Σήμερα η επέτειος της μαύρης μέρας για τους κατοίκους του Διστόμου. 60 χρόνια μετά, ακόμη δεν έχουν νιώσει τη λυτρωτική σπάθη της Νεμέσεως για τα εγκλήματα των Ναζιστών. Τι αναφέρει η Διεθνής Αμνηστία
Περισσότερα από 60 χρόνια μετά τη σφαγή στο χωριό Δίστομο του νομού Βοιωτίας, στις 10 Ιουνίου του 1944 τα θύματα και τις οικογένειές τους εξακολουθούν να στερούνται δικαιοσύνης και επανορθώσεων. Η επιτυχής μέχρι σήμερα αξίωση για κρατική ασυλία εκ μέρους της Γερμανίας τους έχει στερήσει τις επανορθώσεις εκείνες που θα τους προσέφεραν ένα αίσθημα δικαιοσύνης.
«Οποιοσδήποτε ισχυρισμός ότι ένα κράτος έχει ασυλία έναντι αξιώσεων για επανορθώσεις για εγκλήματα πολέμου πρέπει να απορριφθεί και τα θύματα των εγκλημάτων πολέμου πρέπει να είναι σε θέση να λάβουν αποζημιώσεις», είπε ο Γιώργος Κοσμόπουλος, Επικεφαλής της Διεθνούς Αμνηστίας στην Ελλάδα.
Είναι υποχρέωση η αποζημίωση για τα εγκλήματα πολέμου
News247.gr
Όπως έχει εξηγήσει η Διεθνής Αμνηστία, όλα τα θύματα των εγκλημάτων πολέμου, ήδη από το 1907, έχουν δικαίωμα να λαμβάνουν αποζημιώσεις από τα κράτη, για εγκλήματα πολέμου που εκείνα διέπραξαν. Αυτή η υποχρέωση αποζημιώσεως δεν είναι απλά υποχρέωση μιας συνθήκης, αλλά πλέον είναι και μέρος του εθιμικού διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου.
Η Διεθνής Αμνηστία υποστηρίζει το δικαίωμα σε αποζημιώσεις των θυμάτων τέτοιων εγκλημάτων και πιστεύει ότι τα κράτη δεν θα πρέπει να είναι σε θέση να απαγορεύουν μια αστική αγωγή σε ένα ξένο δικαστήριο για μια τέτοια αποζημίωση, όταν τα θύματα δεν έχουν άλλο μέσο να ζητήσουν αποκατάσταση.
Η υπόθεση του Διστόμου
Στην Ελλάδα, το αίτημα επανορθώσεων κατά της Γερμανίας υποβλήθηκε από τους συγγενείς των θυμάτων της σφαγής στο ελληνικό χωριό Δίστομο, όπου στις 10 Ιουνίου 1944 γερμανικές ένοπλες δυνάμεις σκότωσαν εκατοντάδες άμαχους, συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών.
Το 2000, ο Άρειος Πάγος επικύρωσε την απόφαση που εκδόθηκε το 1997 από το ελληνικό πρωτοβάθμιο δικαστήριο, με την οποία το δικαστήριο απέρριψε τον ισχυρισμό της Γερμανίας περί δικαστικής ασυλίας και επιδίκασε αποζημιώσεις στους συγγενείς των θυμάτων. Ο τότε Έλληνας υπουργός Δικαιοσύνης ωστόσο, αρνήθηκε να χορηγήσει την άδεια που απαιτείται για να εκτελεστεί η απόφαση.
Στην περίπτωση της σφαγής του Διστόμου τα θύματα δεν ήταν σε θέση να λάβουν αποζημιώσεις με διοικητικές και δικαστικές διαδικασίες στη Γερμανία, στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, σε οποιαδήποτε επιτροπή αποζημιώσεων ή δια της διπλωματικής προστασίας ούτε από την Ιταλία ή ούτε από την Ελλάδα. Έχοντας εξαντλήσει όλες τις δυνατότητες και, ως εκ τούτου, χωρίς εναλλακτική λύση, αναζήτησαν αποκατάσταση σε ξένα δικαστήρια.
Οι ενάγοντες του Διστόμου, στη συνέχεια, άσκησαν προσφυγή κατά της Ελλάδας και της Γερμανίας ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, το οποίο, το 2002 έκρινε την προσφυγή ως μη-παραδεκτή για το λόγο ότι η Γερμανία είχε δικαστική ασυλία. Τα θύματα στη συνέχεια επιδίωξαν με επιτυχία να επιβάλουν τις αποφάσεις μέσω ιταλικών δικαστηρίων.
Η Γερμανία αρνείται τις αποφάσεις των ιταλικών δικαστηρίων
Η Γερμανία αρνήθηκε να παράσχει την αποζημίωση που είχε επιδικαστεί από τα ιταλικά δικαστήρια και, αντ' αυτού, στις 23 Δεκεμβρίου 2008, κίνησε τη διαδικασία κατά της Ιταλίας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης υποστηρίζοντας ότι η Ιταλία είχε παραβιάσει την ασυλία της.
Στις 3 Φεβρουαρίου 2012 το Διεθνές Δικαστήριο της Δικαιοσύνης στη Χάγη επιβεβαίωσε ότι η Γερμανία είχε νομική ασυλία έναντι μηνύσεων για αποζημιώσεις σε διεθνή δικαστήρια από θύματα των ναζιστικών εγκλημάτων πολέμου, κατά παράβαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους.
Η Διεθνής Αμνηστία υποστήριξε και σε εκείνη την περίσταση το δικαίωμα των θυμάτων να λαμβάνουν αποζημιώσεις. Μετά την απόφαση του Δικαστηρίου θεώρησε ότι το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης είχε κάνει ένα μεγάλο βήμα προς τα πίσω για τα ανθρώπινα δικαιώματα και μετέτρεψε ουσιαστικά το δικαίωμα αποζημίωσης για εγκλήματα πολέμου σε ένα δικαίωμα χωρίς ένδικο μέσο για την εκπλήρωσή του.
Το Δικαστήριο δήλωσε ότι η Γερμανία ήταν υπεύθυνη για εγκλήματα πολέμου που διαπράχθηκαν από τις ένοπλες δυνάμεις της κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου στην Ιταλία και την Ελλάδα, και παραδέχτηκε ότι η απόφασή του μπορεί να αποτρέψει τα θύματα από το να λάβουν αποζημίωση.
Ωστόσο, είπε ότι οι αξιώσεις «θα μπορούσαν να αποτελέσουν αντικείμενο περαιτέρω διαπραγμάτευση» μεταξύ της Γερμανίας και της Ιταλίας «με σκοπό την επίλυση του ζητήματος». Στο βαθμό που η Διεθνής Αμνηστία γνωρίζει, δεν έχει πραγματοποιηθεί καμία διαπραγμάτευση έως και σήμερα με σκοπό την παροχή αποζημίωσης στα θύματα.
«Αν και δεν θα πρέπει να υπάρχει κρατική ασυλία για εγκλήματα πολέμου, πιστεύουμε ότι οι διαπραγματεύσεις εκείνες που θα παράσχουν αποζημιώσεις και επιτέλους ένα αίσθημα δικαιοσύνης για τα θύματα και τις οικογένειές τους πρέπει να ξεκινήσουν άμεσα» είπε ο Γιώργος Κοσμόπουλος, Επικεφαλής της Διεθνούς Αμνηστίας στην Ελλάδα.
Τρυφερή σκηνή ζευγαριού, πιθανότατα άνδρα και εταίρας. Αττική ερυθρόμορφη κύλικα υπογεγραμμένη από τον αγγειοπλάστη Ιέρονα και αποδιδόμενη στον αγγειογράφο Μάκρονα. 490-480 πΧ. Παρίσι – Λούβρο....
Ο ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
της Έλενας Σκαρπίδου
Δεν είναι παράδοξο που η φιλοσοφία του έρωτα εμφανίστηκε κατ’ αρχάς στην Αρχαία Ελλάδααφού εκεί η φιλοσοφία είχε διαχωριστεί πολύ νωρίς από τη θρησκεία. Ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας θα συνθέσουν τις δύο διαστάσεις του έρωτα, την ανωριμότητα και τη σοφία, και πάνω σ’ αυτή τη σύνθεση θα βασιστεί κατ’ αρχάς ο έρωτας στη Δύση. Ωστόσο, θεωρείται ότι η δυναμική κίνηση που αποσπά τον μανιακό ερωτισμό από τη διαστροφή για να τον εξυψώσει στην κορυφή της εξιδανίκευσης προέρχεται από την αγωγή και τη φιλοσοφία.
Πολύ ενδιαφέρον είναι ότι το ρήμα ΑΓΑΠΩ, σε καμία άλλη γλώσσα του κόσμου δεν αρχίζει από το πρώτο γράμμα του αλφαβήτου και δεν τελειώνει με το τελευταίο. Μέσα σ’ αυτό εμπεριέχονται όλα, η αρχή και το τέλος.
Ο πρώτος φιλόσοφος του έρωτα, ο Πλάτων, υπήρξε και ποιητής. Έλεγε ότι η έλξη αυτή ήταν η σύνθεση δύο επιθυμιών οι οποίες συνενώνονται σε μία: την επιθυμία του κάλλους και της αθανασίας. Ποθούμε δηλαδή, ένα ωραίο σώμα γιατί επιθυμούμε να διαιωνιστούμε μέσω ωραίων παιδιών. «Ο έρωτας δεν είναι επιθυμία ομορφιάς, είναι δίψα πληρότητας»[1]. Επίσης πίστευε ότι ο έρωτας εκτός από πολύπλοκη, ανθρώπινη επιθυμία, λειτουργεί ως ανέλπιστος σύμμαχος στο δρόμο για την αληθινή φιλοσοφία. Κι αυτό γιατί βαδίζοντας στην κλίμακα της ερωτικής ανάβασης, καταλήγεις στην επιδίωξη του ιδανικού.
Φυσικά δεν αντιλαμβανόταν τον έρωτα όπως εμείς σήμερα και θα σκανδαλιζόταν με αυτό που εμείς ονομάζουμε έρωτα. Ορισμένες από τις εκδηλώσεις του όπως η εξιδανίκευση της μοιχείας, η αυτοκτονία και ο θάνατος θα του προκαλούσαν αποστροφή και άλλες, όπως η λατρεία της γυναίκας, θα τον είχαν αφήσει άναυδο. Και όσο για τους ιδανικούς έρωτες, όπως του Δάντη για τη Βεατρίκη ή του Πετράρχη για τη Λάουρα, θα τους θεωρούσε ασθένειες ψυχής. Στην πραγματικότητα, για τον Πλάτωνα, ο έρωτας δεν είναι μια σχέση, με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, αλλά μια μοναχική περιπέτεια από την οποία αποκλείεται η γυναίκα ως πρόσωπο που έχει γνώμη και διαμορφώνει τα πράγματα. (“Η Διπλή Φλόγα”, Οτάβιο Παζ).
«Η πιο εντυπωσιακή διάκριση ανάμεσα στην ερωτική ζωή της αρχαιότητας και τη δική μας έγκειται αναμφίβολα στο γεγονός πως οι αρχαίοι έδιναν μεγαλύτερη σημασία στο ίδιο το ένστικτο, ενώ εμείς δίνουμε έμφαση στο αντικείμενό του. Οι αρχαίοι εκθείαζαν το ένστικτο και ήταν προετοιμασμένοι για χάρη του να τιμήσουν ακόμη κι ένα κατώτερο αντικείμενο, ενώ εμείς περιφρονούμε την ενστικτώδη δραστηριότητα αυτή καθαυτή και τη δικαιολογούμε μόνο ανάλογα με τα προσόντα του αντικειμένου».
(S.Freud Τρεις πραγματείες για τη θεωρία της σεξουαλικότητας)
Ο Σωκράτης ορίζει το αντικείμενο της επιθυμίας για εκείνον που το βιώνει με όρους έλλειψης:«ό,τι δεν είναι στη διάθεσή του και ό,τι δεν είναι παρόν και ό,τι δεν κατέχει και ό,τι δεν είναι ο ίδιος και ό,τι του λείπει».
Οι αρχαίοι Έλληνες, από τη μέση αρχαϊκή περίοδο και μετά, διέφεραν από τους αρχαίους Αιγύπτιους, Εβραίους και Ασσυρίους επειδή θεωρούσαν το σεξουαλικό πόθο των ενήλικων ανδρών για ωραίους ανήλικους άρρενες φυσικό και ομαλό, επειδή αρνούντο ότι η εκπλήρωσή του με την ομοφυλοφιλική σεξουαλική επαφή ήταν perse εκτεθειμένη σε θρησκευτικές, νομικές ή ηθικές αντιρρήσεις, επειδή απέδιδαν βιώματα ομοφυλοφιλικού πόθου και σεξουαλικής επαφής σε θεούς και ήρωες και θεωρούσαν τις ομοφυλοφιλικές τους σχέσεις υλικό κατάλληλο για την τέχνη και τη λογοτεχνία κι επειδή χρησιμοποιούσαν ελεύθερα εκφράσεις όπως, είμαι ερωτευμένος, ερωτεύομαι, κυνηγώ, πιάνω, ξελογιάζω, παραδίνομαι και άλλες παρόμοιες για ομοφυλοφιλικές και ετεροφυλοφιλικές σχέσεις εξίσου. Στη λογοτεχνία και στην τέχνη οι ερωτικές σχέσεις αναπαρίστανται με εικόνες αρπαγής, μάχης, πτήσης και καταδίωξης.
Το λεξιλόγιο αυτό δεν χρησιμοποιείται από τον Όμηρο, τον Ησίοδο, τον Αρχίλοχο ή τον Τυρταίο γιατί τότε η ομοφυλοφιλία ήταν ακόμη συγκαλυμμένη. Η μετάβαση σε φανερή έγινε με τη Σαπφώ, τον Αλκμάνα, τον Αλκαίο και τον Σόλωνα και αστραπιαία έγινε σημαντικό θέμα στις εικαστικές τέχνες.
Ήταν λοιπόν, σαφές ότι οι πιο αρρενωποί άνδρες είχαν ομοφυλοφιλικές σχέσεις. Κάθε ώριμος άνδρας, που ονομάζεται εραστής, ακόμα κι αν είναι παντρεμένος με μία ή πολλές γυναίκες, μπορεί να αναλάβει την πνευματική και σεξουαλική εκπαίδευση ενός εφήβου που ονομάζεται ερωμένος. Η διαδικασία προσέγγισης ακολουθούσε πρωτόκολλο που ρύθμιζε το ρυθμό των ερωτοτροπιών και την ανταλλαγή δώρων. Η διείσδυση καθόριζε τους ρόλους. (Στη γυναικεία ομοφυλοφιλία οι σχέσεις ήταν πιο ισοδύναμες).
«Αυτό που προκαλούσε τον έρωτα ενός άνδρα δεν ήταν ο αρρενωπός χαρακτήρας ενός αγοριού, αλλά η σωματική του ομοιότητα με τη γυναίκα, καθώς επίσης και οι θηλυκές του ψυχικές ιδιότητες – η ντροπαλότητά του, η σεμνότητά του και η ανάγκη του για διδασκαλία και βοήθεια. Μόλις το αγόρι γινόταν άνδρας έπαυε να αποτελεί σεξουαλικό αντικείμενο των ανδρών και γινόταν, ίσως, και ο ίδιος εραστής αγοριών. Στην περίπτωση αυτή, επομένως, όπως και σε πολλές άλλες, το σεξουαλικό αντικείμενο δεν είναι κάποιος του ιδίου φύλου, αλλά κάποιος που συνδυάζει τους χαρακτήρες και των δύο φύλων. Είναι σαν ένα είδος συμβιβασμού ανάμεσα σε μια παρόρμηση που επιζητεί έναν άνδρα και σε μια παρόρμηση που επιζητεί μια γυναίκα, με τη ρητή ωστόσο προϋπόθεση ότι το σώμα του σεξουαλικού αντικειμένου (δηλαδή τα γεννητικά όργανα) θα είναι αρσενικό. Έτσι, το σεξουαλικό αντικείμενο είναι ένα είδος αντανάκλασης της ίδιας της αμφιφυλόφιλης φύσης του υποκειμένου».
(S.Freud Τρεις πραγματείες για τη θεωρία της σεξουαλικότητας)
Οι αναπαραστάσεις ενδιαφέρονται κυρίως για τη μονοδρομική σχέση, όπου ο ενήλικας άνδρας ποθεί, κυνηγά και πιάνει τον ανήλικο, ενώ ο ανήλικος μπορεί να παραδοθεί από αγάπη και θαυμασμό για τον ενήλικο, αλλά δεν δοκιμάζει πόθο ή διέγερση.
Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι ο νομοθέτης Λυκούργος όρισε ένα πολύ περίεργο έθιμο για τους νεαρούς Σπαρτιάτες την παραμονή του γάμου τους: ο γαμπρός όφειλε να περάσει την πρώτη νύχτα του γάμου με τη νύφη, η οποία ξυριζόταν και ντυνόταν σαν αγόρι, έτσι ώστε η μετάβαση από την ομοφυλοφιλία στην ετεροφυλοφιλία να γίνει ομαλά. Στην Κρήτη υπήρχε έθιμο για τους νέους να κλέβουν ένα αγόρι και να φεύγουν για να μείνουν μαζί του για κάποιους μήνες προτού επιστρέψουν στην κοινότητα. Η παιδεραστία στη Σπάρτη και την Κρήτη, απ’ ό,τι φαίνεται, ενίσχυε την πίστη και τη δύναμη των πολεμιστών, ενώ για τους Αθηναίους η εκπαίδευση και η καθοδήγηση ήταν το κίνητρο της αγάπης του γηραιότερου προς τον νεότερο. Ο αμοιβαίος πόθος ενήλικων ανδρών όμως, ήταν σπάνιο φαινόμενο και θεωρείτο αναξιοπρεπής και υποτιμητικός και η υιοθέτηση του παθητικού ρόλου κατά την ώριμη ηλικία επέσυρε τη γελοιοποίηση, την περιφρόνηση και την εχθρότητα. Βέβαια, οι Έλληνες αναγνώριζαν ότι ορισμένοι άνθρωποι είναι περισσότερο ομοφυλόφιλοι από άλλους. Λογικό συμπέρασμα πάντως είναι ότι η ελληνική ομοφυλοφιλία δεν ήταν πραγματική ομοφυλοφιλία, αλλά παιδεραστία -ο νέος έπρεπε να έχει φτάσει στο μέγιστο ύψος του και να έχει βγάλει γένια- και η κοινωνία έδειχνε κατανόηση στην ελεύθερη έκφραση των ομοφυλοφιλικών επιθυμιών και απολάμβανε τη χρησιμοποίηση σχετικών θεμάτων στο γραπτό λόγο και στις εικαστικές τέχνες. Το γεγονός αυτό θα πρέπει να το δούμε σε σχέση με την εποχή που τα κορίτσια επίσης παντρεύονταν γύρω στα δεκατέσσερα και ο μέσος όρος ζωής ήταν πολύ χαμηλότερος από τώρα. Έτσι η παιδεραστία των αρχαίων ελλήνων δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή και δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία.
Βέβαια, είναι αναχρονισμός να εφαρμόζεται ο όρος «ομοφυλοφιλία» στην Αρχαία Ελλάδα. Η έννοια είναι πρόσφατη καθώς εμφανίστηκε στην ψυχιατρική του 19ου αιώνα. Ο αρχαίος ερωτισμός διαφοροποιούσε περισσότερο τις παθητικές ή ενεργητικές στάσεις παρά τη θηλυκή ή την αρσενική σεξουαλική ταυτότητα. Ωστόσο, το πρωτείο της τεκνοποίησης παραμένει βασικό κριτήριο που προωθεί την αναπαραγωγή καταδικάζοντας την παθητικότητα και σε συνδυασμό μ’ αυτήν, τη σοδομία.
Το θέμα της ομοφυλοφιλίας είναι πλούσια τεκμηριωμένο καθώς ολόκληρη η ελληνική τέχνη, η λογοτεχνία, το αρχειακό υλικό, με εξαίρεση λιγοστής ποίησης, είναι έργο ανδρών.
(Για περισσότερα δες «Η ομοφυλοφιλία στην Αρχαία Ελλάδα», του K.J.Dover, την Αττική κωμωδία- τον Αριστοφάνη και τους σύγχρονούς του-, το “Συμπόσιο” και τον “Φαίδρο” του Πλάτωνα και το “Κατά Τιμάρχου” του Αισχίνη- στο οποίο διαπραγματεύεται το νόμο της απαγόρευσης συμμετοχής στην πολιτική ζωή σε όποιον είχε δεχτεί χρήματα ή αγαθά ως αμοιβή για ομοφυλοφιλική χρήση του σώματός του- και την ομοφυλοφιλική ποίηση των Ελληνιστικών χρόνων).
Το πρόβλημα είναι ότι έχουμε ελάχιστα στοιχεία στη διάθεσή μας για τη γυναικεία σεξουαλικότητα. Λέγεται ότι οι θεοί του Ολύμπου έστειλαν τον Τειρεσία να ζήσει στον κόσμο επτά χρόνια ως γυναίκα και στη συνέχεια ως άνδρας. Επιστρέφοντας ανέφερε την εμπειρία του στον Δία: οι γυναίκες το απολαμβάνουν πιο πολύ. Ο Δίας δυσαρεστήθηκε τόσο πολύ που του στέρησε το φως.
Αυτό που σίγουρα ξέρουμε είναι ότι η Αθηναϊκή κοινωνία γενικά έτρεφε περιφρονητικές απόψεις για τη διανοητική ικανότητα και αντοχή των γυναικών. Ο Διογένης κάποτε, βλέποντας μια γυναίκα κρεμασμένη σε μια ελιά, αναφωνεί περιχαρής «Μακάρι να είχαν όλα τα δέντρα τέτοιους καρπούς». Ο Σοφοκλής πίστευε ότι «το καλύτερο στολίδι για μια γυναίκα είναι η σιωπή». Ο Αριστοφάνης γράφει στους Σφήκες: «Το αγόρι δείχνει ευγνωμοσύνη ενώ η γυναίκα δεν έχει μόνιμο σύντροφο. Αγαπά τον άντρα της στιγμής».
Οι γυναίκες στην αρχαία Αθήνα ήταν αποκλεισμένες από όλες τις μορφές δημόσιας κοινωνικής και πολιτικής δραστηριότητας καθώς δεν είχαν την ιδιότητα του πολίτη. Συμμετείχαν μόνο σε κάποιες θρησκευτικές γιορτές και τελετουργίες και περνούσαν ολόκληρη σχεδόν τη ζωή τους κλεισμένες στο σπίτι τους. Μόνο οι πολύ φτωχές αναγκάζονταν να δουλέψουν σε επαγγέλματα όπως αυτό της μαμής, της νοσοκόμας, της πωλήτριας στην αγορά τροφίμων, της χορεύτριας και της αυλητρίδας και φυσικά της πόρνης. Δεν είχαν κληρονομικά δικαιώματα ούτε δικαίωμα ιδιοκτησίας και σ’ όλη τους τη ζωή βρίσκονταν υπό την απόλυτη εξουσία κάποιου άνδρα – πρώτα του πατέρα και μετά του συζύγου. Γι’ αυτό και σχεδόν πάντα δεν αναφέρονταν σ’ αυτές με το μικρό τους όνομα αλλά με το όνομα του πλησιέστερου αρσενικού της οικογένειας. Τις πάντρευαν χωρίς τη συγκατάθεσή τους γύρω στα δεκατέσσερα, συχνά με πολύ μεγαλύτερους σε ηλικία άνδρες για να έχουν λιγότερες αξιώσεις για προίκα. Η γέννηση κοριτσιού ήταν πολύ δυσάρεστο γεγονός, ειδικά για τις φτωχές οικογένειες (γιατί αργότερα θα έπρεπε να την προικίσουν) και γι’ αυτό συχνά εγκατέλειπαν τα θηλυκά μωρά έξω από ναούς.
Ο προορισμός των γυναικών ήταν να φροντίζουν τα του οίκου και να φέρνουν στον κόσμο απογόνους. Έτσι, οι περισσότεροι έλληνες πολίτες έχουν μια σύζυγο που κρατάει το σπίτι τους, γεννάει και μεγαλώνει τα παιδιά τους, παλλακίδες, τις οποίες αποκτούσαν ή απήγαγαν, αλλά και εταίρες οι οποίες ήταν οι πιο αξιοσέβαστες και ακριβοπληρωμένες. Υπήρχαν βέβαια και οι πόρνες για τους πιο φτωχούς.[2]
Ο Δημοσθένης εξηγεί «ότι έχουν τις εταίρες για την ηδονή τους, τις παλλακίδες για την καθημερινή φροντίδα του σώματος και τις συζύγους για να δίνουν νόμιμα παιδιά και για να φροντίζουν με αφοσίωση τα σχετικά με το σπίτι».
«Ψυκτήρες οίνου», Ευφρόνιος 500 π.Χ. (Απεικονίζουν συμπόσιο με εταίρες. Αριστερά η Σεκλίνη παίζει δίαυλο, ενώ δεξιά η Σμίκρα παίζει ένα δημοφιλές συμποτικό παιχνίδι[3])
Η κυρίαρχη συμβολική εικόνα της γυναίκας στην κλασσική κουλτούρα είναι αυτή ενός χωραφιού που οργώνεται και σπέρνεται. Εικόνα που συνδύαζε τα στοιχεία της ανισότητας, της διείσδυσης και της αντικειμενοποίησης. Η σπορά και το όργωμα χρησιμοποιείται στην τέχνη και στη λογοτεχνία ως μεταφορά της σεξουαλικής πράξης που έχει όμως σκοπό τη γέννηση νόμιμων παιδιών. Στον αντίποδα έχουμε το παιχνίδι που παραπέμπε στην απόλαυση.
Τα στερεότυπα για τη γυναίκα μοιάζουν με τα σημερινά σε αρκετά σημεία. Τα νάζια, τα παρακάλια, η γκρίνια, η φιλαρέσκεια. Επίσης ο φόβος έκανε μια γυναίκα πιο ελκυστική. Όταν ο Οράτιος πλησιάζει τη Χλόη αυτή το βάζει στα πόδια «σαν ελαφάκι». Η άσκηση βίας σε κάποιες περιπτώσεις αποτελούσε μέρος του παιχνιδιού. Ωστόσο, υπάρχει μια αντίφαση: από τη μια οι γυναίκες είναι παθητικές και τρομαγμένες κι από την άλλη αχόρταγες και ακόρεστες.
Άλλωστε, πολλά κείμενα με συμβουλές για τον έρωτα που γράφτηκαν στην αρχαιότητα από γυναίκες πιστεύεται ότι είναι έργα ανδρών με γυναικείο ψευδώνυμο επειδή το σεξ θεωρείτο γυναικεία έγνοια. Σ’ αυτά διαβεβαιώνουν ότι όσα έγραφαν αντικατόπτριζαν τις γυναικείες επιθυμίες ενώ στην πραγματικότητα επρόκειτο γι’ αυτά που ήθελαν οι άνδρες να θέλουν οι γυναίκες. Απ’ όσο ξέρουμε άνδρες ήταν και όσοι ερεύνησαν την επιστήμη του οργασμού. Ο Ιπποκράτης, πρώτος, περιέγραψε τον γυναικείο και γνώριζε ότι οι σπόροι του καρότου εμπόδιζαν ή και ακόμη διέκοπταν την εγκυμοσύνη. Το πιο περιζήτητο αντισυλληπτικό όμως, ήταν το σίλφιο, που επίσης ανακαλύφθηκε από τους Έλληνες στις ακτές της Βόρειας Αφρικής, τον 7ο αιώνα π.Χ.
Οι γυναίκες στη μινωική Κρήτη αποτελούσαν εξαίρεση καθώς έπαιζαν πολύ σημαντικό ρόλο στην κοινωνία. Ήταν ιέρειες, υφάντριες, τεχνίτριες, έμποροι, διηύθυναν βιοτεχνίες, έπαιρναν μέρος σε αθλητικές εκδηλώσεις και στα τοπικά συμβούλια. Στις τοιχογραφίες απεικονίζονται με έντονη σεξουαλικότητα, ζωηρά χρώματα, υπέροχες, όλο χάρη κινήσεις και απαράμιλλη ομορφιά.
Και στη Σπάρτη γενικά οι γυναίκες ήταν πιο ελεύθερες. Μπορούσαν να σπουδάζουν, έπαιρναν μέρος σε αθλητικούς αγώνες, είχαν κληρονομικά δικαιώματα κι ένα βαθμό σεξουαλικής ελευθερίας.
Η σκέψη των αρχαίων ελλήνων φιλοσόφων βέβαια, διατηρεί την ενότητα του ανθρώπινου είδους, σε δύο όμως εκδοχές: τη γυναικεία, πιο αδύναμη και ανολοκλήρωτη και την ανδρική, πιο ολοκληρωμένη μορφή του είδους. Ο Αριστοτέλης αντιπαραθέτει τον άνδρα που είναι ενεργητικός, δημιουργός της ζωής και της σκέψης, φωτεινός, ξερός, με τη γυναίκα που είναι σκοτεινή, υγρή, κρύα και παθητική. Ο άνδρας είναι ο ήλιος, η γυναίκα το φεγγάρι. Θα μπορούσαμε να δούμε σ’ αυτή την αριστοτελική αντιπαράθεση μια διάκριση ανάμεσα στο έλλογο, απολλώνιο στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης που αποδίδεται στον άνδρα και το πιο ζωικό, ενστικτώδες, διονυσιακό στοιχείο που εκπροσωπείται από τη γυναίκα.
Παρόλες τις διακρίσεις, όποια κι αν είναι η θέση τους στην κοινωνία, οι Έλληνες, άνδρες και γυναίκες οφείλουν να έχουν αγάπη και αλληλοσεβασμό, όπως και να διδάσκονται ο ένας από τον άλλο.
Η αλήθεια είναι πάντως, ότι στην ιστορία δεν έμειναν οι πιστές και ενάρετες γυναίκες αλλά μερικές έξυπνες και καλλιεργημένες εταίρες…
(Δες το βιβλίο της Ντέμπρα Χάμελ «Η δίκη μιας εταίρας», τα «Ηθικά Νικομάχεια», του Αριστοτέλη -καθώς το προνόμιο που αποδίδεται στην αγάπη εαυτού ως στήριγμα στην αγάπη για τον άλλο ξεκινά, από φιλοσοφικής απόψεως, απ’ αυτόν).
[2] Οι πόρνες του 4ου π.Χ. αιώνα γνωστοποιούσαν τις υπηρεσίες τους στερεώνοντας καρφιά στις σόλες των σανδαλιών τους που σχημάτιζαν ερωτικά μηνύματα –π.χ. «ακολούθει» - τα οποία καθώς περπατούσαν άφηναν αποτυπώματα στους χωμάτινους δρόμους ώστε κάθε ενδιαφερόμενος να μπορεί να ακολουθήσει τη διαδρομή και να τις βρει.
[3]Οι Αρχαίοι Έλληνες αγαπούσαν πολύ ένα τυχερό παιχνίδι που το έλεγαν κότταβο και μ’ αυτό προέβλεπαν το μέλλον των εραστών. Το έπαιζαν κατά τη διάρκεια των συμποσίων. Στον κότταβο έκαναν μια ψευτοσπονδή, δηλαδή έχυναν λίγο κρασί σ’ ένα μεταλλικό σκεύος που ήταν τοποθετημένο λίγο πιο πέρα, δεν μνημόνευαν όμως το όνομα του θεού αλλά του αγαπημένου προσώπου, και αν το κρασί έπεφτε μέσα στο σκεύος ήταν καλός οιωνός για τον επίδοξο εραστή. Αυτό το παιχνίδι, με ρίζες στη Σικελία, ήταν πολύ δημοφιλές στις παρέες των νεαρών Αθηναίων και δεν ήταν καθόλου μια περαστική μόδα αφού η γλώσσα εμπλουτίστηκε με πλήθος λέξεων με την ίδια ρίζα.
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΣΕΞ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
«Η ελληνική κυβέρνηση θέλει μια συμφωνία-επίλυση. Να είναι αυτή η τελευταία διαπραγμάτευση», δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης μιλώντας στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων. Εξέφρασε την πεποίθηση ότι οι ευρωπαίοι ηγέτες μπορούν να λάβουν τις απαραίτητες αποφάσεις ακόμα και μέσα σε λίγες ώρες, αρκεί να συναντηθούν και να διαθέτουν την απαραίτητη πολιτική βούληση. Έκανε λόγο για «ιστορική ευθύνη» της ευρωπαϊκής ηγεσίας απέναντι στους λαούς της Ευρώπης. Αναφερόμενος στις προτάσεις των δανειστών, ο κ. Βαρουφάκης είπε πως «η συμφωνία που μας προσφέρθηκε, σε απάντηση της δικής μας πρότασης, είναι μια συμφωνία που δεν είναι βιώσιμη», επισημαίνοντας δε ότι σε αυτό δεν διαφώνησε και ο γερμανός ομόλογός του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, με τον οποίο συναντήθηκε χθες Δευτέρα. Πρόσθεσε ότι η ελληνική θέση είναι ότι «εάν συμφωνήσουμε σε αυτά που μας ζητούν, σε έξι, δώδεκα μήνες, θα είμαστε και πάλι στο Βερολίνο, στις Βρυξέλλες – να συζητάμε την ελληνική κρίση». Σε ομιλία που εκφώνησε το βράδυ της Δευτέρας στη γερμανική πρωτεύουσα, ο υπουργός Οικονομικών υποστήριξε οτι οι προτάσεις των θεσμών αναφέρονται σε οικονομικά ανέφικτα νούμερα όπως η πρόβλεψη για την ανάπτυξη και τα πρωτογενή πλεονάσματα. Έκανε λόγο για την ανάγκη μιας λύσης η οποία θα περιλαμβάνει το θέμα του χρέους, θα συνδέει την αποπληρωμή του με την ανάπτυξη και θα προβλέπει επενδυτικό πακέτο. Τόνισε δε ότι η κυβέρνηση δεν θα υπογράψει νέο μνημόνιο, ενώ σημείωσε κατ´ επανάληψη ότι η χώρα χρειάζεται μεταρρυθμιστικό πακέτο και ότι δεν συνιστούν μεταρρυθμίσεις οι περικοπές στις συντάξεις ή η αύξηση των τιμών των φαρμάκων. Ο κ. Βαρουφάκης επανέλαβε επίσης την πρότασή του για εκφώνηση μιας «ομιλίας ελπίδας» από την καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ προς τους Έλληνες, στο πρότυπο της ομιλίας του αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Τζέιμς Μπερνς το 1946 στην Στουτγκάρδη, με αφορμή το Σχέδιο Μάρσαλ.
Τρεις Ελληνες θα συμμετάσχουν στη φετινή συνεδρίαση της λέσχης Bilderberg, που θα γίνει τις επόμενες ημέρες στην Αυστρία και ανάμεσα στις θεματικές της οποίες βρίσκεται και το ελληνικό ζήτημα. Η φετινή συνεδρίαση της λέσχης Bilderberg θα γίνει από τις 11 έως τις 14 Ιουνίου στο Τελφς της Αυστρίας με τη συμμετοχή 140 ατόμων από 22 χώρες. Ανάμεσά τους και τρεις Ελληνες. Πρόκειται για τους Δημήτρη Παπαλεξόπουλο, διευθύνοντα σύμβουλο του Τιτάνα, Παναγιώτη Πικραμμένο, πρώην πρωθυπουργό της χώρας (επικεφαλής της υπηρεσιακής κυβέρνησης από τις 16 Ιουνίου έως τις 20 Ιουνίου του 2012) και πρώην πρόεδρο του ΣτΕ, και τον Λουκά Τσούκαλη, πρόεδρο του ΕΛΙΑΜΕΠ. imerisia.gr Ο Δημήτρης Παπαλεξόπουλος Ο Παναγιώτης Πικραμμένος Ο Λουκάς Τσούκαλης Οπως σημειώνεται και στον ιστότοπο της λέσχης, όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, στην 63η σύνοδο, έχει κληθεί να συμμετέχει ένα γκρουπ πολιτικών ηγετών και ειδικών από το χώρο της βιομηχανίας, των οικονομικών, την ακαδημαϊκή κοινότητα και τα ΜΜΕ Ανάμεσα στα βασικά θέματα που θα τεθούν προς συζήτηση το τετραήμερο της συνόδου, θα είναι και αυτό της Ελλάδας. Συγκεκριμένα, η λίστα των βασικών θεμάτων που θα συζητηθούν, όπως αναγράφονται στον ιστότοπο της λέσχης Bilderberg έχει ως εξής:
Τεχνητή νοημοσύνη
Ασφάλεια στο Ιντερνετ
Χημικά όπλα -Απειλές
Τρέχοντα οικονομικά θέματα
Ευρωπαϊκή Στρατηγική
Παγκοσμιοποίηση
Ελλάδα
Ιράν
Μέση Ανατολή
ΝΑΤΟ
Ρωσία
Τρομοκρατία
Ηνωμένο Βασίλειο
ΗΠΑ
Αμερικανικές εκλογές
Η λέσχη Bilderbrg ιδρύθηκε το 1954 και οι ετήσιες διασκέψεις της αποσκοπούν στην προώθηση του διαλόγου μεταξύ Ευρώπης και Βόρειας Αμερικής. Οπως φέτος, έτσι και κάθε χρόνο, 120 με 150 καλούνται να λάβουν μέρος στη συνδιάσκεψη. Περίπου τα 2/3 των συμμετεχόντων προέρχονται από την Εύρώπη και οι υπόλοιποι από τη Βόρειο Αμερική. Από όλους αυτούς, το 1/3 προέρχονται από το χώρο της πολιτικής και τα 2/3 από όλα τα υπόλοιπα πεδία.
Οπως σημειώνεται στον ιστότοπο της λέσχης, η ετήσια αυτή συνάντηση αποτελεί ουσιαστικά ένα φόρουμ ανεπίσημων συζητήσεων για σημαντικά θέματα που συμβαίνουν στον πλανήτη. Ενας από τους όρους που υπάρχουν είναι ότι ναι μεν οι πληροφορίες που διακινούνται μπορούν να χρησιμοποιούνται από τους συμμετέχοντες αλλά δεν μπορούν να αποκαλυφθούν ούτε η ταυτότητα, ούτε η καταγωγή του ομιλητή. Επίσης, στον ιστότοπο της λέσχης σημειώνεται ότι οι συνδιασκέψεις δεν καταλήγουν σε κάποιο επιθυμητό αποτέλεσμα και δεν συντάσσονται πρακτικά. Επιπλέον, δεν προτείνονται λύσεις, δεν γίνονται ψηφοφορίες και δεν εκδίδονται πολιτικές δηλώσεις.
Στον εισαγγελέα αναμένεται να οδηγηθεί αύριο ο 47χρονος αρχιφύλακας της ΕΛ.ΑΣ. που συνελήφθη, κατηγορούμενος ότι σκότωσε την ηλικίας 7 ετών κόρη του στον Εύοσμο Θεσσαλονίκης. Ο κατηγορούμενος ως παιδοκτόνος παραμένει κρατούμενος στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης, όπου εξετάζεται από τους συναδέλφους του που ερευνούν την υπόθεση.
Στο μεταξύ, τα πρώτα στοιχεία της ιατροδικαστικής εξέτασης «δείχνουν» ότι ο θάνατος της μικρής Χρύσας προήλθε από ασφυξία, γεγονός που ενισχύει την αρχική εκτίμηση ότι ο 47χρονος στραγγάλισε την ανήλικη κόρη του. Μέχρι στιγμής -πάντως- δεν έγινε γνωστό τι ήταν αυτό που «όπλισε» τα χέρια του κατηγορούμενου άνδρα.
Η υπόθεση, που προκάλεσε πανελλήνιο σοκ, εξελίχθηκε νωρίς το απόγευμα στην οδό Νεμέας, όπου ζούσε ο 47χρονος μαζί με τη σύζυγό του και τα δύο ανήλικα παιδιά τους. Την ώρα του εγκλήματος, ο κατηγορούμενος βρισκόταν στο διαμέρισμα μαζί με την 7χρονη. Η σύζυγός του έλειπε εκείνη την ώρα από το σπίτι, όπως επίσης το -ηλικίας ενός έτους- μικρότερο παιδί τους. Μετά το αποτρόπαιο έγκλημα, ο ίδιος επικοινώνησε με την 'Αμεση Δράση, την οποία κάλεσε να στείλει αστυνομικές δυνάμεις στην περιοχή. Ο αστυνομικός που υπηρετεί στα ΜΑΤ Θεσσαλονίκης, επέστρεψε πριν από λίγες μέρες στην υπηρεσία του, έπειτα από πολύμηνη άδεια ανατροφής που είχε λάβει, λόγω της γέννησης του δεύτερου παιδιού του. Όπως έγινε γνωστό, δεν είχε απασχολήσει κατά το παρελθόν την υπηρεσία του για κάποιο πειθαρχικό παράπτωμα. Πληροφορίες αναφέρουν ότι αντιμετώπιζε πριν από δέκα και πλέον χρόνια προβλήματα άγχους, αλλά έκτοτε δεν φαίνεται να αναφέρθηκε κάποιο ψυχοσωματικό πρόβλημα.
H ανακοίνωση της Αστυνομίας
Συνελήφθη σήμερα (09-06-2015) το μεσημέρι, από αστυνομικούς της Διεύθυνσης Ασφάλειας Θεσσαλονίκης, 47χρονος Αρχιφύλακας που υπηρετεί σε Υπηρεσία της Θεσσαλονίκης, καθώς κατηγορείται για την ανθρωποκτονία της 7χρονης κόρης του.
Η έρευνα είναι σε εξέλιξη προκειμένου να διακριβωθούν τα αίτια και οι συνθήκες της ανθρωποκτονίας, που έλαβε χώρα λίγο πριν τη σύλληψή του, εντός της οικίας του στον Εύοσμο Θεσσαλονίκης.
Ο Αλέξης Τσίπρας και κατά την προχθεσινή του τριτολογία στη Βουλή τόνισε πως οι δανειστές λένε μόνο τί θα πάθει η Ελλάδα αν δεν υποκύψει, δεν λένε όμως τί θα πάθουν και οι ίδιοι αν εξωθήσουν την κατάσταση στα άκρα.
Όσο, όμως, κι αν κάποιοι πιστεύουν ή θέλουνν να πιστεύουν ότι η Ευρωζώνη είναι θωρακισμένη, οι αγορές που τόσο λατρεύουν κατά τα άλλα οι Θεσμοί δεν «ισχυρίζονται» το ίδιο.
Δείτε τι εγινε στα διετή ομόλογα χωρών της Ευρωζώνης, από τις 18.00 της Παρασκευής, που ανακοινώθηκε η μη πληρωμή της δόσης στο ΔΝΤ, μέχρι το περ. Σάββατο, όπως καταγράφεται στο olympia.gr.:
Επιφυλακτικός εμφανίστηκε ο διευθυντής του Γεωδυναμικού Ινστιτούτου του Αστεροσκοπείου Αθηνών, Άκης Τσελέντης, για τον σεισμό στον Βόρειο Ευβοϊκό και δεν απέκλεισε έναν ισχυρό μετασεισμό.
Ισχυρή σεισμική δόνηση μεγέθους 5,3 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ καταγράφηκε από σεισμογράφους σήμερα Τρίτη, το πρωί. Σύμφωνα με το Γεωδυναμικό Ινστιτούτο του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών, ο σεισμός έγινε 04:09 ώρα Ελλάδας, με επίκεντρο τον θαλάσσιο χώρο 26 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Χαλκίδας.
Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά: «Μετά τον πρώτο σεισμό, είχαμε την εκδήλωση 15 σεισμών μικρότερου μεγέθους, της τάξης των 2 έως 3,5 βαθμών της κλίμακας ρίχτερ. Αυτός ο σεισμός προήλθε από ένα μικρό ρήγμα το οποίο υπάρχει στον Βόρειο Ευβοϊκό κόλπο και δεν έχει καμία σχέση με το ρήγμα της Αταλάντης».
Την ακρόαση του Γιάννη Στουρνάρα από την Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας για την υπόθεση της Siemens πρόκειται να ζητήσει η πρόεδρος της Βουλής και πρόεδρος της Επιτροπής, Ζωή Κωνσταντοπούλου, ώστε ο πρώην υπουργός Οικονομικών να ενημερώσει για τον εξωδικαστικό συμβιβασμό ανάμεσα στο ελληνικό δημόσιο και τη γερμανική εταιρεία, τον οποίο υπέγραψε.
Στη συνεδρίαση, στην οποία οι βουλευτές απευθύνουν ερωτήσεις προς τον πρώην πρόεδρο της Εξεταστικής Επιτροπής για την Siemens, Σήφη Βαλυράκη, η κα Κωνσταντοπούλου αφού ανέφερε ότι αμφισβητεί την εγκυρότητα αυτού του συμβιβασμού ενημέρωσε για την πρόθεσή της να κληθεί ενώπιον της Επιτροπής ο κ. Στουρνάρας, «που τον υπέγραψε εκπρόθεσμα, τον Αύγουστο του 2012» διότι – όπως είπε η κα Κωνσταντοπούλου – «σε μια τόσο δεινή θέση για τη χώρα δεν νομίζω ότι έχει κανείς την εξουσία να παραιτείται από τέτοιες αξιώσεις».
Η πρόεδρος της Βουλής, απεύθυνε προς τον κ. Βαλυράκη ερώτημα για το πώς οδηγηθήκαμε από το πόρισμα της Εξεταστικής, που μιλά για μίνιμουμ ζημίας 2 δισ., σε έναν συμβιβασμό επονείδιστο και επιζήμιο για το Δημόσιο, το οποίο «παραιτείται από κάθε άλλη αξίωση και παρέχει μάλιστα το πολύτιμο πιστοποιητικό χρηστής λειτουργίας και διαφάνειας στη Siemens , όταν θα μπορούσε να πιέσει με αυτό την εταιρεία και να δώσει στοιχεία αλλά και να αποζημιώσει».
Μόνο ένας άνθρωπος στους 20 πάνω στη Γη (ποσοστό 4,3%) δεν έχει κανένα πρόβλημα και εμφανίζεται απόλυτα υγιής. Το 2013, περίπου το ένα τρίτο των παιδιών ηλικίας έως τεσσάρων ετών (ποσοστό 36%) στις ανεπτυγμένες χώρες δεν είχαν κανένα πρόβλημα υγείας, ενώ μεταξύ των ανθρώπων άνω των 80 ετών το ποσοστό αυτό ήταν μόλις 0,03%, δηλαδή μόνο τρεις ηλικιωμένοι στους 10.000 ήσαν απόλυτα υγιείς. Πάνω από το 95% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει κάποιο πρόβλημα υγείας, λιγότερο ή περισσότερο σοβαρό. Μάλιστα, πάνω από το ένα τρίτο των ανθρώπων έχουν τουλάχιστον πέντε διαφορετικά προβλήματα. Oι πόνοι στη μέση και η κατάθλιψη είναι τα δύο συχνότερα μη θανατηφόρα προβλήματα υγείας σε κάθε χώρα και για τα δύο φύλα, έχοντας αυξηθεί πάνω από 50% μετά το 1990. Αυτά είναι τα βασικά -και αποκαλυπτικά- συμπεράσματα μιας νέας διεθνούς έρευνας, που μόλις δημοσιεύθηκε στο έγκριτο ιατρικό περιοδικό "The Lancet". Η μελέτη δείχνει ότι μπορεί οι άνθρωποι να ζουν πια περισσότερα χρόνια σε όλο τον κόσμο, όμως παράλληλα περνούν περισσότερο χρόνο με μία ή περισσότερες -συνήθως μη θανατηφόρες- παθήσεις. Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή ιατρικής Θίο Βος του Πανεπιστημίου Ουάσιγκτον των ΗΠΑ, δήλωσαν ότι πολλοί άνθρωποι πάσχουν από προβλήματα που δεν έχουν τύχει της δέουσας προσοχής, όπως μυοσκελετικές, ψυχικές και συμπεριφορικές παθήσεις. Όπως τόνισε ο Βος, «το θέμα δεν είναι μόνο να ζει κανείς μέχρι τα βαθιά γεράματα, αλλά να ζει και με υγεία». Η «Μελέτη για το Παγκόσμιο Βάρος των Ασθενειών 2013», που περιλαμβάνει στοιχεία για 301 οξείες και χρόνιες παθήσεις σε 188 χώρες, δείχνει ότι διεθνώς το ποσοστό των «χαμένων ετών υγιούς ζωής» λόγω κάποιας ασθένειας αυξήθηκε από 21% το 1990 σε 31% το 2013 (τελευταία διαθέσιμα στοιχεία). Η έρευνα προειδοποιεί ότι, καθώς ο παγκόσμιος πληθυσμός γερνάει και αυξάνει το ποσοστό των ηλικιωμένων, ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν με κάποιο πρόβλημα υγείας, αναμένεται να αυξηθεί με γρήγορο ρυθμό στις επόμενες δεκαετίες. Μεταξύ 1990-2013, παρατηρήθηκε μια μεταβολή στις κύριες αιτίες απώλειας της υγείας. Οι πόνοι στη μέση και στον αυχένα, η κατάθλιψη, η αναιμία λόγω σιδηροπενίας και η απώλεια ακοής λόγω γηρατιών παίζουν πλέον μεγαλύτερο ρόλο διεθνώς. Ειδικότερα, τα μυοσκελετικά προβλήματα (πόνοι μέσης, αυχένα, αρθριτικά κ.α.), καθώς επίσης οι ψυχικές διαταραχές (κυρίως κατάθλιψη, άγχος και κατάχρηση ναρκωτικών και άλλων ουσιών), είναι οι αιτίες για σχεδόν το ήμισυ των προβλημάτων υγείας στη Γη. Σε διεθνές επίπεδο,γράφει το Αθηναικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο αριθμός των ατόμων με σοβαρές παθήσεις αυξήθηκε σημαντικά κατά τα τελευταία 23 χρόνια, ενώ όσοι έχουν πάνω από δέκα παθήσεις, αυξήθηκαν κατά 52%. Το 2013, έξι χρόνια προβλήματα βασάνιζαν ένα μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού: χαλασμένα δόντια (2,4 δισεκατομμύρια άνθρωποι), πονοκέφαλοι (1,6 δισεκατομμύρια), αναιμία από έλλειψη σιδήρου (1,2 δισεκατομμύρια), απώλεια ακοής λόγω ηλικίας (1,23 δισεκατομμύρια), έρπης γεννητικών οργάνων (1,12 δισεκατομμύρια) και ημικρανίες (850 εκατομμύρια). Σημαντική αύξηση παρουσιάζουν μεταξύ 1990-2013 παθήσεις όπως το Αλτσχάιμερ (92%) και η οστεοαρθρίτιδα (75%). Συχνά, τα προβλήματα από μια πάθηση αυξάνονται πολύ ταχύτερα από ό,τι οι θάνατοι εξαιτίας αυτής της πάθησης. Για παράδειγμα, ενώ μεταξύ 1990-2013 τα περιστατικά διαβήτη παγκοσμίως αυξήθηκαν κατά 43%, οι θάνατοι λόγω διαβήτη αυξήθηκαν μόνο κατά 9%.
