Σφοδρή επίθεση στους «Οίκους Αξιολόγησης», εξαπέλυσε ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, με αφορμή τις συνεχείς αρνητικές προοπτικές της Τουρκικής οικονομίας τους διεθνείς πιστωτικούς οίκους.
Στην επίθεση αυτή ο Τούρκος Πρόεδρος έκανε αναφορά στην Ελλάδα χαρακτηρίζοντάς την ως «τελειωμένη», τονίζοντας πως «έναν γείτονα που τελείωσε και χρεοκόπησε τον αναβάθμισαν 4 βαθμίδες. Αυτοί μεγαλώνουν τα χρέη και ζουν με αυτά».
Σύμφωνα με την «Hurriyet», κατά την διάρκεια ομιλίας του σε Συνέδριο, o Τούρκος Πρόεδρος, ανέφερε πως «Η Ελλάδα δεν μπορεί να πληρώσει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, ωστόσο αναβαθμίζεται» και αναρωτήθηκε «Πώς γίνεται αυτό;»
Εντυπωσιακό, Καταπληκτικό, θα εκπλαγείτε!!!
Το χωριό ΚΡΗΝΗ ΤΡΙΚΑΛΩΝ με τα περισσότερα αρχαιοελληνικά ονόματα.Τα ονόματα των κατοίκων ανδρών και γυναικών, σε ένα υψηλότατο ποσοστό είναι καθαρώς αρχαιοελληνικά. Ένας ζωντανός διαχρονικός ομφάλιος λώρος με την Αρχαιοελληνική περίοδο. Αναφέρω μερικά:
Δήλωση Γιώργου Α. Παπανδρέου, μετά την ολοκλήρωση των επαφών του με την πολιτική ηγεσία:
«Με τη σημερινή συνάντησή μου με τον Πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας και Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, Κυριάκο Μητσοτάκη, ολοκληρώθηκε ένας πρώτος κύκλος επαφών με την πολιτική ηγεσία της χώρας, για τα εθνικά μας θέματα και τις διεθνείς εξελίξεις, που άνοιξε με τις συναντήσεις που είχα με τον Πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα και συνεχίστηκε με τον Υπουργό Εξωτερικών, Νίκο Κοτζιά.
Πεποίθησή μου και πάγια επιδίωξή μου, από όποια θέση και αν υπηρέτησα τη χώρα και το δημόσιο συμφέρον, είναι,
- Η ανάγκη συνεννόησης και συναίνεσης για τα μείζονα ζητήματα της χώρας. Τα εθνικά και όχι μόνον. Προϋπόθεση για την επίτευξη ειλικρινών συναινέσεων, είναι η έκφραση ειλικρινών και καθαρών απόψεων και θέσεων.
και,
- Η ύπαρξη ενιαίας, δυνατής και καθαρής φωνής, παντού στον κόσμο.
Η επίτευξη αυτής της αναγκαίας συνθήκης που διασφαλίζει τα εθνικά συμφέροντα, απαιτεί διαρκή κινητικότητα και ανάληψη πρωτοβουλιών.
Φοβίες, δεύτερες σκέψεις, αναβλητικότητα και υπολογισμός του πολιτικού κόστους, βλάπτουν σοβαρά τα συμφέροντα του Ελληνισμού.
Μια ματιά στην πρόσφατη αλλά και απώτερη ιστορία μας, επιβεβαίωνει του λόγου το αληθές.
Η Κύπρος μας παραμένει υπό κατοχή και διαιρεμένη, το ζήτημα της ονομασία της ΠΓΔΜ κινδυνεύει να λυθεί de facto και η Τουρκία, συνεχίζει να επιδιώκει την εγκατάσταση μιας γκρίζας πραγματικότητας στο Αιγαίο,
ενώ,
Σε παγκόσμιο και περιφερειακό επίπεδο (Συρία, Ιράν κ.λπ.), συντελούνται αλλαγές, που θα επηρρεάσουν καθοριστικά την Ευρώπη και την Ελλάδα.
Αυτήν την κρίσιμη περίοδο, είναι αδιανόητο, στο εσωτερικό της χώρας, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση να αποφεύγουν να αναμετρηθούν με τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, έχοντας το βλέμμα στραμμένο στις εκλογικές τους πελατείες και όχι στο μέλλον της Ελληνικής κοινωνίας και της χώρας. Πολύ περισσότερο, είναι αδιανόητο να απουσιάζει κάθε συζήτηση για τις μεγάλες προκλήσεις διεθνώς, οι οποίες βρίσκονται στο μικροσκόπιο πολλών κρατών και κυβερνήσεων σε όλον τον κόσμο.
Στις συναντήσεις που είχα, απολύτως επιβεβλημένες και χρήσιμες για τα εθνικά μας θέματα, είχα την ευκαιρία να ανταλλάξω σκέψεις και απόψεις που βοηθούν στην προώθηση των εθνικών μας θέσεων και συμφερόντων, στις επαφές που θα έχω τις αμέσως επόμενες ημέρες στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και την Κίνα.
Αισθάνομαι την ανάγκη να επαναλάβω για ακόμη μία φορά ότι:
Τα εθνικά μας θέματα έχουμε χρέος να τα αφήνουμε έξω από τις όποιες κομματικές αντιδικίες.
Η χώρα έχει απόλυτη ανάγκη από μια καθαρή εθνική γραμμή, η οποία ετέθη πρόσφατα υπό αμφισβήτηση με διχαστικές επιπτώσεις στην πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα.
Οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας, έχουν εθνικό καθήκον να απελευθερωθούν από τα δεσμά που επιβάλλει η εσωστρεφής μικροπολιτική και μικροκομματική αντίληψη και με γενναιότητα να υπηρετήσουν μια δυναμική και επωφελή για τα εθνικά συμφέροντα εθνική γραμμή, που δεν διστάζει να δίνει λύσεις, αντί να παγιώνει status που κάθε άλλο παρά διαμορφώνουν επωφελείς συμμαχίες διεθνώς και συμβάλλουν στην επίλυση των προβλημάτων.
Με αυτές τις σκέψεις, θα συνεχίσω τις προσπάθειές μου, ως Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, αλλά και από τη θέση μου στο ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ.»
Η Βάσω Λ. Καλαμάρα γεννήθηκε στην Αθήνα. Εγκαταστάθηκε στην Δυτική Αυσταλία με τον σύζυγό της Λεωνίδα Καλαμάρα, Καθηγητή Γλυπτικής στη Σχολή Καλών Τεχνών, του Περθ. Εργάστηκε ως καθηγήτρια Νεολληνικής Γλώσσας στην σχολή C.M.C. Of Tafe Perth Campus, για 22 χρόνια. Πολυγραφότατη ποιήτρια, πεζογράφος και θεατρική συγγραφέας, θεωρείται η πιο αναγνωρισμένη Ελληνίδα συγγραφέας στην Αυστραλία. Έχει βραβευθεί με το μεγαλύτερο κρατικό βραβείο της Δυτικής Αυστραλίας, το: «1990 Western Australia Premiers Award for Fiction», για το βιβλίο της: «Τhe Same Light», γραμμένο στα Αγγλικά. Στην Αθήνα, το 1978, για το βιβλίο της: «Εντυπώσεις από ένα ταξίδι», ο φιλολογικός σύλλογος: «Παρνασσός», της απένειμε το Α` Λογοτεχνικό βραβείο «Γεωργίου Τσάκαλου». Το 1992, τιμήθηκε με το «Hellenic Award» στο Περθ, και στο Σύδνεϋ το 1999 από το ΣΑΕ (Περιφέρεια Ωκεανίας) με το «Hellenic Culture in Antipodes at the Dawn of the 21st Century». Ασχολείται επιτυχώς με όλα τα είδη του λόγου: ποίηση, διήγημα, θέατρο, μυθιστόρημα. Έργα της έχουν συμπεριληφθεί σε πάμπολες ανθολογίες, σε Αυστραλία, Ελλάδα, Γαλλία, Αμερική, Καναδά και Κίνα. Θεατρικά της έργα έχουν παιχτεί από επαγγελματίες και άλλους θιάσους στα Αγγλικά και στα Ελληνικά.
Prince of Wales Charles and his wife Duchess of Cornwall Camilla Parker Bowles walk in the center of Athens during their three days official visit in Greece MENELAOS MYRILLAS / SOOC
Η βόλτα στην Ερμού μέχρι την Καπνικαρέα ήταν το κομμάτι του σημερινού προγράμματος που έδειξαν να απολαμβάνουν ο Πρίγκιπας Κάρολος και η Δούκισσα της Κορνουάλης. Και είχε εντελώς ελληνική γεύση!
Στις φωτογραφίες από την Ερμού, όπου περπάτησαν το πρωί - σε ώρα αιχμής - μέχρι την Καπνικαρέα και την πλατεία Ειρήνης, ο Πρίγκιπας Κάρολος και η Δούκισσα της Κορνουάλης Καμίλα Πάρκερ Μπόουλς, μοιάζουν να το απολαμβάνουν. Άλλωστε, έχοντας επισκεφθεί και στο παρελθόν ελληνικά νησιά, σίγουρα θα είχαν ακούσει πολλά για το κουλούρι Θεσσαλονίκης και για τους λουκουμάδες...
Prince of Wales Charles and his wife Duchess of Cornwall Camilla Parker Bowles walk in the center of Athens during their three days official visit in Greece MENELAOS MYRILLAS / SOOCPrince of Wales Charles and his wife Duchess of Cornwall Camilla Parker Bowles walk in the center of Athens during their three days official visit in Greece on May 10, 2018. / , , , 10 2018. MENELAOS MYRILLAS / SOOCPrince of Wales Charles and his wife Duchess of Cornwall Camilla Parker Bowles walk in the center of Athens during their three days official visit in Greece on May 10, 2018. MENELAOS MYRILLAS / SOOC
Στην Καπνικαρέα θέλησαν να προσκυνήσουν, προφανώς γοητευμένοι από την σπάνια ομορφιά του μικρού ιστορικού ναού.
Prince of Wales Charles and his wife Duchess of Cornwall Camilla Parker Bowles walk in the center of Athens during their three days official visit in Greece MENELAOS MYRILLAS / SOOCPrince of Wales Charles and his wife Duchess of Cornwall Camilla Parker Bowles walk in the center of Athens during their three days official visit in Greece MENELAOS MYRILLAS / SOOC
Στην Ερμού, περιτρυγιρισμένοι από πολλούς φωτογράφους, στάθηκαν στον Ιωσήφ για να δοκιμάσουν ένα κλασικό κουλούρι με σουσάμι και λίγο αργότερα κάθισαν για καφέ, δείχνοντας ότι υιοθετούν γρήγορα τις καλές ελληνικές συνήθειες.
Ο Πρίγκιπας Κάρολος και η σύζυγός του Καμίλα, Δούκισσα της Κορνουάλης, αγοράζουν κουλούρι από πλανόδιο πωλητή στην Ερμού APΟ Πρίγκιπας Κάρολος και η σύζυγός του Καμίλα, Δούκισσα της Κορνουάλης, αγοράζουν κουλούρι από πλανόδιο πωλητή στην Ερμού AP
Δεν προτίμησαν ελληνικό καφέ. Έκανε και ζέστη...στο τραπέζι τους ήρθαν καπουτσίνο φρέντο!
Επίσκεψη του Πρίγκηπα Καρόλου και της Δούκισσας της Κορνουάλης Καμίλα στην οδό Ερμού και στην Καπνικαρέα,10 Μαΐου 2018 EUROKINISSIΕπίσκεψη του Πρίγκηπα Καρόλου και της Δούκισσας της Κορνουάλης Καμίλα στην οδό Ερμού και στην Καπνικαρέα, 10 Μαΐου 2018 EUROKINISSI
Και λίγο παρακάτω κάποιοι τους προσέφεραν λουκουμάδες. Παραδοσιακούς , αλλά και σε μορφή "ντόνατ" με σοκολάτα και άλλες γεύσεις.
Ο Πρίγκιπας Κάρολος και η σύζυγός του Καμίλα, Δούκισσα της Κορνουάλης, αγοράζουν λουκουμάδες από πλανόδιο πωλητή στην Ερμού APΕπίσκεψη του Πρίγκηπα Καρόλου και της Δούκισσας της Κορνουάλης Καμίλα στην οδό Ερμού και στην Καπνικαρέα, 10 Μαΐου 2018 EUROKINISSI
Έτσι μετά την σφυρίδα στο Προεδρικό Μέγαρο, πλούτισαν τις γνώσεις τους για την καθημερινότητα των Αθηναίων, μέσα από μικρές γευστικές δοκιμές.
Το Ευπαλίνειο Όρυγμα της Σάμου είναι ένα αξεπέραστο θαύμα της μηχανικής και της τοπογραφίας. Δημιουργήθηκε τον 6ο αιώνα π.Χ. και προκαλεί τον θαυμασμό τόσο για το σχεδιασμό του όσο και για την αρτιότητα της εκτέλεσης του έργου ακόμη και σήμερα...
Το Ευπαλίνειο όρυγμα είναι μια σήραγγα μήκους 1036 μέτρων κοντά στο Πυθαγόρειο της Σάμου, η οποία κατασκευάστηκε κατά τον 6ο αιώνα π.Χ. για να χρησιμεύσει σαν υδραγωγείο. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ήταν ότι ανοίχθηκε ταυτόχρονα και από τις δυο πλευρές του βουνού: το όρυγμα αυτό ήταν αμφίστομον όπως το χαρακτήρισε ο Ηρόδοτος, χάρις στον οποίον έγινε γνωστό. Οι δυο σήραγγες συναντήθηκαν περίπου στο μέσον με αξιοθαύμαστη ακρίβεια, κάτι που ήταν σημαντικό επίτευγμα για τα τεχνολογικά δεδομένα της εποχής.
Το υδραγωγείο εξυπηρέτησε τις ανάγκες της αρχαίας πόλης για περίπου 1.100 χρόνια. Όμως σταδιακά, και παρά τις προσπάθειες καθαρισμού, οι πήλινοι αγωγοί έφραξαν με άλατα, εξαιτίας της μεγάλης περιεκτικότητας ασβεστίου στο νερό της πηγής, και το υδραγωγείο εγκαταλείφθηκε. Στα ρωμαϊκά χρόνια, ίσως στους χρόνους του Αδριανού, κατασκευάστηκε ένα νέο υδραγωγείο που έφερνε στην πόλη νερό από την πηγή Ζάστανο, βόρεια των Μύλων. Τον 7ο αι. μ.Χ. η σήραγγα χρησιμοποιήθηκε ως καταφύγιο των κατοίκων του νησιού, για να προστατευθούν από τις επιδρομές των Περσών (627 μ.Χ.) και των Αράβων (666 μ.Χ.).
Το Όρυγμα, το οποίο είχε χαθεί με την πάροδο των αιώνων, εντοπίστηκε ξανά το 1853, ενώ ο καθαρισμός του ξεκίνησε το 1882. Από τότε διερευνάται και μελετάται ως το σημαντικότερο τεχνικό έργο της αρχαίας Ελλάδας. Περιλαμβάνεται στα μνημεία της αρχαίας πόλης Σάμου που έχουν εγγραφεί στον κατάλογο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς (UNESCO), ενώ πρόσφατα χαρακτηρίστηκε ως «Παγκόσμιο Σηραγγολογικό Τοπόσημο» από τη Διεθνή Ένωση Σηράγγων.
Η κατασκευή του ορύγματος έγινε με εντολή του τυράννου Πολυκράτη και εκτιμάται ότι η κατασκευή του κράτησε 10 χρόνια. Ο σχεδιαστής και μηχανικός του έργου ήταν ο Ευπαλίνος, γιος του Ναυστρόφου από τα Μέγαρα. Το άνοιγμα της σήραγγας είναι περίπου 1.80 x 1.80 μ. και το μήκος της 1036 μέτρα. Μερικά μέτρα κάτω από την κύρια σήραγγα έχει σκαφτεί μια μικρότερη, από την οποία περνούσε το νερό.
Εκτιμάται ότι ο σκοπός του ορύγματος ήταν όχι μόνο να μεταφερθεί νερό από την πηγή πίσω από το βουνό προς στην πρωτεύουσα της Σάμου (το σημερινό Πυθαγόρειο), αλλά αυτό να γίνει με τρόπο που δεν ήταν ανιχνεύσιμος από επιδρομείς, οι οποίοι θα μπορούσαν εύκολα, αν έβλεπαν τον επιφανειακό αγωγό, να τον καταστρέψουν και να στερήσουν την πόλη από τον βασικότερο πόρο της. Από το όρυγμα λοιπόν το νερό οδηγούνταν μέσα από το τείχος της πόλης.
Ο λόγος για τον οποίο υπάρχουν δυο παράλληλες σήραγγες, είναι ότι κατά το χρόνο σχεδιασμού και υλοποίησης του έργου η πηγή βρισκόταν σε ορισμένο ύψος (υψηλότερο από το επίπεδο της στοάς), αλλά μετά την κατασκευή της κύριας στοάς, η πηγή άρχισε να αναβλύζει χαμηλότερα, συνεπώς δε μπορούσε πλέον με φυσική ροή να οδηγηθεί στη στοά αυτή. Για το λόγο αυτό έγινε αναγκαία η διάνοιξη μιας βοηθητικής, μικρότερης σήραγγας, σε χαμηλότερο επίπεδο. Η μικρότερη σήραγγα διανοίχτηκε μέσα από την κύρια στοά, με τη βοήθεια κάθετων ορυγμάτων.
Ο Ηρόδοτος, η μοναδική πηγή που έχουμε για το Ευπαλίνειο όρυγμα, περιγράφει και την κύρια αλλά και τη βοηθητική σήραγγα.
[Σε ελεύθερη μετάφραση: «Ανέφερα πολλά δε για τους Σαμίους, γιατί έχουν κάνει τρία από τα μεγαλύτερα έργα από όλους τους Έλληνες. Σε όρος με ύψος εκατόν πενήντα οργιές, έφτιαξαν υπόγειο όρυγμα που το είχαν αρχίσει ταυτόχρονα από δυο πλευρές. Το μεν μήκος του ορύγματος είναι επτά στάδια, το δε ύψος και πλάτος είναι οκτώ πόδια το καθένα. Καθ’ όλο το μήκος του δε, έχει ανοιχτεί ένα άλλο όρυγμα, σε βάθος είκοσι πήχεων, με πλάτος τριών ποδιών, μέσα από το οποίο το νερό διοχετεύεται μέσα από σωλήνες από μεγάλη πηγή μέχρι την πόλη. Ο αρχιτέκτονας δε του ορύγματος αυτού ήταν ο Ευπαλίνος, γιος του Ναυστρόφου από τα Μέγαρα»].
Σύγκριση μεγεθών που αναφέρει ο Ηρόδοτος:
Όρος με ύψος 150 οργιές. Το όρος αυτό έχει ύψος περίπου 225 μέτρα. Υπολογιζόμενο μήκος της οργιάς σε μέτρα: 1,50 μέτρα.
Μήκος του ορύγματος: 7 στάδια. Το μήκος του είναι 1036 μέτρα.
Το κάθε στάδιο είχε 100 οργιές. Το μέγεθος που αναφέρεται από τον Ηρόδοτο, 7 στάδια, αντιστοιχεί σε 700 οργιές, δηλαδή με βάση το υπολογιζόμενο μήκος οργιάς (1,5 μέτρο), το μήκος του ορύγματος υπολογίζεται σε 1050 μέτρα.
Ύψος και πλάτος 8 πόδια. Το ύψος και πλάτος του είναι περίπου 1,8 μέτρα κατά μέσο όρο.
Η κάθε οργιά είχε 6 πόδια. Με βάση το υπολογιζόμενο μήκος οργιάς (1,5 μέτρο) το κάθε πόδι ήταν 0,25 μέτρα, και το ύψος και πλάτος του ορύγματος υπολογίζεται σε 2 μέτρα.
Σε μια λαϊκή αγορά, ένας νεαρός Ρωσοπόντιος άπλωσε μια κουβερτούλα με κάτι
ψιλοπράγματα για πούλημα. Απέναντί του, ένας κοτοπουλάς, μόλις τον είδε,
άρχισε να βρίζει: “Τουρκόσποροι, τι θέλατε και ήρθατε εδώ; Ήρθατε να μας φάτε το
ψωμί μας; Να φύγετε, Δε σας θέλουμε”.
Ο Ρωσοπόντιος δεν ήξερε Ελληνικά,δεν καταλάβαινε. Φώναξε τον παππού του, που
στέκονταν λίγο πιο πέρα και άκουγε.
Εκείνος, ατάραχος, πλησίασε τον υβριστή και του είπε με πεντακάθαρα ελληνικά:
Άκου, παιδί μου, μια κουβέντα θα σου πω, και βάλ’την καλά στο μυαλό σου: Εάν εσύ
είσαι Έλληνας, εγώ είμαι ‘Ελλην. Ο κόσμος χειροκρότησε με ενθουσιασμό.
Έφυγα και εγώ συγκινημένος, που αξιώθηκαν ν’ακούσω τέτοιο ποίημα.
Πενήντα χρόνια μετά τη "νύχτα των οδοφραγμάτων", το News 24/7 θυμάται τον Μάη του '68. Οι φοιτητές, οι εργάτες, τα αιτήματα, οι συγκρούσεις και η παράνομη οργάνωση του αυθορμητισμού μέσα από ένα κάλεσμα ποιητικής ανυπακοής.
Η εξέγερση του Μάη του '68 στη Γαλλία, ξεκίνησε ως απέχθεια κατά του αστικού πανεπιστημίου, για να μετατραπεί στη συνέχεια σε απέχθεια κατά του συνόλου της αστικής τάξης. Η αντιθεσμική, αντιαυταρχική διάθεση εκείνης της γενιάς, ήταν η αφετηρία της εξέγερσης κατά των καθηγητών, των πατεράδων και των αφεντικών, κατά της λεγόμενης δηλαδή ιδεολογίας των τριών "P" (Profs, Péres, Patrons). Ο πολιτικός λόγος των διαφόρων ρευμάτων της αριστεράς, δημιούργησε έναν επαναπροσδιορισμό βασικών θέσεων στις ατομικές και συλλογικές "στρατηγικές" της επινόησης νέων ιδανικών. Από τη μία, ο "ρεβιζιονισμός" ή "σταλινισμός" του Γαλλικού Κομουνιστικού Κόμματος, από την άλλη, η πολιτική γραμμή των μαοϊκών σε σχέση με αυτή των τροτσκιστών και των αναρχικών, σε μια άλλη "γραμμή" η Προλεταριακή Αριστερά και η εφημερίδα της La Cause du peuple (Η υπόθεση του λαού), αλλά και οι ανταγωνιστικές μαοϊκές οργανώσεις, όπως το Κομουνιστικό Μαρξιστικό-Λενινιστικό κόμμα της Γαλλίας ή η οργάνωση "Ζήτω η Επανάσταση". Όλοι αυτοί και πολλοί ακόμα, αποτέλεσαν το κράμα, μέσα από το οποίο "χειραγωγήθηκε" τελικά η διάθεση αμφισβήτησης των φοιτητών.
Το Καρτιέ Λατέν το πρωί της 11ης Μαΐου 1968, μετά τη "νύχτα των οδοφραγμάτων" AP PHOTO
Για την κατανόηση αυτής της "αλυσίδας", είναι απαραίτητο να αναφέρουμε ότι τα φοιτητικά "θέλω" εκφράστηκαν - καταρχάς - στη γλώσσα της κυρίαρχης μαρξιστικής ορολογίας, δηλαδή πάνω στο φόντο μιας σύγκρουσης ανάμεσα στην αστική τάξη και το προλεταριάτο. Η ρήξη αυτή ήταν η έκφραση μιας συλλογικής διάθεσης για εξέγερση, η οποία ενστερνίστηκε κάθε πιθανό "σύμβολο" της εποχής: φυσικά το "Κεφάλαιο" του Μαρξ, και από εκεί και μετά, το κύρος των στρατευμένων διανοούμενων με μπροστάρη τον Σαρτρ, την ακτινοβολία του Χο Τσι Μινχ και του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου της Αλγερίας (FLN), τον Τσε Γκεβάρα και τα αντάρτικα της Λατινικής Αμερικής, συνολικά δηλαδή κάθε αντιαποικιοκρατικό και αντιιμπεριαλιστικό αγώνα (Αλγερία, Κούβα, Βιετνάμ κλπ), που σφραγίζονταν από το μαρξιστικό-λενινιστικό όραμα.
Πετροπόλεμος στους δρόμους του Παρισιού AP PHOTO/GUY KOPELOWICZ
Την περίοδο πριν και μετά τον Μάιο του '68, στη Γαλλία - και όχι μόνο - γεννήθηκαν αμέτρητες πολιτικές οργανώσεις, κυρίως μικρές αριστερίστικες ομάδες με θεωρητικό υπόβαθρο και όργανα προπαγάνδας, οι οποίες συντηρούσαν τη "λατρεία" του δικού τους - η καθεμία - προφήτη (Μάο, Τρότσκι, Τσε κλπ), προσπαθώντας παράλληλα να ορίσουν τη δική τους ταυτότητα σε σχέση με τις ανταγωνιστικές οργανώσεις, με "όπλα" τα ξεχωριστά τους "δόγματα". Η μεγάλη πάλη όλων αυτών είχε ως βασικό αντίπαλο τη θεσμική αριστερά (το ΓΚΚ), η οποία τους αφόριζε ως αστούς, διανοούμενους και μικροαστούς, εισπράττοντας ως απάντηση το "ανάθεμα" περί σταλινικών και ρεβιζιονιστών. Πέρα πάντως από τις αντεγκλήσεις αυτές, οι "αριστερίστικες προφητείες" λειτούργησαν και ως κινητήρια δύναμη στην οργάνωση και τον προσανατολισμό της διάχυτης επαναστατικότητας του φοιτητικού κινήματος.
Ο Ζαν Πολ Σαρτρ (δεξιά) μιλάει σε αμφιθέατρο της Σορβόννης (20/5/1968) AP PHOTO
Η απαίτηση των Γάλλων φοιτητών για μια καθαρή πολιτική ταυτότητα, ήταν συγχρόνως απαίτηση απαντήσεων σε όλα τα "γιατί" της γενιάς τους. Τα ερωτήματα ήταν ανοιχτά. Από το "ποιος είμαι" στο "πού πηγαίνω", οι νέοι έψαχναν έναν πρακτικό οδηγό, μέσω του οποίου θα μπορούσε να υλοποιηθεί η "ουτοπία". Και αυτή αποδείχτηκε ως η μεγαλύτερη τροχοπέδη για ένα κοινωνικό κίνημα που δεν μπόρεσε να ορίσει τη δική του "φυσιογνωμία". Πέρα όμως από το αποτέλεσμα και παρά το γεγονός ότι οι μορφές διαμαρτυρίας που χρησιμοποιήθηκαν (απεργίες, διαδηλώσεις, οδοφράγματα, καταλήψεις), ήταν εντελώς "κλασικές", τα γεγονότα εκείνων των δυο μηνών (Μαΐου & Ιουνίου) έμειναν στην ιστορία, ακριβώς επειδή προσπάθησαν να αλλάξουν τον ρου της. Μπορεί εκείνη η γενιά να πίστεψε ότι η ανέλπιστη "Μεγάλη Νύχτα" της επανάστασης είχε επιτέλους φτάσει, όμως τελικά εκείνα που επιβεβαιώθηκαν, ήταν τα λόγια του Ντε Γκολ από τα τέλη Μαΐου: "Το διάλειμμα είχε τελειώσει"...
Αντιμέτωποι διαδηλωτές και αστυνομία στην οδό Gay Lussac του Παρισιού AP PHOTO
Ποτέ ξανά, από τότε μέχρι σήμερα, δεν κατάφερε κανένα άλλο κίνημα να "ξαναπαίξει" το ίδιο έργο, οπωσδήποτε όχι με την ίδια απήχηση που είχε εκείνη η εξέγερση, εκείνες τις λίγες, "ασυνήθιστες" εβδομάδες. Το ότι ο Μάης του '68 είχε μικρή διάρκεια, καθόλου δεν ενόχλησε τη μυθολογία, το ίδιο και η έλλειψη συνέχειας. Η κρατούσα - αστική - τάξη αποκαταστάθηκε πολύ γρήγορα και φρόντισε να απαλλαγεί από τον "ιστορικό κίνδυνο", εξαγοράζοντας τη λήθη με τις γνωστές, αστικές συνήθειες. Πέντε, άντε δέκα λεπτά στην τηλεόραση κάθε χρόνο τον Μάιο, ίσως ένα ντοκιμαντέρ κάθε δέκα χρόνια, μαζί με τα απομνημονεύματα των "αγωνιστών" γραμμένα σε ατελείωτα βιβλία, ήταν υπέρ-αρκετά ώστε η νόμιμη εξουσία να απαλλαγεί μια για πάντα από τον φόβο μιας επανάληψης. Το σύνθημα "η φαντασία στην εξουσία" μπορεί να επικύρωσε στις συνειδήσεις των φοιτητών τον ρεαλισμό του επαναστατικού σχεδίου και ένα - βασικότατο - λόγο να επιβεβαιώσουν την ύπαρξή τους, αλλά δεν ήταν αρκετό για να μετατρέψει τον αριστερίστικο ακτιβισμό σε καθημερινή πρακτική σε βάθος χρόνου.
Αστυνομική βία εναντίον των διαδηλωτών στο Καρτιέ Λατέν (6/5/1968) AP PHOTOJACQUES MARQUETON
Τί ήταν όμως ο Μάης του '68, αν θα έπρεπε να τον εξηγήσει κάποιος; Και ποια είναι η ερμηνεία που μπορεί να του ταιριάζει; Καταρχήν οι φοιτητές, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους δεν ήταν πολιτικοποιημένοι, απαιτούσαν ισότητα ευκαιριών και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Οι πιο πολιτικοποιημένοι στο πανεπιστημιακό περιβάλλον πήγαν ένα βήμα παραπέρα, καταγγέλλοντας την καταναλωτική κοινωνία, ενώ τα εργατικά συνδικάτα ζητούσαν αύξηση των μισθών, προκειμένου να έχουν μεγαλύτερη πρόσβαση στην κατανάλωση. Οι διανοούμενοι έβλεπαν τη μεγάλη ευκαιρία "φωταγώγησης" των δυνάμεων της αμφισβήτησης, οι πολιτικοί αντίπαλοι του Ντε Γκολ μιλούσαν για "δημοκρατικό έλλειμμα" και οι καλλιτέχνες κατηγορούσαν την ανυπόφορη λογοκρισία. Όλα αυτά μαζί σηματοδότησαν μια σημαντική ρήξη στη γαλλική κοινωνία, χωρίς όμως να την επηρεάσουν καθοριστικά. Πολλοί μιλούν για ένα "πριν" και ένα "μετά" τον Μάη. Η ίδια όμως η εξέλιξη της ιστορίας δε δείχνει κάτι τέτοιο. Βέβαια, όλα μπορεί να μοιάζουν προφανή κατόπιν εορτής, το θέμα όμως είναι ότι ο Μάης υπήρξε πράγματι μια καταιγίδα.
Διαδηλωτής με αυτοσχέδια όπλα και ασπίδα AP PHOTO/GUY KOPELOWICZ
Η κοινωνία της αφθονίας ήταν μια σημαντική παράμετρος στην εξήγηση του "ξεσπάσματος". Το ίδιο και η "πλήξη" της Γαλλίας, την οποία κυβερνούσε επί μια δεκαετία ο Ντε Γκολ. Ο πόλεμος της Αλγερίας είχε τελειώσει, το Βιετνάμ δεν απασχολούσε τους Γάλλους εκτός από την άκρα αριστερά, σε τελική ανάλυση το μόνο που ενδιέφερε ήταν ο εκσυγχρονισμός της οικονομίας και η άνοδος των ρυθμών ανάπτυξης, η αναδιαμόρφωση δηλαδή κοινωνικών ιστών και τάξεων. Μπορεί να μην είχε φτάσει ακόμα η ώρα του "τέλους των ιδεολογιών", όμως η ιστορία - και μαζί της η Γαλλία - βρέθηκαν τελείως απροετοίμαστες μπροστά στην έκρηξη που ξεκίνησε με αφορμή τον ξεσηκωμό των φοιτητών εναντίον ενός απαρχαιωμένου και πουριτανικού κανονισμού (την απαγόρευση των νυχτερινών επισκέψεων ανάμεσα σε αγόρια και κορίτσια στις φοιτητικές εστίες των πανεπιστημιουπόλεων). Όμως αυτή η "αθώα" φοιτητική αναταραχή πήρε μια τελείως διαφορετική διάσταση τον Μάρτιο του 1968 στην τεράστια Πανεπιστημιούπολη που είχε χτιστεί σε χρόνο ρεκόρ στα προάστια του Παρισιού, στη Ναντέρ, με στόχο να απορροφήσει το μεγάλο και συνεχώς αυξανόμενο κύμα του φοιτητικού "πληθυσμού".
Ο Σαρλ Ντε Γκολ σε διάγγελμα στη γαλλική τηλεόραση (24/5/1968) AP PHOTO
Οι πολιτικές οργανώσεις που στεγάζονταν εκεί ήταν πολυάριθμες και δραστήριες, με βίαιες συγκρούσεις και παρεμβάσεις προς κάθε κατεύθυνση, κυρίως εναντίον του πολέμου του Βιετνάμ και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Παράλληλα όμως οι καταγγελτικές τους φωνές απευθύνονταν στους μηχανισμούς κοινωνικής επιλογής για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια, προκαλώντας τις πρώτες σοβαρές "ρωγμές" της αναταραχής. Η αντίδραση των ακαδημαϊκών και κυβερνητικών αρχών, ήταν άμεση και κατασταλτική. Έκλεισαν το πανεπιστήμιο της Ναντέρ και κατόπιν εκείνο της Σορβόννης, στέλνοντας τους "υποκινητές" όχι μόνο στα πειθαρχικά συμβούλια των σχολών, αλλά και στα πλημμελειοδικεία. Κάπως έτσι, απρόβλεπτα και αμείλικτα, ξεκίνησε ένα ντόμινο γεγονότων, με την κατάσταση να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο. Στην αρχή μερικές χιλιάδες φοιτητές διαδήλωσαν στους δρόμους, φωνάζοντας "αφήστε ελεύθερους τους συντρόφους μας". Όταν κάποιοι από αυτούς, μέλη οργανώσεων της άκρας αριστεράς, φορώντας κράνη και καλύπτοντας τα πρόσωπά τους με μαντήλια, θέλησαν να πιαστούν στα χέρια με τους αστυνομικούς, η βία ξέσπασε πλέον χωρίς προσχήματα.
Γαλλικά ΜΑΤ την επόμενη μέρα από τη "νύχτα των οδοφραγμάτων" (11/5/1968) AP PHOTO
Οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας πλήθυναν, έγιναν πιο μαχητικές, στράφηκαν εναντίον της αστυνομικής βίας και ζητούσαν το άνοιγμα της Ναντέρ και της Σορβόννης. Η ελεγχόμενη από τον Ντε Γκολ τηλεόραση δεν έδειχνε εικόνες από τα γεγονότα, όμως αρκετοί ραδιοφωνικοί σταθμοί όχι μόνο ενημέρωναν για τα επεισόδια, αλλά έκαναν και ζωντανές συνδέσεις από τα πεδία των μαχών, δημιουργώντας μια νέα πραγματικότητα ένταξης των ΜΜΕ στην πολιτική σκηνή, μέσα από μια πρωτόγνωρη "παρεμβατικότητα" στην ενημέρωση του κοινού, αλλά και στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Τα έκτροπα συνεχίστηκαν ανεβάζοντας συνεχώς τη "θερμοκρασία" στους δρόμους του Παρισιού, τα συνθήματα στο Καρτιέ Λατέν έστελναν ξεκάθαρα μηνύματα. Το "CRS-SS" (τα CRS ήταν τα γαλλικά ΜΑΤ), που εξίσωνε τους Γάλλους μπάτσους με τα γερμανικά SS, έγινε κραυγή αποδοκιμασίας στα χείλη των φοιτητών, που άρχισαν να ξηλώνουν με σιδηρολοστούς το οδόστρωμα, για να συμπληρώσουν τα πολεμοφόδια, δίπλα στα κοκτέιλ Μολότοφ και τα υπόλοιπα αυτοσχέδια πυρομαχικά. Το βράδυ της 10ης Μαΐου στήθηκαν για πρώτη φορά οδοφράγματα, μετατρέποντας το Καρτιέ σε οχυρό.
Ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ μιλάει σε αμφιθέατρο της Σορβόννης (1/6/1968) AP PHOTO
Οι συγκρούσεις εκείνης της νύχτας ήταν οι πιο σφοδρές. Η αστυνομία κατάφερε να ξαναπάρει τον έλεγχο τις πρώτες πρωινές ώρες και αφού πρώτα είχε ρίξει χιλιάδες δακρυγόνα στην περιοχή, καταδιώκοντας και χτυπώντας με απίστευτη σκληρότητα εκατοντάδες διαδηλωτές. Οι εικόνες που έκαναν τον γύρο του κόσμου την επόμενη ημέρα, ήταν ένα σοκ για ολόκληρη τη Γαλλία: εκατοντάδες απανθρακωμένα αυτοκίνητα, διαλυμένα πεζοδρόμια, κατεστραμμένες βιτρίνες, ένα σκηνικό απόλυτου χάους. Οι αφηγήσεις για τις απίστευτες βιαιότητες και τους ξυλοδαρμούς των εκατοντάδων συλληφθέντων στα αστυνομικά τμήματα, είχε ως αποτέλεσμα τον ξεσηκωμό των εργατών, που σχεδόν "ανάγκασαν" τα συνδικάτα τους να σταθούν αλληλέγγυα απέναντι στους φοιτητές. Την γενική απεργία της 13ης Μαΐου, ακολούθησαν καταλήψεις σε εργοστάσια σε όλη τη χώρα, ενώ σταδιακά παρέλυσε ο δημόσιος τομέας. οδηγώντας το φοιτητικό ξέσπασμα σε μια γενικευμένη πολιτική κρίση. Οι αφίσες και τα συνθήματα είχαν καλύψει τους τοίχους, σε ένα κάλεσμα ποιητικής ανυπακοής ("Απαγορεύεται το απαγορεύεται", "Η φαντασία στην εξουσία", "Μη δουλεύετε ποτέ. Ζήστε!", "Σύντομα θα φάμε τα ΜΑΤ", Καθηγητές, μας γερνάτε", "Συμβουλή στους εργάτες: θάνατος στους διευθυντές" και πολλά άλλα).
Μαζική διαδήλωση στο Παρίσι την ημέρα της γενικής απεργίας (13/5/1968) AP PHOTO/EUSTACHE CARDENAS
Τελικά όλα αποδείχθηκαν μια μεγάλη ψευδαίσθηση. Ήδη από τα τέλη Μαΐου, οι διαδηλωτές που συνέχιζαν να κατεβαίνουν στους δρόμους, αντιμετώπιζαν τον "λήθαργο" της "αναγκαστικής συνέχειας", αγνοώντας παντελώς την προοπτική μιας επαναστατικής διαδικασίας μέσα σε μια συνεχή καθημερινότητα σε βάθος χρόνου. Στο μεταξύ, τα συνδικάτα βρέθηκαν να διαπραγματεύονται με την κυβέρνηση τη λήξη της απεργίας, κερδίζοντας την αναπροσαρμογή του κατώτατου μισθού και τη συνδικαλιστική ελευθερία στις επιχειρήσεις, "σπάζοντας" όμως έτσι το αρραγές μέχρι τότε μέτωπο φοιτητών-εργατών, ενώ ο Ντε Γκολ ανακοίνωσε τη διάλυση της Βουλής και την προκήρυξη γενικών εκλογών. Και μπορεί ο Ζαν Πολ Σαρτρ να προειδοποίησε τους πάντες μέσω ενός άρθρου του στο περιοδικό Temps Modernes με τον χαρακτηριστικό τίτλο "Εκλογές, παγίδα για μαλάκες", όμως όλα είχαν πάρει πλέον το δρόμο τους. Η δεξιά βγήκε κερδισμένη και ενισχυμένη όσο ποτέ, όλα επανήλθαν στους γνωστούς προ Μάη ρυθμούς, ενώ οι πλακόστρωτοι δρόμοι στο Καρτιέ Λατέν ασφαλτοστρώθηκαν, ώστε να μην μπορεί να ξηλωθεί το οδόστρωμα στο μέλλον. Το καλοκαίρι σήμανε το σύνθημα για τη μαζική αναχώρηση των διακοπών και η επανάσταση τελείωσε πριν καν αρχίσει.
Συγκρούσεις αστυνομίας και πολιτών στο Καρτιέ Λατέν AP PHOTOKOPELOWICZ
Αν κάτι χαρακτήρισε τελικά τον Μάη του '68, αυτό ήταν η πολυσυλλεκτικότητα των αιτημάτων, εκφρασμένη μέσα από "απίθανες" συμμαχίες. Οι στριμωγμένοι στις εστίες φοιτητές ζητούσαν δυνατότητες και προοπτική, ελευθερία ηθών και κατάργηση της λογοκρισίας. Οι εργάτες διεκδικούσαν ελευθερία στις συνδικαλιστικές τους δραστηριότητες στα εργοστάσια και ένα τέλος στην αυθαίρετη εξουσία των διευθυντών. Όλα αυτά βγήκαν προς τα έξω σε αυτή τη σπάνια "σύζευξη" επιδιώξεων, πρώτον, επειδή ο Ντε Γκολ, πολύ σίγουρος για τον εαυτό του, έκανε λάθος εκτίμηση για τη δυναμική της εξέγερσης και δεύτερον, επειδή η αστυνομική βία ήταν τόσο ακραία και παράλογη, που συσπείρωσε τους εργάτες γύρω από τους φοιτητές. Για όσους έζησαν εκείνα τα γεγονότα, έμεινε ένα συναίσθημα απελευθέρωσης και αρκετές "δονήσεις" υπερβάσεων, που όμως αποδείχθηκαν εφήμερες. Κοιτώντας την εξέλιξη και την κατάληξη εκείνης της γενιάς, είναι σαφές ότι εκείνο το αλληλέγγυο κίνημα που όρθωσε το ανάστημά του απέναντι στον καπιταλισμό και τη γραφειοκρατία, "απορροφήθηκε" σε τεράστιο βαθμό από τους ίδιους τους "εχθρούς" του, υπηρετώντας χρόνια αργότερα τις αστικές δημοκρατίες και τον φιλελευθερισμό, μέσα από θέσεις διευθυντών και μεγαλοστελεχών.
Αστυνομικοί μαζί με συλληφθέντες πολίτες στο Καρτιέ Λατέν (11/5/1968) AP PHOTO
Η αντιπαράθεση μεταξύ αστών και προλετάριων, αντικαταστάθηκε από την αντιπαράθεση μεταξύ συστήματος και περιθωρίου, με τελείως διαφορετικά "δίπολα". Εξουσία και παρανομία, τάξη και ανταρσία, ένταξη και αμφισβήτηση. Με τις δεύτερες έννοιες όμως, πλέον κάτω από την ταμπέλα του "περιθωρίου", με έναν συνεχή αρνητικό προσδιορισμό, έτσι ώστε αστοί και προλετάριοι - στη σύγχρονη μορφή τους - να "φοβούνται" κάθε επαναπροσδιορισμό των θέσεων του κοινωνικού χώρου, κάτι που σαφώς βολεύει την κάθε μορφής εξουσία. Σήμερα, πενήντα χρόνια μετά από τα γεγονότα του Μάη του '68, αν κάτι μένει ως ανάμνηση, είναι η ανατρεπτική στρατηγική των φοιτητών, που κατάφερε να οργανώσει παράνομα τον αυθορμητισμό. Οι υπαρξιακές αναζητήσεις των "πουρκουάδων" του Παρισιού, που ξεχύθηκαν στο Καρτιέ Λατέν ρωτώντας "pour qui et pourquoi" (για ποιον και γιατί;), συγκρούστηκαν με κάθε μορφής κατεστημένο, συνδύασαν την έμπνευση με τη λεηλασία της πολιτικής και μας άφησαν ως δική τους παρακαταθήκη, την έστω για λίγες μέρες παρουσία της φαντασίας στην εξουσία.j
Ο Απολλώνιος ο Τυανέας (15 - 98) ήταν Έλληνας νεοπυθαγόρειος φιλόσοφος από τα Τύανα της ρωμαϊκής επαρχίας της Καππαδοκίας στη Μικρά Ασία. Ήταν ρήτορας και φιλόσοφος περίπου την εποχή του Ιησού Χριστού και συγκρίθηκε με τον Ιησού από τους χριστιανούς τον 4ο αιώνα και από άλλους συγγραφείς στη σύγχρονη εποχή. Ότι πληροφορία έχουμε για τον Απολλώνιο προέρχεται από τον Φιλόστρατο. Τη φήμη του οφείλει κυρίως ο Φιλόστρατος στα οκτώ βιβλία που αποτελούσαν: Τα εις τον Τυανέα Απολλώνιον. Κατά το ταξίδι του Τυανέα στην Ινδία συνάντησε του ξακουστούς Βραχμάνους όπου και άντλησε πολλές πληροφορίες σχετικά με το απώτατο παρελθον.
Μέσα στα έργα του Φιλόστρατου διαβάζουμε:
Σχετικά με τον Διόνυσο οι απόψεις Ινδών και Ελλήνων διαφέρουν, αλλά και των Ινδών μεταξύ τους. Εμείς λέμε ότι ο Θηβαίος Διόνυσος εκστράτευσε κατά των Ινδών μαζί με τον βακχικό θίασότου και χρησιμοποιούμε ως απόδειξη ανάμεσα στα άλλα και ένα αφιέρωμα στους Δελφούς, που φυλάσσεται ασφαλές στους εκεί θησαυρούς. Πρόκειται για Ινδικό ασημένιο δίσκο που έχει την επιγραφή: «Διόνυσος, ο γιος της Σεμέλης και του Δία, από τους Ινδούς για τον Δελφικό Απόλλωνα». Οι Ινδοί που κατοικούν γύρω από τον Καύκασο και τον ποταμό Κωφήνα λένε πως ήρθε ως ξένος Ασσύριος και γνώριζε καλά τα σχετικά με το Θηβαίο Διόνυσο, ενώ αυτοί που κατοικούν ανάμεσα στον Ινδό και τον Τδραώτη και την περιοχή που φτάνει μέχρι τον Γάγγη, λένε πως ο Διόνυσος ήταν παιδί του ποταμού Ινδού που κοντά του σύχναζε ο Θηβαίος Διόνυσος και πήρε απ' αυτόν τον θύρσο, διδάχτηκε τις ιερές τελετές και δήλωσε πως είναι γιος του Δία, πως εξαιτίας του τοκετού είχε εμβιώσει μέσα στον μηρό του πατέρα του και πως πήρε απ' αυτόν ως δώρο το βουνό Μηρός, που βρίσκεται κοντά στη Νύσα, και ότι η Νύσα φυτεύτηκε για τον Διόνυσο με σπόρο αμπελιού που μεταφέρθηκε από τη Θήβα. Εκεί λένε πως και ο Αλέξανδρος έκανε οργιαστικές τελετές. Όσοι κατοικούν στη Νύσα αρνούνται πως πήγε εκεί ο Αλέξανδρος. Οι αληθινοί σοφοί κατοικούν μεταξύ του 'Τφασι και του Γάγγη. Στην περιοχή αυτή ποτέ δεν πάτησε ο Αλέξανδρος, όχι επειδή κάτι φοβόταν, αλλά νομίζω, οι οιωνοί τον απέτρεψαν. Ακόμη κι αν περνούσε τον 'Τφαση και μπορούσε να κυριεύσει την περιοχή γύρω απ' αυτούς, όμως την οχυρωμένη περιοχή που κατοικούσαν εκείνοι δεν θα μπορούσε ποτέ να την κατακτήσει ακόμα κι αν είχε μαζί του μύριους σαν τον Αχιλλέα και τρισμύριους σαν τον Αίαντα. Γιατί δεν συνάπτουν μάχη με τους επιτιθέμενους, αλλά ρίχνουν κακούς οιωνούς και κεραυνούς και τους αποκρούουν, γιατί είναι άνθρωποι ιεροί και αγαπητοί στους θεούς. Λένε πως, όταν ο Ηρακλής ο Αιγύπτιος και ο Διόνυσος τους επιτέθηκαν με όπλα και επινόησαν πανούργα τεχνάσματα, προσπαθώντας να κυριεύσουν την περιοχή, αυτοί δεν έκαναν κάτι ανάλογο, αλλά ήταν ατάραχοι —έτσι τουλάχιστον φαίνονταν σε κείνους— κι όταν τους πλησίασαν, τους απώθησαν καταιγίδες και βροντές που στρέφονταν προς τα κάτω και έπεφταν στα όπλα. Υπάρχει η φήμη ότι ο Ηρακλής παράτησε εκεί την ασπίδα του, που ήταν χρυσή. Οι σοφοί την έκαναν αφιέρωμα εξαιτίας της δόξας του Ηρακλή αλλά και για το ανάγλυφο σχέδιο της. Απεικονίζεται ο ίδιος ο Ηρακλής να σημειώνει τα όρια του κόσμου στα Γάδειρα και να χρησιμοποιεί τα όρη για στήλες και να έλκει τον Ωκεανό προς τα μέσα. Απ' αυτό γίνεται φανερό ότι στα Γάδειρα ήρθε όχι ο Θηβαίος Ηρακλής αλλά ο Αιγύπτιος και αυτός όρισε τα σύνορα της γης. Ορφικά
