν υπερβολικά άτοπο ίσως να εξετάζουν οι ερευνητές, αν είναι έργο του πολιτικού το εξής, να μπορεί δηλαδή να επινοεί τρόπους με τους οποίους να εξουσιάζει και να καταδυναστεύει τους γειτόνους του και με τη θέλησή τους και χωρίς αυτή». (1324b 22 – 26).

Εφόσον η διερεύνηση για το «αν είναι έργο του πολιτικού» να αναζητά τρόπους καταδυνάστευσης των γειτονικών πόλεων κρίνεται ανάξια για έναν ερευνητή, ως «υπερβολικά άτοπη», γίνεται ξεκάθαρο ότι η πολιτική που μεθοδεύει τέτοιου είδους πρακτικές, αριστοτελικά τουλάχιστον, δεν είναι πολιτική. Κι αυτό γιατί δεν χρήζει καμίας νομιμότητας: «Γιατί πώς θα ήταν πολιτικό ή νομοθετικό έργο αυτό, το οποίο δεν είναι καν νόμιμο; Μια εξουσία δεν είναι νόμιμη, όταν ασκείται όχι μόνο δίκαια αλλά και άδικα, και είναι δυνατόν να ασκείται κυριαρχία ακόμη και άδικα». (1324b 26 – 28).

Η αναφορά της επιλεκτικής δικαιοσύνης της εξουσίας («ασκείται όχι μόνο δίκαια αλλά και άδικα»), πέρα από το προφανές που έχει να κάνει με τις αντιλήψεις του Αριστοτέλη για τη δουλεία (μια κυριαρχία σε φύσει δούλους είναι δίκαιη), αφορά την εξουσία του ισχυρού, που μπορεί να είναι δίκαιη ως προς τα εντός της πόλης τεκταινόμενα, αλλά απολύτως άδικη ως προς τη ρύθμιση των υποθέσεων των άλλων στους οποίους ασκεί επεκτατισμό.

Μια άδικη κυριαρχία δεν αποτελεί ούτε πολιτικό ούτε νομοθετικό έργο. Οι πολιτικές που προωθούν τις επεκτατικές διαθέσεις δεν είναι πολιτικές. Είναι κατ’ επίφαση πολιτικές που θέλουν να επιβάλλουν τον κυνισμό της ισχύος μέσω της υποδούλωσης των άλλων. Οι πολιτικοί που διατείνονται ότι αναζητούν λύσεις σε θέματα ξεκάθαρης κυριαρχίας είναι αυτοί που προσπαθούν να νομιμοποιήσουν την αδικία παριστάνοντας ότι κάνουν πολιτική: «… μία πόλη αυτή καθαυτή ενδέχεται να ευημερήσει, αν της ασκείται καλή εξουσία, με την προϋπόθεση βέβαια ότι η πόλη είναι σε θέση να διοικείται η ίδια στηριζόμενη σε σπουδαίους νόμους και σε πολίτευμα του οποίου το σύνταγμα δεν αποβλέπει σε πόλεμο ούτε σε επεκτατική επικράτηση επί των εχθρών». (1324b 41 – 1325a 4).

Φυσικά, η απερίφραστη καταδίκη του επεκτατισμού ως κατάλυση δικαίου κι ως μοιραία εννοιολογική ματαίωση της πολιτικής δεν ακυρώνει τις στρατιωτικές προετοιμασίες που πρέπει πάντα να κάνει μια πόλη: «… όλες οι φροντίδες για τον πόλεμο πρέπει να θεωρηθούν καλές, όχι όμως με την έννοια ότι αποτελούν τον έσχατο σκοπό από όλους, αλλά αντίθετα ότι αυτές οι φροντίδες γίνονται για να εξυπηρετήσουν το σκοπό της πολιτικής κοινωνίας». (1325a 5 – 7).

Κι όταν γίνεται λόγος για την εξυπηρέτηση του σκοπού «της πολιτικής κοινωνίας» είναι προφανές ότι εννοείται η συνέχειά της, δηλαδή η διασφάλιση της ακεραιότητας από ενδεχόμενους εξωτερικούς κινδύνους. Με άλλα λόγια, ο στρατός υπάρχει μόνο για να προστατεύει την πόλη και σε καμία περίπτωση για να ασκεί κυριαρχία στις άλλες, που είναι λιγότερο ισχυρές στρατιωτικά.

Ο Αριστοτέλης παρακολουθώντας μια εποχή όπου ο στρατός ήταν το μόνο μέσο για την άσκηση της επιβολής δε θα μπορούσε παρά να αναφερθεί σ’ αυτό: «… σε όλα τα έθνη που είναι σε θέση να επιβάλλονται, η στρατιωτική δύναμη υπολογίζεται, όπως για παράδειγμα συμβαίνει μεταξύ των Σκυθών, των Περσών, των Θρακών και των Κελτών. Ακόμη σε μερικούς λαούς υπάρχουν και νόμοι που παρωθούν στην απόκτηση πολεμικής αρετής, όπως στην Καρχηδόνα, όπου λένε ότι οι πολίτες φορούν για κοσμήματα τόσα δαχτυλίδια όσες εκστρατείες έκαναν». (1324b 9 – 15).

Αναγνωρίζοντας ότι στο σύγχρονο κόσμο ο επεκτατισμός δε χρειάζεται να γίνεται με στρατιωτικούς όρους, αφού ο οικονομικός πόλεμος κρίνεται αποτελεσματικότερος (όχι βέβαια ότι οι στρατιωτικοί πόλεμοι έχουν εκλείψει), βρισκόμαστε και πάλι στους ίδιους «πολιτικούς» όρους του ισχυρού, που επιβάλλει τις διαθέσεις του διεκδικώντας τη νομιμότητα, όπως, βέβαια, ο ίδιος την ορίζει. Το μόνο που αλλάζει είναι ότι οι «πολιτικοί» εκφραστές του νέου τύπου κυριαρχίας δεν εκπροσωπούν κατ’ ανάγκη ένα κράτος, αλλά συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα (που ενίοτε μπορεί και να υπονομεύουν την ίδια τη χώρα τους). Το ότι σε πολλές περιπτώσεις αναλαμβάνουν υπουργεία και υψηλές θέσεις πρώην τραπεζίτες καταδεικνύει τη διαπλοκή που μετατρέπει τις επιδιώξεις της οικονομικής ελίτ σε εθνική «πολιτική». Η μετατροπή των πολιτικών προσώπων σε υπαλλήλους είναι η κατάλυση κάθε έννοιας πολιτικής.




Αναλογιζόμενοι ότι ο επεκτατισμός και η επιβολή της ισχύος αποτελούν στοιχεία που δεν έλειψαν ποτέ από την ανθρώπινη ιστορία, γίνονται αντιληπτά και τα αίτια της διαστρέβλωσης του όρου πολιτική. Γιατί η πολιτική σχεδόν ποτέ δεν αποτέλεσε πεδίο αναζήτησης του δικαίου που θα ορίσει τις ανθρώπινες σχέσεις. Ούτε στράφηκε στην επιδίωξη της ηρεμίας και της ευτυχίας των πολιτών, όπως τουλάχιστον το έθεσε ο Αριστοτέλης. Αντιθέτως νοηματοδοτήθηκε περισσότερο ως διαπραγμάτευση των όρων της υποταγής του ανίσχυρου, δηλαδή ως επισφράγιση της αδικίας. Από αυτή την άποψη, ίσως θα ήταν πιο συνεπές αν εκλαμβάναμε τον όρο πολιτική σαν ουτοπία, που παρέμεινε απραγματοποίητη μέσα στους αιώνες. Το ζήτημα είναι πώς να ονομάσουμε την «πολιτική», όπως τη βλέπουμε να πραγματώνεται…

Αριστοτέλης: «Πολιτικά», τόμος 4ος, μετάφραση Πηνελόπη Τζιώκα – Ευαγγέλου, εκδόσεις ΖΗΤΡΟΣ, Θεσσαλονίκη 2009
Πηγή: eranistis.net

Εντυπωσιακή ομιλία του Υπ.Παιδείας κ.Φίλη στη Ν.Υ «ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΘΝΗΤΟΙ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ»

Από τα εγκαίνια της έκθεσης του Ωνάσειου Κέντρου στη Νέα Υόρκη, την Τετάρτη. Διακρίνονται οι κ. Παντερμαλής, Φίλης, Μπαλτάς και Παπαδημητρίου με τον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο. Φωτογραφία ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΝΑΓΟΣ

Με …απορία, στην αρχή, αντιμετώπισαν την ομιλία του υπουργού Παιδείας, Ερευνας και Θρησκευμάτων οι παριστάμενοι στο δείπνο του Ωνάσειου Κέντρου, που πραγματοποιήθηκε στη Νέα Υόρκη, με αφορμή τα εγκαίνια της εντυπωσιακής έκθεσης «ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΘΝΗΤΟΙ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ»
 'Οπως σχολιάζει ο Μιχάλης Ιγνατίου ‘ήταν μία ανατρεπτική ομιλία, είναι η αλήθεια, που προβλημάτισε, αν και προκάλεσε και ποικίλα σχόλια, αφού εκφωνήθηκε ενώπιον του Αρχιεπισκόπου Αμερικής κ. Δημητρίου. Ακολουθεί όλο το ενδιαφέρον κείμενο: Θεοί και θνητοί! Και οι δύο πλευρές έχουν ανάγκη η μία την άλλη. Μέρες που ζούμε με την παρόξυνση της δολοφονικής τρομοκρατίας, ελέω Θεού, το ερώτημα που ανακύπτει είναι: ποιον Θεό; Τον Θεό που διχάζει και κηρύσσει πολέμους κατά των απίστων, που επιτίθεται στον ορθό λόγο και στη Δημοκρατία; Τον Θεό που ευλογεί τους σταυροφόρους και τους τζιχαντιστες; Ο αναγκαίος διάλογος των πολιτισμών περνά μέσα από τον διάλογο μεταξύ των θρησκειών. Στην ουσία η απάντηση στην ερώτηση “Ποιον Θεό;” είναι η απάντηση στο ερώτημα: “Ποιον άνθρωπο;” Η έκθεση μας οδηγεί σε μια εποχή αρμονικής σχέσης με το θείο και τη φύση. Λύση βεβαίως δεν είναι η ανιστόρητη νοσταλγία. Λύση είναι η αλλαγή του κόσμου που ζούμε, που τον σφραγίζουν ανισότητες, βία και διακρίσεις. Πως μπορεί να βοηθήσει σε αυτό μια νέα σχέση του ανθρώπου με τις υπαρξιακές αγωνίες, δηλαδή, μια σύγχρονη εκδοχή της σχέσης των ανθρώπων με τους θεούς; 

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ ΝΙΚΟΥ ΦΙΛΗ ΣΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ ΤΟΥ ΩΝΑΣΕΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ Κυρίες και Κύριοι, Ο ελληνικός πολιτισμός, και στις τρεις ιστορικές εκδοχές του – αρχαίος, βυζαντινός αλλά και νεότερος – αποτελεί το σταθερότερο πρέσβη της χώρας σε ολόκληρο τον κόσμο. Με την έννοια αυτή, η έκθεση που διοργανώνει το Ωνάσειο Πολιτιστικό Κέντρο Νέας Υόρκης για την πόλη του Δίου στον Όλυμπο, συνιστά μια μαρτυρία, μια διαχρονική μαρτυρία της Ελλάδας. Γιατί, όπως συμβαίνει και με άλλες αρχαιολογικές ανασκαφές, η αποκάλυψη είναι έργο των Ελλήνων αρχαιολόγων, οι οποίοι συγκροτούν μια από τις πλέον αναγνωρισμένες διεθνώς κοινότητες ελλήνων επιστημόνων. Στην ανασκαφή, λοιπόν, συναντώνται το χθες με το σήμερα. Και επιβεβαιώνεται ότι η παιδεία κατέχει κεντρική θέση στη συγκρότηση και την ανάπτυξη του ελληνικού έθνους. Είμαστε από τα λίγα εκείνα έθνη που η συνείδηση σε μεγάλο βαθμό ξεπήδησε από τον πολιτισμό, προτού, με την καθοριστική επίδραση της Γαλλικής Επανάστασης, το έθνος αποκτήσει πολιτική συνείδηση. Δύο μέρες, πριν τη μεθαυριανή εθνική επέτειο, σκεπτόμαστε ότι η εκπαίδευση υπήρξε ο κεντρικός άξονας της εθνικής χειραφέτησης και της κοινωνικής προόδου. Σήμερα, η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση μπορεί να αποδειχθεί η ισχυρή δύναμη που θα βγάλει την ελληνική κοινωνία από τη βαθειά κρίση, που θα βοηθήσει να ανταπεξέλθει με ανθρωπισμό και αξιοπρέπεια στις νέες κρίσιμες συνθήκες που ορίζει η προσφυγική κρίση. Η χώρα μας ζει μία δεύτερη κρίση μέσα στο περιβάλλον της οικονομικής κρίσης. Και παρά τις δυσκολίες που ζουν, οι συμπολίτες μας αντιμετωπίζουν τους πρόσφυγες με αλληλεγγύη, ανθρωπιά και αγάπη. Τους αγκαλιάζουν! Στέλνουμε ένα μήνυμα προς την Ευρώπη και προς ολόκληρο τον κόσμο. Οι μνήμες προσφυγιάς διατρέχουν την χώρα μας. Ο ποιητής επιβεβαιώνεται «Μοίρα των ανθρώπων, είσαι η δική μου μοίρα». Η έκθεση από το Δίον έχει ως θέμα της τους Θεούς και τους Θνητούς. Αναπόφευκτα σκεφτόμαστε την ήρεμη σχέση, ανάμεσα στον άνθρωπο και τους Θεούς, στους οποίους ο αρχαίος Έλληνας Πολίτης αποδίδει ανθρωπομορφική υπόσταση. Τίποτα το ανθρώπινο δεν ήταν ξένο προς το θείο. Κι αυτή η ανοιχτή ματιά αποκλίνει αισθητά από τη θεώρηση του Θεού ως Τιμωρού και Απόμακρου. Έχουμε ανάγκη από μια ήπια, αρμονική θεώρηση του θείου, από μια εκλογίκευση των φόβων, σε μια εποχή κατά την οποία οι πάσης φύσεως φονταμενταλισμοί αμφισβητούν τον ορθό λόγο και επιτίθενται στις κοινωνίες. Οπλίζουν ακόμη και το χέρι του τρομοκράτη. Και αυτή η πόλη, μέσα στην πολυπολιτισμική ανοιχτοσύνη της, έχει βαριά τραύματα από την τρομοκρατική επιθετικότητα. Κυρίες και Κύριοι, Η Ελλάδα είναι πανταχού παρούσα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όχι μόνο από τα πολιτιστικά εκθέματα, αλλά και λόγω της δραστήριας ομογένειας, ιδιαίτερα μάλιστα από το λαμπρό επιστημονικό και πανεπιστημιακό δυναμικό. Πολλοί από αυτούς τους επιστήμονες τελείωσαν τα ελληνικά πανεπιστήμια και σταδιοδρόμησαν σε μεγάλα ιδρύματα του εξωτερικού. Τα τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες μιας αιμορραγίας, καθώς περίπου 200.000 νέοι επιστήμονες, αναγκάστηκαν λόγω της κρίσης να φύγουν από την Ελλάδα. Τους περιμένουμε, καθώς θα σταθεροποιούνται τα βήματα της ανάπτυξης, να συμβάλλουν με την εξυπνάδα και τις ικανότητες τους στη δημοκρατική και παραγωγική αναγέννηση της χώρας. Αυτή η ιδιαίτερη σχέση του Νεοέλληνα, όπου γης, με την εκπαίδευση μας κάνει να είμαστε αισιόδοξοι ότι δεν θα αργήσει η έξοδος της χώρας από την κρίση. Κύριες και Κύριοι, Αν μια κοινωνία χάσει την εμπιστοσύνη στο μέλλον της, χάνει επίσης την εκτίμηση της στο παρελθόν της. Σας ευχαριστώ

Τσιπρας. Εσεις ανατρέψατε τον Παπανδρεου κ. Σαμαρά.Βίντεο

Ένα χρόνο  πίσω ειπώθηκαν και όλοι σφύριζαν κλέφτικα.. Ευτυχώς που ο πρόεδρος της διεθνούς Σοσιαλιστικής είναι ευγενής και δεν κατηγορεί χυδαία κανέναν πέρα απ τους κλεπτοκράτες και περιμένει πάντα την δικαίωση μόνο απο τον Ελληνικό λαό και όχι απο τα ..λαμόγια.

Published on Apr 7, 2015

Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας σε συζήτηση στην Βουλή για τα αίτια της εισόδου της χώρας στα μνημόνια, αποκαλύπτει εξεταστική για την διερεύνηση του παρασκηνίου της ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ της κυβέρνησης Παπανδρέου το 2011, η πρώτη ανατροπή δημοκρατικής κυβέρνησης της Ελλάδας, μετά την χούντα των συνταγματαρχών

Published on Apr 7, 2015

Αυστραλία. Η χώρα που δημιουργήθηκε από κατάδικους και τους φύλακές τους. Οι συγκλονιστικές περιπέτειες των πρώτων Ελλήνων πειρατών που εξορίστηκαν στην Αυστραλία..

Το 1788 οι πρώτοι Ευρωπαίοι, που ήταν στην πλειοψηφία τους κατάδικοι της Αγγλίας, εγκαθίστανται μόνιμα στην Αυστραλία  Ολλανδοί και Πορτογάλοι θαλασσοπόροι ανακάλυψαν αρκετά νωρίς την Αυστραλία, αλλά δεν τη βρήκαν ιδιαίτερα ελκυστική. 

Όμως, τον Απρίλιο του 1770, ο Ουαλός θαλασσοπόρος Κάπταιν Κουκ τη διεκδίκησε για το αγγλικό στέμμα. Μετά την αμερικανική επανάσταση του 1776, η Μεγάλη Βρετανία, αφού είχε χάσει πλέον το δικαίωμα να εξάγει τους καταδίκους της στην Αμερική, “θυμήθηκε”  τη νέα αποικία της, ανακαλύπτοντας πλέον νέο προορισμό για αυτούς. Έτσι, τον Μάρτιο του 1787, μπαίνει σε εφαρμογή η πρόταση για αποστολή καταδίκων στην Αυστραλία και στις 26 Ιανουαρίου του 1788, μετά από ένα οκτάμηνο ταξίδι, φθάνουν στο Μπότανι Μπέυ, 11 πλοία, με 1.487 άτομα, εκ των οποίων οι 778 ήταν κατάδικοι (192 γυναίκες) και οι υπόλοιποι ήταν φρουροί και στρατιώτες με τις οικογένειες τους. Όταν έφτασαν, αντιμετώπισαν λειψυδρία και τρομερή ξηρασία και έτσι ο επικεφαλής της αποστολής κάπταιν Άρθουρ Φίλιπ, τους οδήγησε 12 χιλιόμετρα βορειότερα όπου ανακάλυψαν ένα μεγάλο φιλόξενο λιμάνι και εγκαταστάθηκαν, εκτοπίζοντας σιγά σιγά τους ιθαγενείς στην ενδοχώρα. Ο πρώτος αυτός οικισμός ονομάστηκε Σίδνευ, από το όνομα του τότε Υπουργού Στρατιωτικών και Αποικιών της Αγγλίας. Η μέρα που εποίκησαν για πρώτη φορά Ευρωπαίοι την “νέα” αυτή ήπειρο, γιορτάζεται μέχρι σήμερα ως  «Η Ημέρα της Αυστραλίας».

Η άφιξη του πρώτου στόλου με κατάδικους, στο Μπότανι Μπέι της Αυστραλίας. Οι στρατιωτικοί δημιούργησαν αγροκτήματα, οικήματα και δρόμους, χρησιμοποιώντας τους κατάδικους. Όσοι έδειχναν καλή διαγωγή για ένα διάστημα απελευθερώνονταν με όρους και τους παραχωρούνταν έκταση γης για καλλιέργεια και ανάπτυξη. Από το 1788 μέχρι τη λήξη της μεταφοράς καταδίκων το 1868, περίπου 160.000 άνδρες και γυναίκες μεταφέρθηκαν στην Αυστραλία ως κατάδικοι. Η Αυστραλία αναπτύχθηκε με ταχύτατους ρυθμούς, ειδικά μετά το 1851 που ανακαλύφθηκε χρυσός, ο πληθυσμός της  τριπλασιάστηκε σε 1,7 εκατομμύρια, καθώς κατέφθαναν πλοία με επίδοξους χρυσοθήρες από όλο τον κόσμο. Το 1901, γίνεται ομοσπονδιακό κράτος και κατά την διάρκεια των δύο παγκόσμιων πολέμων φθάνουν στο λιμάνι της ορδές μεταναστών από όλο τον κόσμο. Σήμερα, η Αυστραλία έχει έναν πληθυσμό 22 εκατομμυρίων ανθρώπων, το 43 τοις εκατό των οποίων είτε έχουν γεννηθεί στο εξωτερικό είτε έχουν ένα γονέα που γεννήθηκε στο εξωτερικό. Ο Κάπταιν Άρθουρ Φίλιπ Οι πρώτοι Έλληνες στην Αυστραλία στις αρχές του 1800 

Κατάδικος ήταν και ο πρώτος Έλληνας

 που βρέθηκε στην Αυστραλία, το 1802

Ο Κάπταιν Άρθουρ Φίλιπ ... 

 Ο Δαμιανός Γκίκας, ήταν Υδραίος καπετάνιος και συνελήφθη άδικα για πειρατεία από ένα αγγλικό πολεμικό πλοίο και καταδικάστηκε σε εξορία στο Σίδνεϊ. Δεν γνωρίζουμε περισσότερα στοιχεία για την τύχη του, καθώς δεν είναι καταγεγραμμένα τα στοιχεία του στα αρχεία της Αυστραλίας ή της Ελλάδας. Το ίδιο ισχύει και για την περίπτωση του Γιώργου Παππά, που βρέθηκε σε αυστραλιανό έδαφος το 1814, ως μέλος βρετανικού πληρώματος εποικισμού. Παντρεύτηκε μια ιθαγενή ( Αβορίγινα), εγκατέλειψε το πλοίο του και εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Σίδνεϊ. Παλιές αυστραλιανές εφημερίδες του 1900, αναφέρουν ότι υπήρχαν και άλλοι Έλληνες που φέρονται να έφτασαν στην 5η ήπειρο μεταξύ του 1803 και του 1820. 

Η ιστορία των επτά Ελλήνων ναυτικών που

 γλύτωσαν στο πάρα πέντε από τη θανατική 

καταδίκη και οδηγήθηκαν στην Αυστραλία  

Στα αρχεία του αυστραλιανού κράτους, φιγουράρουν τα ονόματα επτά Ελλήνων ναυτικών που κατέφθασαν στις  27 Αυγούστου του 1829 στις ακτές της Αυστραλίας ως βαρυποινίτες, που εξορίστηκαν μόνιμα από τις βρετανικές αρχές γλιτώνοντας έτσι τα χειρότερα, δηλαδή την εκτέλεση. Ήταν το πλήρωμα της σκούνας “Ηρακλής”, με πλοίαρχο τον Αθηναίο Αντώνη Μανώλη και έξι νεαρούς ναυτικούς από την Ύδρα: το Δαμιανό Νινή, το Γκίκα Βούλγαρη, το Γεώργιο Βασιλάκη, τον Κωνσταντίνο Στρόμπολη, το Γεώργιο Λαρίτσο και το Νικόλαο Παπανδρέα. Είχαν κουρσέψει το βρετανικό εμπορικό μπρίκι “ Άλκηστη” , χωρίς να πειράξουν τους Βρετανούς ναυτικούς, στις 29 Ιουλίου του 1827 έξω από τη Μάλτα. Η λεία τους δεν ήταν πολύτιμη, επρόκειτο για είδη πρώτης ανάγκης,  θειάφι, σκοινιά, σκεύη και πιπέρι. Δύο μέρες αργότερα, τους έπιασε το βρετανικό πλοίο “Gannet” που εκτελούσε περιπολίες στα νότια της Κρήτης, οδηγώντας τους στη Μάλτα για να δικαστούν. 

Ο τάφος του πλοιάρχου Αντώνη Μανώλη, στο Πίκτον της Αυστραλίας... 

Ο τάφος του πλοιάρχου Αντώνη Μανώλη, στο Πίκτον της Αυστραλίας Το δικαστήριο, ο ναύαρχος  Έντουαρντ Κόνδριγκτον, η θανατική καταδίκη  και η εξορία στην μακρινή Αυστραλία  

Τραγική ειρωνεία είναι ότι στο δικαστήριο προέδρευε ο αντιναύαρχος Έντουαρντ Κόνδριγκτον, γνωστός από τη ναυμαχία του Ναυαρίνου. Αν και τέσσερις μήνες νωρίτερα είχε σώσει την ελληνική επανάσταση, δεν έκανε το ίδιο και για τους ναυτικούς. Ο Κόνδριγκτον, δεν συμπαθούσε τους πειρατές. Είχε στείλει πέντε φορές έγγραφες διαμαρτυρίες προς την ελληνική επαναστατική ηγεσία ζητώντας την περιστολή της πειρατείας απειλώντας να πάρει μέτρα. Έτσι τους καταδίκασε σε θάνατο. Όμως, γλύτωσαν στο παρά πέντε την εκτέλεση, καθώς το Λονδίνο αποφάσισε ότι θα ήταν πιο χρήσιμοι στο βρετανικό κράτος αν εξορίζονταν μόνιμα στην Αυστραλία για καταναγκαστικά έργα.

 Η  καθημερινότητα τους στην Αυστραλία και η προσπάθεια επαναπατρισμού τους 

Όταν έφτασαν στο Σίδνευ, τέθηκαν στις υπηρεσίες των αποικιακών αρχών και από ότι φαίνεται γρήγορα αξιοποιήθηκαν οι ιδιαίτερες γνώσεις τους στην οινοποιία. Μετά την κήρυξη της ελληνικής ανεξαρτησίας, το 1834, κινητοποιήθηκε η ελληνική διπλωματία για τον επαναπατρισμό τους μετά και από παρότρυνση των συγγενών τους. Την υπόθεση ανέλαβε προσωπικά ο Σπυρίδων Τρικούπης και τελικά οι Βρετανοί συμφώνησαν να απαλλαγούν πλήρως και να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Η Ελλάδα υποχρεώθηκε μόνο να καταβάλει τα έξοδα της μεταφοράς τους, 4.921 δραχμές, που ήταν αρκετά για την εποχή. Από τους επτά οι πέντε επέλεξαν να επιστρέψουν. Ο πρώην πλοίαρχος του πληρώματος, Αντώνης Μανώλης αποφάσισε να μείνει μόνιμα στο Σίδνευ και σε ηλικία 50 ετών (το 1854), έγινε ο πρώτος Αυστραλός υπήκοος, ελληνικής καταγωγής. Εργάστηκε εκεί ως κηπουρός και πέθανε  σε ηλικία 76 ετών, στις 22 Σεπτεμβρίου του 1880, στο Πίκτον (γεννήθηκε στην Αθήνα το 1804). Την επιλογή του Αντώνη Μανώλη ακολούθησε και ο Γκίκας Βούλγαρης, μόνο που είχε καλύτερη τύχη. Απέκτησε περιουσία, έγινε Αυστραλός υπήκοοος το 1861 και άλλαξε το όνομα του σε Τζίγκερ. Παντρεύτηκε μια νεαρή Ιρλανδή και απέκτησε 10 παιδιά και 52 εγγόνια. Οι απόγονοι του φτάνουν μέχρι τις μέρες μας, έχουν όμως πλέον ενταχθεί στην ιρλανδική και την καθολική κοινότητα. Την πρώτη αυτή ομάδα των Ελλήνων μεταναστών (καταδίκων), ακολούθησαν σκασιάρχες ναυτικοί που εγκατέλειψαν τα πλοία τους για να βρουν καλύτερη τύχη στην αχανή ήπειρο των 8.000.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων.... 

Η Αικατερίνη Πλέσσου, η πρώτη Ελληνίδα έποικος στην Αυστραλία Η  περιπετειώδης ζωή στην Ελλάδα, της πρώτης Ελληνίδας μετανάστριας στην Αυστραλία 

Η Αικατερίνη Πλέσσου, γεννήθηκε στο χωριό Πλεσιβίτσα (σημερινό Πλαίσιο) της Θεσπρωτίας το 1809 ή το 1810. Ο πατέρας της Γιώργος, που ήταν έμπορος από τις Σέρρες, ταξίδευε συχνά και έτσι η δεκατετράχρονη μητέρα της Βασιλική, μεγάλωνε μόνη τα δύο νήπια παιδιά της, την Αικατερίνη και τον Κωστούλα. Η Βασιλική ήταν πανέμορφη και την πολιορκούσαν πολλοί άνδρες. Την είδε ο γιος του Αλή Πασά, Μουχτάρ, την ερωτεύτηκε και την πήγε στο χαρέμι του. Απείλησε, μάλιστα, τον σύζυγό της να μην την ξαναπλησιάσει γιατί θα τον σκότωνε. Η Κατερίνα όσο μεγάλωνε γινόταν όλο και πιο όμορφη. Ο γιος του Αλή Πασά άρχισε να γλυκοκοιτάζει και αυτή με αποτέλεσμα η μάνα της να αρραβωνιάσει εσπευσμένα την δωδεκάχρονη κόρη της με τον γιατρό του Αλή Πασά που δεν ήταν άλλος από τον Ιωάννη Κωλέττη, μετέπειτα πρωθυπουργό της Ελλάδος. Ο αρραβώνας διαλύθηκε όταν πέθανε ο Αλή Πασάς και ο γιος του και η Κατερίνα βρέθηκαν στο Μεσολόγγι. Εκεί γνώρισε το λόρδο Βύρωνα και έκαναν στενή παρέα, μάλιστα ήταν από τους τελευταίους ανθρώπους που τον είδαν εν ζωή. Μετά  την έξοδο του Μεσολογγίου, η νεαρή κοπέλα περιπλανήθηκε αρκετά και βρέθηκε στο νησάκι της Καλάμου, κοντά στις ακτές της Αιτωλοακαρνανίας. Εκεί, γνώρισε και παντρεύτηκε το 1827, τον διοικητή της βρετανικής φρουράς του νησιού και βετεράνο της μάχης του Βατερλό,  Τζέημς Χένρυ Κράμερ. 

Η μόνιμη εγκατάσταση της Αικατερίνη Πλέσσου στο Νιουκαστλ 

Το ζευγάρι ταξίδεψε σε διάφορες περιοχές λόγω του επαγγέλματος του Βρετανού αξιωματικού, ώσπου η χώρα του τον έστειλε να υπηρετήσει στην Αυστραλία. Στις 28 Σεπτεμβρίου 1835, η Αικατερίνη Πλέσσου, φθάνει στο Σίδνευ με ένα πλοίο που μεταφέρει 300 κατάδικους και γίνεται η πρώτη Ελληνίδα έποικος στο Νιουκάστλ. Στην Αυστραλία θα γεννηθεί το έκτο παιδί τους. Απέκτησαν συνολικά έντεκα παιδιά, εκ των οποίων έζησαν πέρα από τα παιδικά τους χρόνια, μόνο τα έξι. Από αυτούς μόνο ο γιος της Ρόμπερτ απέκτησε απόγονους και έτσι συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας, η οικογένεια των Κράμερ – Πλέσσου. Η Κατερίνα Πλέσσου έζησε ήρεμα αλλά σχετικά φτωχικά στην Αυστραλία, αφού στην κατοχή της η οικογένεια είχε μόνο ένα μικρό αγρόκτημα και τον στρατιωτικό μισθό του συζύγου. Μετά τον θάνατό του, το 1864, η Αικατερίνη μετακόμισε στο Σίδνευ όπου ήδη είχε εγκατασταθεί ο γιος της Χένρυ. Μαζί έμειναν μέχρι τον θάνατό της, στις 8 Αυγούστου του 1907, σε ηλικία περίπου 98 ετών.

 Η τελευταία της οικία στο προάστιο Darlinghurst στο ανατολικό Σύδνευ δεν υπάρχει πια, αφού κατεδαφίσθηκε τη δεκαετία του 1970 για την διαπλάτυνση λεωφόρου. 

Αποχαιρετώντας την πατρίδα και τους συγγενείς *

Ο ελληνικός πληθυσμός στην Αυστραλία 

 Το 1880 υπήρχαν στην Αυστραλία περίπου 150 Έλληνες. Στην πρώτη επίσημη απογραφή του 1891, βρέθηκε ότι ζούσαν εκεί 482. Αυτοί οι μετανάστες κατάγονταν κυρίως από τα Κύθηρα, την Ιθάκη, το Καστελλόριζο και τη Μακεδονία. Είκοσι χρόνια μετά, το 1911, ο αριθμός τους ξεπερνάει τους 2.500 και μετά τη μικρασιατική καταστροφή καταφθάνουν ορδές μεταναστών στην Αυστραλία. Το μεγαλύτερο μεταναστευτικό κύμα σημειώθηκε την δεκαετία του 50. Η ελληνική κοινότητα Μελβούρνης που ιδρύθηκε τον Αύγουστο του 1897, είναι γηραιότερη και από την Αυστραλιανή Συνομοσπονδία. Σήμερα, ο ελληνισμός της ξεπερνά τις 700.000, σύμφωνα με επίσημη απογραφή.  ... 

* Σημείωση EFHMERIS

H παραπάνω φωτογραφία που κυκλοφορεί  τα τελευταία χρόνια σε πολλά Ελληνικά κείμενα που αναφέρονται στην μετανάστευση, εντοπίστηκε απο τον δημοσιογράφο και συγκάτοικό μου- στις αρχές της 10 ετίας του 1970 -,ΧΡΗΣΤΟ ΜΟΥΡΙΚΗ όταν μια μέρα πήγε στο υπουργείο μετανάστευσης της Αυστραλίας για να συγκεντρώσει στοιχεία για κάποιο  ρεπορτάζ και είδε ότι στην υπέροχη αυτή φωτογραφία  ήταν μέσα και ο ίδιος..

ΠΗΓΗ: www.mixanitouxronou.gr/afstralia-i-chora-pou-dimiourgithike-apo-katadikous-ke-tous-filakes-tous-i-sigklonistikes-peripeties-ton-proton-ellinon-piraton-pou-exoristikan-stin-afstralia/... 

Email. Η Βούλα Πατουλίδου στη Μελβούρνη γέμισε χαρά στους Έλληνες

Απο την ΕλληνικήΟρθόδοξο Κοινότητα Μελβούρνης  Λάβαμε και δημοσιεύουμε:  Η χρυσή ολυμπιονίκης Βούλα Πατουλίδου κοντά στην ομογένεια της Μελβούρνης

Mια μοναδική ευκαιρία είχαν οι ομογενείς της Μελβούρνης να συναντηθούν και να γνωρίσουν από κοντά τη χρυσή Ελληνίδα ολυμπιονίκη και αντιπεριφερειάρχη Μητροπολιτικής Ενότητας Θεσσαλονίκης κ. Βούλα Πατουλίδου σε σειρά παροικιακών εκδηλώσεων που διοργανώθηκαν κατά τη διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψής της στη Μελβούρνη. Η επίσκεψη της κ. Πατουλίδου διοργανώθηκε από την Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης σε συνεργασία με την Παμμακεδονική Ένωση Μελβούρνης και Βικτώριας και το Αυστραλιανό Ινστιτούτο Μακεδονικών Σπουδών. Την Πέμπτη 24 Μαρτίου το βράδυ πραγματοποιήθηκε με επιτυχία εκδήλωση προς τιμή της κ. Πατουλίδου, στην αίθουσα Andrianakos Centre του κολλεγίου της Κοινότητας Alphington Grammar School.   Περισσότεροι από 300 συμπάροικοι και εκπρόσωποι παροικιακών οργανισμών είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά, να συνομιλήσουν και φωτογραφηθούν με τη χρυσή Ολυμπιονίκη και να την χειροκροτήσουν συγκινημένοι όταν μιλούσε για την Ελλάδα. Την κ. Πατουλίδου καλωσόρισε στην εκδήλωση ο πρόεδρος της Κοινότητας κ. Βασίλης Παπαστεργιάδης ο οποίος στη σύντομη ομιλία του τόνισε, μεταξύ άλλων, ότι οι μεγάλες επιτυχίες των Ελλήνων έχουν σχέση και με τις φυσικές ομορφιές και ιδιαίτερες αξίες της πατρίδας μας. Αναφέρθηκε χαρακτηριστικά στην περίπτωση του πατέρα του, που ήταν δρομέας σε νεαρή ηλικία και στο γεγονός ότι προσπαθώντας να διαπιστώσει τι τον ώθησε αυτό, κατέληξε ότι ήταν η ίδια η πατρίδα μας και οι φυσικές ομορφιές της. Από την πλευρά της η κ. Πατουλίδου μίλησε για τα δύσκολα παιδικά της χρόνια και για τις μεγάλες προσπάθειες που έκανε να επιτύχει και να υλοποιήσει τα όνειρά της και ιδιαίτερα στην επαρχία όπου δεν υπήρχε η απαραίτητη υποδομή και βοήθεια. Ευτυχώς βρέθηκε στη ζωή μου ένας άνθρωπος όπου πίστεψε σε μένα και με ενθάρρυνε να προχωρήσω στον αθλητισμό, είπε. «Πρέπει να πιστέψεις ότι μπορείς, γιατί είσαι Ελληνίδα, μου έλεγε. Και μπορεί να το κάνεις με δουλειά, δουλειά, δουλειά… Πολλοί μιλάνε για ταλέντα, αλλά το ταλέντο είναι ένα από τα δέκα δάκτυλα και τα υπόλοιπα εννέα είναι δουλειά.» Αναφέρθηκε επίσης και στις δυσκολίες που είχε ως αθλήτρια, καθώς και στον τρόπο που την αντιμετώπιζαν ως Ελληνίδα αθλήτρια στο εξωτερικό. Στη συνέχεια, ως πρόεδρος του Οργανισμού Τουρισμού Θεσσαλονίκης, κάλεσε τους ομογενείς να επισκεφθούν την Ελλάδα και τη Μακεδονία και ιδιαίτερα σε μια δύσκολη περίοδο για την πατρίδα μας. Ο συνεργάτης της Παντελής Δούμας παρουσίασε βίντεο και φωτογραφίες με τις καταπληκτικές ομορφιές και τα αξιοθέατα τη Βορείου Ελλάδας. Στη συνέχεια, ο ευεργέτης της Κοινότητας και του Alphington Grammar και χορηγός της εκδήλωσης κ. Νίκος Ανδριανάκος παρέδωσε στην κ. Πατουλίδου αναμνηστική πλακέτα εκ μέρους της Κοινότητας, λέγοντας πως είναι μεγάλη τιμή που του ανατίθεται να το κάνει: «Είναι μεγάλη μου τιμή που σας παρουσιάζω το δώρο αυτό,» είπε. «Σας συγχαίρω για τις επιτυχίες που έχετε κάνει στη ζωή σας και με το δώρο αυτό να θυμόσαστε την Ελληνική Κοινότητα.» Αναμνηστικά δώρα παρέδωσαν στην κ. Πατουλίδου και εκπρόσωποι της Παμμακεδονικής Ένωσης και άλλων παροικιακών οργανισμών. Στη συνέχεια η κ. Πατουλίδου απάντησε σε ερωτήσεις του κοινού, γνωρίστηκε, συνομίλησε και φωτογραφήθηκε μαζί τους. Ευαγγελισμός της Θεοτόκου Η κ. Πατουλίδου συμμετείχε επίσης και στις εορταστικές εκδηλώσεις στον ιστορικό ναό «Ευαγγελισμός της Θεοτόκου» της Κοινότητάς μας. Το πρωί παρευρέθηκε στην πανηγυρική Θεία Λειτουργία στον ιερό ναό, και στη συνέχεια μαζί με τη Γενική Πρόξενο κ. Χριστίνα Σημαντηράκη και τον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Μιλητουπόλεως κ. Ιάκωβο, στο εορταστικό γεύμα που διοργανώθηκε για την ενίσχυση διαφόρων προγραμμάτων του ναού, στο εστιατόριο «Melina», στον τελευταίο όροφο του νέου κτιρίου της Κοινότητας. Και στην ταινία «Big Fat Greek Wedding II» Επίσης η κ. Πατουλίδου βρέθηκε στον κινηματογράφο Palace Cinema Como, την Παρασκευή 25 Μαρτίου το βράδυ, σε ειδική προβολή της καταπληκτικής κωμωδίας «My Big Fat Greek Wedding II» για την οικονομική ενίσχυση του πολιτιστικού κέντρου της Κοινότητας. Η κ. Πατουλίδου απηύθυνε χαιρετισμό στο κοινό υπογραμμίζοντας τη χαρά και τη συγκίνησή της που βρίσκεται κοντά στον Ελληνισμό της Μελβούρνης και στην δραστήρια Κοινότητα. greekcommunity.com.au