Του ΠΑΝΟΥ ΣΩΚΟΥ
Με τους Παπανδρέου από τα γεννοφάσκια του, που λένε. Με τον Γεώργιο στα νιάτα του, με τον Ανδρέα στην παραγωγική φάση της ζωής του, με τον Γιώργο στη συνέχεια. Τον στήριξε, τον πίστεψε, αλλά τώρα δεν θέλει να ακούει γι' αυτόν...
Οπως και πολλοί άλλοι άλλωστε, αν και κάθε περίπτωση είναι διαφορετική.
- Γιατί τέτοιο μένος, τι σου έκανε;
- Μου μείωσε τη σύνταξη... παίρνω πολύ λιγότερα απ' όσα έπαιρνα πέρυσι... δεν βγαίνω!
Δικαιολογημένη η οργή του... Οι περικοπές στους συνταξιούχους είναι ό,τι πιο σκληρό υπάρχει... Ομως η περίπτωση του συγκεκριμένου ανθρώπου είναι διαφορετική... Νέος ακόμα, μόλις 66 ετών, είναι συνταξιούχος από τα 45... Πώς γίνεται αυτό;.. Ηταν υπάλληλος μεγάλης κρατικής εταιρείας... Που σημαίνει ότι τα τελευταία 21 χρόνια της ζωής του τον χρηματοδοτεί το κράτος για να κάθεται!.. Πόσα πρόσφερε λοιπόν αυτός ο άνθρωπος στην ελληνική οικονομία για να εξασφαλίσει από τα 45 του χρόνια δωρεάν διαμονή και διατροφή εφ' όρου ζωής; Πόσα πρόσφερε στο ασφαλιστικό του ταμείο ούτως ώστε να έχει κι αυτός δωρεάν διαμονή-διατροφή, αλλά να εξασφαλίσουν στοιχειώδεις παροχές και οι μεταγενέστεροι εργαζόμενοι και ασφαλισμένοι;
Φυσικά δεν ευθύνεται για την οικονομική κρίση. Αξιοποίησε κι αυτός, όπως και πολλοί άλλοι, τις δυνατότητες που του είχε δώσει το φαύλο πελατειακό σύστημα εξουσίας που επικρατεί στην Ελλάδα πάνω από 30 χρόνια. Ενα σύστημα που του είχε μάθει ότι έχει μόνο δικαιώματα και όχι υποχρεώσεις, που του είχε μάθει ότι στη ζωή είναι όλα εύκολα και αυτονόητα. Ενα σύστημα που εξέθρεψε πελάτες και όχι πολίτες, που έκλεινε το μάτι στις συντεχνίες στη λογική τού δούναι και λαβείν για να εξασφαλίζει τη βιωσιμότητά του και να εδραιώνεται όλο και πιο πολύ, που γέμισε τη χώρα συνταξιούχους στην πιο παραγωγική ηλικία, που κατεδάφισε κάθε παραγωγική δυνατότητα στο όνομα της παροχής υπηρεσιών, που κάλυψε με χυδαίο τρόπο τη φοροδιαφυγή και ενίσχυσε την παραοικονομία, που είχε πάντα και έχει ακόμα στο απυρόβλητο τους έχοντες και κατέχοντες, που δίδαξε τη νοοτροπία του ωχαδερφισμού και της ελάχιστης προσπάθειας, που εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να βάζει εμπόδια στην ανάπτυξη γιατί υποκύπτει σε μικροτοπικά συμφέροντα....
Αυτή όμως είναι η πλευρά της ευθύνης του συστήματος. Υπάρχει και η πλευρά της ατομικής ευθύνης. Είναι η ευθύνη της γνώσης που οφείλει να έχει ο πάσης φύσεως προνομιούχος του προηγούμενου διαστήματος, ότι τέτοια φαινόμενα συντεχνιακών εξυπηρετήσεων δεν μπορούν να διαιωνίζονται, χωρίς επιπτώσεις. Οτι αυτά τα οποία θεωρούνται κεκτημένα είναι σε ορισμένες περιπτώσεις, σαν την περίπτωση του συνταξιούχου ετών 45, συντεχνιακές εξυπηρετήσεις, που στερούν βασικά δικαιώματα των επόμενων γενιών...
Και σήμερα είμαστε ακριβώς σε αυτό το σημείο ενός ανηφορικού δρόμου, που για να εξασφαλίσουν οι επόμενες γενιές στοιχειώδη δικαιώματα στην εργασία και στην αξιοπρεπή διαβίωση θα πρέπει να περάσουμε από πλατείες γεμάτες ανέργους και φτωχούς... Αυτόν τον ανηφορικό δρόμο τον ανεβαίνουν όλοι. Και εκείνοι που διαμαρτύρονται και εκείνοι που υπομένουν και εκείνοι που φωνάζουν για τα προνόμια που χάνουν και εκείνοι που δεν είχαν ποτέ προνόμια... και εκείνοι που ξεβολεύονται και εκείνοι που δεν ήταν ποτέ βολεμένοι.
Αυτή είναι η πραγματικότητα απέναντι στην οποία ο καθένας έχει το δικαίωμα να κρατάει όποια στάση θέλει. Ομως το παραμύθι ότι η Ελλάδα είναι το κέντρο του Σύμπαντος και όλοι οι άλλοι μάς έχουν ανάγκη, γι' αυτό θα μας δανείζουν για πάντα, δεν πολυδιαβάζεται πλέον στο εξωτερικό... Οπως δεν διαβάζεται και ένα άλλο παραμύθι: ότι οι ξένοι προκάλεσαν αυτή την κρίση σε βάρος της χώρας μας για να μας πάρουν τον ήλιο, τη θάλασσα, τη δημόσια περιουσία, τις «κερδοφόρες» ΔΕΚΟ, την εθνική μας κυριαρχία, τα ψάρια του Αιγαίου, τα νησιά μας... την ψυχή μας. Ολα αυτά πια είναι παραμύθια χωρίς δράκο κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε τόσο πιο καλά θα είναι για όλους... Αν μη τι άλλο, θα γλιτώσουμε από την εσωστρέφεια που οδηγεί στη μαζική κατάθλιψη...
sokos@enet.gr
