Ουάσινγκτον
Σύμφωνα με την κρατούσα θεωρία, η Σελήνη σχηματίστηκε από συντρίμμια που εκτινάχθηκαν στο Διάστημα όταν η Γη συγκρούστηκε και συγχωνεύτηκε με ένα άλλο σώμα στο μέγεθος του Άρη. Τώρα, όμως, Ευρωπαίοι ερευνητές εκτιμούν ότι το σώμα που προσέκρουσε στον πλανήτη μας ήταν ακόμα μεγαλύτερο και κατάφερε να διαφύγει μετά το ατύχημα.
Αν και θεωρείται πια σχεδόν σίγουρο ότι το φεγγάρι αποτελείται από συντρίμμια μιας πρόσκρουσης πριν από περισσότερο από 4 δισεκατομμύρια χρόνια, οι λεπτομέρειες αυτού του βίαιου συμβάντος παραμένουν ακόμα ασαφείς.
Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι η περιεκτικότητα της Σελήνης σε σίδηρο είναι διαφορετική από ό,τι της Γης, ένδειξη ότι ο δορυφόρος σχηματίστηκε από διαφορετικά δομικά υλικά. Η παρατήρηση αυτή, σε συνδυασμό με άλλες αναλύσεις, συνηγορούν στην κρατούσα θεωρία, σύμφωνα με την οποία η Σελήνη αποτελείται κυρίως από θραύσματα ενός σώματος που συγκρούστηκε με τη Γη σε σχετικά χαμηλές ταχύτητες και τελικά έγινε ένα μαζί της.
Υπάρχουν όμως και μελέτες που δεν συμφωνούν με αυτό το σενάριο -για παράδειγμα, η αναλογίες των διαφόρων ισοτόπων οξυγόνου και τιτανίου είναι σχεδόν ίδιες στη Γη και τη Σελήνη, ένδειξη μιας πιθανής κοινής προέλευσης.
Η νέα μελέτη, η οποία έχει γίνει δεκτή για δημοσίευση στην έγκριτη επιθεώρηση Icarus, προσφέρει τώρα μια διαφορετική εικόνα για τη βίαιη γέννηση του φεγγαριού. Η έρευνα βασίστηκε σε υπολογιστικά μοντέλα που δείχνουν ότι η Σελήνη θα μπορούσε να είχε σχηματιστεί από συντρίμμια που εκτινάχθηκαν στο Διάστημα όταν η Γη έπεσε θύμα εγκατάλειψης.
Συγκεκριμένα, τα μοντέλα δείχνουν ότι ένα σώμα μεγαλύτερο ακόμα κι από τον Άρη προσέκρουσε στη Γη με μεγάλη ταχύτητα και μετά συνέχισε την πορεία του, έχοντας χάσει ένα μικρό μόνο μέρος από τη μάζα του.
Η σύγκρουση αυτή θα είχε σχηματίσει έναν αιωρούμενο δίσκο από συντρίμμια πολύ θερμότερα από ό,τι προβλέπει η κρατούσα θεωρία. Οι προσομοιώσεις όμως δείχνουν ότι το μεγαλύτερο μέρος από τα συντρίμμια αυτά προέρχονταν από τη Γη, και όχι από το διερχόμενο σώμα, κάτι που δείχνει να εξηγεί τις παρόμοιες αναλογίες ισοτόπων.
Όπως πάντως επισημαίνει ο επικεφαλής της μελέτης, ο Άντρεας Ρόιφερ του Κέντρου Διαστήματος και Κατοικησιμότητας στη Βέρνη της Ελβετίας, η νέα θεωρία εξηγεί μεν καλύτερα τις παρατηρήσεις, θα πρέπει όμως να επιβεβαιωθεί με νέες προσομοιώσεις και αναλύσεις στα δείγματα της Σελήνης που έφεραν οι αποστολές Apollo τη δεκαετία του 1960.
Αν και θεωρείται πια σχεδόν σίγουρο ότι το φεγγάρι αποτελείται από συντρίμμια μιας πρόσκρουσης πριν από περισσότερο από 4 δισεκατομμύρια χρόνια, οι λεπτομέρειες αυτού του βίαιου συμβάντος παραμένουν ακόμα ασαφείς.
Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι η περιεκτικότητα της Σελήνης σε σίδηρο είναι διαφορετική από ό,τι της Γης, ένδειξη ότι ο δορυφόρος σχηματίστηκε από διαφορετικά δομικά υλικά. Η παρατήρηση αυτή, σε συνδυασμό με άλλες αναλύσεις, συνηγορούν στην κρατούσα θεωρία, σύμφωνα με την οποία η Σελήνη αποτελείται κυρίως από θραύσματα ενός σώματος που συγκρούστηκε με τη Γη σε σχετικά χαμηλές ταχύτητες και τελικά έγινε ένα μαζί της.
Υπάρχουν όμως και μελέτες που δεν συμφωνούν με αυτό το σενάριο -για παράδειγμα, η αναλογίες των διαφόρων ισοτόπων οξυγόνου και τιτανίου είναι σχεδόν ίδιες στη Γη και τη Σελήνη, ένδειξη μιας πιθανής κοινής προέλευσης.
Η νέα μελέτη, η οποία έχει γίνει δεκτή για δημοσίευση στην έγκριτη επιθεώρηση Icarus, προσφέρει τώρα μια διαφορετική εικόνα για τη βίαιη γέννηση του φεγγαριού. Η έρευνα βασίστηκε σε υπολογιστικά μοντέλα που δείχνουν ότι η Σελήνη θα μπορούσε να είχε σχηματιστεί από συντρίμμια που εκτινάχθηκαν στο Διάστημα όταν η Γη έπεσε θύμα εγκατάλειψης.
Συγκεκριμένα, τα μοντέλα δείχνουν ότι ένα σώμα μεγαλύτερο ακόμα κι από τον Άρη προσέκρουσε στη Γη με μεγάλη ταχύτητα και μετά συνέχισε την πορεία του, έχοντας χάσει ένα μικρό μόνο μέρος από τη μάζα του.
Η σύγκρουση αυτή θα είχε σχηματίσει έναν αιωρούμενο δίσκο από συντρίμμια πολύ θερμότερα από ό,τι προβλέπει η κρατούσα θεωρία. Οι προσομοιώσεις όμως δείχνουν ότι το μεγαλύτερο μέρος από τα συντρίμμια αυτά προέρχονταν από τη Γη, και όχι από το διερχόμενο σώμα, κάτι που δείχνει να εξηγεί τις παρόμοιες αναλογίες ισοτόπων.
Όπως πάντως επισημαίνει ο επικεφαλής της μελέτης, ο Άντρεας Ρόιφερ του Κέντρου Διαστήματος και Κατοικησιμότητας στη Βέρνη της Ελβετίας, η νέα θεωρία εξηγεί μεν καλύτερα τις παρατηρήσεις, θα πρέπει όμως να επιβεβαιωθεί με νέες προσομοιώσεις και αναλύσεις στα δείγματα της Σελήνης που έφεραν οι αποστολές Apollo τη δεκαετία του 1960.
Newsroom ΔΟΛ Δημοσίευση: 27 Ιουλ. 2012, 17:31
