Η συνήθεια του ρατσισμού. Tου Παντελη Μπουκαλα*

 

Τη μια φορά είναι Αιγύπτιοι, δεκαπέντε χρόνια ψαράδες στον Πειραιά, που πολιορκούνται και ξυλοκοπούνται αγρίως από αρματωμένους «αγνώστους». Την άλλη, «άγνωστοι» κυνηγούν έναν Τυνήσιο στους παραλιακούς δρόμους της Πάτρας και, πάλι καλά, σπεύδουν οι περίοικοι για να τον σώσουν από την οριστική «μετανάστευση». Την άλλη, στα Χανιά, αλλοδαπός μαχαιρώνεται από «αγνώστους». Αλλοι «άγνωστοι», στον ηλεκτρικό, μαχαιρώνουν μετανάστη. Κι άλλοι, αλλού, σχεδόν σε κάθε πόλη της Ελλάδας, των νησιών, του κάμπου ή των βουνών. Αφού παντού υπάρχουν ξένοι που χτίζουν, μαζεύουν ροδάκινα, φράουλες και ντομάτες, βόσκουν τα κοπάδια μας, πλένουν τα άπλυτά μας, γηροκομούν τους αρρώστους μας. Και κυρίως, παντού υπάρχουν «άγνωστοι». Δεν βλέπουν όλα τα περιστατικά το φως της δημοσιότητας. Δεν υπάρχουν παντού πρόθυμοι να τα δημοσιοποιήσουν. Αντίθετα, υπάρχουν παντού πρόθυμοι να τα αποσιωπήσουν, είτε αστυνομικοί είναι είτε «ορθά σκεπτόμενοι» Ελληνες που «δεν θέλουν να πληγεί η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό». Μη μας περάσουν για ρατσιστές στα καλά καθούμενα - ποιους, εμάς, τους εκ γονιδίων και εκ θρησκευμάτων φιλόξενους... Ισως λοιπόν έχει κάποιο δίκιο η χρυσαυγίτικη ηγεσία όταν δηλώνει ότι δεν ήταν μέλη της όσοι χτύπησαν αλλοδαπούς στο ένα ή το άλλο σημείο της χώρας. Οσο πρόθυμα κι αν είναι τα παλικάρια της, οι αυτοχειροτονημένοι κυνηγοί κεφαλών, πού να τα προλάβουν όλα. Και ίσως αυτό είναι το επικίνδυνο: Οτι πλέον, από τη στιγμή που, διά της Χ.Α., η αυτοδικία και το λιντσάρισμα πέρασαν στο ρεπερτόριο των αντιδράσεών μας σαν κάτι ανεκτό, αν όχι υποχρεωτικό και απολύτως δικαιολογημένο, σε κάθε γωνιά της χώρας κάποιοι ελληνάρες μπορούν να αυτοσχεδιάσουν (ιδιαίτερα δε μικρής ηλικίας, όσοι μεγάλωσαν σε οικογένειες που ανάμεσα στο ψωμί και στο τυρί έριχναν και πέντε αναθέματα στους ξένους). Να δείρουν δηλαδή, να μαχαιρώσουν, να «σωφρονίσουν» μετανάστες, χωρίς να είναι οπωσδήποτε μέλη της Χ.Α. Μπορεί να εμπνέονται από τις μιχαλολιάκειες «θεωρίες» και τις κασιδιάριες «πρακτικές», μπορεί να είναι ψηφοφόροι της Χ.Α., αλλά δεν χρειάζεται να είναι κομμάτια του στρατιωτικού μηχανισμού της. Οπως και με την Κου Κλουξ Κλαν: Ο καθένας μπορούσε να βρει ένα άσπρο σεντόνι και να φτιάξει την κουκούλα του μίσους. Και όπως με την Αλ Κάιντα: Ο καθένας, σε οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη, μπορούσε να παγιδέψει ένα αυτοκίνητο εν ονόματι της Αλ Κάιντα, του οδηγού - παραδείγματος, δίχως να έχει οργανωτική σχέση με τον πυρήνα της. Η μαζική υιοθέτηση της αυτοδικίας από Ελληνες που μπορεί να βρίσκουν ακόμα και διασκεδαστικό και ψυχοχαλαρωτικό το κυνήγι αλλοδαπών είναι ό,τι πιο επικίνδυνο. Το φαινόμενο δεν περιορίζεται πια στο πλαίσιο μιας ακροδεξιότατης μιλιταριστικής οργάνωσης. Και δεν πρόκειται για πλήγμα «στην εικόνα της χώρας», στη φλούδα της, αλλά κάπου πολύ πολύ βαθύτερα: στον ψυχισμό και τις αξίες μας.                   * O ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ είναι αρθρογράφος της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ των Αθηνων                                      Πέμπτη, 28 Iουνίου 2012

Μέντορες οι αποτυχημένοι; Του Παντελή Mπουκάλα.

 Κανονικά θα έπρεπε να στύψουμε όσα εγκεφαλικά κύτταρα δουλεύουν ακόμα, παρά την τόση πίεση, για να θυμηθούμε για ποιον ακριβώς λόγο επισπεύστηκαν οι εκλογές το φθινόπωρο του 2007. Να ’ναι καλά λοιπόν ο κ. Σαμαράς που, άθελά του, επανενεργοποίησε τη μνήμη μας. Ανακοινώνοντας στο Ζάππειο το πρόγραμμά του (από το οποίο δεν ήταν δυνατόν να λείπει η παραδοσιακή μέριμνα της παράταξής του για αστυνομικούς, στρατιωτικούς και κληρικούς), μίλησε και για το μεγάλο του όνειρο να χρησιμοποιούνται του λοιπού οι υδροφόρες κατά των απείθαρχων διαδηλωτών.

Δεν ξέρω αν δανείστηκε σοφιστείες από τον εξ αριστερών σύμβουλό του κ. Λαζαρίδη, επιχείρησε πάντως να πείσει (όχι το κοινό του, αυτό ήταν ήδη πεισμένο για τα πάντα) ότι το βιαίως εξακοντιζόμενο ύδωρ εκτός από αποτελεσματικό, αφού σβήνει τις φωτιές, είναι και φιλολαϊκό: δεν σπάει κεφάλια.

Αυτές οι υδροφόρες τον πρόδωσαν λοιπόν. Και οι φωτιές. Στο άκουσμά τους, το μυαλό μας πέταξε συνειρμικά στο 2007. Και θυμηθήκαμε. Θυμηθήκαμε τις πυρκαγιές που κατέφαγαν το σώμα του τόπου: την Πεντέλη, την Πάρνηθα, την Ολυμπία. Θυμηθήκαμε τους νεκρούς και τους ξεσπιτωμένους (πόσοι να ζουν ακόμα σε κοντέινερ, που ο ψευτονεωτερίζων παλαιολαϊκιστής κ. Βορίδης νομίζει πως είναι προσωπική του ιδιοκτησία;). Θυμηθήκαμε τον κ. Βουλγαράκη να βεβαιώνει ότι «στην Ολυμπία κάηκαν λίγα δέντρα». Τον κ. Πολύδωρα να αερολογεί για τον «στρατηγό άνεμο». Την κ. Μπακογιάννη να ανακαλύπτει «ασύμμετρο πόλεμο». Α, ναι, θυμηθήκαμε και τον κ. Καραμανλή. Τον απόντα και από εκείνο το μέτωπο.

Στις 17 Αυγούστου 2007 πάντως ο κ. Καραμανλής, με φόντο την κατακαιόμενη Αττική (έργο της κυβέρνησής του), ανακοινώνει τη διάλυση της Βουλής. Χρειάζεται λέει «νωπή λαϊκή εντολή» για να καταρτιστεί «προϋπολογισμός ανάπτυξης, ευθύνης και κοινωνικής αλληλεγγύης». Και ιδού που η ανάπτυξη επιταχύνθηκε πριν καν γίνουν εκλογές: Στις 26 Αυγούστου η ραγδαίως αναπτυχθείσα πυρκαγιά σάρωσε και την Ολυμπία. Στη διετία που ακολούθησε, αναπτύχθηκε βέβαια και το δημόσιο χρέος, που διπλασιάστηκε.

Είναι σίγουροι λοιπόν εκεί στη Ν.Δ. ότι η επιστροφή του κ. Καραμανλή είναι ευεργετική για τις φιλοδοξίες του;

από την kathimerini.gr