Τραγωδία."Όποιος μπορέσει ας σωθή· η Σμύρνη καίεται".Η καταστροφή της Σμύρνης σε σπάνια καρέ.

News247.gr./Ιωάννα Μπρατσιάκου

«Οι γονείς μου κατοικούσαν στη Σμύρνη και ωνομάζοντο Ανδρομάχη και Κωνσταντίνος Χατζημάρκου. Ο πατέρας μου είχε ξενοδοχείο ύπνου, καφενείο και ηλεκτροκίνητο καφετριβείο “η Μόκα” στην προκυμαία της Σμύρνης. Γεννήθηκα στη Σμύρνη, στο ξενοδοχείο μας, στες 15 Μαρτίου του 1909. Επειδή οι αδελφές μου μεγάλωσαν και δεν ήθελε ο πατέρας μου να ζούμε στο ξενοδοχείο, κατοικήσαμε σ’ άλλο προάστειο, τον Κιός Τεπέ. Το σπίτι μας ήταν μία ωραία έπαυλις σ’ένα ύψωμα, από όπου εφαίνετο ωραία η κίνησις του κόλπου…

Η ζωή μας κυλούσε ήρεμη και ανέφελη, την ευτυχία μας δε τη μεγάλωσε ο Ελληνικός στρατός, που κατέλαβε τη Σμύρνη. Θυμούμε μάλιστα με τι λαχτάρα στες 2 Μαΐου 1919 τους υποδεχθήκαμε στο σπίτι μας, τον χορό που έδωσε ο πατέρας μου στον 1ον λόχο των ευζώνων, που ήλθε στο χωριό καθώς και τον Εθνικόν Ύμνον που για πρώτη φορά έπαιξα στο πιάνο με την αδελφούλα μου. Έτσι πέρασαν τρία χρόνια γεμάτα χαρά και ευτυχία, που βλέπαμε τη Σμύρνη μας γαλανόλευκη.

Η ευτυχία μας όμως δεν βάσταξε πολύ· και μια μέρα του 1922, στες 14 Αυγούστου , μάθαμε την οπισθοχώρησι του Ελληνικού στρατού. Στην αρχή μας φάνηκε απίστευτο, γιατί ο εγωϊσμός μας δεν μας άφινε να το πιστέψωμε.

Και όμως ένα Σάββατο… ακούστηκε ο φοβερός ερχομός των Τούρκων…»

Η Αμφιλύκη Χατζημάρκου, ήταν ένα κορίτσι που μεγάλωνε στη Σμύρνη ανέμελα και με σχετική οικονομική άνεση μέχρι την καταστροφή της πόλης το Σεπτέμβριο του 1922. Η αφήγησή της αναβιώνει μια από τις πιο μαύρες σελίδες της ελληνικής ιστορίας, τη σφαγή και την πυρπόληση της Σμύρνης, που σφράγισε επί της ουσίας το θάνατο του ελληνισμού της Μικράς Ασίας και την αποτυχία της υλοποίησης της Μεγάλης Ιδέας. Μικρασιατική Καταστροφή για τους Έλληνες, Αγώνας Ανεξαρτησίας (Kurtuluş Savaşı) για τους Τούρκους ...

Το Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου 1923 ο τουρκικός στρατός, ο ίδιος ο Μουσταφά Κεμάλ και οι άτακτοί του, μπήκαν στην Σμύρνη. Επτά μέρες πριν είχε αποχωρήσει και το τελευταίο ελληνικό στρατιωτικό τμήμα από τη Μικρά Ασία με το Μέτωπο να έχει καταρρεύσει από τις παραμονές του Δεκαπενταύγουστου.

Η ήττα του Ελληνικού στρατού και η κατάληψη της πόλης από τους κεμαλικούς βρήκε την οικογένεια της Αμφιλύκης απροετοίμαστη. Αναζήτησαν ασφάλεια «στο στόμα του λύκου», στο ξενοδοχείο της Προκυμαίας, αλλά κατάφεραν να σωθούν με τη βοήθεια ενός άλλου ξενοδόχου μουσουλμάνου, πιθανόν του Ναΐμ Μούλαβιτς, ιδιοκτήτη των «Σμύρνα Παλάς» και «Σπλέντιτ Παλάς». Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι αντάλλασαν εξυπηρετήσεις και προστασία κατά τη διάρκεια της οθωμανικής κυριαρχίας και της ελληνικής κατοχής του 1919-1922, ως τεχνολογία επιβίωσης απέναντι στις υπερβάσεις των αρχών και τη βιαιότητα των ατάκτων ενόπλων ομάδων. Μόνο που τον Αύγουστο – Σεπτέμβριο του 1922 οι παλιές ασφαλιστικές δικλείδες αποδείχθηκαν ανεπαρκείς…

Φωτιά, μαχαίρι και θάλασσα

Όποιος μπορέσει ας σωθή· η Σμύρνη καίεται

«Την Τετάρτη το βράδυ έρχεται ο Τούρκος ξενοδόχος και μας λέγει: “Όποιος μπορέσει ας σωθή· η Σμύρνη καίεται”» περιγράφει η Αμφιλύκη Χατζημάρκου στην σπάνια σήμερα έκδοση «Από τας ημέρας της Μικρασιατικής Καταστροφής, Αυτοβιογραφίαι των Προσφύγων Κοριτσιών του Οικοτροφείου του Διεθνούς Συνδέσμου Γυναικών» (Αθήνα, 1926). «Βγήκαμε όλοι έξω και βλέπομε τη Σμύρνη να καίεται από τέσσερα μέρη και όλος ο κόσμος να φωνάζη και να μη ξεύρη που πηγαίνει. Ο πατέρας μου βλέποντας το κακό που γινότανε έξω, αποφάσισε να καούμε εκεί για να μη πέσωμε στα χέρια των θηρίων αυτών».

Ο πατέρας μου βλέποντας το κακό που γινότανε έξω, αποφάσισε να καούμε εκεί για να μη πέσωμε στα χέρια των θηρίων αυτών.

«Η απόφασις του ήτο σταθερά. Η μητέρα μου κ’ εμείς με κλάματα τον παρακαλούσαμε να φύγωμε. Τόσο τραγικό το σύμπλεγμα αυτό φάνηκε στον Τούρκο ξενοδόχο που ήρθε και είπε στη μητέρα μας: “Έλα πάρε τα παιδιά σου και θα σωθούμε όλοι μαζί. Έχω ατμάκατο”. Μια αχτίνα χαράς μας παρηγόρησε και αφού μας έδωσαν σκεπάσματα οθωμανικά μαζί με τη μητέρα και αδελφή του ξενοδόχου μας παρέλαβον μερικοί ωπλισμένοι Τούρκοι και μας πήγαν στην ατμάκατο. Προχωρήσαμε λίγο και ύστερα από πολλά εμπόδια, γιατί τα πτώματα των πνιγμένων κτυπούσαν δεξιά και αριστερά στην ατμάκατο, σταθήκαμε στο μέσον του κόλπου. Μπροστά στα μάτια μας είχαμε το τραγικό θέαμα, που μας παρουσιάζει φωτιά, μαχαίρι και θάλασσα. Σ’ όλη μου τη ζωή δε θα ξεχάσω την τραγική αυτή νύχτα».

Μπροστά στα μάτια μας είχαμε το τραγικό θέαμα, που μας παρουσιάζει φωτιά, μαχαίρι και θάλασσα. Σ’ όλη μου τη ζωή δε θα ξεχάσω την τραγική αυτή νύχτα.

  Η μεγάλη πυρκαγιά εκδηλώθηκε αρχικά στην αρμενική συνοικία από την ανατίναξη της Αρμενικής Εκκλησίας του Αγίου Νικολάου. Με τη βοήθεια του ευνοϊκού για τους Τούρκους ανέμου (που έπνεε αντίθετα από την τουρκική συνοικία) και της βενζίνης με την οποία ράντιζαν τα σπίτια, η φωτιά κατέκαψε όλη την πόλη, εκτός από τη μουσουλμανική και την εβραϊκή συνοικία.

Η φωτιά διήρκεσε από τις 13 έως τις 17 Σεπτεμβρίου του 1922 (31 Αυγούστου έως 4 Σεπτεμβρίου με το παλαιό ημερολόγιο). Καθώς η οικογένεια Παπαμάρκου προσπαθούσε να διαφύγει, ο πατέρας συνελήφθη. Στην αφήγησή της η Αμφιλύκη χρησιμοποιεί το παλιό ημερολόγιο αλλά και αυτές οι ημερομηνίες φαίνεται πως είναι συγκεχυμένες στο μυαλό της.

«Στες 4 το πρωΐ της 1ης Σεπτεμβρίου φθάσαμε στο Κορδελιό, προάστειο της Σμύρνης. Οι Τούρκοι για να δείχνουν δυσκίολες στους χριστιανούς, ζητούσαν διάφορα πιστοποιητικά. Ο πατέρας κατώρθωσε με τη βοήθεια ενός δικηγόρου, Τούρκου να κάνη ένα τέτοιο πιστοποιητικό, που έπρεπε να επικυρωθή από την Τουρκική κυβέρνησι, και γι αυτό πήγε στο Διοικητήριο. Αλά δυστυχώς για μας εκεί κρατήθηκε από τους Τούρκους. Ήτανε Σαββάτο στες 15 Σεπτεμβρίου του 1922, η πιο δυστυχισμένη μέρα της ζωής μου . Αφού άδικα γυρέψαμε να τον σώσωμε και δεν μπορέσαμε, στες 15 Σεπτεμβρίου το πρωΐ φύγαμε αφήνοντας πίσω μας τον καλό μας πατέρα, περιουσία, σπίτι και την πατρίδα μας, με ένα επίτακτο Αμερικανικό που ήλθε να μας σώση».

Πιθανόν αναφέρεται στο Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου, τελευταία μέρα που επιτρέπονταν η ελεύθερη αποχώρηση του χριστινικού πληθυσμού από τον Τουρκικό στρατό. Φαίνεται ότι η οικογένεια εξάντλησε άδικα κάθε περιθώριο για τη σωτηρία του πατέρα…

Ξεριζωμός

News247.gr

Φύγαμε αφήνοντας πίσω μας τον καλό μας πατέρα, περιουσία, σπίτι και την πατρίδα μας

Ο ξεριζωμός ενός μεγάλου μέρους του χριστιανικού πληθυσμού, Ελλήνων και Αρμενίων, προς τη μικρασιατική ακτή, που -κατά τους υπολογισμούς του Οικουμενικού Πατριαρχείου- έφτανε τις 250.000, άρχισε μετά την ήττα του ελληνικού στρατού και την κατάρρευση του Μετώπου στα μέσα Αυγούστου του 1922.

Την επομένη της αναχώρησης και του τελευταίου ελληνικού στρατιωτικού τμήματος από τη Σμύρνη, οι χιλιάδες των προσφύγων Έλληνες και Αρμένιοι που κατέκλυζαν όλο το μήκος της περίφημης Προκυμαίας "Κε" μάταια περίμεναν πλέον τα επιταγμένα ελληνικά πλοία για τη μεταφορά τους στα γειτονικά ελληνικά νησιά. Μετά από παρέμβαση του Αμερικανού Προξένου G. Horton, στάλθηκαν δύο αμερικανικά αντιτορπιλικά για την εξυπηρέτηση των προσφύγων.

Οι μαρτυρίες για όσα συνέβησαν στην πόλη πριν την πλήρη εκκένωση της είναι ανατριχιαστικές. Οι Αρμένιοι και οι Έλληνες άντρες από 15 μέχρι και 45 ετών οδηγήθηκαν στα τάγματα εργασίας (αμελέ ταμπουρού) που βρήκαν τραγικό θάνατο από την εξουθενωτική εργασία και τις ταλαιπωρίες. Περίπου 160.000 άντρες δεν γύρισαν ποτέ. Όλη η Σμύρνη καλύφθηκε από τις στριγκλιές και τα ουρλιαχτά των γυναικών που βιάσθηκαν, οι Ευρωπαίοι μάρτυρες διέκριναν ακέφαλα βρέφη στους δρόμους της αρμένικης συνοικίας, ολόκληρες οικογένειες εκτελέσθηκαν εν ψυχρώ ενώ από τη μανία των Τούρκων δεν γλίτωσαν ούτε οι Γαλλίδες νοσοκόμες του Ερυθρού Σταυρού και οι καθολικές αδελφές του Τάγματος του Ελέους που σφαγιάσθηκαν εν ώρα καθήκοντος. Ο ευαγγελιστής ιερέας πατήρ Μαλτάς εκτελέσθηκε και ο πρόεδρος του Αμερικανικού Κολεγίου Αλεξ Μακ Λάχλαν υπέστη βασανιστήρια μέχρι θανάτου. Ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός έστειλε αντιπροσωπεία στον Κεμάλ Ατατούρκ ώστε να συγκαταθέσει στην εκκένωση της πόλης.

H εκκένωση της Σμύρνης άρχισε στις 11 Σεπτεμβρίου και διήρκησε μια εβδομάδα. Κατόπιν ασφυκτικών πιέσεων ο Κεμάλ Ατατούρκ επέτρεψε σε ελληνικά και άλλα πλοία να μπουν στο λιμάνι.

Όταν η πόλη τυλίχτηκε στις φλόγες στις 13 Σεπτεμβρίου, 19 συνολικά πλοία μπήκαν στη Σμύρνη να σώσουν τον κόσμο.

Συνολικά 300.000 πρόσφυγες πέρασαν στην Ελλάδα.

Οι εμπρησμοί κατέστρεψαν τα 3/5 της έκτασης της Σμύρνης αφήνοντας άθικτη την τουρκική συνοικία. Από τις φωτιές δεν γλίτωσαν ούτε τα πολυτελή κτίρια της πόλης, όπως το Sporting Club, τα κομψά ξενοδοχεία του Και, τα εστιατόρια και οι επαύλεις. Από τις 46 ορθόδοξες εκκλησίες σώθηκαν οι τρεις.

 
• 
 
• 
 
• 
 
• 

Την έκταση της καταστροφής αποτυπώνει καρέ καρέ η συλλογή φωτογραφιών που έθεσε στη διάθεσή του NEWS247 το Φωτογραφικό Αρχείο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου και έχει αξιοποιηθεί από το νεοϊδρυθέν Ψηφιακό Μουσείο Νέας Σμύρνηςσε μια προσπάθεια συγκέντρωσης και ψηφιοποίησης του σχετικού με τον ελληνισμό της Σμύρνης υλικού που βρίσκεται σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και του κόσμου.

«Αυτή η σχετικά άγνωστη ιδιωτική συλλογή, που παραχωρήθηκε στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, είναι επί της ουσίας τα τελευταία τραγικά δείγματα της σμυρνιώτικης φωτογραφίας» επισημαίνει στο NEWS247 ο ιστορικόςΜιχάλης Βαρλάς, υπενθυμίζοντας πως η Σμύρνη, η Νέα Υόρκη της Ανατολής όπως αποκαλείτο λόγω της ιδιαίτερης κουλτούρας της, είχε έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων της εικόνας: επαγγελματίες φωτογράφους, φωτορεπόρτερ, καλλιτέχνες, κινηματογραφιστές  αλλά και απλούς ανθρώπους που ήταν εξοικειωμένοι με τη φωτογραφία και την εικονοληψία.

«Από τέτοιες συλλογές όχι μόνο ξαναζούμε την καταστροφή αλλά βλέπουμε και πως οι άνθρωποι αποτύπωναν την ιστορία» τονίζει ο κύριος Βαρλάς.

Πηγή Φωτογραφιών: Φωτογραφικό Αρχείο Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου.

Ευχαριστούμε για τις πληροφορίες και τη βοήθεια τον Μιχάλη Βαρλά, επιμελητή και υπεύθυνο τεκμηρίωσης της έκθεσης του Ψηφιακού Μουσείου Νέας Σμύρνης, καθώς και την Νίκη Μαρκασιώτη, υπεύθυνη του Φωτογραφικού Αρχείου στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας.

• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 

NΤΡΟΠΗ.. Μαθήτρια οδηγήθηκε στο χειρουργείο για να γλιτώσεο το bullying

Μία ακόμη περίπτωση σχολικού εκφοβισμού ήρθε στο φως μετά τις καταγγελίες μίας μητέρας της οποίας η ανήλικη κόρη αναγκάστηκε να βρεθεί στο χειρουργικό κρεβάτι μετά το καθημερινό bullying που δεχόταν, επί σχεδόν δύο χρόνια, από μαθητή μεγαλύτερης τάξης στο Δημοτικό Σχολείο όπου φοιτούσε.

'Το κορίτσι χειρουργήθηκε στις 07/01/16 στην ΩΡΛ Κλινική του νοσοκομείου Χατζηκώστα λόγω αφεστώτων ώτων (πεταχτών αυτιών). Το χειρουργείο πραγματοποιήθηκε λόγω της μεγάλης ψυχολογικής πίεσης που δεχόταν το παιδί από τους συμμαθητές της στο σχολείο λόγω δυσμορφίας των πτερυγίων της' αναφέρεται χαρακτηριστικά στην ιατρική γνωμάτευση, που μαζί με την αλληλογραφία της μητέρας με τη Διεύθυνση του σχολείου αλλά και την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, παραθέτει το epirus-tv-news.

Σύμφωνα με τη μητέρα το κοριτσάκι, που πέρυσι πήγαινε στην Τετάρτη, επί μια σχολική χρονιά ζούσε έναν εφιάλτη χωρίς κανείς -εκτός από την οικογένειά της -να μπορεί να την βοηθήσει.

Στα έγγραφα της αλληλογραφίας που δημοσιεύονται παρακάτω φαίνεται άλλωστε ξεκάθαρα το τι αντιμετώπιζε καθημερινά το παιδί, που είχε σαν αποτέλεσμα η οικογένεια να αναγκαστεί εν καιρώ κρίσης να προστρέξει σε πλαστικό χειρουργό, για να διορθώσει τη δυσμορφία της στα αυτιά.

Όπως αναφέρει η μητέρα του κοριτσιού, σε επιστολή της προς την Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ιωαννίνων, μόλις το κοριτσάκι επέστρεψε στο σχολείο μετά την επέμβαση για ένα διάστημα τα πράγματα ήταν ήρεμα. Όμως λίγο αργότερα, ο ίδιος μαθητής που την πείραζε "την προσέγγισε σε διάλειμμα και άρχισε να την αποκαλεί "Ντάμπο το ελεφαντάκι", "τσιγγάνα, γύφτισσα" και να της φωνάζει με επιφωνήματα ουουουουουου. Παρακινούμενα από αυτό το παιδί άρχισαν όλα τα παιδιά να της φωνάζουν ουουουουουου. Η κόρη μου γύρισε στο σπίτι σε άθλια κατάσταση, κλαίγοντας και αρνούμενη να ξαναπάει στο σχολείο', αναφέρει μεταξύ άλλων η μητέρα.

Πηγή: epirus-tv-news

Βαρουφάκης κατά ΕΕ και GOOGLE. Υπάρχει έλλειψη δημοκρατίας

Μιλώντας χθες σε πάνελ με θέμα τη σχέση της δημοκρατίας και των επιχειρήσεων, στο πλαίσιο του Athens Democracy Forum, ο κ. Βαρουφάκης υποστήριξε ότι «η ευρωπαϊκή διακυβέρνηση, που είναι τύπου καρτέλ, απέτρεψε την υιοθέτηση των πολιτικών που θα άμβλυναν τις συνέπειες της ευρωπαϊκής κρίσης. Τέτοιες πολιτικές», συνέχισε, «θα υιοθετούνταν αν η Ευρώπη ήταν πιο δημοκρατική». Απαντώντας σε ερώτηση του συντονιστή του πάνελ Πολ Κρούγκμαν, ο κ. Βαρουφάκης είπε ότι οι επιχειρήσεις «που παράγουν αγαθά και υπηρεσίες» είναι πολύ πιο προοδευτικές από τις κυβερνήσεις στην Ε.Ε. στο θέμα της δημοσιονομικής πολιτικής.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε η αντιπαράθεση του κ. Βαρουφάκη με το στέλεχος της Google Ρος Λα Ζενές, σχετικά με συνέπειες των νέων τεχνολογιών στον ανταγωνισμό και τη δημοκρατία. Ο πρώην υπουργός είπε ότι «η δημοκρατία αφορά τη διάχυση της ισχύος», αλλά στην εποχή της Google και της Apple «η τεχνολογία οδηγεί σε συρρίκνωση του ανταγωνισμού και σε τεράστια συγκέντρωση οικονομικής και πολιτικής ισχύος». Ο κ. Λα Ζενές τόνισε ότι οι υπηρεσίες που παρέχει η εταιρεία του έχουν συμβάλει πολύ θετικά στη διεύρυνση της δημοκρατίας. Επιπλέον, όπως προσέθεσε, η ψηφιακή επανάσταση έχει φέρει και στην οικονομία «αποκέντρωση της ισχύος… Στην Google τρέμουμε κάθε μέρα, καθώς δεν υπάρχουν φραγμοί εισόδου για νέες εταιρείες με έξυπνες ιδέες. Ο κλάδος είναι γεμάτος με τα πτώματα εταιρειών που κάποτε θεωρούνταν αήττητες».

Πηγή: kathimerini.gr

Μηχανή του Χρόνου: Το πλοίο – φάντασμα που ανακαλύφθηκε 15 μέτρα κάτω από τη γη

Το 1987, μια ομάδα από κυνηγούς θησαυρών ανακάλυψε ένα ατμόπλοιο θαμμένο βαθιά κάτω από τόνους λάσπης στο Κάνσας. Ήταν το ατμόπλοιο «Αραβία», το οποίο βυθίστηκε στις 5 Σεπτεμβρίου του 1856 βόρεια της πόλης του Κάνσας, όταν η καρίνα του διαπεράστηκε από έναν χοντρό κορμό δέντρου. Το κουφάρι του πλοίου παρασύρθηκε από τα ορμητικά νερά του ποταμού. Εξαφανίστηκε και πολύ σύντομα σταμάτησε κάθε έρευνα. Μόνο οι θρύλοι και οι ιστορίες που διαδίδονταν από στόμα σε στόμα και από γενιά σε γενιά, παρέμειναν να υπενθυμίζουν την ύπαρξη του.

Το χρονικό της βύθισης

Το 1856, το ατμόπλοιο «Αραβία» είχε ξεκινήσει από το Σαιντ Λούις, δυτικά από το Μισούρι, για να παραδώσει εμπόρευμα σε 16 παραμεθόριες πόλεις, βάρους 200 τόνων. Ο καιρός ήταν πολύ καλός, και τίποτα δεν προμήνυε ότι θα ήταν το τελευταίο του ταξίδι. Καθώς το ατμόπλοιο πήγαινε κανονικά την πορεία του, προσέκρουσε σε ένα χοντρό κορμό καρυδιάς, ο οποίος προκάλεσε ρήγμα και το πλοίο άρχισε να μπάζει νερά.

Τα ανώτερα καταστρώματα του πλοίου παρέμειναν πάνω από το νερό, όλοι οι επιβαίνοντες κολύμπησαν και έφτασαν ασφαλείς στις όχθες του ποταμού και το μόνο θύμα ήταν ένα μουλάρι, που ήταν δεμένο. Το «Αραβία» σκεπάστηκε γρήγορα από τη λάσπη και μέχρι το επόμενο πρωί φαίνονταν μόνο τα φουγάρα και η γέφυρα του καπετάνιου. Παρ’ όλες τις προσπάθειες διάσωσης, τις επόμενες μέρες τα σημάδια του πλοίου εξαφανίστηκαν εντελώς, καθώς παρασύρθηκε από τα ορμητικά νερά του ποταμού Μισούρι. Με την πάροδο του χρόνου, ο ποταμός μετατοπίστηκε μισό μίλι ανατολικά και 132 χρόνια μετά, το ναυάγιο ανακαλύφθηκε στην σημερινή πόλη του Κάνσας.

Στη δεκαετία του 1860, η Ελίζα Σόρτορ αγόρασε το ακίνητο στο οποίο είχε θαφτεί το ατμόπλοιο και διάφοροι θρύλοι κυκλοφορούσαν για το «πλοίο – φάντασμα», όμως το χαρακτήριζαν. Το 1987, ο Μπομπ Χάλει από το Κάνσας παρέα με τους γιους του, αποφάσισαν να ψάξουν για το θρυλικό «Αραβία». Χρησιμοποίησαν παλιούς χάρτες και ένα μαγνητόμετρο πρωτονίου για να ανακαλύψουν την πιθανή θέση του, και τελικά το εντόπισαν μισό μίλι από το ποτάμι και 15 μέτρα κάτω από το έδαφος σε μια αγροτική περιοχή του Κάνσας.

Ζήτησαν την άδεια από την ιδιοκτήτρια του κτήματος και εκείνη δέχτηκε με την προϋπόθεση ότι οι εργασίες πρέπει να ολοκληρωθούν πριν από την δεντροφύτευση, την άνοιξη. Οι εργασίες άρχισαν αμέσως, με μπουλντόζες, εκσκαφείς, τρυπάνια ενώ μίσθωσαν και μια εταιρεία γεωτρήσεων για να σκάψει ένα πηγάδι 20 μέτρων χάρη στο οποίο μπορούσαν να απομακρύνουν 20.000 λίτρα νερού το λεπτό. Κάθε μέρα που περνούσε η τρύπα που έσκαβαν όλο και μεγάλωνε.

Στις 26 Νοεμβρίου του 1988, το πρώτο μέρος του «Αραβία» εμφανίστηκε! Τέσσερις μέρες αργότερα άρχιζαν να εντοπίζονται διάφορα αντικείμενα από το εμπόρευμα που μετέφερε, με πρώτη μια ελαστική γαλότσα Goodyear. Η λάσπη φάνηκε ότι ήταν ένα πολύ δυνατό συντηρητικό, καθώς δεν άφηνε τον αέρα να περάσει, και εκτός από τα αντικείμενα που βρέθηκαν άθικτα, βρέθηκαν και τρόφιμα έτοιμα προς κατανάλωση.

Ο «θησαυρός» του πλοίου περιλάμβανε καπέλα από κάστορα, αξεπέραστης ποιότητας και αδιάβροχα, πάνω από 4.000 παπούτσια και μπότες μέσα σε κουτιά έτοιμα για παράδοση, ένα βαρέλι μπύρα από το 1856, διάφορα εισαγόμενα γαλλικά αρώματα που ακόμη μύριζαν, βαμβακερά αραβικά υφάσματα και φορέματα, πορσελάνινα σερβίτσια και φάρμακα εποχής.

Όλα τα ευρήματα που βρέθηκαν στο ναυάγιο στεγάζονται σήμερα με ένα μικρό μουσείο στο Κάνσας, που ονομάζεται «Ατμόπλοιο Αραβία». Από το 2013, το μουσείο συνέχισε να προσελκύσει περισσότερους από 80.000 επισκέπτες ετησίως. Περιγράφεται από την εφημερίδα «Wall Street Journal» ως «συναρπαστικό» μουσείο με μια «συναρπαστική» ιστορία. Η έκθεση «US News & World Report» το κατατάσσει νούμερο ένα στη λίστα του με τα  «καλύτερα πράγματα που μπορεί να κάνει όποιος επισκέπτεται την πόλη του Κάνσας».

© Παρέχεται από: News247.gr

Λίγα λόγια για την ιστορία του

Το «Αραβία» κατασκευάστηκε το 1853 στην Πενσυλβάνια και είχε μέγιστη ταχύτητα πάνω από πέντε μίλια την ώρα. Αρχικά ταξίδευε στους ποταμούς του Οχάιο και του Μισισίπι, μέχρις ότου το αγόρασε ο καπετάνιος Τζον Σόου, ο οποίος το χρησιμοποιούσε μόνο σε ταξίδια στον ποταμό του Μισούρι. Το πρώτο ταξίδι του ήταν να μεταφέρει 109 στρατιώτες από το Fort Leavenworth στο Fort Pierre, το οποίο βρισκόταν επάνω στον ποταμό στη Νότια Ντακότα. Την άνοιξη του 1856, το σκάφος πωλήθηκε στον καπετάνιο Γουίλιαμ Τερίλ και έκανε δεκατέσσερα ταξίδια πάνω-κάτω στο Μισούρι κατά τη διάρκεια της ιδιοκτησίας του. Τον Μάρτιο, το πλοίο συγκρούστηκε με ένα εμπόδιο και σχεδόν βυθίστηκε, έχοντας καταστραφεί το πηδάλιο του. Το πλοίο επισκευάστηκε κοντά στο Πόρτλαντ και ήταν έτοιμο για το επόμενο ταξίδι, το οποίο όμως έμελλε να είναι και το τελευταίο του.