KANETE Με αυτα που εσεις διαλέξατε ΠΙΟ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ και κάθε μέρα

ΕΛΛΑΣ. Σταυρός: Το αρχαίο Ελληνικό σύμβολο του Θεού Ήλιου - Δία !!!

Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί η ελληνική σημαία φέρει ισοσκελή σταυρό και όχι τον ανισοσκελή χριστιανικό;

Η πιθανότερη απάντηση είναι ότι οι κατασκευαστές του εθνικού σύμβολου... πρέπει να γνώριζαν περισσότερα από ότι νομίζαμε!


Ο ισοσκελής σταυρός ήταν ανέκαθεν ιερό σύμβολο των θαλασσοπόρων Ελλήνων, μιας και συμβόλιζε τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Οι θαλασσοκράτορες Κρήτες αλλά και γενικότερα οι θαλασσινοί Έλληνες με τα αναρίθμητα νησιά και τα ποντοπόρα ταξίδια τους, όφειλαν να γνωρίζουν στοιχεία προσανατολισμού με κάθε δυνατή λεπτομέρεια.

Το πανάρχαιο σύμβολο του σταυρού στην Κνωσό το 1600 π.Χ.

Κάτι που ίσως οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν σήμερα, είναι οτι η Ελληνική σημαία στην σημερινή της μορφή ,αποτελούσε την σημαία των Ελληνικών Πολεμικών πλοίων που καθορίστικε με το Προεδρικό διάταγμα 540 στις 15 Μαρτίου 1822 . Μετά την κατάργηση της εμπορικής ναυτικής σημαίας το 1828 καθιερώθηκε ως Ναυτική σημαία της Ελλάδας. Περισσότερα για το συγκεκριμένο θέμα μπορείτε να διαβάσετε και στο άρθρο μας: "Οι Ελληνικές σημαίες και η ιστορία τους".




Ένα αρχαίο σύμβολο των Σαρακατσάνων

Τό δεύτερο μέρος πού αποτελεί τό δεύτερο συνθετικό τής λέξεως Σαρακατσάνοι, είναι η ρίζα -ΚΑΣ (-ΚΑΤΣ).

Η ρίζα ΚΑΣ εμπεριέχει δύο πανάρχαιες ένοιες μέ συμβολικό χαρακτήρα. Στούς Σαρακατσάνους, η ρίζα -ΚΑΣ εμπεριέχεται στή λέξη κατσούλα πού σημαίνει τό καλύβι, ή τό επάνω κωνικό μέρος τού παραδοσιακού τους καλυβιού, καί τά ξύλα πού αποτελούν τόν οπλισμό τής Κατσούλας, τά λένε κατσουλόξυλα. Τά κατσουλόξυλα σχηματίζουν έναν κώνο καί ενώνονται στήν κορυφή σέ μία στεφάνη πού εμπεριέχει έναν σταυρό. Η ρίζα -ΚΑΣ διασώζεται ώς σήμερα στό ρήμα κατσιάζω δηλαδή ζαρώνω, σουφρώνω όπως τά καυσόξυλα σουφρώνουν πρός τήν κορυφή τής καλύβας σχηματίζοντας κώνο.

Οί Σαρακατσάνοι, σταυρός σαν αρχαϊκός παλαιότερα, όταν έλεγαν κατσούλα ενοούσαν όλο τό καλύβι τό όρθο. Κατσούλα επίσης λένε καί τήν κωνική κουκούλα τής κάπας. Η λέξη κατσούλα προέρχεται από τήν λέξη κασούλα όπως αναγράφεται στίς Προκοπίου Ιστορίαι (4, 26). Η λέξη ΚΑΣούλα εμπεριέχει τήν ρίζα -ΚΑΣ η οποία μέ παραφθορά προφέρεται ΚΑΤΣ.
Η ετυμολογική της σημασία είναι οτι εμπεριέχει τήν ένοια τού ενώνω, τού συγκεντρώνω, ταυτίζω, αδελφώνω όπως όλα τά κατσουλόξυλα στήν κορυφή τής κατσούλας – καλύβας στόν σταυρό.

Στόν Όμηρο η ένοια τού κασις αναφέρεται ώς ένωση, αδέλφωμα, (ΙΛΙΑΔΑ Ζ430, Ο545, ΟΔΥΣΕΙΑ Δ155) κατά συνέπεια αποκαλούνται έτσι καί τά αδέλφια, εξ` ού καί η Ομηρική λέξη κασίγνητοι (ΙΛΙΑΔΑ Δ155, Ε359). Οί Σαρακατσαναίοι διασώζουν αυτή τήν πανάρχαια ένοια κάτσα (=η ένωση τών ποδιών, τό ωκλαδών (σταυροπόδι), η ένωση δύο ατόμων, δηλ. η αδελφο-ποίηση στά σταυραδέλφια, τό νήμα πού προέρχεται από τήν ένωση δύο νημάτων στριμένων ή περισσότερων, τό αποκαλούν κατσελωτό. Η ρίζα -ΚΑΣ έχει προέλθει από τήν μητρική της ρίζα -ΚΑ μία πανάρχαια Ελληνοπελασγική ρίζα πού τή συναντούμε στίς αρχαιότερες Ελληνικές γραφές, στήν Γραμμική Α` καί Γραμμική Β` (Περιοδικό ΔΑΥΛΟΣ, τεύχος 126, Ιούνιος 1992, σελ. 5,6,7,8) τής Μινωικής καί Προμινωικής περιόδου. Από τήν ρίζα -ΚΑ προήλθε η ρίζα -ΚΑΤΣ, κι` από αυτή προήλθε η λέξη κατσούλα.



Στούς Σαρακατσάνους βρίσκουμε τόν κύκλο μέ τόν σταυρό σέ κίνηση, όπως ο τροχός στόν χώρο ΚΑΤΣΑ ή ΣΤΑΥΡΩΤΟ όπως αλλιώς λέγεται. Μία μορφή τού χορού αυτού χορεύεται από τέσσερεις χορευτές πού σχηματίζουν σταυρό κρατόντας τίς άκρες δύο μαντηλιών σταυρωμένα μεταξύ τους σχηματίζοντας σταυρό. Όταν χορεύουν, οι σταυροί τών μαντηλιών καί χορευτών διαγράφουν κύκλο. Ο Σταυρωτός χορός τών Σαρακατσαναίων μάς παραπέμπει στό στίχο τού Ορφικού Ύμνου πρός τιμήν τού Ηλίου: “τετραβάμοσι ποσί χορεύουν”, (Νίκου Πρεάδη: Ο Ορφέας καί οί Ορφικοί, σελ. 48, Αθηνα 1994).

Μέ σταυρό στήν αρχαιότητα συμβολίζουν τόν Θεό Ήλιο – Δία καί πιθανότατα ο χορός αυτός νά ήταν πρός τιμήν τού Θεού Ήλιου – Δία. Η ταύτιση τού σταυρού καί τού Ήλιου μπορεί εύκολα νά διαπιστωθεί εάν επισκεφθεί κάποιος τά μουσεία στή Κρήτη όπου θά βρεί πλήθος απεικονήσεων σταυρών καί ήλιων σέ λατρευτικά αντικείμενα.

Στίς πρωτοελληνικές διαλέκτους ο σταυρός λεγόταν -ΚΑΡΟΣ από τή ρίζα -ΚΑ, καί αυτή η λέξη διασώζεται σήμερα σέ όλη τήν Ευρώπη ΚΑΡΟΣ = Κ` ΡΟΣ = CROSS, αλλά καί στή λέξη καρώ πού σημαίνει τετράγωνο ή ρόμβος.
Στή ρίζα -ΚΑΣ λοιπόν βρίσκουμε τήν ένοια τού σταυρού, δηλαδή τήν ένωση “κάσις” ενός συμβόλου πού είχαν οι Σαρακατσάνοι πρίν τόν Χριστιανισμό.
Τό σταυρό στούς Σαρακατσάνους τόν βρίσκουμε όχι μόνο στήν κατσούλα τού καλυβιού, στό εσωτερικό, μά καί στό εξωτερικό τής καλύβας όπου έβαζαν εμφανώς σταυρό.

Σταυρό έχει καί τό πανάρχαιο λάβαρό τους, ο φλάμπουρας. Σταυρό έχουν καί στό χώρο ΣΤΑΥΡΩΤΟ ή ΚΑΤΣΑ.
Οί γυναίκες αλλά καί οί άνδρες παλαιότερα έφεραν σταυρό τατουάζ στό μέτωπο καί στά μπράτσα. Η εξοικείωσή τους μέ τόν σταυρό τούς έκανε καί καλούς Χριστιανούς. Οί Σαρακατσάνοι υπήρξαν “σταυρο-φορούντες” από τήν αρχαιότητα καί διέδωσαν τόν σταυρό σ` όλη τήν Ευρώπη.

Προσφάτως δέ ανεκαλύφθη λείψανο ανθρώπου στίς Αλπεις καλά διατηρημένο στούς πάγους, εις τό οποίο οί επιστήμονες δίνουν ηλικία 4.000 ετών. Τό σώμα αυτό είναι καλά διατηρημένο καί στό δέρμα του διακρίνονται τατουάζ μέ σταυρούς!

Συνοπτικά στή ρίζα -ΚΑΤΣ έχουμε τήν αρχαία ένοια τού σταυρού καί τής κατσούλας (καλυβιού), τού ορθού κονακιού τών Σαρακατσάνων.
-ΣΑΡ λοιπόν ο ορεσίβιος βοσκός κτηνοτρόφος.
-ΚΑΣ η καλύβα – κατσούλα πού φέρει τό σταυρό.
Μέ τόν συνδιασμό αυτών τών δύο αρχαίων ριζών-ενοιών έχουμε τήν προέλευση τής λέξης ΣΑΡ(α)ΚΑΤΣ(άνοι) πού σημαίνει οί ορεσίβιοι κτηνοτρόφοι, βοσκοί, πού ζούν στίς Κατσούλες, πού έχουν τόν σταυρό, ή οί σταυροφορούντες ορεσίβιοι κτηνοτρόφοι πού ζούν στίς κατσούλες.

Κρά- -> κράσιν = ένωσις -> ΚΡ’Σ -> CROSS



Σχετικά με τον Ήλιο
Ορφικός Ύμνος στον Ήλιο:
κρασιν εχων ερων, τετραβάμοσι ποσσε χορεύων

Μετάφραση:
έχεις την συνένωσιν των εποχών και χορεύεις (κινείσαι κυκλικώς) με τέσσερα πόδια (ό δημιουργός των τεσσάρων εποχών του έτους)

Άρα η ένωσις (κράσις -> cross), των εποχών από τον ζωοδότη Ήλιο είναι το σύμβολο του σταυρού.
Και ως σύμβολο ενώνει τα ηλιοστάσια και τις ισημερίες δημιουργώντας τον κύκλο των εποχών.

Για τον άνθρωπο που ζει τον βίο στο υλαίο πεδίο ο Θεός που του χορηγεί τα πάντα από ζωή έως όλα τα αγαθά ενώνει τα πάντα με την δύναμη του.
Όταν ο άνθρωπος φτάσει στο τέλος του βίου του, (τέλος εποχής) ο Θεός (Ήλιος) ανασταίνει τον άνθρωπο ξανά με νέα ζωή και νέο βίο εντός του υλαίου πεδίου.
Έτσι ο ισοσκελής σταυρός είναι σύμβολο ένωσης ζωής και ανάστασης.
Σε αυτήν την μεταφυσική πεποίθηση βασίζεται και η θεωρία της μετενσάρκωσης όπου ο άνθρωπος ως ψυχή δεν χάνεται δεν πεθαίνει αλλά επανενσαρκώνεται σε νέο σώμα ως μία φυσική ανάσταση.

Η όλη ιδέα προέρχεται από τον κύκλο του Ηλίου και την δημιουργία των 4 εποχών.

Η σχέση του σταυρού με τον Θεό Διόνυσο ίσως είναι ότι η λέξη κάρος από την οποία προέρχεται η λέξη Cross, σημαίνει την μέθη και τον βαθύ ύπνο όμοιο θανάτου. Και η επαναφορά από τον μεθυστικό ύπνο είναι η συμβολική ανάσταση.

Στα σημερινά μαθηματικά το σύμβολο της ένωσης 2 αριθμών είναι + δηλαδή ένας σταυρός.

Σε επίπεδο συναισθημάτων η ένωση σημαίνει αδελφοποίηση και κατά αυτήν την έννοια την χρησιμοποιεί και ο Όμηρος.

Σε επίπεδο θεουργικό η ένωση σημαίνει ένωση με το Θείο και σημαίνει θέωση.

Περί της λέξεως Κάρος από την οποία παράγεται η λέξη Cross που στα νεοελληνικά σημαίνει σταυρός.

Κάρος: όνομα νόσου. (Lexicon artis grammaticae)

Κάρος από το Κηρ την θανατοιφόρο μοίρα. (Etymologicum Gudianum)

Κάρος η εξ οινοποσία εγινόμενη μέθη και παραφορά (SUDA vel Suidas A.D. 10)

Έτσι από την θανατηφόρο μοίρα (κάρος) περνάμε στην αναζωογονική δύναμη του Ηλίου που σαν από μέθη ξυπνά την ψυχή μέσα σε νέο σώμα μετά τον υλικό θάνατο βάση της μυθολογίας του Ηλίου που αναγεννάτε.


Τα Αρχαία Ελληνικά Σταυρόσχημα είδωλα της Χαλκολιθικής εποχής



Σταυρόσχημα ειδώλια έχουν βρεθεί και στην Χαλκολιθική εποχή πριν ο σταυρός γίνει ηλικακό σύμβολο και αποκτήσει όλη την προαναφερθείσα μυθολογία του “Κάρου”, της θανατηφόρας μοίρας και της αναγέννησης της ζωής.

Το Ειδώλιο του Πωμού είναι ένα προϊστορικό γλυπτό. Βρέθηκε κοντά στο κυπριακό χωριό Πωμός, στην επαρχία της Πάφου. Είναι φτιαγμένο από πικρόλιθο και χρονολογείται περίπου στο 3.000 π.Χ., στη Χαλκολιθική εποχή. Σήμερα βρίσκεται στο Κυπριακό Μουσείο στην Λευκωσία. Η εικόνα του χρησιμοποιείται στην όψη των κυπριακών νομισμάτων του ενός και των δύο ευρώ.

Το ειδώλιο είναι σταυρόσχημο, παριστάνει δηλαδή έναν άνθρωπο με τα χέρια ανοιχτά σε σχήμα σταυρού. Τέτοια σταυρόσχημα ειδώλια βρέθηκαν αρκετά στην Κύπρο, καθώς στην εποχή τους φαίνεται ότι ήταν διαδεδομένα ως φυλαχτά για τη γονιμότητα, ενώ η συμβολική τους σημασία φαίνεται να ήταν η ευχή για καλή γέννα, κάτι που υπογραμμίζεται από το γεγονός ότι μερικές φορές το οριζόντιο τμήμα του ειδώλιου (τα απλωμένα χέρια) αντικαθίσταται από μια δεύτερη ανθρώπινη μορφή σε οριζόντια θέση.

Οι ανθρώπινες μορφές παριστάνονται είτε χωρίς σημάδια για το φύλο τους είτε με δυο μικρές προεξοχές στο στήθος σαν μαστούς.
Απεικονίζονται σχεδόν πάντα σε καθιστή θέση.

Σε παρόμοια ειδώλια της περιόδου υπάρχει στην κορυφή μια τρύπα που επέτρεπε να φοριέται το αγαλματάκι στο λαιμό. Ένα τέτοιο σταυροειδές φυλαχτό φαίνεται να φέρει κρεμασμένο στο λαιμό και η ίδια η μορφή που εικονίζεται στο ειδώλιο του Πωμού.
Το ειδώλιο του Πωμού αποτελεί ένα χαρακτηριστικό είδος προϊστορικής τέχνης της Κύπρου η οποία είναι συγγενής με την Κυκλαδική τέχνη της ίδιας περιόδου.
Παρόμοια σταυρόσχημα ειδώλια από την Κύπρο μπορεί κανείς να δει και στη συλλογή Ζιντίλη στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης στην Αθήνα.


Άλλα παρόμοια ειδώλια της Χαλκολιθικής εποχής της Κύπρου

Η μορφή της σταυρόμορφης φιγούρας είναι στην πραγματικότητα ένας συνδυασμός δύο μορφών. Μιας όρθιας φιγούρας και μιας φιγούρας στην αγκαλιά αυτής σε οριζόντια στάση. Ο γλύπτης τοποθετόντας την οριζόντια φιγούρα πάνω στην κάθετη δίνει την εντύπωση ότι η όρθια φιγούρα έχει τα χέρια ανοιχτά. Μια τρύπα στην κορυφή της όρθιας φιγούρας δηλώνει την χρήση του αγαλματίου ως κρεμασστό στο λαιμό.

Αυτή η διπλή φιγούρα είναι πολύ σπάνια στην Κύπρο και έχει ερμηνευτεί σαν μια μητέρα να κουβαλάει το παιδί της, ή ζευγάρι να ερωτοτροπεί, ή ένα φυλαχτό με μαγικές ιδιότητες δύο διδύμων μορφών σε αυτή την στάση.

Αν η σταυροειδής φιγούρα συνδέεται με γυναίκα να κρατάει στην αγκαλιά παιδί τότε ίσως είναι φιγούρα αρχέτυπο για την Θεά Εστία που αναπαριστάτε με παιδί στην αγκαλιά στους Έλληνες (πηγή Αθανάσιος Σταγειρίτης, Ωγυγία, Θεά Εστία). 

Σταυρός ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ

ΚΟΙΝΩΝΙΑ. «Όνειδος φρικτόν» τα Μπουρδέλα στα Τρίκαλα -1911

Τότε που στην πόλη γινόταν... "Της πουτάνας"

- Είχαν παραλύσει οι νέοι παρασυρθέντες εις την οδόν της ακολασίας, είχαν εγκαταλείψει τις εργασίες τους αποτυφλωμένοι από τις δεκάδες πόρνες που υπήρχαν στην πόλη...


  Το θέμα των οίκων ανοχής και των καταγωγίων, θίγει σε δημοσίευμά της η εφημερίδα «Θάρρος», τον Ιανουάριο του 1911 εκατό χρόνια πριν...

Με αφορμή την δραστική παρέμβαση του νέου τότε Διευθυντή της Αστυνομίας στα Τρίκαλα.

Κι οι πιο παλαιοί Τρικαλινοί θυμούνται τα πορνεία στην περιοχή των σημερινών «Μανάβικων», στην οδό Γαμβέτα, κοντά στο κτίριο της Νομαρχίας σήμερα και κοντά στους Στρατώνες.

Όπως και υπόγεια κι άλλα κέντρα, που χαρακτηρίζονταν ως κακόφημα.

Πολύ αργότερα, στην δεκαετία του ΄60, έγινε η κατάργηση των οίκων ανοχής κι η… αποκέντρωση των γυναικών «ελευθερίων ηθών», χωρίς βέβαια αυτό να σημάνει και ριζική πάταξη αυτού που πριν 100 χρόνια, στις αρχές του 20ού αιώνα αποκαλούνταν «όνειδος φρικτόν» και επιχειρήθηκε η κατάργησή του.

Ο τελευταίος οίκος ανοχής, το μπουρδέλο της Νίνας, που ανακαινίστηκε πρόσφατα στην γωνία των οδών Καραϊσκάκη κα Χατζηπέτρου.

Η υπόγεια ταβέρνα «Μαύρος Γάτος» του Αθαν. Μπίλλη, με είσοδο από τη οδό Χατζηπέτρου, κάτω ακριβώς από το παραπάνω πορνείο, που θεωρούνταν ένα από τα κακόφημα κέντρα της παλαιάς εποχής και μεταπολεμικά, στην πόλη μας.

 Πηγή

Γ. Καπόπουλος : Οι τελευταίο Λεονταρισμοί Σόιμπλε για Ελλάδα και ΕΕ

Published on Jan 27, 2017

Η ανάγνωση των εξελίξεων στις Βρυξέλλες για το κλείσιμο της β΄ αξιολόγησης κατά τον αρθρογράφο του « ‘Εθνους» και αναλυτή διεθνών γεγονότων Γ.Καπόπουλο, είναι πως μέχρι τις 20 Φεβρουαρίου , οπότε η αξιολόγηση θα πρέπει να κλείσει, αναζητείται μία διατύπωση όπου στην Ελλάδα δεν θα σημαίνει πρόσθετα μέτρα και στις θεσμούς τήρηση των συμφωνιών. Με μία Ε.Ε υπό πίεση από Τράμπ και Brexit, με εκλογικές αναμετρήσεις σε χώρες κλειδιά όπως η Γαλλία και η Ιταλία, αλλά και η Γερμανία, ζούμε απλά τους τελευταίους λεονταρισμούς Σόιμπλε, πριν την αλλαγή πολιτικής από την μονόπλευρη λιτότητα. Σε διαφορετική περίπτωση μετά τον Σεπτέμβριο η Ε.Ε. θα έχει διαλυθεί. Οπότε κατά τη γνώμη του, το τελευταίο που θα ήθελαν τώρα είναι να ανοίξουν θέμα εγκατάλειψης της Ελλάδας. Αμέσως θα ξηλώνονταν όλη η Ε.Ε. τόνισε.

GR80s.Τι ήταν για εσάς η δεκαετία του ’80 στην Ελλάδα;

Τι ήταν για εσάς η δεκαετία του ’80 στην Ελλάδα;Οι επιμελητές της έκθεσης GR80s παρουσιάζουν στοιχεία μιας δεκαετίας που αγαπήθηκε και παρεξηγήθηκε

Κείμενο: Άννα Ρούτση

Email: routsi@elculture.gr

3, 2, 1… πάμε πίσω ολοταχώς μήπως δούμε καθαρότερα το Τώρα: Σε λίγες μέρες όλα στην Τεχνόπολη θα δείχνουν eighties! 

H έκθεση «GR80s. Η Ελλάδα του Ογδόντα στην Τεχνόπολη», από τις 25 Ιανουαρίου έως τις 12 Μαρτίου 2017, θα εισάγει τον επισκέπτη στην ελληνική δεκαετία του ’80, μέσα από τέσσερις θεματικές κατηγορίες: την πολιτική, τις τέχνες, τον τρόπο ζωής και την τεχνολογία. 

Η διαδρομή αυτή θα αναπτυχθεί σε δεκατρία περίπτερα με θεματικές που εκτείνονται από πολιτική, ιδιωτικό και δημόσιο χώρο, ΜΜΕ, γλώσσα, τεχνολογία, αυτοκίνηση μέχρι κινηματογράφο, μόδα, εικαστικά, λαϊκή ζωή, βιβλίο, νεανικές κουλτούρες, μαζικό πολιτισμό και κατανάλωση.

Παράλληλα, διοργανώνονται εκθέσεις, συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, δρώμενα, ημερίδες και διαλέξεις, workshops, σε συνδιοργάνωση με τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Πριν από δύο περίπου μήνες είχαμε μιλήσει με τον καθηγητή Παναγή Παναγιωτόπουλο που επιμελείται την έκθεση, για το σκεπτικό, την προβληματική και τη σημασία των eighties πέρα από στερεότυπα και νοσταλγία.

Σήμερα ρωτάμε τους επιμελητές των περιπτέρων για τη δουλειά που επιμελούνται και για τη δική τους γεύση από τη θρυλική δεκαετία:


Ο Νικόλας Σεβαστάκης, συγγραφέας και καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ, επιμελείται το περίπτερο Πολιτική-Ιδεολογία:

«Η ιδεολογία είναι ένα πεδίο ρευστό και αφηρημένο. Ιδιαίτερα μάλιστα σε εποχές όπου η πολιτική πράγματι φαίνεται να «αλλάζει τη ζωή» και μια ολόκληρη κοινωνία ανακαλύπτει νέες αξίες και τρόπους ζωής. 

Η δεκαετία του ’80 ήταν ένας τέτοιος καιρός. Αλλά από την απόσταση που έχουμε διανύσει υπάρχει ο κίνδυνος να τη δει κανείς σαν συγκόλληση στερεότυπων: ο λαϊκισμός, το κιτς, τα μπαράκια, ο καταναλωτισμός.

Η ελπίδα της αρχής και τα σκάνδαλα του τέλους, στο «βρώμικο» 1989. Για μένα το δύσκολο είναι να δείξει κανείς την ιδεολογική ποικιλία της περιόδου, αντλώντας στοιχεία και από τις δυο δεξαμενές: και από την πολιτική και από τον πολιτισμό, από τα επίσημα σχέδια αλλά και από την ευρύτερη κυκλοφορία ιδεών και συμβόλων.

Κάπως έτσι προσεγγίζω την ιδεολογία στο GR80s. Σαν ένα σύνολο αφηγήσεων που παρουσιάζουν τη χώρα και τη σχέση της με τον κόσμο κοιτάζοντας στο δυτικό παράδειγμα, αλλά με αμφιθυμία και πολλούς λογαριασμούς με το παρελθόν. Σημασία έχουν βέβαια οι μεγάλες ιδεολογικές τομές, αλλά και οι μικρές και συχνά υποτιμημένες μετατοπίσεις. Και αυτό το ανιχνεύεις καλύτερα στα πολιτισμικά αντικείμενα της περιόδου παρά στα ντοκουμέντα των κομμάτων».

Σπύρος Στάβερης

«Το ’80 ήταν για μένα ο χρόνος της νεότητας. Έρωτας, σπουδές, πολιτική, το νησί και η πόλη με το καράβι της γραμμής Πειραιάς/ Καρλόβασι.

Ξεχωρίζω τα χρόνια στην Πάντειο, ανάμεσα στο 1982 και στο ’87, όπου έμαθα να διαβάζω καινούρια πράγματα και συνάντησα ανθρώπους με διάθεση εξερεύνησης: καθόλου «φοιτητική ζωή» στην μπανάλ εκδοχή της, αλλά μια διαδρομή ανάμεσα στη γνώση και στη ζωή, στον τρόπο να ψάχνεις μια βιβλιογραφία και να χάνεσαι σε ένα δισκάδικο για ώρα, αδιαφορώντας για το “χάσιμο χρόνου”.

Κάτι ακόμα: προς το τέλος της δεκαετίας, ένα κακό προαίσθημα και μια μελαγχολική αίσθηση. Η δολοφονία του Μπακογιάννη από την 17 Νοέμβρη και τα πρωτοσέλιδα της Αυριανής στην έξαψη του «αυριανισμού», έμειναν στη μνήμη σαν σκοτεινοί χρησμοί για το μέλλον».



Ο Λεωνίδας Αντωνόπουλος, δημοσιογράφος – διευθυντής του Kosmos 93,6 & 107, επιμελείται τα περίπτερα Μόδα και ντίσκο και Νεανικές κουλτούρες:

«Θέλησα να αναδείξω τον τρόπο με τον οποίο οι νέοι της δεκαετίας του ’80 προσπαθήσαμε να αποκτήσουμε τις δικές μας ταυτότητες. Να τις κατασκευάσουμε με τα υλικά της εποχής, τα δικά μας υλικά, αντί να δανειστούμε προκάτ ταυτότητες όπως, εκ των πραγμάτων και με ελάχιστα περιθώρια διαφυγής, συνέβη στις προηγούμενες γενιές. Μέσα από τον τρόπο που αναδεικνύουμε τις «Νεανικές Υποκουλτούρες» της δεκαετίας του ’80 θέλουμε να προβάλλουμε δομημένες όψεις αυτής της, όχι πάντα επιτυχημένης, ενίοτε και φαιδρής, προσπάθειας να γίνουμε αυτό που φανταζόμασταν ότι είμαστε».

«Τι ήταν για μένα τα eighties; Ήταν η μουσική, οι φίλοι, τα ατελείωτα καλοκαίρια, η αιωνιότητα… Ήταν τα πάρτυ, η πολιτική, οι έρωτες, οι σπουδές, η δουλειά… όλα ανακατωμένα και σε χρόνο ενεστώτα. Προβάραμε πόζες, βγάζαμε φανταστικές φωτογραφίες και τις ταιριάζαμε με τις φανταστικές μας ταυτότητες, με τις οποίες περνούσαμε και ξαναπερνούσαμε τα αόρατα σύνορα του νέου καταναλωτικού κόσμου. Δεν τη συμπάθησα ιδιαίτερα τη δεκαετία του ’80, ίσως γιατί την έζησα πολύ, όσο περισσότερο μπορούσα. Και πάντοτε ήθελα να είναι (δηλαδή να είμαι) κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό. Αυτό δε σημαίνει «είμαι νέος»;


Το περίπτερο Μόδα και ντίσκο συνεπιμελείται η δημοσιογράφος Έφη Φαλίδα που σχολιάζει:

«Το περίπτερο της μόδας παρουσιάζει μία θεματική που παραπέμπει στη σημασία της βραδινής εξόδου με κατεύθυνση τους χώρους ντίσκο, δίνοντας έμφαση στο ύφος του γκλάμορ που χαρακτηρίζει στη μεγαλύτερη χρονική έκταση αυτή τη δεκαετία. Παράλληλα παρουσιάζονται και οι κατευθύνσεις μίας διεθνούς πρωτοπορίας που αναδύεται εκείνη την εποχή μέσα από τους σταρ σχεδιαστές μόδας.

Έτσι το στυλ γκλάμορ συνδιαλέγεται με το ριζοσπαστικό ύφος που εξελίσσει τη μόδα πέρα από το κιτς και τη χλιδή. Ωστόσο στην ελληνική επικράτεια ο χώρος της ντίσκο ήταν ένα πεδίο στιλιστικών αντιπαραθέσεων που ανταγωνίστηκε τις κοσμικές εκφάνσεις σε κέντρα νυχτερινής διασκέδασης (ο κομψός χαρακτηρισμός για τα κυριλέ μπουζούκια). Γι’ αυτό και η μείξη των δημιουργιών με ελληνική υπογραφή και των κομματιών από μπουτίκ περιοχών της Αθήνας ή από ελληνικές βιοτεχνίες συμπληρώνουν αυτόν τον χώρο στην Τεχνόπολη που συνενώνει παράξενες αναμνήσεις διαφορετικών κοινωνικών ομάδων.

Σε αυτήν λοιπόν την περίεργη ντίσκο η ατμόσφαιρα συμπληρώνεται χάρη στην παρουσία έργων τριών καλλιτεχνών. Η Ειρήνη Καραγιαννοπούλου δίνει πρόσωπα στις κούκλες ραπτικής όπου παρουσιάζονται τα ρούχα των Ελλήνων και ξένων σχεδιαστών (μεταξύ άλλων Vivienne Westwood, Yohji Yamamoto, Yves Saint Laurent, Λουκία, Παρθένης, Τσεκλένης, Λούης Γεράρδος, Ντίμης Κρίτσας, Τζέημς Γαλανός κ.α). Η Όλγα Μηλιαρέση-Φωκά «βαφτίζει» με τις φωτεινές επιγραφές της τη ντίσκο «iintendoletgo». Και η Μαρία Παπαδημητρίου με τα κολλάζ της ανασύρει εικόνες μόδας, διαφήμισης και χώρων συνθέτοντας τα ανοίκεια σώματα μίας περασμένης εποχής».

«Η δεκαετία του ’80 μοιάζει με ένα κουτί όπου μέσα σε αυτό φυλάσσονται εικόνες, σημειώσεις, μικροαντικείμενα φετίχ συναισθηματικής αξίας. Ένα κουτί που ο κάτοχός του αποφεύγει να ανοίξει όχι επειδή θα επικρατήσει η μελαγχολία της περασμένης νιότης, αλλά επειδή ανοίγοντάς το θα συνεχίσει να διαχειρίζεται το παρόν με γνώμονα το “τότε”. Ας δούμε αυτό που έχουμε τώρα γύρω μας και ας απολαύσουμε αυτήν τη ζωντανή συνθήκη που μεταβάλλεται. Καθώς η άγνωστη συνέχειά της μας ενεργοποιεί».

Η Κατερίνα Σχινά, μεταφράστρια και βιβλιοκριτικός, επιμελείται τη βιβλιοθήκη και το αναγνωστήριο του ’80:
«Το δικό μας περίπτερο είναι μια βιβλιοθήκη. Όχι η βιβλιοθήκη που θα έβρισκε κανείς τη δεκαετία του ’80 σ’ ένα σπίτι φιλαναγνώστη (γιατί αυτή αναπόφευκτα θα περιείχε και πολύ παλαιότερες εκδόσεις), αλλά μια βιβλιοθήκη αποτελούμενη αποκλειστικά από βιβλία που εκδόθηκαν ανάμεσα στο ’79 και το ’90, μια εποχή θολή, υποσχετική και συνάμα μετέωρη, που ταλαντευόταν ανάμεσα σ’ αυτό που υπήρξε και σ’ αυτό που θα ’ρχόταν, ανάμεσα στις φτηνές, γεμάτες τυπογραφικά λάθη, αδέξιες μεταφραστικά αλλοτινές εκδόσεις και σ’ εκείνες που είτε επένδυαν στο ανανεωμένο παράδειγμα ενός Φίλιππου Βλάχου (εκδόσεις Κείμενα), είτε σε μια γεμάτη αυτοπεποίθηση και νεανικό σφρίγος εφόρμηση προς ανεξερεύνητες οδούς.

Η βιβλιοθήκη που στήσαμε με τον Βαγγέλη Χατζηβασιλείου, περιέχει ελληνική ποίηση και πεζογραφία, δοκίμια, μελέτες, βιβλία φιλοσοφίας, ψυχανάλυσης, κοινωνιολογίας και πολιτικής και βέβαια πολλή ξένη λογοτεχνία μεταφρασμένη στα ελληνικά. Και επιχειρεί να αναδείξει τις μεμονωμένες προσπάθειες, τα τολμηρά βήματα (που τότε, ίσως και να έμοιαζαν με απονενοημένα διαβήματα), τους σπάνιους πρωτοπόρους, όσα, με άλλα λόγια, έβαλαν ένα πρώτο λιθαράκι για την εκδοτική έκρηξη που ζήσαμε στις δεκαετίες του ’90 και του 2000».

«Η δεκαετία του ’80 για μένα… Είναι η νιότη μου, κι αυτό τα λέει όλα, νομίζω. Όταν την σκέφτομαι, θυμάμαι ταξίδια, έρωτες, φίλους και βιβλία και βέβαια μια γνωριμία και μια συνεργασία που με έμαθε να βλέπω πιο καθαρά τον κόσμο: τη συνεργασία με τον Μάνο Χατζιδάκι στο περιοδικό «Το τέταρτο». Α, και τα χρόνια που πέρασα στην Αυγή, την εφημερίδα απ’ όπου ξεκίνησα, σε μια εποχή διαφορετική για τη δημοσιογραφία και, βεβαίως, για την Αριστερά».



Ο Λουκάς Κατσίκας, κριτικός κινηματογράφου και διευθυντής του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας, συνεπιμελείται το περίπτερο Κινηματογράφος και Ο/Α κουλτούρα:

«Το περίπτερο του κινηματογράφου αποτελείται από εμβληματικές ταινίες μυθοπλασίας, ντοκιμαντέρ, χαρακτηριστικά εμπορικά φιλμ και τηλεοπτικές εκπομπές της εποχής, όλα εγχώριας παραγωγής και συχνά πολύτιμης αρχειακής αξίας, τα οποία φιλοδοξούν μέσα από καθημερινές προβολές να χρησιμεύσουν αφενός ως εκθέματα ενός πρόσφατου παρελθόντος το οποίο χάθηκε ανεπιστρεπτί αλλά δε λησμονήθηκε, αφετέρου ως ένα οπτικοακουστικό ταξίδι που θα ανανεώνεται συνεχώς και θα προσφέρεται στο κοινό με διάθεση νοσταλγική, ενημερωτική και απολύτως ψυχαγωγική. Οι προβολές αυτές θα συνοδευτούν από ένα πρωτότυπο βίντεο συρραφής, μια λίστα με τις ταινίες-ορόσημο των eighties από το σύνολο του παγκόσμιου κινηματογράφου, σε συνεργασία με το περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ, και από μια σειρά παράλληλων εκδηλώσεων (ομιλίες, workshops, masterclasses) που θα προσπαθήσουν να συμπληρώσουν περαιτέρω το ψηφιδωτό της δεκαετίας του ’80 και να φωτίσουν όσο το δυνατόν περισσότερες πολιτιστικές πτυχές της. Κάπως έτσι, το αμφιθέατρο του 9,84 θα μετατραπεί σε μία πολυφωνική και μαζί απροσδόκητη ταινιοθήκη και βιντεοθήκη, στην οποία δέκα χρόνια της εγχώριας και ξένης ποπ κουλτούρας θα παρελαύνουν μέσα από εικόνες, πρόσωπα και ήχους».

«Πέρα από την προφανή αδυναμία που τρέφω προσωπικά για τη συγκεκριμένη δεκαετία, δεδομένου ότι είναι άρρηκτα δεμένη με την εφηβεία μου και προετοίμασε το έδαφος για οτιδήποτε έμελλε να χαρακτηρίσει τη μετέπειτα ζωή μου, η εποχή του ’80 στέκει για μένα ως ένα τελευταίο προπύργιο αθωότητας, ξενοιασιάς, ηθελημένου παλιμπαιδισμού και πηγαίου ενθουσιασμού που οι επόμενες δεκαετίες έμελλε με τον κυνισμό και την απάθειά τους να εξαφανίσουν δια παντός. Θα κουβαλώ τα χρόνια του ’80 μέσα μου με τον ίδιο τρόπο που κουβαλώ στη μνήμη μου τις τότε εκπομπές του Γιάννη Πετρίδη στο ραδιόφωνο, την «Κινηματογραφική Λέσχη» του Γιάννη Μπακογιαννόπουλου στην ΕΡΤ, την πρώτη φορά που είδα τους «Κυνηγούς της Χαμένης Κιβωτού» και τον «Εξωγήινο» στη μεγάλη οθόνη (με ένα διαρκές χαμόγελο σχηματισμένο στο πρόσωπό μου) ή την τελευταία μέρα στο σχολείο. Ιδωμένες πλέον από μακριά, οι μέρες εκείνες μοιάζουν με κάτι συνοικιακά σινεμά στα οποία συχνάζαμε παλιά: στη θέση τους βρίσκονται σήμερα πολυκατοικίες ή σούπερ μάρκετ, μπορούμε να τα επισκεπτόμαστε για πάντα, ωστόσο, χάρη στη φαντασία και τη μνήμη μας.

Γιατί δεν θέλουμε να τα αποχωριστούμε. Είναι κομμάτι του εαυτού μας».

Το διαβάσαμε στο http://www.fatsimare.gr/

Κράτα το Κράτα το

Της Εβδομάδας."Γνήσια Ελληνική συνέπεια..8 Τούρκοι Ικέτες" Νίκος Καραβαζάκης

Ικέσιος Ζεύς

Συγκλονισμό στην ελληνική κοινωνία, στην Ευρώπη μα και στη διεθνή κοινότητα επιφέρει η χθεσινή απόφαση του Αρείου Πάγου, να μη εκδοθούν οι οκτώ ( 8 ) ικέτες Τούρκοι αξιωματικοί.

• Είναι μια παγκόσμιας ακτινοβολίας εκπομπή του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, του «Ικεσίου Διός».
• Είναι μια ιστορική πολιτική απόφαση για τον ελληνισμό στην Ελλάδα αφού πρώτη φορά μετά το 1922 (και μετά το 1974) αντιτάσσεται σε τουρκική απαίτηση και, αφού πρώτη φορά ελληνικός θεσμός εξουσίας, ενεργεί ανεξάρτητα και εκτός προαποφασισμένων πολιτικών πλαισίων.
• Είναι η δεύτερη πολιτική εκδήλωση βροντώδους ελληνικής άρνησης, έναντι της υποταγής και του ραγιαδισμού, μετά το «ΟΧΙ» της 5ης Ιουλίου 2015. Μάλιστα με την συστράτευση και συμπαράσταση της κοινής γνώμης, την οποία αφουγκράστηκαν εύστοχα οι δικαστές.
• Είναι μια πολιτική πράξη, σηματωρός, εν τω γίγνεσθαι των διαπραγματεύσεων για το κυπριακό στην Γενεύη.
• Και, είναι, μια πρωτοπόρα πολιτική πρωτοβουλία στο πλαίσιο των νέων γεωπολιτικών στρατηγικών  και ανακατατάξεων που εξελίσσονται μετά το Brexit και την εκλογή του D. Trump.

Ο ασθμαίνων, ταλαίπωρος και ποικιλοτρόπως αντιδρών και αντιστεκόμενος ελληνικός λαός στην μνημονιακή Κατοχή, βεβαίως και αισθάνεται απελευθερωτική ικανοποίηση από την συγκεκριμένη επιλογή της ανώτατης βαθμίδας των Ελλήνων δικαστών. Και, προσμένει, αυτοί να συνταχθούν μαζί του στα μεγάλα προβλήματα που τον καταδυναστεύουν.

Η δε Τουρκία, να προσέξει μη παγιδευτεί παρορμητικά και σε νέα εστία προστριβών και εντάσεων με τον έως τώρα «βολικό» δυτικό γείτονά της στο Αιγαίο, ο οποίος δείχνει να μην είναι και τόσο «δεδομένος» στις υπερφίαλες ανιστόρητες βλέψεις μα και στις βάρβαρες πράξεις της. Παράλληλα, οι διαπραγματεύσεις για το κυπριακό στην Γενεύη μπορεί να την εγκλωβίσουν στον διεθνή έλεγχο για την αξιοπιστία του πολιτικού πολιτισμού της και την θέση της στα πλαίσια της δημοκρατίας, της ειρήνης και του ανθρώπινου πολιτισμού. Όσο για την πιθανολογούμενη χρήση του «πυρηνικού» όπλου της, που είναι η λαθρομετανάστευση, κατά της Ελλάδας, μπορεί να το αχρηστεύει τελειωτικά και να χρησιμεύσει απελευθερωτικά, ποικιλοτρόπως, για την Ελλάδα.

Νίκος Καραβαζάκης

ΧΆΛΚΙΔΑ. 8 κληρονόμοι αναζητούν 12 σεντούκια με λίρες καί πεντολιρα

Η ιστορία ξεκινάει πριν απο περίπου 5 χρόνια. Λίγο πριν πεθάνει ο παππούς εκμυστηρεύτηκε το μυστικό με τον χάρτη και τα σημάδια στα εγγόνια του. Αρχικώς τα εγγόνια δεν δώσανε ιδιαίτερη σημασία καθότι το θεωρήσανε ως μύθο και ανοησίες. Πλην όμως, όταν ετυχε να βρίσκονται στην περιοχή είδανε ότι τα σημάδια είναι αληθινά! 

"Πρόκειται για έναν θησαυρό, από τους μεγαλύτερους στην Ελλάδα, ο οποίος δεν έχει βρεθεί", είπε ο δικηγόρος τον οποίο επισκέφτηκαν οι κληρονόμοι πριν από δύο χρόνια περίπου για έκδοση άδειας για να ψάξουν για το θησαυρό.

Σύμφωνα με τον ίδιο, υπάρχει ένα εμπόδιο: ο χώρος βρίσκεται σε χώρο που ανήκει της Ιεράς Μητρόπολης Χαλκίδας.

Οι 8 κληρονόμοι αναζητούν 12 σεντούκια με 24.000 λίρες ή πεντόλιρα το καθένα. Αυτά είναι στοιβαγμένα σε ένα χώρο, που είναι ένα μέτρο ύψος, δύο μέτρα μήκος και τρία μέτρο πλάτος. Η αξία δεν έγκειται στο χρυσό, αλλά στα διαμάντια τα οποία υπάρχουν και είναι αμύθητη!  

Μάλιστα, οι ισχυρισμοί των κληρονόμων θεωρούνται βάσιμοι καθώς ο προπροπαππούς τους ήταν ένας από τους εργάτες που βοήθησαν στην ταφή του θησαυρού! 

«Έχουμε όλες τις ενδείξεις ότι υπάρχει ο θησαυρός, ο χώρος ανήκει στην εκκλησία και πρέπει να πάρουμε άδεια για να ψάξουμε». Όπως είπε, έχουν βάλει ήδη άτομα να φυλάνε το χώρο… 

Σύμφωνα με το νόμο, το Ελληνικό Δημόσιο δικαιούται το 50%, καθότι πρόκειται για δημόσιο θησαυρό. 

Το σημείο βρίσκεται σε χώρο ο οποίος αποτελεί ιδιοκτησία της Ιεράς Μητροπόλεως Ιστιαίας, Χαλκίδος και Βορείων Σποράδων από την οποία έχουνε αιτηθεί τη συναίνεση προκειμένου να ακολουθηθεί η νόμιμη διαδικασία εκσκαφής με την έκδοση της άδειας από τον Δικηγόρο των 8«κληρονόμων» του μυστικού, προκειμένου να έρθει στην επιφάνεια ο αμύθητος θησαυρός.

NEWS.gr

Άδωνις Γεωργιάδης: Ζητώ συγγνώμη από τον Εβραϊκό λαό

Με μια μακροσκελή ανάρτηση στο facebook επέλεξε ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Αδωνις Γεωργιάδης, να ζητήσει συγγνώμη από τον Εβραϊκό λαό για τη στάση ανοχής που είχε δείξει απέναντι σε αντισημιτικές απόψεις στο παρελθόν.

Η ανάρτηση του βουλευτή έγινε με αφορμή την ημέρα μνήμης του Ολοκαυτώματος.

«Με την ευκαιρία της Ημέρας Μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος, επιθυμώ να αποσαφηνίσω την ξεκάθαρη θέση μου σχετικά με τις απόψεις μου για τον αντισημιτισμό που αποτελεί καίρια απειλή κατά του Εβραϊκού λαού και πλήγμα στις αξίες της Δημοκρατίας μας και του Δυτικού πολιτισμού.

Στο παρελθόν είχα συνυπάρξει και ανεχτεί τις απόψεις ανθρώπων που έδειξαν ασέβεια στους εβραίους συμπατριώτες μου και γι αυτό το λόγο αισθάνομαι την ανάγκη να ζητήσω συγνώμη από την Εβραϊκή Κοινότητα.

Ακόμα περισσότερο λυπάμαι που υποστήριξα και προώθησα το υβριστικό για τους Εβραίους βιβλίο του Κώστα Πλέυρη.

Τα τελευταία όμως χρόνια έχω μάθει πολλά για τον Εβραϊκό λαό, την ιστορία του και την προσφορά των Ελλήνων Εβραίων στην χώρα μας και έχω προσπαθήσει πολύ και προσπαθώ να ενημερώσω όλους τους συμπολίτες μας για την συνεισφορά τους αυτή.

Πιστεύω ακράδαντα ότι ο αντισημιτισμός δεν έχει και δεν πρέπει να έχει θέση στη δημοκρατία μας και στον πολιτισμό μας.

Το ολοκαύτωμα του Εβραϊκού λαού αποτελεί το μεγαλύτερο αίσχος του σύγχρονου πολιτισμού μας και μέσω της θυσίας του ισχυροποιήθηκε η δημοκρατία, ο αντιρατσισμός, και η πίστη στην ισότητα και την ελευθερία των λαών.»

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝH.gr