Μακεδονία: Ντροπή να ντροπιαστούμε...

Μακεδονία: Ντροπή να ντροπιαστούμε...

 

"Αὐτό πού κερδήθηκε μέ αἷμα δέν μπορεῖ νά ξεπουληθεῖ μέ τό μελάνι μιᾶς ὑπογραφῆς"

 

Μπαίνω ἀπευθείας στό θέμα, ἄνευ περιστροφῶν καί προλόγων. Ἄν βρεθεῖ, ἄν τολμήσει "ἑλληνική" κυβέρνηση, κυβέρνηση Γραικύλων, νά ὑπογράψει τήν προδοσία, τήν μεγαλύτερη ἀπό καταβολῆς νεοελληνικοῦ κράτους, πού λέγεται «βόρεια ἤ ἄνω ἤ νέα «Μακεδονία», θά πρέπει νά γνωρίζει ὅτι:

Πρώτον: τό πλέον εὐτελές καί ἀνάξιο λόγου. Δέν πρόκειται νά ξαναδεῖ ἐξουσία. Ὅπως στήν περίπτωση τοῦ ἱστορικοῦ κουρελουργήματος τῆς Ρεπούση, θά ὑπάρξει τέτοια κινητοποίηση ἀπό τόν πατριωτικό χῶρο, πού οἱ κυβερνῶντες – ὅποιοι κι ἄν εἶναι- θά τρίβουν κυριολεκτικά τά μάτια τους. Ἰδίως οἱ βουλευτές τῆς Μακεδονίας, ἅς ἑτοιμάζονται γιά ἰσόβια, ἄτιμη καί ὄχι τιμητική, ἰδιώτευση. Ἅς γνωρίζουν ὅτι θά ἀντιμετωπίσουν, σέ περίπτωση ὑπογραφῆς τῆς προδοσίας, ὅ,τι ἀντιμετώπισαν οἱ παπόδουλοι ἐπίσκοποι, ὅταν γύρισαν στήν Κωνσταντινούπολη τό 1438, μετά τήν ψευτοσύνοδο Φερράρας – Φλωρεντίας. Ὑπέγραψαν ἕνωση – ὑποταγή τῆς Ὀρθοδοξίας – τῶν Ἐκκλησιῶν καί φτάνοντας στήν Πόλη τούς ἀνέμενε ὁ λαός… Ὅταν μαθεύτηκε ὅτι λατινοφρόνησαν καί ὑπέκυψαν στά «φλωρία» τοῦ Πάπα, ὁ εὐσεβής  λαός τούς προπηλάκισε καί τούς έφτυσε. Ταραγμένοι καί μετανιωμένοι ψέλλιζαν οἱ  μητραλοίες: «Πεπράκαμεν (πουλήσαμε) τήν πίστην ἡμῶν, ἀντηλλάξαμεν τή ἀσεβεία τήν εὐσέβειαν, προδόντες τήν καθαράν θυσίαν (τήν Ὀρθοδοξία), ἀζυμῖται (παπικοί) γεγόναμεν. Κόψατε τήν δεξιάν ἡμῶν τήν ὑπογράψασαν (κόψτε τό χέρι πού ὑπέγραψε), ἐκριζώσατε τήν γλώσσαν ἡμῶν τήν τοιαῦτα ὁμολογήσασαν». (Δ. Παναγόπουλου, «Εἰς ἔναντι μυρίων»). Χέρι πού θά ὑπογράψει καί γλώσσα πού θά ὁμολογήσει «Βόρεια ἤ Ἄνω ἤ Νέα Μακεδονία» θέλουν κόψιμο ἤ ξερίζωμα. Τελεία καί παύλα. Σέ θέματα Πατρίδος καί Πίστεως δέν χωρεῖ συγκατάβασις.

Δεύτερον: ἡ στάση μας στό θέμα τῆς Μακεδονίας εἶναι ἡ λυδία λίθος γιά τό σύνολο τῆς ἐξωτερικῆς μας πολιτικῆς. Ἄν ὑποκύψουμε στούς ὠμούς ἐκβιασμούς καί παραδώσουμε ἀμαχητί τό ὄνομα ἀνοίγει ὁ ἀσκός τοῦ Αἰόλου. Πέραν τῆς διεθνοῦς ἀνυποληψίας καί περιφρόνησης-πού ήδη...ἀπολαμβάνουμε- δημιουργεῖται κακό προηγούμενο. Ὅλοι-Αλβανοί, Βούλγαροι καί οἱ  πάτρωνές τους Τοῦρκοι- θά ἀπαιτοῦν, θά  ὁρμοῦν καλύτερα, καί ἐμεῖς θά ἐπαιτοῦμε τήν σύμπραξη ἀνύπαρκτων συμμάχων. Ὡς γνωστόν οἱ λεγόμενες μεγάλες δυνάμεις συναγάγουν συμπεράσματα γιά τήν πολιτική τους, ὄχι μέ κριτήριο τήν «ἑτοιμότητα ὑποκλίσεων», ἀλλά μέ κριτήριο τήν ἰσχύ τῶν κρατῶν στίς περιφέρειες, τήν ἱκανότητα – ἀποφασιστικότητα τῶν κυβερνήσεών τους νά ὑπερασπίσουν τά ἐθνικά τους συμφέροντα καί τό εἰδικό γεωπολιτικό βάρος πού ἀναπτύσσουν στούς περιφερειακούς συσχετισμούς ἰσχύος.

Τρίτον: Ἄν συμβεῖ τό ἀπευκταῖο, ἡ προδοσία, εἶναι σίγουρο πώς οἱ Σκοπιανοί εὐθύς θά καταπατήσουν τίς ὑπογραφές τους καί θά θέσουν, ἀπό θέσεως ἰσχύος πλέον, ὅλα τά συμπαρομαρτούντα μέ τό Σκοπιανό ζητήματα: ἀλυτρωτισμός, περιουσίες, ὀνοματοδοσία προϊόντων, τοπονυμίων, ἀεροδρομίων, «μακεδονική» ἐκκλησία, ἱστορική κληρονομιά. Μᾶς ἀναμένει, δέν ἔχει σημασία ἄν εἶναι εἰς τό ἐγγύς ἤ τό ἀπώτερο μέλλον,  τό μακεδονικό Κόσοβο. Καί τότε θά ἐρωτηθοῦμε ἐμεῖς οἱ Μακεδόνες, οἱ γηγενεῖς. «Εἶστε Ἕλληνες ἤ Μακεδόνες; ὅσοι Ἕλληνες κάτω ἀπό τόν Ὄλυμπο… ἡ Μακεδονία ἀνήκει στούς Μακεδόνες».

Τέταρτον: «Τήν δέ πόλιν σοί δοῦναι οὐτ’ ἐμόν ἐστί οὐτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν αὐτῇ…». Ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος, ὁ ἡρωικός αὐτοκράτορας, διδάσκει ἐς ἀεί. Κανείς δέν ἔχει τό δικαίωμα νά πουλήσει πατρίδα. Στήν πατρίδα ἀνήκουμε καί δέν μᾶς ἀνήκει. Αὐτό πού κερδήθηκε μέ αἷμα δέν μπορεῖ κανείς νά τό περιφέρει σέ συνέδρια παρανόμων, νά τό διαγράψει μέ τό μελάνι μιᾶς ὑπογραφῆς. Κάποιοι θέλουν νά «ρευστοποιήσουν» κόκαλα ἱερά σέ σταδιοδρομίες, ἀξιώματα ἔδρανα πρωθυπουργικά. «Παίζουνε πασιέντζες τό ἔθνος ὁλάκερο γιά νά ἱκανοποιήσουν τίς μωροφιλοδοξίες τους», ὅπως ἔλεγε ὁ Πάν. Κολοκοτρώνης. Ματαιοπονοῦν. Πολλές φορές σταυρώθηκε ὁ Ἑλληνισμός ἀπό ξένους καί βαρβάρους, πολιτισμένους καί ἀπολίτιστους, πολλές φορές καί ἀπό τούς δικούς μας, τούς ἐφιάλτες καί μηδίζοντες, παλαιούς καί νέους, ἀλλά, «ἰδού ζῶμεν».  «Τρῶνε ἀπό μας καί μένει καί μαγιά». Καί ἄλλη φορᾶ ἡ Μακεδονία χάθηκε μέ τό μελάνι τῆς ὑπογραφῆς. Τό 1878 ἡ συνθήκη τοῦ Ἁγίου Στεφάνου τήν παραχωροῦσε σχεδόν ἐξ ὁλοκλήρου στή Βουλγαρία. Εἰς μάτην. Κατέπεσε μέσα σέ λίγους μῆνες τό ψεῦδος καί ἡ ἀδικία. Ἡ συνθήκη τοῦ Βερολίνου ἀποκατέστησε τήν τότε τάξη τῶν πραγμάτων. Σ’ αὐτά τά ζητήματα λειτουργοῦν καί πνευματικοί νόμοι. «Τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καί τό πλήρωμα αὐτῆς, ἡ οἰκουμένη καί πάντες οἱ κατοικοῦντες ἐν αὐτῇ». (Ψαλμός, ΚΔ΄).

Πέμπτον: Τυχόν ὑπογραφή σέ κείμενο καταισχύνης καί διασυρμοῦ πού θά ἀναγνωρίζει κράτος Μακεδονίας, θά τινάξει στόν ἀέρα τήν ἑλληνική ἐκπαίδευση. Θά παρουσιαστοῦμε ἐνώπιον τῶν μαθητῶν μας ψεῦτες, ὑποκριτές, μέ ἔλλειψη φιλοπατρίας, ἀφοῦ τόσα χρόνια διδάσκουμε μία καί μοναδική Μακεδονία, ἀναπόσπαστο τμῆμα τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἐλεγχόμαστε ἔτσι γιά τήν πνευματική μας ἀνεντιμότητα, γιά τήν παιδαγωγική μας εἰλικρίνεια. Ὅταν ἀντικρίσουν οἱ μαθητές μας στίς ὀθόνες τούς Σκοπιανούς νά πανηγυρίζουν γιά τήν ὑποκλοπή, καί τούς χάρτες νά ἐμφανίζουν «Νέα Μακεδονία», τί θά τούς ποῦμε τό ἄλλο πρωί; Πῶς ὁ φιλότιμος καί εὐαίσθητος Ἕλληνας δάσκαλος θά ἀτενίσει τό βλέμμα τῶν μαθητῶν του; Θά μᾶς τοξεύει ἀλύπητα ἡ ἀπορία ἡ εἰρωνεία, ἡ ἀγωνία τῶν παιδιῶν γιά τήν ἐπερχόμενη θύελλα.

Ντροπή νά ντροπιαστοῦμε ωρέ!! 8500 νεκροί πολεμιστές στό Κιλκίς, τό 1913, ἔπεσαν γιά τήν Μακεδονία μας. Θά καταδεχτοῦμε να μαγαρίσουμε τό χῶμα πού φιλοξενεῖ τά κόκκαλά τους τά ιερά;

Τήν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας οἱ γυναῖκες ἔδιναν στό παιδί πού βαφτίζανε μία εὐχή: «Μή χάσεις τό ὄνομά σου», ὑπονοώντας τόν κίνδυνο ἀλλαξοπιστίας. Καί σήμερα στήν ἀλαλιασμένη ἐποχή μας μιά πρέπει νά εἶναι ἡ εὐχή καί ἡ προσευχή μας: νά μήν χάσουμε τό ὄνομά μας, τό ὄνομά μας πού εἶναι Μακεδονία.

Νατσιός Δημήτρης

δάσκαλος-Κιλκίς

1 ΣΧΌΛΙΟ:

John Papadopoulos είπε...

Δάσκαλε,

Καμμία εὐαισθησία δὲν ἔχει ΠΙΑ ὁ λαὸς
καὶ καμμία
(συνειδητή, μαζικὴ -καὶ γι᾽αὐτὸ ἀποτελεσματικὴ)
ἀντίδραση γιὰ τὴν Μακεδονία μας δὲν πρόκειτα νὰ ὑπάρξη!
Μὴ χάνης ἄδικα τὰ λόγια σου
(καὶ μὴν παρασύρεσαι σὲ μεγαλόστομες διατυπώσεις,
διακυβεύοντας καὶ τὴν προσωπική σου ἀξιοπιστία :
Ἡ Ἱστορία θ᾽ ἀδιαφορήση ΠΛΗΡΩΣ γιὰ τὶς ὅποιες σποραδικὲς ἀντιδράσεις Ἑλλήνων τοῦ 2018-2019 μ.Χ. σ᾽ ἕναν ἐνδεχόμενο συμβιβασμὸ στὸ Σκοπιανό).

Δὲν τὸ βλέπεις καὶ σὺ ὀφθαλμοφανῶς;
Ποιό συλλογικὸ ὑποκείμενο θὰ τὰ κάνη ὅλ᾽ αὐτά ποὺ λές;

Καμμιὰ σχέση δὲν ἔχει τὸ ἔθνος τοῦ 2018 μὲ αὐτὸ τοῦ 1992-1993,
ποὺ διαδήλωνε μαζικὰ σ᾽ Ἀθήνα, Θεσ/νίκη καὶ στὴ διασπορά.
Ἔχει ἐκδημήσει πρὸς Κύριον ὁ κοσμάκης αὐτὸς κατὰ τὸ 1/3 ἔκτοτε,
ἔχει ἀποδημήσει στὸ ἐξωτερικὸ σ᾽ἕνα ἱκανὸ ποσοστό,
ἐνῶ ὅσοι ἀπέμειναν,
τσακισμένοι ψυχολογικά καὶ πλήρως ἐκμαυλισμένοι ἠθικά,
* ἀποδέχονται μαζικὰ τὰ π@#$*ο-νομοσχέδια,
* προτιμούν ΣΥΡΙΖΑ γιὰ νὰ σώσουν, ὅπως νομίζουν, τὸ πορτοφόλι τους,
* γλυκο-βλέπουν ἐσχάτως τὸν Κούλη γιὰ τὸν ἴδιο λόγο,
* ψηφίζουν (καὶ θὰ ξαναψηφίσουν, τὰ χαϊβάνια, οἱ "ἐθνικόφρονες" Σαλονικιοί)
τὸν ... Ζουράρι, ὡς ... ἀντίβαρο (!) στὸν ... ἐθνομηδενισμό (??!!)

Δὲν πρόκειται νὰ κουνηθῆ φύλλο γιὰ τὸ Μακεδονικό. Εἶμαι βέβαιος.

Μὴν τὸ παλεύετε πλέον - Δὲν ὑπάρχει σωτηρία!
Μείναμε μερικοὶ ἀλαφροϊσκιωτοι, νὰ μιλᾶμε στὸν ἀέρα, πρὸς ἕνα λαὸ ἀνισορρόπων, τεμπέληδων & φαύλων.
Καμμία σχέση μὲ Μάρκους Εὐγενικοὺς καὶ Παυλο-Μελᾶδες!
Μὴν παραποιεῖτε, λοιπόν, τὰ ἱστορικὰ δεδομένα
καὶ μὴν κάνετε ἀνοίκειες προβολὲς τοῦ βιταλισμοῦ
ποὺ ἐπιδείξαμε στὴν διαχρονία μας ὡς ἔθνος,
στὴν παρακμιακή συγχρονία τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

(Μ᾽ὅλο τὸν σεβασμὸ καὶ μὲ πόνο ψυχῆς)

18 Δεκεμβρίου 2017 - 11:17 μ.μ.

Αναδημοσιεύεται απο http://trelogiannis.blogspot.gr/2017/12/blog-post_541.html

ΟΥΚΡΑΝΙΑ. Κυριακή της Ορθοδοξίας ,ΑΝΑΘΕΜΑΤΑ

Ουκρανία :Κυριακή της ορθοδοξίας ,ο επίσκοπος Λογγίνος της κανονικής εκκλησίας που υπάγετε στο πατριαρχείο Μόσχας ,αναθεματίζει τον οικουμενισμό και την ψευτοσύνοδο της Κρήτης !

ΑΝΑΘΕΜΑΤΑ 

ΠΈΜΠΤΗ, 9 ΜΑΡΤΊΟΥ 2017

1) - Τοῖς ἐπαγγελλομένοις τά τῶν Ἑλλήνων, ἤτοι εἰδωλολατρῶν, δυσσεβῆ δόγματα καί ἀναβιοῦσι τά μυθικά αὐτῶν πλάσματα ἀρχαιολάτραις καί νεοπαγανισταῖς, ἀνάθεμα (γ΄).
 

2) - Ἀρείῳ τῷ πρώτῳ θεομάχῳ καί ἀρχηγῷ τῶν αἱρέσεων, ἀνάθεμα (γ΄).
 

 3) - Μακεδονίῳ τῷ δυσσεβεῖ καί Νεστορίῳ τῷ θεηλάτῳ, τῷ παθητήν λέγοντι τήν Ἁγίαν Τριάδα, καί Οὐαλεντίνῳ δυσσεβεῖ τῷ παράφρονι, ἀνάθεμα (γ΄).
 

4) - Πέτρῳ τῷ Κναφεῖ καί παράφρονι, τῷ λέγοντι «Ἅγιος Ἀθάνατος, ὁ σταυρωθείς δι’ἡμᾶς», ἀνάθεμα (γ΄).
 

5) - Παύλῳ τῷ Σαμοσατεῖ καί Θεοδοτίωνι τῷ τούτου συμμύστη καί ὁμόφρονι, σύν ἄλλῳ Νεστορίῳ παράφρονι, ἀνάθεμα (γ΄).
 

6) - Πέτρῳ Δειλαίῳ τῷ αἱρετικῷ, τῷ καί Λυκοπέτρῳ ἐπονομαζομένῳ, Εὐτυχίῳ τε καί Σαββελλίῳ τοῖς κακόφροσιν, ἀνάθεμα (γ΄).
 

7) - Ἰακώβῳ Ἀρμενίῳ τῷ Ζανζάλῳ, Διοσκόρῳ «πατριάρχῃ» Ἀλεξανδρείας καί Σεβήρῳ τῷ δυσσεβεῖ, ἅμα Σεργίῳ, Παύλῳ καί Πύρρῳ τοῖς ὀμόφροσι, σύν Σεργίῳ, μαθητῇ τοῦ Λυκοπέτρου, ἀνάθεμα (γ΄).

8) - Τοῖς Ὠριγενισταῖς καί τοῖς ὀπαδοῖς καί διαδόχοις αὐτῶν, ἀνάθεμα (γ΄).

9) - Ὅλοις τοῖς Εὐτυχιανισταῖς καί Μονοθελήταις καί Ἰακωβίτες καί Ἀρτζιβουρίταις καί ἁπλῶς πᾶσιν αἱρετικοῖς,  ἀνάθεμα (γ΄). 

10) - Τοῖς ἐκπεσοῦσι αἱρεσιάρχαις καί ἀρνουμένοις τήν Ἁγίαν Δ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, Καρεκίν Β΄ Ἀρμενίας, Θεοδώρῳ Β΄ Αἰγύπτου, Παύλῳ Αἰθιοπίας, Ἰγνατίῳ-Ἐφραίμ Β΄ Συροϊακωβιτῶν, Βασιλείῳ-Θωμᾷ Α΄ Μαλαμπαριανῶν-Ἰνδιάνων, τοῖς κακῶς ὀνομάζουσιν ἑαυτούς Ὀρθοδόξους καί τοῖς αὐτοῖς κοινωνοῦσι, ἀνάθεμα (γ΄). 

11) - Τοῖς ἀρνουμένοις τάς Ἁγίας Δ΄, Ε΄, ΣΤ΄ καί Ζ΄ Οἰκουμενικάς Συνόδους Μονοφυσίταις, Μονοθελήταις καί Μονοενεργήταις, ἀνάθεμα (γ΄).

12) - Τῷ φρυαξαμένῳ συνεδρίῳ κατά τῶν σεπτῶν Εἰκόνων, ἀνάθεμα (γ΄).

13) - Εἴ τις οὐ προσκυνεῖ τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν ἐν Εἰκόνι περιγραπτόν κατά τό ἀνθρώπινον, ἤτω  ἀνάθεμα (γ΄).
 

14) - Βαρλαάμ Καλαβρῷ, Γρηγορίῳ Ἀκινδύνῳ, Προχώρῳ Κυδώνι, Νικηφόρῳ Γρηγορᾷ, Γεωργίῳ Λαπίθῃ καί τοῖς ὀπαδοῖς καί διαδόχοις αὐτῶν, ἀνάθεμα (γ΄).

15) - Τοῖς κηρύσσουσι καί διδάσκουσι τήν αἵρεσιν τοῦ νεοβαρλααμισμοῦ, ἀνάθεμα (γ΄).

16) - Τῷ κανονικῶς ἀνυποστάτῳ καί ἐκπεσόντι αἱρεσιάρχῃ Πάπᾳ Παλαιᾶς Ρώμης Φραγκίσκῳ τῷ Α΄ καί τοῖς αὐτῷ κοινωνοῦσι, ἀνάθεμα (γ΄). 

17) - Τοῖς Μαρτίνῳ Λουθήρῳ, Ἰωάννῃ Καλβίνῳ, Οὐρλίχῳ Σβιγλίῳ καί Ἐρρίκῳ τῳ 8ῳ δυσσεβεῖ βασιλεῖ καί τοῖς σύν αὐτοῖς συγκροτήσασι τάς αἱρετικάς παραφυάδας τῆς Διαμαρτυρήσεως, ἀνάθεμα (γ΄).

18) - Τῷ αἱρεσιάρχῃ τῆς θρησκευτικῆς παρασυναγωγῆς τοῦ Ἀγγλικανισμοῦ Ἰουστίνῳ Γουέλμπι καί τοῖς αὐτῷ κοινωνοῦσι, ἀνάθεμα (γ΄).  

19) - Τοῖς ἀρνουμένοις καί καθυβρίζουσι τήν Παναγίαν, Ὁμοούσιον, Ἀδιαίρετον καί Ζωοποιόν Τριάδαν Ραββίνοις τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, Ἰσλαμισταῖς καί μέλεσι τῆς ἀνωνύμου φυλλαδικῆς Ἑταιρίας Σκοπιά τοῦ Πύργου τῶν «Μαρτύρων» τοῦ Ἱεχωβᾶ, ἀνάθεμα (γ΄).

20) - Τοῖς δυσφημοῦσι τά ἱερά Μυστήρια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Βαπτισταῖς, Ἀντβεντισταῖς καί Πεντηκοστιανισταῖς, ἀνάθεμα (γ΄). 

21) - Τοῖς κηρύσσουσι καί διδάσκουσι τήν παναίρεσιν τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἀνάθεμα (γ΄).

22) - Τοῖς κηρύσσουσι καί διδάσκουσι τήν μεταπατερικήν, νεοπατερικήν, συναφειακήν καί μετακανονικήν αἵρεσιν, ἀνάθεμα (γ΄).

23) - Τοῖς ἀρνουμένοις τάς Ἁγίας Η΄ καί Θ΄ Οἰκουμενικάς Συνόδους, τάς συγκληθείσας ἐπί Μεγάλου Φωτίου καί Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, παποφιλιοκβισταῖς, ἀνάθεμα (γ΄).

24) - Τῷ προτεσταντικῷ λεγομένῳ «Παγκοσμίῳ Συμβουλίῳ Ἐκκλησιῶν»-Αἱρέσεων, ἐν ᾧ διδάσκεται ὅτι ἅπασαι αἱ αἱρέσεις κλάδοι εἰσί τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, καί τοῖς Ὀρθοδόξοις, τοῖς συμμετέχουσι ἐν ταῖς ἀντικανονικαῖς συμπροσευχαῖς μεθ’αἱρετικῶν κατά τήν λεγομένην «ἑβδομάδα προσευχῆς ὑπέρ τῆς ἑνότητος τῶν χριστιανῶν», ἀνάθεμα (γ΄).

25) - Τοῖς ἀντορθοδόξοις κειμένοις τοῦ Τορόντο (1950), Μπαλαμάντ (1993), Σαμπεζύ (1994), Πόρτο Ἀλέγκρε (2006) καί Πουσάν (2013), ἀνάθεμα (γ΄).

26) - Τοῖς διδάσκουσι ὅτι αἱ αἱρέσεις, αἵτινες ἀπεκόπησαν ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, συμπεριλαμβάνονται ἐντός αὐτῆς, τάς ὁποῖας καί ὀνομάζουσι «ἀτελεῖς ἐκκλησίας» καί ὅτι ἔστι σωτήριος Χάρις, ἔγκυρον βάπτισμα καί ἐνεργοῦσα Χάρις τῆς ἱερωσύνης ἐκτός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀνάθεμα (γ΄).   

27) - Τοῖς κηρύσσουσι καί διδάσκουσι τήν αἵρεσιν ὅτι ὁ ἐκάστοτε Οἰκουμενικός Πατριάρχης πρῶτος ἐστί ἄνευ ἴσου, ἀνάθεμα (γ΄).

28) - Τῇ ληστρικῇ, αἱρετικῇ καί οἰκουμενιστικῇ ψευδοσυνόδῳ τῆς Κρήτης τοῦ Ἰουνίου 2016, τῇ λεγομένῃ «Ἁγίᾳ καί Μεγάλῃ Συνόδῳ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», τοῖς κακοδόξοις αὐτῆς κειμένοις, ἅτινα θεσμοθετοῦσιν 

α) τήν διεξαγωγήν τοῦ διαλόγου μεταξύ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί αἱρέσεων μέ κριτήριον τάς προτεσταντικάς πλατφόρμας καί οὐχί τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν, 

β) τήν  λεγομένην «ἀποκατάστασιν τῆς ἑνότητος τῶν Χριστιανῶν» καί τήν ἱστορικήν ὀνομασίαν τοῦ ὅρου «ἐκκλησία» διά τούς αἱρετικούς, 

γ) τόν Καταστατικόν Χάρτην  τοῦ προτεσταντικοῦ λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν»-αἱρέσεων καί τόν δογματικόν μινιμαλισμόν ὡς βάσιν τοῦ διαλόγου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετά τῶν αἱρέσεων, 

δ) τήν «Δήλωσιν τοῦ Τορόντο» τοῦ 1950, σύμφωνα μέ τήν ὁποίαν i) ὑπάρχουσιν μέλη τῆς Ἐκκλησίας καί ἐκτός τῶν τειχῶν Αὐτῆς, ii) ὑπάρχει Ἐκκλησία ἐκτός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί iii) τό ἀποτελεῖν μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ περιεκτικώτερον ἔστιν ἤ τό ἀποτελεῖν μέλος τῆς ἰδίας Ἐκκλησίας, 

ε) τούς μεικτούς γάμους μέ πρόσχημα μίαν ψευδήν οἰκονομίαν, καί στ) τήν αἱρετικήν ζηζιούλιαν θεωρίαν περί ἀνθρωπίνου προσώπου, καί τοῖς ἀποδεχομένοις καί ἐφαρμόζουσι τάς αἱρετικάς αὐτῆς ἀποφάσεις, ἀνάθεμα (γ΄).
 

29) - Τῇ Μασονίᾳ καί τῷ διεθνῇ φρικώδῃ Σιωνισμῷ,  ἀνάθεμα (γ΄).
 

30) - Ὅλοις τοῖς αἱρετικοῖς,  ἀνάθεμα (γ΄).

  ......................................................................

Απο .http://trelogiannis.blogspot.gr/2017/03/blog-post_524.html

Νομίζουμε ότι είναι καλό να γνωρίζουν οι Χριστιανοί την παράδοση και τις δυσκολίες στην ιστορία της Εκκλησίας. Για την ερμηνεία του κειμένου, και τις πιθανές παρερμηνείες έχει γράψει ένα περισπούδαστο άρθρο ο Επίσκοπος Ναυπάκτου π. Ιερόθεοςhttp://www.hsir.org/Theology_el/3d7027Orthodoxias-06.pdf

Στα αγγλικά εδώ

Το θρυλικό «Ουζερί Τσιτσάνης» στην κατοχή. Φτωχαδάκια, μαυραγορίτες και αγωνιστές έβρισκαν αγαλλίαση ακούγοντας τα άγνωστα ακόμη τραγούδια του Τσιτσάνη...

Το 1941 ο Τσιτσάνης εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. Παντρεύτηκε την αγαπημένη του Ζωή Σαμαρά, αλλά δυστυχώς οι νιόπαντροι δεν έζησαν ευχάριστα το μήνα του μέλιτος. Ήταν η εποχή της δυσβάσταχτης πείνας και φτώχειας που ήρθε στην Ελλάδα μαζί με τους Γερμανούς.... 
Για να επιβιώσει, ο Τσιτσάνης άνοιξε το 1942 ένα μαγαζί. Σε συνεργασία με τον κουνιάδο του, Ανδρέα, αγόρασε ένα κτίριο στην οδό Παύλου Μελά, στο οποίο έδωσε το όνομα «Ουζερί Τσιτσάνης». Ήταν μικρό και λιτό. Χωρούσε μόλις 10 τραπέζια, τα οποία όμως γέμιζαν κάθε βράδυ που τραγουδούσε ο Τσιτσάνης. 

                                                     Βασίλης Τσιτσάνης 
Στο μαγαζί του σέρβιρε μόνο τυρί και ψητή σαρδέλα, τα αποθέματα το οποίων ήταν λιγοστά. Δεν μπορούσε φυσικά να ανταγωνιστεί τα μεγαλύτερα νυχτερινά κέντρα, που ανήκαν σε πλούσιους συνεργάτες των Γερμανών και στα οποία σύχναζαν μαυραγορίτες και δοσίλογοι. Οι πελάτες αυτών των μαγαζιών έτρωγαν ψητά αρνιά, όταν οι υπόλοιποι Έλληνες πέθαιναν από την πείνα. Βέβαια και στο μαγαζί του συνθέτη πέρναγαν μαυραγορίτες, αλλά και πατριώτες αντιστασιακοί. Φτωχαδάκια, ματσωμένοι αλλά και ο Ν. Μουσχουντής, ο αστυνομικός διευθυντής της Θεσσαλονίκης που διαδραμάτισε ύποπτο ρόλο στην υπόθεση Πολκ. Ήταν κουμπάρος του Τσιτσάνη και μέγας θαυμαστής της καλής ρεμπέτικης μουσικής. 

Οι Γερμανοί, ίσως επειδή δεν ήταν συνηθισμένοι στην ελληνική μουσική, δεν επισκέπτονταν το κέντρο του. Περνούσαν μόνο για λίγα λεπτά, να σιγουρευτούν ότι όλα κυλούσαν ήρεμα, να πιουν μια κερασμένη μπύρα και μετά έφευγαν. Άλλωστε, στη Θεσσαλονίκη η αποστολή τους ήταν να εξοντώσουν τους Έλληνες εβραϊκής καταγωγής, ανάμεσα τους και κάποιους φίλους ή γνωστούς του Τσιτσάνη. Μέσα σε αυτό το μαγαζί, ακούστηκαν για πρώτη φορά ορισμένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια του Τσιτσάνη, εμπνευσμένα από τις αγωνίες και τη δύσκολη ζωή των καθημερινών ανθρώπων. Ορισμένα από αυτά ήταν το «Μπαχτσέ Τσιφλίκι», το «Βάρκα Γιαλό», το «Λιτανεία του Μάγκα». Τα έσοδα απ’ το μαγαζί ήταν λίγα, γι’ αυτό ο Τσιτσάνης αναγκαζόταν να τραγουδά και σε μεγαλύτερα κέντρα, που του προσέφεραν καλύτερη αμοιβή. Τις μεγάλες γιορτές, όπως την Πρωτοχρονιά, το Πάσχα και τις απόκριες, ο Τσιτσάνης τις περνούσε μακριά απ’ το δικό του ουζερί. Οι περιοδείες του Τσιτσάνη Κατά τη διάρκεια του πολέμου, πριν από την εισβολή των Γερμανών και την κατοχή, ο συνθέτης επισκέφθηκε με το μπουζούκι του νοσοκομεία, όπου νοσηλεύονταν τραυματίες του πολέμου και τους έκανε «καντάδες». Ο συγγραφέας Τάσος Κουτσοθανάσης διηγήθηκε στη «Μηχανή του Χρόνου», ότι όταν ο Τσιτσάνης τραγουδούσε το «Φαντάρος», ήταν τέτοιος ο ενθουσιασμός των πληγωμένων στρατιωτών, που σηκώνονταν απ’ τα κρεβάτια να χορέψουν. Δεν ησύχαζαν, μέχρι που έμπαινε στο δωμάτιο ο αξιωματικός και τους διέταζε να επιστρέψουν στην κλίνη τους. Κατά την κατοχή ο Τσιτσάνης εμπνεύσθηκε τα κομμάτια που ηχογράφησε το 1946, αμέσως μετά το τέλος του πολέμου. Αλλά πριν ακόμα ηχογραφηθούν, τα τραγούδια είχαν κάνει το γύρω της χώρας και ακούγονταν παντού. Η μουσική του Τσιτσάνη μεταδίδονταν σαν ίωση. Δεν τη σταμάταγε τίποτα. Όσοι είχαν την τύχη να τον ακούσουν στη Θεσσαλονίκη, μετέφεραν τους στίχους και τη μουσική του σε πολλές περιοχές της χώρας. Όταν πια κυκλοφόρησαν το 1946, έφθασαν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας.
 Διαβάστε την ιστορία του μαγαζιού του Τσιτσάνη και της εποχής στο βιβλίο «Ουζερί Τσιτσάνης» του Γ. Σκαμπαρδώνη.... 
mixanitouxronou.gr

Στέλλα μωρ' Στέλλα, κακιά κοπέλλα...". Η αληθινή ιστορία της ηρωίδας του δημοτικού τραγουδιού

Μέχρι και ο Τσιτσάνης διασκεύασε και ηχογράφησε  τραγούδι για αυτήν.

Η Στέλλα πλήρωσε 
τον έρωτά της,σε όλη της ζωή

Στέλλα μωρ’ Στέλλα κακιά κοπέλα

δεν το ‘πραξες καλά.

Παράτησες τον άντρα σ' μωρ’ Στέλλα

κάτω στα Δολιανά μια όμορφη βραδιά.

Δε φταίω εγώ μωρ’ μάνα, μον' φταίει η καρδιά,

που αγάπησα δασάρχη μωρ’ μάνα

μια όμορφη βραδιά κάτω στα Δολιανά.

Αμάξι αρματωμένο μωρ’ Στέλλα με τέσσερα άλογα, 

ήρθα για να σε πάρω μωρ’ Στέλλα μέσ’ τα χαράματα.

Πάισαν οι πάπιες, πάισαν οι χήνες, πάισαν οι κλωσαριές,

τις έφαγε ο δασάρχης μωρ’ Στέλλα κάτω στις ρεματιές.

Ποταμός Καλαμάς, κοντά στις πηγές. Εδώ κάπου πλέχτηκε το ειδύλλιο τής Στέλλας με τον δασάρχη της.

"Στέλλα μωρ' Στέλλα", Τάσος Χαλκιάς - Σάββας Σιάτρας

Συνάντησα για πρώτη φορά τον κ. Δημήτρη Κοτσοβό σε ένα πελοποννησιακό πανηγύρι, από αυτά που γρήγορα σε οδηγούν στην απογοήτευση για το περίεργο είδος τής “παραδοσιακής” μουσικής. Κάτι μεταξύ Έφης Θώδη και Μάκη Χριστοδουλόπουλου... Μού έκανε εντύπωση πως και ο συνομιλητής μου, αν και ο ίδιος καταγόταν από τα Δίδυμα της Ερμιονίδας, είχε την ίδια άποψη με εμένα, ότι δηλαδή οι Πελοποννήσιοι, οι πεδινοί τουλάχιστον, έχουν χάσει σχεδόν κάθε επαφή με την μουσική τους παράδοση.

Ο κ. Κοτσοβός (ή Μήτρο Λιούλιος, όπως μου είπε ότι είναι το παρατσούκλι του, γιατί χορεύει πάντα το τσάμικο με το όνομα “Λιούλιος” - λουλούδι) ήξερε απέξω και ανακατωτά όλα τα ηπειρώτικα τραγούδια, μαζί και τα πολυφωνικά, ακόμα και τα πιο σπάνια. Κάποια στιγμή έγειρε κοντά μου και μού είπε:

- Έχω γνωρίσει τη Στέλλα!

- Τη Στέλλα από τα Δολιανά;

Μέχρι τότε νόμιζα ότι ο “ένοχος” έρωτας της Στέλλας και του δασάρχη “κάτω στα Δολιανά” ήταν μάλλον αποκύημα της σκανταλιάρικης φαντασίας κάποιου λαϊκού στιχοπλόκου. Όμως, αποδείχτηκε, ότι η ερωτική ιστορία ήταν αληθινή, αλλά και ότι η κακομοίρα η Στέλλα την “πλήρωνε” σε όλη τη ζωή της!

Ο κ. Δημήτρης Κοτσοβός διαβάζει τις σημειώσεις του
για τη Στέλλα.

Το σκάνδαλο της παντρεμένης γυναίκας, που απάτησε τον άντρα της άναψε φωτιά στο χωριό, τα Δολιανά, δίπλα στις πηγές του ποταμού Καλαμά. Χάρη στο τραγούδι απλώθηκε σε όλη την Ήπειρο, ενώ έφτασε να το τραγουδάει ακόμα και ο Τσιτσάνης στα γραμμόφωνα, σε διασκευή Φώτη Πολυμέρη! Η “Στέλλα” είναι ίσως το τελευταίο πραγματικό δημοτικό τραγούδι που γράφτηκε στην Ήπειρο.

Ο Μήτρος, ο φίλος μου, ήταν ταξιτζής στο επάγγελμα. Κάποιο μεσημέρι, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, βρέθηκε σε ένα υπόγειο ταβερνάκι της Ομόνοιας, στην οδό Δώρου, για να γευματίσει. Ο ιδιοκήτης, που ήξερε το πάθος του για το δημοτικό τραγούδι, του έδειξε μια γριά που έτρωγε μόνη σε ένα τραπέζι και του είπε: 

- Να, αυτή εκεί πέρα, είναι η ζωηρή η Στέλλα, που τα έφτιαξε με τον δασάρχη!

Ο Μήτρος κάθισε μαζί της. Ξεκίνησαν την κουβέντα από το κρασάκι: Η ηλικιωμένη γυναίκα κατέβαινε τα μεσημέρια στο υπόγειο ταβερνάκι για να τσιμπήσει κάτι και να πιει ένα ποτηράκι, όποτε είχε λίγα χρήματα. Του είπε πως πράγματι είναι η πρωταγωνίστρια του διάσημου τραγουδιού, εντελώς άσημη η ίδια και παραπεταμένη. Πέρασε τη ζωή της μέσα στη φτώχεια και τα χίλια προβλήματα, μέχρι που κατέληξε ρακοσυλλέκτρια. Έφυγε από τα Δολιανά, στα είκοσί της, όταν αποκαλύφθηκε ότι απάτησε τον γέρο άντρα της με τον δασάρχη. Ο Μήτρος τη γνώρισε κοντά στα 90 χρόνια της. Το γεγονός που αναφέρει το τραγούδι συνέβη μεταξύ 1915 – 1925. Πέθανε σε πολύ μεγάλη ηλικία, το 1989.

Η ερωτική ιστορία τής Στέλλας τραγουδήθηκε
σε όλη την Ήπειρο.

Πολλές φορές βρέθηκαν ο συνομιλητής μου και η Στέλλα στο ταβερνάκι. Τη θυμάται σαν γνήσια ηπειρώτισσα, βασανισμένη, μαυροφορεμένη, γερμένη από το ζαλίκι -όχι το πουρνάρι του χωριού, αλλά τα χαρτόνια ή ό,τι άλλο έβρισκε στους δρόμους τής Αθήνας. Ήταν θυμόσοφη, μού είπε ο Μήτρος, όχι με τη σοφία της σπουδαγμένης, αλλά τη συναισθηματική νοημοσύνη ενός ανθρώπου που μόχθησε αφάνταστα στη ζωή του. Από το τραγούδι της, τής άρεσε ο τελευταίος στίχος... οι ρεματιές... Και περίμενε το θάνατο με την ελπίδα ότι θα ξανασυναντήσει εκεί τον δασάρχη της. Όχι σαν άνθρωποι με σώμα και αδυναμίες πια, έλεγε, αλλά σαν αερικά... Κι αυτή η έρημη στον νόστο τον είχε το νου της... Αλλά ποτέ στη ζωή της δεν ξαναπάτησε το πόδι της στα αγαπημένα χώματα, από όπου έφυγε αναθεματισμένη και λιθοβολημένη από τους δικούς της.

Ο παράνομος έρωτας τής καημένης της Στέλλας, που της στοίχισε τα πάντα στη ζωή της, τραγουδήθηκε σε όλη την Ελλάδα, μέσα από ένα δημοτικό τραγούδι. Μήπως το ίδιο δεν συνέβη και με τον έρωτα τής Ελένης, που τραγουδήθηκε από τον Όμηρο; στους αιώνες; Μόνο που αυτή δεν έζησε στη μοναξιά και τη φτώχεια. Κι όταν χρειάστηκε να απολογηθεί, “τα έριξε” όλα στην Αφροδίτη, που την είχε τάξει στον Πάρη. Τι φταίει αυτή, λοιπόν; 

Η καημένη η Στέλλα, με ειλικρίνεια απολογήθηκε στους δικούς της πως “φταίει η καρδιά”, μα η δικαιολογία της δεν στάθηκε διόλου πειστική...

Η διασκευή του Βασίλη Τσιτσάνη 

με τον Φώτη Πολυμέρη, 1947. 

Μενέλαος Χρόνης
To Xaidari.gr

SBS.ΝεοςΑυστραλογεννημένος ιερέας στον Άγιο Γεώργιο Μελβουρνης

Αλλαγή σκυτάλης επήλθε την περασμένη Κυριακή, 17 Δεκεμβρίου, στον ναό του Αγίου Γεωργίου της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης. Καθήκοντα ιερατικώς προϊσταμένου ανέλαβε ο αυστραλογεννημένος π. Χαράλαμπος Μπέζος, διαδεχόμενος τον π. Ιωάννη Δάνγκαρη, ο οποίος υπηρέτησε στον ναό για πάνω από μισό αιώνα.

By

Themi Kallos- Θέμης Καλλός

  και το sbs Radio

Στην συναισθητικά φορτισμένη ατμόσφαιρα, ο νέος Ιερέας π. Χαράλαµπος συλλειτούργησε µε τον βοηθό Επίσκοπο Μιλητουπόλεως κ. Ιάκωβο, ο οποίος τον καλωσόρισε στην κοινοτικό ναό και το εκκλησίασμα του Ναού, σύμφωνα με ανακοίνωση της Κοινότητας.

Στην πρώτη λειτουργία παρευρέθηκαν µέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της Κοινότητας, τα οποία καλωσόρισαν τον π. Χαράλαµπο στον κοινοτικό ναό. 

Το Διοικητικό Συµβούλιο ευχαρίστησε επίσης και τον π. Δάνγκαρη, που απουσίαζε λόγω αδιαθεσίας, για την στενή συνεργασία του µε την Κοινότητα και την πολυετή διακονία του στον Άγιο Γεώργιο και άλλους κοινοτικούς ναούς.

Ο π. Χαράλαμπος γεννήθηκε το 1973 στη Μελβούρνη και σε ηλικία εφτά ετών ακολούθησε την οικογένειά του στην Ελλάδα. Ήταν ιερέας για 21 χρόνια στην Μητρόπολη Μονεμβασιάς και Σπάρτης.

Στην Αυστραλία επέστρεψε πριν ένα χρόνο με την οικογένειά του, διάστημα στο οποίο υπηρέτησε στον Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Μόργουελ.

ΑΒC: Ποια ιστορία μας λέει πραγματικά για τη γέννηση του Ιησού;

When was Jesus actually born?

The inn, the shepherds, angels and animals: pretty much everything we think we know about the Christmas story is historically wrong.

By Robyn J Whitaker, University of Divinity

ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΑ: Οι σκηνές γέννησης που γιορτάζουν κάθε Χριστούγεννα έχουν μικρή ομοιότητα με την ιστορία. (Flickr: Jeff Weese, CC BY 2.0)

ΣΧΕΤΙΚΉ ΙΣΤΟΡΊΑ: Ο Seinfeld δημιούργησε ένα αντι-Χριστουγεννιάτικο - και οι άνθρωποι εξακολουθούν να το αγαπούν

ΧΆΡΤΗΣ: Αυστραλία

Θα ήμουν έτοιμος να καταστρέψω τα Χριστούγεννα σας. Συγνώμη. Αλλά η πραγματικότητα είναι αυτά τα πανηγυρικά παιχνίδια στα οποία τα αξιολάτρευτα παιδιά σας φορούν πούλιες πούλιες και άγγελοι έχουν μικρή ομοιότητα με αυτό που πραγματικά συνέβη.

Ούτε και η μέση χριστουγεννιάτικη κάρτα σας με μια ειρηνική σκηνή γέννησης.

Αυτές είναι παραδόσεις, συλλογές διαφορετικών λογαριασμών που αντικατοπτρίζουν μια μεταγενέστερη χριστιανική ευσέβεια. Τι συνέβη λοιπόν σε αυτό το λεγόμενο "πρώτο χριστουγεννιάτικο";

Πρώτον, η πραγματική ημέρα γέννησης του Ιησού δεν ήταν η 25η Δεκεμβρίου. Η ημερομηνία που γιορτάσαμε υιοθετήθηκε από τη χριστιανική εκκλησία ως τα γενέθλια του Χριστού τον 4ο αιώνα. Πριν από αυτή την περίοδο, διάφοροι Χριστιανοί γιόρταζαν τα Χριστούγεννα σε διαφορετικές ημερομηνίες.

Σε αντίθεση με τη γενική πεποίθηση ότι οι Χριστιανοί απλώς προσάρμοσαν ένα παγανιστικό φεστιβάλ, ο ιστορικός Andrew McGowan υποστηρίζει ότι η ημερομηνία είχε περισσότερα να κάνει με τη σταύρωση του Ιησού στο μυαλό των αρχαίων θεολόγων.

Για αυτούς, η σύνδεση της σύλληψης του Ιησού με το θάνατό του εννέα μήνες πριν από τις 25 Δεκεμβρίου ήταν σημαντική για την υπογράμμιση της σωτηρίας.

Το πανδοχείο

Μόνο δύο από τα τέσσερα ευαγγέλια της Βίβλου συζητούν τη γέννηση του Ιησού. Ο Λουκάς αναφέρει την ιστορία του άγγελου Γαβριήλ που εμφανίζεται στη Μαρία, το ταξίδι του ζευγαριού στη Βηθλεέμ, λόγω της απογραφής και της επίσκεψης των βοσκών.

Περιλαμβάνει το διάσημο τραγούδι της Μεγάλης Υπηρέτριας (Magnificat), την επίσκεψή της στην ξαδέρφη της Elizabeth, τη δική της αντανάκλαση των γεγονότων, πολλούς αγγέλους και το διάσημο πανδοχείο χωρίς χώρο.

Το θέμα του ξενώνα με "κανένα δωμάτιο" είναι μια από τις πιο ιστορικά παρεξηγημένες πτυχές της ιστορίας των Χριστουγέννων.

Ο μελετητής ACU Stephen Carlson γράφει ότι η λέξη "kataluma" (συχνά μεταφράζεται "πανδοχείο") αναφέρεται σε τρίκλινα.

Πιθανότατα, ο Ιωσήφ και η Μαρία παρέμειναν με την οικογένεια, αλλά το δωμάτιο ήταν πολύ μικρό για τον τοκετό και γι 'αυτό η Μαρία γέννησε στο κεντρικό δωμάτιο του σπιτιού όπου βρισκόταν και το ζώο.

Επομένως, ο Λουκάς 2: 7 μπορούσε να μεταφραστεί "γέννησε τον πρωτότοκο γιο της, τον γύρισε και τον έβαλε στο τροφοδοτικό επειδή δεν υπήρχε χώρος  στο δωμάτιο τους".

ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΑ: Το πανδοχείο "χωρίς χώρο" είναι πιθανό ιστορική παρεξήγηση. (Wikimedia Commons: Haneburger, CC BY-SA 3.0)

Ρίξτε μια ματιά σε αυτό που ορισμένοι αναγνώστες μας είχαν να πουν για την ιστορία της γέννησης του Ιησού στα σχόλια παρακάτω.

Οι σοφοί

Το ευαγγέλιο του Ματθαίου λέει μια παρόμοια ιστορία για την εγκυμοσύνη της Μαρίας, αλλά από μια διαφορετική προοπτική.

Αυτή τη φορά, ο άγγελος εμφανίζεται στον Ιωσήφ για να του πει ότι η αρραβωνιαστικιά του Μαρία είναι έγκυος, αλλά πρέπει να την παντρευτεί επειδή είναι μέρος του σχεδίου του Θεού.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΑ: Η παράδοση τριών σοφών προέρχεται από την αναφορά τριών δώρων - χρυσού, λιβάνου και μύρου. (Wikimedia Commons: Heinrich Hofmann, δημόσιος τομέας)

Ό Λουκάς έχει βοσκούς που επισκέπτονται το μωρό, ένα σύμβολο της σημασίας του Ιησού για τους απλούς λαούς, ο Ματθαίος έχει μάγους (σοφούς) από την ανατολή φέρνουν στον Ιησού βασιλικά δώρα.

Δεν υπήρχαν πιθανώς τρεις μάγοι και δεν ήταν βασιλιάδες. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει καμία αναφορά στον αριθμό των μάγων, θα μπορούσαν να υπήρχαν δύο ή 20 από αυτούς.

Η παράδοση των τριών προέρχεται από την αναφορά τριών δώρων - χρυσού, λιβάνου και μύρου.

Ειδικότερα, οι μάγοι επισκέπτονται τον Ιησού σε ένα σπίτι (όχι ένα πανδοχείο ή στάβλο) και η επίσκεψή τους είναι δύο χρόνια μετά τη γέννηση. Ο Ματθαίος 2:16 καταγράφει τις εντολές του βασιλιά Ηρώδη να σκοτώσουν τα αγόρια μέχρι την ηλικία των δύο ετών, βασισμένες στην αναφορά για την ηλικία του Ιησού από τους μάγους.

Αυτή η καθυστέρηση είναι γιατί οι περισσότερες χριστιανικές εκκλησίες γιορτάζουν την επίσκεψη των μάγων στα  "Epiphany", ή στις 6 Ιανουαρίου,Θεοφάνεια.

Απουσιάζοντας ιδιαίτερα από αυτούς τους βιβλικούς λογαριασμούς, η Μαρία να οδηγεί ένα γάιδαρο και τα ζώα συγκεντρώθηκαν γύρω από το μωρό Ιησού.

Τα ζώα αρχίζουν να εμφανίζονται στην τέχνη της γέννησης τον 4ο αιώνα μ.Χ., πιθανότατα διότι οι βιβλικοί σχολιαστές χρησιμοποίησαν την εποχή εκείνη τον Ησαΐα 3 ως μέρος της αντι-εβραϊκής πολεμικής για να ισχυριστούν ότι τα ζώα κατανόησαν τη σημασία του Ιησού με έναν τρόπο που οι Εβραίοι δεν το έκαναν.

Όταν οι χριστιανοί σήμερα συγκεντρώνονται γύρω από ένα παχνί ή δημιουργούν μια σκηνή γέννησης στα σπίτια τους, συνεχίζουν μια παράδοση που άρχισε τον 12ο αιώνα με τον Φραγκίσκο της Ασίζης .

Έφερε ένα παχνί και τα ζώα στην εκκλησία, έτσι ώστε όλοι οι λατρευτές να αισθανθούν μέρος της ιστορίας. Έτσι γεννιέται μια λαϊκή πλαστή παράδοση.

Αργότερα η τέχνη που δείχνει την λατρεία του μωρού Ιησού αντανακλά μια παρόμοια λατρευτική πνευματικότητα.

Τα ριζοσπαστικά  Χριστούγεννα

Εάν αφήσουμε πίσω την ιστορία στον βιβλικό και ιστορικό πυρήνα της - αφαιρώντας το στάβλο, τα ζώα, τους αγγέλους που μοιάζουν με χερουβείμ και το πανδοχείο - τιέχουμε αφήσει;

Ο Ιησούς της ιστορίας ήταν παιδί μιας εβραϊκής οικογένειας που ζούσε κάτω από ένα ξένο καθεστώς. Γεννήθηκε σε μια εκτεταμένη οικογένεια που ζούσε μακριά από το σπίτι και η οικογένειά του έφυγε από έναν βασιλιά που προσπάθησε να τον σκοτώσει επειδή έθετε μια πολιτική απειλή.

Η ιστορία του Ιησού, στο ιστορικό της πλαίσιο, είναι μια ανθρώπινη τρομοκρατία και θεϊκό έλεος, ανθρώπινης κακοποίησης και θεϊκής αγάπης.

Είναι μια ιστορία που ισχυρίζεται ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος με τη μορφή ενός ατόμου που είναι ευάλωτος, φτωχός και εκτοπισμένος για να αποκαλύψει την αδικία της τυραννικής εξουσίας.

Ενώ δεν υπάρχει τίποτα κακό με την αφοσιωμένη ευλάβεια της χριστιανικής παράδοσης, μια λευκή σκηνή γέννησης κινδυνεύει να χάσει τις πιο ριζοσπαστικές πτυχές της ιστορίας των Χριστουγέννων.

Ο Ιησούς που περιγράφεται στη Βίβλο είχε περισσότερα κοινά με τα παιδιά των προσφύγων που γεννήθηκαν στο Ναουρού από ό, τι η πλειοψηφία των Αυστραλών εκκλησιαστικών. Και αυτός ήταν ένα μωρό με καφέ δέρμα, του οποίου η οικογένεια της Μέσης Ανατολής εκτοπίσθηκε λόγω τρομοκρατίας και πολιτικής αναταραχής.

Τα Χριστούγεννα, στη χριστιανική παράδοση, είναι μια γιορτή του Θεού που γίνεται ανθρώπινη ως δώρο της αγάπης. Για να απολαύσετε τα αξιολάτρευτα, αν και ιστορικά, πανηγυρικά παιχνίδια και όλα τα άλλα θαύματα της εποχής είναι ένας τρόπος για να απολαύσετε αυτό το δώρο.

Αλλά αν επικεντρωθούμε νοσταλγικά σε ένα μωρό αγνοώντας τα πολυάριθμα μωρά που υποφέρουν σε όλο τον κόσμο λόγω της πολιτικής, της θρησκείας και της φτώχειας, χάνουμε ολόκληρο το σημείο της ιστορίας των Χριστουγέννων.

Ο Robyn J Whitaker είναι ο Bromby Λέκτορας στις Βιβλικές Σπουδές στο Trinity College και λέκτορας στο Πανεπιστήμιο της Θεότητας. Είναι υπουργός της Ενωτικής Εκκλησίας.

Αρχικά δημοσιεύθηκε στο The Conversation