Τά θαύματα τοῦ κόσμου εἶναι ἑπτά καί εἶναι τά ἑξῆς:
1) Ὁ κολοσσός τῆς Ρόδου
2) Ὁ φάρος τῆς Ἀλεξανδρείας
3) Τό ἄγαλμα τοῦ Διός εἰς Ὀλυμπίαν
4) Ὁ ναός τῆς Ἀρτέμιδος εἰς Ἔφεσον
5) Τό Μαυσολεῖον τῆς Ἀλικαρνασσοῦ
6) Ἡ πυραμίς τοῦ Χέοπος
7) Οἱ κρεμαστοί κῆποι τῆς Βαβυλῶνος
1) Κολοσσός τῆς Ρόδου.
Ἄγαλμα τεραστίων διαστάσεων, ἀπαραμμίλου τέχνης καί αἰσθητικῆς. Ἀρχιτέκτων ἦτο ὁ Χάρητος, μαθητής τοῦ Λυσσίπου. Ἄρχισεν τήν κατασκευήν τό 304 Π.Χ καί ἐχρειάσθησαν 12 ἔτη διά τήν ὁλοκλήρωσιν του. Τό ὕψος του ἦτο 32 μέτρα. Ἀπεικονίζει τόν θεόν ἥλιον, πρός τιμήν τοῦ ὁποίου οἱ Ρόδιοι τό κατασκεύασαν. Μέχρις τό 224 Π.Χ ἴστατο εἰς τήν θέσιν του, ὅτε τότε ἐγένετο σεισμός καί κατέρευσεν. Ἄν καί κείμενον ἐπί τοῦ ἐδάφους ἦτο μεγαλοπρεπές καί τό ἐθαύμαζον ἕως τό ἔτος 653 Μ.Χ. Τότε εἰσέβαλον ἰσλαμικά στρατεύματα τό κουβάλησαν σέ 900 καμῆλες τό μετέφεραν εἰς τήν ἔρημον, τό ἔλυωσαν καί τό ἔκαναν ὅπλα
2) Ὀ φάρος τῆς Ἀλεξανδρείας.
Ἄρχισεν νά οἰκοδομῆτε τό 282 Π.Χ. ἐπί Πτολεμαίου Α! καί ὁλολκληρώθηκεν μετά 12ετίαν τό 270 Π.Χ. Ἀρχιτέκτων ἦτο ὁ Σώστρατος ὁ Κνίδιος. Ἐκτίσθει ἐπί τῆς νήσου Φάρου, ἔξ΄ οὐ καί τό ὄνομα του κειμένης πρό τῆς Ἀλεξανδρείας, τήν πόλιν τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Εἶχεν τεράστιον ὕψος 140 μέτρων, ἦτο ὁρατός ἀπό ἀπόστασιν 50 χιλιομέτρων, κατηύθυνεν καί καθοδηγοῦσεν τούς ναυτικούς. Διά πολλά χρόνια ἐδόσποζεν πρό τῆς πόλεως τοῦ Ἀλεξάνδρου. Τρεῖς σεισμοί τό γκρέμισαν, τό 796 Μ.Χ, τό 1303 Μ.Χ, καί τό 1323 Μ.Χ. Τό ἔτος 1480 ὁ Σουλτάνος τῆς Αἰγύπτου Καϊρ Μπέης ἐχρησιμοποίσεν τά ὑλικά διά τήν ἀνέγερσιν κάστρου.
3)Τό χρυσολεφάντινον ἄγαλμα τοῦ Διός.
Φιλοτεχνήθηκεν ἀπό τόν διάσημον γλύπτην τῆς ἐποχῆς Φειδία περί τό 430 π.Χ. καί ἐτοποθετήθη ὡς λατρευτικόν ἄγαλμα εἰς τόν ναόν τοῦ Διός εἰς Ὀλυμπίαν. Ἡ κατασκευή τοῦ ἔργου διήρκεσεν δύο Ὀλυμπιακάς περιόδους, δηλαδή ὀκτώ χρόνια. Ὁ καθήμενος Δίας, ἐξεχώριζεν ἐντός τοῦ ναοῦ ἐπάνω σέ τρία σκαλιά καί σύμφωνα μέ ἐκτιμήσεις εἶχεν 12 μέτρα ὕψος. Ἐπί αἰώνας ἦταν ἕνα ἀπό τά θεάματα πού ὁ κάθε θνητός ὄφειλεν νά δεῖ πρίν πεθάνει. Ο Καλιγούλας εἶχεν διατάξει τήν μεταφοράν του εἰς Ρώμην διά νά τοῦ ἀλλάξουν τό πρόσωπον δίδοντας του τήν μορφήν τοῦ Αὐτοκράτορος, πράγμα πού ὅμως δέν ἐγένετο. Σύμφωνα δέ μέ μίαν ἐκδοχήν ὁ Θεοδόσιος τό 390 μ.Χ. τό μετέφερεν εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν ὅπου καταστράφηκεν ἀπό φωτιά τό 416 Μ.Χ. Ὁ ναός λεηλατήθηκε ἀπό τούς Γότθους.
4) Ναός τῆς Ἀρτέμιδος εἰς Ἔφεσον
Ἀνηγέρθη περί τό 440 Π.Χ. Ἦτο μεγαλοπρεπής καί κάλλιστος. Εἶχεν μῆκος 131μέτρα καί πλάτος 79 μ. Περίπου 120 μαρμάρινοι κίονες ὑποστήριζαν τό κύριον τμήμα τοῦ ναοῦ. Ἔκαστος κίων εἶχεν ὕψος 20 μέτρα. Τό 356 π.Χ κάποιος ἀσήμαντος ὀνόματι Ἡρόστρατοςπροκειμένου νά μείνη ὡς διάσημος εἰς τήν ἱστορίαν, ἔβαλεν φωτιά καί τόν ἐπυρπόλυσεν.
5) Μαυσωλεῖον Ἀλικαρνασοῦ
Εἶναι ἕνας καταπληκτικός τάφος πού ἐκτίσθει ἀπό τόν ἴδιο τόν Μαύσωλον, ἡ δέ κατασκευή του ὁλοκληρώθηκε τό 351 Π.Χ. Τό ὕψος του ἦτο42 μέτρων καί ἡ περίμετρος134 μέτρα, ἦτο ποικηλόχρωμον καί ἐμπλουτισμένον μέ ὡραία γλυπτά. Εἰς τήν κορυφή ὑπῆρχαν τέσσερα μαρμάρινα ἄλογα, ἔργον τοῦ Πυθίου.
Ὡς ἐλέχθητά θαύματα εἶναι 7.
Ἀλλά τό θαῦμα τῶν θαυμάτων εἶναι ἕνα καί μοναδικόν:
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ!
Αὔτη εἶναι προϊόν προερχόμενον, ἀπό ἕναν λαόν τόν Ἑλληνικόν πού ἔχει καταγράψει τόν πλουσιότερον τόν συνθετότερον καί λαμπρότερον πολιτισμόν τοῦ πλανήτη Γῆ εἰς τήν ὡραιοτέραν γλῶσσαν τοῦ κόσμου. Ἡ γλῶσσα αὐτή εἶναι προϊόν προερχόμενον ἀπό ἕναν λαόν μέ ἰδιαιτέρας καί ὑψηλοῦ ἐπιπέδου νοητικάς, πνευματικάς καί ψυχικάς λειτουργίας. Ἄλλωστε οἱ ἐπί Γῆς πολιτισμοί εἶναι οἱ ἐξεῖς, ὁ Ἑλληνικός. Τοῦτο δέ τό ἐρμηνεύομεν ὡς ἐξῆς, ὁ ἄνθρωπος παρατηρεῖ τά φαινόμενα, τήν παρατήρησιν τήν κάμει γνῶσιν, τήν γνῶσιν τήν κάμει ἐπιστήμην, ἐπιστήμη συμαίνει ὁρισμός. Ὁρισμούς εἰς τάς ἐπιστήμας ἔχει δώσει μόνον ὁ Ἕλλην.
Εἶναι ἡ γλῶσσα πού μέχρις τό ἔτος 1975 τό ἀλφάβητον της εἶχεν 24 γράμματα, ἐξ αὐτῶν 7 φωνήεντα καί 17 σύμφωνα καί 11 διφθόγγους. Εἶναι ἡ γλῶσσα πού εἶχεν δύο πνεύματα τήν ψιλή καί δασεῖα, καί εἶχεν τρεῖς τόνους τήν ὀξείαν τήν βαρεῖαν καί τήν περισπωμένην. Εἶχεν τρία ἄρθρα ὁ, ἡ, τό, καί τρία γένη: ἀρσενικόν, θηλυκόν καί οὐδέτερον εἶχεν καί πέντε πτώσεις, καί τρεῖς κλίσεις, εἶχεν τά ρήματα, ὁμαλά καί ἀνώμαλα. Εἶναι ἡ γλῶσσα μέ τό πλουσιότερον λεξιλόγιον εἰς τόν κόσμον. Τήν γραμματικήν αὐτήν ἐδιδάσκοντο οἱ Ἑλληνόπαιδες ἕως τό 1975, ἦτο ἡ γραμματική τοῦ σοφοῦ ἀνδρός Ἀχιλλέως Α. Τζαρτζάνου. Αὐτή ἦτο ἡ γλῶσσα πού ὁμιλοῦσαν ἀκαταλύπτως οἱ πρόγονοι μας καί εἶναι ἡλικίας 11.500 ἐτῶν. Αὐτήν τήν γλῶσσαν ἐπέλεξεν καί ὁ Κ.Η.Ι.Χ, διότι εἶναι ἡ Δική του γλῶσσα διά νά εἴπη, ὅταν τόν ἐπλησίαν οἱ Ἕλληνες νά ἀκούσουν τόν Θεϊκόν του λόγον:
«Ἐλήλυθεν ἡ ὤρα ἴνα δοξασθή ὁ υἱός τοῦ Ἀνθρώπου»
Μετά τό 1975 εἰς τήν Ἑλλάδα ἔχομεν τήν κυριαρχίαν μιᾶς μικρῆς ὁμάδος <ἀνθρώπων> μέ περιορισμένας πνευματικάς ἰκανότητας τῶν αὐτοαποκαλούμενων προοδευτικῶν καί τήν ἀντικατάστασιν τῆς γραμματικῆς τοῦ Κου Τζαρτζάνου μέ αὐτήν τοῦ τριανταφυλίδη, μιά γραμματική προερχομένη ἀπό ἄτομα περιορισμένων πνευματικῶν ἰκανοτήτων ἤ καί ἀτόμων μέ στοιχεία ἀνθελληνισμοῦ, μιά γραμματική φτιαγμένη ἀπό ἀδυνάτους καί ἀσημάντους, διά νά κατασκευάση μαθητάς ἀδυνάτους καί ἀσημάντους, ὁμοίους μέ αὐτούς. Καί οἱ κότες ἔχουν τό δικό τους λεξιλόγιον, τόν ἰδικόν τους κώδικα ἐπικοινωνίας. Καί ὅπως λέγει καί ὁ Πλάτων εἰς τήν πολιτείαν του ''ἤ οὐκ ἀεί τό ὅμοιον ὄν ὅμοιον παρακαλεῖ.'' Σέ αὐτήν κουρεύτικαν καί κλαδεύτικαν πολλά. Κλάδεψαν τά πνεύματα, κούρεψαν τούς τόνους, δολοφόνησαν τάς κλίσεις, στραγγάλισαν τάς καταλήξεις. Οὕτως οἱ Ἑλληνόπαιδες μαθαίνουν λιγότερα. Καί αὐτό ἐσυνεχίσθη μέχρις τό πρῶτον μέσον τοῦ ἔτος 2012. Διά τό σχολικόν ἔτος 2012-2013 τά φερόμενα ὡς <βιβλία> τοῦ δημοτικοῦ σχολείου δολοφονοῦν τόν Ὅμηρον, τόν Πλάτωνα, τόν Σωκράτην, τόν Ἀριστοτέλην.
Ὡς γνωστόν ὁ Ὅμηρος εἶναι ὁ μεγαλύτερος ποιητής ὅλων τῶν αἰώνων καί ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ἡ Ἰλιάδα καί ἡ Ὁδύσσια γραμμένα περίπου τό 800 Π.Χ, εἶναι τά βιβλία πού ἔχουν διαβαστεῖ περισσότερον, ἀπό ἄλλα βιβλία παγκοσμίως, ἔχουν γυριστεῖ ὡς ὑπερπαραγωγές εἰς τόν κινηματογράφον. Τά ποιήματα του εἶναι γραμμένα εἰς τήν Ἑλληνικήν, τό θαῦμα τῶν θαυμάτων. Αὐτῆς τῆς γλώσσης ἐμεῖς εἴμαστε οἱ κληρονόμοι καί οἱ φυσικοί διάδοχοι. Αὐτήν μιλούσαμε μέχρις τό 1975. Ἡ παγκόσμιος σημερινή φιλοσοφία εἶναι γραμμένη εἰς τά Ἑλληνικά ἀπό τόν Πλάτωνα, Σωκράτη, Ἀριστοτέλη, καί ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἐδιδάχθει τήν Ἰλιάδα καί τήν Ὁδύσεια ἀπό τόν διδάσκαλον του τόν Ἀριστοτέλην.
Γνωστόν ἐπίσης εἶναι ὅτι ὁ μαναδικός λαός πού μισεῖ καί πολεμᾶ τόν Ἑλληνικόν πολιτισμόν εἶναι οἱ Τούρκοι.
Οἱ φερόμενοι ὡς <ἕλληνες> καί συντάκται τοῦ ἐν λόγω βοθρολείματος, δολοφονοῦν ἐν ψυχρῶ τόν Ὅμηρον, καταργοῦν τά φωνήεντα Ωω, Ηη,Υυ καί δύο σύμφωνα τό Ξξ καί τό Ψψ καί εἰσαγάγουν βάρβαρα σύμφωνα. Αὐτόν τόν ὁχετόν τῶν βοθρολειμάτων τόν συντονίζουν ὑποπροϊόντα προερχόμενα ἀπό κτηνοβασίαν τῆς Τουρκικῆς περιόδου. Διακατέχονται ἀπό σαδιστικόν πάθος καί μῖσος κατά τῆς Ἑλλάδος τῶν Ἑλλήνων, τῆς Ἑλληνικῆς γραμματείας καί φιλοσοφίας. Μία κυρία ἀπό τοῦ βήματος τῆς βουλῆς ἀπαίτησεν τήν κατάργησιν τῶν ἀρχαίων Ἑλληνικῶν, διότι ὡς λέγει εἶναι νεκρή γλῶσσα, βεβαίως ἀπαίτησεν καί τήν κατάργησιν τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν.
Εἰς οὐδένα ἄνθρωπον παγκοσμίως περνά ἀπό τό μυαλό του νά ἀλλάξη ἔστω καί ἕνα γράμμα ἀπό τόν Ὅμηρον. Εἰς Ἰαπωνίαν ὑπάρχουν Ἰάπωνες, πού φέρουν μίαν κονκάρδα εἰς τό πέτον, δηλωτικόν ὅτι γνωρίζουν τόν Ὅμηρον ἀπ΄ἔξω. Εἰς τά δημοτικά σχολεῖα τῆς Ἀγγλίας εἰσάγονται τά Ἑλληνικά καί οἱ Ἄγγλοι δηλώνουν ὑπερήφανοι πού θά μάθουν τήν γλῶσσα τοῦ Πλάτωνα τοῦ Σωκράτη τοῦ Ἀριστοτέλη. Εἰς τά μεγάλα Πανεπιστήμια παγκοσμίως ὑπάρχει ἕδρα Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν, Εὐρωπαίοι ἔχουν προτείνει τήν καθιέρωσιν τῆς Ἑλληνικῆς, ὡς μητρικῆς γλώσσης καί ξένοι εἰς τό διαδύκτιον γράφουν εἰδήσεις είς τά ἀρχαία Ἑλληνικά. Εἰδήμονες ἐπί τῶν ἡλεκτρονικῶν ὑπολογιστῶν δηλώνουν ὁτι εἰς τό μέλλον οἱ Η/Υ ὑπολογιστές θά διαβάζουν μόνον Ἑλληνικά. Ὁ BillGates εἰς τό πρόσφατον παρελθόν (πρό 7-8 μηνῶν) ἀναζήτησεν 100 γνῶστες τῶν ἀρχαίων Ἑλληνικῶν. Φυσικόν ἦτο νά τούς ἀναζητήση εἰς τήν Ἑλλάδα. Τό πλέον θλιβερόν καί στενάχωρον ὅμως εἶναι ὅτι τούς βρῆκεν εἰς τήν Ἰαπωνίαν καί ὅχι εἰς τήν γενεσιουργόν χῶρα, δηλ. τήν Πατρίδα μας τήν Ἑλλάδα.
Ὑποστηρίζουν δέ μερικοί πώς τά Ἀγγλικά καί τά κομποιούτερ εἶναι φτιαγμένα γιά ἠλιθίους, διότι εἶναι ἀπλοϊκά. Τά Ἀγγλικά δέν ἔχουν ἀρσενικόν, θηλυκόν καί οὐδέτερον, καί ὄχι μόνον.
Καί ἐπειδή τά <ἀγαθά κόποις κτῶνται> ἡ γνῶσις εἶναι ἕνα πολίτιμον ἀγαθόν, τό ὁποῖον ἱκανοποιεῖ καί ἐμᾶς τούς ἰδίους, ἀλλά ἔχει καί τήν θετικήν του εὐεργεσίαν πρός τό κοινωνικόν σύνολον. Ἡ δέ γνῶσις δέν ἀποκτάται μέ τήν χαλαρότητα τῆς εὐκολίας ἀλλά μέ τήν ἀρετήν τοῦ κόπου καί τῆς ἐπιμελείας.
Διά τοῦτο ἐπιστρέφομεν εἰς τό μεγαλεῖον, τήν λαμπρότητα καί τήν δόξαν.
Ἐπιστροφή εἰς τήν γραμματικήν Ἀχιλλέως Α. Τζαρτζάνου.
