ΠΟΙΗΣΗ- ΤΟ "ΚΑΦΕ" ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ

Καλυψώ Δ.

Ψυχή μου ..
Ποτέ δεν μιλάς όταν σε καλώ.
Μόνο στα σκοτεινά θεριεύει η γλώσσα σου.
Όταν οι ίσκιοι από τα δέντρα μεγαλώνουν
και ανάποδα χτυπά η καρδιά του φεγγαριού…
Μόνο τότε,
φιδίσια τυλίγεσαι γύρω από το πήλινο πόδι μου
και αρχίζεις χορούς και οράματα
να κάνεις λέξεις.

Μίλα ψυχή μου!
Λευτέρωσε τούτο το σκουριασμένο κάβο
και κάντο νησί,
να αρμενίζει με παντιέρα την θέληση που φέρνει η γνώση.

Ανθέ του πόνου και ψωμί της Αλήθειας ..
Νερό των υδάτων
του μέσα μου..
Αποκρίσου!
Πόσες ζωές..
Πόσες φορές..
Μ΄ είδες να κρύβομαι μέσα στα κουφάρια των ερώτων.
Στα καταγώγια του φθόνου και της λύπης να μεθώ
Να στερεύω από νερό και αλμύρα.
Να σκοτώνω με χίλιες πληγές.
Να πέφτω πάνω στο ξίφος με του κιοτή το βλέμμα.

Μίλα κυρά Ψυχή μου!
Ξερω,
με φόβους τάϊσα την μοίρα.
Σκίζω τα πέπλα μου απόψε
και θα ρθω να σε βρω................καλυψώ

Καλυψώ Δ.

Αγάπα με αν τολμάς !!!

Είμαι το χέρι δίπλα σου, που σηκώνει τα χέρια για προσευχή.
Είμαι η μήτρα, που σε γέννησε.
Είμαι το πρεζόνι, που του είπαν πως μαστουρωμένος μπορεί να αντέχει.

Είμαι ο μπεκρής, που πιστεύει πως το μπουκάλι είναι λήθη.
Ο ζητιάνος, που παλεύει να κρατηθεί από το τίποτα που έχει για μαξιλάρι.
Είμαι το μικρό παιδί, που μπλέκεται στα πόδια σου,
ενώ τρέχεις να προλάβεις το μετρό.

Είμαι η άδεια σου μέρα από αισθήσεις.
Η νύχτα, που ξερνά δηλητήριο.
Είμαι το χαμένο σου χαμόγελο.
Ο Έρωτας που δεν έχει πρόσωπο..

Αγάπα με αν τολμάς

Είμαι ο φόβος ,για όσες στιγμές πόνεσες.
Η οργή ,για όσα όνειρα δολοφονηθήκαν κάτω από τρελά φορτηγά.
Είμαι ο πόνος, που ήρθε να σε βρει την ώρα της μεγάλης σου βεβαιότητας.
Η αμφιβολία του νικητή.
Είμαι η θλίψη και η ταπείνωση του ηττημένου.

Αγάπα με αν τολμάς
Δεν υπάρχουν όρια στην αγάπη..
Δεν χάνεις ποτέ..
Δεν υπάρχει τίποτα να χάσεις από όσα σου ανήκουν όταν αγαπάς.

Αγάπα με αν τολμάς..
Και δώσε μου..
Όχι σαν έμπορος φτηνών υφασμάτων..
Αλλά σαν ερημίτης που χαρίζει στο δέντρο την τελευταία του σταγόνα από νερό..

Όχι σαν σύννεφο περαστικό..
Μα σαν βροχή που ποτίζει το ξερό χώμα και γίνεται ένα με την ουσία του..
Όχι σαν φωτιά που απογυμνώνει τον αέρα.
Μα σαν φλόγα δυνατή που ζεσταίνει ακόμα και στους λασπότοπους

Αγάπα με αν τολμάς...
Με το πάθος ενός εφευρέτη.
Με τον Έρωτα ενός Αγίου.
Με την τόλμη ενός εξερευνητή.

Αγάπα με Άνθρωπε
Εγώ είμαι Εσύ..

καλυψώ

                             ***

Dafni Koumouli

Μουδιάζει ο νους…
φωτίζεται και σκοτεινιάζει…
σα χαλασμένη λάμπα στο δρόμο…
οι σκέψεις στον αέρα…
πουθενά δεν κάθονται…..
τρικυμία στο αίμα…..
χάνω…κερδίζω..
γελάω…και ξαναχάνω…
αλλά είμαι εδώ…
με τις σπίθες μου
και τις σκιές μου…

Προσφιλής μου τόπος διαμονής
η ουτοπία……..
αγαπημένη μου κόλαση η πραγματικότητα…
ονειρεύομαι….ματώνω..
δραπετεύω….
στοίχημα με το τώρα…
θ’αντέξω πάλι………………

ΚΔαφνη

      *******

Basilis Samoilis

ΕΡΩΤΑΣ.
από τον Basilis Samoilis, Κυριακή, 6 Νοέμβριος 2011 στις 10:44 μ.μ.
Basilis Samoilis
Χωράει ο αγέρας
σε μια φούχτα,
να τον αφήσω,
να πετάξουν μαζί
και τα όνειρα,
στο κατώφλι σου,
σαν χαρταετός που
ξέφυγε να πέσουν;
Χωράει τάχα
ενα απέραντο
λιβάδι καταπράσινο
,δυο καρδιές
ανέμελα να
βοσκήσουν το έρωτα;
Ο χαρταετός,
θα γράφει τ όνομά μου,
και το λιβαδι θα εχει
την μορφη σου.
Ανοίγω διάπλατα
τα χέρια σαν μια
μεγάλη πόρτα
να διαβείς,μη σταθείς
στο πρώτο σκαλοπάτι,
η σκάλα ειναι μικρή.
Ο έρωτας περιμένει αυτούσιος.

6 Νοεμβριος 2011
ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΑΜΟΙΛΗΣ.

                ****

Κάκια Παυλίδου

‎~Φλύαρο Φως~

Φλύαρο Φως μου
μη μου στερείς τις μεταμεσονύχτιες Χαραυγές...
ο Νους σε μόνιμη Ανατολή
στραμμένος στο Εστιασμένο Φεγγάρι,
που εσώκλεισε στη σφαίρα του
κύκλους Φωτιάς
με συμπαγή πλέξη χειροποίητης Αλήθειας...

Πέρασαν Άγγελοι από εδω..
χθες..
με φτερά βρεγμένα...
σαν πεταλούδες βαριάς Σιωπής...

Νοθεύτηκαν με το Σκοτάδι
και βγαίνοντας από το τούνελ της Νύχτας
άλλαξαν όψη
τρομοκρατώντας τις προσευχές μου..

ΔισΥπόστατοι κι οι Αγγέλοι
και φοβάμαι..
είχα επενδύσει Φως σ'αυτους
και μου επεστρεψαν Σκοτάδι..

Γυρίζω σε Μένα..
Οικεία Φύση
και οι μεταλλάξεις της ρούχο που περιστασιακά
το έχω προβάρει στο δοκιμαστήριο της Νύχτας
με πειραματισμούς Εαυτού..

τι μου παει καλύτερα?..

και το Λευκό
και το Κατακόκκινο
και το Σκοτάδι..

μα πιο πολύ
εκείνο το Φλύαρο Φως
που ξημερώνει Χαραυγές Αναλαμπής
καταμεσίς της Νύχτας..

αφαίμαξη Φωτός..
η Πίεση των αγγείων αυξήθηκε πολύ
και η Νύχτα αιμορραγεί εγκυμονούσα Φεγγάρι Πανσέληνο
κι έναν Νου αυτόφωτο,
Ήλιο γάργαρης σιωπής
που αθόρυβα καίγεται..

Ανατείλαμε, μάτια μου?..
ή ακόμη?..
να ανοίξω τα μάτια να δω τον Ορίζοντα?

ΦΙΛΙ....ανατολής Ηλιου..

     *****

Στέλιος Κοντοδήμος

Επι-στρέφω...

στο σπίτι της θαλπωρής...
εκεί που υπάρχουν ανάσες...
που παίζουν όλοι με τις λέξεις...
σε αγκαλιάζουν οι Ψυχές...
κι οι Καταθέσεις δεν είναι ορφανές...
χτυπά με παλμούς η Ζωή...
παρούσες οι Καλημέρες...
οι Καληνύχτες...
τα ξέφρενα πάρτι...
εκεί που δεν απουσιάζει το φως...
τα χαμόγελα αγκαλιάζουν την ύπαρξη...
στο καράβι της Αγάπης...
που χαρίζονται σαν παιδιά...
δεν έχω μάθει σε νεκροταφεία...
που σε τραυματίζουν οι σιωπές...

Επιστρέφω στην Ζωή...
δεν αντέχω το σκοτάδι...
με πνίγουν οι άηχοι περαστικοί...
η ανύπαρκτη όραση...
Επιστρέφω...
στις Καταθέσεις...
που τις στολίζουν με χρώματα...
Αντίο...

Στέλιος Κ.