Σε παλαιότερο άρθρο του στην ίδια εφημερίδα (18.7.2010), ο Ευρυβιάδης ισχυρίστηκε πως «τους ενωτικούς τούς πάτησε το τραίνο»!
Από τη στιγμή, έγραψε, που η άνοδος της χούντας στην Ελλάδα δεν ανάγκασε τούς ενωτικούς να αποκηρύξουν αμέσως και τελεσίδικα την Ένωση, τους πάτησε όλους το τραίνο.
Αλλά η άνοδος της χούντας οφειλόταν στην άρνηση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου να αποδεχτεί την Ένωση το 1964! Το τραίνο, δηλαδή, που πάτησε τους ενωτικούς και συνέχισε με μεγαλύτερη φόρα μετά την άνοδο της χούντας να τους πατά ήταν ο ίδιος ο Μακάριος.
Το τραίνο υποδυόταν το ενωτικό, σφύριζε συνθηματικά ε – ε – ένωσις (αλλά τραβούσε στην κατεύθυνση της «ανεξαρτησίας, όπως μαρτυρά ο στενός συνεργάτης του Μακαρίου, Ανδρέας Παπανδρέου στο βιβλίο του «Η Δημοκρατία στο απόσπασμα») κι επειδήως κορυφαίος δημοκράτης ο Μακάριος άρπαζε κι ένα 97% όποτε έκανε εκλογές, άρπαζε και τις ράγες του τραίνου του κι όπου έβλεπε ενωτικό τις άπλωνε καταπάνω του και πάρ’ τον κάτω τον «ενωτικό» σου!
Ούτε σε ποίημα δεν δικαιούνταν κανείς να γράψει «ε – ε – ένωσις» αν δεν έπαιρνε πρώτα άδεια από τον ίδιο τον μεγάλο ηγέτη! Κι αν το τολμούσε κανείς, τον έστελναν άρον-άρον στο Λονδίνο για εγχείριση ανοικτής καρδίας και παρ’ τον κάτω τον κι αυτόν τον «ενωτικό» σου. Ξαναρχόταν Κύπρο μόνο μέσα στην κάσα με το κρατικό βραβείο ποιήσεως στον πεθαμένο απαυτό του.
Η φράση στον τίτλο περί "αυτοπροσδιοριζόμενων ενωτικών" είναι από το «άρθρο» του Ευρυβιάδη.
«Αυτοπροσδιοριζόμενος ενωτικός», σημαίνει «μη ενωτικός»!
Ενωτικοί, δηλαδή, δικαιούνται να λέγονται όσοι αποφασίζει ο Ευρυβιάδης, κατά τον ίδιο τρόπο που παλαιότερα αποφάσιζε ο Μακάριος ποιοι δικαιούνταν να είναι ενωτικοί.
Αυτά συμβαίνουν όταν κάποιον τον ψηφίζουν ή όταν κατορθώνει κάποιος να παρουσιάζει ότι τον ψηφίζουν τα 97% του λαού. Τότε και τα ονόματά τους τα αλλάζεις άμα λάχει, και ό,τι γουστάρει γίνεται ο ίδιος, μέχρι και τραίνο γίνεται αν θέλει για να περνά πάνω από οποιονδήποτε τού κάνει κέφι.
Έτσι εξηγείται και η στάση της «Χαραυγής», που όσο υπήρχε η Σοβιετική Ένωση, της οποίας το ένα και μοναδικό κόμμα επίσηςάρπαζε 97%, ήταν αναμενόμενο και φυσιολογικό να είναι… «μακαριακιά».
Κι ο Μακάριος φυσιολογικά, επίσης, ήταν υποστηρικτής του ΑΚΕΛ, που δεν ήταν, βέβαια, ενωτικό. Ήταν, όμως, κι οι δυο οπαδοί του 97%. Κι ο Μακάριος, ως τραίνο πλέον, με δυο μηχανές, μια πολιτική και μια εκκλησιαστική, κουβαλούσε και τις ράγες του στον ώμο κι όπου ήθελε τις άπλωνε κι αλίμονό σου να αποκαλούσες τον εαυτό σου «ενωτικό» χωρίς την έγκρισή του.
Και για να σε εγκρίνει ως «ενωτικό», έπρεπε πρώτα να σε εγκρίνει ως «μακαριακό», δηλαδή ανθενωτικό.
Ο Ευρυβιάδης, πάντως, είναι πανεπιστημιακός.
Κουτσοπίνοντας μαζί με τους φίλους του μια μέρα, μέσα σ’ αυτούς τους δύσκολους, αντιμακαριακούς καιρούς, σκάρωσαν μαζί την εξής ιστορία:
Όσοι τα βάζουν με τον Μακάριο γράφοντας βιβλία που περιέχουν έγγραφα τα οποία αποδεικνύουν ότι ο Μακάριος μισούσε την Ελλάδα και την Ένωση, είναι… ανανιακοί!
Όσοι αποδεικνύουν ότι «για όλα φταίει Μακάριος», αποδεικνύουν ότι φταίει και για το Ανάν.
Αν, όμως, φταίει και για τον Ανάν (που φταίει, αφού αυτή ήταν η «διεθνιστική» ανθενωτική, αντεθνική και ανθελληνική πολιτική του που έφερε την εισβολή και τη «λύση» Ανάν), θα χαλάσει ο μύθος του Μακαρίου, οπότε τι θα απογίνουν οι καημένοι οι Μακαριακοί;
Οι άνθρωποι επένδυσαν μια ζωή, μια καριέρα, μια «δημοκρατική» και «πατριωτική» (και «σοσιαλιστική» μερικοί) προσωπικότητα στη στήριξη που έδωσαν στην «πολιτική» του Μακαρίου και ιδίως στο πρόσωπο του Μακαρίου κι αν πάθει τώρα κανένα κακό ο μύθος Μακαρίου, αναπόφευκτο είναι κι οι ίδιοι να ζημιώσουν, να πληγούν τα τομάρια τους, που τα ρίζωσαν και τα θεμελίωσαν στον Μακάριο, στο μεγαλείο και στον μύθο του!!
Πέρση, τέτοια μέρα, η «Χαραυγή» του ΑΚΕΛ είχε για πρώτη είδηση την επέτειο του θανάτου του Μακαρίου. Γιατί άραγε;
Είναι… ενωτικιά η «Χαραυγή»;
Είναι… ελληνολάτρις η «Χαραυγή» ή μήπως είναι θρησκευόμενη η «Χαραυγή»;
Τίποτε από όλα αυτά.
Απλώς το ΑΚΕΛ, ως κομμουνιστικό κόμμα, ήταν και είναι αντεθνικό κόμμα. Δεν μπορεί να πιστεύει στα «έθνη». Δεν αναγνωρίζει «έθνη» η ιδεολογία του. Πιστεύει ή πίστευε στο μεγάλο κομμουνιστικό σύστημα, που μια μέρα θα μας κουτούπωνε όλους (όλα τα έθνη) σουρουσούιλα και θα γινόμασταν όλοι πλούσιοι (ή τέλος πάντων «ευημερούντες») και ευτυχισμένοι.
Ασχέτως του αν εκείνο το σύστημα επάττισε τραγικά σε βάρος των λαών όπου εφαρμόστηκε, ο Μακάριος όντας ανθενωτικός, δηλαδή αντεθνικός και «διεθνιστής» και «κοσμοπολίτης» και «σοσιαλιστής», βόλευε μια χαρά τις φαντασιώσεις του ΑΚΕΛ και γι’ αυτό τον ανακήρυξε και τον αναγνωρίζει ως σήμερα… «ήρωά» του!
Κι εκείνος στον καιρό του αντάμειψε το κόμμα αρκούντως ικανοποιητικά όχι μόνο βγάζοντάς το από την ανυποληψία τής μη συμμετοχής στον απελευθερωτικό μας αγώνα αλλά επιτρέποντάς του κιόλας να παρουσιάζεται και ως… «πατριωτικό» κόμμα, με αποτέλεσμα να ψηφίζει και να κρταά στην εξουσία τον ίδιο και μετά τον θάνατό του να βγάζει και Προέδρους άλλους, όχι μόνοτον Κυπριανού (που επίσημα τον χαρακτήρισαν «ανίκανο» κι ύστερα «ενδεδειγμένο») αλλά, στο τέλος, και τον ίδιο τον Γ. Γ. του κόμματος, τον Δημήτρη Χριστόφια.
Δηλαδή η «πολιτική» Μακαρίου δεν είναι μόνο στο Ανάν που κατέληξε, αλλά και στην οικονομική καταστροφή της Κύπρου.
Διότι ναι μεν φταίνε και οι μακαριακής νοοτροπίας τράπεζές μας (φάτε να φάμε), αλλά κυρίως φταίει το γεγονός ότι την καπιταλιστική κ.λπ. ελεύθερη οικονομία της Κύπρου πέρασε στο χέρι ένα κόμμα που εκ γενετής και εκ DNA επιδιώκει την καταστροφή παντός συστήματος ελευθέρας ή καπιταλιστικής οικονομίας.
Θυμηθείτε με πόση χαρά που δεν κρύβεται, προφητεύουν καθημερινά ακόμα και τώρα την συνέχιση της οικονομικής καταστροφής, που οι ίδιοι επέφεραν. Και καταριούνται, δήθεν, την τρόικα που οι ίδιοι κάλεσαν!
Φέτος, λοιπόν,
μετά από τις τόσες κατραπακιές που έφαγε ο μύθος Μακαρίου όχι από τους δόκτορες ιστορικούς μας αλλά από τους λογοτέχνες, τους αληθινούς συγγραφείς των ιστοριών των εθνών, αναγκάστηκε και η «Χαραυγή», στην επέτειο του θανάτου του ινδάλματός της, να μεταφέρει το θέμα από την πρώτη σελίδα στην 9η, χωρίς πολλές πομφόλυγες και θρήνους περί του «μεγάλου ηγέτη»! Προς τον οποίο, λέει, το δημοσίευμά της θα γίνει, πάντως, μια ύψιστη τιμή μόνο με τη… λύση του Κυπριακού!
Το ερώτημα, όμως, που συζητείται και στα νηπιαγωγεία πλέον – αφού το τρέμουν στα πανεπιστήμια – είναι:
Μα, αν στο ΑΚΕΛ κόπτονται τόσο πολύ για τη «λύση», ποιού είδους προδοσία, προερχόμενη από πού, τους οδήγησε το 1977 να στηρίξουν ως επόμενο Πρόεδρο τον «ανίκανο» Κυπριανού με τον οποίο μάλιστα διαφωνούσαν κάθετα αφού εκείνος θεωρούσε το «τζείνοι ποτζιεί τζι εμείς ποδά» ως την πιο… ωραία λύση;
Από αγάπη προς την πατρίδα το έκαμαν ή από αγάπη προς το κόμμα, τουτέστι τα τομάρια τους;
Το πιο πάνω, σημερινό, επετειακό κείμενο, αφιερώνεται εκτάκτως στο νέο πολιτικό, που πρόωρα λευκάνθηκαν οι κρόταφοί του, από σοφία, από τον πολλύν πατριωτισμόν ή από πείναν και δίψαν για την καρέκλαν, θα μας το πουν οι Τούρκοι όταν έρθουν τελικά και στο Νότο να μας νομοθετήσουν.
ΑΡ
