Tuesday, April 5, 2011
EATING FRUIT.......Τρώγοντας Φρούτα,αποκτάτε υγεία!!
This is informative!
We all think eating fruit means just buying fruit, cutting it up and popping it into our mouths. It's not that easy. It's important to know how and when to eat fruit.
What's the correct way to eat fruit?
IT MEANS NOT EATING FRUIT AFTER A MEAL! FRUIT SHOULD BE EATEN ON AN EMPTY STOMACH.
Eating fruit like that plays a major role in detoxifying your system, supplying you with a great deal of energy for weight loss and other life activities.
FRUIT IS THE MOST IMPORTANT FOOD.
Let's say you eat two slices of bread, then a slice of fruit. The slice of fruit is ready to go straight through the stomach into the intestines, but it's prevented from doing so.
In the meantime, the whole meal rots and ferments, and turns to acid. The minute the fruit comes into contact with the food in the stomach, and digestive juices, the entire mass of food begins to spoil.
Eat your fruit on an empty stomach, or before your meal! You've heard people complain: Every time I eat watermelon I burp, when I eat durian my stomach bloats, when I eat a banana I feel like running to the toilet, etc. This will not happen if you eat the fruit on an empty stomach. Fruit mixes with the putrefying other food and produces gas. Hence, you bloat!
There's no such thing as some fruits, like orange and lemon are acidic, because all fruit becomes alkaline in our body, according to Dr. Herbert Shelton who did research on this matter. If you have mastered the correct way of eating fruit, you have the Secret of Beauty, Longevity, Health, Energy, Happiness and normal weight.
When you need to drink fruit juice drink only fresh fruit juice, NOT the concentrated juice from the cans. Don't drink juice that has been heated. Don't eat cooked fruit; you don't get the nutrients at all. You get only the taste. Cooking destroys all of the vitamins.
Eating a whole fruit is better than drinking the juice. If you should drink the juice, drink it mouthful by mouthful slowly, because you must let it mix with your saliva before swallowing it. You can go on a 3-day fruit-fast to cleanse your body. Eat fruit and drink fruit juice for just 3 days, and you will be surprised when your friends say how radiant you look!
KIWI: Tiny but mighty, and a good source of potassium, magnesium, vitamin E and fiber. Its vitamin C content is twice that of an orange!
AN APPLE a day keeps the doctor away? Although an apple has a low vitamin C content, it has antioxidants and flavonoids which enhances the activity of vitamin C, thereby helping to lower the risk of colon cancer, heart attack and stroke.
STRAWBERRY: Protective Fruit. Strawberries have the highest total antioxidant power among major fruits and protect the body from cancer-causing, blood vessel-clogging free radicals.
EATING 2 - 4 ORANGES a day may help keep colds away, lower cholesterol, prevent and dissolve kidney stones, and reduce the risk of colon cancer.
WATERMELON: Coolest thirst quencher. Composed of 92% water, it is also packed with a giant dose of glutathione, which helps boost our immune system. Also a key source of lycopene, the cancer-fighting oxidant. Also found in watermelon: Vitamin C and Potassium.
GUAVA & PAPAYA: Top awards for vitamin C. They are the clear winners for their high vitamin C content. Guava is also rich in fiber, which helps prevent constipation. Papaya is rich in carotene, good for your eyes.
Drinking Cold water after a meal = Cancer!
Can you believe this? For those who like to drink cold water, this applies to you. It's nice to have a cold drink after a meal, however, the cold water will solidify the oily stuff that you've just consumed, which slows digestion. Once this 'sludge' reacts with the acid, it will break down and be absorbed by the intestine faster than the solid food. It will line the intestine. Very soon, this will turn into fats and lead to cancer. It is best to drink hot soup or warm water after a meal.
A serious note about heart attacks.
HEART ATTACK PROCEDURE
Women should know that not every heart attack symptom is going to be the left arm hurting. Be aware of intense pain in the jaw. You may never have the first chest pain during the course of a heart attack. Nausea and intense sweating are also common symptoms. Sixty percent of people who have a heart attack while they're asleep do not wake up. Pain in the jaw can wake you from a sound sleep. Be careful, and be aware. The more we know, the better our chance to survive.
A cardiologist said if everyone who gets this mail sends it to 10 people, you can be sure that we'll save at least one life.
It can even be your life
Monday, April 4, 2011
Γιάννης Βασιλακάκος: Ένα εθνοψυχογράφημα αυτογνωσίας
***
«Κι έτσι πέρασαν τα χρόνια και καταστράφηκε η Ελλάδα, δίχως καλά καλά να το καταλάβουμε»...
Αριστοφάνης (αρχαίος κωμωδιογράφος)
***
Του ΔΡΑ ΓΙΑΝΝΗ ΒΑΣΙΛΑΚΑΚΟΥ*
Σήμερα που η Ελλάδα και ο Ελληνισμός διέρχονται τη μεγαλύτερη κρίση (οικονομική, κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική) μετά τη Μεταπολίτευση (1974), και μια απ’ τις μεγαλύτερες απ’ τη σύσταση του νεοελληνικού έθνους (1821), με το μέλλον αβέβαιο και ζοφερό, δεν είναι καιρός για πανηγυρισμούς, αλλά για περισυλλογή, προβληματισμό και αυτογνωσία. Καιρός, αντί οι Έλληνες «να αποφεύγουν να ακούνε την αλήθεια και να τιμωρούν κιόλας αυτούς που έχουν την αποκοτιά να τους την πουν», όπως λέει ο Γιάννης Μαρίνος (1989) να δουν επιτέλους θαρραλέα το πρόσωπό τους στον καθρέφτη, να κάνουν την αυτοκριτική τους, να βγάλουν τα συμπεράσματά τους και να αναλάβουν τις ευθύνες τους, δηλαδή να αλλάξουν νοοτροπία, αν θέλουν να μη χαθούν ως έθνος. Διότι, το σημερινό «πρόβλημα» δεν είναι μόνο «οικονομικό» αλλά πρωτίστως «παιδείας, πολιτισμού, νοοτροπίας και κρίσης αξιών». (Μόλις πρόσφατα ο πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας τόνισε: «Η κρίση που διανύουμε δεν είναι μόνο αποτέλεσμα επιζήμιων και άστοχων πολιτικών που υιοθετήθηκαν, είναι και κρίση αξιών»). Ούτε βέβαια και «σημερινό» πρόβλημα είναι, αλλά διαχρονικό. Μια ματιά στις ημερομηνίες που διατυπώθηκαν οι παρακάτω απόψεις, αρκεί για να διαπιστώσει του λόγου το αληθές. Όλα τα κατωτέρω είναι τόσο σπαρταριστά επίκαιρα, σα να γράφτηκαν μόλις χτες… Παράδειγμα: Πριν 20 τόσα χρόνια, το έγκυρο αθηναϊκό «Βήμα» έγραφε: «Η κατάσταση χρόνιας ανισορροπίας, στην οποία έχει οδηγηθεί η νεοελληνική κοινωνία, μπορεί πλέον να καταστεί το αντικείμενο ενδιαφέροντος των ψυχιάτρων, κοινωνικών ψυχολόγων, κοινωνιολόγων και κάθε λογής ερευνητών [γι’ αυτό χρειάζεται] να προσκληθούν εδώ ειδικοί ξένοι επιστήμονες και να μελετήσουν τον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας μας. Μιας κοινωνίας που μοιάζει να ζει με αυταπάτες, να συντηρείται με δανεικά, να εθελοτυφλεί ενώπιον της πραγματικότητας και να αδιαφορεί για το χάσμα που μας χωρίζει από την οικογένεια των κρατών όπου θέλουμε να ανήκουμε – χάσμα το οποίο, δυστυχώς, διευρύνεται ολοένα και περισσότερο» (1990). Σήμερα βέβαια έχουμε οδηγηθεί στο απροχώρητο, στο απόλυτο τέλμα, με δυσοίωνες προοπτικές. «Το μέλλον μας θα είναι πολύ δύσκολο…» προσθέτει ο κ. Κ. Παπούλιας. Η περιορισμένη, λόγω χώρου, δειγματοληπτική σταχυολόγηση των σκέψεων, απόψεων και ρήσεων των σημαντικότερων προσωπικοτήτων του Ελληνισμού (κορυφαίων πολιτικών, λογίων, ανθρώπων των γραμμάτων, της τέχνης και του πολιτισμού) από την αρχαιότητα έως σήμερα, δεν είναι καθόλου κολακευτική για τους Έλληνες. Ένας λόγος παραπάνω όμως να τους προσέξουμε ιδιαίτερα και να προβληματιστούμε πολύ. Διότι, όπως χαρακτηριστικά λέει ο δημοσιογράφος/συγγραφέας Παναγιώτης Παπαδούκας «Το 1821 οι Έλληνες κήρυξαν τον ιερό αγώνα για ν’ απελευθερωθούν από τους Τούρκους. Τώρα πρέπει ν’ αρχίσουν έναν άλλο, για να απελευθερωθούν από τον εαυτό τους»! Το ίδιο πρεσβεύουν και άλλοι, όπως λ.χ. ο συγγραφέας Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος (Μέγα Βραβεία Λογοτεχνίας) που ισχυρίζεται: «Ο ύπουλος και ακήρυχτος πόλεμος των Νεοελλήνων κατά της Ελλάδος είναι ο πλέον καταστρεπτικός πόλεμος στη μακροχρόνια ιστορία της χώρας» (1990). Για να ολοκληρώσει ο παλαιότερος λόγιος, Περικλής Γιαννόπουλος, τονίζοντας: «Οι κλέφται ελευθέρωσαν την Ελλάδα και αμέσως έπειτα την εσκότωσαν»! Γιατί όμως; Τι φταίει που φτάνουμε σε τόσα αδιέξοδα; Μπορούμε ν’ αλλάξουμε; Κι αν όχι, μπορεί να επιζήσει μελλοντικά ο Ελληνισμός; ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ Αριστοφάνης (αρχαίος κωμωδιογράφος): «Κι έτσι πέρασαν τα χρόνια και καταστράφηκε η Ελλάδα, δίχως καλά καλά να το καταλάβουμε». Ευριπίδης (αρχαίος δραματουργός): «Ω, Έλληνες, εσείς οι βάρβαροι» (Εκάβη, «Τρωαδίτισσες»). Αλλού: «Έλληνες βάρβαροι, πολυμήχανοι κακούργοι» (Ανδρομάχη, «Τρωαδίτισσες»). Και αλλού: «Κάποιος Θεός σας έχει τρελάνει όλους – και σας και την Ελλάδα» (Αγαμέμνονας προς Μενέλαο, «Ιφιγένεια εν Αυλίδι»). Δημόκριτος (αρχαίος φιλόσοφος): «Οι Έλληνες σαν τους τρελούς, μαθαίνουν βλάπτοντες». Θουκυδίδης (αρχαίος ιστορικός): «Οι Έλληνες δια της ληστείας το πλείστον του βίου εντεύθεν εποιούντο, ουκ έχοντός πω αισχύνην τούτου του έργου, φέροντος δε τι και δόξης μάλλον». ΝΕΟΤΕΡΗ ΕΠΟΧΗ Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό “Λαρούς”: [Ορισμός του «Έλληνα»]: «Έλλην, κάτοικος της περιοχής που ονομάζεται Ελλάδα, άνθρωπος επιρρεπής στην κλοπή, τον δόλον και την απάτη, που αρέσκεται, ωστόσο, να τα συνοψίζει όλα αυτά σ’ εκείνο που εκεί ονομάζεται “δαιμόνιο της φυλής”» (1900). Σπυρίδων Τρικούπης (πρωθυπουργός, λόγιος): «[…] κι όποιος φαντάζεται να κάμη κάτι καλό εις την Ελλάδα παρά να μπαλώνη, είναι γελασμένος…» (1824). Διονύσιος Σολωμός (εθνικός ποιητής): «Και για το σήμερα τι να ειπώ; Η διαφθορά είναι τόσο γενική κι’ έχει τόσο βαθειές τις ρίζες, που σε κάνει να σαστίζης. Μόνο όταν οι αφορμές της διαφθοράς εξολοθρευτούν πέρα ως πέρα, θα μπορέσουμε να έχουμε ηθική αναγέννηση. Τότε το μέλλον μας θα είναι μεγάλο, όταν θριαμβεύσωσι η δικαιοσύνη, όταν τα γράμματα καλλιεργηθούν όχι για μάταιη επίδειξι παρά για το όφελος του λαού…» (1842). Αδαμάντιος Κοραής (φιλόλογος, λόγιος του διαφωτισμού): «Πρέπει όμως να ομολογήσωμεν την αλήθειαν, ό,τι έλαβον [οι Ευρωπαίοι] από τους προγόνους μας, το εκατονταπλασίασαν και το εχιλιοπλασίασαν με την επιμέλειάν των […]. Επειδή λοιπόν, από δυστυχίαν, είμεθα την σήμερον αναγκασμένοι ημείς οι απόγονοι των θαυμαστών Ελλήνων να ζητώμεν και να λαμβάνωμεν από τούτους την προγονικήν ημών κλοηρονομίαν, ανάγκη είναι, φίλοι και αδελφοί, να μιμηθώμεν και τον τρόπον, με τον οποίον αυτοί επολλαπλασίασαν το τάλαντον». Γιάννης Μακρυγιάννης (ήρωας της Ελληνικής Επανάστασης): «Σιχάθηκα το Ρωμαίικον ότ’ είμαστε ανθρωποφάγοι […]. Τότε σιχάθηκα όλως διόλου το Ρωμαίικο, ότι μάθαμε όλοι την ληστείαν γενικώς» (1907). Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (ήρωας της Ελληνικής Επανάστασης): «Η αρχηγία ενός στρατεύματος ελληνικού ήτον μία τυραννία, διότι έκαμνε και τον αρχηγό, και τον κριτή, και τον φροντιστή, και να του φεύγουν κάθε ημέρα και πάλιν να έρχονται• να βαστάη ένα στρατόπεδο με ψέμματα, με κολακείες, με παραμύθια […]. Κάθε Έλληνας είχε τα καπρίτσια του, το θεό του…» Εμμανουήλ Ροΐδης (συγγραφέας): «Η κατάρα της Ελλάδας είναι οι Έλληνες» […] Κάθε τόπος έχει την πληγή του, και η Ελλάς τους Έλληνες». Αλλού: «Οι Έλληνες είναι το μόνο έθνος εν τη Ιστορία όπερ ανήγαγε την κλοπήν εις αξίωμα Εθνικής Αρετής» (1883). Και αλλού: «Οσάκις εις τον ημέτερον Πρωθυπουργόν γίνονται παρατηρήσεις περί του ποιού των υπ’ αυτού διοριζομένων, ότι είναι αμαθείς, βλάκες, υπόδικοι επί κλοπή ή κατάδικοι επί πλαστογραφία, εις τας ενστάσεις ταύτας η αγαθότης αυτού ευρίσκει στερεότυπον και όντως λακωνικήν απάντησιν: “Δεν πειράζει”» (1876). Κωστής Παλαμάς (ποιητής-συγγραφέας): «Ραγιάδες έχεις, μάνα γη, σκυφτούς για το χαράτσι […] Των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι […]. Λύκοι, ω, κοπάδια, οι μπιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι / Και χαροκόποι αδιάντροποι και πόρνη Ρωμιοσύνη» («Ρωμιοσύνη»). Και αλλού: «[Στο «ρωμέικο» κυριαρχούν:] Κομματάρχηδες και κοτζαμπάσηδες, και της γραμματικής οι μανδαρίνοι και της πολιτικής οι φασουλήδες, ταρτούφοι, ραμπαγάδες, ταρταρίνοι…» (1910). Πηνελόπη Δέλτα (συγγραφέας): «Αλλά ποια η αιτία του μίσους και της περιφρονήσεως που μας έχουν, όχι μόνο αυτοί [οι Γάλλοι], αλλά όλοι οι ξένοι που μας γνωρίζουν […]; Μήπως η ευτέλειά μας, η χαμέρπειά μας να φταίγει; Μήπως η έλλειψη στερεότητος στο χαρακτήρα μας, που μας κάνει αλληλοδιαδόχως ήρωες όταν μας διοικεί ο Βενιζέλος και φυγάδες όταν μας κυβερνά ένας Γούναρης;» (1923). Νίκος Καζαντζάκης (συγγραφέας): «Δεν πρέπει πια να γινόμαστε γελοίοι καμαρώνοντας για τους αρχαίους σα να είναι χτήμα μας• μήτε να τρέμουμε μπροστά τους σα να είμαστε ραγιάδες. Οι πρόγονοι ξέφυγαν πια από την κατοχή μιας ορισμένης γης και ράτσας […] έσμιξαν με καινούργιες ράτσες, δημιούργησαν νέο πολιτισμό, αγάπησαν κι αγαπούν όσους τους αγαπούν και τους νιώθουν. Μονάχα γι’ αυτούς είναι βαθιά, πραγματικά πρόγονοι…» Και αλλού: «Πρέπει, με κάθε τρόπο, να βρω μέσο να ζήσω μακρυά από την Ελλάδα […] έτυχε προχτές να δω μιαν ελληνική εφημερίδα κι έφριξα – Θεέ μου, πόσο είμαστε στην άβυσσο της αθλιότητας και της μικρολογίας…» (1927). Άγγελος Σικελιανός (ποιητής): «Οι μικροπολιτικές ελληνικές διαμάχες ήτανε ανέκαθεν η φυλλοξήρα που επρόσβαλλε και εμάραινε την άμπελο της κοινοτικής και της καθόλου κοινωνικής καλλιέργειας της ελληνικής ενέργειας και ζωής» (1929). Αλλού: «Η ουσιαστική αυτονομία μας ως λαού και ως έθνους έχει καταβροχθισθεί ή ενεχυριαστεί ολόκληρη από το όργιο μιας ασύδοτης αντιπνευματικής και αντικοινωνικής πολιτικής» (1930). Αλλού: «Δεν είμαστε λοιπόν καθαυτό δούλοι σήμερα, αλλά είμαστε άθελά μας, σ’ όλη τη γραμμή, ως σήμερα, προστατευόμενοι της Δύσης, της νοοτροπίας της, της πολιτικής της κ.λπ. Και αυτό είναι περισσότερο επικίνδυνο κι απ’ τη δουλεία, για ένα μόλις χτες λευτερωμένο λαό» (1931). Κ.Π. Καβάφης (ποιητής): «Άστοχα πράγματα και κινδυνώδη. / Οι έπαινοι για των Ελλήνων τα ιδεώδη». Ελευθέριος Βενιζέλος (πρωθυπουργός, συγγραφέας): «Οι μορφωμένοι μας, κατά μέγα μέρος, δεν έχουν χαρακτήρα. Εις την Ελλάδα χρειάζεται ηθική διαπαιδαγώγησις» (1931-1932). Κωνσταντίνος Καραμανλής (πρωθυπουργός, πρόεδρος Δημοκρατίας): «Πρέπει να αισθάνεσαι οδύνη που είσαι Έλληνας» (1989). Αλλού: «Πολλά απ’ αυτά που συμβαίνουν σ’ αυτή τη χώρα δεν εξηγούνται με τη λογική! Η Ελλάδα έχει μεταμορφωθεί σ’ ένα απέραντο φρενοκομείο!». Αλλού: «Οι Έλληνες φαντάζονται ότι η Ελλάς είναι το επίκεντρον του διεθνούς ενδιαφέροντος – ο ομφαλός της γης – πράγμα που μας οδηγεί στην ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να υπαγορεύσωμεν την πολιτικήν μας στους ξένους, φίλους και εχθρούς, μικρούς και μεγάλους» (1976). Αλλού: «Έχομεν, επίσης, την κακήν συνήθεια, να καταστρέφωμε με τα ίδια μας τα χέρια, όσα με κόπους και θυσίες δημιουργήσαμε […]. Αλλού: «Υπεύθυνοι δι’ όλες αυτές τις συμφορές του έθνους μας είμαστε εμείς και μόνον εμείς οι Έλληνες, οι οποίοι προσπαθούμε να φορτώσουμε στους ξένους τις ευθύνες μας διότι δεν έχουμε το θάρρος να τις αναλάβουμε. […] Αυτό είναι ελληνικόν φαινόμενον: Να φορτώνουμε πάντοτε στους ξένους τις ιδικές μας ευθύνες, τα ιδικά μας σφάλματα» (1976). Κώστας Σημίτης (πρωθυπουργός): «Αν δεν αλλάξουμε, σε είκοσι χρόνια θα γίνουμε οι λούστροι των Ευρωπαίων». Περικλής Γιαννόπουλος (διανοητής, συγγραφέας): «[…] ο ελληνισμός μέσα του έχει τα στοιχεία της ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ. Και ο Έλλην μέσα του έχει το μικρόβιον της ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ». Κορνήλιος Καστοριάδης (φιλόσοφος): «Μοναδικό κάζο η Ελλάδα στην παγκόσμια σκηνή» (1991). Κώστας Αξελός (φιλόσοφος): «Αυτό που αποφασιστικά λείπει από την Ελλάδα είναι η σκέψη. Η σκέψη μόνη της δεν αρκεί, αλλά είναι αναπόφευκτη για να μπορεί να υπάρξει πράξη. Και στην Ελλάδα δεν βλέπω καν να εκδηλώνεται η ανάγκη της σκέψης. Τα φαινόμενα δείχνουν σαν να μην τη χρειάζεται» (1989). Και αλλού: «Η πολιτική διαλύει κυριολεκτικά την Ελλάδα και την κάνει να σαπίζει [κι αυτό] δεν οδηγεί παρά στη σημερινή σήψη, στο σημερινό – που δεν είναι μόνο σημερινό – τέλμα και αδιέξοδο» (1992). Ιάννης Ξενάκης (μουσικοσυνθέτης, αρχιτέκτονας, φιλόσοφος): «Μα δεν υπάρχει ελληνική πραγματικότητα. Ελπίζω να είναι εν τω γίγνεσθαι. [Η Ελλάδα είναι] ένα είδος νησιού στο χάρτη. Κρέμεται στην άκρη της Ευρώπης και τρώει μια κλοτσιά από την Ιταλία. Πρέπει πια να χάσουμε τη νοοτροπία του νησιού. Ν’ ανοιχτούμε στην Ευρώπη» (1993). Αλλού: «Ήδη η Ελλάδα είναι μισή αποικία πνευματικά χωρίς να το ξέρει…» (1990). Αλλού: «Δεν υπάρχει κουλτούρα στην Ελλάδα… Λείπουν οι πνευματικοί άνθρωποι. Η χώρα βρίσκεται σε στάδιο πνευματικής υπανάπτυξης. Δυστυχώς το μόνο που μπορούν να εκτιμήσουν οι Έλληνες είναι το χρήμα» (1988). Και αλλού: «Η Ελλάδα μοιάζει με έρημο… Μια απέραντη έρημος… όπου δεν μπορεί ν’ ανθίσει τίποτα… Μια έρημος με τρανή ιστορία, ωραία νησιά, εκπληκτικά τοπία… Αλλά η ζωή στην Ελλάδα δεν αντέχεται… θέλει πολύ κόπο για να γίνει η Ελλάδα ξανά Ελλάδα» (1994). Μάνος Χατζιδάκις (μουσικοσυνθέτης, διανοητής): «Όλες σχεδόν οι πολιτιστικές κατακτήσεις, οι ηθικές αξίες, καθετί που έκαναν υπερήφανο τον άνθρωπο, έχουν κυλήσει στον βούρκο, ποδοπατούνται προκλητικά και αναίσχυντα στη χώρα μας […] Εγώ δεν έχω καμιά ελπίδα (για τη χώρα μας), παρά αν γίνει ένα θαύμα. Εγώ δεν πιστεύω ότι έχουμε σήμερα τη δύναμη να επιβιώσουμε σαν εθνική οντότητα. […] Τίποτα [δεν μπορεί να γίνει]. Η πλήρης εξαφάνισή μας. Και θα γίνει. Είμαι βέβαιος» (1989). Αλλού: «Οι Έλληνες είναι ολίγον τι πολιτισμένοι και κάπως περισσότερο βάρβαροι…» (1989). Αλλού: «Θλιβερός τόπος θλιβερών προσώπων» (1987). Τέλος: «Η σημερινή ελληνική αντίληψη περί πολιτισμού καθρεφτίζεται στο […] γυάλινο, το φανταχτερό, το ψεύτικο…» (1990). Μίκης Θεοδωράκης (μουσικοσυνθέτης): «Εγώ την πραγματική Ελλάδα τη γνώρισα από μακριά […]. Εδώ πολλά πράγματα μ’ ενοχλούν. Έξω μπορεί να γίνονται τα ίδια, αλλά εκεί είμαι ξένος, δεν με αφορούν. Εδώ, από την καλημέρα που θα μου πει κανείς, ίσαμε τ’ άλλα, τα πιο σημαντικά, πολλά με πληγώνουν. Καταλαβαίνεις; Το Σεφέρη η Ελλάδα τον πλήγωνε έξω από την Ελλάδα. Εμένα η Ελλάδα με πληγώνει μέσα στην Ελλάδα» (1993). Τέλος: «Τούτη η χώρα δεν πρέπει να λέγεται Ελλάδα. Με τόσα σκυλάδικα, κανονικά θα ’ρεπε να λέγεται “Σκυλάδα”». Κώστας Βάρναλης (ποιητής): «Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, / προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα». Αλλού: Φταίει το ζαβό το ριζικό μας! / Φταίει ο θεός που μας μισεί! / Φταίει το κεφάλι το κακό μας!...» Γιώργος Σεφέρης (νομπελίστας ποιητής): «Ελλάς θα πει αλίμονο» (σημ.: Λογοπαίγνιο βασισμένο στην ομόηχη γαλλική λέξη hellas, επιφώνημα που σημαίνει αλίμονο). Και αλλού: «ΕΛΛΑΣ πυρ / ΕΛΛΗΝΩΝ πυρ / ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ πυρ / τρεις λέξεις νεκρές. / Γιατί τις σκοτώσατε;». Οδυσσέας Eλύτης (νομπελίστας ποιητής): «Στη συμπεριφορά τους, στην εκτίμησή τους της πραγματικότητας, οι ξένοι μού είχαν φανεί ευστοχώτεροι πάντοτε, πιο άψογοι από τους δικούς μας […]. Αυτό που με απασχολεί περισσότερο είναι το τι θα γίνει η Ελλάδα. Σαν φορέας ενός ειδικού πολιτισμού και μιας ένδοξης γλώσσας. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μόνο καταστροφές έχουνε δει τα μάτια μου. Και θαυμαστές αντιδράσεις, που όλες τους πήγαν χαμένες από τα ίδια μας τα χέρια…». Αλλού: «Γεύση πικραμύγδαλου / στην Ελλάδα που μας απέμεινε». Δημήτρης Χατζής (συγγραφέας): «“Δεν γίνεται, μωρέ παιδιά, τίποτα στο ρωμέικο, κοροϊδεύουμε ο ένας τον άλλον…”» Και αλλού: «“Οι ιστορίες τους [των Eλλήνων] – σαχλαμάρα και φλυαρία. Οι θεωρίες, τα κόμματά τους, οι πολιτικές τους ιδέες […] – παρλαπίπες. Τι ’μαστε, λοιπόν, εμείς; Μπάσταρδοι, λέω”»!» («Το διπλό βιβλίο», 1977).Βασίλης Βασιλικός (συγγραφέας): «Μα, είναι κατάρα το να έχεις γεννηθεί Έλληνας, δεν το ’χετε καταλάβει ακόμα αυτό; […] Εγώ ντρέπομαι που ζω εδώ [στην Ελλάδα]…» (Συνέντευξη στον Γ.Β., 1977). Ηλίας Πετρόπουλος (συγγραφέας, λαογράφος): «Οι Νεοέλληνες χαρακτηρίζονται κατ’ αρχήν από μία χυδαιότητα. […] Οι Έλληνες είναι η χειρότερη περίπτωση λαού. Είναι ο βλαξ λαός που νομίζει ότι είναι φοβερά έξυπνος. Όλα τα προβλήματα τα αντιμετωπίζουν με τη μαγική φράση: “Είναι Ανθέλλην”! Όποιος τολμήσει να κρίνει τους Έλληνες αυτόματα γίνεται ανθέλλην […] πάσχουν από μια σχιζοφρένεια οι Έλληνες. Αυτή η σχιζοφρένεια τους οδηγεί σε τρομακτικά αδιέξοδα» (1998). Κώστας Ταχτσής (συγγραφέας): «Είμαστε εξωστρεφείς, πανηδονιστές και για ιστορικούς λόγους απολίτιστοι και φοβερά ανασφαλείς». Αλλού: «Ας μη μιλάμε γι’ αυτογνωσία στην Ελλάδα. Η αυτογνωσία χρειάζεται αυτοκριτική, η αυτοκριτική χρειάζεται δύναμη και σεμνότητα, ελευθερία και παιδεία. Αλλ’ οι κοινωνικοπολιτικές μας δομές, αντί να αποθαρρύνουν, εκτρέφουν όλα μας τα ελαττώματα, όλα μας τα πλέγματα…» Αλλού: «Αμοραλισμός, απομυθοποίηση και εκχυδαϊσμός των πάντων, κυνική ψευδολογία, ηδονοθηρία και κιτρινισμός είναι μερικά απ’ τα χαρακτηριστικά που δεν έλειπαν ποτέ απ’ την Ελλάδα, μα τώρα έχουν πάρει διαστάσεις επιδημίας μεσαιωνικής χολέρας» (1988). Αντώνης Σαμαράκης (συγγραφέας): «Η Ελλάδα του 2000 θα πρέπει να πάψει να τρώει τα παιδιά της. Ας αλλάξει, επιτέλους, μενού» (1993). Και αλλού: «Πού πάμε πολιτιστικά; Αν βγάλουμε τη μάσκα και τη χρυσόσκονη από την απατηλή πρόσοψη, αν δούμε κατάματα την πραγματικότητα, πολύ φοβάμαι ότι συμβαίνει αυτό που λέει ο τελευταίος στίχος στο ποίημα του “Γιάννη Σκαρίμπα “Το πλοίο” […] “Μα βέβαια, βυθιζόμαστε, Κυρία!...”. Νίκος Δήμου (συγγραφέας, στοχαστής): «Ο Έλληνας προσπαθεί, σε κάθε τομέα, να είναι εκτός πραγματικότητας. Και μετά είναι δυστυχής, διότι είναι εκτός πραγματικότητας. (Και μετά είναι ευτυχής… διότι είναι δυστυχής). […] Βασικά ο Έλληνας αγνοεί την πραγματικότητα. Ζει δυο φορές πάνω από τα οικονομικά του μέσα. Υπόσχεται τα τριπλά από όσα μπορεί να κάνει. Γνωρίζει τα τετραπλάσια από όσα πραγματικά έμαθε. Αισθάνεται (και συναισθάνεται) τα πενταπλάσια από όσα πραγματικά νιώθει» (1975). Γιάννης Μαρίνος (δημοσιογράφος): «Είμαστε λαός καραγκιόζηδων, γιατί έχουμε διδαχθεί από παιδιά το ήθος του Καραγκιόζη, το οποίο είναι ό,τι “αισχρόν εστί και λέγειν”. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του λαϊκού αυτού “τύπου”; Τεμπελιά κατ’ επάγγελμα, ραδιουργία σε καθημερινή βάση για την εξασφάλιση του επιούσιου χωρίς κόπο, εξαπάτηση ακόμα και των πιο στενών του φίλων (του Χατζηαβάτη), εκπαίδευση των παιδιών του στην απάτη, εκμετάλλευση της γυναίκας του κ.λπ. […]. Με αυτό το μοντέλο γαλουχήθηκαν γενιές παιδιών και συνεχίζουμε να θεωρούμε την τέχνη του Θεάτρου Σκιών παιδαγωγική. Το θέατρο σκιών είναι παραδοσιακό και πρέπει να διατηρηθεί, όμως δεν είναι δυνατόν να θεωρούμε ως πρότυπο ηθικής και ευφυΐας τον ήρωά του» (1993). Θόδωρος Αγγελόπουλος (σκηνοθέτης): «Μου είναι αδύνατο να δω την Ελλάδα όπως τη βλέπουν άλλοι: Μια Ελλάδα του ήλιου κλπ. Εγώ βλέπω […] μια Ελλάδα σχεδόν θλιβερή» (1984). Μάριος Πλωρίτης (συγγραφέας, λόγιος): «Σήμερα η «ελληνικότητα» […] δεν είναι συνήθως παρά άνοια και ηλίθια μέτρα και βρωμερότητα πολλών μορφών και ειδών. Και κάτωθεν, ραγιαδισμός, βέβαια…» (1988). Αλλού: «Ο πολιτικός λόγος έχει γίνει, στην Ελλάδα, η τέχνη της απάτης». Και αλλού: «Η ομίχλη, το νέφος, το χάος, δε βρίσκονται μόνο στους ουρανούς μας, στις συγκοινωνίες, στους αρμούς του κράτους• βρίσκονται και μέσα στο νου των Ελλήνων [όμως, όπως παρατηρεί ο ανώνυμος Κρητικός στιχουργός] “την τύχη του κάθε λαός την κάνει μοναχός του, κι όσα του κάνει η τρέλα του, δεν του τα κάνει ο οχτρός του”» (1989). Νίκος Γκάτσος (ποιητής): «[…] κι ανθρώποι μονάχα στην κόλαση ετούτη θα γίνουν λαμπάδα / πώς τα ’κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα Ελλάδα!». Νίκος Καρούζος (ποιητής): «Κόλαση, λοιπόν, είν’ η Πατρίδα μας». Διονύσης Σαββόπουλος (τραγουδοποιός-ποιητής): «Τα χρόνια περνάνε, αλλά εμείς δεν πάμε καθόλου καλά. Σαν υπνοβάτες βουλιάζουμε, σαν ζόμπι κυκλοφορούμε. [...] το ιστορικό γένος των Ελλήνων, το κοσμικό άστρο που φώτισε τον πλανήτη, παραπαίει πλέον […] ο καθένας με το ατομικό του συμφέρον χωρίς φιλότιμο, χωρίς Θεό. Τι Έλληνες είμαστε επιτέλους;» (1990). Και αλλού: «Δεν υπάρχει ελπίς / στην Ελλάδα ζεις…» («Το κούρεμα»). Και η γνώμη δύο ξένων: Λόρδος Βύρων (Άγγλος ποιητής, φιλέλλην αγωνιστής): Κατά τον πανεπιστημιακό Ανδρέα Παναγόπουλο, «Ο ίδιος ο Βύρων δεν ήταν που, ενώ ζούσε και πέθαινε για την Ελλάδα, μας αποκαλούσε “Plausible rascals” (απατηλούς μασκαράδες);» (1993). Η. Κέλυ (Αμερικανός δικαστής): «Προ του δικαστηρίου της αδεκάστου ιστορίας ο Έλλην απεκαλύφθη ανέκαθεν κατώτερος των περιστάσεων […] Έκτισε τον Παρθενώνα και μεθυσθείς εκ της αίγλης του τον άφησε βραδύτερον να γίνη στόχος των οβίδων. Ανέδειξε τον Σωκράτην δια να τον δηλητηριάση. Εθαύμασε τον Θεμιστοκλέα δια να τον εξορίση. Υπηρέτησε τον Αριστοτέλη δια να τον καταδιώξη. Έκτισε το Βυζάντιο δια να το εκτουρκίση. Έφερε το ’21 δια να το διακυβεύση. […] Παράδοξον πλάσμα, ατίθασον, περίεργον, ημίκακον, ασταθές, αβεβαίων διαθέσεων, εγωπαθές και σοφόμωρον, ο Έλλην. Οικτίρατέ τον, θαυμάσατέ τον αν θέλετε. Ταξινομίστε τον αν μπορήτε» (1924). *Ο Γιάννης Βασιλακάκος είναι πανεπιστημιακός, διδάκτωρ Νεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Μελβούρνης και συγγραφέας. Τα τελευταία του βιβλία είναι: η ελληνική μετάφραση της αυτοβιογραφίας του Πάτρικ Γουάιτ «Ψεγάδια στον καθρέφτη» (εκδ. “Τυπωθήτω”, Αθήνα 2008), η βιογραφία «Κώστας Ταχτσής: η αθέατη πλευρά της σελήνης» (εκδ. “Ηλέκτρα”, Aθήνα 2009) και το θεατρικό «Προσοχή: Εύθραυστον!» (εκδ. “Αιολικά Γράμματα”, Αθήνα 2010).
«Κι έτσι πέρασαν τα χρόνια και καταστράφηκε η Ελλάδα, δίχως καλά καλά να το καταλάβουμε»...
Αριστοφάνης (αρχαίος κωμωδιογράφος)
***
Του ΔΡΑ ΓΙΑΝΝΗ ΒΑΣΙΛΑΚΑΚΟΥ*
Σήμερα που η Ελλάδα και ο Ελληνισμός διέρχονται τη μεγαλύτερη κρίση (οικονομική, κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική) μετά τη Μεταπολίτευση (1974), και μια απ’ τις μεγαλύτερες απ’ τη σύσταση του νεοελληνικού έθνους (1821), με το μέλλον αβέβαιο και ζοφερό, δεν είναι καιρός για πανηγυρισμούς, αλλά για περισυλλογή, προβληματισμό και αυτογνωσία. Καιρός, αντί οι Έλληνες «να αποφεύγουν να ακούνε την αλήθεια και να τιμωρούν κιόλας αυτούς που έχουν την αποκοτιά να τους την πουν», όπως λέει ο Γιάννης Μαρίνος (1989) να δουν επιτέλους θαρραλέα το πρόσωπό τους στον καθρέφτη, να κάνουν την αυτοκριτική τους, να βγάλουν τα συμπεράσματά τους και να αναλάβουν τις ευθύνες τους, δηλαδή να αλλάξουν νοοτροπία, αν θέλουν να μη χαθούν ως έθνος. Διότι, το σημερινό «πρόβλημα» δεν είναι μόνο «οικονομικό» αλλά πρωτίστως «παιδείας, πολιτισμού, νοοτροπίας και κρίσης αξιών». (Μόλις πρόσφατα ο πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας τόνισε: «Η κρίση που διανύουμε δεν είναι μόνο αποτέλεσμα επιζήμιων και άστοχων πολιτικών που υιοθετήθηκαν, είναι και κρίση αξιών»). Ούτε βέβαια και «σημερινό» πρόβλημα είναι, αλλά διαχρονικό. Μια ματιά στις ημερομηνίες που διατυπώθηκαν οι παρακάτω απόψεις, αρκεί για να διαπιστώσει του λόγου το αληθές. Όλα τα κατωτέρω είναι τόσο σπαρταριστά επίκαιρα, σα να γράφτηκαν μόλις χτες… Παράδειγμα: Πριν 20 τόσα χρόνια, το έγκυρο αθηναϊκό «Βήμα» έγραφε: «Η κατάσταση χρόνιας ανισορροπίας, στην οποία έχει οδηγηθεί η νεοελληνική κοινωνία, μπορεί πλέον να καταστεί το αντικείμενο ενδιαφέροντος των ψυχιάτρων, κοινωνικών ψυχολόγων, κοινωνιολόγων και κάθε λογής ερευνητών [γι’ αυτό χρειάζεται] να προσκληθούν εδώ ειδικοί ξένοι επιστήμονες και να μελετήσουν τον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας μας. Μιας κοινωνίας που μοιάζει να ζει με αυταπάτες, να συντηρείται με δανεικά, να εθελοτυφλεί ενώπιον της πραγματικότητας και να αδιαφορεί για το χάσμα που μας χωρίζει από την οικογένεια των κρατών όπου θέλουμε να ανήκουμε – χάσμα το οποίο, δυστυχώς, διευρύνεται ολοένα και περισσότερο» (1990). Σήμερα βέβαια έχουμε οδηγηθεί στο απροχώρητο, στο απόλυτο τέλμα, με δυσοίωνες προοπτικές. «Το μέλλον μας θα είναι πολύ δύσκολο…» προσθέτει ο κ. Κ. Παπούλιας. Η περιορισμένη, λόγω χώρου, δειγματοληπτική σταχυολόγηση των σκέψεων, απόψεων και ρήσεων των σημαντικότερων προσωπικοτήτων του Ελληνισμού (κορυφαίων πολιτικών, λογίων, ανθρώπων των γραμμάτων, της τέχνης και του πολιτισμού) από την αρχαιότητα έως σήμερα, δεν είναι καθόλου κολακευτική για τους Έλληνες. Ένας λόγος παραπάνω όμως να τους προσέξουμε ιδιαίτερα και να προβληματιστούμε πολύ. Διότι, όπως χαρακτηριστικά λέει ο δημοσιογράφος/συγγραφέας Παναγιώτης Παπαδούκας «Το 1821 οι Έλληνες κήρυξαν τον ιερό αγώνα για ν’ απελευθερωθούν από τους Τούρκους. Τώρα πρέπει ν’ αρχίσουν έναν άλλο, για να απελευθερωθούν από τον εαυτό τους»! Το ίδιο πρεσβεύουν και άλλοι, όπως λ.χ. ο συγγραφέας Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος (Μέγα Βραβεία Λογοτεχνίας) που ισχυρίζεται: «Ο ύπουλος και ακήρυχτος πόλεμος των Νεοελλήνων κατά της Ελλάδος είναι ο πλέον καταστρεπτικός πόλεμος στη μακροχρόνια ιστορία της χώρας» (1990). Για να ολοκληρώσει ο παλαιότερος λόγιος, Περικλής Γιαννόπουλος, τονίζοντας: «Οι κλέφται ελευθέρωσαν την Ελλάδα και αμέσως έπειτα την εσκότωσαν»! Γιατί όμως; Τι φταίει που φτάνουμε σε τόσα αδιέξοδα; Μπορούμε ν’ αλλάξουμε; Κι αν όχι, μπορεί να επιζήσει μελλοντικά ο Ελληνισμός; ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ Αριστοφάνης (αρχαίος κωμωδιογράφος): «Κι έτσι πέρασαν τα χρόνια και καταστράφηκε η Ελλάδα, δίχως καλά καλά να το καταλάβουμε». Ευριπίδης (αρχαίος δραματουργός): «Ω, Έλληνες, εσείς οι βάρβαροι» (Εκάβη, «Τρωαδίτισσες»). Αλλού: «Έλληνες βάρβαροι, πολυμήχανοι κακούργοι» (Ανδρομάχη, «Τρωαδίτισσες»). Και αλλού: «Κάποιος Θεός σας έχει τρελάνει όλους – και σας και την Ελλάδα» (Αγαμέμνονας προς Μενέλαο, «Ιφιγένεια εν Αυλίδι»). Δημόκριτος (αρχαίος φιλόσοφος): «Οι Έλληνες σαν τους τρελούς, μαθαίνουν βλάπτοντες». Θουκυδίδης (αρχαίος ιστορικός): «Οι Έλληνες δια της ληστείας το πλείστον του βίου εντεύθεν εποιούντο, ουκ έχοντός πω αισχύνην τούτου του έργου, φέροντος δε τι και δόξης μάλλον». ΝΕΟΤΕΡΗ ΕΠΟΧΗ Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό “Λαρούς”: [Ορισμός του «Έλληνα»]: «Έλλην, κάτοικος της περιοχής που ονομάζεται Ελλάδα, άνθρωπος επιρρεπής στην κλοπή, τον δόλον και την απάτη, που αρέσκεται, ωστόσο, να τα συνοψίζει όλα αυτά σ’ εκείνο που εκεί ονομάζεται “δαιμόνιο της φυλής”» (1900). Σπυρίδων Τρικούπης (πρωθυπουργός, λόγιος): «[…] κι όποιος φαντάζεται να κάμη κάτι καλό εις την Ελλάδα παρά να μπαλώνη, είναι γελασμένος…» (1824). Διονύσιος Σολωμός (εθνικός ποιητής): «Και για το σήμερα τι να ειπώ; Η διαφθορά είναι τόσο γενική κι’ έχει τόσο βαθειές τις ρίζες, που σε κάνει να σαστίζης. Μόνο όταν οι αφορμές της διαφθοράς εξολοθρευτούν πέρα ως πέρα, θα μπορέσουμε να έχουμε ηθική αναγέννηση. Τότε το μέλλον μας θα είναι μεγάλο, όταν θριαμβεύσωσι η δικαιοσύνη, όταν τα γράμματα καλλιεργηθούν όχι για μάταιη επίδειξι παρά για το όφελος του λαού…» (1842). Αδαμάντιος Κοραής (φιλόλογος, λόγιος του διαφωτισμού): «Πρέπει όμως να ομολογήσωμεν την αλήθειαν, ό,τι έλαβον [οι Ευρωπαίοι] από τους προγόνους μας, το εκατονταπλασίασαν και το εχιλιοπλασίασαν με την επιμέλειάν των […]. Επειδή λοιπόν, από δυστυχίαν, είμεθα την σήμερον αναγκασμένοι ημείς οι απόγονοι των θαυμαστών Ελλήνων να ζητώμεν και να λαμβάνωμεν από τούτους την προγονικήν ημών κλοηρονομίαν, ανάγκη είναι, φίλοι και αδελφοί, να μιμηθώμεν και τον τρόπον, με τον οποίον αυτοί επολλαπλασίασαν το τάλαντον». Γιάννης Μακρυγιάννης (ήρωας της Ελληνικής Επανάστασης): «Σιχάθηκα το Ρωμαίικον ότ’ είμαστε ανθρωποφάγοι […]. Τότε σιχάθηκα όλως διόλου το Ρωμαίικο, ότι μάθαμε όλοι την ληστείαν γενικώς» (1907). Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (ήρωας της Ελληνικής Επανάστασης): «Η αρχηγία ενός στρατεύματος ελληνικού ήτον μία τυραννία, διότι έκαμνε και τον αρχηγό, και τον κριτή, και τον φροντιστή, και να του φεύγουν κάθε ημέρα και πάλιν να έρχονται• να βαστάη ένα στρατόπεδο με ψέμματα, με κολακείες, με παραμύθια […]. Κάθε Έλληνας είχε τα καπρίτσια του, το θεό του…» Εμμανουήλ Ροΐδης (συγγραφέας): «Η κατάρα της Ελλάδας είναι οι Έλληνες» […] Κάθε τόπος έχει την πληγή του, και η Ελλάς τους Έλληνες». Αλλού: «Οι Έλληνες είναι το μόνο έθνος εν τη Ιστορία όπερ ανήγαγε την κλοπήν εις αξίωμα Εθνικής Αρετής» (1883). Και αλλού: «Οσάκις εις τον ημέτερον Πρωθυπουργόν γίνονται παρατηρήσεις περί του ποιού των υπ’ αυτού διοριζομένων, ότι είναι αμαθείς, βλάκες, υπόδικοι επί κλοπή ή κατάδικοι επί πλαστογραφία, εις τας ενστάσεις ταύτας η αγαθότης αυτού ευρίσκει στερεότυπον και όντως λακωνικήν απάντησιν: “Δεν πειράζει”» (1876). Κωστής Παλαμάς (ποιητής-συγγραφέας): «Ραγιάδες έχεις, μάνα γη, σκυφτούς για το χαράτσι […] Των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι […]. Λύκοι, ω, κοπάδια, οι μπιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι / Και χαροκόποι αδιάντροποι και πόρνη Ρωμιοσύνη» («Ρωμιοσύνη»). Και αλλού: «[Στο «ρωμέικο» κυριαρχούν:] Κομματάρχηδες και κοτζαμπάσηδες, και της γραμματικής οι μανδαρίνοι και της πολιτικής οι φασουλήδες, ταρτούφοι, ραμπαγάδες, ταρταρίνοι…» (1910). Πηνελόπη Δέλτα (συγγραφέας): «Αλλά ποια η αιτία του μίσους και της περιφρονήσεως που μας έχουν, όχι μόνο αυτοί [οι Γάλλοι], αλλά όλοι οι ξένοι που μας γνωρίζουν […]; Μήπως η ευτέλειά μας, η χαμέρπειά μας να φταίγει; Μήπως η έλλειψη στερεότητος στο χαρακτήρα μας, που μας κάνει αλληλοδιαδόχως ήρωες όταν μας διοικεί ο Βενιζέλος και φυγάδες όταν μας κυβερνά ένας Γούναρης;» (1923). Νίκος Καζαντζάκης (συγγραφέας): «Δεν πρέπει πια να γινόμαστε γελοίοι καμαρώνοντας για τους αρχαίους σα να είναι χτήμα μας• μήτε να τρέμουμε μπροστά τους σα να είμαστε ραγιάδες. Οι πρόγονοι ξέφυγαν πια από την κατοχή μιας ορισμένης γης και ράτσας […] έσμιξαν με καινούργιες ράτσες, δημιούργησαν νέο πολιτισμό, αγάπησαν κι αγαπούν όσους τους αγαπούν και τους νιώθουν. Μονάχα γι’ αυτούς είναι βαθιά, πραγματικά πρόγονοι…» Και αλλού: «Πρέπει, με κάθε τρόπο, να βρω μέσο να ζήσω μακρυά από την Ελλάδα […] έτυχε προχτές να δω μιαν ελληνική εφημερίδα κι έφριξα – Θεέ μου, πόσο είμαστε στην άβυσσο της αθλιότητας και της μικρολογίας…» (1927). Άγγελος Σικελιανός (ποιητής): «Οι μικροπολιτικές ελληνικές διαμάχες ήτανε ανέκαθεν η φυλλοξήρα που επρόσβαλλε και εμάραινε την άμπελο της κοινοτικής και της καθόλου κοινωνικής καλλιέργειας της ελληνικής ενέργειας και ζωής» (1929). Αλλού: «Η ουσιαστική αυτονομία μας ως λαού και ως έθνους έχει καταβροχθισθεί ή ενεχυριαστεί ολόκληρη από το όργιο μιας ασύδοτης αντιπνευματικής και αντικοινωνικής πολιτικής» (1930). Αλλού: «Δεν είμαστε λοιπόν καθαυτό δούλοι σήμερα, αλλά είμαστε άθελά μας, σ’ όλη τη γραμμή, ως σήμερα, προστατευόμενοι της Δύσης, της νοοτροπίας της, της πολιτικής της κ.λπ. Και αυτό είναι περισσότερο επικίνδυνο κι απ’ τη δουλεία, για ένα μόλις χτες λευτερωμένο λαό» (1931). Κ.Π. Καβάφης (ποιητής): «Άστοχα πράγματα και κινδυνώδη. / Οι έπαινοι για των Ελλήνων τα ιδεώδη». Ελευθέριος Βενιζέλος (πρωθυπουργός, συγγραφέας): «Οι μορφωμένοι μας, κατά μέγα μέρος, δεν έχουν χαρακτήρα. Εις την Ελλάδα χρειάζεται ηθική διαπαιδαγώγησις» (1931-1932). Κωνσταντίνος Καραμανλής (πρωθυπουργός, πρόεδρος Δημοκρατίας): «Πρέπει να αισθάνεσαι οδύνη που είσαι Έλληνας» (1989). Αλλού: «Πολλά απ’ αυτά που συμβαίνουν σ’ αυτή τη χώρα δεν εξηγούνται με τη λογική! Η Ελλάδα έχει μεταμορφωθεί σ’ ένα απέραντο φρενοκομείο!». Αλλού: «Οι Έλληνες φαντάζονται ότι η Ελλάς είναι το επίκεντρον του διεθνούς ενδιαφέροντος – ο ομφαλός της γης – πράγμα που μας οδηγεί στην ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να υπαγορεύσωμεν την πολιτικήν μας στους ξένους, φίλους και εχθρούς, μικρούς και μεγάλους» (1976). Αλλού: «Έχομεν, επίσης, την κακήν συνήθεια, να καταστρέφωμε με τα ίδια μας τα χέρια, όσα με κόπους και θυσίες δημιουργήσαμε […]. Αλλού: «Υπεύθυνοι δι’ όλες αυτές τις συμφορές του έθνους μας είμαστε εμείς και μόνον εμείς οι Έλληνες, οι οποίοι προσπαθούμε να φορτώσουμε στους ξένους τις ευθύνες μας διότι δεν έχουμε το θάρρος να τις αναλάβουμε. […] Αυτό είναι ελληνικόν φαινόμενον: Να φορτώνουμε πάντοτε στους ξένους τις ιδικές μας ευθύνες, τα ιδικά μας σφάλματα» (1976). Κώστας Σημίτης (πρωθυπουργός): «Αν δεν αλλάξουμε, σε είκοσι χρόνια θα γίνουμε οι λούστροι των Ευρωπαίων». Περικλής Γιαννόπουλος (διανοητής, συγγραφέας): «[…] ο ελληνισμός μέσα του έχει τα στοιχεία της ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ. Και ο Έλλην μέσα του έχει το μικρόβιον της ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ». Κορνήλιος Καστοριάδης (φιλόσοφος): «Μοναδικό κάζο η Ελλάδα στην παγκόσμια σκηνή» (1991). Κώστας Αξελός (φιλόσοφος): «Αυτό που αποφασιστικά λείπει από την Ελλάδα είναι η σκέψη. Η σκέψη μόνη της δεν αρκεί, αλλά είναι αναπόφευκτη για να μπορεί να υπάρξει πράξη. Και στην Ελλάδα δεν βλέπω καν να εκδηλώνεται η ανάγκη της σκέψης. Τα φαινόμενα δείχνουν σαν να μην τη χρειάζεται» (1989). Και αλλού: «Η πολιτική διαλύει κυριολεκτικά την Ελλάδα και την κάνει να σαπίζει [κι αυτό] δεν οδηγεί παρά στη σημερινή σήψη, στο σημερινό – που δεν είναι μόνο σημερινό – τέλμα και αδιέξοδο» (1992). Ιάννης Ξενάκης (μουσικοσυνθέτης, αρχιτέκτονας, φιλόσοφος): «Μα δεν υπάρχει ελληνική πραγματικότητα. Ελπίζω να είναι εν τω γίγνεσθαι. [Η Ελλάδα είναι] ένα είδος νησιού στο χάρτη. Κρέμεται στην άκρη της Ευρώπης και τρώει μια κλοτσιά από την Ιταλία. Πρέπει πια να χάσουμε τη νοοτροπία του νησιού. Ν’ ανοιχτούμε στην Ευρώπη» (1993). Αλλού: «Ήδη η Ελλάδα είναι μισή αποικία πνευματικά χωρίς να το ξέρει…» (1990). Αλλού: «Δεν υπάρχει κουλτούρα στην Ελλάδα… Λείπουν οι πνευματικοί άνθρωποι. Η χώρα βρίσκεται σε στάδιο πνευματικής υπανάπτυξης. Δυστυχώς το μόνο που μπορούν να εκτιμήσουν οι Έλληνες είναι το χρήμα» (1988). Και αλλού: «Η Ελλάδα μοιάζει με έρημο… Μια απέραντη έρημος… όπου δεν μπορεί ν’ ανθίσει τίποτα… Μια έρημος με τρανή ιστορία, ωραία νησιά, εκπληκτικά τοπία… Αλλά η ζωή στην Ελλάδα δεν αντέχεται… θέλει πολύ κόπο για να γίνει η Ελλάδα ξανά Ελλάδα» (1994). Μάνος Χατζιδάκις (μουσικοσυνθέτης, διανοητής): «Όλες σχεδόν οι πολιτιστικές κατακτήσεις, οι ηθικές αξίες, καθετί που έκαναν υπερήφανο τον άνθρωπο, έχουν κυλήσει στον βούρκο, ποδοπατούνται προκλητικά και αναίσχυντα στη χώρα μας […] Εγώ δεν έχω καμιά ελπίδα (για τη χώρα μας), παρά αν γίνει ένα θαύμα. Εγώ δεν πιστεύω ότι έχουμε σήμερα τη δύναμη να επιβιώσουμε σαν εθνική οντότητα. […] Τίποτα [δεν μπορεί να γίνει]. Η πλήρης εξαφάνισή μας. Και θα γίνει. Είμαι βέβαιος» (1989). Αλλού: «Οι Έλληνες είναι ολίγον τι πολιτισμένοι και κάπως περισσότερο βάρβαροι…» (1989). Αλλού: «Θλιβερός τόπος θλιβερών προσώπων» (1987). Τέλος: «Η σημερινή ελληνική αντίληψη περί πολιτισμού καθρεφτίζεται στο […] γυάλινο, το φανταχτερό, το ψεύτικο…» (1990). Μίκης Θεοδωράκης (μουσικοσυνθέτης): «Εγώ την πραγματική Ελλάδα τη γνώρισα από μακριά […]. Εδώ πολλά πράγματα μ’ ενοχλούν. Έξω μπορεί να γίνονται τα ίδια, αλλά εκεί είμαι ξένος, δεν με αφορούν. Εδώ, από την καλημέρα που θα μου πει κανείς, ίσαμε τ’ άλλα, τα πιο σημαντικά, πολλά με πληγώνουν. Καταλαβαίνεις; Το Σεφέρη η Ελλάδα τον πλήγωνε έξω από την Ελλάδα. Εμένα η Ελλάδα με πληγώνει μέσα στην Ελλάδα» (1993). Τέλος: «Τούτη η χώρα δεν πρέπει να λέγεται Ελλάδα. Με τόσα σκυλάδικα, κανονικά θα ’ρεπε να λέγεται “Σκυλάδα”». Κώστας Βάρναλης (ποιητής): «Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, / προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα». Αλλού: Φταίει το ζαβό το ριζικό μας! / Φταίει ο θεός που μας μισεί! / Φταίει το κεφάλι το κακό μας!...» Γιώργος Σεφέρης (νομπελίστας ποιητής): «Ελλάς θα πει αλίμονο» (σημ.: Λογοπαίγνιο βασισμένο στην ομόηχη γαλλική λέξη hellas, επιφώνημα που σημαίνει αλίμονο). Και αλλού: «ΕΛΛΑΣ πυρ / ΕΛΛΗΝΩΝ πυρ / ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ πυρ / τρεις λέξεις νεκρές. / Γιατί τις σκοτώσατε;». Οδυσσέας Eλύτης (νομπελίστας ποιητής): «Στη συμπεριφορά τους, στην εκτίμησή τους της πραγματικότητας, οι ξένοι μού είχαν φανεί ευστοχώτεροι πάντοτε, πιο άψογοι από τους δικούς μας […]. Αυτό που με απασχολεί περισσότερο είναι το τι θα γίνει η Ελλάδα. Σαν φορέας ενός ειδικού πολιτισμού και μιας ένδοξης γλώσσας. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μόνο καταστροφές έχουνε δει τα μάτια μου. Και θαυμαστές αντιδράσεις, που όλες τους πήγαν χαμένες από τα ίδια μας τα χέρια…». Αλλού: «Γεύση πικραμύγδαλου / στην Ελλάδα που μας απέμεινε». Δημήτρης Χατζής (συγγραφέας): «“Δεν γίνεται, μωρέ παιδιά, τίποτα στο ρωμέικο, κοροϊδεύουμε ο ένας τον άλλον…”» Και αλλού: «“Οι ιστορίες τους [των Eλλήνων] – σαχλαμάρα και φλυαρία. Οι θεωρίες, τα κόμματά τους, οι πολιτικές τους ιδέες […] – παρλαπίπες. Τι ’μαστε, λοιπόν, εμείς; Μπάσταρδοι, λέω”»!» («Το διπλό βιβλίο», 1977).Βασίλης Βασιλικός (συγγραφέας): «Μα, είναι κατάρα το να έχεις γεννηθεί Έλληνας, δεν το ’χετε καταλάβει ακόμα αυτό; […] Εγώ ντρέπομαι που ζω εδώ [στην Ελλάδα]…» (Συνέντευξη στον Γ.Β., 1977). Ηλίας Πετρόπουλος (συγγραφέας, λαογράφος): «Οι Νεοέλληνες χαρακτηρίζονται κατ’ αρχήν από μία χυδαιότητα. […] Οι Έλληνες είναι η χειρότερη περίπτωση λαού. Είναι ο βλαξ λαός που νομίζει ότι είναι φοβερά έξυπνος. Όλα τα προβλήματα τα αντιμετωπίζουν με τη μαγική φράση: “Είναι Ανθέλλην”! Όποιος τολμήσει να κρίνει τους Έλληνες αυτόματα γίνεται ανθέλλην […] πάσχουν από μια σχιζοφρένεια οι Έλληνες. Αυτή η σχιζοφρένεια τους οδηγεί σε τρομακτικά αδιέξοδα» (1998). Κώστας Ταχτσής (συγγραφέας): «Είμαστε εξωστρεφείς, πανηδονιστές και για ιστορικούς λόγους απολίτιστοι και φοβερά ανασφαλείς». Αλλού: «Ας μη μιλάμε γι’ αυτογνωσία στην Ελλάδα. Η αυτογνωσία χρειάζεται αυτοκριτική, η αυτοκριτική χρειάζεται δύναμη και σεμνότητα, ελευθερία και παιδεία. Αλλ’ οι κοινωνικοπολιτικές μας δομές, αντί να αποθαρρύνουν, εκτρέφουν όλα μας τα ελαττώματα, όλα μας τα πλέγματα…» Αλλού: «Αμοραλισμός, απομυθοποίηση και εκχυδαϊσμός των πάντων, κυνική ψευδολογία, ηδονοθηρία και κιτρινισμός είναι μερικά απ’ τα χαρακτηριστικά που δεν έλειπαν ποτέ απ’ την Ελλάδα, μα τώρα έχουν πάρει διαστάσεις επιδημίας μεσαιωνικής χολέρας» (1988). Αντώνης Σαμαράκης (συγγραφέας): «Η Ελλάδα του 2000 θα πρέπει να πάψει να τρώει τα παιδιά της. Ας αλλάξει, επιτέλους, μενού» (1993). Και αλλού: «Πού πάμε πολιτιστικά; Αν βγάλουμε τη μάσκα και τη χρυσόσκονη από την απατηλή πρόσοψη, αν δούμε κατάματα την πραγματικότητα, πολύ φοβάμαι ότι συμβαίνει αυτό που λέει ο τελευταίος στίχος στο ποίημα του “Γιάννη Σκαρίμπα “Το πλοίο” […] “Μα βέβαια, βυθιζόμαστε, Κυρία!...”. Νίκος Δήμου (συγγραφέας, στοχαστής): «Ο Έλληνας προσπαθεί, σε κάθε τομέα, να είναι εκτός πραγματικότητας. Και μετά είναι δυστυχής, διότι είναι εκτός πραγματικότητας. (Και μετά είναι ευτυχής… διότι είναι δυστυχής). […] Βασικά ο Έλληνας αγνοεί την πραγματικότητα. Ζει δυο φορές πάνω από τα οικονομικά του μέσα. Υπόσχεται τα τριπλά από όσα μπορεί να κάνει. Γνωρίζει τα τετραπλάσια από όσα πραγματικά έμαθε. Αισθάνεται (και συναισθάνεται) τα πενταπλάσια από όσα πραγματικά νιώθει» (1975). Γιάννης Μαρίνος (δημοσιογράφος): «Είμαστε λαός καραγκιόζηδων, γιατί έχουμε διδαχθεί από παιδιά το ήθος του Καραγκιόζη, το οποίο είναι ό,τι “αισχρόν εστί και λέγειν”. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του λαϊκού αυτού “τύπου”; Τεμπελιά κατ’ επάγγελμα, ραδιουργία σε καθημερινή βάση για την εξασφάλιση του επιούσιου χωρίς κόπο, εξαπάτηση ακόμα και των πιο στενών του φίλων (του Χατζηαβάτη), εκπαίδευση των παιδιών του στην απάτη, εκμετάλλευση της γυναίκας του κ.λπ. […]. Με αυτό το μοντέλο γαλουχήθηκαν γενιές παιδιών και συνεχίζουμε να θεωρούμε την τέχνη του Θεάτρου Σκιών παιδαγωγική. Το θέατρο σκιών είναι παραδοσιακό και πρέπει να διατηρηθεί, όμως δεν είναι δυνατόν να θεωρούμε ως πρότυπο ηθικής και ευφυΐας τον ήρωά του» (1993). Θόδωρος Αγγελόπουλος (σκηνοθέτης): «Μου είναι αδύνατο να δω την Ελλάδα όπως τη βλέπουν άλλοι: Μια Ελλάδα του ήλιου κλπ. Εγώ βλέπω […] μια Ελλάδα σχεδόν θλιβερή» (1984). Μάριος Πλωρίτης (συγγραφέας, λόγιος): «Σήμερα η «ελληνικότητα» […] δεν είναι συνήθως παρά άνοια και ηλίθια μέτρα και βρωμερότητα πολλών μορφών και ειδών. Και κάτωθεν, ραγιαδισμός, βέβαια…» (1988). Αλλού: «Ο πολιτικός λόγος έχει γίνει, στην Ελλάδα, η τέχνη της απάτης». Και αλλού: «Η ομίχλη, το νέφος, το χάος, δε βρίσκονται μόνο στους ουρανούς μας, στις συγκοινωνίες, στους αρμούς του κράτους• βρίσκονται και μέσα στο νου των Ελλήνων [όμως, όπως παρατηρεί ο ανώνυμος Κρητικός στιχουργός] “την τύχη του κάθε λαός την κάνει μοναχός του, κι όσα του κάνει η τρέλα του, δεν του τα κάνει ο οχτρός του”» (1989). Νίκος Γκάτσος (ποιητής): «[…] κι ανθρώποι μονάχα στην κόλαση ετούτη θα γίνουν λαμπάδα / πώς τα ’κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα Ελλάδα!». Νίκος Καρούζος (ποιητής): «Κόλαση, λοιπόν, είν’ η Πατρίδα μας». Διονύσης Σαββόπουλος (τραγουδοποιός-ποιητής): «Τα χρόνια περνάνε, αλλά εμείς δεν πάμε καθόλου καλά. Σαν υπνοβάτες βουλιάζουμε, σαν ζόμπι κυκλοφορούμε. [...] το ιστορικό γένος των Ελλήνων, το κοσμικό άστρο που φώτισε τον πλανήτη, παραπαίει πλέον […] ο καθένας με το ατομικό του συμφέρον χωρίς φιλότιμο, χωρίς Θεό. Τι Έλληνες είμαστε επιτέλους;» (1990). Και αλλού: «Δεν υπάρχει ελπίς / στην Ελλάδα ζεις…» («Το κούρεμα»). Και η γνώμη δύο ξένων: Λόρδος Βύρων (Άγγλος ποιητής, φιλέλλην αγωνιστής): Κατά τον πανεπιστημιακό Ανδρέα Παναγόπουλο, «Ο ίδιος ο Βύρων δεν ήταν που, ενώ ζούσε και πέθαινε για την Ελλάδα, μας αποκαλούσε “Plausible rascals” (απατηλούς μασκαράδες);» (1993). Η. Κέλυ (Αμερικανός δικαστής): «Προ του δικαστηρίου της αδεκάστου ιστορίας ο Έλλην απεκαλύφθη ανέκαθεν κατώτερος των περιστάσεων […] Έκτισε τον Παρθενώνα και μεθυσθείς εκ της αίγλης του τον άφησε βραδύτερον να γίνη στόχος των οβίδων. Ανέδειξε τον Σωκράτην δια να τον δηλητηριάση. Εθαύμασε τον Θεμιστοκλέα δια να τον εξορίση. Υπηρέτησε τον Αριστοτέλη δια να τον καταδιώξη. Έκτισε το Βυζάντιο δια να το εκτουρκίση. Έφερε το ’21 δια να το διακυβεύση. […] Παράδοξον πλάσμα, ατίθασον, περίεργον, ημίκακον, ασταθές, αβεβαίων διαθέσεων, εγωπαθές και σοφόμωρον, ο Έλλην. Οικτίρατέ τον, θαυμάσατέ τον αν θέλετε. Ταξινομίστε τον αν μπορήτε» (1924). *Ο Γιάννης Βασιλακάκος είναι πανεπιστημιακός, διδάκτωρ Νεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Μελβούρνης και συγγραφέας. Τα τελευταία του βιβλία είναι: η ελληνική μετάφραση της αυτοβιογραφίας του Πάτρικ Γουάιτ «Ψεγάδια στον καθρέφτη» (εκδ. “Τυπωθήτω”, Αθήνα 2008), η βιογραφία «Κώστας Ταχτσής: η αθέατη πλευρά της σελήνης» (εκδ. “Ηλέκτρα”, Aθήνα 2009) και το θεατρικό «Προσοχή: Εύθραυστον!» (εκδ. “Αιολικά Γράμματα”, Αθήνα 2010).
Αλογοσκούφης,Λεγκας,Μπεζας..Όσα δεν έτρωγαν τα χάριζαν στους φίλους τους
Αναδημοσιεύετε απο το ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗ΅..
Από τον Αύγουστο του 2007
γνώριζαν, ο τότε υπουργός Γιώργος Αλογοσκούφης, οι υφυπουργοί Αντώνης Μπέζας και ο Τρικαλινός Νίκος Λέγκας, αλλά και ο γενικός επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης Λ. Ρακιτζής, ως αποδέκτες σοβαρών και στοιχειοθετημένων καταγγελιών, την παράνομη δραστηριότητα 20 ανώτατων στελεχών του υπουργείου Οικονομικών, που με τη μέθοδο κυρίως της επανεξέτασης, κάτω από τις οδηγίες του τότε γενικού επιθεωρητή προϊσταμένου τους, διέγραφαν πρόστιμα σε δεκάδες ιδιώτες, εταιρείες και οργανισμούς. Η ζημία για τα δημόσια ταμεία από τη δραστηριότητα αυτή εκτιμάται ότι ανέρχεται σε μερικά δισ. ευρώ!
Η αναφορά - φωτιά επιθεωρήτριας του υπουργείου Οικονομικών, για τις μεθοδεύσεις της «φάμπρικας διαγραφής οφειλών», που προκάλεσε την πρόσφατη εισαγγελική έρευνα για το ενδεχόμενο σοβαρών κακουργηματικών πράξεων, παρέμεινε για χρόνια στο συρτάρι αρμοδίων, που απέφυγαν να κινήσουν διαδικασία έρευνας. Το περιεχόμενό της αποκαλύπτει σήμερα το «Έθνος της Κυριακής». Στα μέσα του περασμένου Φεβρουαρίου η αναφορά της επιθεωρήτριας έφτασε στο Ελεγκτικό Συνέδριο, που διαπίστωσε ότι πλήθος υποθέσεων δικής του αρμοδιότητας διεκπεραίωναν παράνομα και με άνωθεν εντολές συγκεκριμένοι επιθεωρητές, διαγράφοντας χωρίς να έχουν δικαίωμα τα πρόστιμα, παρέπεμψε αμέσως την υπόθεση στον εισαγγελέα και για πρώτη φορά γίνεται πλέον σε βάθος έρευνα για το θέμα.
Η επιθεωρήτρια απαριθμεί στην αναφορά της πλήθος μη σύννομων ενεργειών, στις οποίες προέβησαν συνάδελφοί της, με εντολή του γενικού επιθεωρητή του υπουργείου Οικονομικών.
Ο «ενορχηστρωτής» γενικός επιθεωρητής του υπουργείου Οικονομικών διαβεβαίωνε τους επιθεωρητές, που είχαν εκφράσει αντιρρήσεις για τη νομιμότητα αυτών των πράξεων, ότι όλα είναι νόμιμα και φυσικά όσα γίνονται είναι σε γνώση της πολιτικής ηγεσίας. Σύμφωνα με καταγγελίες, ο ίδιος διευκόλυνε πολλούς από τους ενδιαφερομένους και για τη διατύπωση της αίτησης, που στη συνέχεια σημείωνε στο έγγραφο σε ποιον επιθεωρητή ανατίθεται η επανεξέταση.
ΤΟ ΤΡΙΚ
Βάφτιζαν το έλλειμμα «θετική ζημιά»
Σε συγκεκριμένη αναφορά αναλύεται πώς διαστρεβλώνονταν από τα μέλη της συμμορίας τα στοιχεία μιας υπόθεσης με τέτοιον τρόπο, που ακόμη και γνώστες μπορούσαν να εξαπατηθούν. Ετσι επεδίωκαν η επανεξέταση να γίνει από τις λιγότερο εξειδικευμένες υπηρεσίες φροντίζοντας να χαρακτηρίσουν την κολάσιμη πράξη που επέσυρε το πρόστιμο από «έλλειμμα», «θετική ζημία».
Ετσι για παράδειγμα αν το «έλλειμμα» σε υποθέσεις ατασθαλιών σε ταμεία «βαφτιζόταν» ως «θετική ζημία» -με δεδομένο ότι τα όρια των δύο εννοιών δεν είναι ευδιάκριτα για τους μη ειδικούς-, ο περιφερειάρχης, στον οποίο παραπεμπόταν η υπόθεση, λαμβάνοντας υπόψη το άρθρο 183 ΠΔ410/95 περί παραγραφής, ικανοποιούσε το αίτημα του ενδιαφερομένου.
Μια σημαντική πτυχή του σκανδάλου, που πέρασε στα χέρια των δικαστικών αρχών, είναι να αποδειχθεί αν και κατά πόσον οι συγκεκριμένοι δημόσιοι λειτουργοί, με παράνομες πράξεις, προκάλεσαν ζημία στο Δημόσιο, παρεμβαίνοντας ακόμη και στο έργο της Δικαιοσύνης! Πώς γινόταν αυτό; Οταν έχει επιβληθεί ένα πρόστιμο από έφορο ή ελεγκτή του ΣΔΟΕ και ο ενδιαφερόμενος έχει προσφύγει στη Δικαιοσύνη, ζητώντας ακύρωση, δεν έχει το δικαίωμα κανένας επιθεωρητής να διατάξει στο διάστημα έως την εκδίκαση τον επανέλεγχο της υπόθεσης, πολύ δε περισσότερο να αλλοιώσει, με οποιοδήποτε σκεπτικό, την αιτία για την ποινή. Αρμόδιο είναι μόνο το δικαστήριο.
Οι επιθεωρητές αγνόησαν σε πολλές υποθέσεις αυτές τις βασικές αρχές και όχι μόνο προχωρούσαν στην επανεξέταση, αλλά λέγεται ότι υπήρξαν και περιπτώσεις όπου εμφανίστηκαν στο δικαστήριο τα αποτελέσματα της... επανεξέτασης και ενδεχομένως παραπλάνησαν ακόμη και τους δικαστές παρουσιάζοντας την υπόθεση ως «περαιωθείσα».
Εξαφάνισε το υπόμνημα μου.
O προϊστάμενος με διέταζε να παρανομήσω
Χαρακτηριστικά είναι τα αποσπάσματα από την αναφορά - καταγγελία της επιθεωρήτριας:
- «Ο κ. (...), ως εκ της θέσεώς του, μου δίνει εντολές οι οποίες δεν στηρίζονται στην ισχύουσα Νομοθεσία, είναι καταχρηστικές και πρωτόγνωρες για την Οικονομική Επιθεώρηση, δεν συνάδουν δε με αυτά που διακηρύσσει ο Πρωθυπουργός της Χώρας (αναφερόταν στον Κ. Καραμανλή), περί διαφάνειας, σεμνότητας, μηδενικής ανοχής στη διαφθορά, που πιστεύω ότι είναι και προσωπικές σας θέσεις», αναφέρεται στην αναφορά προς τον Γενικό Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης.
«Ο προϊστάμενος με διέταξε, με επισημειώσεις του πάνω στα σχετικά έγγραφα, να προβώ σε ενέργειες οι οποίες δεν στηρίζονται σε διατάξεις νόμων. Ενδεικτικά θα αναφερθώ σε 7 εντολές επανελέγχου, υποθέσεων καταλογισμού που μου είχε δώσει. Για τις δύο εκ των οποίων ενώ είχα καταθέσει υπόμνημα (συν. 1) για να συμπεριληφθεί στην έρευνα ανωνύμου καταγγελίας (...) αυθαιρέτως κατά την άποψή μου, δεν συμπεριελήφθη στην υπ` αριθ. ΕΜΠ.124/20-7-07 κατατεθείσα έκθεση...».
- «Παραθέτω απλά τις διατάξεις του υφισταμένου νομοθετικού πλαισίου της Οικονομικής Επιθεώρησης, από τις οποίες καταφανώς προκύπτει ότι η Διεύθυνσή μας δεν νομιμοποιείται για τη διενέργεια επανελέγχων. Με την άποψη αυτή βεβαίως συντάσσεται και ο προϊστάμενος του Γραφείου του Νομικού Συμβούλου του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών και Αντιπρόεδρος του Ν.Σ.Κ. κ. Τσεκούρας, τον οποίο συμβουλεύτηκα».
«Το επιχείρημα της κ. (...), ότι η υπηρεσία μας είχε εκδώσει και πριν την εποχή του κ. (?) εντολή επανελέγχου, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, διότι η συγκεκριμένη εντολή αφορούσε Ν.Π.Ι.Δ. που διαχειρίστηκε συγχρηματοδοτούμενα από την Ε.Κ. προγράμματα και επομένως σύμφωνα με την παρ. Γβ του άρθρου 3 του Π.Δ.211/96 ήταν εντός του πλαισίου των αρμοδιοτήτων μας».
Μαζέψου γιατί θα σε μαζέψω
Εγώ «έφαγα» τον Ρεγκούζα, εσύ θα γλιτώσεις;
Είχα προγραμματίσει συνάντηση με τους Προϊσταμένους των Περιφερειακών Διευθύνσεων της Επιθεώρησης στην οδό Κολωνού 2 και κατόπιν με τους Επιθεωρητές για καθαρώς υπηρεσιακά και σοβαρά θέματα της Διεύθυνσής μου» περιγράφει σε άλλο σημείο της αναφοράς της η επιθεωρήτρια.
«Με πήρε τηλέφωνο (ο γενικός επιθεωρητής του υπουργείου) και ωρυόμενος μου είπε: ``Ετοίμασες κίνηση ορλοφικά, εγώ όμως θα την καταπνίξω, όπως και στην επανάσταση! Μαζέψου, γιατί θα σε μαζέψω! Εγώ έφαγα τον Ρεγκούζα και δεν θα φάω εσένα...».
Μια άλλη ατάκα του «ενορχηστρωτή» του πρωτοφανούς σκανδάλου του υπουργείου Οικονομικών είναι το αμίμητο που είπε σε συγκέντρωση επιθεωρητών, θέλοντας να τους εμφυσήσει υπερηφάνεια για το γεγονός ότι δεν είναι «όποιοι κι όποιοι»: «Μην ξεχνάτε ότι από το Σώμα των επιθεωρητών αναδείχθηκαν στη Γαλλία τρεις πρόεδροι Δημοκρατίας»!
Οι δώδεκα μεγάλες υποθέσεις
Ξεχωριστό κεφάλαιο με παράνομους επανελέγχους αποτελούν οι 12 μεγάλες υποθέσεις πολλών εκατομμυρίων ευρώ, από πρόστιμα που είχαν επιβάλει εφοριακοί και ελεγκτές του ΣΔΟΕ και ήρθαν εκ των υστέρων οι επιθεωρητές του υπουργείου Οικονομικών και με τη μέθοδο των επανελέγχων μείωσαν ή μηδένισαν τα πρόστιμα.
Μάλιστα σε πολλές από αυτές τις περιπτώσεις, υπήρξαν οικονομικοί έφοροι που εξέφρασαν σοβαρές επιφυλάξεις λέγοντας ότι «αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε, είναι παράνομο».
Ηδη το «Εθνος της Κυριακής» με σειρά δημοσιευμάτων την τελευταία 2ετία αποκάλυψε πολλά στοιχεία με σημαντικές πτυχές του μεγάλου αυτού σκανδάλου.
Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει επίσημη καταγραφή του συνόλου των παράνομων επανελέγχων σε όλη τη χώρα, κάτι που αναμένεται να εντοπίσει ο εισαγγελικός έλεγχος, με δεδομένο ότι είναι πολλές δεκάδες υποθέσεων μόνο στην Περιφέρεια Πειραιά.
Παρά τις «λαδιές»
Κάποιοι απ` αυτούς έχουν πάρει προαγωγή
Ορισμένοι από τους επιθεωρητές αρνούνταν να κάνουν επανεξέταση και το εξέφραζαν ευθαρσώς, επικαλούμενοι τους Νόμους, αλλά αυτή η αντίδρασή τους δεν ήταν χωρίς συνέπειες!
Για μια σειρά υποθέσεων και καταγγελιών προς έλεγχο δινόταν εντολή να μην εξετασθούν (!), ενώ ένας άλλος σημαντικός αριθμός υποθέσεων σκόπιμα κρατούνταν στο συρτάρι ή στέλνονταν σε... αναρμόδιες υπηρεσίες (!), ώσπου με τη χρονοτριβή επερχόταν η παραγραφή, παρά τις προειδοποιήσεις αρμόδιων υπαλλήλων.
Στελέχη του υπουργείου Οικονομικών αναφέρουν ότι «είναι κοινό μυστικό στους διαδρόμους του υπουργείου ότι υπάρχουν και ελεγκτές με πολυτελή σπίτια στα βόρεια προάστια και άλλα περιουσιακά στοιχεία, που δύσκολα μπορούν να δικαιολογήσουν ότι προέρχονται από τον μισθό τους, γι` αυτό και θα βρεθούμε προ εκπλήξεων αν γίνει ένας ``ουσιαστικός έλεγχος`` περιουσίας και τραπεζικών καταθέσεων των εμπλεκομένων στις υποθέσεις των επανελέγχων».
Παρόλα αυτά οι περισσότεροι από τους επιθεωρητές που εμπλέκονται στο μεγάλο σκάνδαλο και τις... «λαδιές» του υπουργείου Οικονομικών παραμένουν ατιμώρητοι στις θέσεις τους, ορισμένοι μάλιστα έχουν... προαχθεί!
Πρόστιμα
Η «ατυχία» τους, όμως, συνδυάζεται και με το γεγονός ότι είχαν διαγράψει μια σειρά προστίμων του ΣΔΟΕ και σήμερα γενικός γραμματέας του υπουργείου είναι ένας γνώστης όχι μόνο των τεχνασμάτων που κάλυπταν την παρανομία, αλλά και ο κατάλληλος άνθρωπος να κάνει επιτέλους κάθαρση, ο επικεφαλής του ΣΔΟΕ!
Η ατιμωρησία και η αποσιώπηση μέχρι σήμερα του σκανδάλου είχαν ως συνέπεια για τους λίγους που τόλμησαν να αντισταθούν, εκφράζοντας ήδη από το 2007 τις αντιρρήσεις τους, να έχουν υποστεί πλήθος ταλαιπωρίες, με πρόστιμα και κατακράτηση του μισθού τους για κατασκευασμένα πειθαρχικά παραπτώματα, παράνομες μειωμένες βαθμολογήσεις, οικονομική και ψυχική εξουθένωση, αλλά και δεκάδες μηνύσεις για συκοφαντία του προϊσταμένου, που τους ταλαιπωρούν να πηγαίνουν κάθε τόσο στις αίθουσες των δικαστηρίων.
Sunday, April 3, 2011
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝ¨Η για τους πολυθειστες ,τη θρησκεία των προγόνων μας..
Aχρωμο,άγευστο και δειλό -αλλα και... παληκαρίσιο,στην εποχή που με το συνταγμα πρέπει να προσκυνούμε Ισταμπούλ και "μαυροντυμένα αρκούδια",ενω οι προσκυνημένοι πολιτικοί μας προσπαθουν να ξαναστείλουν τους Έλληνες της Αυστραλίας...στα δέντρα και στις σπηλιές..
ΤΙ πιστεύουν οι πολυθειστές
Αναδημοσιεύεται απο την χθεσινή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Μια συζήτηση με έναν τριαντάχρονο που γκρεμίζει στερεότυπα γύρω από το τι πρεσβεύουν οι θιασώτες της «ελληνικής θρησκείας»
Του Δημητρη Pηγοπουλου
Εχω απέναντί μου ένα «πολυθεϊστή». Το γράφω λες και μιλάω για κάποιον εξωγήινο, αλλά στο φτωχό μου το μυαλό οι «πολυθεϊστές» είναι κάποιοι μάλλον αλλόκοτοι τύποι που παίρνουν τα όρη και τα βουνά συμμετέχοντας σε βουκολικού περιεχομένου τελετές ντυμένοι με χλαμύδες και σανδάλια. Αλλά ο νέος άντρας, κοντά στα 30, που του έχω ήδη μιλήσει αρκετές φορές στο τηλέφωνο δεν έχει την παραμικρή σχέση με το στερεότυπο. Τίποτα πάνω του δεν προδίδει ότι ανήκει σε αυτό το άγνωστο τοις εκατό του ελληνικού πληθυσμού που δηλώνουν θιασώτες της «ελληνικής θρησκείας», όπως αποκαλούν οι ίδιοι τον ελληνικό πολυθεϊσμό.
Οταν μιλήσαμε για πρώτη φορά ήταν παραμονές της συγκέντρωσης, στις 13 Μαρτίου, υπέρ της προστασίας και ανάδειξης του βωμού των 12 θεών, μεγάλο τμήμα του οποίου ήρθε στο φως κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της σιδηροδρομικής γραμμής των ΗΣΑΠ στο ύψος της Αρχαίας Αγοράς. Η φωνή του ήταν πάντα ψύχραιμη, ακόμα κι αν πίστευε ότι αυτό που τελικά δρομολογείται σήμερα (η κατάχωση των ευρημάτων) είναι ένα μικρό έγκλημα. Στην τρίτη ή στην τέταρτη τηλεφωνική μας επικοινωνία, μου αποκάλυψε ότι ήταν κι αυτός «πολυθεϊστής». Προσπάθησα να μην του δείξω την έκπληξή μου, αλλά εκείνη τη στιγμή μπήκε ο σπόρος της περιέργειας.
Δεν είναι «γραφικοί»
Οι Ελληνες πολυθεϊστές ή «δωδεκαθεϊστές» («υποτιμητικός όρος που χρησιμοποιεί για μας η Εκκλησία») ή «αρχαιολάτρες» (σε ένα πολύ ευρύτερο πλαίσιο) δεν είναι σίγουρα κάποιοι «γραφικοί» τύποι που αντί να πιστεύουν στον Χριστό ή στον Μωάμεθ δοξολογούν τον Διόνυσο ή τον Πάνα. Εδώ υπήρχε, υπάρχει κάτι βαθύτερο, καθόλου άσχετο ή ασύνδετο με τα όσα περνάει η χώρα τα τελευταία χρόνια. Γιατί, ναι, οι κοινότητες των πολυθεϊστών αυξάνονται και πληθύνονται, αν και κανείς δεν είναι σε θέση να δώσει επίσημα στοιχεία. Ως μη αναγνωρίσιμη θρησκεία, δεν υπάρχουν επίσημα πουθενά κι αυτός είναι ένας μεγάλος πόνος.
Αρχικά η κουβέντα μας περιστρέφεται στα «βασικά» του πολυθεϊσμού. Γρήγορα καταλαβαίνω ότι το θεολογικό μέρος του πολυθεϊσμού είναι τοποθετημένο και ενταγμένο σε ένα ευρύτερο σύστημα αξιών και αντίληψης των πραγμάτων με φόντο την ιδιαίτερη σχέση με τη Φύση. Δεν υπάρχει ιερό βιβλίο, δεν υπάρχουν, επομένως, δογματικές θέσεις ή ένας αυστηρός ηθικός κώδικας ή η διάσταση του Καλού και του Κακού ούτε υφίσταται μετά θάνατον τιμωρία. Η έννοια της πίστης είναι πολύ πιο χαλαρή, ενώ υπάρχει περιθώριο πολλαπλών αναγνώσεων. Για παράδειγμα, ένας πολυθεϊστής μπορεί να πιστεύει στην ομηρική αντίληψη του Αδη κι ένας άλλος να πιστεύει στη μετενσάρκωση ακολουθώντας τον ορφικό κύκλο και τους Πυθαγορείους. Οι αξίες στις οποίες πιστεύει ένας πολυθεϊστής (η αξία της δικαιοσύνης, της ανδρείας κ. λπ.) εκπορεύονται περισσότερο από φιλοσοφικές έννοιες συνδεδεμένες με συγκεκριμένους θεούς. Είσαι ελεύθερος να πιστεύεις σε όποιους θεούς επιλέξεις εσύ. Μπορεί οι 12 θεοί του Ολύμπου να είναι μια βασική «μαγιά», αλλά εξίσου «βασικοί» θεωρούνται και ο Διόνυσος, ο Ασκληπιός, ο Πάνας και όχι μόνον. Η επιλογή είναι μια βαθιά προσωπική υπόθεση που έχει να κάνει με την προσωπικότητά σου και το πλαίσιο της ζωής σου. Αν ζεις στην Αθήνα, όπως οι περισσότεροι πολυθεϊστές, το να εξυμνείς τον τραγοπόδαρο θεό των βοσκών, τον θεό Πάνα, είναι μάλλον κάπως παράδοξο. Αντίθετα, η θεά Αθηνά έχει περισσότερες ελπίδες.
Το εορτολόγιο
Η στενή σχέση με τη Φύση και την αγροτική ζωή υπαγορεύει ένα εξαιρετικά πλούσιο εορτολόγιο. Για τους πολυθεϊστές ο μήνας αρχίζει με τη Νέα Σελήνη, ακολουθούν, λοιπόν, ένα σεληνιακό εορτολόγιο που καθορίζεται από τον κύκλο των εποχών. Μεγάλες γιορτές, επίσης, θεωρούνται οι Ισημερίες και τα Ηλιοστάσια (εαρινά και χειμερινά), ενώ ορισμένες μας έρχονται απευθείας από την αρχαιότητα: Ολυμπιακοί Αγώνες, Ηρεια, Νέμεα, Ανθεστήρια, Μεγάλα Διονύσια κ. λπ.
Ο νέος άντρας που έχω απέναντί μου συμμετέχει κάθε Κυριακή σε πολυθεϊστική τελετή. «Οι τελετές μας είναι συνδεδεμένες με την ύπαιθρο. Κάθε δεύτερη Κυριακή, τελετή πραγματοποιείται στο Ηρώον Μουσαίου κάτω από το μνημείο του Φιλοπάππου». Οσο για τα ρούχα, δεν υπάρχει επίσημος ενδυματολογικός κανόνας. Μπορείς να πας με χλαμύδα, μπορείς να πας με κουστούμι, κανείς δεν θα σου πει τίποτα. «Εχει να κάνει με το πώς αισθάνεσαι. Από ’κει και πέρα, είσαι ελεύθερος. Υπάρχουν πολυθεϊστές που θεωρούν την αρχαιοπρεπή εμφάνιση υποχρεωτική και άλλοι οι οποίοι αντιμετωπίζουν το ίδιο ακριβώς θέμα πολύ διαφορετικά». Οσο για τις πιθανές πολιτικές υποδηλώσεις, είναι εύκολο να συνδέσεις τον πολυθεϊσμό με εθνικιστικούς ή ακροδεξιούς κύκλους. «Υπάρχουν τα πάντα, όπως σε κάθε κομμάτι της κοινωνίας, από την Ακρα Αριστερά μέχρι την Ακρα Δεξιά. Προσωπικά, εγώ που δεν ανήκω σε κανένα άκρο καταλογίζω στην Αριστερά ευθύνη γιατί άφησε τα σύμβολα του αρχαίου πολιτισμού να γίνουν αντικείμενα καπηλείας από την Ακρα Δεξιά»...
Tο πάθος για τον βωμό
Βράδυ Δευτέρας και ο κόσμος που σουλατσάρει στην οδό Αδριανού, λιγοστός. Μπορεί η θερμοκρασία να έχει ανεβεί, η μέρα να έχει μεγαλώσει, αλλά με το που πέφτει η νύχτα βάζει ψύχρα. Ολα μέχρι εδώ «κανονικά» για την ημέρα και την εποχή. Μόνο στην είσοδο της Αρχαίας Αγοράς η εικόνα δεν είναι η συνηθισμένη. Κόσμος μαζεμένος με φόντο πανό πολυθεϊστών εναντίον της κατάχωσης του τμήματος του βωμού των 12 θεών. Τις τελευταίες ημέρες είχε σημάνει συναγερμός στις τάξεις των πολυθεϊστών, καθώς κυκλοφορούσαν φήμες για εσπευσμένη κατάχωση των ευρημάτων πριν από την έκδοση σχετικής υπουργικής απόφασης. Αλλά η απόφαση της προηγούμενης εβδομάδας από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο υπέρ του τρόπου της κατάχωσης κλόνισε την αποφασιστικότητα των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν ως βαρβαρότητα τη μη ανάδειξη ενός ιερού, για τους ίδιους, μνημείου.
«Από τη στιγμή που ο Γερουλάνος θα υπογράψει τη γνωμοδότηση του ΚΑΣ, η ιστορία θα έχει και τυπικά τελειώσει», μου λέει απογοητευμένος μέλος μιας λατρευτικής κοινότητας πολυθεϊστών. «Ο, τι και να κάνουμε θα είμαστε εμείς οι παράνομοι, ενώ μέχρι πριν από λίγες ημέρες ίσχυε το αντίθετο». Δεν αποκλείεται η Δευτέρα να ήταν η τελευταία ολονυχτία. Πάντως, η ιστορία του βωμού λειτούργησε συσπειρωτικά για τις κοινότητες των Ελλήνων πολυθεϊστών. Παλιές διαιρέσεις και εχθρότητες μπήκαν στην άκρη για χάρη του κοινού σκοπού. Οσο για το πάθος με το οποίο υπερασπίστηκαν τον βωμό, έχει κι αυτό την εξήγησή του. Μιλώντας με πρωταγωνιστές του αγώνα του τελευταίου μήνα, συνειδητοποιείς εύκολα ότι το συγκεκριμένο θέμα ήταν αυτό που ξεχείλισε το ποτήρι της αγανάκτησης ενός κόσμου που αισθάνεται περιθωριοποιημένος και καταπιεσμένος. «Με αφορμή τον βωμό, που είναι από μόνο του ένα εξαιρετικά σημαντικό θέμα, εκφράστηκε μια αντίδραση που έχει να κάνει σε σημαντικό βαθμό με τον τρόπο που μας αντιμετωπίζει η ελληνική πολιτεία. Αποσυμπιέστηκαν θυμός και οργή, θαμμένα για πολύ καιρό»...
Ο Απρίλης μας φέρνει όλους πιο κοντά..εκτός πολιτικών!
Με το κόντεμα του χρόνου, κατά 7 ώρες μπορώ να λέω προς όλους σας..ΚΑΛΗμέρα..από τη ζεστή Μελβούρνη!!Διαβάστε αργότερα τις ύβρεις έλληνα βουλευτή κατά των Ελλήνων ααυστραλιας..
Beirut Duty Free Air port To Γλέντι στήθηκε στο πιτσιφυτίλι..!!!Προτιμω τετοια αεροδρόμια και ανθρωπους....دبكة في...
Να βράσω τη Δύση και τον καπιταλισμό της που πέρα απο το χρημα και τις αρπαχtες δεν εχει τίποτα άλα στο μυαλό της..Δειτε αυτο το βιντεο και θα καταλάβετε τί εννοω...
ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΕΤΕ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ;Δείτε τι χρειαζεστε..
Νέο κύμα Ελλήνων μεταναστών στην Αυστραλία
Απρίλιος 2011
Του Π. Σταματόπουλου
Ο αριθμός των Ελλήνων που ενδιαφέρονται να μεταναστεύσουν στην Αυστραλία έχει αυξηθεί, αλλά ο αριθμός εκείνων που παίρνουν τη μεγάλη απόφαση του ξενιτεμού παραμένει αμετάβλητος.
Αυτό προκύπτει από στοιχεία που έδωσε σε παροικιακή εφημερίδα η αυστραλιανή πρεσβεία στην Αθήνα.
Σύμφωνα με την πρεσβεία “έχει σημειωθεί αύξηση εκείνων που ζητούν πληροφορίες σχετικά με τις επιλογές μετανάστευσης στην Αυστραλία, αλλά αυτό δεν μεταφράζεται και σε αύξηση των αιτήσεων για βίζα”. Από τα στοιχεία της πρεσβείας προκύπτει ότι “το 2009-10 έως τον Ιούνιο, μόνο σε 26 Έλληνες υπηκόους χορηγήθηκε μεταναστευτική βίζα για ειδικευόμενους έναντι 35 το 2008-2009. Την ίδια περίοδο, μόνο σε 93 Έλληνες υπηκόους χορηγήθηκε βίζα για οικογενειακούς λόγους σε σύγκριση με το σύνολο των 96 εγκρίσεων βίζας το 2008-09”.
Η αυστραλιανή πρεσβεία σημειώνει ότι “οι στατιστικές δείχνουν ξεκάθαρα πως δεν έχει υπάρξει καμία αξιοσημείωτη αλλαγή στις οργανωμένες εξόδους από την Ελλάδα προς την Αυστραλία από το 2008-09 στο 2009-10”. Σε ερώτηση τι θα συμβούλευε όσους θέλουν να μεταναστεύσουν στην Αυστραλία, εκπρόσωπος της πρεσβείας δηλώνει:
“Η μετανάστευση στην Αυστραλία έχει διαχωριστεί σε δύο κατηγορίες: για ειδικευμένους εργάτες και για συγγενείς με Αυστραλούς υπηκόους.
Για να εμπίπτει κάποιος στις προϋποθέσεις ειδικευμένου εργατικού δυναμικού θα πρέπει να έχει αναγνωρισμένα προσόντα σε έναν επαγγελματικό χώρο που είναι σε ζήτηση στην Αυστραλία, να είναι αγγλομαθής και κάτω των 45 ετών.
Οι προϋποθέσεις για εξειδικευμένο εργατικό προσωπικό αφορούν πλέον όλους τους αιτούντες βίζα λόγω της αλλαγής στην οικονομική κατάσταση στην Αυστραλία. Προτεραιότητα δίνεται σε εκείνους που έχουν δεχθεί προσφορά εργασίας από έναν Αυστραλό εργοδότη που διατίθεται να γίνει ο χορηγός τους στην Αυστραλία. Σημειώστε ότι η διάρκεια αξιολόγησης αιτήσεων ειδικευμένου προσωπικού μπορεί να διαρκέσει έως και τρία χρόνια.
Ο καλύτερος τρόπος να πάρετε πληροφορίες για τη μετανάστευση στην Αυστραλία είναι η ιστοσελίδα του Τμήματος Μετανάστευσης και Υπηκοότητας στο www.immi.gov.au.
Η ιστοσελίδα περιέχει το Visa Wizard, το οποίο εφόσον το ενημερώσετε με κάποιες βασικές πληροφορίες όπως χώρα, ηλικία και τα λοιπά, σας βγάζει μια λίστα με κατηγορίες βίζας που θα μπορούσαν να είναι διαθέσιμες και περισσότερες πληροφορίες συγκεκριμένα για αυτές”.
Να σημειωθεί ότι τον τελευταιο καιρό το γραφείο του Παροικιακού Βήματος παραλαμβάνει αυξημένο αριθμό αιτήσεων από την Ελλάδα για εργασία στην εφημερίδα μας καθώς και πολλές επιστολές (email) από άτομα που ενδιαφέρονται να μεταναστεύσουν στην Αυστραλία και διερευνούν τις δυνατότητες.
Απο το ΠΑΡΟΙΚΙΑΚΟ ΒΗΜΑ ΑΔΕΛΑΙΔΑΣ
Αν θέλετε να μάθετε περισσοτερα για μετανάστευση στην Αυστραλια δειτε κι εδω http://www.google.gr/search?hl=el&rls=com.microsoft:en-us:IE-SearchBox&rlz=1I7SNYK_en-GB&sa=X&ei= aGuYTcahBo-6ugOelLH-Cw&ved=0CCgQBSgA&q=%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7+%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD+%CE%B1%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%B1&spell=1
Subscribe to:
Posts (Atom)