ΣΟΥΛΑ .ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ¨ΑΠΟΨΕ ΚΑΝΕΙΣ ...ΜΠΑΜ

ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ

Η Βοκαμβύλια μου

Ελένη Καραγκούνη και Βασιλικη Μαγκουτη ..

Το όνειρο της Μερσίνας ..μια μπριζόλα σε καλο αυστραλιανο χοτελ της υπαίθρου..

Η Άννα και ο πατέρας της Μανώλης  ...

Ειρήνη Λαβτσίδου-Χατζημανώλη ,Μερσίνα Κωνσταντέλη-Παπαγεωργίου σε ταβέρνα ..

Ο Αλέξανδρος Μουρίκης με τη μητέρα του Ειρήνη,χηρα Χρήστου Μουρίκη..

Πνακας σε δρόμο  στο Νόρθκοτ Μελβουρνης με σκηνες απο τηη ζωή των ιθαγενων ,με την άφιξη των άγγλων..

Δημητρης Ιακωβάκης,απο Πυργετό Τρικάλων,πρωην δήμαρχος στο Μπράνσγουικ Μελβούρνης..

GLENTI sto PROASTIO KARDITSAS Tragoudi Katsanos

Μια βραδυά στο Προάστειο Καρδίτσας ,ο τότε Δήμαρχος Απόστολος Τσαπουρνης κάλεσε
Δ.Συμβούλους και φίλους του και με τσίπουρο,κρασί,και ωραιο μεζέ το ερριξαν στο
τραγουδι..Εδω ακούμε τον κ Κατσάνο απο το Μαυρομάτι Καρδίτσας,να τραγουδάει
ένα πολυ παληό επιτραπέζιο τη Χατζίνα.. Την τελευταια στροφη "έπεσε στον κάμπο
καταχνιά πολύ"¨τραγουδά ο Δημήτρης Παπαγεωργίου!

ΟΙ ΠΑΠΑΡΟΥΝΕΣ και ο Μπιλ Λάντεν !!!!!

Το περΣαββατοκύριακο οι Ταλιμπάν ετοιμάζονταν να μαζέψουν τη φετινή σοδιά της παπαρούνας και του χασίς..
Στο Πακιστάν είχαν άλλη αγωνία...

Τελικά ;
Διαβάστε αργότερα άρθρο του ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ....

ΣυΓκΛοΝιΣτΙκΟ:Η 1η ΜΑΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΣΤΟ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ..!

Ειχα καιρό να δακρύσω,απο γνήσιο ανθρώπινο γράψιμο..
Αυτη την εποχή που όλα φαινεται να κινούνται μέσα σε
ένα ηλεκτρονικό ψεύτικο κόσμο το e-mail του φίλου μου Βασίλη Μπαμπατζιά με προσγείωσε.
Σας το μεταφέρω ολόκληρο..

Καλησπέρα από το Αφγανιστάν.

 

Αν και οι τελευταίες μέρες εξαιτίας της αύξησης του κινδύνου ήταν γεμάτες ένταση, βρήκα την ευκαιρία σήμερα να γράψω ένα κείμενο με σκέψεις που ίσως σε αφήσουν αδιάφορο. Εγώ όμως σου τις στέλνω μαζί και με λίγες φωτογραφίες που τράβηξα με τη μηχανή μου. Το κείμενο μπορεί να υστερεί, οι φωτογραφίες όμως νομίζω λένε πολλά.

Τα άλλα στην κρίση σου.

Καλό βράδυ.

Β.Μ.

                                           *************

Πρωτομαγιά στο Αφγανιστάν

Η πρωτομαγιά, μια απλή όπως και οι άλλες του χρόνου μέρα, έχει για τον καθένα μας διαφορετικά μηνύματα και σημασία στο πέρασμα του χρόνου, γιορτή της Άνοιξης κατά τα παιδικά μας χρόνια «ο Μάιος μας έφτασε εμπρό βήμα ταχύ, να τον προϋπαντήσουμε παιδιά στην εξοχή» κατά πως θα βόλευε κιόλας ένα συντηρητικό καθεστώς, μέρα αγώνα για τα δικαιώματα των εργαζομένων και

-------ΓΡΑΦΕΙ Ο------------
ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΠΑΜΠΑΤΖΙΑΣ
-------------------------------
απεργία κατά τα φοιτητικά μας χρόνια κάτι που εξυπηρετεί κιόλας του σκοπούς και τα συμφέροντα αριστερών οργανώσεων και κομμάτων, αργότερα μετά την ηλικία των  σαράντα ίσως απλώς αργία

που θα μας δώσει την ευκαιρία για λίγη ξεκούραση ή για περισσότερο χρόνο με την οικογένειά μας.

Πέρα όμως από τις όποιες αλλαγές σηματοδοτεί η πρωτομαγιά στην πορεία της ζωής του καθενός μας, διαφορετικό είναι το νόημά της και διαφορετικά την αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι από περιοχή σε περιοχή. Στο Αφγανιστάν για παράδειγμα οι πολίτες του τη βίωσαν εντελώς διαφορετικά.

Τη μέρα αυτή επέλεξαν οι Ταλιμπάν, όπως ανακοίνωσαν μέσω ιστοσελίδας, για την έναρξη επιθετικών ενεργειών και επιχειρήσεων με την ονομασία "Badar" τόσο κατά της Διεθνούς Δύναμης ISAF και των τοπικών δυνάμεως ασφαλείας, όσο και των μελών της κυβέρνησης και ταυτόχρονα προειδοποιούν τους πολίτες να αποφεύγουν δημόσιες συγκεντρώσεις ή να βρίσκονται σε δημόσιους χώρους και να επισκέπτονται κυβερνητικά κτίρια, ώστε να μην κινδυνέψουν οι ίδιοι σε περίπτωση επίθεσης.

Σε μια χώρα που ο πόλεμος μαίνεται δεκαετίες τώρα και όπου το έτος 2010 ήταν η πιο αιματηρή χρονιά για όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές - δυνάμεις ασφαλείας, αντάρτες, αλλά δυστυχώς και για τους αμάχους - η παραπάνω ανακοίνωση δε θα ηταν από μόνη της ικανή  να προκαλέσει αίσθηση.  Αν αναρωτηθεί κανείς για ποιο λόγο  επιλέχθηκε αυτή η μέρα για να ξεκινήσουν οι Ταλιμπάν μεγαλύτερης έντασης επιχειρήσεις και αν υπάρχει κάτι συμβολικό στην κίνηση αυτή, η απάντηση είναι όχι, απλά η έναρξη αυτών των επιχειρήσεων συμπίπτει χρονικά με το τελείωμα της συγκομιδής της παπαρούνας που σε συνδυασμό με άλλες καλλιέργειες, όπως και του χασίς, είναι μια από τις πηγές χρηματοδότησής τους.

Η ίδια η ανακοίνωση, πέρα του ότι παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της ζωής απλών πολιτών, εξυπηρετεί ταυτόχρονα την επίτευξη δύο στόχων. Αφενός  την πρόκληση δημοσιότητας και αφετέρου να προειδοποιήσουν  τους τρίτους να αποφύγουν μέρη που μπορεί να γίνουν επιθέσεις, ώστε να μην υπάρχουν παράπλευρες απώλειες και κατά τον τρόπο αυτό «νίπτουν τας χείρας τους» με το χαρακτηριστικό «εμείς σας προειδοποιήσαμε». Τόσο οι Ταλιμπάν όσο και οι συνεργαζόμενες με αυτούς ομάδες όπως το δίκτυο Haggani, Hizb-i-Islami Gulbuddin (HIG),  Islamic Movement of UZBEKISTAN (IMU), καθώς και οι άλλες μικρότερες, δεν μπορούν να αγνοήσουν την ύπαρξη μεγάλου αριθμού θυμάτων αμάχων. Μόνο το έτος 2010 σκοτώθηκαν στο Αφγανιστάν 2.777 πολίτες και όπως αναφέρεται για τα δύο τρίτα αυτών υπεύθυνοι είναι οι αντάρτες, ενώ για το υπόλοιπον ένα τρίτο οι δυνάμεις ασφαλείας.

Σ' αυτή τη χώρα λοιπόν, που από τη μια οι αντάρτες ετοιμάζονται να εντείνουν τις επιχειρήσεις τους και  από την άλλη οι δυνάμεις ασφαλείας αυξάνουν το επίπεδο συναγερμού και οργανώνουν τις δικές του επιχειρήσεις, πως πέρασαν την πρωτομαγιά οι απλοί άνθρωποι; Κατ΄ αρχήν δεν έχουν λόγους να γιορτάσουν την άνοιξη. Η παρατεταμένη ξηρασία σε πολλές περιοχές μείωσε την παραγωγή σιταριού κατά 40% κάτι που οι έμποροι μπόρεσαν να εκμεταλλευτούν ανεβάζοντας την τιμή του σταριού στα ύψη. Δεν έχουν και δουλειά για να απεργήσουν. Ο διαρκής πόλεμος κατέστρεψε την παλαιότερα δυνατή οικονομία. Κτηνοτρόφοι ή αγρότες οι περισσότεροι, αν δε δουλέψουν και τη μέρα αυτή, ίσως να μην έχουν φαγητό για την οικογένειά τους. Έτσι στην πόλη Φάιζαμπαντ (Fayzabad) πρωτεύουσα της περιφέρειας Μπανταξάν (Badakhshan Province) η πρωτομαγιά βρίσκει τους απλούς ανθρώπους να συνεχίζουν τον αγώνα τους για επιβίωση πηγαίνοντας στις δουλειές τους, όπως κάθε άλλη μέρα. Ο αγρότης έχει ήδη ζέψει τα ζα του και οργώνει τη γη, ο βοσκός ποτίζει τα γίδια στο ποτάμι, ενώ ένας άλλος οδηγεί το κοπάδι με τα φωρτομένα εμπόρευμα γαϊδουράκια. Παραπέρα δύο γυναίκες βαδίζουν έχοντας καλυμμένο όχι μόνο τα σώματά τους αλλά και τα πρόσωπά τους, ενώ τα παιδιά άλλες φορές παίζουν και άλλες βοηθούν στις δουλειές  των γονιών τους.

Την ώρα αυτή που η ζωή σε πολλές περιοχές της χώρας κυλούσε όπως έπρεπε να κυλά,  στην πόλη Ghazni πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας αποφασίσθηκε από τους αντάρτες να γίνει επίθεση κατά του αρχηγείου της τοπικής αστυνομικής Διεύθυνσης με τη χρήση εκρηκτικών τοποθετημένα σε ένα ποδήλατο το οποίο αφέθηκε κοντά στο κτίριο της αστυνομικής Διεύθυνσης. Από την έκρηξη που προκλήθηκε την 10.30 ώρα τραυματίσθηκαν έντεκα διερχόμενοι πολίτες.

Σε άλλη όμως ενέργεια πράγματι οι Ταλιμπάν πέτυχαν το στόχο τους. Σε μια προσπάθεια να αποφύγουν τα μέτρα ασφαλείας  επέλεξαν η επίθεση να γίνει στο παζάρι της επαρχίας Bermel (Paktika Province) και για να σιγουρέψουν ακόμα περισσότερο την επιτυχία τους επέλεξαν η επίθεση να γίνει με βομβιστή αυτοκτονίας. Προφανώς όμως τα μέτρα αυτά (παζάρι, άνθρωπος ζωσμένος με εκρηκτικά, ώστε η πυροδότηση να γίνει την κατάλληλη στιγμή) δεν κρίθηκαν επαρκή για την επιτυχία και έτσι προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα. Φόρεσαν το γιλέκο με τα εκρηκτικά σε ένα δωδεκάχρονο αγόρι. Το παιδί αυτό πέρασε απαρατήρητο και αφού πλησίασε το στόχο του,  ώρα 7 το πρωί πυροδότησε τα εκρηκιτκά που είχε πάνω του. Σκότωσε έτσι τον εαυτό του, έναν κρατικό αξιωματούχο (τον κυρίως στόχο) και τρεις παρευρισκόμενους, ενώ τραυμάτισε άλλους  δώδεκα, που απλά βρίσκονταν εκεί κοντά.

Σε αυτό το περιβάλλον τα μέλη της αστυνομικής αποστολής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Αφγανιστάν (EUPOL Mission in Afghanistan) αγνόησαν τα μέτρα περιορισμού και επιτέλεσαν μια ακόμα σημαντική αποστολή με τη συμμετοχή και Ελλήνων αστυνομικών. Αφού ολοκλήρωσαν μια σειρά εκπαιδεύσεων προς τους αστυνομικούς της περιφέρειας Badakhshan, αποδέχτηκαν την πρόσκληση του αρχηγού τους να παρευρεθούν σε μια τελετή στο αρχηγείο της αστυνομίας κατά τη διάρκεια της οποίας η σημαία της Ευρωπαϊκής  Ένωσης υψώθηκε και έκτοτε κυματίζει διπλα στη Αφγανική.

Καταλήγοντας θα έλεγα ότι για μένα η φετινή πρωτομαγιά δεν ήταν ούτε αργία, ούτε απεργία. Ήταν μια μέρα προβληματισμού και θλίψης, γιατί δουλεύοντας με τους άλλους ευρωπαίους αστυνομικούς αλλά και μέλη του νομικού τμήματος της αποστολής EUPOL είχα την ευκαιρία να δω έντεκα αθώους Αφγανούς πολίτες να χάνουν τη ζωή τους εξαιτίας των επιχειρήσεων των ανταρτών, χωρίς να έχουν οποιαδήποτε εμπλοκή οι ίδιοι, τις οικογένειές τους να θρηνούν για την απώλεια, αλλά και χιλιάδες λαού να αναρωτιούνται πότε επιτέλους θα τελειώσει αυτός ο καταστροφικός πόλεμος, ώστε αν μη τι άλλο η πρωτομαγιά να είναι μια μέρα απλή όπως και κάθε άλλη.

Mazar-e Sharif, Afghanistan, 2 May 2011

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΑΝΩΛΗ ΓΛΕΖΟΥ στο ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ Μαρτης 2006

Της ημέρας:ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ...ΣΑΣ ΛΕΕΙ ΤΙΠΟΤΑ..;

Οτι και να γινει πια στην Ελλάδα ("Ανάσταση",έξοδος για την.. Ανάσταση,εργ.διαδηλωσεις,ποδοσφαιρικοί αγωνες..λεγε Κύπελλο..κλπκλπ)μετραμε σπασμένα κεφάλια,και συχνά ανθρωπινες ζωές..
Και καθως βλέπουμε τις συγκρούσεις στην τηλεόραση και οι εκφωνητές σταυροκοπιουνται, παρασύροντας στο σταυροκόπημα και τις γριούλες (που νομίζουν ότι σε καποια εκκλησία μπηκαν κι οπου ναναι θ α φανει και κάποιος ρασοφόρος για ...αγιασμό..)
αναρωτιόμαστε ομαδικά .ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ;
Σε καποιο γαλλικο βιβλίο διαβασα κάποτε :
-Ρώτησέ με ότι θέλεις..η απάντηση ειναι μία:
-Μόρφωση..μόρφωση..μόρφωση!!!!
Και τι εστί μόρφωση;
Κάποτε ,οταν υποχρεώθηκα να κανω το δάσκαλο, μα γιαγιούλα με ρώτησε
-Γιατί δεν μαθαιντς το "πατερημων" και το "πιστευω"  στα παιδιά;
.....

Καμμια αντίρρηση ..
Όλα χρειαζονται αν ετσι νομίζετε,αλλα προσωπικά στην Ελλάδα πιστευω ότι αυτο που χρειάζεται πλιότερο ειναι να καταλάβουμε ποιοι είμαστε και τί ρόλο παιζουμε στο παγκόσμιο κοπάδι (δεν σας βριζω με το κοπάδι, ποίμνιο,μας θεωρουν οι μονοθειστικες θρησκείες)
που πολυ μεγάλωσε και σε πολλά λειβάδια έγινε ανεξέλεγκτο..

Χωρίς 'μακροκοσκίνισμα" τα πολλά 'γιατί"  νομίζω θα βρίσκανε απάντηση αν στα σχολεία μας διδάσκονταν το μάθημα που μιλάει για όλα αυτα ,η ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ...
Η επιστήμη που ερευνά και δίνει απαντήσεις σε κάθε κοινωνικό φαινόμενο..
Δυστυχως,ενώ σε ΗΠΑ ,Αγγλία,Αυστραλία , Ισραήλ (!!!)και αλλού αποτελει βασικό μάθημα στα πανεπιστήμια ,στην Ελλάδα ειναι σχεδον ανύπαρκτο...
Έτσι το βάρος της κοινωνικής ανάλυσης Ελλάδας και Ελλήνων ,πέφτει στον φίλο μου Τράγκα ,Τριανταφυλλόπουλο,και άλλα "μπουμπουκομπούμπουκα"  και στον Άνθιμο,με τα πρωτοπαλλήκαρά του Πανίκα και ...φτερωτό γιατρό!!!
Αλλά όλοι αυτοι,όσο καλα κιαν ακούγονται δεν βοηθανε να βρούμε καμμιά λύση,βοηθάνε στην ανάπτυξη μιας... αντεθνικής,εθνικής προπαγάνδας..

Αννα του Βορρά και της παιδειας μας μέσα σε όλα τα άλλα δες και λίγο το θέμα της Κοινωνιολογίας..
Κι αν σήμερα λείπουν οι κοινωνιολόγοι στα Ελληνικά πανεπιστημια... στο εξωτερικό έχει κάμποσους και σίγουρα αγαπουν την πατρίδα τους..
ΔΠ
ΥΓ...Δεν ειμαι κοινωνιολόγος ..ακομα μαθητής ειμαι!!!
http://www.ultras-tifo.net/photo-news/372-aek-atromitos-30042011.html

Η ΓΕΩΡΓΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ ..TO ΣΤΑ 3 χρόνια της εχει 3 υπηκοότητες

Ειναι 3 χρονων και εχει 3 δυνατες υπηκοότητες.. Η Γεωργία,κορη της Μαρίας και του Σωτήρη Κοπάσογλου που ζει αυτη τη στιγμή στη Μελβούρνη ,δεν είναι ενα οποιοδήποτε παιδί...Μπορει άνετα να πάει,Αμερική ,Ελλάδα,Αυστραλία χωρις πολλες διαδικασίες και βίζες μιας και μπορει να κραταει και τα 3 διαβατηρια .
Το Τυχερό παιδί γεννηθηκε στις ΗΠΑ, απο Έλληνα μπαμπά, ενω η μητέρατης γεννηθηκε στη Μελβούρνη .. Καλη τύχη Γεωργία!!!

ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ

H ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ

Πρωτομαγιά σήμερα ,αλλα είμαι βέβαιος πως οι εργατοπατέρες 
,που δεν ειναι άμοιροι ευθυνων για την οικονομική κατάσταση
  της χωρας μας, σίγουρα θα τρέξουν να κάνουν δυναμική 
παρουσία  και να πάρουν "πόιντς"στα κομματικά τους
κυκλωματα.. 
Δενμας ενδιαφέρουν .. Αντι για τον ...πετροπόλεμο,θα δωσουμε
την 1 Μαίουστους ποιητές και ειμαστε βέβαιοι θα σας αρέσει..

Γιάννης Ρίτσος – Ἐπιτάφιος (ἀποσπάσματα)
(Θεσσαλονίκη. Μάης τοῦ 1936. Μιὰ μάνα, καταμεσὶς τοῦ δρόμου,
μοιρολογάει τὸ σκοτωμένο παιδί της. Γύρω της καὶ πάνω της,
βουΐζουν καὶ σπάζουν τὰ κύματα τῶν διαδηλωτῶν – τῶν ἀπερ-
γῶν καπνεργατῶν. Ἐκείνη συνεχίζει τὸ θρῆνο της):
I
Γιέ μου, σπλάχνο τῶν σπλάχνων μου, καρδούλα τῆς καρδιᾶς μου,
πουλάκι τῆς φτωχιᾶς αὐλῆς, ἀνθὲ τῆς ἐρημιᾶς μου,
πῶς κλείσαν τὰ ματάκια σου καὶ δὲ θωρεῖς ποὺ κλαίω
καὶ δὲ σαλεύεις, δὲ γρικᾷς τὰ ποὺ πικρὰ σοῦ λέω;
Γιόκα μου, ἐσὺ ποὺ γιάτρευες κάθε παράπονό μου,
Ποὺ μάντευες τί πέρναγα κάτου ἀπ᾿ τὸ τσίνορό μου,
τώρα δὲ μὲ παρηγορᾶς καὶ δὲ μοῦ βγάζεις ἄχνα
καὶ δὲ μαντεύεις τὶς πληγὲς ποὺ τρῶνε μου τὰ σπλάχνα;
Πουλί μου, ἐσὺ ποὺ μοῦ ῾φερνες νεράκι στὴν παλάμη
πῶς δὲ θωρεῖς ποὺ δέρνουμαι καὶ τρέμω σὰν καλάμι;
Στὴ στράτα ἐδῶ καταμεσὶς τ᾿ ἄσπρα μαλλιά μου λύνω
καὶ σοῦ σκεπάζω τῆς μορφῆς τὸ μαραμένο κρίνο.
Φιλῶ τὸ παγωμένο σου χειλάκι ποὺ σωπαίνει
κι εἶναι σὰ νὰ μοῦ θύμωσε καὶ σφαλιγμένο μένει.
Δὲ μοῦ μιλεῖς κι ἡ δόλια ἐγὼ τὸν κόρφο δές, ἀνοίγω
καὶ στὰ βυζιὰ ποὺ βύζαξες τὰ νύχια, γιέ μου μπήγω.
II
Κορώνα μου, ἀντιστύλι μου, χαρὰ τῶν γερατειῶ μου,
ἥλιε τῆς βαρυχειμωνιᾶς, λιγνοκυπάρισσό μου,
Πῶς μ᾿ ἄφησες νὰ σέρνουμαι καὶ νὰ πονῶ μονάχη
χωρὶς γουλιά, σταλιὰ νερὸ καὶ φῶς κι ἄνθο κι ἀστάχυ ;
Μὲ τὰ ματάκια σου ἔβλεπα τῆς ζωῆς κάθε λουλούδι,
μὲ τὰ χειλάκια σου ἔλεγα τ᾿ αὐγερινὸ τραγούδι.
Μὲ τὰ χεράκια σου τὰ δυό, τὰ χιλιοχαϊδεμένα,
ὅλη τη γῆς ἀγκάλιαζα κι ὅλ᾿ εἴτανε γιὰ μένα.
Νιότη ἀπ᾿ τὴ νιότη σου ἔπαιρνα κι ἀκόμη ἀχνογελοῦσα,
τὰ γερατειὰ δὲν τρόμαζα, τὸ θάνατο ἀψηφοῦσα.
Καὶ τώρα ποὺ θὰ κρατηθῶ, ποὺ θὰ σταθῶ, ποὺ θἄμπω,
ποὺ ἀπόμεινα ξερὸ δεντρὶ σὲ χιονισμένο κάμπο;
Γιέ μου, ἂν δὲ σοὖναι βολετὸ νἀρθεῖς ξανὰ σιμά μου,
πᾶρε μαζί σου ἐμένανε, γλυκειά μου συντροφιά μου.
Κι ἂν εἶν᾿ τὰ πόδια μου λιγνά, μπορῶ νὰ πορπατήσω
κι ἂν κουραστεῖς, στὸν κόρφο μου, γλυκὰ θὰ σὲ κρατήσω.
III
Μαλλιὰ σγουρὰ ποὺ πάνω τους τὰ δάχτυλα περνοῦσα
τὶς νύχτες ποὺ κοιμόσουνα καὶ πλάϊ σου ξαγρυπνοῦσα,
Φρύδι μου, γαϊτανόφρυδο καὶ κοντυλογραμμένο,
καμάρα ποὺ τὸ βλέμμα μου κούρνιαζε ἀναπαμένο,
Μάτια γλαρὰ ποὺ μέσα τους ἀντίφεγγαν τὰ μάκρη
πρωινοῦ οὐρανοῦ, καὶ πάσκιζα μὴν τὰ θαμπώσει δάκρυ,
Χείλι μου μοσκομύριστο ποὺ ὡς λάλαγες ἀνθίζαν
λιθάρια καὶ ξερόδεντρα κι ἀηδόνια φτερουγίζαν,
Στήθεια πλατιὰ σὰν τὰ στρωτὰ φτερούγια τῆς τρυγόνας
ποὺ πάνωθέ τους κόπαζε κ᾿ ἡ πίκρα μου κι ὁ ἀγώνας,
Μπούτια γερὰ σὰν πέρδικες κλειστὲς στὰ παντελόνια
ποὺ οἱ κόρες τὰ καμάρωναν τὸ δείλι ἀπ᾿ τὰ μπαλκόνια,
Καὶ γώ, μὴ μοῦ βασκάνουνε, λεβέντη μου, τέτοιο ἄντρα,
σοῦ κρέμαγα τὸ φυλαχτὸ μὲ τὴ γαλάζια χάντρα,
Μυριόρριζο, μυριόφυλλο κ᾿ εὐωδιαστό μου δάσο,
πῶς νὰ πιστέψω ἡ ἄμοιρη πῶς μπόραε νὰ σὲ χάσω;
ΙV
Γιέ μου, ποιὰ Μοῖρα στὄγραφε καὶ ποιὰ μοῦ τὄχε γράψει
τέτοιον καημό, τέτοια φωτιὰ στὰ στήθεια μου ν᾿ ἀνάψει;
Πουρνὸ – πουρνὸ μοῦ ξύπνησες, μοῦ πλύθηκες, μοῦ ἐλούστης
πριχοῦ σημάνει τὴν αὐγὴ μακριὰ ὁ καμπανοκρούστης.
Κοίταες μὴν ἔφεξε συχνὰ – πυκνὰ ἀπ᾿ τὸ παραθύρι
καὶ βιαζόσουν σὰ νἄτανε νὰ πᾶς σὲ πανηγύρι.
Εἶχες τὰ μάτια σκοτεινά, σφιγμένο τὸ σαγόνι
κι εἴσουν στὴν τόλμη σου γλυκός, ταῦρος μαζὶ κι ἀηδόνι.
Καὶ γὼ ἡ φτωχειὰ κ᾿ ἡ ἀνέμελη καὶ γὼ ἡ τρελλὴ κ᾿ ἡ σκύλα,
σοὔψηνα τὸ φασκόμηλο κι ἀχνὴ ἡ ματιά μου ἐφίλα
Μιὰ – μιὰ τὶς χάρες σου, καλέ, καὶ τὸ λαμπρό σου θωρὶ
κι ἀγαλλόμουν καὶ γέλαγα σὰν τρυφερούλα κόρη.
Κι οὐδὲ κακόβαλα στιγμὴ κι οὐδ᾿ ἔτρεξα ξοπίσω
τὰ στήθεια μου νὰ βάλω μπρὸς τὰ βόλια νὰ κρατήσω.
Κι ἔφτασ᾿ ἀργὰ κι, ὤ, ποὺ ποτὲς μὴν ἔφτανε τέτοια ὥρα
κι, ὦ, κάλλιο νὰ γκρεμίζονταν στὸ καύκαλό μου ἡ χώρα.
V
Σήκω, γλυκέ μου, ἀργήσαμε· ψηλώνει ὁ ἥλιος· ἔλα,
καὶ τὸ φαγάκι σου ἔρημο θὰ κρύωσε στὴν πιατέλα.
Ἡ μπλέ σου ἡ μπλοῦζα τῆς δουλειᾶς στὴν πόρτα κρεμασμένη
θὰ καρτεράει τὴ σάρκα σου τὴ μαρμαρογλυμμένη.
Θὰ καρτεράει τὸ κρύο νερὸ τὸ δροσερό σου στόμα,
θὰ καρτεράει τὰ χνῶτα σου τ᾿ ἀσβεστωμένο δῶμα.
Θὰ καρτεράει κ᾿ ἡ γάτα μας στὰ πόδια σου νὰ παίξει
κι ὁ ἥλιος ἀργὸς θὰ καρτερᾷ στὰ μάτια σου νὰ φέξει.
Θὰ καρτεράει κ᾿ ἡ ρούγα μας τ᾿ ἁδρὸ περπάτημά σου
κ᾿ οἱ γρίλιες οἱ μισάνοιχτες τ᾿ ἀηδονολάλημά σου.
Καὶ τὰ συντρόφια σου, καλέ, ποὺ τὶς βραδιὲς ἐρχόνταν
καὶ λέαν καὶ λέαν κι ἀπ᾿ τὰ ἴδια τοὺς τὰ λόγια ἐφλογιζόνταν
Καὶ μπάζανε στὸ σπίτι μας τὸ φῶς, τὴν πλάση ἀκέρια,
παιδί μου, θὰ σὲ καρτερᾶν νὰ κάνετε νυχτέρια.
Καὶ γὼ θὰ καρτεράω σκυφτὴ βραδὶ καὶ μεσημέρι
νἀρθεῖ ὁ καλός μου, ὁ θάνατος, κοντά σου νὰ μὲ φέρει.
…
ΙΧ
Ὦ Παναγιά μου, ἂν εἴσουνα, καθὼς ἐγώ, μητέρα,
βοήθεια στὸ γιό μου θἄστελνες τὸν Ἄγγελο ἀπὸ πέρα.
Κι, ἄχ, Θέ μου, Θέ μου, ἂν εἴσουν Θεὸς κι ἂν εἴμασταν παιδιά σου
θὰ πόναγες καθὼς ἐγώ, τὰ δόλια πλάσματά σου.
Κι ἂν εἴσουν δίκειος, δίκαια θὰ μοίραζες τὴν πλάση,
κάθε πουλί, κάθε παιδὶ νὰ φάει καὶ νὰ χορτάσει.
Γιέ μου, καλὰ μοῦ τἄλεγε τὸ γνωστικό σου ἀχεῖλι
κάθε φορὰ ποὺ ὁρμήνευε, κάθε φορὰ ποὺ ἐμίλει:
Ἐμεῖς ταγίζουμε ζωὴ στὸ χέρι: περιστέρι,
κ᾿ ἐμεῖς οὔτ᾿ ἕνα ψίχουλο δὲν ἔχουμε στὸ χέρι.
Ἐμεῖς κρατᾶμε ὅλη τὴ γῆς μὲς στ᾿ ἀργασμένα μπράτσα
καὶ σκιάχτρα στέκουνται οἱ Θεοὶ κι ἀφέντη ἔχουνε φάτσα.
Ἄχ, γιέ μου, πιὰ δὲ μοὔμεινε καμιὰ χαρὰ καὶ πίστη,
καὶ τὸ χλωμὸ καὶ τὸ στερνὸ καντήλι μας ἐσβήστη.
Καί, τώρα, ἐπὰ σὲ ποιὰ φωτιὰ τὰ χέρια μου θ᾿ ἀνοίγω,
τὰ παγωμένα χέρια μου νὰν τὰ ζεστάνω λίγο;



Γ. Σεφέρης, Επί Ασπαλάθων
Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού.
πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα και οι ασπάλαθοι
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμερα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας που αντηχούν
ακόμη…
Γαλήνη
-Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;
Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού
τ’ αυλάκια.
τ’ όνομα του κίτρινου θάμνου
δεν άλλαξε από κείνους τους καιρούς.
Το βράδυ βρήκα την περικοπή:
“τον έδεσαν χειροπόδαρα” μας λέει
“τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο κουρέλι”.
Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
Ο Παμφύλιος ο Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος
31 του Μάρτη 1971

Κώστας Βάρναλης, “Πρωτομαγιά 1943″
Πέσε στα γόνατα , προσκύνα το πανάγιο χώμα
με τη ψυχή κατάκορφα στον ουρανό υψωμένη
όποιος και νά ‘σαι, όθε και νά ‘σαι, κι ό,τι άνθρωπος νά ‘σαι.
Πιότερο ,αν είσαι του λαού ξωμάχος, χειρομάχος ,
φτωχόπαιδο , που αθέλητα σε βάλαν να καρφώσεις,
τον αδερφό σου αντίκρα σου, -με μάνα εσύ κι εκείνος – .
Ετούτη η μάντρα αντίκρυ σου , το σύνορο του κόσμου .
Σ’ αυτην επάνω βρόντηξαν ο Διγενής κι ο Χάρος .
Ήτανε πρώτη του Μαγιού , φως όλα μέσα κι έξω
(έξω τα χρυσολούλουδα και μέσα η καλωσύνη)
που αράδιασε πα στο σοβά πισθάγκωνα δεμένους
και θέρισε με μπαταριές , οχτρός ελληνομάχος,
όχι έναν , δυο , ή τρεις ….διακόσια παλληκάρια .
Δεν ήρθαν μελλοθάνατοι με κλάμα και λαχτάρα ,
μον ήρθανε μελλόγαμπροι με χορό και τραγούδι .
Και πρώτος άρχος του χορού , δυο μπόγια πάνω απ’όλους ,
κι από το Χάρο τρεις φορές πιο πάνου ο Ναπολέος . ( …)

Γιάννης Ρίτσος, “Σκοπευτήριο Καισαριανής”.
Εδώ πέσαμε . Παιδιά του λαού . Γνωρίζετε γιατί .
Γυμνοί , κατάσαρκα φορώντας τις σημαίες ,
-η Ελλάδα τις έρραψε με ουρανό και άσπρο κάμποτο -.
Ακούσατε τις ομοβροντίες στα μυστικόφωτα αττικά χαράματα .
Είδατε τα πουλιά , που πέταξαν αντίθετα στις σφαίρες
αγγίζοντας με τα φτερά τους ,τον ανατέλλοντα πυρφόρον .
Είδατε τα παράθυρα της γειτονιάς ν’ανοίγουνε στο μέλλον .
Εμείς , μερτικό δε ζητήσαμε ….Τίποτα …Μόνον
θυμηθείτε το : αν η ελευθερία
δεν βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας ,
εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα . Γεια σας .

ΠΗΓΗ: 24grammata.com .