Ο καθηγητής Πολιτικών Επιστη μών, πρώην πρύτανης και υπουργός, πανεπιστημιακός και ακαδημαϊκός, Γεώργιος Κοντογιώργης μίλησε τον περ.Οκτώβρη στη Μελβούρνη και στην κυριολεξία συγκλονισε τον απόδημο Ελληνισμό. Δείτε τα σχόλιά του και ακούστε παρακάτω ολόκληρη την ομιλία του
Μια ανάλυση που τα λέει ολα
Ο καθηγητής Γιώργος Κοντογιώργης, ο οποίος διδάσκει στα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, θεωρείται ένας από τους κορυφαίους επιστήμονες της Πολιτικής, ενώ τα βιβλία του «Το Ελληνικό Κοσμοσύστημα» σε δύο τόμους και «Η Κομματοκρατία και το Δυναστικό κράτος» θεωρούνται από τα καλύτερα που κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Ο Καθηγητής πιστεύει ότι η ελληνική κρίση, που μαστίζει τη χώρα μας επί δύο αιώνες περίπου, έχει ως πρωτογενή αιτία την αποδόμηση της ελληνικής κοινωνίας, η οποία και οδήγησε στην πελατειακή εξατομίκευση και στην αδυναμία της χώρας να σταθεί ως κράτος. Η κομματοκρατία έχει εξουθενώσει την ελληνική κοινωνία και τα κόμματα αποτελούν τον τύραννο της ελληνικής κοινωνίας, πιστεύει ο κ. Κοντογιώργης. «Με ύπαρξη ενός δυναστικού κράτους δεν υπάρχει έξοδος από την κρίση» πιστεύει ο κ. Κοντογιώργης. Ο ίδιος γράφει στην ιστοσελίδα του Κοσμοσύστημα http://contogeorgis.blogspot.gr/2014/11/blog-post_11.html
ΠΑΤΗΣΤΕ ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ
Διάλεξη με θέμα «Ο Ελληνισμός σε σταυροδρόμι: Οι Έλληνες ως Έθνος και ως κράτος στον σύγχρονο κόσμο», η οποία έγινε στην Μελβούρνη της Αυστραλίας την Τετάρτη, 29 Οκτωβρίου 2014 στην αίθουσα διαλέξεων της Παμμακεδονικής, μέσα στα πλαίσια των ΔΗΜΗΤΡΙΩΝ 2014. Η διάλεξη ήταν αφιερωμένη στην μνήμη του λαμπρού μακεδόνα ευπατρίδη και γενναιόδωρου επιχειρηματία, Νίκου Σικαβίτσα, εποίκου της Αυστραλίας από το Άργος Ορεστικό.1
Περίληψη και κύρια σηµεία της διάλεξης:
1) Η σημερινή κρίση στοιχειοθετεί το γνώρισμα μιας νέας μεγάλης καταστροφής για τον ελληνισμό. Καταστροφή που δεν είναι η πρώτη, αλλά η τελευταία στην αλυσίδα καταστροφών που οδήγησαν στη σημερινή πολυσήμαντη συρρίκνωση και απαξίωση του ελληνικού κόσμου.
Τη συρρίκνωση αυτή τη διαπιστώνουμε εάν συγκρίνουμε τον ελληνικό κόσμο ακόμη και του τέλους του 19ου αιώνα, που δέσποζε σε μια μείζονα περιοχή του ευρωπαϊκού και του μεσογειακού χώρου και της σημερινής ελληνικής χώρας που δυσκολεύεται να σταθεί με όρους αξιοπρέπειας στον πλανητικό χάρτη.
2) Στο ερώτημα τι έφταιξε η απάντηση που δίνει η καθεστωτική διανόηση αποδίδει την αποκλειστική ευθύνη στην κοινωνία και στις κληρονομιές της (του Βυζαντίου και της τουρκοκρατίας).
Η δική μου απάντηση είναι ότι φταίει αποκλειστικά το καθόλα αναντίστοιχο προς το ανθρωποκεντρικό ανάπτυγμα του ελληνικού κόσμου κράτος. Η συντριπτική ήττα που υπέστη ο ελληνισμός με το εγχείρημα της Επανάστασης είχε ως συνέπεια να εγκιβωτισθεί ένα μικρό και ίσως το πιο καθυστερημένο μέρος του, σε ένα κράτος που ήταν από κάθε άποψη οπισθοδρομικό και χειραγωγητικό της ελληνικής κοινωνίας. Το κράτος αυτό παγίδευσε τον ελληνισμό σε μια διαδικασία η οποία αντί να τον οδηγήσει συντεταγμένα και χωρίς απώλεια του ιστορικού ανθρωποκεντρικού του κεκτημένου, στην εθνική ολοκλήρωση, τον αποδόμησε ολοκληρωτικά και τελικά τον οδήγησε στην καταστροφή και στην εσωστρέφεια. Εάν εντρυφήσει κανείς στο πρόταγμα των Ελλήνων της τουρκοκρατίας θα διαπιστώσει ότι οραματίζονταν ένα ελεύθερο κράτος που θα υποκαθιστούσε την οθωμανική αυτοκρατορία και θα ήταν εξαιρετικά δημοκρατικό, τόσο σε επίπεδο κοινών/κοινοτήτων όσο και σε εκείνο της εδαφικά συντεταγμένης κεντρικής πολιτείας.
3) Το νεοελληνικό κράτος ήταν μη βιώσιμο, εξαρτημένο δίκην προτεκτοράτου που προοριζόταν να υπηρετήσει τα συμφέροντα των Δυνάμεων στην περιοχή και να υπονομεύσει τον μείζονα ελληνισμό. Στο όνομα του "εξευρωπαϊσμού" καταργήθηκε η δημοκρατική συγκρότηση της πολιτείας που τοποθετούσε την κοινωνία μέσα στο πολιτικό σύστημα και επεβλήθη η απολυταρχία και αργότερα η "πολιτεία" της πολιτικής κυριαρχίας που απωθούσαν την κοινωνία των πολιτών στην ιδιωτεία. Έτσι η πολιτική ηγεσία του νέου κράτους μεθαρμοσμένη σε καθεστώς ολιγαρχικής κομματοκρατίας, ιδιοποιήθηκε το κοινό αγαθό και έπαψε να ασκεί πολιτικές δημοσίου συμφέροντος, αντικαθιστώντας την κοινωνική συλλογικότητα στις αναφορές της με το πελατειακό σύστημα. Η ολοκλήρωση της κομματοκρατίας συντελέσθηκε με τον συστηματικό αποκλεισμό κάθε δυνατότητας της αστικής τάξης και της πνευματικής ηγεσίας του μείζονος ελληνισμού να εγκατασταθούν στο εσωτερικό του κράτους, και περαιτέρω στην καταστροφή τους στο όνομα της Μεγάλης Ιδέας, που ποτέ δεν πίστεψε.
Έτσι η κομματοκρατία έμεινε ελεύθερη να λυμαίνεται το κράτος και δι' αυτού τον ελληνισμό, κατά τρόπο συστηματικό και διαρκή. Τελευταία εκδήλωση της λεηλασίας αυτής είναι η σημερινή καταστροφή. Η οποία είναι πρωτογενώς πολιτική, σε αντίθεση με την κρίση στις άλλες χώρες που ορίζεται ως χρηματοπιστωτική κρίση. Η πολιτικές της ρίζες εξηγούν το βάθος της ελληνικής κρίσης και την δυσκολία της να ξεπεραστεί.
4) Στην ελληνική περίπτωση υπάρχει μια σαφής διαφορά μεταξύ κράτους και έθνους. Πρώτον διότι το κράτος λειτούργησε ιστορικά εναντίον του έθνους. Δεύτερον διότι το κράτος εννοεί να αρνείται τον ιστορικό χαρακτήρα του έθνους ως δημιουργό του κράτους εννοώντας ότι αυτό δημιούργησε το έθνος των Ελλήνων εκ του μηδενός και άρα ότι οφείλει το έθνος να απαρνηθεί τα πεπραγμένα του και να ιστορείται δια των πεπραγμένων του κράτους. Και τρίτον επειδή το έθνος είναι ούτως ή άλλως ευρύτερο του κράτους.
5) Στο ερώτημα του τι πρέπει να γίνει η απάντηση είναι μονοσήμαντα μια: να πάψουμε να αναζητούμε τον ασθενή στην κοινωνία και να παρέχουμε φάρμακο σε λάθος ασθενή. Το ίδιο θεσμικό κοστούμι -κράτος/πολιτεία- δεν προσιδιάζει σε όλες τις κοινωνίες. Το σημερινό κράτος/πολιτεία εξακολουθεί να είναι πολύ στενό για το ανάπτυγμα της ελληνικής κοινωνίας. Οφείλουμε να δημιουργήσουμε ένα κράτος/πολιτεία, αντιπροσωπευτικό, που θα φέρνει την κοινωνία ως θεσμικό παράγοντα στην πολιτεία και θα επιβάλει στο πολιτικό προσωπικό πολιτικές που θα είναι αντίστοιχες με το εθνικό/κοινωνικό συμφέρον και όχι με το συμφέρον της ιδίας και των περί αυτό συγκατανευσιφάγων. Εάν ο ελληνισμός λεηλατήθηκε δια του κράτους για μια ακόμη φορά στις ημέρες μας αυτό μας διδάσκει ότι δεν αρκεί να σκεφτόμαστε απλώς πώς θα βγούμε βαριά πληγωμένοι από την κρίση, αλλά πώς θα αποτραπεί η προετοιμασία μιας νέας καταστροφής στο μέλλον.
Κατά τούτο, είναι επιβεβλημένη η εκ του μηδενός ανασυγκρότηση του κράτους με την άρση των πυλώνων της καταστροφής, οι οποίοι ακόμη δεν έχουν αγγιχθεί από το ελληνικό πολιτικό προσωπικό: του πολιτικού συστήματος, της δημόσιας διοίκησης και δικαιοσύνης, των ΜΜΕ και των νόμων που θεσμίζουν τη διαπλοκή και τη διαφθορά.
6) Τα ίδια ισχύουν και για τη διασπορά, την οποία το κράτος όχι μόνο αρνείται να την οργανώσει δίκην πολιτείας και να τη δεχθεί στους κόλπους του (να της παράσχει δικαίωμα ψήφου, να συμμετάσχει στους θεσμούς της ελλαδικής πολιτείας κλπ), αλλά και κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να υποσκάψει την συνοχή της, να την υποτάξει στην κομματοκρατία και εντέλει να την οδηγήσει στην αποξένωση από τον ελληνικό κορμό και στην αφομοίωσή της από τις χώρες υποδοχής. Η διασπορά αποτελεί ένα ζωντανό κύτταρο του έθνους η οποία, καλείται να συγκροτήσει θεσμούς συλλογικούς, να σφυρηλατήσει την εθνική της συνοχή, με τη δημιουργία της δικής της πολιτείας μέσα στην εθνική πολιτεία όπου ζει και να αξιώσει συμμετοχή στα πολιτειακά δρώμενα του ελληνικού κράτους (με την αποστολή αντιπροσώπων της στην ελλαδική βουλή κλπ).
Συμπέρασμα: Εάν ο ελληνισμός δεν επανέλθει στην ιστορική τροχιά που σηματοδότησε ως πρωτοπορία στον ανθρωποκεντρικό πολιτισμό, εάν συνεχίσει να οπισθοδρομεί, καθυποταγμένος σε ένα ιδιοτελές δηλαδή ολιγαρχικό κράτος και καθημαγμένος στα θεμέλιά του, θα πρέπει να αναμένει μόνο μια νέα καταστροφή. Από την οποία θα κινδυνεύσει πια η ίδια του η ύπαρξη. Με άλλα λόγια, οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι ο μόνος δρόμος για την ανάταξή του είναι η επανεγγραφή του στην ιστορία με πρόσημο την πρόοδο. Απαιτείται γι αυτό η ανάκτηση της ιστορίας του, η έμπνευσή του από αυτήν και η συμμετοχή του στα δρώμενα της εποχής μας ως δημιουργός πολιτισμού και φορέας πρωτογενούς ελευθερίας.
Ορθώς ο κ. Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να ακολουθήσει τη συμβουλή του Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ και προτίμησε να γίνει δυσάρεστος αντί να γίνει ακόμη πιο καταστροφικός για τη χώρα. Τώρα θα ζήσουμε πολλά, αλλά μπορεί να αποφύγουμε τα χειρότερα, σαν κι αυτά που ετοιμαζόταν να «πατάξει» το υπουργείο Υγείας. Μόλις προχθές (9.7.2015) ο κ. Παναγιώτης Κουρουμπλής ανακοίνωνε ότι «δεν θα ανεχθεί φαινόμενα μαυραγοριτισμού και θα κάνει τα πάντα ώστε οι πολίτες να έχουν απρόσκοπτη πρόσβαση στα φάρμακα».
Το μεγάλο πρόβλημα όμως είναι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Τα περισσότερα κυβερνητικά στελέχη δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους. Περιέφεραν το σαρκίο τους από συνέλευση σε καφενείο και από κομματικές μαζώξεις σε συνδικαλιστικές. Αμολούσαν απίστευτες μπαρούφες, που ουδείς χλεύαζε, κυρίως επειδή όλοι σέβονταν τους αγώνες της Αριστεράς τα δύσκολα χρόνια. Επιβίωσαν πολιτικά ξεκοκαλίζοντας την ιστορία των κινημάτων του παρελθόντος, εκείνων που είχαν πραγματικά δημοκρατικά αιτήματα και όχι «να μην καταργηθεί το επίδομα της έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία». Εμαθαν στους καφενέδες δύο κολλυβοτσιτάτα του «Μανιφέστου» και τα εξαπέλυαν για να χαντακώσουν κάθε βήμα εκσυγχρονισμού της οικονομίας και προκοπής του τόπου.
Ποινικοποίησαν ιδεολογικά την αποτελεσματικότητα και την παραγωγικότητα, επειδή ήξεραν ότι οι ίδιοι δεν μπορούσαν να είναι ούτε αποτελεσματικοί ούτε παραγωγικοί. Και ξαφνικά βρέθηκαν στα υπουργεία και εκλήθησαν να διαχειριστούν πραγματικές καταστάσεις και μεγάλα προβλήματα. Συνέχισαν όπως και πριν. Διαδηλώνοντας. Ο κ. Λαφαζάνης μάλιστα δήλωσε ότι όταν γίνεται διαδήλωση στο υπουργείο του, θα κατεβαίνει από το γραφείο του για να συμμετέχει. Δεν κατάλαβε ότι δουλειά του πλέον δεν είναι να φωνασκεί για τα προβλήματα, αλλά να τα λύνει.
Πέρασε ένας μήνας από τότε που ξέσπασε η τοξική πυρκαγιά στον Ασπρόπυργο. Λίγοι ξέρουν ότι ακόμη καίει. «Τα σκουπίδια “καπνίζουν”, με αποτέλεσμα σε ακτίνα μερικών εκατοντάδων μέτρων από τη μονάδα η κατάσταση να είναι αφόρητη για τους κατοίκους και τις επιχειρήσεις», εξήγησε στην «Κ» ο αντιπεριφερειάρχης Δυτικής Αττικής, κ. Ιωάννης Βασιλείου. «Συγκαλέσαμε σύσκεψη για να εκτιμηθεί η κατάσταση και να δρομολογηθούν μέτρα» (7.7.2015).
Ο δε αρμόδιος υπουργός κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης εξακολουθεί να διαδηλώνει κατά του Μνημονίου. Μάλλον περίμενε ότι με την κατάργησή του η φωτιά θα έσβηνε πάραυτα...
A cafe in Paris where people enjoy an unregulated ambience. Photo: iStock
Here's the thing I've come to realise: Australia has too many idiots. We don't have a lot of idiots; we don't even have a middling number of idiots. But we still have enough idiots to reach a tipping point where things are being ruined for the rest of us.
This realisation came to me recently in Europe. Now, I don't want to be one of those people who goes to Europe for the summer and comes home saying everything is better over there – but I've just been to Europe for the summer and everything's better over there
It feels freer. It feels more fun, more relaxed in places like Italy and Spain and France and the Netherlands. It feels like you're given the right to make your own decisions there, and you're given the trust to not stuff those decisions up.
You can ride a bike without a helmet in Europe, and you are trusted not to fall off (similarly, drivers are trusted not to run into you). You can wander freely onto public transport, and you are trusted to buy a ticket. You can drink a beer in the park, or on the pavement outside a bar, and you're trusted not to act like a drunken fool.
You can't do those things in Australia because we live in a nanny state with a lot of rules, and we live in a nanny state with a lot of rules because there are some people out there who really need to be nannied. We don't all need it. But we have to put up with it because others do.
Europe, of course, isn't an idiot-free wonderland, but there does seem to be enough personal responsibility – particularly when it comes to alcohol – to negate the need for many of the rules that hold non-idiotic Australians back over here.
People don't go too crazy in Europe, so they can do things like drink in public places. Go to the Englischer Garten in Munich and you'll see people dropping entire crates of beer into the river to keep them cold for the day, helping themselves as the long afternoon unfolds, having a nice time, not bothering others. There are no idiots.
In Australia, meanwhile, harsh lockout laws are needed to stop violence on the streets. Strictly policed council approval is needed before bar patrons can move out onto a street. And even then they are roped off, tightly controlled.
No one can stand around in a town square in Sydney or Melbourne or Brisbane and sip drinks in the afternoon sun. Compare this to the scene in Seville, or Rome, or Berlin, where people of all ages gather in plazas and piazzas to drink a few beers and eat a few snacks. It's peaceful; it's fun. There are no idiots.
Or try San Sebastian, where bartenders will serve you food and drinks all night without ever asking for a single cent of payment, because you're trusted to own up to your bill when you decide to leave. This system works, because there are no idiots who walk out without paying.
Australia, unfortunately, has idiots. It has enough people who will abuse the system, who will make drunken fools of themselves out on the street, who will get violent, who will be too noisy, who will steal things, to warrant ruining the fun for the vast majority who wouldn't dream of doing any of that.
It's not just the drunks, of course, who ruin the fun. There are other, lesser idiots around.
Consider those who move to trendy, lively neighbourhoods and start making complaints about the noise. It seems to happen constantly – music venues shut down; bars close early.
In the Roman suburb of Pigneto recently I sat at a bar on a pedestrianised street and listened to an eight-piece jazz band busking on the pavement next door. They played until midnight. People danced on the street. No one complained. Where can you do that in Australia?
There are those here, too, who complain about any daring or contentious public artwork, things like the rainbow pedestrian crossing we once had on Oxford Street in Sydney. Those complaints are inevitably heard and acted upon, rendering our cities free of the weird and interesting and amazing sculptures and murals you see all over almost every Western European city.
There's a danger in Australia now of everything becoming too bland with overregulation. In catering for the idiots, in stopping them from doing any harm or anything that could offend, we're ending up with cookie-cutter neighbourhoods and soulless suburbs, places that lack a sense of individuality and a sense of community within.
We have so many rules here that seem to stifle creativity and spontaneity and fun. And unfortunately we can only blame that on the few. The idiots.
Εξελίξεις αναμένονται στο κυβερνητικό στρατόπεδο, μετά την ψηφοφορία στη Βουλή για την εξουσιοδότηση του Υπουργού Οικονομικών, Ευκλείδη Τσακαλώτου, να διαπραγματευτεί την ελληνική πρόταση.
Παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση πήρε ισχυρή εντολή από τη Βουλή η ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ βγήκε πληγωμένη, καθώς δυο βουλευτές ψήφισαν όχι, 8 παρών, πέντε απείχαν από τη διαδικασία, ενώ αμέσως μετά 15 βουλευτές παρά το «Ναι» που ψήφισαν διαφοροποίησαν τη θέση τους, από την κεντρική γραμμή.
Συγκεκριμένα κατά την ψηφοφορία, δυο βουλευτές, οι Ελένη Ψαρρέα και Ιωάννα Γαϊτάνη, ψήφισαν όχι και οκτώ, οι Στάθης Λεουτσάκος, Παναγιώτης Λαφαζάνης, Κώστας Λαπαβίτσας, Αθανάσιος Σκούμας, Σταθάς Ιωάννης, Δημήτρης Στρατούλης, Ζωή Κωνσταντοπούλου και Αγλαΐα Κυρίτση ψήφισαν παρών και οι Δημήτρης Κοδέλας, Βασίλης Κυριακάκης, Ελένη Σωτηρίου και Βασίλης Χατζηλάμπρου, όπως και ο Γιάνης Βαρουφάκης, που επικαλέστηκε οικογενειακούς λόγους, τονίοζοντας όμως σε επιστολή του, ότι αν παραβρισκόταν θα ψήφιζε «Ναι»
Σε κοινή δήλωση οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Κοδέλας, Βασίλης Κυριακάκης, Ελένη Σωτηρίου και Βασίλης Χατζηλάμπρου,αναφέρθηκαν στους λόγους για τους οποίους απείχαν της ψηφοφορίας , τονίζοντας ότι δεν πρόκειται απλά για μια εξουσιοδότηση διαπραγμάτευσης αλλά για τη δέσμευση σε ένα 3ο μνημόνιο, το οποίο συντάσσεται κατ’ απαίτηση των τροϊκανών και θα βυθίσει τη χώρα σε μεγαλύτερα αδιέξοδα.
Παράλληλα οι Λίτσα Αμανατίδου, Κώστας Δελημήτρος, Ζήσης Ζάννας, Γιάννης Ζερδελής, Κώστας Ήσυχος, Ηλίας Ιωαννίδης, Ηλίας Καματερός, Μιχάλης Κριτσωτάκης, Θωμάς Κότσιας, Ευγενία Ουζουνίδου, Θανάσης Πετράκος, Στέφανος Σαμοϊλης, Αλεξάνδρα Τσανάκα, Δέσποινα Χαραλαμπίδου και Νίκος Χουντής, παρότι ψήφισαν «Ναι» με δήλωσή τους, τόνισαν ότι η ψήφος τους, σχετίζεται με την μη απώλεια της δεδηλωμένης για την κυβέρνηση, αλλά δεν μπορεί να καταγραφεί ως «ναι» στην εφαρμογή μέτρων λιτότητας και νεοφιλελεύθερης κατεδάφισης υπογράφουν 15 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.
Πάντως ο πρωθυπουργός ο οποίος είχε γνώση των διαφοροποιήσεων ακόμα και πριν την ψηφοφορία, μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας, άφησεανοιχτό το ενδεχόμενο να υπάρξουν εξελίξεις μετά την ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης, τονίζοντας ότι: «Αυτό που προέχει τώρα είναι η θετική έκβαση στην διαπραγμάτευση. Όλα τα άλλα στην ώρα τους».
Το ίδιο υπογράμμιζαν νωρίτερα και κυβερνητικές πηγές, σημειώνοντας ότι όταν υπουργοί διαφοροποιούνται και μάλιστα με ψήφο, προφανώς δημιουργείται εξαιρετικά προβληματική κατάσταση, από την οποία δεν εξαιρείται ούτε η πρόεδρος της Βουλής αν και έχει διαφορετικό θεσμικό ρόλο.
Σε ό,τι αφορά στους βουλευτές που διαφοροποιήθηκαν, οι ίδιες ανέφεραν ότι αρμόδιο όργανο να πάρει αποφάσεις είναι η Κοινοβουλευτική Ομάδα.
Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος Ακούγοντας χθες τον Σόιμπλε να μεταφέρει ο ίδιος μια συνομιλία του με τον αμερικανό ομόλογό του Τζακ Λιου, πραγματικά νοστάλγησα την εποχή που η Ανατολική Γερμανία ήταν υπό ρωσική κατοχή. Είναι προφανές πως η γερμανική ηγεσία δεν μαθαίνει τίποτα από την ιστορία και για αυτό μπαίνει στον πειρασμό να την επαναλάβει, με κάθε κόστος. Είναι αυτό που λέμε «πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι».
Μεταξύ σοβαρού και αστείου , ο Σόιμπλε πρότεινε στους Αμερικανούς να πάρουν την Ελλάδα και να δώσουν στη Γερμανία το Πουέρτο Ρίκο. Προσωπικά θα ήμουν ευτυχής αν συνέβαινε κάτι τέτοιο αλλά προφανώς η δήθεν χιουμοριστική ατάκα του Σόιμπλε δεν είχε στόχο την προσωπική μου ευτυχία.
Όταν όλος ο πλανήτης είναι «στα κάγκελα» για την Ελλάδα, τα αστειάκια του Σόιμπλε δεν είναι καθόλου αθώα. Αφενός αντανακλούν την υποφώσκουσα σύγκρουση μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας για το πώς θα επιλυθεί η ελληνική κρίση και αφετέρου είναι άλλη μια επίδειξη του γερμανικού κυνισμού, ο οποίος «φτιάχνεται» με το να «μαλώνει» και να «τιμωρεί», με βάση τη ναζιστική λογική της συλλογικής ευθύνης («κανένας δεν είναι αθώος») και με τη χρήση ρατσιστικών στερεοτύπων. Ήξερε πολύ καλά ο Σόιμπλε τι έλεγε και το έκανε με στόχο να εμφανίσει τους Έλληνες σαν τους Πορτορικάνους της Ευρώπης και τους Γερμανούς να έχουν πρώτη θέση στο «τραπέζι» μοιράσματος του κόσμου.
Η Γερμανία έχει μαζέψει μεγάλο μέρος του παγκόσμιου χρήματος κι αυτό της δίνει την αυτοπεποίθηση του μεγάλου παίκτη στο παγκόσμιο σύστημα. Είναι ο λόγος για τον οποίο και η Μέρκελ, μέσα στις πιο κρίσιμες ώρες για το ελληνικό πρόβλημα, επιλέγει να κάνει αυτοκρατορική περιοδεία στις «επαρχίες» των Δυτικών Βαλκανίων προκειμένου να στείλει ένα σαφές μήνυμα: όσοι υποτάσσονται στη γερμανική επικυριαρχία θα έχουν εύνοια, όσοι φέρνουν αντιρρήσεις θα πρέπει να πάρουν το «μάθημά τους».
Αυτά τα κάνει η Γερμανία, η μεγάλη ηττημένη του Β Παγκοσμίου Πολέμου! Η Γερμανία που δεν ξεπλήρωσε ποτέ τα χρέη της και ήταν η ευρωπαϊκή χώρα που ωφελήθηκε περισσότερο από κάθε άλλη επειδή το 1953 το χρέος της, ύψους 31 δισ. μάρκων με τις τότε τιμές, “κουρεύτηκε” κατά 50% και ο χρόνος αποπληρωμής επιμηκύνθηκε στα 30 χρόνια, έπειτα από πρωτοβουλία των ΗΠΑ. Για να βγάζει σήμερα κοροϊδευτικά τη γλώσσα ο Σόιμπλε στους ευεργέτες της πατρίδας του.
Η Ευρώπη δεν κινδυνεύει από την ελληνική «μόλυνση», όπως θέλει να παρουσιάσει τα πράγματα η γερμανική ηγεσία. Η Ευρώπη κινδυνεύει από τη «γερμανική μόλυνση» κι αυτό σιγά – σιγά έχουν αρχίσει να το αντιλαμβάνονται οι πάντες. Το έχουν καταλάβει πολύ καλά οι Γάλλοι, το καταλαβαίνουν πολύ καλά και οι Αμερικανοί. Οι τελευταίοι, με δεδομένο πως πρόκειται για τον παγκόσμιο γίγαντα, μοιάζουν να καθυστερούν στις αντιδράσεις τους κι αυτό είναι λογικό για το μέγεθός τους. Όταν όμως αποφασίσουν να κινηθούν, τα γεγονότα θα έχουν καταιγιστικό ρυθμό…
Η τυφλή και ανιστόρητη στάση της γερμανικής ηγεσίας, αργά ή γρήγορα, θα ξαναβάλει τη Γερμανία ως λεία ανάμεσα στον Αετό και την Αρκούδα. Ίσως είναι ο μόνος τρόπος τελικά για να υπάρχει ειρήνη στην Ευρώπη, σύμφωνα άλλωστε και με τη σοφή προτροπή που αποδίδεται στον άνθρωπο που τους αντιμετώπισε και τους νίκησε την τελευταία φορά που χρειάστηκε, του Ουίνστον Τσώρτσιλ: «Η Γερμανία πρέπει να βομβαρδίζεται κάθε 50 χρόνια, δεν έχει σημασία να ξέρεις τον λόγο. Τον ξέρουν αυτοί.».
Τα 50 χρόνια έχουν συμπληρωθεί…
ΥΓ1: Όταν οι Γερμανοί χάνουν τη ψυχραιμία τους κάνουν στρατηγικά λάθη. Η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει από τη στιγμή που η Μέρκελ αποφάσισε να επισκεφθεί με αυτοκρατορικό τρόπο τα Δυτικά Βαλκάνια. Οι Αμερικάνοι δεν είναι μαλάκες…
ΥΓ2: Για να δείτε όμως πόσο χέστης είναι στην πραγματικότητα ο Σόιμπλε, μόλις πήρε τα «μηνύματα» που έπρεπε δεν δίστασε ούτε στιγμή να αδειάσει την Καγκελάριό του λέγοντας: «Χωρίς κούρεμα το χρέος της Ελλάδας δεν μπορεί να καταστεί βιώσιμο. Είναι σωστή η παραδοχή του ΔΝΤ στο ζήτημα αυτό. To ΔΝΤ με προειδοποίησε να μην είμαι τόσο γεναιόδωρος με την Ελλάδα. Δεν ήθελα το ΔΝΤ στο πρόγραμμα, αλλά η Μέρκελ με παρέκαμψε.»!
Greece’s financial drama has dominated the headlines for five years for one reason: the stubborn refusal of our creditors to offer essential debt relief. Why, against common sense, against the IMF’s verdict and against the everyday practices of bankers facing stressed debtors, do they resist a debt restructure? The answer cannot be found in economics because it resides deep in Europe’s labyrinthine politics.
In 2010, the Greek state became insolvent. Two options consistent with continuing membership of the eurozone presented themselves: the sensible one, that any decent banker would recommend – restructuring the debt and reforming the economy; and the toxic option – extending new loans to a bankrupt entity while pretending that it remains solvent.
Official Europe chose the second option, putting the bailing out of French and German banks exposed to Greek public debt above Greece’s socioeconomic viability. A debt restructure would have implied losses for the bankers on their Greek debt holdings.Keen to avoid confessing to parliaments that taxpayers would have to pay again for the banks by means of unsustainable new loans, EU officials presented the Greek state’s insolvency as a problem of illiquidity, and justified the “bailout” as a case of “solidarity” with the Greeks.
To frame the cynical transfer of irretrievable private losses on to the shoulders of taxpayers as an exercise in “tough love”, record austerity was imposed on Greece, whose national income, in turn – from which new and old debts had to be repaid – diminished by more than a quarter. It takes the mathematical expertise of a smart eight-year-old to know that this process could not end well.
Once the sordid operation was complete, Europe had automatically acquired another reason for refusing to discuss debt restructuring: it would now hit the pockets of European citizens! And so increasing doses of austerity were administered while the debt grew larger, forcing creditors to extend more loans in exchange for even more austerity.
Our government was elected on a mandate to end this doom loop; to demand debt restructuring and an end to crippling austerity. Negotiations have reached their much publicised impasse for a simple reason: our creditors continue to rule out any tangible debt restructuring while insisting that our unpayable debt be repaid “parametrically” by the weakest of Greeks, their children and their grandchildren.
In my first week as minister for finance I was visited by Jeroen Dijsselbloem, president of the Eurogroup (the eurozone finance ministers), who put a stark choice to me: accept the bailout’s “logic” and drop any demands for debt restructuring or your loan agreement will “crash” – the unsaid repercussion being that Greece’s banks would be boarded up.
Five months of negotiations ensued under conditions of monetary asphyxiation and an induced bank-run supervised and administered by the European Central Bank. The writing was on the wall: unless we capitulated, we would soon be facing capital controls, quasi-functioning cash machines, a prolonged bank holiday and, ultimately, Grexit.
The threat of Grexit has had a brief rollercoaster of a history. In 2010 it put the fear of God in financiers’ hearts and minds as their banks were replete with Greek debt. Even in 2012, when Germany’s finance minister, Wolfgang Schäuble, decided that Grexit’s costs were a worthwhile “investment” as a way of disciplining France et al, the prospect continued to scare the living daylights out of almost everyone else.
‘By the time Syriza won power last January, a majority within the Eurogroup had adopted Grexit either as their preferred outcome or weapon of choice against our government’.
By the time Syriza won power last January, and as if to confirm our claim that the “bailouts” had nothing to do with rescuing Greece (and everything to do with ringfencing northern Europe), a large majority within the Eurogroup – under the tutelage of Schäuble – had adopted Grexit either as their preferred outcome or weapon of choice against our government.
Greeks, rightly, shiver at the thought of amputation from monetary union. Exiting a common currency is nothing like severing a peg, as Britain did in 1992,when Norman Lamont famously sang in the shower the morning sterling quit the European exchange rate mechanism (ERM). Alas, Greece does not have a currency whose peg with the euro can be cut. It has the euro – a foreign currency fully administered by a creditor inimical to restructuring our nation’s unsustainable debt.
To exit, we would have to create a new currency from scratch. In occupied Iraq, the introduction of new paper money took almost a year, 20 or so Boeing 747s, the mobilisation of the US military’s might, three printing firms and hundreds of trucks. In the absence of such support, Grexit would be the equivalent of announcing a large devaluation more than 18 months in advance: a recipe for liquidating all Greek capital stock and transferring it abroad by any means available.
With Grexit reinforcing the ECB-induced bank run, our attempts to put debt restructuring back on the negotiating table fell on deaf ears. Time and again we were told that this was a matter for an unspecified future that would follow the “programme’s successful completion” – a stupendous Catch-22 since the “programme” could never succeed without a debt restructure.
This weekend brings the climax of the talks as Euclid Tsakalotos, my successor, strives, again, to put the horse before the cart – to convince a hostile Eurogroup that debt restructuring is a prerequisite of success for reforming Greece, not an ex-post reward for it. Why is this so hard to get across? I see three reasons.
One is that institutional inertia is hard to beat. A second, that unsustainable debt gives creditors immense power over debtors – and power, as we know, corrupts even the finest. But it is the third which seems to me more pertinent and, indeed, more interesting.
The euro is a hybrid of a fixed exchange-rate regime, like the 1980s ERM, or the 1930s gold standard, and a state currency. The former relies on the fear of expulsion to hold together, while state money involves mechanisms for recycling surpluses between member states (for instance, a federal budget, common bonds). The eurozone falls between these stools – it is more than an exchange-rate regime and less than a state.
And there’s the rub. After the crisis of 2008/9, Europe didn’t know how to respond. Should it prepare the ground for at least one expulsion (that is, Grexit) to strengthen discipline? Or move to a federation? So far it has done neither, its existentialist angst forever rising. Schäuble is convinced that as things stand, he needs a Grexit to clear the air, one way or another. Suddenly, a permanently unsustainable Greek public debt, without which the risk of Grexit would fade, has acquired a new usefulness for Schauble.
What do I mean by that? Based on months of negotiation, my conviction is that the German finance minister wants Greece to be pushed out of the single currency to put the fear of God into the French and have them accept his model of a disciplinarian eurozone.
Η αναδιάρθρωση του χρέους ήταν πάντα ο στόχος μας στις διαπραγματεύσεις - αλλά για μερικούς ηγέτες της ευρωζώνης Grexit είναι ο στόχος
Η Γερμανία δεν θα φεισθεί Ελληνικο πόνο - έχει συμφέρον να μας σπάσ ει
Το Ελληνικό οικονομικό δράμα έχει κυριαρχήσει στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων για πέντε χρόνια για ένα λόγο: η πεισματική άρνηση των πιστωτών μας να προσφέρουμε ουσιαστική ελάφρυνση του χρέους. Γιατί, κατά την κοινή λογική, κατά την ετυμηγορία του ΔΝΤ και κατά τις καθημερινές πρακτικές των τραπεζιτών που αντιμετωπίζουν τόνισε οφειλέτες, μήπως να αντισταθεί σε μια αναδιάρθρωση του χρέους ; Η απάντηση δεν μπορεί να βρεθεί στα οικονομικά γιατί βρίσκεται βαθιά στην δαιδαλώδη πολιτική της Ευρώπης.
Το 2010, το ελληνικό κράτος κατέστη αφερέγγυος . Δύο επιλογές συνάδει με τη συνέχιση της συμμετοχής της στην ευρωζώνη παρουσιάστηκαν: τη λογική, ότι κάθε αξιοπρεπής τραπεζίτης θα συνιστούσα - την αναδιάρθρωση του χρέους και τη μεταρρύθμιση της οικονομίας? και το τοξικό επιλογή - χορήγηση νέων δανείων σε πτώχευση οντότητα, ενώ προσποιείται ότι παραμένει φερέγγυα.
Επίσημη Ευρώπη επέλεξε τη δεύτερη επιλογή, βάζοντας τη διάσωση των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών που εκτίθενται σε ελληνικό δημόσιο χρέος πάνω από κοινωνικοοικονομική βιωσιμότητα στην Ελλάδα. Η αναδιάρθρωση του χρέους θα σήμαινε απώλειες για τους τραπεζίτες για την ελληνική holdings.Keen χρέους τους για να αποφύγουν ομολογώντας ότι τα κοινοβούλια που οι φορολογούμενοι θα πρέπει να πληρώσουν και πάλι για τις τράπεζες μέσω των μη βιώσιμων νέων δανείων, οι αξιωματούχοι της ΕΕ παρουσίασε την αφερεγγυότητα του ελληνικού κράτους ως πρόβλημα της έλλειψη ρευστότητας, και δικαιολόγησε την "διάσωση" ως case της «αλληλεγγύης» με τους Έλληνες.
Για να πλαισιώσει την κυνική μεταφορά ανεπανόρθωτη ιδιωτικές απώλειες στους ώμους των φορολογουμένων ως άσκηση «σκληρή αγάπη», ρεκόρ λιτότητα επιβλήθηκε στην Ελλάδα , των οποίων το εθνικό εισόδημα, με τη σειρά του - από τα οποία νέα και τα παλαιά χρέη έπρεπε να αποπληρωθούν - μειώθηκε κατά περισσότερο από ένα τέταρτο. Παίρνει τη μαθηματική εμπειρία του έξυπνου οκτώ-year-old για να ξέρετε ότι αυτή η διαδικασία δεν θα μπορούσε να τελειώσει καλά.
Η κυβέρνησή μας εκλέχθηκε σχετικά με την εντολή για τον τερματισμό αυτού του βρόχου μοίρα?να ζητήσει αναδιάρθρωση του χρέους και ένα τέλος σε εξοντωτικές λιτότητας.Οι διαπραγματεύσεις έχουν φθάσει σε πολύ δημοσιότητα αδιέξοδο τους για έναν απλό λόγο: οι πιστωτές μας συνεχίζουν να αποκλείουν κανένα απτό αναδιάρθρωση του χρέους, ενώ επέμεινε ότι ανεξόφλητο χρέος μας να επιστραφούν "παραμετρικά" από τον πιο αδύναμο των Ελλήνων, τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους.Μόλις η ανέντιμη πράξη ήταν πλήρης, η Ευρώπη είχε αποκτήσει αυτόματα ένας άλλος λόγος για την άρνηση να συζητήσει την αναδιάρθρωση του χρέους: θα πληγεί τώρα τις τσέπες των ευρωπαίων πολιτών!Και έτσι αυξανόμενες δόσεις της λιτότητας χορηγήθηκαν ενώ το χρέος αυξήθηκε μεγαλύτερη, αναγκάζοντας τους πιστωτές να επεκτείνει περισσότερα δάνεια σε αντάλλαγμα για ακόμη περισσότερη λιτότητα.
Στην πρώτη μου εβδομάδα ως Υπουργός Οικονομικών ήμουν επισκέφθηκαν Jeroen Dijsselbloem, πρόεδρος της Ευρωομάδας (οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης), που βάζουν μια ψυχρή επιλογή για μένα: να αποδεχθεί το σχέδιο διάσωσης «λογική» και ρίχνετε τα αιτήματα για την αναδιάρθρωση του χρέους ή το δάνειο σας συμφωνία θα «συντρίψει» - το ανείπωτο επίπτωση είναι ότι οι τράπεζες στην Ελλάδα θα επιβιβάστηκαν.
Πέντε μήνες διαπραγματεύσεων ακολούθησε υπό συνθήκες νομισματικής ασφυξίας και επαγόμενης τράπεζα-τρέξιμο υπό την επίβλεψη και διοικείται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Το γράψιμο ήταν στον τοίχο: αν δεν συνθηκολόγησε, θα έρθει σύντομα αντιμέτωπος ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων, οιονεί λειτουργία αυτόματες ταμειακές μηχανές, μια παρατεταμένη τραπεζική αργία και, σε τελική ανάλυση, Grexit.
Η απειλή του Grexit είχε μια σύντομη rollercoaster μιας ιστορίας. Το 2010 έθεσε το φόβο του Θεού στις καρδιές και τα μυαλά τους χρηματοδότες »καθώς οι τράπεζες τους ήταν γεμάτος με ελληνικό χρέος. Ακόμη και το 2012, όταν ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Wolfgang Schäuble, αποφάσισε ότι το κόστος Grexit ήταν μια σημαντική «επένδυση» ως έναν τρόπο να πλαισιώσουν τη Γαλλία κ.ά., η προοπτική συνέχισε να τρομάξει τους Σκανδάλη έξω από σχεδόν όλους τους άλλους.
«Με το χρόνο ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε εξουσία τον περασμένο Ιανουάριο, η πλειοψηφία εντός της Ευρωομάδας είχαν υιοθετήσει Grexit είτε ως προτιμώμενο αποτέλεσμα ή όπλο της επιλογής κατά της κυβέρνησης μας τους».
Μέχρι τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε εξουσία τον περασμένο Ιανουάριο, και σαν να επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό μας ότι οι «διασώσεις» δεν είχε τίποτα να κάνει με τη διάσωση Ελλάδα (και τα πάντα να κάνει με την οριοθέτηση της Βόρειας Ευρώπης), μια μεγάλη πλειοψηφία στο Eurogroup - κάτω από την κηδεμονία της Σόιμπλε - είχε υιοθετήσει Grexit είτε ως προτιμώμενο αποτέλεσμα ή όπλο της επιλογής εναντίον της κυβέρνησής μας τους.
Έλληνες, δικαίως, ρίγος στη σκέψη του ακρωτηριασμού από τη νομισματική ένωση. Έξοδος από ένα κοινό νόμισμα δεν είναι τίποτα σαν διάρρηξη ένα πάσσαλο, όπως έκανε η Βρετανία το 1992, όταν ο Norman Lamont περίφημα τραγούδησε στο ντους η στερλίνα πρωί εγκαταλείψει το ευρωπαϊκό μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών (ΜΣΙ). Δυστυχώς, η Ελλάδα δεν έχει το νόμισμα του οποίου η πρόσδεση με το ευρώ μπορεί να κοπεί. Έχει το ευρώ - ένα ξένο νόμισμα χορηγούνται πλήρως από πιστωτή επιζήμια για την αναδιάρθρωση του μη βιώσιμου χρέους του έθνους μας.
Για να βγείτε, θα πρέπει να δημιουργήσετε ένα νέο νόμισμα από το μηδέν. Στο κατεχόμενο Ιράκ, η εισαγωγή των νέων χαρτονόμισμα πήρε σχεδόν ένα χρόνο, 20 ή έτσι Boeing 747s, την κινητοποίηση του δύναμη του στρατού των ΗΠΑ, τρεις εταιρείες εκτύπωσης και εκατοντάδες φορτηγά. Σε περίπτωση απουσίας τέτοιου είδους στήριξη, Grexit θα είναι το ισοδύναμο της ανακοινώνοντας μεγάλες υποτίμηση περισσότερο από 18 μήνες πριν: μια συνταγή για την εκκαθάριση όλων των Ελλήνων μετοχικού κεφαλαίου και τη διαβίβασή τους στο εξωτερικό, με κάθε διαθέσιμο μέσο.
Με Grexit ενισχύοντας τον τραπεζικό πανικό ΕΚΤ που προκαλείται, οι προσπάθειές μας να βάλει την αναδιάρθρωση του χρέους και πάλι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων έπεσε σε κουφά αυτιά. Ξανά και ξανά μας είπαν ότι αυτό ήταν ένα θέμα για απροσδιόριστο μέλλον που θα ακολουθήσουν "την επιτυχή ολοκλήρωση του προγράμματος« Η - ένα καταπληκτικό Catch-22 δεδομένου ότι το "πρόγραμμα" δεν θα μπορούσε να πετύχει χωρίς αναδιάρθρωση του χρέους.
Αυτό το Σαββατοκύριακο φέρνει την κορύφωση των συνομιλιών, όπως ο Ευκλείδης Τσακαλώτος , ο διάδοχός μου, αγωνίζεται, και πάλι, να θέσει το άλογο πριν από το καλάθι - για να πείσει έναν εχθρικό Eurogroup ότι η αναδιάρθρωση του χρέους αποτελεί προϋπόθεση της επιτυχίας για τη μεταρρύθμιση Ελλάδα, όχι εκ των υστέρων ανταμοιβή γι 'αυτό. Γιατί αυτό είναι τόσο δύσκολο να μεταδώσουμε; Βλέπω τρεις λόγους.
Το ένα είναι ότι η θεσμική αδράνεια είναι δύσκολο να νικήσει. Ένα δεύτερο, ότι η μη βιώσιμο χρέος δίνει πιστωτές τεράστια δύναμη πάνω οφειλετών - και δύναμη, όπως γνωρίζουμε, διαφθείρει ακόμα και τα καλύτερα. Αλλά είναι το τρίτο πράγμα που μου φαίνεται πιο ενδιαφέρον και, πράγματι, πιο ενδιαφέρουσα.
Το ευρώ είναι ένα υβρίδιο ενός σταθερού καθεστώτος συναλλαγματικών ισοτιμιών, όπως ΜΣΙ 1980, ή το 1930 το χρυσό πρότυπο, και μια κατάσταση νομίσματος. Ο πρώην στηρίζεται στο φόβο της απέλασης να κατέχουν από κοινού, ενώ κρατικό χρήμα περιλαμβάνει μηχανισμούς για την ανακύκλωση των πλεονασμάτων μεταξύ των κρατών μελών (για παράδειγμα, ένα ομοσπονδιακό προϋπολογισμό, κοινά ομόλογα). Η ευρωζώνη πέφτει μεταξύ αυτών σκαμπό - αυτό είναι κάτι περισσότερο από ένα καθεστώς συναλλαγματικών ισοτιμιών και λιγότερο από ένα κράτος.
Και υπάρχει το τρίψιμο. Μετά την κρίση του 2008/9, η Ευρώπη δεν γνωρίζουν πώς να ανταποκριθούν. Θα πρέπει να προετοιμάσει το έδαφος για τουλάχιστον μια αποβολή (δηλαδή, Grexit) να ενισχυθεί η πειθαρχία; Ή να μετακινηθούν σε μια ομοσπονδία;Μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει ούτε, υπαρξιακό άγχος του για πάντα αυξάνεται. Ο Σόιμπλε είναι πεπεισμένος ότι όπως έχουν τα πράγματα, χρειάζεται ένα Grexit για να καθαρίσει τον αέρα, με το ένα ή τον άλλο τρόπο. Ξαφνικά, ένα μόνιμα βιώσιμο το ελληνικό δημόσιο χρέος, χωρίς την οποία ο κίνδυνος της Grexit θα εξασθενίσει, έχει αποκτήσει μια νέα χρησιμότητα για Σόιμπλε.
Τι εννοώ με αυτό; Βασισμένο σε μήνες διαπραγματεύσεων, πεποίθησή μου είναι ότι ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών θέλει την Ελλάδα να βγει από το ενιαίο νόμισμα να βάλει το φόβο του Θεού μέσα στην γαλλική γλώσσα και να αποδεχθεί το μοντέλο του ενός ευρωζώνης πειθαρχίας.
