 |
| Αμαλία Τραβασάρου Πρ.ραδιοπαραγωγός Μελβούρνης |
«Μ ο ν ό λ ο γ ο ι...
μιας φευγάτης φίλης...»
Μακρινοί, απόμακροι λογισμοί σηματοδοτούν το στίγμα της απομόνωσης...
Γέρνει η μέρα του νου να ξαποστάσει στο πράσινο χαλί
της ελπίδας του αύριο... και σε θυμάμαι χλωμή, ξανθή, λεπτή, εύθραυστη, με τη σοφία της ήρεμης συγκατάβασης, να επιδοκιμάζεις την "καιόμενη βάτο" της φίλης σου...
Βραχονησίδα μεσοπέλαγα διεκδικούμενη από δυο ασυμβίβαστους κόσμους... στο ταξιδεμό της, στ’ αγύριστο ταξίδι της εμπειρίας στη γη της επαγγελίας...
Αναμαλλιάρα γριά μάνα ταξιδευτού... Γυναίκα ναυτικού λες, σκαρφαλωμένη το χάραμα στην πέτρινη κορφή του ακρωτηριού, σε κάποιο πάλλευκο νησί του Αιγαίου, να προκαλεί την αρμονία των χρωμάτων της ροδαυγής ντυμένη το χρώμα των κοράκων.
Φιγούρα γραφική, τραγική, ν’ αγναντεύει με μάτι γερακίσιο
το πέλαγος της ψυχής... καρτερώντας τ’ ανείπωτο...
Σκαρί δοκιμασμένο στου καιρού τα σκιρτήματα, τα νάζια,
τα ξεσπάσματα, τα καραβοτσακίσματα...
Ανεμοδαρμένη παντιέρα κάποιου ανυπότακτου σκαριού,
ν’ αρμενίζει τις ανθρωπο-θάλασσες απ’ το Βορρά στο Νότο, ακούραστη τη μια, ξεθεωμένη την άλλη, να κυνηγά πεισματικά στα δύσβατα του νου, Λόγο... ύπαρξης.
Αμαλία Γ. Τραβασάρου <3 p="">
Δεκέμβριος 1997
No comments:
Post a Comment