Η Παναγιά των Ποντίων ..η Μακρόνησος ...και ο Γ.Ρίτσος. Γιώτα Ιωακειμίδου

Γιώτα
Ιωακειμίδου 

Η Παναγιά των Ποντίών ..η Μακρόνησος ...και ο Γ.Ρίτσος

(απόσπασμα από το βιβλίο μου, Ματωμένος Νόστος,εκδόσεις Κυριακίδη,από Σεπτέμβριο στα βιβλιοπωλεία )

Είναι ελάχιστα γνωστό ότι στη Μακρόννησο άφησαν τα κοκκαλό τους πολλοί πόντιοι,όταν τους έριξαν εκεί στο λοιμοκαθαρτήριο τις μαύρες εκείνες μέρες της Μικρασιατικής καταστροφής.
Ξερός τόπος,άνυδρος,βρήκαν γλυφές πηγές και έπιναν. Οι συνθήκες διαβίωσης ήταν άθλιες, πείνα,δίψα βρωμιά παντού. Το φαγητό λιγοστό και γεμάτο σκουλήκια ή εντελώς ακατάλληλο. Οι ρέγγες που τους έδιναν σε συνδυασμό με την παντελή έλλειψη νερού τους οδήγησαν πολύ γρήγορα στις αρρώστιες και τον θάνατο. Άλλοτε πάλι το ακατάλληλο κατσικίσιο κρέας τους έφερνε δυσανεξία και δυσεντερία. Μια μέρα πέταξαν τα καζάνια με το φαγητό στη θάλασσα για να τους αναγκάσουν να τους δώσουν ξηρά τροφή. Τη διατροφή τους είχαν αναλάβει οι εργολάβοι,οι οποίοι αποσκοπώντας στο κέρδος, τους τάιζαν με ό,τι πιο άθλιο υπήρχε. Κάποιοι πλούτισαν από τη  δυστυχία αυτών των ανθρώπων. Η διοίκηση ήξερε και έβλεπε τι ακριβώς συμβαίνει, αλλά δεν αντιδρούσε. Οι περισσότεροι πέθαναν από πείνα και αρρώστιες. Τους τάιζαν χαλασμένες τροφές και τους έπιασε τύφος. Οι ατσίδες της εποχής έρχονταν κρυφά με καΐκια και πουλούσαν τρόφιμα. Ένα ψωμί μια λίρα, ένα ρολόι, ένα δαχτυλίδι. Τότε εξεγέρθηκαν και ζήτησαν να φύγουν. Αν έφευγαν με δική τους ευθύνη δεν θα είχαν κανένα δικαίωμα σε χωράφια και άλλες παροχές. Ζήτησαν να φύγουν,να σωθούν, αλλά πάλι τους το αρνήθηκαν. Τότε πήραν ξύλα και πέτρες ,απείλησαν να τα κάψουν όλα και έτσι επέτρεψαν σε κάποιους να φύγουν.
Δεκαετίες μετά ο Γιάννης Ρίτσος ευρισκόμενος εδώ για άλλους λόγους,έχοντας προφανώς υπόψη του τα γεγονότα αυτά γράφει:
«..Κι η Παναγιά του Πόντου φλωροκαπνισμένη απ’ το σούρουπο
να σεργιανάει ξυπόλυτη στην αμμουδιά
συγυρίζοντας τα σπίτια των μικρών ψαριών
καρφώνοντας μ’ ένα θαλασσινό σταυρό τη φεγγαρίσια της πλεξούδα..»
(Γιάννης Ρίτσος -Πέτρινος χρόνος-Τα Μακρονησιώτικα)

Οι υπερήφανοι αυτοί Έλληνες ταπεινώθηκαν, εξαθλιώθηκαν και πέθαναν σαν ζώα. Ήρθαν στη  νέα τους πατρίδα με όνειρα,με ψείρες,με φτώχεια, αλλά και την ελπίδα για μια νέα καλύτερη ζωή .
Γ,Ι.