O Θ.Πάγκαλος για τις "βαρούφες" του Βαρουφάκη

Κάνουνε λάθος όσοι, συνήθως με αρνητική διάθεση, χαρακτήρισαν τον κ. Βαρουφάκη εκκεντρικό, πρωτόγνωρο, εξωφρενικό, πρωτοφανή, εξωγήινο. Ο άνθρωπος αυτός, όπως ο Καραγκιόζης τον 18^ο και 19^ο αιώνα, είναι αρχέτυπο, με το πλεονέκτημα ότι είναι υπαρκτός, ενώ ο πρόδρομός του θεάτρου σκιών είχε κατασκευαστεί από τη λαϊκή μούσα και εμπλουτιστεί με τα κατάλληλα χαρακτηριστικά από μεγαλοφυείς καλλιτέχνες.

Το λέμε αυτό γιατί πραγματικά ανάδειξε, καταυγάζοντας την οικουμένη, τα χαρακτηριστικά του μέσου Έλληνα, όπως αντίστοιχοι τύποι του παρελθόντος, ο Αλέξης Ζορμπάς του Καζαντζάκη, παραδείγματος χάριν. Γι’ αυτό και ο μέσος συμπολίτης μας τον περιφρόνησε, τον αποδοκίμασε και τελικά τον απέρριψε, ενώ παράλληλα τον θαύμασε, τον στήριξε και στιγμές, στιγμές τον λάτρεψε και τον τίμησε με την ψήφο του.

Η «βαρούφα»*, εκ του ιταλικού «μπαρούφα», κατέχει κορυφαία θέση στον καθημερινό και ακόμα περισσότερο στον ηγετικό, πνευματικό και πολιτικό μας λόγο. Είμαστε η χώρα της βαρούφας, το έθνος των βαρουφιστών. Γιατί να μη μας εκφράσει, γνήσια και με επιτυχία, ώστε η ξεφτίλα μας να φτάσει και στην έσχατη γωνιά της υφηλίου, ένας Βαρουφάκης;

Και βέβαια, πρώτα από όλους και με το γνησιότερο τρόπο, όταν διέπραττε όσα διέπραξε και έλεγε όσα έλεγε ο απύλωτος στόμας του, εξέφραζε γνησιότερα από κάθε άλλον αυτόν που τον είχε επιλέξει, τον ηγέτη του, σημερινό Πρωθυπουργό κ. Τσίπρα. Ήταν ο πιο πιστός και ο πιο ικανός του μαθητής στην εφαρμογή ενός διχοτομημένου συγχρονικά τρόπου σκέψης.

Το πρόβλημα με τους τσιπραίους δεν είναι και δεν ήταν ποτέ ότι στερούντο ιδεών και προτάσεων. Αντίθετα πάντα είχαν στο μυαλό τους δύο συστήματα ιδεών: την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και την κοινωνική επανάσταση. Τα πίστευαν ακράδαντα και τα δύο. Ήταν πεπεισμένοι ότι μπορούσαν να τα εφαρμόσουν ταυτοχρόνως κοροϊδεύοντας τις ευρωπαϊκές ηγεσίες και τις λαϊκές πλειοψηφίες, που αυτές αντιπροσώπευαν, αλλά και τον αντιφατικό και μπερδεμένο ψυχικό κόσμο του σύγχρονου νεοέλληνα καταναλωτή.

Πρόσφατα ο Πρωθυπουργός δήλωσε ότι είναι αντίθετος με τη συμφωνία, που μόλις είχε υπογράψει στις Βρυξέλλες και καλούσε το λαό σε έκτακτες εκλογές να του δώσει άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να την εφαρμόσει χωρίς προβλήματα. Τουρλουμπούκι!

Μόνο μ’ αυτή του τη δήλωση, σε μια φυσιολογική χώρα όπου το εκλογικό σώμα συγκροτείται από εχέφρονες πολίτες, ένας πολιτικός αρχηγός θα είχε ανοίξει αυτομάτως την καταπακτή του διαβόητου χρονοντούλαπου της ιστορίας. Εμείς είμαστε έτοιμοι να εμπιστευτούμε για τρίτη φορά μέσα σε ένα χρόνο τον άνθρωπο, που κάνει τα αντίθετα από όσα επαγγέλλεται, καταδικάζει όλα όσα μόλις υπέγραψε σε διεθνές επίπεδο, εισπράττει αγέρωχα τα ποσά που του εξασφαλίζει αυτή η ξεδιάντροπη κωλοτούμπα του και μας καλεί να του δώσουμε κι άλλη δύναμη, για να φέρεται ακόμα πιο ανερμάτιστα, γιατί έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Είναι ο Χουντίνι, ο Καλιόστρο, ο Ρασπούτιν ή αν προτιμάτε ο Παναγής από τα Μέγαρα κι εμείς είμαστε πρόβατα, που ακολουθούμε βελάζοντας, πότε το ‘να πότε τ’ άλλο από τα διαπρύσια, αντιφάσκοντα και αλληλοαποκλειόμενα κηρύγματά του.

Τοιούτος έπρεπεν ημίν Αρχιερεύς. Ας μην παραπονιόμαστε, λοιπόν, γιατί μπήκε στη ζωή μας ο Βαρουφάκης και οι «βαρούφες» του. Τουλάχιστον αυτός έφυγε νωρίς. Από τον άλλον με τα διχαλωτά πόδια ποιος και πότε θα μας απαλλάξει;

*Μπαρούφα στα ιταλικά είναι κουβέντα που ειπώθηκε για να εντυπωσιάσει, αλλά στερείται λογικού περιεχομένου.

Αυτός που λέει μπαρούφες είναι ο γλέιφτης, ο χαμερπής, ο κόλακας, το καρφί, το τσιράκι, αχυράνθρωπος που εκπροσωπεί τα αφεντικά, το παιδί για όλες τις δουλειές,  αλλά μόνον εκείνων που είναι ισχυροί ή πλούσιοι.

Παράδειγμα χρήσης (“Αυγή”, 20/6/2013): «…αυτός ο σφουγγοκωλάριος των τοκογλύφων λέει τα τελευταία χρόνια κάθε τόσο μια μπαρούφα για την έρμη την Ελλάδα. Αν κάνεις τον λογαριασμό, το κατά μπαρούφα εισόδημά του θα είναι καμιά δεκαριά χιλιάρικα…θα έπρεπε να τον λεμε Μπαρουφόζο…»

Θ.Πάγκαλος: Δόξα και τιμή στα σκουλήκια ήρωες του υπεδάφους.Σχόλιο ημέρας

Άρθρο του Θ. Πάγκαλου 29/12/14

Πάντα είχα έντονες επιφυλάξεις όταν άκουγα να χρησιμοποιούνται όροι από τις φυσικές επιστήμες ή την ιατρική για να περιγράψουν καταστάσεις ή εξελίξεις που αφορούσαν την κοινωνία των ανθρώπων ή τη θεσμική και πολιτική υπερδομή.
Είναι γνωστή η μανία των ρητόρων της χούντας, ιδιαίτερα του αρχηγού της Γ. Παπαδόπουλου, να περιγράφει την κοινωνία ως έναν ασθενή στον οποίο είχε τοποθετηθεί γύψος. Αλλά και άλλοι, ανάλογης προέλευσης και νοοτροπίας ρήτορες, συνήθισαν να μιλάνε για πυρετούς, λοιμώδεις καταστάσεις διάδοση μικροβίων, νοσηρότητα και άλλα παρόμοια. Εξίσου αδόκιμο θεωρώ ότι είναι να περιγράφεις κάτι ή κάποιον με αναφορές στο ζωικό βασίλειο και να ονομάζεις το συνομιλητή σου ή τον αντίπαλό σου γάιδαρο ή κάτι παρόμοιο. Προσωπικά έχω αντιμετωπίσει την κτηνωδέστερη μορφή αυτής της συμπεριφοράς, που είναι η αναφορά στο σωματότυπό μου. Κυρίως σταλινικής ή φασιστικής έμπνευσης διανοητές, δημοσιογράφοι ή πολιτικοί εκπρόσωποι, από αυτούς που ως διάττοντες αστέρες κάθε τόσο διασχίζουν το στερέωμά μας, με έχουν κατά καιρούς αποκαλέσει βόδι, γουρούνι, ιπποπόταμο και παχύδερμο. Γι’ αυτό και στεναχωρήθηκα πολύ όταν διάβασα ανθρώπους, που ιδιαίτερα εκτιμώ και για την ιστορία τους, για τη δύναμη της πολιτικής τους σκέψης και για το ήθος τους, να χρησιμοποιούν τον όρο σκουλήκια για να χαρακτηρίσουν συναδέλφους τους εν τη βουλή οι οποίοι προσπαθούσαν κακότεχνα και χυδαία να τους εκβιάσουν ώστε να μην ψηφίσουν θετικά στη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας.
Όποιος έχει ασχοληθεί έστω και στοιχειωδώς με την κηπουρική ξέρει πόσο άδικος είναι αυτός ο χαρακτηρισμός. Όταν χώνεις την τσάπα ή το φτυάρι σου για να προετοιμάσεις ένα τμήμα του λαχανόκηπού σου προκειμένου να φυτέψεις σπόρους ή φυτά για μια καινούργια σοδειά αποκαλύπτεις ένα τμήμα σε βάθος μερικών δεκάδων εκατοστών της πλούσιας υπόγειας ζωής, που κάνει το χώμα γόνιμο. Βασικοί πρωταγωνιστές αυτής της υπόγειας ζωής είναι τα σκουλήκια μικρότερα ή μεγαλύτερα σε μήκος. Άλλα λευκά, άλλα φαιοκόκκινα σπεύδουν να απομακρυνθούν από το φως και να χωθούν ακόμα βαθύτερα στο λασπώδες και σκοτεινό περιβάλλον που ενισχύουν και συγκροτούν καθημερινά με την ατελείωτη προσπάθειά τους. Χωρίς τα σκουλήκια δεν θα υπήρχαν γόνιμες συνθήκες για να αναπτυχθούν οι ρίζες των φυτών. Χωρίς αυτούς τους αφανείς ήρωες δεν θα απολαμβάναμε λαχανικά και άνθη. Δόξα και τιμή λοιπόν στα σκουλήκια και στην προσπάθειά τους, που έχει ιστορικό βάθος εκατομμυρίων ετών.
Τα αξιοπρεπή αυτά όντα δεν θα είχαν ποτέ τον πειρασμό να συκοφαντήσουν και να εκβιάσουν τους ομοίους τους. Από όσα ξέρουμε δεν επιδίδονται στον κανιβαλισμό. Αλλά εν πάσει περιπτώσει, γιατί δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται και αν ακόμη κάτι τέτοιο συμβαίνει στην κοινωνία τους νομίζω ότι δε θα τους ερχόταν ποτέ η ιδέα να βγουν σε τηλεοράσεις, εφημερίδες και ραδιόφωνα να καμαρώνουν για την αθλιότητά τους και να ζητούν από τα θύματά τους όρους για να διατυπώσουν αυτό που τους επιβάλλει το άμεσο καθήκον τους, δηλαδή ένα ανεπιφύλακτο και ειλικρινές αίτημα συγγνώμης. Τα σκουλήκια δεν είναι πολιτικοί σαλταδόροι που προσπαθούν με τέτοιου είδους αθλιότητες να ικανοποιήσουν τον «μελλοντικό» αφέντη της χώρας τα σκουλήκια δεν διεκδικούν μια θέση στα ψηφοδέλτια του τυχάρπαστου συνονθυλεύματος, που με βάση τις δημοσκοπήσεις θρασύτατα, διεκδικεί το δικαίωμα της επιβολής του νόμου της ζούγκλας πάνω στο λαό.
Υπάρχουν όμως κάτι άλλα πλάσματα του Θεού που δεν ξέρω γιατί στο σημείο αυτό μου ήρθαν στο μυαλό. Είναι οι λεγόμενοι σκατομπούρμπουλες. Κάτι γυαλιστερά ανόητα πλάσματα που από το πρωί μέχρι το βράδυ κτίζουν ένα μικρό βώλο κοπριάς και τον κυλούν από εδώ και από εκεί με μυστηριώδεις τελικές προθέσεις. Πάντως δεν έχω δει ποτέ σκατομπούρμπουλα να πετάει την κοπριά του σε άλλους. Τη διαχειρίζεται εντελώς προσωπικά για τον εαυτό του.

Ενιαίο ευρωψηφοδέλτιο ΝΔ και ΠαΣοΚ.. Ζητα ο Θόδωρος Πάγκαλος

Είχα τολμήσει να διατυπώσω στο πρόσφατο παρελθόν την άποψη ότι οι ευρωπαϊκές εκλογές του Μαΐου θα χαρακτηρίζονται από πρωτοφανή πόλωση ανάμεσα στις «μνημονιακές» και στις «αντιμνημονιακές» δυνάμεις. Στην πραγματικότητα, θα πρόκειται για μια σύγκρουση ανάμεσα στις δυνάμεις που πιστεύουν στην αγορά και στην ελεύθερη οικονομία, στηρίζουν το Σύνταγμα και τους θεσμούς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και επιθυμούν να παραμείνει η χώρα ενεργός συντελεστής της ευρωπαϊκής ενοποίησης και της Νομισματικής Ενωσης.

Δεχθήκαμε τότε και ως σήμερα επιθέσεις κάθε είδους, από την κόσμια και εκλογικευμένη αντιπαράθεση ως τη χυδαία προσωπική αμφισβήτηση, η οποία συνήθως σε ό,τι με αφορά καταλήγει σε δύο ακραιφνώς μαρξιστικά επιχειρήματα.

Το πρώτο είναι το όντως υπερβολικό βάρος μου και το δεύτερο κάποια δικτατορία που καταγράφεται στην ιστορία της χώρας μεταξύ του 1925 και του 1927. Δηλαδή, 13 χρόνια πριν από τη γέννησή μου. Τα επιχειρήματα αυτά απέκλειαν ότι θα γίνει περαιτέρω πόλωση της πολιτικής ζωής. Επρεπε επομένως να αφήσουμε ανοιχτές τις προσβάσεις. Να ξεχάσουμε τις ύβρεις, τους προπηλακισμούς και τις βίαιες εγκληματικές πράξεις ούτως ώστε όταν θα δούμε κάποια μέρα να προσέρχονται οι «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις» να είμαστε έτοιμοι να ανοίξουμε την αγκαλιά μας και να ζήσουμε το δακρύβρεχτο happy end της «Κεντροαριστεράς».

Ανάμεσα σε αυτούς που εξέπεμπαν αυτού του είδους την κριτική ήταν και διάφοροι που πρόσφατα είχαν γράψει στις χρυσές σελίδες της προσωπικής τους Βίβλου με την οποία κανείς πλέον δεν ασχολείται σελίδες δόξας πείθοντας τον Γιώργο Παπανδρέου να προτείνει παλλαϊκό δημοψήφισμα στο οποίο ο ατυχής έλλην πολίτης θα έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα στην επίπονη λογική της ομαλής εξόδου από την κρίση και μιας παραληρηματικής αφοσίωσης σε φαντασιώδεις μορφές υπεραναπλήρωσης από αυτές που μας διδάσκει η ψυχιατρική.

Στην πραγματικότητα, στις εκλογές του Μαΐου και σε αυτές που θα ακολουθήσουν διακυβεύεται η παραμονή της χώρας στο εκλογικευμένο τμήμα της ανθρωπότητας, με τα προβλήματα και τις αδυναμίες του. Η άλλη προοπτική είναι η φυγή προς το άγνωστο, χωρίς ενδύματα και όπλα, μέσα στη ζούγκλα που διαμορφώνουν οι νεοκομμουνιστικές ή νεοναζιστικές απόψεις.

Με αυτούς όλους τα έχουμε πει και θα τα ξαναπούμε και μάλλον θα τα λέμε για πολύ καιρό ακόμη γιατί το μείγμα ημιμάθειας, παραλογισμού και ιδιοτέλειας που είναι το κοινό βάθρο των απόψεών τους φαίνεται ότι έχει αποκτήσει διαστάσεις δομικού χαρακτηριστικού του μεταπολιτευτικού πολιτισμού μας. Ας ελπίσουμε ότι θα ηττηθούν στο επίπεδο των ιδεών και ότι οι πολίτες – και ιδιαίτερα οι νέοι και τα παιδιά – δεν θα υποστούν τις συνέπειες ενός ιδεολογικού Βατερλό της γενιάς μας.

Υπάρχουν όμως και απλούστερες αμφισβητήσεις. Προέρχονται από αυτούς που θα ονόμαζα γνήσιους και ειλικρινείς «πασόκους», με όλον τον σεβασμό. Οι άνθρωποι αυτοί, που συχνά έδωσαν πολλά και δεν περίμεναν τίποτα, είναι πραγματικά αξιοσέβαστοι. Θέλουν να διατηρήσουν πάση θυσία τον κομματικό τους χώρο. Θέλουν να υπάρχει αυτοτελής εκπροσώπηση του ΠαΣοΚ στην Ευρωβουλή.

Γι’ αυτόν τον λόγο η ριζοσπαστική ιδέα της προέκτασης σε ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο της σημερινής κυβερνητικής συνεργασίας τούς φαίνεται σαν απειλή. Τα αντανακλαστικά τους είναι αμυντικά, αλλά ως εκ τούτου δεν είναι κατά ανάγκη περιφρονητέα. Τρία είναι τα ερωτήματα που προβάλλονται:

- Από ποιους θα συγκροτείται το ευρωψηφοδέλτιο; Νομίζω ότι μέσα στο κλίμα των ημερών η απάντηση μπορεί να είναι απλούστατα ότι το ενιαίο ευρωψηφοδέλτιο του δημοκρατικού κοινοβουλευτικού ευρωπαϊκού χώρου πρέπει να συγκροτηθεί με βάση τον αποκλεισμό όλων των «πολιτευτών». Αυτό σημαίνει ούτε ένας υποψήφιος που θα έχει υπάρξει στο παρελθόν υπουργός, υφυπουργός, γενικός γραμματέας, δήμαρχος ή έστω νομαρχιακός, περιφερειακός ή δημοτικός σύμβουλος. Κανείς αιρετός οποιουδήποτε είδους από το παλαιό καθεστώς και σύστημα.

Ανθρωποι καινούργιοι από την κοινωνία, προβεβλημένοι και πετυχημένοι που θα έχουν την εμπιστοσύνη των ηγεσιών των δύο κυβερνητικών κομμάτων, ΝΔ και ΠαΣοΚ, και άλλων αν προσέλθουν με μια αναλογία και ένα σύστημα που θα βρεθεί. Αλίμονο αν αυτοί που σήμερα μας κυβερνούν δεν έχουν την ικανότητα που χρειάζεται για να συγκροτήσουν από κοινού ένα τέτοιο ψηφοδέλτιο.

- Δεύτερο ερώτημα είναι πού θα ανήκουν μετά την εκλογή τους οι έλληνες ευρωβουλευτές. Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο λειτουργούν συγκροτημένα ευρωπαϊκά κόμματα με σαφή ιδεολογική αναφορά. Η απάντηση είναι να αφεθούν, να επιλέξει ο καθένας κατά συνείδηση τον χώρο στον οποίον αισθάνεται πλησιέστερος. Δεν νομίζω ότι οποιοδήποτε κόμμα του Ευρωκοινοβουλίου θα αρνηθεί την υποψηφιότητα ενός νέου μέλους που δεν εξελέγη υπό τη σημαία του.

- Ας πάμε και στο ζουμί. Το ΠαΣοΚ κινείται σταθερά κάτω από το 7% στις τελευταίες δημοσκοπήσεις. Για να εκλεγεί ένας ευρωβουλευτής χρειάζεται περί το 4%. Αρα δεν μπορεί να ελπίζει παρά στην εκλογή ενός ή ως εκ θαύματος δύο ευρωβουλευτών. Η ψήφος στις ευρωεκλογές είναι χαλαρή και η αποχή μεγάλη. Στις εκλογές του 2004 η ΝΔ νικά με 45,36%, το ΠαΣοΚ παίρνει 40,55%. Στις ευρωεκλογές του ιδίου χρόνου η ΝΔ χάνει 2% και κατεβαίνει στο 43% και το ΠαΣοΚ χάνει 6 και πλέον μονάδες και κατεβαίνει στο 34%. Στις εκλογές του 2009 το ΠαΣοΚ συντρίβει τη ΝΔ, 43,92% έναντι 33,47%. Στις ευρωεκλογές όμως του ιδίου έτους η ΝΔ χάνει μόνο 1% στο 32,30% ενώ το ΠαΣοΚ χάνει ξανά 6 και πλέον ποσοστιαίες μονάδες και κατεβαίνει στο 36,65%.

Ας μην περιμένουν λοιπόν οι ηγέτες και τα στελέχη του «όλου ΠαΣοΚ» που συρρικνώθηκε σε τέτοιον βαθμό καλύτερο αποτέλεσμα στις ευρωπαϊκές εκλογές από εκείνο που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις για τις εθνικές εκλογές.
Ας αποφύγουμε τον εξευτελισμό. Η πρότασή μας, πέραν του ότι είναι σωστή και ωφέλιμη για την Ευρώπη και τη δημοκρατία μας, είναι και μια pro domo κίνηση.

Tο άρθρο του ΘΠ το λαβαμε με email.

Θ. Πάγκαλος : Σαμαράς και Στουρνάρας πέτυχαν τις καλύτερες λύσεις

Σταθερός «φαν» του... Αντώνη Σαμαρά αποδεικνύεται ο Θ. Πάγκαλος, καθώς σχεδόν ένα μήνα μετά τα θετικά του σχόλια για τις ικανότητες του προέδρου της ΝΔ στη διοίκηση της τρικομματικής κυβέρνησης, σήμερα κι αφού έχουν ληφθεί οι αποφάσεις για την Ελλάδα από το Eurogroup, αποδίδει τα εύσημα στον πρωθυπουργό, όπως και στον υπουργό Οικονομικών για τον τρόπο με τον οποίο διαπραγματεύτηκαν με τους εταίρους και τους δανειστές της χώρας. «Αντιμετώπισαν μέσα σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες πολύπλοκα προβλήματα και επέτυχε (η κυβέρνηση) τις καλύτερες δυνατές λύσεις», τονίζει ο πρώην υπουργός. Ο πρώην αντιπρόεδρος των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου, επαναλαμβάνει την πρότασή του για συμμετοχή του Ε. Βενιζέλου και του Φ. Κουβέλη στο κυβερνητικό σχήμα που θα προκύψει από τον αναμενόμενο ανασχηματισμό. Παράλληλα, κατακεραυνώνει την αντιφατική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ για τον Αλ. Τσίπρα λέει ότι η μερική ανάκτηση της αξιοπιστίας της χώρας διεθνώς και οι ελπίδες για ανάκαμψη οφείλονται «και στο γεγονός ότι δεν κέρδισε τις προηγούμενες εκλογές». Οσο για τους εσωκομματικούς τριγμούς στο ΠΑΣΟΚ εν όψει του συνεδρίου, υπογραμμίζει ότι η αλλαγή ηγεσίας δεν είναι το κυρίαρχο ζήτημα

Εύσημα σε Σαμαρά και Στουρνάρα

Συνέντευξη στην ΑΝΝΙΤΑ ΣΤΙΒΑΚΤΑΚΗ ,απο τον ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟ Θεσσαλονίκης Κυριακή, 2 Δεκεμβρίου 2012 

Δεδομένου ότι έχουμε ακούσει πολλές εκδοχές και ερμηνείες, οι αποφάσεις του πρόσφατου Εurogroup είναι τσιρότο, έμπλαστρο ή το πρωτότυπο φάρμακο που θα σηκώσει από το κρεβάτι της βαριάς ασθένειας την ασθμαίνουσα ελληνική οικονομία;

Οταν υπάρχει βαριά ασθένεια το επιθυμητό είναι να στρέφονται όλες οι προσπάθειες προς την ανάρρωση. Υπάρχει όμως και το απευκταίον. Αν δεν είχε λήξει η υπόθεση χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας με τον τρόπο που έληξε, τη Δευτέρα 3/12 το ελληνικό κράτος δεν θα είχε χρήματα για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις. Πρέπει να είναι κάποιος εξαιρετικά ανεύθυνος για να μιλάει για «τσιρότα» και «έμπλαστρα». Πρωτότυπο φάρμακο θα είναι μόνον η ανάπτυξη.

Είστε ικανοποιημένος από τη διαπραγμάτευση που έκανε η ελληνική πλευρά με τους δανειστές της χώρας τους πέντε τελευταίους μήνες, για τα μέτρα, το ειδικό κεφάλαιο των εργασιακών, τη δόση, την επιμήκυνση, αλλά και τη βιωσιμότητα του χρέους;

Η κυβέρνηση και ιδιαίτερα ο πρωθυπουργός κύριος Σαμαράς και ο υπουργός Οικονομικών κύριος Στουρνάρας αντιμετώπισαν μέσα σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες πολύπλοκα προβλήματα και επέτυχε κατά τη γνώμη μου τις καλύτερες δυνατές λύσεις.

Σχετικά πρόσφατα μιλήσατε με θετικά λόγια για τον κ. Σαμαρά. Είχατε πει ότι αποδεικνύει πως μπορεί να κρατήσει όρθια την κυβέρνηση, αν θυμάμαι καλά. Οι κυβερνητικοί εταίροι μιλούν για αρρυθμίες και ζητούν κανόνες στην κυβερνητική λειτουργία. Μπορούν οι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, με αυτήν την εικόνα, να συμμετέχουν κι οι ίδιοι στην κυβέρνηση όπως έχετε πει;

Δεν έχω πει ποτέ ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ πρέπει να εγκλωβιστούν σε μια κυβέρνηση ΝΔ. Θεωρώ όμως ότι οι ισορροπίες που έχει επιτύχει μέχρι τώρα ο κύριος Σαμαράς είναι το κύριο χαρακτηριστικό της κατάστασης. Οι αρρυθμίες υπάρχουν και θα πρέπει να διορθωθούν και για το λόγο αυτόν πιστεύω ότι είναι σκόπιμη η συμμετοχή των δυο άλλων αρχηγών και στελεχών των κομμάτων τους σε μια νέα κυβέρνηση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει στους υψηλούς αντιπολιτευτικούς τόνους και ζητά εκλογές. Την ίδια ώρα, ο κ. Τσίπρας κάνει «ανοίγματα» προς την Ευρώπη. Πώς το σχολιάζετε;

Από την ερώτησή σας αναδεικνύεται η αντιφατικότητα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται σχολιασμός. Τώρα αν «οι βόλτες» στις παρυφές της πολιτικής ζωής διαφόρων χωρών μπορεί να θεωρηθούν «ανοίγματα» προς την Ευρώπη θα μου επιτρέψετε να αμφιβάλω. Αν σήμερα έχουμε ανακτήσει ένα μέρος από τη διεθνή μας αξιοπιστία και μπορούμε να περιμένουμε επενδύσεις και ανάκαμψη, το οφείλουμε βέβαια και στο γεγονός ότι δεν κέρδισε τις προηγούμενες εκλογές ο κύριος Τσίπρας.

Σε ό, τι αφορά στη διαθεσιμότητα των δημόσιων υπαλλήλων, είναι σκόπιμο να απομακρυνθούν από μια υπηρεσία με υπεράριθμους και να μεταφερθούν σε κάποια άλλη με ελλείψεις;

Πρέπει να κάνουμε μια προσπάθεια να μιλήσουμε ψύχραιμα για το πρόβλημα του πλεονάζοντος προσωπικού του δημόσιου τομέα. Αν το δει κανείς ανθρωπιστικά, κάθε απόλυση εργαζομένου είτε στο Δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα είναι ένα δράμα. Χρειάζεται λοιπόν αύξηση της απασχόλησης και γι' αυτόν το λόγο χρειάζεται ανάπτυξη. Ανάπτυξη όμως με ένα παμφάγο δημόσιο τομέα που εξαφανίζει σε μισθούς, επιδόματα και συντάξεις όλα τα πλεονάσματα της οικονομίας δεν πρόκειται να έχουμε. Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι να πάρεις κάποιους και να τους πας κάπου αλλού, αυτό που έχει σημασία είναι το τελικό αποτέλεσμα, δηλαδή η μείωση των δαπανών του κράτους σε μισθούς και συντάξεις.

Κοινωνική έκρηξη «βλέπετε» μπροστά;

Η κατάσταση είναι δύσκολη όπως ξέρουμε όλοι. Για μερικούς είναι αφόρητη. Είναι λογικό να υπάρχουν εστίες έντασης, αγανάκτησης και να πολλαπλασιάζονται διαμαρτυρίες. Αν τώρα με κοινωνική έκρηξη θέλετε να περιγράψετε κάποιου είδους επαναστατική ατμόσφαιρα, τότε όχι, αυτό δεν το βλέπω.

Στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ θα πάτε, θα δεχτείτε όμως να τεθεί θέμα ηγεσίας;

Γνωρίζω τι θα πω εγώ στο συνέδριο. Δεν ξέρω τι θα πουν οι υπόλοιποι ούτε ποιους θα έχει η πλειοψηφία. Τα συνέδρια των κομμάτων συζητούν τα πάντα και το θέμα ηγεσίας αν τεθεί. Δεν είναι όμως αυτό το κύριο θέμα αυτήν τη στιγμή για το ΠΑΣΟΚ. Τα κύρια θέματα είναι δύο: Η κατάργηση του σταυρού προτίμησης και η υιοθέτηση νέου εκλογικού συστήματος μικτού χαρακτήρα, η τροποποίηση ριζικά του τρόπου λειτουργίας και η λήψη αποφάσεων στο κόμμα.

Και για να κλείσουμε τη συνέντευξη με πιο χαλαρή διάθεση και χιούμορ, καταφέρατε τελικά να πουλήσετε κανένα ακίνητο, όπως λέγατε, για να πληρώσετε τα χαράτσια της ΔΕΗ;

Χωρίς καμία διάθεση χιούμορ, αυτήν τη στιγμή είμαι σε αδυναμία να καταβάλω φόρους που οφείλω. Πουλώ ακίνητα, αλλά κανείς δεν αγοράζει.

Θ.Πάγκαλος: Να ξαναθυμηθούμε το εκλογικό σύστημα

Το εκλογικό σύστημα είναι η σπονδυλική στήλη του πολιτικού συστήματος και, όπως η σπονδυλική στήλη καθορίζει αν κάποιος είναι κοντός ή ψηλός, ευρύστερνος ή λιγνός, με δυσανάλογα ή αρμονικά άκρα και άλλα πολλά, καθορίζει δηλαδή τη σωματική εμφάνιση του ατόμου, έτσι και οι διατάξεις του εκλογικού νόμου καθορίζουν όχι απλώς τη δύναμη των κομμάτων και την απόχρωση της κυβερνητικής πλειοψηφίας αλλά και τη σύνθεση της Βουλής ως και την τελευταία λεπτομέρεια.
Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, οπότε και διαμορφώνεται πληθυσμιακά, πολιτικά και πολιτιστικά, σε δεδομένα πια σύνορα, η σύγχρονη Ελλάδα, έχουν γίνει 29 βουλευτικές εκλογές. Το εκλογικό σύστημα έχει αλλάξει 19 φορές!

Δεν υπάρχει καμία χώρα της Ευρώπης με ανάλογο φαινόμενο θεσμικής αστάθειας. Οχι μόνο στις μεγάλες χώρες – Βρετανία με πλειοψηφικό και μονοεδρικές εκλογικές περιφέρειες, Γαλλία μονοεδρική με δύο γύρους και Γερμανία με το γνωστό μεικτό σύστημα – αλλά και στις μικρότερες υπάρχουν κατά το μάλλον ή ήττον πάγια εκλογικά συστήματα.
Από το 1922 ως το 1950 (με το διάλειμμα της δικτατορίας Μεταξά και της γερμανικής κατοχής) το πλειοψηφικό (με ευρεία ή στενή περιφέρεια) και η απλή αναλογική εναλλάσσονται σχεδόν σε κάθε αναμέτρηση.

Το 1950 το φιάσκο της «αγνής και άδολης» αναλογικής, με δεκάδες κόμματα στις εκλογές καθώς και διάφορους γραφικούς υποψηφίους και με την πλήρη αδυναμία συγκρότησης κυβερνητικής πλειοψηφίας, οδηγεί στην πρώτη εμφάνιση έναν χρόνο αργότερα της ενισχυμένης αναλογικής – ενισχυμένης με την έννοια ότι το πρώτο κόμμα αποκτά περισσότερες έδρες από αυτές που πραγματικά του αναλογούν για να μπορέσει να σχηματίσει κυβέρνηση.

Επειδή όμως και αυτό δεν επαρκεί, τράπεζες, επιχειρηματικοί κύκλοι και η αμερικανική αποστολή που ουσιαστικά κατεύθυνε την οικονομία επιβάλλουν το πλειοψηφικό με στενή περιφέρεια πάλι έναν χρόνο αργότερα, το 1952. Σε αυτό κατέρχεται και τα «παίρνει όλα» ο αναστηθείς εκ της λήθης στρατάρχης Παπάγος.
Μετά τον θάνατό του, το 1956, η Δεξιά κατεβαίνει στις εκλογές με επικεφαλής τον Κ. Καραμανλή. Αυτός παρουσιάζει την εξής ενδιαφέρουσα για έναν «εθνάρχη» ιστορική ιδιομορφία: δεν μπόρεσε ποτέ να κερδίσει εκλογές με την αξία του. Το 1956 λειτουργεί ένα τριφασικό σύστημα με βάση το οποίο στις μικρές αγροτικές περιφέρειες, όπου είναι ισχυρή η Δεξιά, ο πρώτος τα παίρνει όλα, στα μεγάλα αστικά κέντρα, όπου είναι ισχυρή η Αριστερά, ισχύει η απόλυτα απλή αναλογική και ενδιάμεσα συμπληρώνει τα τοπία κάποιου είδους ενισχυμένη. Το 1958 η ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή παίρνει λιγότερες ψήφους αλλά περισσότερες έδρες από την ενιαία αντιπολίτευση, τη Δημοκρατική Ενωση. Το 1961 αλλάζει πάλι το εκλογικό σύστημα και οι εκλογές γίνονται μέσα σε πρωτοφανείς συνθήκες νοθείας και βίας με τη χρησιμοποίηση όλου του κρατικού μηχανισμού και ιδιαίτερα του στρατού και των σωμάτων ασφαλείας.

Μετά τον ανένδοτο αγώνα του Γ. Παπανδρέου και την έντονη κριτική από την ΕΔΑ είναι εξαιρετικά δύσκολο o Κ. Καραμανλής να αλλάξει πάλι το εκλογικό σύστημα και έτσι οι εκλογές του 1963 και 1964 φέρνουν στην εξουσία την Ενωση Κέντρου, η οποία επωφελείται ως πρώτο κόμμα από τις καλπονοθευτικές διατάξεις που είχαν προβλέψει για τον εαυτό τους οι αντίπαλοί της.

Μετά τη Μεταπολίτευση ισχύει το γνωστό μας δικομματικό σύστημα και όλες οι βαριάντες ενισχυμένης αναλογικής που σκοπό είχαν πάντοτε να εξασφαλίσουν την πλειοψηφία σε αυτόν που ήδη την κατείχε. Να αποφευχθεί, δηλαδή, η εναλλαγή στην εξουσία, που υποτίθεται ότι είναι η πεμπτουσία του δημοκρατικού χαρακτήρα του δικομματικού συστήματος.

Ετσι το εκλογικό σύστημα του 1974 αλλάζει το 1977, το 1981, το 1985, το 1989, το 1993, το 2007 και το 2012, δηλαδή κάθε δύο περίπου εκλογικές αναμετρήσεις.
Εχουμε την αίσθηση ότι πολλοί θα αντιδράσουν διαβάζοντας αυτό το άρθρο γιατί θα το θεωρήσουν ανεπίκαιρο, το πρόβλημα όμως του εκλογικού συστήματος δεν είναι ποτέ επίκαιρο για τις κομματικές ηγεσίες ακριβώς επειδή είναι πάντα επίκαιρο και πρώτης προτεραιότητας.

Εμείς θα συνεχίσουμε.

ΠΑΓΚΑΛΟΣ-«Ολοι μαζί με τον Σαμαρά, δεν υπάρχει άλλη διέξοδος». Και "Συγκυριακό προιόν ο Τσίπρας"

ΠΑΓΚΑΛΟΣ »

«Ολοι μαζί με τον Σαμαρά, δεν υπάρχει άλλη διέξοδος» 

Ο Θ. Πάγκαλος, σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα «Καθημερινή», εκφράζεται με θετικά λόγια για την κυβέρνηση του Αντ. Σαμαρά λέγοντας χαρακτηριστικά «όλοι μαζί με τον Σαμαρά, διότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος». Αντιθέτως, χαρακτηρίζει τον πρόεδρο της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρα ως «συγκυριακό προϊόν». 

Διαβάστε  ολόκληρη τη συνέντευξη στην καθημερινή πατωντας στα μπέ γράμματα

ΠΑΓΚΑΛΟΣ σε Ευρωασιατικό Συνεδριο ΜΜΕ στο Καζακστάν: Το φθηνό χρήμα μας...ξετίναξε!!

Theodoros Pangalos

Former Deputy Prime Minister of Greece (2009-2012), 

                        member of PA.SO.K.

" ..Δεν είναι η πρώτη φορά που αντιμετωπίζουμε μια οικονομική κρίση, αλλά είναι η πρώτη φορά που χτυπάει μια ένωση χωρών με κοινό νόμισμα. Νομίζαμε ότι το κοινό νόμισμα ήταν ασφαλές, αλλά αποδείχτηκε ότι δεν ήταν. Αυτό που έγινε στην Ελλάδα ήταν ότι οι Έλληνες μετά την οικονομική ένωση με την Ευρώπη, απέκτησαν πρόσβαση σε φθηνό δανεισμό. Έτσι συσσωρεύθηκε ένα τεράστιο χρέος, το οποίο μαζί με το δημόσιο χρέος της χώρας μας έφερε στο σημείο χωρίς επιστροφή. Το πρόβλημα δεν είναι το δημόσιο χρέος των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, αλλά η αδυναμία της ΕΕ να βρει μια λύση. Ζήτημα είναι ότι έχουμε κοινό νόμισμα, αλλά όχι κοινή οικονομική πολιτική».
Τάδε έφη ο. κ. Θεόδωρος Πάγκαλος που συμμετείχε ως προσκεκλημένος ομιλητής στο EURASIAN MEDIA FORUM 2012 το οποίο πραγματοποιήθηκε στην πρωτεύουσα του Καζακστάν Αστάνα, από τις 10 έως τις 12 Οκτωβρίου 2012.

Ο κ. Πάγκαλος συμμετείχε σε συζήτηση με θέμα τη συνεχιζόμενη οικονομική κρίση στις χώρες της ΕΕ και τις επιπτώσεις της, την οποία συντόνισε η δημοσιογράφος του CNN Μπέκι Άντερσον. Στο πλαίσιο της ανάλυσης οι σύνεδροι αναφέρθηκαν στις αιτίες, αλλά και στις προοπτικές της οικονομικής κρίσης, καθώς και σε φαινόμενα όπως αυτό της ανόδου ακροδεξιών μορφωμάτων σαν τη Χρυσή Αυγή στον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης.

Περισσότερα για το συνέδριο: http://www.eamedia.org .

Θ.Πάγκαλος- Η υποτέλεια στους δρόμους.Στο ΒΗΜΑ

Μια από τις βαρύτερες βρισιές που μπορεί κάποιος να εκσφενδονίσει, εναντίον αντιπάλου, στην πολιτική ζωή της χώρας είναι η λέξη «υποτελής». Οι αντιδράσεις είναι άμεσες, πάντοτε καίριες και τις περισσότερες φορές υπερβολικές. Σε τι να οφείλεται άραγε αυτή η ιδιαίτερη ευαισθησία, αυτό το ειδικό πλέγμα κατωτερότητας; Κάποιοι θα επικαλεσθούν το ιστορικό μας παρελθόν. Αιώνες ραγιάδες των Οθωμανών, απελευθερωμένοι ύστερα από ηρωικό αγώνα, που είχε φθάσει όμως σε αδιέξοδο όταν επενέβησαν οι δυτικές μεγάλες δυνάμεις στο Ναυαρίνο, αποδέκτες εισαγόμενων βασιλικών οίκων ξένης επιλογής, τρόφιμοι ανέκαθεν του διεθνούς τραπεζικού συστήματος και μπαταχτσήδες και αργότερα μέλη και οπαδοί του ρωσικού, γαλλικού ή αγγλικού κόμματος, οπαδοί της Γαλλίας ή της Γερμανίας στον πρώτο μεγάλο πόλεμο, αντιστασιακοί ή συνεργάτες του κατακτητή στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά τον μοναδικό εμφύλιο για επιλογή κοινωνικού συστήματος που έγινε στην Ευρώπη ανοικοδομούμενοι και αναγεννηθέντες μέσα από μαζικά προγράμματα αμερικανικής και αργότερα ευρωπαϊκής προέλευσης, οι Ελληνες έχουμε το δικαίωμα να συνειδητοποιούμε την εξάρτησή μας από το εξωτερικό και επομένως να αγανακτούμε γι' αυτήν.

Εκεί που ίσως χρειάζεται η παρέμβαση ψυχιάτρου είναι όταν αυτοί που καταγγέλλουν και αρνούνται την υποτέλεια έρχονται να αποδείξουν πόσο βαθιά και παράλογα υποτελείς είναι οι ίδιοι. Γιατί τι άλλο από επίδειξη υποτέλειας έκαναν αυτοί που εκάλεσαν την προηγούμενη Τρίτη σε εξέγερση τον λαό των Αθηνών επειδή μας επισκέφθηκε μια ξένη πρωθυπουργός, έστω και αν αυτή είναι η γερμανίδα καγκελάριος, έστω και αν αυτή είναι η Ανγκελα Μέρκελ; 

Παλλαϊκές απεργίες και παναθηναϊκές διαδηλώσεις που συγκαλούνται από τα ανώτατα όργανα του συνδικαλιστικού μας κινήματος, δηλαδή τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, δεν επιτρέπεται να απευθύνονται σε οποιονδήποτε ξένο παράγοντα. Αποκλειστικός στόχος τους πρέπει να είναι η ελληνική κυβέρνηση, η Βουλή, η ελληνική κοινωνία και η πνευματική ηγεσία. Αυτούς πρέπει να πείθουν, να υποβάλλουν σε κριτική, να καταγγέλλουν και να υπονομεύουν αυτές οι ύψιστες ηγεσίες και μόνον αυτούς. 

Βέβαια στη λογοδιάρροια που τόσο αγαπούν οι τηλεοπτικοί αστέρες μας και διάφορα ύποπτα πρόσωπα του υποκόσμου των «κοινωνικών» μέσων επικοινωνίας η κυρία Μέρκελ είναι προνομιούχος στόχος. Κατηγορείται ως χιτλερική, ενώ και οι γονείς της και η ίδια έχουν αποδεδειγμένα ως γερμανοί αντιφασίστες συμβάλει στην εμπέδωση της εξουσίας του ενιαίου σοσιαλιστικού κόμματος στη λαοκρατική δημοκρατία της Γερμανίας. Στο σημερινό της κόμμα, το χριστιανοδημοκρατικό, η κυρία Μέρκελ θεωρείται ότι είναι μετριοπαθής πολιτικός κεντρώας απόχρωσης με έντονο ενδιαφέρον για την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Δεν είναι βέβαια Τσίπρας και ίσως ποτέ να μη γίνει. Αλλά τι να κάνουμε; Κανείς δεν είναι τέλειος.

Οργανο της Μέρκελ θεωρείται από τους οργανωτές των διαδηλώσεων η τρόικα. Αν και ο ένας είναι εκπρόσωπος της επιτροπής που αποφασίζει κατά πλειοψηφία και όπου οι γερμανοί χριστιανοδημοκράτες έχουν μόνο έναν επίτροπο επί 35. Αλλος είναι εκπρόσωπος της ευρωπαϊκής τράπεζας της οποίας πρόεδρος είναι ο κ. Ντράγκι, ο οποίος είναι ως γνωστόν Ιταλός και ο τρίτος, ο γνωστός κ. Tόμσεν, είναι εκπρόσωπος του διεθνούς νομισματικού ταμείου, το κεφάλαιο του οποίου ελέγχεται από τις ΗΠΑ και έχει πρόεδρο Γαλλίδα. 

Διαβάζω παντού ότι οι Γερμανοί κατέχουν τη χώρα. Ισως επειδή έχουν το συνήθειο. Αλλους όμως Γερμανούς από τους τουρίστες που κατακλύζουν τα θέρετρά μας δεν βλέπω. Προφανώς λοιπόν οι Γερμανοί θα θέλουν να καταλάβουν τη χώρα και να την υπαγάγουν σε νέα κατοχή με ύπουλο και έμμεσο τρόπο ελέγχοντας την οικονομία μας. Η σωστή αντίδραση θα ήταν να πούμε στους Γερμανούς αποφασιστικά: «Εξω και εσείς και τα λεφτά σας, raus! Δεν δεχόμαστε τις επενδύσεις σας, δεν θέλουμε να μας δανείσετε, απαιτούμε να μην κουρευτούν τα δάνεια που σας χρωστάμε. Αγέρωχα εμείς οι υπερήφανοι Ελληνες θα πληρώσουμε ως την τελευταία δεκάρα με το κεφάλι ψηλά». 

Τότε όμως γιατί οργανώνουμε συλλαλητήρια εναντίον της κυρίας Μέρκελ επειδή δεν μας δανείζει αμέσως χωρίς όρους και προϋποθέσεις όσα χρήματα έχουμε ανάγκη, επειδή δεν δέχεται να μας χαρίσει τα δάνεια που χρωστάμε και, τέλος, επειδή έχει την απαίτηση να εξασφαλιστεί στο μέλλον απέναντι στις απαιτήσεις του σπάταλου και διεφθαρμένου κράτους μας; Μήπως οι πραγματικοί φορείς της υποτέλειας είναι οι έξαλλοι διαδηλωτές της παράταξης του λαϊκισμού και του παραλογισμού; Αυτοί που έκαναν την περασμένη Τρίτη την Αθήνα άνω-κάτω;

Ο κ. Θ. Πάγκαλος είναι πρώην υπουργός.     

Σχόλια αναγνωστών (11)

Ακούστε τον Πάγκαλο στο Ραδιόφωνο.Και άρθρο στο Βήμα

ΠΑΤΗΣΤΕ ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΤΕ ΠΑΓΚΑΛΟ > ΒΗΜΑFM 99.5: Τρίτη 02.10.2012

Theodoros Pangalos ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΕΠΑΝΩ ΣΤΗ ΛΕΞΗ ΒΗΜΑ  και ακούστε Πάγκαλο.. ΒΗΜΑFM 99.5: Τρίτη 02.10.2012

@tpangalos

Greece · http://www.pangalos.gr

Με τους Βασίλη Χιώτη – Νότη Παπαδόπουλο.

No comments

Οκτ 3rd, 2012 | Filed under Ήχος, Ραδιόφωνο

Ανάπτυξη και αυτογνωσία

Αποστόλου Παύλου προς Τίτον

Πιστὸς ὁ λόγος• καὶ περὶ τούτων βούλομαί σε διαβεβαιοῦσθαι, ἵνα φροντίζωσι καλῶν ἔργων προΐστασθαι οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ. ταῦτά ἐστι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις• μωρὰς δὲ ζητήσεις καὶ γενεαλογίας καὶ ἔρεις καὶ μάχας νομικὰς περιίστασο• εἰσὶ γὰρ ἀνωφελεῖς καὶ μάταιοι. αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος.

Παρατηρητές από διάφορες σκοπιές και κατευθύνσεις συμφωνούν ότι το κατά προτεραιότητα ζητούμενο είναι η αξιοπιστία. Αξιοπιστία της χώρας στο εξωτερικό, αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος στο εσωτερικό και διάφορες άλλες επί μέρους αξιοπιστίες όπως του φορολογικού συστήματος, του εκπαιδευτικού συστήματος, του συστήματος υγείας, της δικαιοσύνης και δεν συμμαζεύεται.

Την αξιοπιστία την αναζητούμε ο καθένας γύρω του και όλοι μαζί στο εξωτερικό αλλά κανείς δεν κάνει τον κόπο να προοδεύσει στον δρόμο της αυτογνωσίας. Γιατί πώς είναι δυνατό να σέβεσαι και να πιστεύεις τους άλλους όταν η εικόνα που σου στέλνει ο καθρέφτης σου είναι μια εικόνα ψεύτη και απατεώνα.

Χαρωπά και ασταμάτητα συζητούμε για το χρέος και τους ξένους δανειστές ως αιτίες της κρίσης και της ύφεσης λόγω των μνημονίων και των υποχρεώσεων που μας επιβάλλουν. Σπάνια και αμήχανα γίνεται διάλογος για τις πραγματικές εσωτερικές αιτίες του ύψους του ελλείμματος, για τις δικές μας αδυναμίες και παραλείψεις, μερικές από αυτές ασυγχώρητες.

Ο μύθος της ανάπτυξης είναι ακαταμάχητος. Η ανάπτυξη πέραν της βελτίωσης των εισοδημάτων και της αύξησης της απασχόλησης οδηγεί και στη βελτίωση της σχέσης ελλείμματος με το ΑΕΠ. Αυτό βέβαια είναι λογικό. Το έλλειμμα μετρείται ως ο λόγος του αριθμητή που προσδιορίζεται από τη σχέση εσόδων και δαπανών του κράτους επί του παρονομαστή που είναι το μέγεθος του ΑΕΠ. Οσο λοιπόν αυξάνεται ο παρονομαστής τόσο μειώνεται η συνολική αξία του κλάσματος, ακόμα και αν ονομαστικά ο αριθμητής παραμένει αναλλοίωτος, δηλαδή δεν υπάρχει αισθητή μείωση των δαπανών ή αντίστοιχη αύξηση των φορολογικών εσόδων.

Είναι όμως μύθος ότι μπορεί με ενδογενείς πρωτοβουλίες και διαδικασίες να υπάρξει ανάπτυξη όταν παράλληλα εξελίσσεται μια περιοριστική πολιτική πρωτοφανής σε έκταση, ιστορικό και σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Είχα κάποτε πει στον κ. Αλογοσκούφη ότι αν κατάφερνε να επιτύχει τους στόχους του προϋπολογισμού του 2005, δηλαδή αύξηση 5% του ΑΕΠ και πτώση του ελλείμματος στο 2,5%, θα ήμουν υποχρεωμένος «να σκίσω τα πτυχία μου» και να συνηγορήσω να του ανεγερθεί έφιππος ανδριάντας στη κεντρική πλατεία της Λάρισας διότι θα ήταν ο μεγαλύτερος οικονομολόγος του κόσμου εν ζωή. Δεν χρειάστηκε βέβαια να τα σκίσω. Ο προϋπολογισμός του 2005 αποδείχθηκε κακόγουστη φάρσα.

Τα πράγματα είναι απλά. Η ύφεση και η ανεργία είναι φυσικά συνεπακόλουθα της περιοριστικής πολιτικής δαπανών και της προσπάθειας για αύξηση των εσόδων. Οχι όμως η οποιαδήποτε ύφεση. Η έκτασή της και κυρίως η διάρκειά της εξαρτώνται από εξωγενείς μη νομισματικούς παράγοντες, από τις κατάλληλες παρεμβάσεις στην πραγματική οικονομία.

Οι δημόσιες επενδύσεις αποκλείονται και περικόπτονται. Η πολιτική αυτή μείωσης των δαπανών του Δημοσίου με σκοπό να δημιουργηθεί ένα πρωτογενές πλεόνασμα θα συνεχιστεί τουλάχιστον μέχρι το 2015. Οι ιδιωτικές επενδύσεις προϋποθέτουν αλλαγή του κλίματος στην αγορά που δεν θα προκύψει παρά μόνο αν γίνουν σημαντικές επενδύσεις. Εχουμε δηλαδή εδώ έναν φαύλο κύκλο. Η στυγερή πραγματικότητα είναι η νόμιμη ή παράνομη φυγή των αποταμιεύσεων προς το εξωτερικό.

Το συμπέρασμα είναι προφανές: μόνο αν υλοποιηθούν σημαντικές επενδύσεις που θα έρθουν από το εξωτερικό υπάρχει ελπίδα ανάκαμψης της οικονομίας και ίσως κάτι τέτοιο να είναι προϋπόθεση sine qua non και για τη μείωση των ελλειμμάτων.

Κάνουμε ως κοινωνία ό,τι επιβάλλεται για να ενθαρρύνουμε τους εξωτερικούς επενδυτές; Και αυτά τα έρημα χρήματα του ΕΣΠΑ κάνουμε ό,τι επιβάλλεται για να τα απορροφήσουμε; Σε μια τέτοια συζήτηση θα έπρεπε να αφιερώσουμε τον χρόνο και την ευφυΐα μας αλλά για κάτι τέτοιο προϋποτίθεται αυτογνωσία.

Δημοσιεύθηκε στο Κυριακάτικο Βήμα 30/09/2012 http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=477158

Θ.Πάγκαλοςς―Ενα σύγχρονο κίνημα τραμβούκων

ΑΠΟ το γραφείο του πρωην αντιπροέδρου κ. Θεόδωρου

Πάγκαλου,λαβαμε και δημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο..

Γ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ: «Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας», σελ. 1.807

«τραμπουκισμός: η συμπεριφορά που αρμόζει σε τραμπούκο• χαρακτηρίζεται από θρασύτητα, χρησιμοποίηση απειλών και εκβιασμών, αυθαιρεσία και πρόκληση ταραχών με σκοπό την εξυπηρέτηση ανέντιμων και ευτελών σκοπών μιας πολιτικής παράταξης και ενός πολιτικού προσώπου».

ΠΑΠΥΡΟΣ: «Λεξικό της ελληνικής γλώσσας», Τ. 12, σελ. 11

«τραμπούκος:
1α μπράβος• εξωνημένο και ανήθικο άτομο που απειλεί, εκβιάζει αυθαίρετα και τρομοκρατεί υπηρετώντας τους ανέντιμους σκοπούς μιας πολιτικής παράταξης ή ενός πολιτικού»

2α «είδος πούρου της Αβάνας».

Tο όνομα αποκτά μια σχέση με την πολιτική όταν στα συνηθισμένα τότε στη Λατινική Αμερική πραξικοπήματα (pronunciamenta) οι διοργανωτές μοίραζαν χοντροκομμένα πούρα μυτερά στις δύο άκρες για να ζητωκραυγάζουν και να αποδοκιμάζουν τους αντιπάλους. Το πούρο ονομαζόταν trabuco, ο σημερινός διάδοχος για τους μύστες λέγεται bombero.

Στην Ελλάδα το όνομα και η συμπεριφορά εμφανίστηκαν στην ταραχώδη περίοδο πριν από την επανάσταση του 1909 με τις συχνές αλλαγές κυβερνήσεων. Στη μετεμφυλιακή εποχή καθιερώθηκε ο τραμπουκισμός ως δραστηριότητα της άκρας Δεξιάς. Κορυφαία ήταν η συμμετοχή των τραμπούκων στις εκλογές βίας και νοθείας του 1961. Υπήρχαν και οργανώσεις τραμπούκων όπως η «καρφίτσα» στη Θεσσαλονίκη ή ΕΚΟΦ (Εθνική Κοινωνική Οργάνωση Φοιτητών) στα Πανεπιστήμια.

Τα τελευταία τρία χρόνια συστηματικά διοργάνωσαν τραμπουκισμούς παλαιοκομμουνιστικά κομάντο του ΚΚΕ ή νεοκομμουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ με τη βοήθεια βέβαια σύσσωμου του αντιεξουσιαστικού χώρου και των αναρχικών αλλά και με τη συμμετοχή νεοφασιστών της Χρυσής Αυγής ή ακροδεξιών οπαδών του Παναγιώτη Καμμένου.

Είχα προσωπικά την τύχη να υποστώ αποδοκιμασίες σε δύο ή τρεις δημόσιους χώρους της Αθήνας αλλά και στην Οξφόρδη, το Παρίσι και το Βερολίνο. Οι συμμετέχοντες δεν ξεπερνούσαν ποτέ τα 20-30 άτομα. Είχαν σχεδόν πάντοτε την ίδια αξιοθρήνητη εμφάνιση, ατημέλητοι, με χλωμά πρόσωπα και πλήρη απουσία επιχειρημάτων ή έστω οποιουδήποτε συνθήματος που θα μπορούσε να κινήσει το ενδιαφέρον. Οποτε άρθρωναν λόγο, αυτός ήταν ασυνάρτητος και όποτε τους προσφέρθηκε η δυνατότητα να εκφράσουν την άποψή τους προτίμησαν να διαλύσουν τη συγκέντρωση με άναρχες κραυγές και πράξεις που δεν είχαν καμία σχέση με οποιαδήποτε πολιτική άποψη.

Σκοπός τους δεν ήταν να συζητήσουν, να εκφράσουν μια κριτική, να εκβιάσουν εν ανάγκη μια απάντηση, σκοπός τους ήταν η εξόντωση και η εξαφάνιση του άλλου, του διαφορετικού. Με φωνές στην αρχή, με προπηλακισμούς και πράξεις βίας στη συνέχεια, έπρεπε ο στόχος να ισοπεδωθεί, να πάψει να υπάρχει. Η γραμμή ήταν γνωστή, την είχε ανακοινώσει ομιλών ως αρχηγός κόμματος στη Βουλή ο αρχηγός τους Τσίπρας. «Δεν θα μπορείτε να βγείτε από τα σπίτια σας» είχε πει. «Θα φύγετε νύχτα με ελικόπτερα, όπως στην Αργεντινή» ξαναείπε πρόσφατα. «Πώς θα κάνετε προεκλογικές συγκεντρώσεις όταν ο κόσμος δεν θέλει να σας δει και όπου εμφανιστείτε σας κυνηγάει», αυτολεξεί. Αυτά όλα είναι γνωστά και έχουν ήδη σχολιαστεί. Αν ο κύριος Μιχαλολιάκος και οι μαυροφορεμένοι του είναι τα SS, τότε ο κύριος Τσίπρας και τα παρδαλά στίφη του είναι τα SA με όρους Βαϊμάρης.

Σε όλη αυτή την επώδυνη για όσους διατηρούσαν την ψυχραιμία τους και διαλυτική για τους θεσμούς μας πορεία υπήρχε ένα νέο εντυπωσιακό στοιχείο, ήταν η χρήση της κάμερας πάσης φύσεως, συνήθως εκείνης που περιείχε το κινητό τηλέφωνο.

Παραμονεύει λαίμαργα τυχόν παρεκτροπή ή αδέξια συμπεριφορά του αποδοκιμαζομένου και τα προϊόντα αυτής της προσπάθειας μετά από λίγες ώρες δημοσιεύονται στα φιλοφασιστικά και ψευτοκομμουνιστικά έντυπα, σε όλες τις μορφές ηλεκτρονικού Τύπου, σε διάφορα λαθρόβια και βέβαια κοσμούσαν τα δελτία ειδήσεων των διαφόρων λαϊκότροπων καναλιών μας.

Η κάμερα από όργανο πολιτικής πάλης και ενημέρωσης έχει πλέον γίνει εργαλείο διαστροφής της πραγματικότητας και αυτοσκοπός. Μια περιγραφή του γεγονότος σε κείμενο θα έπρεπε να το περιγράψει συνολικά με τις διαμαρτυρίες και αντιδράσεις όσων ενδεχομένως διαφωνούν με τους τραμπούκους, να αποδώσει απαντήσεις στις κραυγαλέες διαμαρτυρίες τους, να δείξει την τελική έκβαση των γεγονότων. Τα επαναστατικά επίκαιρα – του Γκέμπελς ή του Ζντάνοφ – αποτελούνται από τεμαχισμένες αβανταδόρικες φευγαλέες στιγμές. Στόχος είναι η παραποίηση της πραγματικότητας, γιατί ως γνωστόν «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Η κινητή κάμερα αντικατέστησε τη ράβδο των παλιών τραμπούκων. Οχι όμως και την ψυχοσύνθεσή τους. Απλώς τους έκανε πιο θρασείς, μοχθηρούς και δειλούς.

Αν πάει ποτέ ο κ. Τσίπρας στην Κούβα, ας αγοράσει μερικά trabuco Αβάνας για τα στελέχη του.

Δημοσιεύθηκε στο Βήμα http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=476251

Θ.Πάγκαλος.Τί λέει για Βενιζέλο,ΣΥΝ,ΚΚΕ,Παπανδρέου..

Συνέντευξη στην ΑΝΝΙΤΑ ΣΤΙΒΑΚΤΑΚΗ

Κύριε Πάγκαλε, τελικά έγινε ό,τι είχατε υποδείξει, εφόσον η ΝΔ ήταν το πρώτο κόμμα. Συγκροτήθηκε κυβέρνηση από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον κ. Σαμαρά. Η παρουσία της ΔΗΜΑΡ θα «λειτουργήσει ως συγκολλητική ουσία», ως γεφυροποιός μεταξύ των δύο άλλων κομμάτων; 

Νομίζω ότι δεν χρειάζεται γεφυροποιός. Τα τρία κόμματα που απεδέχθησαν το ευρωπαϊκό πλαίσιο για τη διακυβέρνηση της χώρας πρέπει να μάθουν να συνυπάρχουν ισότιμα, λαμβάνοντας βέβαια υπόψη και τα εκλογικά αποτελέσματα. Αναγνωρίζω ότι αυτό αποτελεί επανάσταση στον πολιτικό μας πολιτισμό. Η καθυστέρηση όμως πρέπει να είναι κίνητρο για την επιτάχυνση των αλλαγών κι όχι δικαιολογία για τη διαιώνιση της στασιμότητας. 

Σας προβληματίζει η απουσία από το υπουργικό συμβούλιο έμπειρων στελεχών του ΠΑΣΟΚ;

Μου είναι αδύνατο να κατανοήσω τη θέση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, η οποία οδήγησε σε αυτό το αποτέλεσμα. Αν η πρόθεσή μας είναι πραγματικά να ενισχύσουμε με όλες μας τις δυνάμεις την «κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης» θα έπρεπε να αναλάβουμε πλήρως το μερίδιο που μας αναλογεί με τη συμμετοχή βουλευτών που υπήρξαν υπουργοί με λαμπρές επιδόσεις στο παρελθόν. 

Το μεγάλο ζητούμενο πάντως είναι αν αυτή η κυβέρνηση θα μπορέσει να έχει διάρκεια στο χρόνο. Ποια είναι η δική σας εκτίμηση;

Οι κυβερνήσεις οφείλουν να καλύπτουν την τετραετία που προβλέπει το Σύνταγμα. Οσοι οδηγούν με τις απόψεις τους ή τη δράση τους σε πρόωρες εκλογές, είναι υπόλογοι απέναντι στον ελληνικό λαό. 

Είχατε πει πριν από τις εκλογές, ότι ούτε κατά διάνοια θα έπρεπε να τεθεί ως προϋπόθεση η συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Εχετε την ίδια άποψη και τώρα που το κόμμα το οποίο έλαβε το 27% των ψήφων και ήρθε δεύτερο, επέλεξε να μείνει στην αντιπολίτευση;

Ο ΣΥΡΙΖΑ ουδέποτε ήθελε και ουδέποτε μπορούσε να συμμετάσχει σε κυβέρνηση. Παρ' όλα αυτά λόγω της μεγάλης ανευθυνότητας που διακρίνει την ηγεσία του, επιθυμούσε διακαώς να κυβερνήσει. Οπως οι ίδιοι λένε στα κείμενά τους, πρόθεσή τους είναι η ανατροπή του υφιστάμενου κοινωνικού και οικονομικού συστήματος και ένας νέος διεθνής προσανατολισμός. Επειδή δεν υπάρχει πλέον το πρότυπο του υπαρκτού σοσιαλισμού, ο ΣΥΡΙΖΑ προωθεί την ανατροπή για την ανατροπή, το μπάχαλο για το μπάχαλο. Παράλληλα καταδημαγωγεί ένα τμήμα του πληθυσμού με ψευδείς υποσχέσεις για το μέλλον κι έτσι κατάφερε να γίνει το κόμμα που συγκεντρώνει τους πάσης φύσεως απογοητευμένους και ιδιαίτερα τους δημόσιους υπαλλήλους και υπαλλήλους των ΔΕΚΟ.  

Πώς κρίνετε τη συρρίκνωση των ποσοστών του ΚΚΕ;

Το ΚΚΕ είναι γραφικό κατάλοιπο του μαρξισμού - λενινισμού. Χρόνια τώρα η παρουσία του στην ελληνική Βουλή αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία. Πιστεύω ότι η εξαφάνισή του είναι νομοτελειακή. 

Με 18 βουλευτές της Χρυσής Αυγής στα κοινοβουλευτικά έδρανα, αρκετοί είναι αυτοί που εκτιμούν ότι θα εξελιχθούν σκηνές «απείρου κάλλους», αν μην τι άλλο, στις συνεδριάσεις της Βουλής. Τι λέτε;

Στη χώρα μας όπως και σε όλες τις άλλες χώρες υπάρχουν άνθρωποι διεστραμμένοι, φασίστες και ρατσιστές, άνθρωποι που πιστεύουν στη βία. Αυτοί εκφράζονται γνήσια από τη Χρυσή Αυγή ή κάτι ανάλογο. Πιστεύω όμως ότι εκτός από αυτούς εψήφισαν ευκαιριακά αυτό το σχηματισμό πολίτες που υποφέρουν από το φόβο και την οικονομική ανασφάλεια. Με στοχευμένες δράσεις πρέπει να αντιμετωπιστεί η παράνομη μετανάστευση, η παρακμή του κέντρου των πόλεων και η ανεργία των νέων που οδηγούν σε τόσο μεγάλη απελπισία, ώστε ακόμη και κάτι σαν τη Χρυσή Αυγή να φαντάζει ως λύση. 

Σε ό, τι αφορά στο ΠΑΣΟΚ, πριν από πέντε χρόνια, ο Γ. Παπανδρέου ήταν στο στόχαστρο της εσωκομματικής κριτικής επειδή έχασε τις εκλογές του 2004, τις δημοτικές του 2006 και τις εθνικές του 2007. Ο ίδιος τότε μετέθετε την ευθύνη στον προκάτοχό του Κ. Σημίτη. Το ΠΑΣΟΚ υπέστη βαρύ πλήγμα στις εκλογές του Μαΐου και τις τωρινές και ο κ. Βενιζέλος υποδεικνύει ως αιτίες τα λάθη των κυβερνήσεων Παπανδρέου. Τελικά σε ποιον πρέπει να χρεωθούν οι ευθύνες της ήττας;

Απλοποιείτε την πρόσφατη πολιτική Ιστορία της χώρας και περιέργως ξεχνάτε να αναφέρετε ότι το 2009 το ΠΑΣΟΚ με ηγέτη τον Γιώργο Παπανδρέου εκέρδιζε το σπάνιο αποτέλεσμα του 44% και εσχημάτιζε αυτοδύναμη κυβέρνηση. Σήμερα έχουμε χάσει τρεις από τους τέσσερις αυτούς ψηφοφόρους μας. Βρισκόμαστε στο 12%. 

Εχετε, νομίζω, πει ότι στο πλαίσιο της ανασυγκρότησης του ΠΑΣΟΚ μπορεί να συζητηθεί ακόμη και η αλλαγή του ονόματος. Ολα δηλαδή τα θέματα είναι ανοιχτά προς συζήτηση;

Είναι προφανές ότι πρέπει να συγκληθεί τακτικό συνέδριο που θα εκτιμήσει τις παγκόσμιες και εσωτερικές αλλαγές, τις ανάγκες της νέας εποχής και θα προωθήσει νέες κομματικές δομές, νέες ιδεολογίες και νέες ηγεσίες που θα ταυτίζονται με τις αυριανές προοπτικές. Η δημοκρατική και σοσιαλιστική παράταξη είναι ζωντανή και εκφράζει γνήσια το μισό περίπου ελληνικό λαό.

Δημοσιεύτηκε: Κυριακή, 24 Ιουνίου 2012 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ,Θεσσαλονίκης.