Στο τρομοκρατικό χτύπημα στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ αναφέρθηκε η Πόλα Ρούπα με δήλωση της μέσα από τις φυλακές Κορυδαλλού.
Το μήνυμα της Πόλας Ρούπα έχει ως εξής:
Για πολλοστή φορά με αφορμή την βομβιστική επίθεση στον Σκάι γίνομαι από τα ΜΜΕ που αναπαράγουν τις πληροφορίες των κατασταλτικών μηχανισμών και φυσικά, της αντιτρομοκρατικής, το πρόσωπο που βρίσκεται πίσω από κάθε ένοπλη δραστηριότητα.
Αυτή η τακτική των μηχανισμών καταστολής της αντικαθεστωτικής δράσης, υποκινούμενη πάντα από τα πολιτικά συμφέροντα των καθεστωτικών κομμάτων, έχει πάρει τέτοια έκταση ιδίως από την σύλληψή μου και μετά, ώστε κάθε φορά που πραγματοποιείται μια ένοπλη επίθεση, παρουσιάζομαι ότι σχετίζομαι με κάποιον τρόπο με αυτή, ενώ άλλες οργανώσεις παρουσιάζονται ως θυγατρικές του Επαναστατικού Αγώνα, της οργάνωσης στην οποία έχω αναλάβει την πολιτική ευθύνη για συμμετοχή και γι’ αυτό βρίσκομαι στην φυλακή.
Είναι εμφανές πως το καθεστώς δείχνει μια ‘‘ιδιαίτερη προτίμηση’’ στο πρόσωπό μου και με θέτει παγίως στο επίκεντρο της εγχώριας ένοπλης δράσης προβάλλοντάς με ως αυτήν που βρίσκεται πίσω από κάθε είδους ενέργεια. Αυτή η εμμονική θα έλεγα, ‘‘προτίμηση’’ έχει πολιτική βάση και στόχευση.
Καθώς η πολεμική του καθεστώτος ενάντια στην δυναμική πολιτική ανυπακοή έχει ανάγει την πολεμική εναντίον μου ως το υπέρτατο μέσο, αλλά και αυτοτελή στόχο της κατασταλτικής στρατηγικής, έχει φτάσει στο σημείο αυτή η στρατηγική να δηλώνεται ως ταυτισμένη με έναν πόλεμο που στρέφεται εναντίον μου.
Αυτή η εμμονή σαφώς και δεν αφορά μόνο τα προσωπικά μου χαρακτηριστικά (πολύ δε περισσότερο δεν αφορά στοιχεία ή ενδείξεις), αλλά το τι πιστεύει το κράτος ότι πολιτικά αντιπροσωπεύω.
Και όλη αυτή η μεθοδολογία που το κράτος πιστεύει πως κινείται στα πλαίσια της δραστικής αντιμετώπισής μου ακόμα και δυο χρόνια μετά την σύλληψή μου, υποδηλώνει μια μόνιμη πολιτική ανασφάλεια από μεριάς του η οποία διόλου δεν μετριάζεται ύστερα από 2 χρόνια αιχμαλωσίας μου.
Αυτή η κατασταλτική πολιτική εναντίον μου και εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα δεν εκπονήθηκε πρόσφατα. Η αφετηρία της βρίσκεται στο 2012. Ήταν η χρονιά που ο σύντροφος Νίκος Μαζιώτης και εγώ περάσαμε στην ‘‘παρανομία’’ γιατί δεν θέλαμε να πάμε οικειοθελώς στην φυλακή και γιατί θέλαμε να συνεχίσουμε τον αγώνα.
Ήταν εξ’ άλλου, μια περίοδος που βρισκόταν στο κορύφωμά της η ‘‘μνημονική’’ επέλαση και οι πολιτικές κοινωνικής γενοκτονίας που εφάρμοζε η μια κυβέρνηση μετά την άλλη δημιουργούσε συνθήκες πολέμου στην οικονομική και κοινωνική κατάσταση στην χώρα, ενώ είχε ήδη επιβληθεί ένα πολιτικό και οικονομικό πραξικόπημα από την εγχώρια και διεθνή πολιτική ελίτ εις βάρος της κοινωνίας με την επιβολή των παράνομων, ακόμα και για το κυρίαρχο καθεστωτικό πλαίσιο, δανειακών συμβάσεων.
Συνεπώς υπό εκείνες τις συνθήκες ο Επαναστατικός Αγώνας όφειλε να συνεχίσει την αντίσταση στον πολιτικό και οικονομικό ολοκληρωτισμό, στην κατοχή της χώρας από την τρόικα, στην εγχώρια πολιτική εξουσία και τις κυβερνήσεις που αποδέχτηκαν και επέβαλαν τα μνημόνια’’ τις εντολές της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ.
Ο Επαναστατικός Αγώνας προχώρησε το 2014 στη μόνη μεγάλη ένοπλη επίθεση εναντίον των δυνάμεων κατοχής στην χώρα, την Τράπεζα της Ελλάδας που συνιστά παράρτημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, και στο γραφείο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που στεγαζόταν στο ίδιο κτήριο, δηλαδή, σε δύο εκ των τριών θεσμών που απάρτιζαν την τρόικα.
Η τότε συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ μας είχε επικηρύξει τον καθένα με το ποσό του 1 εκατ. ευρώ ενώ είχε ήδη ξεκινήσει από το 2012 η μεθόδευση αναγωγής μας στα δύο πρόσωπα που κινούν τα νήματα στο εγχώριο αντάρτικο.
Ο Επαναστατικός Αγώνας στον οποίο προβαλλόμαστε ως αρχηγοί, παρουσιαζόταν ως η ‘‘μητρική’’ οργάνωση ενώ οργανώσεις που δρούσαν τότε προβάλλονται ως θυγατρικές του.
Από την στιγμή που συνελήφθη ο σύντροφος Μαζιώτης και ενώ εγώ παρέμενα ελεύθερη, η στόχευση του καθεστώτος αφορούσε εμένα και δεν σταμάτησε όταν με συνέλαβαν. Αντιθέτως.
Όλη αυτή η κατασταλτική μεθόδευση δεν μπορεί παρά να έχει πολιτικό υπόβαθρο, το οποίο αφορά στην ιεράρχηση της πολιτική απειλής που ο Επαναστατικός Αγώνας συνιστούσε για τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Θέτοντας στο επίκεντρο αυτής της πρακτικής πολέμου εμάς προσωπικά και στην συνέχεια εμένα, το καθεστώς και οι κατασταλτικοί του μηχανισμοί ευελπιστούν ότι θα αντιμετωπίσουν στον πυρήνα της την αντίσταση στη στρατηγική των ολοκληρωτικών πολιτικών που εφαρμόζονται όλα αυτά τα χρόνια ενάντια στην κοινωνική πλειοψηφία.
Έναν αγώνα που όπως έχει ήδη αποδείξει η ίδια η ιστορία των μνημονιακών χρόνων, δεν μπορεί να φρενάρει την αμείωτης έντασης επίθεση του κεφαλαίου και του κράτους πάνω στην κοινωνία, παρά μόνο αν στοχεύει και μπορεί να επιφέρει την ανατροπή του καθεστώτος.
Γνωρίζοντας το κράτος όλα τα παραπάνω, αναγνωρίζοντας την προσφορότητα της ένοπλης επαναστατικής δράσης και ειδικά αυτή που εφάρμοσε ο Επαναστατικός Αγώνας, αλλά και εξακολουθώντας να μας αντιμετωπίζει ως αποτελεσματικούς πολιτικούς αντιπάλους ακόμα και ενώ κρατούμαστε ως αιχμάλωτοι πολέμου – του πολέμου που το ίδιο έχει εξαπολύσει εναντίον των κοινωνικά και οικονομικά αδύναμων –, διαμορφώνει και εφαρμόζει αυτή την κατασταλτική πολιτική της αναγωγής μας – και τα τελευταία χρόνια, της αναγωγής μου – σε κεντρικής πολιτικής σημασίας στόχους.
Το μέγεθος αυτής της πολιτικής ανασφάλειας αναδείχθηκε με την πρόταση του εισαγγελέα στην δίκη μου για την επίθεση εναντίον της Ττε και του ΔΝΤ, η οποία δομήθηκε γύρω από την πολιτική και επιχειρησιακή προσφορότητα τόσο της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα συνολικά όσο και ειδικά της συγκεκριμένης επίθεσης να επιφέρει καθεστωτική κατάρρευση, αλλά και του ‘‘κεντρικού – διευθυντικού ρόλου’’ που εγώ κατά την άποψή του κατείχα. Με βάση αυτή την πρόταση επιβλήθηκε τελικά και η ποινή των ισοβίων.
Όλα τα παραπάνω, πέρα από την εμμέσως πλην σαφώς ομολογουμένη πολιτική ανασφάλεια που υποδηλώνει το σύστημα εξουσίας απέναντί μας, απέναντι στον Επαναστατικό Αγώνα, απέναντι σε εμένα προσωπικά, πέρα από την εμμέσως πλην σαφώς ομολογουμένη πολιτική ανασφάλεια που επιδεικνύει, της οποίας το μέγεθος αντιστοιχεί στην ανασφάλεια ενός συστήματος με σαθρά θεμέλια και χωρίς κοινωνική νομιμοποίηση, ενός ολοκληρωτικού συστήματος εξουσίας που δεν μπορεί να αντέξει τους κραδασμούς που προκαλεί η έμπρακτη πολιτική αμφισβήτηση της παντοδυναμίας του, στοχεύει σε ένα πρακτικό αποτέλεσμα που άπτεται της ευρύτερης πολεμικής αντιμετώπισής μας ως αιχμάλωτοι πλέον του κράτους.
Αυτό το πρακτικό αποτέλεσμα αποτυπώνεται στις δίκες, τις καταδίκες και τις συνθήκες φυλάκισης που μας επιφυλάσσει το κράτος.
Πιο συγκεκριμένα: Καθώς η υποκινούμενη από τους πολιτικούς στόχους που προανέφερα κατασταλτική μεθοδολογία που μας τοποθετεί στο επίκεντρο ή πίσω από κάθε ένοπλη δραστηριότητα και ομάδα διαμορφώνει εκ των προτέρων ένα συγκεκριμένο πλαίσιο αντιμετώπισης όχι μόνο πολιτικής αλλά και ποινικής, σε ορισμένες περιπτώσεις ανοίγουν νέοι κύκλοι διώξεων ενώ στα δικαστήρια που διεξάγονται εναντίον μας η καταδίκη μας στις μέγιστες δυνατές ποινές έχει ήδη γίνει δημόσια και στα ΜΜΕ.
Τα δικαστήρια που έχουν συγκροτηθεί και μας έχουν δικάσει για την επίθεση στην ΤτΕ και το ΔΝΤ είχαν ρόλο διεκπεραιωτικό.
Να επιβάλλουν την εσχάτη των ποινών, τα ισόβια, τόσο στον Νίκο Μαζιώτη όσο και σε εμένα για μια βομβιστική επίθεση που η επικινδυνότητά της δεν αφορούσε στον τρόπο που έγινε, αλλά στην πολιτική της σημασία και βαρύτητα για το κατοχικό σύστημα εξουσίας.
Παράλληλα ο Νίκος Μαζιώτης δικάζεται για συμμετοχή σε ληστεία τράπεζας που δεν αφορά στον Επαναστατικό Αγώνα ενώ η οργάνωση στην συγκεκριμένη δίκη παρουσιάζεται ως αυτή που στα πλαίσια της δράσης της διαπράχθηκαν πλήθος ληστειών σε διάφορες τράπεζες ανά την επικράτεια.
Άλλες διώξεις προστίθενται στις ήδη υπάρχουσες για εμάς που απώτερο στόχο έχουν την εμπέδωση της εικόνας για τον κεντρικό στο εγχώριο αντάρτικο πόλης ρόλο μας που συνιστά το πλαίσιο για να διαμορφωθούν τελικά οι προϋποθέσεις τόσο της όσο το δυνατόν μακρύτερης κράτησής μας (είναι χαρακτηριστικό ότι με βάση το ισχύον νομικό πλαίσιο δεν καλύπτεται το καθεστώς ως προς την χρονική διάρκεια που θέλει να μας κρατήσει στην φυλακή) όσο και το πλαίσιο που επιδιώκει να διαμορφώσει με τις ειδικές συνθήκες κράτησής μας στο μέλλον (βλέπε φυλακές υψίστης ασφαλείας που διακηρύσσει η ΝΔ όσο και τις ειδικές συνθήκες κράτησης που συμπεριλαμβάνει στον νέο σωφρονιστικό κώδικα ο οποίος ετοιμάστηκε επί κυβέρνησης Σύριζα – ΑΝΕΛ και αναμένεται να περάσει από την βουλή).
Η ‘‘προτίμηση’’ που δείχνει το κράτος σε εμένα και η πολιτική ιεράρχησή μου στο ‘‘κάδρο’’ των πολιτικών του αντιπάλων, φάνηκε εξάλλου σε όλο της το μεγαλείο κατά την σύλληψή μου.
Τότε ήταν που η δικαστική εξουσία, η ‘‘αντιτρομοκρατική’’, σε συνεργασία με την κυβέρνηση Σύριζα – ΑΝΕΛ, με τον πρωταγωνιστικό ρόλο να κατέχει ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης, αντιμετώπισε το 6χρονο τότε παιδί μας ως ποινικό παραβάτη: Το απήγαγε από εμένα, το κράτησε στην ΓΑΔΑ, το ανέκρινε στην ‘‘αντιτρομοκρατική’’, πέρασε από σήμανση για να καταλήξει υπό άκρα μυστικότητα και φρουρούμενο από αστυνομικούς σε κλειστή ψυχιατρική πτέρυγα του νοσοκομείου παίδων ‘‘Αγία Σοφία’’ από το οποίο βγήκε μετά από τέσσερις ημέρες κράτησης ύστερα από απεργία πείνας και δίψας που κάναμε.
Στοχοποίησε και επιτέθηκε σε ένα εξάχρονο παιδί προκειμένου να χτυπήσει εμένα πολιτικά, δείχνοντας πως το πολιτικό μένος του κράτους και ειδικά της κυβέρνησης Σύριζα – ΑΝΕΛ απέναντί μου, απέναντι στον Επαναστατικό Αγώνα, δεν σταματάει ούτε μπροστά σε ένα παιδί ενώ η κατασταλτική πολιτική του ξεχείλισε από χυδαιότητα και βία.
Γνωρίζω πως αυτή η κατασταλτική πρακτική και το αφήγημα που θέτει εμένα πλέον ως κεντρικό πρόσωπο στο αντάρτικο στην Ελλάδα δεν θα σταματήσει με αυτό το κείμενο, όπως δεν έγινε παλαιότερα με άλλα κείμενα που έχω και έχουμε ο Μαζιώτης και εγώ δημοσιοποιήσει.
Πρόκειται για μια μακρά πολιτική σύγκρουση, της οποίας αυτή η μεθοδολογία αποτελεί ένα όπλο. Σε αυτή την πολιτική σύγκρουση, ακόμα και ως αιχμάλωτη του κοινωνικού πολέμου, θα παραμείνω όρθια.
Εξάλλου όλα τα διακυβεύματα παραμένουν σε ισχύ: Ένα καθεστώς που μόνο κατ’ ευφημισμό ονομάζεται δημοκρατία και που συνιστά την πολιτική έκφραση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, ένα καθεστώς– μαριονέτα της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ, των αγορών, του μεγάλου κεφαλαίου, ένα καθεστώς απονομιμοποιημένο στις συνειδήσεις των περισσότερων ανθρώπων εξακολουθεί να εφαρμόζει τις οικονομικές πολιτικές εξόντωσης μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας.
Εξακολουθεί να δημιουργεί συνθήκες φτώχειας, εξαθλίωσης, περιθωριοποίησης για εκατομμύρια ανθρώπους που καταδικάζει να ζουν στην αναξιοπρέπεια και την απόγνωση.
Η σκοτεινή περίοδος που εισήλθαμε με τα μνημόνια ούτε έχει λήξει ούτε πρόκειται να λήξει. Η οικονομική κρίση που εξακολουθεί να είναι σε ισχύ και που θα εκδηλωθεί με μεγάλη σφοδρότητα το επόμενο διάστημα θα ‘‘σαρώσει’’ ξανά και την χώρα μας.
Κανένας από τους λόγους που έδρασε ο Επαναστατικός Αγώνας δεν έχει πάψει να ισχύει σήμερα. Και τίποτα δεν δείχνει πως μια κοινωνία μπορεί να επιβιώσει αξιοπρεπώς υπό το υπάρχον ολοκληρωτικό καθεστώς.
Κανένας λόγος που κινητοποίησε εμένα να αγωνιστώ δεν έχει πάψει να υπάρχει. Ακόμα και μέσα από την φυλακή συνεχίζω και θα συνεχίζω να αγωνίζομαι.
Πόλα Ρούπα, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα
γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού.
Οτι ο Γιάννης Ρίτσος, «μεγάλος, αναντικατάστατος δάσκαλος», τον συμβούλευε να γράφει για ό,τι τον καίει. «Σε καίει ο έρωτας; Γράψε για τον έρωτα. Σε καίει το βάσανο των αγωνιστών; Γράψε για την Μακρόνησο. Αλλά πρόσεξε να ξέρεις. Το «θέμα» δεν κάνει από μόνο του ένα έργο τέχνης. Είναι η διαλεκτική σχέση ανάμεσα στη φόρμα και το περιεχόμενο».
Στην καινούργια ηχογράφηση ερμηνεύει ο Κώστας Θωμαίδης. «Ο καλύτερος τραγουδιστής στα ενδιάμεσα ανάμεσα στο έντεχνο και κλασικό». Επίσης ερμηνεύει, τα μέρη της Μαρίας Δημητριάδη, η Ρίτα Αντωνοπούλου «που αφού πρώτα της έκανα μπόλικο «μασάζ» και αφού ξεπέρασε τους αρχικούς της φόβους, στο τέλος κατάφερε να αναμετρηθεί με την Μαρία Δημητριάδη».
Φωτογραφίες από την παρουσίαση της συλλεκτικής έκδοσης του βιβλίου – CD «Καντάτα για τη Μακρόνησο – Σπουδή σε ποιήματα του Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκι». Πρόκειται για συλλεκτική έκδοση αφιερωμένη στα 100 χρόνια του ΚΚΕ που συμπληρώνονται τον Νοέμβριο του 2018.
