ΤΗΣ ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
Η μνήμη σωπαίνει, μπορεί να ξεχνά μα τα συναισθήματα είναι ακόμα εκεί. Το ίδιο έντονα όπως και χτες, όπως τότε, όπως κάποτε. Το βλέμμα αδειάζει. Κενό και απλανές. Βυθισμένο σε σκέψεις που κανείς δε γνωρίζει. Άραγε θυμάται; Τι να σκέφτεται; Αναγνωρίζει;
Οι περισσότεροι λένε πως ζουν στο σκοτάδι. Ζουν όντως στο σκοτάδι ή σε ένα φως τόσο εκτυφλωτικό που απλά εμείς δεν μπορούμε να δούμε. Είναι ο πατέρας σου, η μητέρα σου, ο παππούς σου, η γιαγιά σου…. Η οικογένεια σου. Οι άνθρωποι που σε πρωτο –αγκάλιασαν. Αυτοί που κάποτε σε έμαθαν να μιλάς, να τρως, να περπατάς, να φέρεσαι, να συμπεριφέρεσαι, να αγαπάς, να λες ευχαριστώ, συγνώμη… Αυτοί ξενύχτισαν τα βράδια που έκαιγες στον πυρετό… Αυτοί σε αγκάλιαζαν όταν έκλαιγες, όταν θύμωνες. Θυμάσαι πόσες φορές σου διάβασαν το ίδιο παραμύθι; Πόσες φορές ήθελες να μάθεις το γιατί; Πόσες φορές ρωτούσες ξανά και ξανά το ίδιο πράγμα;
Και σήμερα εσύ νευριάζεις, θυμώνεις, γελάς, κοροϊδεύεις, κλαις… Η μνήμη σιωπηλή. Και εσύ αναρωτιέσαι… Τι νοιώθει; Τι αισθάνεται; Κι όμως…
«Αισθάνομαι μεταχειρισμένη, εγώ είμαι η κακιά Αν τα παιδιά μου με προσκαλέσουν, δε συμπεριφέρομαι χαρούμενα και όταν με επισκέπτονται είμαι κενή Φαίνομαι χλωμή, κλαίω με λυγμούς Τα παιδιά μου με περιποιούνται, οι ξένοι με κάνουν να πιστεύω πως όταν με δω θα είμαι ήδη νεκρή
Αν χάσω την ανάμνηση δε χρειάζεται να ανησυχείτε Είναι που η ζωή μου βρίσκεται στη νύχτα μιας θλιμμένης μέρας Αν χάσω το νόημα ,μην θυμώσετε Αν αυτό δεν είναι πια το σπίτι μου, αφήστε με στο διάδρομο
Αν χάσω τα λογικά μου, και αν αυτό σας ανησυχεί Αν αυτό σας πονάει υπερβολικά, ή αν δεν σας αναγνωρίζω πια Αν χάσω το μυαλό μου, μην με λυπάστε Το κεφάλι μου είναι ένα πλήθος ξεχασμένων προσώπων
Νιώθω φθαρμένη, είμαι μια μούμια Τα παιδιά μου με μετακινούν, σαν ένα παλιό χειρόγραφο Και οι σελίδες μου σκίζονται, είμαι κακογραμμένη
Νιώθω παράξενα, ντύνομαι πολύ αργά Αν ξανασκεφτώ στιγμές ή αυτά που έκανα, χωρίς να το καταλάβω Αγωνίστηκα με το χρόνο, χωρίς να πω στον εαυτό μου αντίο
Αν χάσω την ανάμνηση δε χρειάζεται να ανησυχείτε Είναι που η ζωή μου βρίσκεται στη νύχτα μιας θλιμμένης μέρας Αν χάσω το νόημα, μην θυμώσετε Αν αυτό δεν είναι πια το σπίτι μου, αφήστε με στο διάδρομο
Αν χάσω τα λογικά μου, και αν αυτό σας ανησυχεί Αν αυτό σας πονάει υπερβολικά, ή αν δεν σας αναγνωρίζω πια Αν χάσω το μυαλό μου, μην με λυπάστε Το κεφάλι μου είναι ένα πλήθος ξεχασμένων προσώπων
Αν χάσω την ανάμνηση δε χρειάζεται να ανησυχείτε Είναι που η ζωή μου βρίσκεται στη νύχτα μιας θλιμμένης μέρας Αν χάσω το νόημα ,μην θυμώσετε Αν αυτό δεν είναι πια το σπίτι μου, αφήστε με στο διάδρομο
Αν χάσω τα λογικά μου, και αν αυτό σας ανησυχεί Αν αυτό σας πονάει υπερβολικά, ή αν δεν σας αναγνωρίζω πια Αν χάσω το μυαλό μου, μην με λυπάστε Σύντομα θα χαζέψω και θα με έχετε ξεχάσει…»
Έτσι νοιώθουν… Να θυμάστε πως δυο πράγματα θυμούνται και νοιώθουν, την αγάπη σας και το άγγιγμα σας. Κι αν αυτοί δε σας θυμούνται εσείς να θυμάστε να τους αγαπάτε , να τους αγγίζετε, να τους αγκαλιάζετε, όπως και αυτοί κάποτε, όταν εμείς δεν ξέραμε….
Υστερόγραφο: Οι στίχοι ανήκουν στο τραγούδι Si Je Perds, της Ζαζ. Προσωπικά δεν το γνώριζα, το έμαθα στη σημερινή διάλεξη «Αλτσχάιμερ- Άνοια: Αγάπη δίχως όρια», των καταξιωμένων ψυχολόγων Τένια και Βιργινία Μακρή. Τις ευχαριστώ από καρδιάς!!!
