H γνωστή δημοσιογράφος και συγγραφέας της Μελβούρνης Βίβιαν Μόρρις έγραψε στο ΝΕΟ ΚΟΣΜΟ τα αισθήματα που την διακατείχαν όταν πήγε στο γραφείο της γνωρίζοντας ο καλος της συνεργάτης και φίλος της ΚΩΣΤΑΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ δεν θα ξανάλεγε ποτέ πια το "εις αύριον τα σπουδαία". Ειναι μια ανθρώπινη ιστορία,όπως η Βίβιαν ξερει να μεταφέρει χωρίς φτιασίδια και ξόμπλια..
Δυσαναπλήρωτο το κενό που αφήνεις, αδελφέ
20 Jan 2015
 |
| ΚΩΣΤΑΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ |
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΜΟΡΡΙΣ
Έτσι, μ' αυτή τη φράση (που σε χαρακτήριζε) «εις αύριον τα σπουδαία» μ' αποχαιρετούσες κάθε μέρα, μετά τη δουλειά. Μετά, μια συνεργασία που πολλές φορές κρατούσε και ένα δεκάωρο. Πιο στενή τις Κυριακές, όταν δουλεύαμε μαζί για το φύλλο της Δευτέρας. Όταν επέλεγες τα θέματα, τα μοίραζες μεταξύ μας και έλεγες "σ' αυτό δώσε έκταση, σε παρακαλώ".
Στο τέλος της μέρας, ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα, δεν παρέλειπες να μου πεις "ευχαριστώ".
Κυριακή και σήμερα, δεν σε βλέπω να είσαι απέναντί μου. Μουδιασμένοι όλοι στην εφημερίδα, δεν λέμε κουβέντα μεταξύ μας. Η θλίψη για τον ξαφνικό χαμό σου, μας έχει πετρώσει. Νιώθουμε κατάσαρκα το κενό που αφήνεις φεύγοντας και κάθε κουβέντα είναι λίγη για να εκφράσει την οδύνη που μας κατέχει, να διαλύσει την ωμή και σκληρή πραγματικότητα, ότι τίποτε δεν θα είναι πλέον το ίδιο στο "Νέο Κόσμο".
Αυτός, κατά τη γνώμη μου, είναι εκείνος που θα πρέπει να θρηνεί πραγματικά!
Ήσουν η ψυχή του δημοσιογραφικού κορμού, και αυτό δεν αμφισβητείται από κανέναν.
Ήσουν η χαρακτηριστική φωνή της πολιτικής σκηνής που μεταφερόταν στον αναγνώστη. Καθαρή, έγκυρη, αλάθητη. Ήταν ο χώρος σου και κανείς δεν σου αμφισβητούσε την ικανότητά σου αυτή.
Τελειομανής, πάντα στόχευες στην κορυφή, σ' όλες τις εκφάνσεις της επαγγελματικής σου ζωής.
Παθιασμένος μ' αυτό που έκανες, σίγουρος για την υπεροχή σου στο χώρο, συχνά έβγαζες μια τραχύτητα αχαρακτήριστη για την κομψότητα του χαρακτήρα σου, όταν ερχόσουν αντιμέτωπος με 'απληροφόρητους'.
Συνεπής στις απαιτήσεις που είχες εσύ ο ίδιος από τον εαυτό σου, δεν "καταλάβαινες τίποτε", ακόμη και όταν η υγεία σου είχε δεχτεί σοβαρό πλήγμα.
Σε θυμάμαι, τελευταία, να σιγοτραγουδάς, με την ωραία μπάσα φωνή σου, ενώ άνοιγες το κομπιούτερ για δουλειά, -θυμάσαι;- κι ας είχες βγει από το νοσοκομείο, λίγες ώρες πριν. Άσε που και στο νοσοκομείο -όπως μου είχες εμπιστευτεί- έγραφες. Συνεπής, αξιοπρεπής και περήφανος, το τελευταίο που ήθελες ήταν να γίνεις αιτία να δημιουργηθούν κενά εξαιτίας σου.
Αναρωτιέμαι τι λες τώρα για το απροσμέτρητο κενό που έχει δημιουργήσει η αθέλητη αναχώρησή σου. Ένα κενό που δε γεμίζει με τίποτε ουσιαστικά.
Πέρασα όλη τη μέρα χθες, απαντώντας σε τηλεφωνήματα ανθρώπων που τρόμαξαν, που έμειναν κυριολεκτικά άφωνοι από την αιφνίδια αναχώρησή σου. Ήσουν πάντα παρών εκεί που σε περίμεναν, που τους είχες συνηθίσει να είσαι, ακόμη και όταν ο αγώνας με τον εχθρό είχε γίνει πλέον αφόρητα σκληρός.
Στην ουσία, την τελευταία σου πνοή δεν την άφησες στο νοσοκομείο, στη μονάδα εντατικής, αλλά στο "Νέο Κόσμο", την Κυριακή, 28 Δεκέμβρη, όταν δεν μπορούσες να πάρεις τα πόδια σου, όταν η πάλη πια ήταν αδυσώπητη, αλλά δεν εννοούσες να παραιτηθείς. Όχι, πριν κλείσει και η τελευταία σελίδα, χωρίς καν να υποψιάζεσαι ότι, αυτή τη μέρα αποχαιρετούσες ένα σημαντικό μέρος της ζωής σου.
Από τότε δεν σε είδαμε ξανά.
Αγωνιούσαμε, μαζί με τους αγαπημένους σου, τη λατρεμένη σύντροφο της ζωής σου, Έφη, το γιόκα σου (όπως τον αποκαλούσες πάντα) Νίκο, περιμένοντας μια ελπιδοφόρα είδηση. ΔΕΝ ΗΛΘΕ!
Μέσα στον μεγάλο πόνο, για το 'ταξίδι' σου, ο καθένας μας, έσκυψε βαθιά μέσα του, για να βρει παρηγοριά.
Εγώ προσπαθούσα να βρω μια "κακή" στιγμή για να απαλύνω ίσως τον πόνο. Δεν τα κατάφερα και άρχισα να ζηλεύω όλους τους άλλους που, από καιρού σε καιρό, δέχονταν τα βέλη σου. Ευθύς, ειλικρινής, αντικειμενικός, απόλυτα σχεδόν πάντα πληροφορημένος για τα θέματα της εφημερίδας, τα ομογενειακά, τα πολιτικά δρώμενα, δεν ανεχόσουν ποτέ μεσοβέζικες λύσεις.
"Παράδειγμα προς μίμηση" και για όλους τους νέους, ιδιαίτερα του αγγλικού τμήματος, που με τόση προθυμία έδινες μαθήματα και ουσιαστικές κατευθύνσεις. Πόσοι και πόσοι, που δεν είναι πλέον στην οικογένεια του "Νέου Κόσμου", δεν πήραν πολύτιμα μαθήματα από σένα.
Για πάνω από δύο δεκαετίες που ήσουν μαζί μας, έγινες αναπόσπαστο, πολύτιμο κομμάτι του κορμού του χώρου μας.
Σήμερα, αφόρητα θλιμμένοι, δυσκολευόμαστε να δούμε το μέλλον χωρίς εσένα.
Κωνσταντίνε μου "εις αύριον τα σπουδαία", χωρίς εσένα, τον πρωταγωνιστή της σκηνής μας!
