‘Wolfgang Schäuble [Germany’s finance minister] is convinced that, as hings stand, he needs a Greek exit to clear the air.’ Illustration: Guardian
Η αναδιάρθρωση του χρέους ήταν πάντα ο στόχος μας στις διαπραγματεύσεις - αλλά για μερικούς ηγέτες της ευρωζώνης Grexit είναι ο στόχος
Η Γερμανία δεν θα φεισθεί Ελληνικο πόνο - έχει συμφέρον να μας σπάσ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΑΓΓΛΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΩΡΑ ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΡΤ1 – LIVE και ΕΡΤ2 – LIVE
Germany won’t spare Greek pain – it has an interest in breaking us
Greece’s financial drama has dominated the headlines for five years for one reason: the stubborn refusal of our creditors to offer essential debt relief. Why, against common sense, against the IMF’s verdict and against the everyday practices of bankers facing stressed debtors, do they resist a debt restructure? The answer cannot be found in economics because it resides deep in Europe’s labyrinthine politics.
In 2010, the Greek state became insolvent. Two options consistent with continuing membership of the eurozone presented themselves: the sensible one, that any decent banker would recommend – restructuring the debt and reforming the economy; and the toxic option – extending new loans to a bankrupt entity while pretending that it remains solvent.
Official Europe chose the second option, putting the bailing out of French and German banks exposed to Greek public debt above Greece’s socioeconomic viability. A debt restructure would have implied losses for the bankers on their Greek debt holdings.Keen to avoid confessing to parliaments that taxpayers would have to pay again for the banks by means of unsustainable new loans, EU officials presented the Greek state’s insolvency as a problem of illiquidity, and justified the “bailout” as a case of “solidarity” with the Greeks.
To frame the cynical transfer of irretrievable private losses on to the shoulders of taxpayers as an exercise in “tough love”, record austerity was imposed on Greece, whose national income, in turn – from which new and old debts had to be repaid – diminished by more than a quarter. It takes the mathematical expertise of a smart eight-year-old to know that this process could not end well.
Once the sordid operation was complete, Europe had automatically acquired another reason for refusing to discuss debt restructuring: it would now hit the pockets of European citizens! And so increasing doses of austerity were administered while the debt grew larger, forcing creditors to extend more loans in exchange for even more austerity.
Our government was elected on a mandate to end this doom loop; to demand debt restructuring and an end to crippling austerity. Negotiations have reached their much publicised impasse for a simple reason: our creditors continue to rule out any tangible debt restructuring while insisting that our unpayable debt be repaid “parametrically” by the weakest of Greeks, their children and their grandchildren.
In my first week as minister for finance I was visited by Jeroen Dijsselbloem, president of the Eurogroup (the eurozone finance ministers), who put a stark choice to me: accept the bailout’s “logic” and drop any demands for debt restructuring or your loan agreement will “crash” – the unsaid repercussion being that Greece’s banks would be boarded up.
Five months of negotiations ensued under conditions of monetary asphyxiation and an induced bank-run supervised and administered by the European Central Bank. The writing was on the wall: unless we capitulated, we would soon be facing capital controls, quasi-functioning cash machines, a prolonged bank holiday and, ultimately, Grexit.
The threat of Grexit has had a brief rollercoaster of a history. In 2010 it put the fear of God in financiers’ hearts and minds as their banks were replete with Greek debt. Even in 2012, when Germany’s finance minister, Wolfgang Schäuble, decided that Grexit’s costs were a worthwhile “investment” as a way of disciplining France et al, the prospect continued to scare the living daylights out of almost everyone else.
By the time Syriza won power last January, and as if to confirm our claim that the “bailouts” had nothing to do with rescuing Greece (and everything to do with ringfencing northern Europe), a large majority within the Eurogroup – under the tutelage of Schäuble – had adopted Grexit either as their preferred outcome or weapon of choice against our government.
Greeks, rightly, shiver at the thought of amputation from monetary union. Exiting a common currency is nothing like severing a peg, as Britain did in 1992,when Norman Lamont famously sang in the shower the morning sterling quit the European exchange rate mechanism (ERM). Alas, Greece does not have a currency whose peg with the euro can be cut. It has the euro – a foreign currency fully administered by a creditor inimical to restructuring our nation’s unsustainable debt.
To exit, we would have to create a new currency from scratch. In occupied Iraq, the introduction of new paper money took almost a year, 20 or so Boeing 747s, the mobilisation of the US military’s might, three printing firms and hundreds of trucks. In the absence of such support, Grexit would be the equivalent of announcing a large devaluation more than 18 months in advance: a recipe for liquidating all Greek capital stock and transferring it abroad by any means available.
With Grexit reinforcing the ECB-induced bank run, our attempts to put debt restructuring back on the negotiating table fell on deaf ears. Time and again we were told that this was a matter for an unspecified future that would follow the “programme’s successful completion” – a stupendous Catch-22 since the “programme” could never succeed without a debt restructure.
This weekend brings the climax of the talks as Euclid Tsakalotos, my successor, strives, again, to put the horse before the cart – to convince a hostile Eurogroup that debt restructuring is a prerequisite of success for reforming Greece, not an ex-post reward for it. Why is this so hard to get across? I see three reasons.
One is that institutional inertia is hard to beat. A second, that unsustainable debt gives creditors immense power over debtors – and power, as we know, corrupts even the finest. But it is the third which seems to me more pertinent and, indeed, more interesting.
The euro is a hybrid of a fixed exchange-rate regime, like the 1980s ERM, or the 1930s gold standard, and a state currency. The former relies on the fear of expulsion to hold together, while state money involves mechanisms for recycling surpluses between member states (for instance, a federal budget, common bonds). The eurozone falls between these stools – it is more than an exchange-rate regime and less than a state.
And there’s the rub. After the crisis of 2008/9, Europe didn’t know how to respond. Should it prepare the ground for at least one expulsion (that is, Grexit) to strengthen discipline? Or move to a federation? So far it has done neither, its existentialist angst forever rising. Schäuble is convinced that as things stand, he needs a Grexit to clear the air, one way or another. Suddenly, a permanently unsustainable Greek public debt, without which the risk of Grexit would fade, has acquired a new usefulness for Schauble.
What do I mean by that? Based on months of negotiation, my conviction is that the German finance minister wants Greece to be pushed out of the single currency to put the fear of God into the French and have them accept his model of a disciplinarian eurozone.
Η αναδιάρθρωση του χρέους ήταν πάντα ο στόχος μας στις διαπραγματεύσεις - αλλά για μερικούς ηγέτες της ευρωζώνης Grexit είναι ο στόχος
Η Γερμανία δεν θα φεισθεί Ελληνικο πόνο - έχει συμφέρον να μας σπάσ ει
Το Ελληνικό οικονομικό δράμα έχει κυριαρχήσει στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων για πέντε χρόνια για ένα λόγο: η πεισματική άρνηση των πιστωτών μας να προσφέρουμε ουσιαστική ελάφρυνση του χρέους. Γιατί, κατά την κοινή λογική, κατά την ετυμηγορία του ΔΝΤ και κατά τις καθημερινές πρακτικές των τραπεζιτών που αντιμετωπίζουν τόνισε οφειλέτες, μήπως να αντισταθεί σε μια αναδιάρθρωση του χρέους ; Η απάντηση δεν μπορεί να βρεθεί στα οικονομικά γιατί βρίσκεται βαθιά στην δαιδαλώδη πολιτική της Ευρώπης.
Το 2010, το ελληνικό κράτος κατέστη αφερέγγυος . Δύο επιλογές συνάδει με τη συνέχιση της συμμετοχής της στην ευρωζώνη παρουσιάστηκαν: τη λογική, ότι κάθε αξιοπρεπής τραπεζίτης θα συνιστούσα - την αναδιάρθρωση του χρέους και τη μεταρρύθμιση της οικονομίας? και το τοξικό επιλογή - χορήγηση νέων δανείων σε πτώχευση οντότητα, ενώ προσποιείται ότι παραμένει φερέγγυα.
Επίσημη Ευρώπη επέλεξε τη δεύτερη επιλογή, βάζοντας τη διάσωση των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών που εκτίθενται σε ελληνικό δημόσιο χρέος πάνω από κοινωνικοοικονομική βιωσιμότητα στην Ελλάδα. Η αναδιάρθρωση του χρέους θα σήμαινε απώλειες για τους τραπεζίτες για την ελληνική holdings.Keen χρέους τους για να αποφύγουν ομολογώντας ότι τα κοινοβούλια που οι φορολογούμενοι θα πρέπει να πληρώσουν και πάλι για τις τράπεζες μέσω των μη βιώσιμων νέων δανείων, οι αξιωματούχοι της ΕΕ παρουσίασε την αφερεγγυότητα του ελληνικού κράτους ως πρόβλημα της έλλειψη ρευστότητας, και δικαιολόγησε την "διάσωση" ως case της «αλληλεγγύης» με τους Έλληνες.
Για να πλαισιώσει την κυνική μεταφορά ανεπανόρθωτη ιδιωτικές απώλειες στους ώμους των φορολογουμένων ως άσκηση «σκληρή αγάπη», ρεκόρ λιτότητα επιβλήθηκε στην Ελλάδα , των οποίων το εθνικό εισόδημα, με τη σειρά του - από τα οποία νέα και τα παλαιά χρέη έπρεπε να αποπληρωθούν - μειώθηκε κατά περισσότερο από ένα τέταρτο. Παίρνει τη μαθηματική εμπειρία του έξυπνου οκτώ-year-old για να ξέρετε ότι αυτή η διαδικασία δεν θα μπορούσε να τελειώσει καλά.
Η κυβέρνησή μας εκλέχθηκε σχετικά με την εντολή για τον τερματισμό αυτού του βρόχου μοίρα? να ζητήσει αναδιάρθρωση του χρέους και ένα τέλος σε εξοντωτικές λιτότητας. Οι διαπραγματεύσεις έχουν φθάσει σε πολύ δημοσιότητα αδιέξοδο τους για έναν απλό λόγο: οι πιστωτές μας συνεχίζουν να αποκλείουν κανένα απτό αναδιάρθρωση του χρέους, ενώ επέμεινε ότι ανεξόφλητο χρέος μας να επιστραφούν "παραμετρικά" από τον πιο αδύναμο των Ελλήνων, τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους.Μόλις η ανέντιμη πράξη ήταν πλήρης, η Ευρώπη είχε αποκτήσει αυτόματα ένας άλλος λόγος για την άρνηση να συζητήσει την αναδιάρθρωση του χρέους: θα πληγεί τώρα τις τσέπες των ευρωπαίων πολιτών!Και έτσι αυξανόμενες δόσεις της λιτότητας χορηγήθηκαν ενώ το χρέος αυξήθηκε μεγαλύτερη, αναγκάζοντας τους πιστωτές να επεκτείνει περισσότερα δάνεια σε αντάλλαγμα για ακόμη περισσότερη λιτότητα.
Στην πρώτη μου εβδομάδα ως Υπουργός Οικονομικών ήμουν επισκέφθηκαν Jeroen Dijsselbloem, πρόεδρος της Ευρωομάδας (οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης), που βάζουν μια ψυχρή επιλογή για μένα: να αποδεχθεί το σχέδιο διάσωσης «λογική» και ρίχνετε τα αιτήματα για την αναδιάρθρωση του χρέους ή το δάνειο σας συμφωνία θα «συντρίψει» - το ανείπωτο επίπτωση είναι ότι οι τράπεζες στην Ελλάδα θα επιβιβάστηκαν.
Πέντε μήνες διαπραγματεύσεων ακολούθησε υπό συνθήκες νομισματικής ασφυξίας και επαγόμενης τράπεζα-τρέξιμο υπό την επίβλεψη και διοικείται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Το γράψιμο ήταν στον τοίχο: αν δεν συνθηκολόγησε, θα έρθει σύντομα αντιμέτωπος ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων, οιονεί λειτουργία αυτόματες ταμειακές μηχανές, μια παρατεταμένη τραπεζική αργία και, σε τελική ανάλυση, Grexit.
Η απειλή του Grexit είχε μια σύντομη rollercoaster μιας ιστορίας. Το 2010 έθεσε το φόβο του Θεού στις καρδιές και τα μυαλά τους χρηματοδότες »καθώς οι τράπεζες τους ήταν γεμάτος με ελληνικό χρέος. Ακόμη και το 2012, όταν ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Wolfgang Schäuble, αποφάσισε ότι το κόστος Grexit ήταν μια σημαντική «επένδυση» ως έναν τρόπο να πλαισιώσουν τη Γαλλία κ.ά., η προοπτική συνέχισε να τρομάξει τους Σκανδάλη έξω από σχεδόν όλους τους άλλους.
Μέχρι τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε εξουσία τον περασμένο Ιανουάριο, και σαν να επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό μας ότι οι «διασώσεις» δεν είχε τίποτα να κάνει με τη διάσωση Ελλάδα (και τα πάντα να κάνει με την οριοθέτηση της Βόρειας Ευρώπης), μια μεγάλη πλειοψηφία στο Eurogroup - κάτω από την κηδεμονία της Σόιμπλε - είχε υιοθετήσει Grexit είτε ως προτιμώμενο αποτέλεσμα ή όπλο της επιλογής εναντίον της κυβέρνησής μας τους.
Έλληνες, δικαίως, ρίγος στη σκέψη του ακρωτηριασμού από τη νομισματική ένωση. Έξοδος από ένα κοινό νόμισμα δεν είναι τίποτα σαν διάρρηξη ένα πάσσαλο, όπως έκανε η Βρετανία το 1992, όταν ο Norman Lamont περίφημα τραγούδησε στο ντους η στερλίνα πρωί εγκαταλείψει το ευρωπαϊκό μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών (ΜΣΙ). Δυστυχώς, η Ελλάδα δεν έχει το νόμισμα του οποίου η πρόσδεση με το ευρώ μπορεί να κοπεί. Έχει το ευρώ - ένα ξένο νόμισμα χορηγούνται πλήρως από πιστωτή επιζήμια για την αναδιάρθρωση του μη βιώσιμου χρέους του έθνους μας.
Για να βγείτε, θα πρέπει να δημιουργήσετε ένα νέο νόμισμα από το μηδέν. Στο κατεχόμενο Ιράκ, η εισαγωγή των νέων χαρτονόμισμα πήρε σχεδόν ένα χρόνο, 20 ή έτσι Boeing 747s, την κινητοποίηση του δύναμη του στρατού των ΗΠΑ, τρεις εταιρείες εκτύπωσης και εκατοντάδες φορτηγά. Σε περίπτωση απουσίας τέτοιου είδους στήριξη, Grexit θα είναι το ισοδύναμο της ανακοινώνοντας μεγάλες υποτίμηση περισσότερο από 18 μήνες πριν: μια συνταγή για την εκκαθάριση όλων των Ελλήνων μετοχικού κεφαλαίου και τη διαβίβασή τους στο εξωτερικό, με κάθε διαθέσιμο μέσο.
Με Grexit ενισχύοντας τον τραπεζικό πανικό ΕΚΤ που προκαλείται, οι προσπάθειές μας να βάλει την αναδιάρθρωση του χρέους και πάλι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων έπεσε σε κουφά αυτιά. Ξανά και ξανά μας είπαν ότι αυτό ήταν ένα θέμα για απροσδιόριστο μέλλον που θα ακολουθήσουν "την επιτυχή ολοκλήρωση του προγράμματος« Η - ένα καταπληκτικό Catch-22 δεδομένου ότι το "πρόγραμμα" δεν θα μπορούσε να πετύχει χωρίς αναδιάρθρωση του χρέους.
Αυτό το Σαββατοκύριακο φέρνει την κορύφωση των συνομιλιών, όπως ο Ευκλείδης Τσακαλώτος , ο διάδοχός μου, αγωνίζεται, και πάλι, να θέσει το άλογο πριν από το καλάθι - για να πείσει έναν εχθρικό Eurogroup ότι η αναδιάρθρωση του χρέους αποτελεί προϋπόθεση της επιτυχίας για τη μεταρρύθμιση Ελλάδα, όχι εκ των υστέρων ανταμοιβή γι 'αυτό. Γιατί αυτό είναι τόσο δύσκολο να μεταδώσουμε; Βλέπω τρεις λόγους.
Το ένα είναι ότι η θεσμική αδράνεια είναι δύσκολο να νικήσει. Ένα δεύτερο, ότι η μη βιώσιμο χρέος δίνει πιστωτές τεράστια δύναμη πάνω οφειλετών - και δύναμη, όπως γνωρίζουμε, διαφθείρει ακόμα και τα καλύτερα. Αλλά είναι το τρίτο πράγμα που μου φαίνεται πιο ενδιαφέρον και, πράγματι, πιο ενδιαφέρουσα.
Το ευρώ είναι ένα υβρίδιο ενός σταθερού καθεστώτος συναλλαγματικών ισοτιμιών, όπως ΜΣΙ 1980, ή το 1930 το χρυσό πρότυπο, και μια κατάσταση νομίσματος. Ο πρώην στηρίζεται στο φόβο της απέλασης να κατέχουν από κοινού, ενώ κρατικό χρήμα περιλαμβάνει μηχανισμούς για την ανακύκλωση των πλεονασμάτων μεταξύ των κρατών μελών (για παράδειγμα, ένα ομοσπονδιακό προϋπολογισμό, κοινά ομόλογα). Η ευρωζώνη πέφτει μεταξύ αυτών σκαμπό - αυτό είναι κάτι περισσότερο από ένα καθεστώς συναλλαγματικών ισοτιμιών και λιγότερο από ένα κράτος.
Και υπάρχει το τρίψιμο. Μετά την κρίση του 2008/9, η Ευρώπη δεν γνωρίζουν πώς να ανταποκριθούν. Θα πρέπει να προετοιμάσει το έδαφος για τουλάχιστον μια αποβολή (δηλαδή, Grexit) να ενισχυθεί η πειθαρχία; Ή να μετακινηθούν σε μια ομοσπονδία;Μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει ούτε, υπαρξιακό άγχος του για πάντα αυξάνεται. Ο Σόιμπλε είναι πεπεισμένος ότι όπως έχουν τα πράγματα, χρειάζεται ένα Grexit για να καθαρίσει τον αέρα, με το ένα ή τον άλλο τρόπο. Ξαφνικά, ένα μόνιμα βιώσιμο το ελληνικό δημόσιο χρέος, χωρίς την οποία ο κίνδυνος της Grexit θα εξασθενίσει, έχει αποκτήσει μια νέα χρησιμότητα για Σόιμπλε.
Τι εννοώ με αυτό; Βασισμένο σε μήνες διαπραγματεύσεων, πεποίθησή μου είναι ότι ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών θέλει την Ελλάδα να βγει από το ενιαίο νόμισμα να βάλει το φόβο του Θεού μέσα στην γαλλική γλώσσα και να αποδεχθεί το μοντέλο του ενός ευρωζώνης πειθαρχίας.
No comments:
Post a Comment