Τρία ποιήματα του Γιάννη Σκαρίμπα γραμμένα πριν 65 χρόνια

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ Στάδιον δόξης (συλλογή Εαυτούληδες 1950) Ως ανύποπτος καθόμαν, ήρθαν όλα μι' αντάρα οι ήρωές-μου κι οι στίχοι-μου — φιόρα-μου όλα πλατύφυλλα —, κάθε μια της ζωής-μου ήταν — κει — στραβομάρα, κάθε γκάφα-μου ή τύφ-λα... Κι ως αρπώντας με μ' έβγαλαν σηκωτόν απ' την πόλη (με καμπούρες κι αλλήθωροι — με στραβή άλλα αρίδα). όλα εκεί με τριγύρισαν και με δείξαν — χαχόλοι — κει βαθιά, τη Χαλκίδα: ... Βλέπεις μαιτρ —μου φωνάξανε— τη Χαλκίδα την είδες όπου συ μες στα φάλτσα-σου μόνον, ήξερες ν' άρχεις; Νά τα έργα-σου, οι πόθοι-σου — όλοι εμείς — φασουλήδες, νά και συ θιασάρχης!... Τι ντεκόρ ανισόρροπο που με μύτη γελοία μαιτρ μπεκρής το σκεδίαζε στό 'να πόδι να στέκει. ήταν κει, λες και χτίστηκε με γλαρή κιμωλία, όρθιο η πόλη λελέκι... Κι ω Θεέ-μου, τι θίασος, τι λερή συνοδεία εαυτούληδων (τούτοι-μου), να μοιράσουν σαν λύκοι μεταξύ-τους — για ρόλους-των — κάθε μια-μου αηδία, κάθε τι ρεζιλίκι.. Κι είμαι γω θιασάρχης-τους; Αλς κουρσούμ τώρα εξώλης και προώλης-τους (τέλειος να μαθαίνω τους ρούμπες), νά μ' αυτούς τους παλιάτσους-μου θα κινήσω στις πόλεις με κραυγές και με τούμπες!... Κι ως στα πάλκα η φάτσα-μου γελαστή θα προβαίνει (αχ, κι η πρόγκα — τι δόξα-μου!.,. — σ' ουρανούς θα με σύρει) η Χαλκίδα εκεί πισω-μου θα φαντάζει χτισμένη σαν από —τεμπεσίρι... Η Κυρά μου η τρέλα... (Τα Νέα Ελληνικά 1 [Ιανουάριος 1952])

Πώς ήταν έτσι, πώς μου εφάνη ως είχεν έμβει κειο το βαπόρι μες στο λιμάνι με όκια τεφρά, όπως το τύλιξε στ' αχνά μετάξια της σιγά η ρέμβη ως το ρυμούλκησε μειλίχιο η νύστα μου εκεί αλαφρά. Ήρθε και στάθηκε μπερδικλωμένο σ' αχνή τολύπη κ' ήταν σαν κάτι, κάτι ανείπωτο νάχε να πει, κι ύστερα, παίρνοντας, σκυφτή επιβάτισσά του τη λύπη ως ήρθε θάφευγε, με κυβερνήτη του τη σιωπή. Κι η νύχτα έφτασε. Αχ, το βαπόρι μες στην ασβόλη, τι τρέλα θάκανε ανεπανόρθωτη και μαγική; Μη θα κεραύνωνε με μια του λέξη την έρμη πόλη μη θα ξεμπάρκαρε τη φρίκη αμίλητη οτο μώλο εκεί; Ή μη—βαρκάκια του—μ' άσπρες κορδέλες σταυροδεμένα φέρετρα θάστελνε όξω—σαν κύματα και σαν αφροί— όπου θα κείτονταν της γης τα νήπια μαχαιρωμένα ή όπου όλοι όσοι αγαπήθηκαν, θάσαν vεκροί; . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Τίποτα, τίποτα... Μα πώς έτσ' ήταν, πώς μου εφάνη αυτό το πλοίο; Στάθηκε αμίλητο μ' όψη φριχτή, κι έφυγε, ως τόφερε η Κυρά μου η τρέλα μες στο λιμάνι, αυτή που παίρνοντας με από το χέρι με περπατεί... Εαυτούληδες (από τη συλλογή Εαυτούληδες 1950) Ως ωραία ήταν μου απόψε η λύπη, ήρθαν όλα σιωπηλά χωρίς πάθη και με ήβραν —χωρίς κανέν' να μου λείπει— τα λάθη. Κι ως τα γνώρισα όλα-μου γύρω — μπραμ-πάφες όλα κράταγαν, τρουμπέτες και βιόλες —ΕΑΥΤΟΥΛΗΔΕΣ που με βλέπαν, oι γκάφες- μου όλες. A!... τι θίασος λίγον τι από αλήτες μουζικάντες μεθυσμένους και φάλτσους, έτσι ως έμοιαζαν — με πρισμένες τις μύτες— παλιάτσους. Και τι έμπνευση να μου δώσουν τη βέργα μπρος σε τρίποδα με κάντα μυστήρια, όπου γράφονταν τ' αποτυχημένα-μου έργα —εμβατήρια! Α... τι έμπνευση!... Μαιτρ του φάλτσου 'γώ πάντα, με τη βέργα-μου τώρα ψηλά —λέω— με τρόμους νά, με δαύτη-μου να παρελάσω τη μπάντα στούς δρόμους. Kι ως πισώκωλα θα παγαίνω πατώντας, μες σε κόρνα θα τα βροντούν και σαντούρια οι παλιάτσοί-μου — στον αέρα πηδώντας — τα θούρια... Τα ποιήματα "Ταμάρα", "Το ξάφνιασμα", "Η Κυρά μου η τρέλα. . .", "Το βαπόρι", "Στάδιον δόξης" και "Εαυτούληδες" είναι από το περιοδικό Περίπλους τ. 44, Μάρτιος-Ιούνιος '97 (δες σελίδες σύγχρονης ελληνικής ποίησης)

Δύο ποιήματα της Κ.Λ. ΙΝΟ ΚRΙΝΙ

ΣΕ ΜΑΓΕΨΕ Η ΝΥΧΤΑ
απ τη συλλογη στοχασμοι 

και κοιταξα απόψε το φεγγάρι ! ,μονάχο του και 'κεινο οπως κι εγώ
μεγαλωσ'η καρδιά του και χτυπάει, σαν τη δική μου που σε καρτερώ

σε μάγεψε η νυχτα και σε πήρε, μακρυά απο τ'αστέρια κι απ'το φως
θλιμμένο ειναι απόψε το καλό μου ,σε ψαχνη στο σκοτάδι διαρκώς

το κοίταξα απόψε το φεγγάρι!! και χάθηκες μου είπε και πονώ
και θέλησε μαζί μου να σε ψάξη, σεργιάνησε σόλο τόν ουρανό

κ.λ (ινοκρινι)

Ποίηση του Σ/Κ. Έλα να γράψουμε το ποίημα

Γράφει η

-------------

 Λίζα Διονυσιάδου

Των σημείων στίξης

Bγάλε τα αποσιωπητικά !
  Υπάρχουν ακόμη στίχοι
      που δεν γράφτηκαν.
Προσπέρασε τα ερωτηματικά !

     Θα απαντηθούν αργότερα.
Τελείωνε με τις παρενθέσεις
                  και τις αγκύλες !
- δεν βοήθησαν ποτέ ιδιαίτερα.
Τα εισαγωγικά είναι κακόγουστα
                  και κουραστικά.
Για τις τελείες, δεν το συζητώ.
αυτές είναι γι αλλού .
Τα κόμματα και τις άνω τελείες
κράτα τα για μικρές ανάσες.
Τα πνεύματα, που καταργήθηκαν,
θυμήσου τα για λίγο.
Τους τόνους,
                    ποτέ μην ξεχνάς.
Αφησε ένα μεγάλο θαυμαστικό
κι έλα να γράψουμε
το ποίημα 

ΠΟΙΗΣΗ .Εσύ και 'Γώ. Της Ντόρας Μανατάκη

ΕΣΥ ΚΑΙ ΓΩ....

30 May 2014 at 19:24

Ντόρα Μανατάκη

ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΦΙΛΗ 
ΤΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ.... 
ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ..... Η ΠΙΟ
 ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΦΙΛΕΝΑΔΑ
 ΚΑΘΩΣ ΠΕΡΝΟΥΝ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ!!!!!

Συντρόφισσα μου μοναξιά, μη μου χαλάς χατήρι

 Μαζί μου κάθησε να πιείς ετούτο το ποτήρι

 Να ενώσουμε το γέλιο μας, να πούμε τον καημό μας

 Να βγάλουμε απ’ τα στήθη μας τον αναστεναγμό μας

Τα όνειρά μου να σου πω.αυτά που είχα κάνει

 Σαν στην ζωή αρμένιζα, πριν πιάσουμε λιμάνι

  Ήσουνα πάντα φίλη μου, κρυφά μ ακολουθούσες

 Δεν με ενόχλησες ποτέ, στο περιθώριο ζούσες

Πέρασαν χρόνοι και καιροί, πιστή συντρόφισσα μου

Και συ πάντα με άφηνες να κάνω τα δικά μου

Τις τρέλες μου, τα πάρτυ μου, τα γλέντια, τα ξενύχτια

Μα τώρα όμως μ’ έπιασες μες τα δικά σου δίχτυα 

Άντε λοιπόν εσύ και γω, οι δυό μας μια παρέα

Συμβιβασμό να κάνουμε, για να περνάμ’ ωραία!!!

Ντόρα Μανατάκη

ΜΟΝΑΞΙΑ

ΠΟΙΗΣΗ.Στο δρόμο που βαδίζεις...!!!! ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΟΤΖΑΙΡΑΚΗ

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΟΤΖΑΪΡΑΚΗ

Στο δρόμο που βαδίζεις,

Χρειιάζεται να'χεις ελπίδες ζωντανές. Από αυτές που φλογίζουν την κα

ρδιά και της δίνουν φτερά για να πετάξει.

Στο δρόμο που βαδίζεις,
να'χεις, φίλε, προετοιμαστεί. Σαν τους ναυτικούς που μελετούνε τον καιρό και τους ανέμους. Που μετράνε με τη θωριά τους τη θάλασσα πριν ξανοιχτούνε στα βαθιά.

Στο δρόμο που βαδίζεις,
θ'ακούσεις πολλές φωνές που θα σου τάζουν χίλια δυο ταξίματα μάταια. Καλέσματα χωρίς αλήθεια, χωρίς τιμή και λεβεντιά.

Στο δρόμο που βαδίζεις,
κράτα το βλέμμα σου στη γη, μα έχε τη ψυχή σου τον ουρανό να ατενίζει. Χαμηλά να περπατάς, μα με προσευχή ψηλά να φτερουγίζεις.

Στο δρόμο που βαδίζεις,
πολλά θα μάθεις, πολλά θα διδαχτείς. Κράτα μες στην καρδιά σου τη φλόγα που'χες στην αρχή και μ'αυτή σαν οδηγό το τέρμα θα προσμένεις.

Στο δρόμο αυτό δεν είσαι μοναχός. Μην πεις πως νιώθεις μοναξιά. Γύρω σου τόσες ψυχές, τόσες καρδιές αγώνα δίνουν μαχητικό.

Στο δρόμο που βαδίζεις,
μάθε να ζεις την κάθε στιγμή. Να ζεις, να χαίρεσαι. Να ελπίζεις.Να συνεχίζεις και με χαμόγελο να προχωράς...

( ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΟΤΖΑΙΡΑΚΗ )..

ΠΟΙΗΣΗ- Ο Λεύτερος .. Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΜΑΓΑΡΙΤΗ

Leonidas Margaritis

Ο ΛΕΥΤΕΡΟΣ

Ποιός είσαι άνθρωπε;

Τι λογαριάζεις πως θα πετύχεις με το φέρσιμο σου;

Προσκύνα…Δεν σκιάζεσαι;



Δεν γεννήθηκα για να σε υπηρετώ…

Δεν προσκυνώ…

Δεν λογαριάζω τίποτε…

Είμαι παιδί τ' Ουρανού και της Γης...

Η μοίρα μου είναι γραμμένη μέσα μου.

Αλίμονο τι άλλο πια να φοβηθώ;



Ποιός είσαι; Πες μου...

Τούτο το βλέμμα σου τ΄αγέρωχο

απάτητες κορφές θυμίζει

μέσα στην καταιγίδα…

Μα δεν καταλαβαίνεις οτι θα χάσεις;



Δεν με νοιάζει αν θα χάσω ή θα χαθώ…

Την πορεία μου ομως εως εκεί,

την ρότα και το πηδάλιο

μόνος μου θέλω να διαφεντεύω

χωρίς εσένα σύμβουλο κι οδηγό…

Θα παλέψω…

Θα παλέψω…

Ακόμα κι αν μονάχος

στο χείλος του γκρεμού σταθώ

δεν θα φοβηθώ το σκοτάδι…

Ατάραχος θα πορευτώ

μέσα στον αιθέρα



Στάσου άνθρωπε…

Ποιος είσαι επιτέλους;

Ξέρεις ποιον αψηφάς;



Απ την ώρα που γεννήθηκα

σε ξέρω…

Απ’ την ώρα που αισθάνθηκα

ζωντανός…

Φορούσες την μάσκα του θανάτου

Μα τώρα είμαι λεύτερος

Κάνε στην άκρη

Δεν σε φοβάμαι…



Μα δεν βλέπεις τον όλεθρο άνθρωπε;

Που πας; Θα χαθείς;

Μόνο εγώ σε κρατώ ζωντανό…

Χωρίς εμένα πως θα προστατευτείς;

Πως θα περάσεις τις Συμπληγάδες της ζωής;



Δέσμιο με κρατάς

Με θες του χεριού σου

Μ’ εκβιάζεις οτι χωρίς εσένα θα χαθώ…



Δεν είναι αλήθεια;



Σ έμαθα…

Τ όνομα σου Φόβος είναι…

Και κατοικείς μέσα μου

για να με ξεγελάσεις

πως είσαι κομμάτι δικό μου.

Μα δεν έχω πια τίποτε για να χάσω...

Έμαθα την αλήθεια και την πλάνη σου

Κάνε στην άκρη!

Από εδώ και στο εξής θα πορευτώ μονάχος…


Γιώργος Λ. Μαργαρίτης

Τοο διαβάσαμε και το μεταφέρουμε απο τη σελίδα στο ΦΒ του Λεωνίδα Μαργαρίτη

Ποίηση. ΜΑΜΑ ΑΠΟ ΖΥΜΑΡΙ..της Χλόης Κουτσουμπέλη

Χλόη Κουτσουμπέλη

ΜΑΜΑ ΑΠΟ ΖΥΜΑΡΙ

Η μαμά μου ήταν μαλακή.
Βούλιαζα μέσα και χανόμουν,
Με χάιδευε στο μέτωπο.
Μύριζε γάλα και μαλακή βροχή.
Όταν κοιμάμαι μέσα σου
αλλάζεις και φουσκώνεις
κι εγώ πάλι παιδί
με το δάχτυλο στο στόμα
σφίγγω το πάνινο αρκουδάκι μου.



(Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια, Ν. Πορεία 2006)

φωτο Juliana Manara

ΠΟΙΗΣΗ- γράφουν η Δάφνη Κουμούλη και Κατ.Παπά

Dafni Koumouli

Σε ποιον γκρεμό καθρεφτίζεσαι..
Νύφη του θανάτου
δεν είναι ακόμα ώρα..
λουσμένη με το αλάλητο χθες
χορεύεις με άρωμα γυναίκας
έτοιμη να φύγεις
για το όνειρο της μιας νύχτας…
φέρε τα βήματα στους ανέμους
στις ατέλειωτες ηδονές...
Με τη λάμψη της αστραπής
κάψε όσα σε τρώνε
πριν αρχίσουν να γελούν..
κάψε την κοινή ώρα
τη μια νύχτα
ερωτεύσου αιώνια……………….

ΚΔαφνη

***

Κατερίνα Παπα

Προσμονές μονοπάτια υγρά
στρωμένα με άχρωμες νότες
φωτιά που καίει η σιωπή
σαν η λήθη καρφώνεται
στη πιο ψηλή κορφή της αυταπάτης
ορίζοντας τα όρια των επιστροφών.

Ανάλαφρες οι ανάσες
ακολουθούν τις δύνες των ηδονών
αφήνοντας τις αισθήσεις αποκαμωμένες
να ταξιδεύουν σε διαδρομές
ανάμεσα σε απαλό βελούδο
και την κόψη ξυραφιών που ακουμπούν
σε αλλοτινές παραισθήσεις
εγκλεισμούς σε αδειανές αγκαλιές και αυταπάτες.

Ο χρόνος αφανίζεται καρτερώντας
τις στιγμές που εξουσιάζουν την απουσία σου.

ΠΟΙΗΣΗ: Γραφει η Δάφνη Κουμούλη

Dafni Koumouli

Πειρασμός πεινασμένος η ζωή..
με σημαία σαρκωμένα αντίθετα...
πολλά πρόσωπα και μια ουσία…
Κοιτάει μες τα μάτια τον ήλιο..
οραματίζεται θύελλες..
με κεραυνούς οδοιπορεί
στον ουρανό
και ζωγραφίζει άνοιξες
στο πείσμα του χειμώνα...
Το βράδυ κρύβεται..
να ξεφύγει τα απορήματα του ταξιδιού..
Βυθίζεται στης αθανασίας την πλάνη..
χάνοντας τούτη τη γιορτή..
την τόσο εφήμερη, τόσο πλούσια…
την κραυγαλέα πολύτιμη…
Μύθοι την ξεγελούν..
ερωτόκριτοι παίζουν κρυφτό μαζί της…
Κάποτε σα δελφίνα
βουτάει στην αθάνατη μοίρα της..
κι ο θάνατος αλυχτάει με πάταγο…
Όταν τη συναντά
εκείνη χορεύει γελώντας..
σαν κοριτσόπουλο στην αμμουδιά..
με λυτά μαλλιά κι αναίδεια στα μάτια……………………….

ΚΔαφνη

ΠΟΙΗΣΗ- ΤΟ "ΚΑΦΕ" ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ

Καλυψώ Δ.

Ψυχή μου ..
Ποτέ δεν μιλάς όταν σε καλώ.
Μόνο στα σκοτεινά θεριεύει η γλώσσα σου.
Όταν οι ίσκιοι από τα δέντρα μεγαλώνουν
και ανάποδα χτυπά η καρδιά του φεγγαριού…
Μόνο τότε,
φιδίσια τυλίγεσαι γύρω από το πήλινο πόδι μου
και αρχίζεις χορούς και οράματα
να κάνεις λέξεις.

Μίλα ψυχή μου!
Λευτέρωσε τούτο το σκουριασμένο κάβο
και κάντο νησί,
να αρμενίζει με παντιέρα την θέληση που φέρνει η γνώση.

Ανθέ του πόνου και ψωμί της Αλήθειας ..
Νερό των υδάτων
του μέσα μου..
Αποκρίσου!
Πόσες ζωές..
Πόσες φορές..
Μ΄ είδες να κρύβομαι μέσα στα κουφάρια των ερώτων.
Στα καταγώγια του φθόνου και της λύπης να μεθώ
Να στερεύω από νερό και αλμύρα.
Να σκοτώνω με χίλιες πληγές.
Να πέφτω πάνω στο ξίφος με του κιοτή το βλέμμα.

Μίλα κυρά Ψυχή μου!
Ξερω,
με φόβους τάϊσα την μοίρα.
Σκίζω τα πέπλα μου απόψε
και θα ρθω να σε βρω................καλυψώ

Καλυψώ Δ.

Αγάπα με αν τολμάς !!!

Είμαι το χέρι δίπλα σου, που σηκώνει τα χέρια για προσευχή.
Είμαι η μήτρα, που σε γέννησε.
Είμαι το πρεζόνι, που του είπαν πως μαστουρωμένος μπορεί να αντέχει.

Είμαι ο μπεκρής, που πιστεύει πως το μπουκάλι είναι λήθη.
Ο ζητιάνος, που παλεύει να κρατηθεί από το τίποτα που έχει για μαξιλάρι.
Είμαι το μικρό παιδί, που μπλέκεται στα πόδια σου,
ενώ τρέχεις να προλάβεις το μετρό.

Είμαι η άδεια σου μέρα από αισθήσεις.
Η νύχτα, που ξερνά δηλητήριο.
Είμαι το χαμένο σου χαμόγελο.
Ο Έρωτας που δεν έχει πρόσωπο..

Αγάπα με αν τολμάς

Είμαι ο φόβος ,για όσες στιγμές πόνεσες.
Η οργή ,για όσα όνειρα δολοφονηθήκαν κάτω από τρελά φορτηγά.
Είμαι ο πόνος, που ήρθε να σε βρει την ώρα της μεγάλης σου βεβαιότητας.
Η αμφιβολία του νικητή.
Είμαι η θλίψη και η ταπείνωση του ηττημένου.

Αγάπα με αν τολμάς
Δεν υπάρχουν όρια στην αγάπη..
Δεν χάνεις ποτέ..
Δεν υπάρχει τίποτα να χάσεις από όσα σου ανήκουν όταν αγαπάς.

Αγάπα με αν τολμάς..
Και δώσε μου..
Όχι σαν έμπορος φτηνών υφασμάτων..
Αλλά σαν ερημίτης που χαρίζει στο δέντρο την τελευταία του σταγόνα από νερό..

Όχι σαν σύννεφο περαστικό..
Μα σαν βροχή που ποτίζει το ξερό χώμα και γίνεται ένα με την ουσία του..
Όχι σαν φωτιά που απογυμνώνει τον αέρα.
Μα σαν φλόγα δυνατή που ζεσταίνει ακόμα και στους λασπότοπους

Αγάπα με αν τολμάς...
Με το πάθος ενός εφευρέτη.
Με τον Έρωτα ενός Αγίου.
Με την τόλμη ενός εξερευνητή.

Αγάπα με Άνθρωπε
Εγώ είμαι Εσύ..

καλυψώ

                             ***

Dafni Koumouli

Μουδιάζει ο νους…
φωτίζεται και σκοτεινιάζει…
σα χαλασμένη λάμπα στο δρόμο…
οι σκέψεις στον αέρα…
πουθενά δεν κάθονται…..
τρικυμία στο αίμα…..
χάνω…κερδίζω..
γελάω…και ξαναχάνω…
αλλά είμαι εδώ…
με τις σπίθες μου
και τις σκιές μου…

Προσφιλής μου τόπος διαμονής
η ουτοπία……..
αγαπημένη μου κόλαση η πραγματικότητα…
ονειρεύομαι….ματώνω..
δραπετεύω….
στοίχημα με το τώρα…
θ’αντέξω πάλι………………

ΚΔαφνη

      *******

Basilis Samoilis

ΕΡΩΤΑΣ.
από τον Basilis Samoilis, Κυριακή, 6 Νοέμβριος 2011 στις 10:44 μ.μ.
Basilis Samoilis
Χωράει ο αγέρας
σε μια φούχτα,
να τον αφήσω,
να πετάξουν μαζί
και τα όνειρα,
στο κατώφλι σου,
σαν χαρταετός που
ξέφυγε να πέσουν;
Χωράει τάχα
ενα απέραντο
λιβάδι καταπράσινο
,δυο καρδιές
ανέμελα να
βοσκήσουν το έρωτα;
Ο χαρταετός,
θα γράφει τ όνομά μου,
και το λιβαδι θα εχει
την μορφη σου.
Ανοίγω διάπλατα
τα χέρια σαν μια
μεγάλη πόρτα
να διαβείς,μη σταθείς
στο πρώτο σκαλοπάτι,
η σκάλα ειναι μικρή.
Ο έρωτας περιμένει αυτούσιος.

6 Νοεμβριος 2011
ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΑΜΟΙΛΗΣ.

                ****

Κάκια Παυλίδου

‎~Φλύαρο Φως~

Φλύαρο Φως μου
μη μου στερείς τις μεταμεσονύχτιες Χαραυγές...
ο Νους σε μόνιμη Ανατολή
στραμμένος στο Εστιασμένο Φεγγάρι,
που εσώκλεισε στη σφαίρα του
κύκλους Φωτιάς
με συμπαγή πλέξη χειροποίητης Αλήθειας...

Πέρασαν Άγγελοι από εδω..
χθες..
με φτερά βρεγμένα...
σαν πεταλούδες βαριάς Σιωπής...

Νοθεύτηκαν με το Σκοτάδι
και βγαίνοντας από το τούνελ της Νύχτας
άλλαξαν όψη
τρομοκρατώντας τις προσευχές μου..

ΔισΥπόστατοι κι οι Αγγέλοι
και φοβάμαι..
είχα επενδύσει Φως σ'αυτους
και μου επεστρεψαν Σκοτάδι..

Γυρίζω σε Μένα..
Οικεία Φύση
και οι μεταλλάξεις της ρούχο που περιστασιακά
το έχω προβάρει στο δοκιμαστήριο της Νύχτας
με πειραματισμούς Εαυτού..

τι μου παει καλύτερα?..

και το Λευκό
και το Κατακόκκινο
και το Σκοτάδι..

μα πιο πολύ
εκείνο το Φλύαρο Φως
που ξημερώνει Χαραυγές Αναλαμπής
καταμεσίς της Νύχτας..

αφαίμαξη Φωτός..
η Πίεση των αγγείων αυξήθηκε πολύ
και η Νύχτα αιμορραγεί εγκυμονούσα Φεγγάρι Πανσέληνο
κι έναν Νου αυτόφωτο,
Ήλιο γάργαρης σιωπής
που αθόρυβα καίγεται..

Ανατείλαμε, μάτια μου?..
ή ακόμη?..
να ανοίξω τα μάτια να δω τον Ορίζοντα?

ΦΙΛΙ....ανατολής Ηλιου..

     *****

Στέλιος Κοντοδήμος

Επι-στρέφω...

στο σπίτι της θαλπωρής...
εκεί που υπάρχουν ανάσες...
που παίζουν όλοι με τις λέξεις...
σε αγκαλιάζουν οι Ψυχές...
κι οι Καταθέσεις δεν είναι ορφανές...
χτυπά με παλμούς η Ζωή...
παρούσες οι Καλημέρες...
οι Καληνύχτες...
τα ξέφρενα πάρτι...
εκεί που δεν απουσιάζει το φως...
τα χαμόγελα αγκαλιάζουν την ύπαρξη...
στο καράβι της Αγάπης...
που χαρίζονται σαν παιδιά...
δεν έχω μάθει σε νεκροταφεία...
που σε τραυματίζουν οι σιωπές...

Επιστρέφω στην Ζωή...
δεν αντέχω το σκοτάδι...
με πνίγουν οι άηχοι περαστικοί...
η ανύπαρκτη όραση...
Επιστρέφω...
στις Καταθέσεις...
που τις στολίζουν με χρώματα...
Αντίο...

Στέλιος Κ.

ΣΤΟ "ΚΑΦΕ" ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ..η μουσα πάντα κερνά..

Για τις ελεύθερες ωρες του Σαββατοκύριακου..διαλέξαμε

Dafni Koumouli

Σ’ακολουθώ….
ποτέ δε μπορώ
να σε φτάσω…
είσαι ένα βήμα μπροστά…
πατώ στ’αποτυπώματα
των ποδιών σου στην άμμο…
η σκιά σου με σκεπάζει…
δεν ξέρω αν είσαι αληθινός
ή μόνο μια σκιά
που με τραβά στο άγνωστο…

πάντα με γοήτευε το άγνωστο…..
και πάντα γυρνούσα στο γνωστό….

μετέωρα βήματα…
άρνηση και κατάφαση μαζί….
μάχονται, ματώνουν…
το ερωτηματικό
διαδέχεται το θαυμαστικό….
και πάλι θαυμαστικό…
και μετά μια τελεία…..
στο μέτωπο….στα χέρια…
στην καρδιά…

παραμεράς λίγο…
μ’αφήνεις να παίξω με το φως…
και μετά πάλι η σκιά…
με σκοτεινιάζεις….
και πάλι η τελεία….
δε θέλω να μ’αγγίζει…
σα να γίνομαι κομμάτι
μιας βουβής πομπής…
η σκιά…η τελεία…
κι εγώ……………………………

=========================

Tasos Papanikolaou

Μέτρια η ζωή που σού’τυχε να ζήσεις
Ή μάλλον με δειλία διάλεξες
Σε μέτρια διαμερίσματα τρυπώνεις
Ανάμεσα στους μέτριους τοίχους μένεις
Στα μέτρια τους δωμάτια θα πλανιέσαι
Ούτε ταξίδια μακρινά δε βίωσες
Μα ούτε την Ιθάκη αποτολμάς
Μέτρια τα πάθη οι αγάπες λίγες
Πάθη μεγάλα σε τρομάζουν
Άγνωστους δρόμους μ’αρώματα δεν πήρες
Σε μονοπάτια δεν πορεύτηκες
Ούτε μεγάλοι έρωτες σε συνταράξαν
Τα μέσα σου πάντα τους διώχνουν
Δεν κούρνιασες σε φεγγαρόφωτο
Με κύμματα θεόρατα δεν πάλεψες
Μα σε ρηχά νερά λασπόνερα θα παίζεις
Το καρδιογράφημα χωρίς κορφές κι αβύσους
Μόνο γραμμές ευθείες μόνο τελείες
Τάσος Παπανικολάου

===============================

Eleni Halvadaki

Αν καταφέρεις να απογυμνωθείς
από όσα σου έχουν μάθει..
Και να μαθαίνεις να σιωπάς
σε αλλουνού τα πάθη..
Αν η ερημιά σου θα γεννά
ζωή μες την ζωή σου
Και ταπεινά θα δίνεται
στο δίκιο η ύπαρξή σου..
Αν δεν θα λογαριάζεσαι
από γράμματα και σχόλια
Αλλά με την βοήθεια
ψυχής που ζει αιώνια
Αν μέσα από τα κομμάτια σου
θα βρεις κάποια ουσία
Τότε μονάχα θα γευτείς
τι είναι ελευθερία............

                                                      ***
          **Η χώρα μου δεν έχει θάνατο! Με ακούς ;

Μέθυσε η Ελλάδα
απ' του χρόνου
... τις σιωπές..

Ξύπνησαν οι ψυχές
των αθανάτων
θνητών όχλος
μου μιλούσε για τιμές
τόσων αιωνίων
αγαλμάτων

Μίλησε η ιστορία
στην ηχώ της μουσικής
γεύτηκαν μαζί
την αγωνία του θανάτου..


Δεν τον προλαβαίνουν
στον παλμό της εκπνοής
μέσα από τον τάφο
εδω κάτου..

Σε γνωρίζω από την όψη
με μιάν άσβεστη ουλή
Σε γνωρίζω από την κόψη
που με βία πουλάς ζωή

Εγώ κόκκαλα δεν έχω...
Γιατί είναι ιερά!
Μα αθάνατη θα μείνω
στων Ελληνων τα φτερά!

Ελ.Χαλ.

3 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ ΚΟΜΝΗΝΟΥ*

η.                   

                                              ΑΝΥΠΟΦΟΡΗ ΕΓΓΥΤΗΤΑ

Όσο απουσιάζεις

                   τόσο αληθεύω

Μυρίζεις ολάχνιστος ανυπαρξία

Όπως σ'ένα πολικό Φλεβάρη από τη γέννα του κουτσό

Μια μεθυστική πνοή οπώρας καλοκαιριού

Όσο απουσιάζεις

          τόσο παλμογραφείς διασταυρωμένες ρίζες δίψας και λιμού  

                   να σε κοιμηθώ

                   να σε πλαγιάσω

Αληθινά μαεστρική μπαγκέτα απονεύρωσης

Που όταν υψώνεται βουβαίνει εγκάρδιες εκστρατείες μεσημεριών

Και χαμηλώνοντας σπιθίζει ήχο γιασεμιών και κυκλάμινων

Στην αόρατη κυκλική γιορτή τού κρυ

                                                            φτού σου

Οργιαστικά λαμπροφορώντας σαβανωμένη νηνεμία

Σαν θάλασσα που ακκίζεται ψευδομαρτυρώντας γαλήνη

Με συνδαιτυμόνες Όλους τούς αλλόφρονες κακόφωνους

Που μεταβάλλονται σε Κανέναν φαιόχρωμης δικαιολογίας

Μα ναί. Αφού δεν ανασαίνεις, ζεις !

Αφόντας σφήνωσες στην απουσία πυρετό προικίζεις τον ύπνο ! 

Αίμα τις νύχτες εκσπερματίζεις !

Γιορτές θυελλοδοτείς ακατανόητες !

Πάντα θ' απουσιάζεις.

Προσφιλές τού φιλιού σου ενδιαίτημα

Ωρολογιακό κενό που αγκαλιάζει

Έξω πάντα θα είσαι.

Μια στεναχώρια δροσιστική

Να κρέμεται πανσέληνος

Στην έρημο αφυδατωμένου λάρυγγα

Αφού δεν ανασαίνεις, ζεις !

Τσαμπί σταφύλι αετονύχι

Το πάντα τού αλλού σου

Μια γεύση πρόκας το γλείψιμο τής γλώσσας

Σε λιμενοβραχίονες λαχτάρας τρικυμισμένης

Είναι τα χείλη σου δωρίζοντας ρίγος στο λαιμό μου

Ή  η ανυπαρξία τους που με κάνει να καίω ;

Πόσο ορθά απουσιάζεις !

Μεθυστικά !

Ευφρόσυνο ποτάμι σιωπής στα ουρλιαχτά

Άφθαστη γεωμετρία κενού ! Ασύγκριτη δροσιά μου !

Ρυμοτομεί καταπατημένους φράχτες προσμονής

Πολεοδομεί πολυόροφα σεισμόπληκτα όνειρα

Απροσάρμοστε εραστή, κλεψίγαμε

                             Ασυντόνιστε

                             Ασυνάρτητε

Μαθηματικά νυχοπατείς φανέρωση

Κλασματικές ζαλάδες καβαλικεύοντας

Έτσι που να παρθενεύω για να σε κυνηγώ ξανά

Ε λοιπόν, τ' ομολογώ : άφαντος ομορφότερος λάμπεις !

Ωστόσο, κάνε μας τη χάρη

Αγάπα με

Λι

γό

τε

ρο 

Όχι με τόσες άδειες νύχτες

Όχι με τόσο εγκαυματικό κενό

                                                      ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ

                                                

                  

                               ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΚΙΝΗΣΗ

Τέχνη συνώνυμη της βίας

Βδέλλα κυμβαλοποίησης

Της μάσκας αδελφοποιτή

Ανθυπολοχαγός της κάθετης εφόρμησης

Στο από γέννας Αυθόρμητο που είμαστε

Εργοχειρεί μιαν αναγκαία κίνηση

Σαν πίστη ορκομωτεί στη σκίαση

Όταν το ψεύδος ανατέλλει

Δύουν ελάχιστα τα βλέφαρα

Μιασματική στη φυσικότητα σπονδή

Όταν το ψεύδος πυγμαχώντας θρασύνεται

Τα μάτια στυλώνει οριζόντια ρητορική ευφράδεια

Τρέμοντας τα βλέφαρα μην παίξουν

Στη δίστρατη αυτή καλλιτεχνία

Που μάτια επιστρατεύει για εργαλεία

Μόνος αντίπαλος το φως

Το άτεχνο, αντιαισθητικό κι αντιθεατρικό

Καθώς δηλώνουν οι διαδόσεις

Θεράποντες μιας τέχνης κλασικής

Ανακουφιστικά λοιπόν, με διπλές ασπίδες απωθημένο

Εξορίζεται 

(Λευκοφορίας σθένος αθλοθετείται

Για να σταθείς αντίκρυ σ' άλλο βλέμμα)

Άραγε, είναι οι δηλώσεις τέχνη ;

Γι αυτό τόση βροχή ;

(Το ποίημα αυτό θα ήθελα σ' όλους τούς εκπροσώπους να αφιερώσω ταπεινά, λάτρης της τέχνης τους)

                                              ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ

                                      ΠΑΝΤΕΛΗΣ

Αργούσε με κοινοβουλευτική συνέπεια το λεωφορείο

Στα μεταλλικά σπλάχνα να καταβροχθίσει 

Πολτό κοινόν ιδρώτα

Κολώνια διαφυγής με συνοικιακή σημαία ευκαιρίας

Ρούχων μυστικοπαθείς απομιμήσεις 

Κι εντόσθια λαϊκή σιωπή βουτηγμένη στο μέγα σάλαγο.

Ένας Παντελής απ' τους πολλούς

Κομμάτι δυσδιάκριτα γερμένος

Με πινελιές στάχτης στα μαλλιά

Κι όπως η θέση του επιβάλλει, φρεσκοσιδερωμένος

Ορθός στης στάσης όλων τους τη μαζική αιωνιότητα

Κοιτάζοντας δίχως να βλέπει κι ούτε τη σκέψη του να νιώθει

Με ζαλισμένο -πολλοί θα 'λέγαν ζαρωμένο- το μέσα της καρδιάς του

Τ'αντικρινά βουνά εξιστορούσε

Όπως χιλιάδες απ' τα εθνικόφρονα μεταλλεία ομογενείς του 

Με την παλέτα του νόμιμου εμπαιγμού και της «δημοκρατίας»

«Πάντα κατηφορίζουν οι πλαγιές, απ' την κορφή στη ρίζα

Και πέρα απ' την τσουλήθρα τους,

Για σαλταδόρους στην ηχώ που μας κακοποιεί

Κάποιου οπωσδήποτε -όπουλου ου ου

                                           -μανλή ου ου

                                        -νδρέου ου ου

Κι ανηφορίζουν μόνο, από τη ρίζα στην κορφή

Και πέρα από τ'ατέλειωτο,

Για όλους τούς ανώνυμους που Σίσυφος βαφτίστηκαν

Δίχως ηχώ καμιά το άχτι τους ν'αντιλαλεί».

Το λεωφορείο αργεί. Ακόμη ένας γύρος.

                                 ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ

*.Ο κ Σταθης Κομνηνός  είναι φιλόλογος, μεταφραστής (σε πολλούς εκδ. οίκους), μουσικ.ός, θεατρικός συγγραφέας (ΘΕΑΤΡΟ ΕΡΕΥΝΑΣ), ποιητής (εκδ. ΔΟΜΟΣ) .

 Απο τα 3 ποιηματά του το ένα ειναι απο την τελευταια ποιητικη του συλλογη "ΤΡΙΑΣ ΕΞΑΠΑΤΗΣΕΩΝ" Εκδ. ΔΟΜΟΣ και δυο απο την υπό έκδοση συλλογη του "Πολιτικα Ποιήματα". Στο τέλος της εβδομάδας θα σας παρουσιάσουμε και άλλα έργα,καθως και βιβλιοκριτικές του..