Μέσα στο φως της Ορεστιάδας
Το λευκό λουλούδι της αγριοκαροτιάς
Ένα έργο τόσο φυσικό τόσο ολοκληρωμένο
Μέσα στο φως της Ορεστιάδας
Όσο κι αυτό το γινωμένο φιλί
Σέρνεται, αλλά ποτέ δεν φθείρεται
Στην άκρη του λυγμού
Εκεί ακριβώς που οι κνήμες
Έχουν αρχίσει να λιώνουν από το τρέξιμο
Από τις απορίες, τις φασαρίες
Ένα πέλμα, δύο πέλματα ιερά και τρύπια
Στους πέντε δρόμους
*
Με τρομερή φόρα
Τα κομπάκια του πυράκανθου
Ένα ελάχιστο δείγμα αρετής και σύνεσης
Μέσα στο χάος της γέννησης
Της απώλειας και της ενοχής
Ίσως των θεών τα δώρα ίχνη
Στα ράμφη των πουλιών
Που τα καταπίνουν τώρα και πάντα
Με τρομερή φόρα
Τι να προλάβει το μάτι
Πείνα του όρθρου και της Πούλιας είναι αυτή.
*
Απόσπασμα εγκωμίου
.κουφάγκαθα, παντού
Σαν αποτυχημένες εκκλήσεις βοήθειας,
Εξόριστοι στις στέπες
Υποσχέσεις αμεροληψίας του θανάτου
Εξόριστοι μετανοιωμένοι κι άδολοι πλέον
Στις ερήμους των σωμάτων
Η μονοτονία της έλλειψης
Οι χάρτες των ελλειμμάτων
Ό, τι κι αν αγγίξουμε όμως θα στάζει
Πόθο.
*
Το χαμηλότερο μεροκάματο
Συμπυκνώνουν την πείρα των βροχών
Καθώς γονατίζουν στον κάμπο
Τα όνειρά μας αυτή την ώρα
Η έλευση είναι ;
Το μυστήριο της φωτοσύνθεσης;
Μέσα στα αυλάκια
Στις χαράδρες του Νου
Ένα πανωσήκωμα κουράγιο
Είναι τα κοτσύφια
Αποτρελαμένα πλέον για τα μυστικά των καρπών
Τρέμουν από έξαψη τρύγου
Δεν λογαριάζουν τίποτε άλλο πάρεξ
Δόσιμο φτερών
Καταλαβαίνεις, ως εδώ ήταν
Το ταξίδι σου, σφαίρα.
Η υστερία της φωτιάς στα μάτια.
Κοτσινοπούπουφο ή κοτσινολαίμη
Του Κωστάκη του Καρυωτάκη
Να σε λέω στο κενοτάφιο της σελίδας;
Ένα λαμπρό παρόν
Σκοτοδίνη ανίατη
Κι έρχονται κι άλλα πολλά σύννεφα
Βαριοπούλες να μας πάρουν και να μας σηκώσουν
Σε υδρατμούς κι αιθάλη της επαρχίας
Της πρωτεύουσας λαβύρινθος καμάρι
Υπερηφάνεια των παγωμένων μας χαδιών
καθώς γύρισε σελίδα στη ζωή του
αντίκρισε τα σφαγμένα κριάρια
άλλο ένα φλογισμένο πανηγύρι των μουσουλμάνων
πίστεψε για μια στιγμή ότι είχε βρεθεί σε λάθος επεισόδιο
αναζήτησε την έξοδο κινδύνου
αλλά απλώς στεκόταν εκεί
ένα δευτερόλεπτο προτού αρχίσει η πτώση
χωρίς φρένα,
χωρίς αέρα και νοσταλγία
μόνο χολή
Για δυο στιγμές ακόμα
Ας κρατηθούμε γερά απ΄ τα κλαδιά αυτού του πεύκου
Κάτω ας λιάζονται οι εχθροί της καρδιάς μας
Μετά το αεράκι θα φυσήξει, σίγουρο τραγούδι,
Θα μας πάρει πούπουλα του ύπνου
Να μας φέρει στων παραμυθιών τα σοφά λημέρια
Στους θαλασσινούς αετούς, κοντά στους πύργους της τύχης
Εικόνες έτοιμες να μας κρατήσουν επιτέλους μέσα τους
Χωρίς άλλο νόημα η δόξα των ανθρώπων
Ο πόλεμος, αυτά τα είδωλα του κόσμου
Μόνο ας κρατηθούμε τώρα
Λίγο ακόμα απ΄ τα γερά κλαδιά του πεύκου.
Παν δώρημα τέλειον
Όπως ακριβώς αυτός ο πλήρης,
Ο αναπεπταμένος όρκος
Από τη θάλασσα των κριμάτων
Από τη θάλασσα του πρωινού
Σε πλησιάζει, σου γνέφει
Με όση καλοσύνη διαθέτει
Ότι δεν θα σε πνίξει ποτέ ξανά.
*
Οι καιροί ου μενετοί ·
Οι θυμοί, οι γκρεμνοί, οι ακροβολιστές,
Οι προδότες μενετοί, νομίζεις;
(Τι είναι, αστέρι μου, και βασιλεύεις άδροσο
Ένα μοναχικό βιολί μέσα στην επίμονη
Κακοφωνία της «αγάπης»;)
Ομολογία
Είσαι η Επιφάνεια όλων των πραγμάτων μαζί
Ο μεγάλος καθρέφτης,
Απορροφάς και χωνεύει όλα τ΄ άλλα κάτοπτρα
Τον κόσμο τον ίδιο
Ένα τέρας χωρίς σύνορα, χωρίς μύθους και σκοπό
Ένα κλωνάκι μόνο βασιλικό δεν μπορείς να καταπιείς
Το έχω κόψει από το πρωί
Και μυρίζει ακόμη θάλπος
Είναι από την γλάστρα του Βελλερεφόντη.
Αφύλακτος, η, ον
Εκείνη η δύναμη, ο περονόσπορος,
Σου διαλύει τα πάντα
Σου παίρνει ακόμη και το σπίτι
Σ΄ αφήνει άφραγκο
Όπως η λειχήνα σε μαραζώνει
Σου τρώει σιγά σιγά το πρόσωπο
Δεν μπορείς να τον σκοτώσεις
Είναι βαθιά μέσα στα σωθικά σου
Ένα έχει γίνει ένα τώρα με την ψυχή σου
Πιστεύει πλέον με τη δύναμη του κατακτητή
Ότι είσαι πλέον ακριβώς εσύ.
-Περίσσεψε κάτι και για μας,
Λιμοκοντόροι από στάχτη και λυρισμό;
Τι, όλα μα όλα, ξένα μας τώρα;
Λοιμός στο γαλαξία
Γεμίσαμε από πρεζόνια του Εγώ
Ένα άπειρο πιο πέρα να μας ντύνει όμως.
-No [.] It is impossible.
We live, as we dream-alone.
Το παιδί είναι ο πατέρας του ανθρώπου.
Η Ιστορία είναι μεγάλο κουμάσι
πονηρότερη από κάθε νομοτέλεια
-Θα πάψετε να διαβάζετε τα ίδια και τα ίδια.;
Ανόητοι!
Γιώργος Βέης
Μέσα Δεκεμβρίου 2012
Σημειώσεις: «No, [.] It is impossible. We live, as we dream-alone»
Βλ. Τζόζεφ Κόνραντ, Η καρδιά του σκότους
*
«Το παιδί είναι ο πατέρας του ανθρώπου»
William Wordsworth
*
«Η Ιστορία είναι μεγάλο κουμάσι
πονηρότερη από κάθε νομοτέλεια.».
Νίκος Καρούζος, Λογική μεγάλου σχήματος, «Αλλάζω τίτλο με σκληρή χημεία», εκδόσεις Ερατώ, 1989.
