EFHMERIS

Sunday, August 21, 2011

Μια σύντομη συζήτηση με τον πιο "σμάρτ"επιχειρηματία της γαστρονομίας ,Θανάση Σπανό απο το Γιδά!!

...Κότες,χηνες,πάπιες, στη Μελβουρνη 21-8-11

Saturday, August 20, 2011

......ΓΕΕΕΕΕΕ ΛΑΑΑΑΑ ΜΕΕΕΕΕΕ!! 2 ανεκδοτα απο το ΦΜ

Dimitra Papagianni

==============

Ο Θεός φωνάζει τον Αδάμ και του λέει:
«Έχω ένα καλό νέο και ένα κακό»
« Το καλό πρώτα» απαντά ο Αδάμ. Ο Θεός λέει:
«Θα σου κάνω 2 δώρα, ένα μυαλό και ένα πέος»
« Τέλειο, και το κακό;»
"Δεν έχεις αρκετό αίμα για να μπορούν να λειτουργούν και τα 2 συγχρόνως».

TO ΦΑΓΗΤΟ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑΚΗ
Ένας τύπος προσπαθεί να ταϊσει το γιο του:
- Έλα Κωστάκη να φας το αυγό σου.
- Όχι. Δεν θέλω.

- Έλα Κωστάκη να φας το αυγό σου να μεγαλώσουν τα ποδαράκια σου.
...- Όχι σου λέω. Δεν θέλω.
- Έλα Κωστάκη σου λέω να φας το αυγό σου να μεγαλώσουν τα χεράκια σου.
- Όχι, όχι, όχι.
- Κωστάκη. Έλα να φας το αυγό σου να μεγαλώσει το πουλάκι σου.
Και ακούγεται από την κουζίνα.
- Πεεεέτροοοο! Φάτο εσύ το αυγό. Θα φτιάξω κρέμα του παιδιού!

Τα πηραμε απο την ιστοσελίδα στο ΦΜ. της Δήμητρας Παπαγιάννη

..ΠΟΙΗΣΗ: Ελια... Γιαννης Ρίτσος-Κωστης Παλαμάς

[κύκλος: ποιήματα για την ελιά]

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

Φεύγοντας απ' τη Μονοβασιά

Πανάρχαιες ελιές, κούφιοι κορμοί συστραμμένοι˙
το δύστυχο σταχτί˙ το καπνισμένοι κίτρινο˙
ίσκιοι των σύννεφων στους απέναντι λόφους.
Ερχεται υπάκουο το μακρινό, σε κοιτάει απ' το πλάι˙
ξεχνάς εκείνο που 'θελες να του ζητήσεις˙ το χέρι σου
αφηρημένο περπατά στη μαλακιά ράχη του ζώου.
Ηταν αυτό; Και τι ήταν; Αντεστραμμένος χρόνος;
Οι γριές τυλίγουνε τα πόδια τους μ' εφημερίδες,
τα δένουνε με σπάγκους. Προφυλάξεις, προφυλάξεις, -
ω, σιωπηλή διάρκεια˙ καθόμαστε χάμου στο χώμα
μ' ένα καλάθι φραγκόσυκα, με το 'να παπούτσι του δρομέα, -
κι αυτή η επίμονη γυναίκα, η αποστεωμένη, η άγρια,
κάτω απ' το δέντρο, μες στην πεισμωμένη λάμψη,
κρατώντας στα δυο χέρια της το απαρηγόρητο βρέφος.

Τότε ακριβώς ήταν που μάθαμε πως τίποτα δεν είχε χαθεί

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

Η ελιά

Eίμαι του ήλιου η θυγατέρα
H πιο απ' όλες χαϊδευτή.
Xρόνια η αγάπη του πατέρα
Σ' αυτόν τον κόσμο με κρατεί.
Οσο να πέσω νεκρωμένη,
Aυτόν το μάτι μου ζητεί.
Eίμ' η ελιά η τιμημένη.

Δεν είμ' ολόξανθη, μοσχάτη
Tριανταφυλλιά ή κιτριά·
Θαμπώνω της ψυχής το μάτι,
Για τ' άλλα μάτια είμαι γριά.
Δε μ' έχει αηδόνι ερωμένη,
M' αγάπησε μία θεά·
Eίμ' η ελιά η τιμημένη.

Οπου κι αν λάχω κατοικία,
Δε μ' απολείπουν οι καρποί·
Ως τα βαθιά μου γηρατεία
Δε βρίσκω στη δουλειά ντροπή·
Μ' έχει ο Θεός ευλογημένη
Kι είμαι γεμάτη προκοπή·
Eίμ' η ελιά η τιμημένη.

Φρίκη, ερημιά, νερά και σκότη,
Tη γη εθάψαν μια φορά·
Πράσινη αυγή με φέρνει πρώτη
Στο Nώε η περιστερά·
Ολης της γης είχα γραμμένη
Tην εμορφιά και τη χαρά·
Eίμ' η ελιά η τιμημένη.

Εδώ στον ίσκιο μου από κάτου
Ηρθ' ο Χριστός ν' αναπαυθεί,
Kι ακούστηκε η γλυκιά λαλιά του
Λίγο προτού να σταυρωθεί·
Το δάκρυ του, δροσιά αγιασμένη,
Εχει στη ρίζα μου χυθεί·
Eίμ' η ελιά η τιμημένη.