 |
| Γράφει η φιλολογος ΓΙΏΤΑ ΙΩΑΚΕΙΜΊΔΟΥ |
Οι περισσότεροι στο χωριό μου είχαν άλογα. Εμείς ένα ταπεινό γαϊδουράκι,την Πελεκρίνα. Αυτό το ζώο εγώ το έβλεπα σαν μέλος της οικογένειας, η μάνα μου πάλι το είχε σαν εργαλείο δουλειάς. Αρμάτωνε με δυο κοφίνια,το καβαλούσε και πήγαινε στα καπνοχώραφα να σπάσει καπνά. Στον γυρισμό φορτωμένο με τα φύλλα καπνού έπαιρνε τον δρόμο του γυρισμού μόνο του. Στο έμπα του χωριού έκανε στάση και εκεί σταματούσε σε ένα συγγενικό σπίτι και περίμενε τη μάνα που ακολουθούσε με τα πόδια. Κάθε μέρα ίδια διαδρομή,ίδια στάση όλο το καλοκαίρι .Μετά το έδενε στην αυλή κάτω στον καυτό ήλιο και το άφηνε να βοσκήσει στον ξερότοπο της αυλής μας. Άνυδρος τόπος, χωρίς νερά δεν υπήρχε χόρτο ούτε για δείγμα. To βράδυ βέβαια του δίνε άχυρα… Και τότε πήγαινα κρυφά τα βράδια και έπαιρνα με τις παιδικές μου χούφτες τροφή της αγελάδας και περίμενα μέχρι να φάει, μην μας δει η μάνα, θύμωνε βέβαια, αλλά όχι για πολύ. τα κλάματα μου την λύγιζαν .Το χάιδευα τότε. εκεί στα σκοτεινά, στα αυτάκια του,το βλέμμα του τρυφερό, τα μεγάλα του μάτια παραπονεμένα,λες είχαν πάντα μια θλίψη. Ζώο ταπεινό, στον αντίποδα του περήφανου αλόγου, με στωικότητα και τεράστια υπομονή. Αλλά και μεγάλο πείσμα Το αγάπησα πολύ αυτό το ζώο. Τη δεκαετία του 90 υπηρετούσα στο λύκειο της Επανομής, μια περιοχή ευλογημένη από την φύση, αγροτική, κοντά στο αστικό περιβάλλον της πόλης. Εδώ συνάντησα το τελευταίο γαϊδούρι που είδα. . Το μικρό μας λύκειο ήταν ένα λυόμενο με μεγάλα παράθυρα, δίπλα παρατημένο σε μια αυλή ένα πληγιασμένο και ταλαιπωρημένα ζώο… Eβαζε το κεφάλι του μέσα το ισόγειο γραφείο μας, του χάιδεψα τα αυτάκια, με κοίταξε, το κοίταξα και γίναμε φίλοι, με περίμενε κάθε πρωί βάζοντας το κεφάλι του στο χαμηλό παράθυρο, γνώριζε τον ήχο του αυτοκινήτου μου, γκάριζε και όλοι καταλάβαιναν ότι καταφθάνω. Έξι χρόνια κράτησε αυτό. Έφυγα και αυτό πέθανε αμέσως…τα ζώα αγαπάνε, καμιά φορά πιο πολύ από τους ανθρώπους.....
Γ.Ι.
No comments:
Post a Comment