Μόνη μου.- Ποίηση της Βάγιας Γιαννακοπούλου ανήμερα της γιορτής της

Μόνη μου

Μέρα γιορτινή, αστραφτερή, χαμόγελα φωτίζουν,
όμως απ΄ της χαράς το φως πιο πέρα, στα κρυφά,
τ’ όνειρα κλαίνε σιγανα και τα θεμέλια τρίζουν,
αυτού του κόσμου που την υποκρισία αγαπά.

Αλίμονο! Πλάνα η σκέψη, ήρθε και θρονιάστηκε,
στα μύχια μιας ψυχής που πια εντελώς δε ξέρει
τι ζητά, τι θέλει και το νιώθει  άδικα θυσιάστηκε,
ότι έχασε στο χρόνο, στ΄ άγονα έσπειρε και υποφέρει!

Γιορτινή είναι η μέρα και σε τίποτα δεν ταιριάζει,
μα αρκεί μια σκέψη σα σφαίρα που τον ουρανό ρημάζει…
Η ψυχή αγκομαχάει μες του κόσμου την κατήφεια,
που το χρήμα προσκυνάει, που ματώνει την αλήθεια.

Φως γιορτής!... Αχ πως τονίζει της ψυχής τη σκοτεινιά…
Σβήστε το, δεν το αντέχω!... Μόνη να κλαίω στη γωνιά!
Μόνη μου θέλω να μείνω. Γλυκιά που είναι η μοναξιά!
Νύχτα και να τραγουδάω το πόνο που έχω στην καρδιά!

Βάγια 6/4/2015 (ΦΒ)