Γράφει η φιλόλογος
Ποντιακά ερωτικά δίστιχα ..επικαλούνται την βοήθεια της Παναγίας Σουμελά
Η Παναγία Σουμελά ήταν πέρα από την πιο σημαντική γιορτή στον Πόντο, το Πάσχα του καλοκαιριού, αλλά και τόπος κοινωνικής συνάντησης και μέρος όπου γνωρίζονται και ερωτεύονταν οι νέοι...πολλά ερωτικά δίστιχα επικαλούνται την Παναγία να βοηθήσει τον έρωτα τους...
Σουμελά λέν’ την Παναγιά, Σουμέλα λέν’ κι’εσέναν,
θα προσκυνώ την Παναγιάν και θα φιλώ κι’εσέναν.
Κρωμέτες σκύλ’ υιός είμαι, κανέναν ’κί φοούμαι,
σή Σουμελά την Παναγιάν, θα πάγω στεφανούμαι.
Ση Σουμελά την Παναγιάν, θα παίρω κοινωνίαν,
ν’έρχουμ’ αρνί μ’ ελέπω’σε με καθαρόν καρδίαν
Σουμέλα λέν την Παναγιάν, και ’σύ είσ’η Σουμέλα
ο άντρας σ’ πάει σήν Σουμελά, εσύ έλα με τ’εμέναν.
Σην Σουμελάν εγνώρτσα’σε, κ’εσέβες σό καρδόπο μ’,
σην Κρώμ’ άλλον εγάπεσες και έκαψες το ψόπο μ’.
Σην Σουμελάν την Παναγιάν θ’άφτω έναν κερόπον,
φώτισιν σό γιαβρί μ’ να δεί, και έρται σ’εγκαλόπο μ’.
Τη Σουμελάς το Μοναστήρ’ εβζύεν κ’εχαλάγεν
η Παναΐα ’πέταξεν, σα λείβια εταράγεν.
Αχπάσκουμαι σην Παναγιάν, ση Σουμελάν θα πάγω,
και για τ’εσέν’ παντέμορφον, τα παλαλά ντ’εφτάγω.
Ση Σουμελά την Παναγιάν, βαρέα ρούζ’ η δύσα,
την κόρ’ τιναν εγάπανα εξέβεν σεβταλίσσα.
Η Σουμελά η Παναγιά έχει μακρέας σκάλας,
η κόρ’ τινάν εγάπανα μακρέα έχ τα τσάμας.
Αέρη μ’ κι’Αε-Θόδωρε μ’, Σουμέλα Παναΐα,
εμέν να δίτε υπομονήν, τα’αρνί μ’ καλλιγνωμίαν.
Τέσσερα ομμάτια θλίφκουνταν, δύο κάρδιας ματούνταν,
αν θέλ’ ο Θεόν κ’η Παναγιά, έρχουνταν κ’ανταμούνταν.
Γ.Ι.
ΠΑΝΑΓΙΏΤΑ ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΟΥ |
Η Παναγία Σουμελά ήταν πέρα από την πιο σημαντική γιορτή στον Πόντο, το Πάσχα του καλοκαιριού, αλλά και τόπος κοινωνικής συνάντησης και μέρος όπου γνωρίζονται και ερωτεύονταν οι νέοι...πολλά ερωτικά δίστιχα επικαλούνται την Παναγία να βοηθήσει τον έρωτα τους...
Σουμελά λέν’ την Παναγιά, Σουμέλα λέν’ κι’εσέναν,
θα προσκυνώ την Παναγιάν και θα φιλώ κι’εσέναν.
Κρωμέτες σκύλ’ υιός είμαι, κανέναν ’κί φοούμαι,
σή Σουμελά την Παναγιάν, θα πάγω στεφανούμαι.
Ση Σουμελά την Παναγιάν, θα παίρω κοινωνίαν,
ν’έρχουμ’ αρνί μ’ ελέπω’σε με καθαρόν καρδίαν
Σουμέλα λέν την Παναγιάν, και ’σύ είσ’η Σουμέλα
ο άντρας σ’ πάει σήν Σουμελά, εσύ έλα με τ’εμέναν.
Σην Σουμελάν εγνώρτσα’σε, κ’εσέβες σό καρδόπο μ’,
σην Κρώμ’ άλλον εγάπεσες και έκαψες το ψόπο μ’.
Σην Σουμελάν την Παναγιάν θ’άφτω έναν κερόπον,
φώτισιν σό γιαβρί μ’ να δεί, και έρται σ’εγκαλόπο μ’.
Τη Σουμελάς το Μοναστήρ’ εβζύεν κ’εχαλάγεν
η Παναΐα ’πέταξεν, σα λείβια εταράγεν.
Αχπάσκουμαι σην Παναγιάν, ση Σουμελάν θα πάγω,
και για τ’εσέν’ παντέμορφον, τα παλαλά ντ’εφτάγω.
Ση Σουμελά την Παναγιάν, βαρέα ρούζ’ η δύσα,
την κόρ’ τιναν εγάπανα εξέβεν σεβταλίσσα.
Η Σουμελά η Παναγιά έχει μακρέας σκάλας,
η κόρ’ τινάν εγάπανα μακρέα έχ τα τσάμας.
Αέρη μ’ κι’Αε-Θόδωρε μ’, Σουμέλα Παναΐα,
εμέν να δίτε υπομονήν, τα’αρνί μ’ καλλιγνωμίαν.
Τέσσερα ομμάτια θλίφκουνταν, δύο κάρδιας ματούνταν,
αν θέλ’ ο Θεόν κ’η Παναγιά, έρχουνταν κ’ανταμούνταν.
Γ.Ι.