Dafni Koumouli
Ο Konstantinos Stefanos Iperoxos
ΑΚΟΥΓΑ=============
Άκουγα της φάλαινας το κλάμα,
Κάθε που πήγαιν’ ως την γέννα.
Και κόκκινο σαν από θαύμα,
Έκανε το νερό με αίμα.
... Και κύλαγαν βουβά τα χρόνια,
Κανείς δεν άκουγε την φύση.
Τον πόνο που είχανε τα αιδόνια,
Κάθε που χάλαγε η κτίση.
Τώρα πνιγμένοι από τσουνάμι,
Ζητούν της φάλαινας συμπόνια.
Μέσα στην θάλασσα χαράμι,
Πώς να γυρίσουν τα τελώνια.
Κ’ έκλαιγ’ η φάλαινα σαν κόρη,
Που πήγαινε σε λάθος γάμο.
Κάθε Σεπτέμβρη και Οκτώβρη,
Όπως της έσκαβαν τον λάκκο.
Άκουγα το κήτος να ουρλιάζει,
Και να θρηνεί μέσα στα πέλαγα.
Με μια φωνή που σε σπαράζει,
Και που ποτέ δεν χαμογέλαγα.
Κ’ έτριβαν τα χέρια οι ψαράδες,
Που βάφαν το γαλάζιο με το αίμα.
Αδέκαστοι της φάλαινας φονιάδες,
Σαν νεογέννητα μωρά χωρίς το σπέρμα. ***
Dimitra Real
Ο Konstantinos Stefanos Iperoxos
ΑΚΟΥΓΑ
=============
Άκουγα της φάλαινας το κλάμα,
Κάθε που πήγαιν’ ως την γέννα.
Και κόκκινο σαν από θαύμα,
Έκανε το νερό με αίμα.
... Και κύλαγαν βουβά τα χρόνια,
Κανείς δεν άκουγε την φύση.
Τον πόνο που είχανε τα αιδόνια,
Κάθε που χάλαγε η κτίση.
Τώρα πνιγμένοι από τσουνάμι,
Ζητούν της φάλαινας συμπόνια.
Μέσα στην θάλασσα χαράμι,
Πώς να γυρίσουν τα τελώνια.
Κ’ έκλαιγ’ η φάλαινα σαν κόρη,
Που πήγαινε σε λάθος γάμο.
Κάθε Σεπτέμβρη και Οκτώβρη,
Όπως της έσκαβαν τον λάκκο.
Άκουγα το κήτος να ουρλιάζει,
Και να θρηνεί μέσα στα πέλαγα.
Με μια φωνή που σε σπαράζει,
Και που ποτέ δεν χαμογέλαγα.
Κ’ έτριβαν τα χέρια οι ψαράδες,
Που βάφαν το γαλάζιο με το αίμα.
Αδέκαστοι της φάλαινας φονιάδες,
Σαν νεογέννητα μωρά χωρίς το σπέρμα.
Κάθε που πήγαιν’ ως την γέννα.
Και κόκκινο σαν από θαύμα,
Έκανε το νερό με αίμα.
... Και κύλαγαν βουβά τα χρόνια,
Κανείς δεν άκουγε την φύση.
Τον πόνο που είχανε τα αιδόνια,
Κάθε που χάλαγε η κτίση.
Τώρα πνιγμένοι από τσουνάμι,
Ζητούν της φάλαινας συμπόνια.
Μέσα στην θάλασσα χαράμι,
Πώς να γυρίσουν τα τελώνια.
Κ’ έκλαιγ’ η φάλαινα σαν κόρη,
Που πήγαινε σε λάθος γάμο.
Κάθε Σεπτέμβρη και Οκτώβρη,
Όπως της έσκαβαν τον λάκκο.
Άκουγα το κήτος να ουρλιάζει,
Και να θρηνεί μέσα στα πέλαγα.
Με μια φωνή που σε σπαράζει,
Και που ποτέ δεν χαμογέλαγα.
Κ’ έτριβαν τα χέρια οι ψαράδες,
Που βάφαν το γαλάζιο με το αίμα.
Αδέκαστοι της φάλαινας φονιάδες,
Σαν νεογέννητα μωρά χωρίς το σπέρμα.
***
