Άγριο φονικό στην Κύπρο: 21χρονος αποκεφάλισε την μητέρα του και την άφησε σε αυτοκίνητο

• 
• Ανθρωποκυνηγητό βρίσκεται σε εξέλιξη στην ελεύθερη Αμμόχωστο και όπου αλλού υπάρχουν πληροφορίες ότι είναι δυνατόν να κρύβεται ο 21χρονος Αμίλ Αζίζ, ο οποίος στις 12.30 μετά τα μεσάνυχτα φέρεται να έσφαξε τη μητέρα του. Η Αστυνομία των Βάσεων ενημέρωσε το πρωί την Αστυνομία της Κυπριακής Δημοκρατίας, δίνοντας περιγραφή του καταζητούμενου και φωτογραφίες του.

  Την υπόθεση άγριου φονικού εξετάζει η βρετανική αστυνομία Δεκέλειας. Η σορός της άτυχης γυναίκας, κουρδικής καταγωγής, εντοπίστηκε σχεδόν αποκεφαλισμένη μέσα σε αυτοκίνητο κοντά στο σπίτι της σε περιφραγμένο χώρο εντός των Βρετανικών Βάσεων Δεκέλειας όπου διαμένουν πρόσφυγες από το Ιράκ, σε μικρό αριθμό από λυόμενες κατοικίες που τοποθέτησαν οι Βάσεις κοντά στο στρατόπεδο Victoria Campus.

  Σύμφωνα με τον υπαστυνόμο των Βάσεων Μάρκο Πέτρου, ο δράστης κατάφερε διαμπερή τραύματα μετά από χτυπήματα με αιχμηρό αντικείμενο στο λαιμό και τα χέρια της μητέρας του. Η σφοδρότητα των χτυπημάτων και η μανία του δράστη ήταν τόση, ώστε το κεφάλι σχεδόν αποκολλήθηκε.

  Η Αστυνομία εκτιμά ότι υπήρχαν κάποιοι μάρτυρες στο συμβάν, προφανώς κάποια άλλα μέλη της οικογένειας. Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με τις ενδείξεις, τα μέλη της οικογένειας επιχείρησαν να μεταφέρουν τη γυναίκα στο νοσοκομείο Λάρνακας με το αυτοκίνητο, όταν όμως αντιλήφθηκαν ότι ήταν νεκρή την άφησαν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου και ειδοποίησαν την αστυνομία. Γι΄ αυτό και μέλη του σταθμού Δεκέλειας μετέβησαν στη σκηνή όπου εντόπισαν τη 46χρονη νεκρή μέσα στο αυτοκίνητο και δίπλα ακριβώς από το όχημα μια λίμνη αίματος. Η γυναίκα φαίνεται πως παρέμεινε για αρκετές ώρες αβοήθητη στο αυτοκίνητο, μέχρις ότου φθάσουν στη σκηνή μέλη του εγκληματολογικού τμήματος της Αστυνομίας Δεκέλειας και παθολογοανατόμος. 
• 
  
• 
•  Η Αστυνομία των Βρετανικών Βάσεων Δεκέλειας κήρυξε τον νεαρό ως επικίνδυνο πρόσωπο και ενεργοποίησε μεγάλη επιχείρηση για τον εντοπισμό του, δυνάμει δικαστικού εντάλματος σύλληψης. Ο υπαστυνόμος Μάρκος Πέτρου απηύθυνε έκκληση στο κοινό σε περίπτωση που περιπέσει οτιδήποτε στην αντίληψή που να μπορεί να βηθήσει στον εντοπισμό του καταζητούμενου να επικοινωνήσει με τον πλησιέστερο αστυνομικό σταθμό ή με την εμπιστευτική γραμμή του πολίτη στο 1443.
  Το φόνο εκτιμάται ότι διέπραξε ένα από τα παιδιά της επταμελούς οικογένειας και συγκεκριμένα το τρίτο από τα συνολικά πέντε παιδιά. Ο νεαρός ηλικίας 21 ετών φέρεται να έσφαξε τη μητέρα του με αιχμηρό αντικείμενο. Οι πρώτες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για οικονομικά κίνητρα, ενώ άλλες πληροφορίες αναφέρουν ότι ο 21χρονος, που παραμένει άφαντος, αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα. Η πληροφορία δόθηκε στην αστυνομία Δεκέλειας λίγο μετά τα μεσάνυχτα, ωστόσο ο νεαρός δεν έχει ακόμη εντοπιστεί.
  Η σορός βρίσκεται ακόμη εντός του αυτοκινήτου σε απόσταση περίπου 100 μέτρων από στο σπίτι.
  Επίσης, σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας τηρούν σιγή ιχθύος για τις συνθήκες και τα κίνητρα του φόνου.
  Η οικογένεια μέχρι τώρα δεν είχε απασχολήσει την αστυνομία Δεκέλειας και ήταν ιδιαίτερα φιλήσυχη. Οι Βάσεις Δεκέλειας κατασκεύασαν πριν από μερικούς μήνες ένα μικρό οικισμό με λυόμενα σπίτια, στα οποία μεταφέρθηκαν ορισμένες οικογένειες πολιτικών προσφύγων από τον οικισμό Richmond που ζούσαν εκεί από το 1998.
  Πηγή: philnews.gr

Πάλι οι Αυστραλοί; ONCE AGAIN, AUSTRALIANS ARE FIGHTING IN THE MIDDLE EAST. WHY?

By Dr Minerva Nasser-Eddine

---

Για μετάφραση, πατήστε με το δεξιό του ποντικιού επάνω στο αγγλικό κείμενο..

Over the next few weeks, the Australian Government is expected to announce an expanded air war against Islamic State in Syria, following a US request. Australia’s six strike aircraft and support planes already operate in Iraq, at the Iraqi government’s invitation, but Syria has not issued the same invitation. It’s another complication in an already complex relationship between Australia, the Middle East and North Africa.

Last June, the Australian Strategic Policy Institute (ASPI) released a report entitled ‘Gen Y Jihadists: Preventing Radicalisation in Australia’. A number of sound policy recommendations were made. Here I focus on just the first recommendation: “Explain the reasons for Australia’s Middle East deployments more persuasively”.

Indeed, the Australian Government should not only explain our past, present and future military deployments to the MENA (Middle East & North Africa) region more persuasively, the Government should also effectively explain Australia’s strategic interests in the region and why they should be protected. Educating the Australian people of our strategic interests in the region requires public discussion of Australia’s political, economic, historic and social interests there. For example, ASPI’s Executive Director, Peter Jennings has suggested teaching Middle Eastern history and contemporary developments in the MENA region in schools across the nation,

“Even if that meant an hour less on Australian history and Gallipoli, for example, I think it would be a good thing if we could have [a] moderated and balanced discussion about Middle East politics in the curriculum of our schools.”

Too often, students enrolled in Middle East courses I have taught over the years have entered the lecture theatre with preconceived myths, misrepresentations and negative connotations of/about the region and its inhabitants. Teaching in this field involves debunking misrepresentations, as one informs students of the rich history of the region, its contributions to world civilisation, and its diversity in races, language, culture and religion. Many students (and policymakers?) assume that the MENA region has always been driven to conflict because of political, territorial or inter/intra-faith tensions. Yes, throughout history there has been bloodshed over these issues (which part of the world hasn’t?), however, there have been long periods when diverse ethnicities and religious adherents have lived together harmoniously.

The modern Middle East is a European colonial construction. Each newly established state in the region had a very different colonial experience: whilst some flourished (the Gulf) others floundered (Lebanon) and others continue to resist (Palestine). Some became patron states of superpowers, others emerged with hope, yet to succumb to authoritarian regimes, and others dabbled with political reform and democratic principles. External intervention and interest in the region is nothing new. Pre-WW1 European powers valued the area as a Mediterranean base: a strategic crossroads to secure, access and exploit Empire interests. In the modern era it was initially dominated by the European victors of WW1. Exploitation of oil and other resources, and the growing economic importance of oil, led to American pursuit of dominance in the MENA region, which has continued to this day. Australia followed the lead of its superpower protector, initially Britain then the USA, as power balances shifted.

Our military involvement in the region commenced in WW1 (Gallipoli, Palestine), continued in WW2 (Syria, North Africa) and remains (passively as UNTSO peacekeepers in the Middle East, active in Iraq & Syria soon). Diplomatic and political interests evolved in the post-WW2 era. For example, the leading role played by ‘Doc’ Evatt, Australia’s Foreign Minister at the time, led to the newly established UN, particularly in the creation of the UN Special Committee on Palestine (UNSCOP) in 1947.

Decades later, trade links with the Arab world have grown to healthy levels and despite the anti-halal push by some segments of Australia’s society, the Arab World surpassed China as an export market destination for Australian chilled and frozen meat during the first half of 2015, according to Australia Arab Chamber of Commerce and Industry. Meanwhile, “Australia’s two-way merchandise trade to the Arab world was worth $14.5 billion in 2014. Of this, the value of exports to the Arab world was more than $9 billion, and the imports amounted to nearly $5 billion.” The UAE is among Australia’s top 20 export destinations.

Our links with the region over the years have also been strengthened through immigration, with some of our earliest Middle Eastern migrants settling in parts of Australia in the late 19th century. Exotic foods aside, these migrants and their descendants enriched Australia through their contributions to our political (Marie Basheer; Steve Bracks), media (Phil Khoury, Joseph Wakim), legal (John Karkar QC, Wendy Abraham QC), business (John Symond, Ahmed Fahour, Fred Shahin), sporting (Bachar Houli), medical (Dr David David), military (Captain Mona Shindy) and cultural (David Malouf) landscapes.

Beyond Australia’s historical, mercantile and demographic links with the MENA region the primary reason which calls for deployment of our troops is linked to our strong alliance with the US. In terms of their military intervention in the Middle East, they benefit diplomatically from our international endorsement and benefit marginally from our military contribution.

Justifying our military deployment by bluntly advertising that we are there to support US interests may not wash well with the Australian people, however. This is, perhaps, the crux of the issue. Politically it plays better to promote fear, to make Daesh (Islamic State) into “our” enemy which by the very fact justifies military response. Prime Minister Abbott summed up this approach to explaining our interest in MENA when he claimed recently, “Daesh is coming, if it can, for every person and every Government, with a simple message; submit or die.”

The link between conflict in the Middle East and domestic security concerns, espoused by the rhetoric of our current PM and some of his Ministers, engenders a climate of fear. This seems to work well politically but distorts debate on our foreign policy objectives regarding the MENA region. No government could concede publicly that our policy of military intervention, and concurrence with American ambitions in the region, actually increase the danger of terrorism locally. Despite the strident tone, the Abbott Government’s stated foreign policy objectives in MENA are not clear. Is the objective simply to vanish Daesh? But to what end? To bolster the Assad regime or to pacify Iraq? We hear about the need to fight, but not much about the victory objectives (or its consequences)!

The websites of DFAT and the Foreign Minister display very little on the Daesh and Syrian conflicts. Some details are given on how Australia is doing its bit on the humanitarian level – sadly it is projected that our humanitarian aid will continue to decrease in spite of the fact that “with the Syrian conflict likely to take years to resolve, and with the emergence of other related, and in all likelihood equally intractable conflicts, the need for urgent lifesaving humanitarian aid seems set to continue.”

The Syrian conflict in particular (as opposed to the Daesh campaign) is not the focus of our Ministers and media. Official Australian emphasis on Daesh seems to distract from the question of Australia’s interest in resolving an end to the Syrian conflict, which naively avoids the fact that they feed off (and on) one another. Yet as a middle power and a country which houses the architect of the Responsibility to Protect doctrine, former Australian Foreign Minister Gareth Evans, why does Australia not seek international support for that doctrine to be applied to the Syrian conflict? Our current official rhetoric and the level of foreign policy articulation clouds the answer to such a question.

In summary, it is clear that Australia does have a strategic interest in the MENA region. Apart from our substantial historical, mercantile and demographic links with the region, it seems we deploy troops there in support of our alliance with the US and its objectives. Ultimately these objectives come back to control of the rich resources of the region and its geo-strategic proximity to Asia, Africa and Europe. We can’t begin to fully justify our military intervention in MENA until our government is honest and persuasive about the national interests at stake.

Dr. Minerva Nasser-Eddine is a lecturer at the Centre for Arab & Islamic Studies (Middle East & Central Asia), Australian National University. Minerva’s research and teaching interests are related to contemporary socio-political and cultural issues and developments in the Middle East and among its Diaspora communities in Australia. This article can be republished with attribution under a Creative Commons Licence.

Published August 28, 2015

Μετανάστευση: ο χάρτης του τρόμου! Εκατομμύρια άνθρωποι έτοιμοι να "πατήσουν" Ευρώπη

Δεν έχουμε ζήσει ακόμη τίποτα με το θέμα της μετανάστευσης. Ο χάρτης με τους αριμθμούς μεταναστών και προσφύγων που αναμένουν να “πατήσουν” Ευρώπη ,μέσω της Ελλάδας, είναι τρομακτικός. Όλα αυτά με την Ευρώπη να δείχνει “σαστισμένη” . Και την Ελλάδα να βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα, έχοντας να αντιμετωπίσει όλο και πιο δύσκολες καταστάσεις. Ο θάνατος του 15χρονου μετανάστη κατά τη διάρκει καταδίωξης στη Σύμη το επιβεβαιώνει.

Η Γερμανία και οι δορυφόροι της κάνουν ότι μπορούν για να μην “εμπλακούν” στο πρόβλημα. Πρόσφατα κατάλαβαν ότι θέλοντας και μη θα αναλάβουν να πιάσουν στα χέρια τους κι αυτοί την “καυτή πατάτα”.

Ο Γερμανός υπουργός Εσωτερικών Τόμας ντε Μεζιέρ,παραδέχτηκε ότι “η Γερμανία και η Ευρώπη, γενικότερα, χρειάζονται τη λήψη νέων μέτρων για τη διαχείριση της μεταναστευτικής κρίσης, καθώς η ροή μεταναστών αυξάνεται, με τον αριθμό των αυτών που θα φτάσουν στη Γερμανία, μέχρι το τέλος του έτους, να υπολογίζονται σε 800.000”.

Αριθμός τετραπλάσιος από πέρυσι.

Μέχρι τώρα η Ευρώπη αντιμετωπίζει το πρόβλημα …δίνοντας κάποια ποσά στις χώρες που εκ των πραγμάτων έχουν αναλάβει το μεγάλο βάρος της υποδοχής μεταναστών.

Προς το παρόν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή διέθεσε ποσό ύψους 1,5 εκ. ευρώ στην Σερβία και την ΠΓΔΜ για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού, ενώ η Γερμανία χορήγησε, επιπλέον, 1 εκ. ευρώ για στις δύο βαλκανικές χώρες.


Τι λέει ο Αβραμόπουλος

Με το μεταναστευτικό να βρίσκεται στην κορυφή της ευρωπαϊκής ατζέντας το τελευταίο χρονικό διάστημα, ο αρμόδιος ευρωπαίος επίτροπος Δημήτρης Αβραμόπουλος μίλησε στο euronews και την Έφη Κουτσοκώστα.


Στην συνέντευξή του εκφράζει την αντίθεσή του στην Ευρώπη – φρούριο, αποκαλύπτει ότι οι Βρυξέλλες είναι έτοιμες να διαθέσουν στην Αθήνα 445 εκατ. ευρώ για τους πρόσφυγες και προαναγγέλλει αλλαγές στο Δουβλίνο ΙΙ.
«Κανείς δεν φταίει αλλά και όλοι μαζί έχουν την ευθύνη. Το γεγονός ότι κάποιες χώρες δεν εφαρμόζουν την ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική είναι μία από τις αιτίες που βλέπουμε αυτές τις εικόνες», σχολιάζει αρχικά ο κ. Αβραμόπουλος και αποκαλύπτει: «Είμαστε έτοιμοι να διαθέσουμε 445 εκατ. ευρώ στην Ελλάδα, φτάνει με την σειρά της η Ελλάδα να τηρήσει όσα έχουμε συμφωνήσει».

Ο κ. Αβραμόπουλος τονίζει με έμφαση: «Δεν μπορεί η μεταναστευτική πολιτική της Ευρώπης να επηρεάζεται από τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις», σχολιάζοντας το γεγονός ότι «με αφορμή το μεταναστευτικό, έχουν πάρει αρκετή δύναμη λαϊκίστικα κινήματα και ξενοφοβικά και αντιευρωπαϊκα».
«Η Ευρώπη είναι εναντίον κάθε πολιτικής αποκλεισμού. Είμαστε αντίθετοι σε μία Ευρώπη φρούριο. Μια από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις της Ευρώπης είναι η ζώνη Σένγκεν. Η ελεύθερη διακίνηση αγαθών και πολιτών πρέπει πάση θυσία να διασφαλιστεί», προσθέτει ο Έλληνας Επίτροπος στην Κομισιόν.

«Υπηρεσία υποδοχής και αξιολόγησης μεταναστών στον Πειραιά»
Σε ερώτηση αν θα υποστούν κυρώσεις χώρες όπως η Ουγγαρία, που χτίζει τείχος, απάντησε: «Όποια χώρα παραβιάζει την ευρωπαϊκή νομοθεσία, θα έχει επιπτώσεις. Και αυτό ισχύει ειδικά για τις χώρες που παραβιάζουν τους κανόνες της πολιτικής του Σένγκεν». Ωστόσο έσπευσε να διευκρινίσει ότι «η Ουγγαρία μαζί με Ιταλία και Ελλάδα χρειάζονται βοήθεια. Για αυτό θα εγκαταστήσουμε hot spots, υπηρεσίες αιχμής».
Αποκάλυψε μάλιστα ότι αναφορικά με την Ελλάδα, η συγκεκριμένη υπηρεσία θα γίνει στον Πειραιά και θα έχει ως αντικείμενο την υποδοχή και αξιολόγηση εκείνων που περνούν τα σύνορα της Ευρώπης, ώστε να χωρίζονται οι πρόσφυγες από τους παράτυπους μετανάστες.
Σε ερώτημα του euronews για το ενδεχόμενο αλλαγής του Δουβλίνου ΙΙ, δεδομένης και της γερμανικής πολιτικής στο συγκεκριμένο ζήτημα, ο κ. Αβραμόπουλος απάντησε: «Το Δουβλίνο ξεπεράστηκε από τις εξελίξεις. Από την ώρα που έχουν δημιουργηθεί νέα δεδομένα, είναι φυσιολογικό, και έτσι πρέπει να κάνουμε, όποια σημεία του Δουβλίνου δεν λειτουργούν, να αναθεωρηθούν».


«Κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας στην Ελλάδα»
Τέλος, σε ερώτηση για τις ελληνικές πολιτικές εξελίξεις, ο Έλληνας Επίτροπος Δημήτρης Αβραμόπουλος απάντησε:
«Δεν θα ήθελα να μπω σε σχολιασμό για τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, δεν μου το επιτρέπει η θέση μου ως Επιτρόπου. Ωστόσο ως Έλληνας πολίτης, μπορώ να πω ότι αυτό που κάποιοι πρεσβεύαμε και δημόσια λέγαμε εδώ και 5-6 χρόνια, ότι η χώρα χρειαζόταν εξαρχής υποστολή των κομματικών σημαιών και συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής συνεργασίας, εκτιμώ ότι είναι περισσότερο από ποτέ ανάγκη σήμερα. Είναι ο μόνος τρόπος για να προχωρήσει η Ελλάδα μπροστά».
ΑΠΟ: OnAlert.gr

ΣΗΜΕΙΑ ΟΜΙΛΙΑΣ ΓΙΩΡΓΟΥ Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟY ΣΤΗ 2η ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΑΘΗΝΑ, 29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2015

Φίλες και φίλοι,

Θέλω να σας ευχαριστήσω για άλλη μια φορά που σε μια κρίσιμη στιγμή για την χώρα, την οικονομία και την κοινωνία ανταποκριθήκατε στο κάλεσμα του Κινήματος. 

Ξέρω τα πιεστικά επαγγελματικά προγράμματα σας, ξέρω τις οικονομικές δυσκολίες με τις οποίες πολλοί και πολλές από εσάς αντιμετωπίζετε. 

Παρ’ όλα αυτά επιλέξατε να έρθετε σήμερα στην Πανελλήνια Συνδιάσκεψη του Κινήματος.

Είμαστε όλοι μαζί εδώ – να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε για τα μεγάλα διλήμματα των εκλογών που θα διεξαχθούν σε τρεις βδομάδες.  

Άλλη μια δύσκολη εκλογική αναμέτρηση.

Η τέταρτη μέσα σε τρία χρόνια για να αποφασίσουν οι Έλληνες για την επόμενη ημέρα της χώρας.

Υπάρχει όμως μια μεγάλη διαφορά από τις προηγούμενες εκλογές:

Ο Ελληνικός λαός έχει βασικά ερωτήματα, απλά – που όμως συζητιούνται κάθε ημέρα στο σπίτι και έξω από αυτό.

Πότε θα βγούμε από την κρίση; 

Πότε θα περάσουμε σε ανάπτυξη; 

Πότε θα αρχίσουν να δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας; 

Πότε θα αρχίσουν να δανείζουν οι τράπεζες;

Ερωτήματα που παραμένουν είτε αναπάντητα είτε οι προτάσεις που κατατίθενται δεν είναι αξιόπιστες και καταρρέουν μόλις έρχονται σε δοκιμασία με την σκληρή πραγματικότητα.

Φίλες και φίλοι,

Κατέπεσαν οι μύθοι.

Μύθοι που αποπροσανατόλισαν την χώρα και ταλαιπώρησαν τον λαό.

Δηλητηρίασαν τη δημοκρατία.

Για μας, από το 2009 – και πολύ νωρίτερα – τα προβλήματα που μας οδήγησαν έως εδώ ήταν πολλά και γνωστά. 

Είναι αυτά που μας οδήγησαν στην κρίση και ένα βήμα πριν από μια εθνική καταστροφή.

Είναι αυτά που συνηγορούν για την αναξιοπιστία και αναποτελεσματικότητα του πολιτικοοικονομικού μας συστήματος. 

Ενός συστήματος παρασιτικού, πελατειακού, που συνεχίζει να παράγει ανισότητες και αδικίες. 

Ενός συστήματος, που συναλλάσσεται με μεγάλα και μικρά κατεστημένα σε βάρος των πολλών. 

Ενός συστήματος, που προσφέρει προνόμια σε ορισμένους και δεν νομοθετεί κανόνες ίδιους για όλους.

Ήταν η διαφθορά και η σπατάλη πόρων για την εξυπηρέτηση ημετέρων και όχι του δημόσιου καλού.

Για αυτό και σήμερα:

Παρά την σημαντική προσαρμογή που πετύχαμε στη διετία 2009-2001, τέσσερα χρόνια μετά δεν υπάρχει ακόμη βεβαιότητα εξόδου από την κρίση. 

Αντίθετα, ακόμη και η συμφωνία που υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πριν λίγες βδομάδες, όχι μόνο δεν περιόρισε την ένταση της αβεβαιότητας που συνεχίζει να κυριαρχεί αλλά ενισχύει την αγωνία και τον προβληματισμό των πολιτών για την επόμενη ημέρα.

Συμπληρώνονται έξι χρόνια από την εκδήλωση της κρίσης.

Της βαθύτερης κρίσης από το 1974.

Όμως όσοι δεν ήθελαν να συγκρουστούν με τα κακώς κείμενα, όσοι δεν τολμούσαν να σπάσουν κατεστημένες αντιλήψεις και πρακτικές, βρήκαν εύκολο εχθρό το μνημόνιο.

Σαν να είχε το μνημόνιο φέρει το κακό ενώ η κρίση έφερε το μνημόνιο.

Αυτό πολλοί, δεξιοί αλλά δυστυχώς και αριστεροί, θέλησαν να το κρύψουν.

Κάνοντας το ατόπημα να ξεκινήσουν έρευνα Εξεταστικής Επιτροπής, από το 2010.

Ξεχνώντας τους πραγματικούς υπαίτιους και τα πραγματικά αίτια.

Ακούω πολλούς να λένε ότι το 2010 δεν ήταν βιώσιμο το χρέος.

Ότι έπρεπε να το κουρέψουμε τότε, αμέσως μόλις ξέσπασε η κρίση.

Εμείς τελικά κάναμε το μεγαλύτερο κούρεμα χρέους στην πρόσφατη ιστορία της ανθρωπότητας.

Γιατί όμως οι ίδιοι αποσιωπούν – συγκαλύπτουν το πως έφτασε το χρέος να είναι μη βιώσιμο;

Ποιος το έφτασε σε αυτό το επίπεδο; 

Δεν είχε ευθύνες η Κυβέρνηση Καραμανλή που παρέλαβε χρέος 180 δις και παρέδωσε χρέος 320 δις;  

Μόνο τον τελευταίο χρόνο, της διακυβέρνησης Καραμανλή, το έλλειμμα ήταν 36 δις Ευρώ. 

Το πρωτογενές έλλειμμα περίπου 25 δις Ευρώ, ήταν ίσο με 10 ΕΝΦΙΑ. 

Η Κυβέρνηση Καραμανλή οδήγησε την οικονομία σε κατάρρευση. Ήταν δέσμια και υπηρέτης της πελατειακής πολιτικής.

Μιας πολιτικής σπατάλης των πόρων του Ελληνικού λαού.

Μιας πολιτικής αδιαφάνειας υπέρ των ημετέρων.

Μιας πολιτικής που φούσκωνε το δημόσιο με κόστος για τον πολίτη.

Μιας πολιτικής που έκρυβε τις αλήθειες και εξαπατούσε την ΕΕ για την πραγματική εικόνα της οικονομίας.

Αποτέλεσμα; Διπλασιασμός σχεδόν του χρέους σε πέντε μόλις χρόνια. 

Η κατάληξη; Αναγκαστικός δανεισμός. 

Μας ρωτάνε ακόμη και σήμερα: 

Γιατί δεν ψάξατε έναν άλλο δρόμο;

Μα γιατί δεν προβληματίζονται – γιατί όσοι κυβέρνησαν μετά το 2011 αφού υπήρχε αυτός ο δρόμος δεν τον αναζήτησαν;

Πήγαμε παντού βρήκαμε κλειστές πόρτες.

Ακόμα και η Ρωσία μας έλεγε «να πάτε στο ΔΝΤ». 

Τώρα μας λένε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πήγε παντού για στήριξη και βρήκε και αυτή κλειστές πόρτες. 

Για αυτό υπέγραψε το τρίτο Μνημόνιο.

Με μια διαφορά. 

Η κυβέρνηση αυτή είχε έτοιμη μια επιλογή.

Μπορούσε να δανειστεί από τους εταίρους, όπως και τελικά έκανε, αλλά αφού οδήγησε τη χώρα σε περιπέτειες.

Εμείς δεν την είχαμε αυτήν την επιλογή.

Την εξασφαλίσαμε μετά από αγώνες.

Μέχρι την τελευταία στιγμή αρνιόταν η κα Μέρκελ να δημιουργηθεί ο Μηχανισμός Στήριξης. 

Δεν υπήρχε, μας έλεγε, πρόβλεψη στις Συνθήκες.

Και όμως – με αγώνες πείσαμε την Ευρώπη να κάνουμε ένα νέο μηχανισμό – από το μηδέν.

Μας λένε ακόμη και σήμερα: εσείς φέρατε το ΔΝΤ στην Ελλάδα.

Δεν το φέραμε εμείς.

Η Ευρώπη το ήθελε. 

Η Γερμανία το επέβαλε. 

Λέγοντας απλά – δεν συμμετέχουμε με τα χρήματά μας εάν δεν είναι και το ΔΝΤ.

Ας μας πει η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, γιατί ενώ ξορκίζανε το ΔΝΤ, ενώ καλλιέργησαν το μίσος και τις θεωρίες συνομωσίας, ο Υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης τους, ο κ. Τσακαλώτος, έστειλε επιστολή ζητώντας τη συμμετοχή του; 

Και τελικά, τι πέτυχαν μετά από επτά μήνες αδιέξοδων διαπραγματεύσεων; 

Μετά την αποτυχία να εξασφαλιστεί η πρόσβαση στις αγορές – όπως πέτυχαν η Ιρλανδία και Πορτογαλία – και πάλι, αναγκαστικός δανεισμός. 

Έχοντας στο μεταξύ, κλείσει τις τράπεζες και οδηγήσει σε αδιέξοδο την οικονομία στο όνομα της αποφυγής υφεσιακών πολιτικών.

Αυτή είναι η αλήθεια. 

Ποια η διαφορά ανάμεσα στο 2010 το 2012 και το 2015; 

Εμείς πετύχαμε πολλά σε ασφυκτικό χρόνο και με την απειλή της χρεοκοπίας πάνω από το κεφάλι μας.

Δεν κλείσαμε τράπεζες, δεν επιβάλαμε περιορισμούς στις αναλήψεις, δεν στερήσαμε από τις επιχειρήσεις τη δυνατότητα να κάνουν συναλλαγές ελεύθερα με το εξωτερικό.

Εάν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ είχαν στηρίξει τότε τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις, εάν όλοι είχαν βάλει πλάτη, τότε – όχι σήμερα που όλοι συναινούν – αλλά στην αρχή, σήμερα θα είμασταν εκτός κρίσης.

Όλα όσα ακούστηκαν στο μεσοδιάστημα, επί πέντε χρόνια, μύθοι και συνωμοσιολογίες . 

Όλα κατέπεσαν. 

Όσοι κατέφυγαν στα ψέματα και καλλιέργησαν μύθους προκειμένου να κερδίσουν πολιτικά οφέλη, βρέθηκαν αντιμέτωποι με τα ψέματα τους. 

Ανακόλουθοι με τις υποσχέσεις τους.

Εκτεθειμένοι εξέθεσαν τον Ελληνικό λαό σε περιπέτειες και αβαρίες. 

Χωρίς λόγο.

Έχτισαν καριέρες και κόμματα επάνω στην διχαστική διάκριση που καλλιέργησαν μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών δυνάμεων.

Αν και κατέρρευσε αυτή η διάκριση -μεταξύ μηνονιακών και αντιμνημονιακών, μαζί κατέρρευσε και η χώρα. 

Κόστισε και κοστίζει στον Έλληνα πολίτη πολύ ακριβά.

Γιατί σήμερα να βρεθούμε με ένα τρίτο μνημονιο;

Να πισωγυρίζουμε πάλι σε ύφεση αντί της ανάπτυξης. 

Να έχουμε capital controls – αυτά που αποφύγαμε το 2010 – γονατίζοντας σήμερα την επιχειρηματικότητα στην χώρα μας. 

Να φοβούνται πάλι οι τράπεζες να δανείσουν.

Να στήνονται συνταξιούχοι στις ουρές.

Να βρισκόμαστε και πάλι με πρωτογενές έλλειμμα αντί πλεονάσματος.

Να φορτώνουμε νέα βάρη στον Ελληνικό λαό;

Πακέτο μέτρων από 1 – 1,5 δις Ευρώ, σχεδόν δεκαπλάσιο, τώρα. 

Γιατί 5 χρόνια θέλησαν να χωρίσουν τους Έλληνες σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς;

Όλα αυτά έγιναν, γιατί βόλευε τις πολιτικές τους φιλοδοξίες για την κατάκτηση της εξουσίας.

Και η ΝΔ αρχικά και ο ΣΥΡΙΖΑ στη συνέχεια, υπηρέτησαν αυτήν την λογική. 

Αυτά πληρώνει σήμερα ο Ελληνικός λαός. 

Την με πάση θυσία αναρρίχησή τους σε θώκους εξουσίας στην πλάτη του Ελληνικού λαού. 

Δικαίωση των θυσιών του Ελληνικού λαού θα έρθει. 

Θα έρθει όμως μόνο εάν γίνουν οι μεγάλες προοδευτικές αλλαγές.

Όταν όλοι θα κατανοήσουν ότι, η κρίση έφερε τα μνημόνια και όχι το αντίθετο.

Όσοι καλλιέργησαν έναν ακήρυχτο εμφύλιο, διχάζοντας τον Ελληνικό λαό, έκαναν έγκλημα.

Πόλωσαν την κοινωνία και συγκάλυψαν το πραγματικό πρόβλημα και τις πραγματικές αιτίες.

Συγκάλυψαν και διαιώνισαν την πελατειακή διαφθορά, την αδιαφάνεια, την αναξιοκρατία, τη σπατάλη, το συγκεντρωτισμό του κράτους, την αβελτηρία της γραφειοκρατίας, την αδυναμία της δικαιοσύνης, την αναλγησία του φορολογικού συστήματος, την αναποτελεσματικότητα του κοινωνικού κράτους, τη βαθιά κρίση του εκπαιδευτικού μας συστήματος.

Συγκάλυψαν την ανάγκη να σπάσουμε ένα οικονομικό σύστημα παρασιτικό και να αναδομήσουμε τον ιστό της οικονομίας βοηθώντας δημιουργικές και παραγωγικές δυνάμεις του τόπου. 

Και ιδιαίτερα τη νέα γενιά.

Ανέτρεψαν ή προσπάθησαν να ανατρέψουν ακόμα και μεγάλες αλλαγές που ξεκινήσαμε, όπως της παιδείας, της διαύγειας, της ανοιχτής διακυβέρνησης, της αξιοκρατίας, της αποκέντρωσης, της πράσινης ανάπτυξης.

Προκάλεσαν τεράστιο κόστος για την χώρα.

Και τώρα, για να δικαιολογηθούν, μιλούν για σκληρές διαπραγματεύσεις και δήθεν διλήμματα εξόδου από το Ευρώ. 

Αυτοί δεν μας έλεγαν ότι, το Ευρώ δεν είναι φετίχ; 

Αυτοί δεν υπόσχονταν άλλους δρόμους; 

Αυτοί δεν μας υπόσχονταν ακόμη και το βράδυ των εκλογών από θέση νικητών ότι τα μνημόνια τελείωσαν; 

Αυτοί, όπως και οι προηγούμενοι, που έταζαν Ζάππεια και 18 δις Ευρώ ισοδύναμα μέτρα. 

Όλα άνθρακες. 

Και το χειρότερο. 

Και οι προηγούμενοι και οι σημερινοί, επέλεξαν ακόμη πιο αυστηρή λιτότητα από αυτήν που αναγκαστήκαμε εμείς να ακολουθήσουμε στην αρχή. 

Μόνο που τότε, εμείς πλέαμε σε αχαρτογράφητα νερά, ενώ αυτοί, γνώριζαν, τα ήξεραν όλα και κατέφυγαν συνειδητά στην υποκρισία και στα ψεύτικα λόγια. 

Και από κοινού, άνοιξαν την πόρτα του πολιτικού θηριοτροφίου, προτρέποντας, όταν δεν συμμετείχαν στην οργάνωση, σε λεκτικές και σωματικές επιθέσεις, με πολλαπλές επιπτώσεις στο κοινωνικό σώμα. 

Πολιτισμικές, κοινωνικές και οικονομικές. 

Αυτές τις τελευταίες, έχει κληθεί ο Ελληνικός λαός να πληρώσει με περισσότερα από 100, αν όχι 150 δις Ευρώ. 

Μόνο και μόνο, για να οικοδομηθούν κυβερνητικές πλειοψηφίες. 

Σε βάρος του εθνικού και δημοσίου συμφέροντος.

Στις πλάτες του Ελληνικού λαού. 

Ακόμη και σήμερα, πορευόμαστε σε εκλογές, για μικροκομματικούς λόγους. 

Ό,τι δηλαδή, με τεράστιο πολιτικό κόστος για την παράταξης μας, θελήσαμε να αποφύγουμε εμείς το 2011. 

Βάλαμε μπροστά το πατριωτικό μας καθήκον, όχι το κομματικό συμφέρον, ούτε και το προσωπικό.

Και σε αντίθεση με ό,τι ακολούθησε μέχρι και σήμερα, δεν υποταχθήκαμε σε συμφέροντα, ούτε και προωθήσαμε χαριστικές ρυθμίσεις. 

Πράξαμε το αυτονόητο. 

Μαζί με όσα ήμασταν αναγκασμένοι να κάνουμε, προωθήσαμε και μια σειρά από μεγάλες μεταρρυθμίσεις. 

Για να αντιμετωπίσουμε τις αιτίες της κρίσης. 

Για να μην πληρώνει ο Ελληνικός λαός τα κακώς κείμενα του πελατειακού κράτους, για να βγάλουμε τους Έλληνες από το βάλτο που τους κρατά καθηλωμένους στο χθες. 

Για να οικοδομήσουμε μια βιώσιμη πορεία για τις υγιείς παραγωγικές και δημιουργικές δυνάμεις του τόπου. 

Τι είδαμε στην πορεία; 

Να αποδομούνται μεταρρυθμίσεις. Ακόμη και  να καταργούνται. Θυμηθείτε μόνο, πόσες φορές και η προηγούμενη και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ επιχείρησαν να καταργήσουν τη διαύγεια. 

Γιατί; 

Γιατί δεν πρέπει να γνωρίζει ο πολίτης που πάνε τα λεφτά του; 

Γιατί δεν πρέπει να γνωρίζει ποιους αφορούν οι αποφάσεις της διοίκησης; 

Τι ήθελαν να κρύψουν; 

Ποια συμβόλαια να ξεπληρώσουν; 

Πλήρης η απουσία μεταρρυθμιστικού πνεύματος. 

Όμως, σε όλα αυτά, δυστυχώς, συνέπραξαν και δικές μας δυνάμεις. 

Αποτέλεσμα;  

Να ταυτιστεί η Παράταξή μας, με τη συντήρηση και με τη δεξιά. 

Τι, αλήθεια, έσπρωξε δικά μας στελέχη να ρίξουν την εκλεγμένη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και να στηρίξουν χωρίς όρους και προϋποθέσεις στη συνέχεια μια κυβέρνηση της δεξιάς. 

Το κακό έγινε. 

Η πόρτα του θηριοτροφείου άνοιξε. 

Και σήμερα όλοι πληρώνουμε τα επίχειρα. 

Αλλά δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ευθύνες, ούτε είμαστε όλοι ίδιοι. 

Η πορεία του καθενός αψευδής μάρτυρας.

Αλλά αυτή η πορεία, επιφύλασσε δραματικές επιπτώσεις και για την ίδια την Παράταξή μας. 

Που σήμερα, είναι κατακερματισμένη και δεν συγκινεί τους πολίτες, παρά το γεγονός ότι, οι επιλογές της κυβέρνησής μας ακολουθήθηκαν από όλους στη συνέχεια, δεξιούς και αριστερούς. Μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς.

Από όλους όσοι κυβέρνησαν στη συνέχεια – και με ακόμη πιο σκληρές πολιτικές λιτότητας.

Βέβαια, θα ήταν ιστορικό λάθος, αυτή η δικαίωση των επιλογών που αναγκαστήκαμε να κάνουμε λόγω κρίσης, να θεωρηθεί ότι αφορά τα οράματά μας και τις προοδευτικές μας αντιλήψεις. 

Για εμάς, δικαίωση δεν είναι η υπογραφή μνημονίων από δεξιές ή φερόμενες αριστερές κυβερνήσεις. 

Δικαίωση είναι η κατανόηση των πραγματικού προβλήματος της χώρας. 

Για εμάς, δικαίωση είναι η συλλογική μας απόφαση να αγωνιστούμε για να αντιμετωπίσουμε αυτά τα προβλήματα.

Για εμάς, δικαίωση είναι να ανταποκριθούμε με όρους αλήθειας στο μείζον διακύβευμα της χώρας. 

Να αλλάξουμε εκ βάθρων τη χώρα – για να σταθούμε οριστικά στα δικά μας πόδια. 

Χωρίς μνημόνια και δανειστές. 

Με υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια. 

Με μια βιώσιμη οικονομία, που θα προσφέρει βιώσιμες θέσεις εργασίας και ένα μέλλον που μας αξίζει. 

Με ουσιαστικές προοπτικές για τα παιδιά μας. 

Αυτό είναι για εμάς, δικαίωση. 

Και αυτό είναι που μας κάνει τόσο διαφορετικούς και από τη δεξιά και από την αριστερή συντήρηση. 

Αυτό το διακύβευμα που αφορά τη χώρα, είναι για εμάς το μοναδικό μας μάθημα. 

Πριν από τα κόμματα, πριν από τα πρόσωπα. 

Και από την ανταπόκριση μας σε αυτό το διακύβευμα, θα κριθούμε όλοι. 

Πάντα πίστευα και συνεχίζω να πιστεύω, ότι αυτό είναι και το χρέος των προοδευτικών δημοκρατικών και σοσιαλιστικών δυνάμεων του τόπου. 

Είναι δική μας υπόθεση να ανταποκριθούμε στο ιστορικό αίτημα της αλλαγής της χώρας. 

Η Παράταξή μας, έχει προσφέρει πολλά στον τόπο. 

Έχει ταυτιστεί με μεγάλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις – σε αντίθεση με τη συντήρηση. 

Και έχουμε χρέος, να κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να αλλάξουμε τη χώρα εκ βάθρων. 

Για να δώσουμε και πάλι προοπτική και όραμα στους Έλληνες. 

Με την κυβέρνηση Σαμαρά, επιβεβαιώθηκε ότι η δεξιά συντήρηση δεν αλλάζει. 

Με τη σημερινή υποτιθέμενη αριστερή κυβέρνηση Τσίπρα, αποδείχθηκε ότι, δεν μπορεί να δοθεί απάντηση στο αίτημα της οριστικής αλλαγής, που θα φέρει και την οριστική σωτηρία της χώρας.

Γιατί αυτά τα δύο πάνε μαζί.

Αυτοί που ευαγγελίζονταν ότι ανατρέπουν το κατεστημένο των 40 χρόνων της μεταπολίτευσης, υιοθέτησαν στους επτά μήνες εξουσίας τις σκοτεινότερες πρακτικές αυτών των 40 χρόνων και όλα αυτά στο όνομα του νέου. 

Η δεξιά δεν θέλει να αλλάξει την Ελλάδα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αλλάξει την Ελλάδα.

Εμείς θέλουμε και μπορούμε να συμβάλλουμε στην προσπάθεια για την αλλαγή της χώρας και την οριστική έξοδο από την κρίση. 

Το αποδείξαμε στην πράξη.

Φίλες και φίλοι,

Για πέντε χρόνια βιώσαμε τις συνέπειες μιας χωρίς προηγούμενο βίαιης πολιτικής σύγκρουσης που είχε όλα τα χαρακτηριστικά ενός εμφύλιου πολέμου. 

Σήμερα αυτός ο εμφύλιος άφησε ένα κενό πολιτικής.

Πήγε την χώρα πίσω σε νοοτροπίες και σε απαραίτητες προοδευτικές αλλαγές.

Στόχος τους η νομή της εξουσίας όχι για την πρόοδο του λαού και της  χώρας αλλά για να βολευτούν οι ημέτεροι. 

Όμως το πρόβλημα που έφερε τον Σαμαρά και τον Τσίπρα στην εξουσία παραμένει και η χώρα εξακολουθεί να αδυνατεί να στηριχτεί στις δικές της δυνάμεις. 

Για αυτό φτάσαμε στο τρίτο Μνημόνιο. 

Γιατί δεν έγιναν όσες αλλαγές ήταν αναγκαίες ώστε η χώρα να μπορεί να προσφύγει στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου και να εξασφαλίζει από αυτές την κάλυψη των χρηματοδοτικών της αναγκών.

Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι αναγκαίο να γίνει σοβαρή αξιολόγηση τρίτου μνημονίου για να διασφαλίσουμε ότι θα γίνουν όλες εκείνες οι αλλαγές που στο τέλος της διαδρομής θα βοηθήσουν τη Ελλάδα να βγει από την κρίση. 

Αυτή είναι η τελευταία μας ευκαιρία.  

Άλλη δεν θα υπάρξει. 

Οι καιροί έδειξαν ότι υπήρχε και υπάρχει ανάγκη εθνικής συνεννόησης αντί ψεύτικων υποσχέσεων που καλλιεργούν φρούδες ελπίδες, αποφεύγουν τις αλήθειες των αιτιών που μας οδήγησαν ως εδώ και διαιρούν τον ελληνικό λαό δημιουργώντας εξιλαστήρια θύματα.

Σήμερα είναι αναγκαία μια Εθνική συμφωνία που θα στηρίζεται σε αυστηρές προϋποθέσεις:

Όχι βασισμένη σε ψευτοδιλήμματα, στην ψευδεπίγραφη αντιπαράθεση μνημονιακών αντι-μνημονιακών πολιτικών, αλλά στη συμφωνία για τα πραγματικά αίτια που οδήγησαν στην κρίση και στη διατύπωση προτάσεων για την έξοδο που θα αξιοποιούν τις πραγματικές δυνατότητες της χώρας και των πολιτών της.

Ευρύτατη συναίνεση μπορεί να υπάρξει γύρω από ένα Ελληνικό Σχέδιο. 

Σχέδιο που θα στηρίξει τις  δημιουργικές δυνάμεις του τόπου – όχι οι δυνάμεις που ενέπαιξαν τον ελληνικό λαό, όχι στις δυνάμεις που δεν χτίζουν σε αλήθειες.

Σχέδιο που θα απελευθερώνει από αβελτηρίες ενός συγκεντρωτικού κράτους και ενός πελατειακού συστήματος. 

Αυτό που καθηλώνει την πρωτοβουλία, την κοινωνία των πολιτών, την νέα γενιά.

Η νέα γενιά πρέπει να μπει μπροστά στον αγώνα – όχι μίσους και πίκρας,  ούτε παραίτησης, ούτε αναζήτησης αποδιοπομπαίων τράγων – που επίσης ισοδυναμεί με παραίτηση. 

Πρέπει να μπει μπροστά στο αγώνα αποκάλυψης της αληθείας αλλά και των πολλών δυνατοτήτων της χώρας και της νεολαίας.

Και να συμβάλλει σε μια δημιουργική Ελλάδα.

Οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου, οφείλουν να πράξουν το καθήκον τους. 

Με όρους πολιτικούς, με αρχές και αξίες – ως τα μοναδικά προαπαιτούμενα. 

Όχι με την επίκληση ζητήματων που δεν αφορούν τους Έλληνες, τη χώρα, τις δημοκρατικές και σοσιαλιστικές μας αξίες. 

Οι πολιτικές μας επιλογές πρέπει να ανταποκρίνονται σε συγκεκριμένα αιτήματα:

• Την ανάγκη εθνικής συνεννόησης – να αθροίσουμε τις δυνάμεις του Ελληνισμού.

• Την ανάγκη καθαρών θέσεων, διακριτών, που να οριοθετούν την διαφορετικότητά μας από τη συντήρηση. 

• Την ανάγκη να εκφραστούν οι προοδευτικοί πολίτες συγκροτημένα, ενωμένα και συμμετοχικά.

• Την ανάγκη να εγγυηθούν οι προοδευτικές δυνάμεις την προώθηση μεγάλων αλλαγών και μεταρρυθμίσεων και στην Ευρώπη, που πρέπει να αναζητήσει το νέο ευρωπαϊκό της όραμα.

• Την ανάγκη οικοδόμησης συμμαχιών διεθνώς, επί τη βάση των αρχών του ΔΔ, σε στέρεα βάση, όχι ευκαιριακή και με γνώμονα την προώθηση των συμφερόντων της χώρας, αλλά και με σεβασμό προς όλους τους διεθνείς εταίρους. 

Ανασύνταξη της προοδευτικής παράταξης

Για τον λόγο αυτό χρειάζεται η ανασύνταξη και η ριζική ανανέωση του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού.

Ώστε να αποτελέσει ισχυρή δύναμη ανατροπής κατεστημένων αντιλήψεων και πρακτικών.

Να αποτελέσει μοχλό ριζικών αλλαγών σε θεσμούς και λειτουργίας του κράτους.

Για μια λειτουργική συμμετοχική δημοκρατία.

Να ολοκληρώσει ένα έργο που ξεκίνησε και σταμάτησε απότομα.

Πρέπει να δημιουργηθεί μια ΣΥΜΜΑΧΙΑ δυνάμεων που έχουν την γνώση την πείρα αλλά προ πάντων την βούληση να συγκρουστούν με τα κακώς κείμενα αλλά και να υπηρετήσουν αλήθειες. 

Συμπαραστεκόμενοι στον Ελληνικό λαό, όχι με ψεύτικες υποσχέσεις αλλά με προτάσεις ρεαλιστικές, όσο και οραματικές.

Θέτοντας τον Ελληνικό λαό ως υποκείμενο, ενεργό φορέα της αλλαγής, συμμέτοχο και όχι ακολούθημα κάθε λαϊκιστή πολιτικού που αναρριχάται στην πλάτη του.

Μια τέτοια ΣΥΜΜΑΧΙΑ μπορεί να υπάρξει αν συνεργαστούν δυνάμεις δημοκρατικές, προοδευτικές, οικολογικές, σοσιαλιστικές, πολιτικά φιλελεύθερες.

Η ΝΔ δεν θέλει να αλλάξει την Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αλλάξει την Ελλάδα.

Εγώ έκανα πρόταση για εκλογική σύμπραξη.

Για αξιόπιστη κυβερνητική προοπτική.

Αλλά με προοδευτικό πρόσημο.

Με ξεκάθαρο κυβερνητικό προοδευτικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα για το αύριο.

- Κάποιοι θεωρούν ακόμα ότι το πρόβλημα είναι προσωπικό. Ή εγώ ή αυτός.

• Εγώ είπα ξεκάθαρα:

- Και εμείς και αυτοί.

- Αλλά με καθαρές λύσεις.

- Δεν μπορεί να είναι δεκανίκι της ΝΔ το ΠΑΣΟΚ

- Υποψήφιος Πρωθυπουργός του ΠΑΣΟΚ, δεν μπορεί να είναι ο Μεϊμαράκης

- Έθεσα το ερώτημα: Θα συνεχιστεί η σύγκρουση ή όχι;

- Ο χώρος μας θα έπρεπε να είναι εδώ, ενωμένος, δυνατός, με καθαρή πολιτική προοδευτική και σοσιαλιστική κατεύθυνση.

- Θα έπρεπε να αφήσουμε πίσω αυτά που μας χωρίζουν.

- Φαίνεται ότι κάποιοι δεν θέλουν να ξεχάσουν – ότι εγώ έφυγα από το κόμμα ενώ με κάθε τρόπο μας έδιωχνε.

Και εγώ δεν μπορώ να ξεχάσω, ποιος και πως έριξε την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Πρότεινα όμως, να τα αφήσουμε πίσω μας, γιατί αν συνεχίσω να μιλάω για αποστασία και αυτοί για το ΚΙΝΗΜΑ, τότε απλά θα ανακόψουμε την προοπτική για τον χώρο μας.

Το να φύγω εκείνη τη στιγμή ήταν ότι πιο ευγενικό μπορούσα να κάνω.

Κανονικά θα έπρεπε να είχα διώξει τους αποστάτες όταν ήμουν Πρωθυπουργός, όπως έκανε ο Τσίπρας.

Και να ερευνηθεί το βρώμικο 2011, όπως το βρώμικο 1989.

Μπορεί να έριξαν την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά κανείς δεν μπορεί να μας εμποδίσει να ξαναχτίσουμε ενωμένοι το σπίτι μας.

Η Ελλάδα βρίσκεται σε αδιέξοδα.

Η ΝΔ θέλει να μας γυρίσει πίσω και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κυβερνήσει.

Όμως δεν έχει νόημα ύπαρξης το ΠΑΣΟΚ εάν δεν έχει πρόταση προοδευτικής δημοκρατικής διακυβέρνησης.

Πρότεινα – Ένα προοδευτικό ελληνικό σχέδιο μπορεί να είναι η βάση για να σταματήσει η διχόνοια μεταξύ μας – και να ξαναγεννηθεί η δημοκρατική παράταξη. 

Είπα – Τη λύση οφείλουμε να τη βρούμε εμείς.

Δεν θα μας επιβάλλουν τα συμφέροντα τι θα κάνουμε.

Ο κόσμος μας θα αποφασίσει.

Εγώ δέχομαι να τα ξεχάσω όλα.

Γιατί δεν επιτρέπεται η πρότασή μας να είναι, να ξανακυβερνήσει η δεξιά.

Σαφής η πρότασή μου.

Ενώνουμε τις δυνάμεις.

Χωρίς προαπαιτούμενα.

Με προοδευτικό πρόγραμμα.

Με πρόταση διακυβέρνησης – όλοι μαζί.

Μια μεγάλη παράταξη – όλοι μαζί.

Ενωμένη, δυνατή.

Με πρώτο βήμα έναν εκλογικό συνασπισμό.

Εάν δεν θέλουν ας αρνηθούν.

Καθαρά.

Όχι με παιχνίδια κάτω από τη μέση.

Και ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες  του για το μέλλον του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού και για αυτό της χώρας. 

Εγώ δέχτηκα να φύγω από Πρωθυπουργός – το ξέρετε.

Για μένα, δεν είναι και ποτέ δεν ήταν η εξουσία αυτοσκοπός.

Για αυτό ήθελα να αποφασίσετε εσείς για την πρόταση που μας έχει γίνει.

Της αυτοδιάλυσης του Κινήματος και της μη συμμετοχής μου στις εκλογές.

Και θα είμαι έτοιμος να υπηρετήσω όποια σας απόφαση.

Αν αυτό πράγματι μας δίνει δυνατότητες και ενότητας και νίκης και προοδευτικής κυβέρνησης.

Θέλω να αποφανθείτε εσείς.

Αν η απόφασή σας είναι ότι, θεωρούμε αδικαιολόγητους τους όρους και τακτικισμούς του σημερινού ΠΑΣΟΚ, τότε έχουμε τα επόμενα βήματα να αποφασίσουμε:

Να συνεχίσουμε την προσπάθεια συνεργασίας με ευρύτερες δυνάμεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού.

Ενώνοντας όσους έχουν την βούληση να μην παίζουν μικροκομματικά παιχνίδια αλλά είναι έτοιμοι να συγκρουστούν με τα κακώς κείμενα, να συνεχίσουν τις μεταρρυθμίσεις τις προοδευτικές που ξεκινήσαμε και δεν ολοκληρώσαμε.

Ευρύτατη συναίνεση μπορούσε να υπάρξει γύρω από ένα Ελληνικό Σχέδιο. 

Σχέδιο που θα στηρίξει τις  δημιουργικές δυνάμεις του τόπου – όχι τις δυνάμεις που ενέπαιξαν τον Ελληνικό λαό, όχι τις δυνάμεις που δεν χτίζουν σε αλήθειες. 

Σχέδιο που θα απελευθερώνει από αβελτηρίες ενός συγκεντρωτικού κράτους και ενός πελατειακού συστήματος. 

Αυτό που καθηλώνει την πρωτοβουλία, την κοινωνία των πολιτών, τη νέα γενιά.

- Απαραίτητο είναι να κατοχυρωθούν, να συνεχισθούν και να ολοκληρωθούν, οι μεγάλες θεσμικές αλλαγές που ξεκίνησαν το 2009-11.

Όπως της διαύγειας, της αξιοκρατίας, της ανοιχτής διακυβέρνησης, της αλλαγής στην παιδεία, της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, της αποκέντρωσης εξουσιών και πόρων στην περιφέρεια, της ομαλής ένταξης μεταναστών στην Ελληνική κοινωνία, της οργάνωσης ενός διαφανούς, αποτελεσματικού και δίκαιου φορολογικού συστήματος, των τομών στη Δικαιοσύνη, ώστε να λειτουργεί σωστά και να αποδίδει το δίκιο μέσα σε τακτό χρονικό διάστημα, την αλλαγή του πολιτικού συστήματος, ώστε να απεξαρτηθεί από δουλείες και πελατειακές υποχρεώσεις που υπονομεύουν το δημόσιο καλό.

Αλλαγές που θα εμβαθύνουν τη συμμετοχική δημοκρατία και θα παρέχουν όλο και περισσότερο τη δυνατότητα στον Πολίτη να καταθέτει άμεσα τις απόψεις και τις προτάσεις του, αλλά και να αποφασίζει κυρίαρχα και αδιαμεσολάβητα τόσο για μείζονα ζητήματα, όσο και για θέματα της καθημερινότητάς του.

- Απαραίτητο είναι να γίνουν όλες οι αλλαγές που θα προσελκύσουν σοβαρές επενδύσεις, για τομείς όπως της πράσινης ανάπτυξης, της ανανεώσιμης ενέργειας, της ποιοτικής στροφής στον τουρισμό (εκπαιδευτικό, ευζωίας, θεραπευτικό, κλπ), ιχθυοκαλλιεργειών, διατροφής, βιοτεχνολογίας και ψηφιακών εφαρμογών.

Οι ιδιωτικοποιήσεις να γίνουν με τρόπο που θα δημιουργούν νέες επιχειρηματικές συμμαχίες, θα φέρνουν τεχνογνωσία, θα προστατεύονται οι φυσικοί πόροι και η δυνατότητα να αξιοποιούμε τον πλούτο μας για το δημόσιο καλό.

- Ζήτημα πρωτεύον, η αντιμετώπιση της ανεργίας, ιδιαιτέρως των νέων, με καινοτόμες πολιτικές, αλλά και με τη διαμόρφωση των απαραίτητων θεσμικών εργαλείων για μια εναλλακτική ανάπτυξη, με πράσινο και βιώσιμο πρόσημο. 

Όπως και η κατ” απόλυτη προτεραιότητα αντιμετώπιση των μεγάλων ανισοτήτων και της φτώχειας. 

Απαιτείται όχι μόνον η ύπαρξη πολιτικών εκ μέρους της πολιτείας αλλά και η αναγκαία κινητοποίηση της κοινωνίας των πολιτών, προς αυτήν την κατεύθυνση. 

Αυτό δεν σημαίνει την παραίτηση της πολιτείας από τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις της, αλλά την αδήριτη ανάγκη να οικοδομήσουμε μια κοινωνία αλληλεγγύη και ευαισθησίας. 

- Η χώρα απαιτείται να πάρει πρωτοβουλίες για την ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή που σπαράσσεται από εμφυλίους και συγκρούσεις. 

- Ο ρόλος μας στην Ευρώπη για την αντιμετώπιση του προσφυγικού κύματος που όλο και θα εντείνεται, πρέπει να είναι καθοριστικός και ενεργός.

Η προσέγγιση του μεγάλου αυτού ζητήματος δεν μπορεί να ταυτιστεί με αδιέξοδες πολιτικές του τύπου «χτίζουμε τείχη». 

Μια νέα ευρωπαϊκή πολιτική απαιτείται σήμερα. Πολιτική που θα εντάσσει σωστά τα προσφυγικά κύματα στην Ένωση χωρίς να δημιουργούνται ρατσιστικά και ξενοφοβικά σύνδρομα.

- Το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής είναι κρίσιμο για την Ελλάδα, τη Μεσόγειο και την Ευρώπη.

Η χώρα μας πρέπει να βρίσκεται στην πρωτοπορία μιας εναλλακτικής αναπτυξιακής πορείας, που αξιοποιεί όλες τις νέες τεχνολογίες για μια ποιοτική και πράσινη ανάπτυξη.

Ο λόγος και η παρουσία μας στα διεθνή φόρα το 2015, πρέπει να είναι ισχυρός.

- Η συμμετοχή μας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, πρέπει να ακολουθηθεί από μια συστηματική προσπάθεια αλλαγών στις πολιτικές και τις συνθήκες για μια Ευρώπη αλληλεγγύης, βιώσιμης ανάπτυξης, εκπαίδευσης και έρευνας, στήριξης νέων επιχειρηματικών σχημάτων – όπως της κοινωνικής επιχειρηματικότητας, των συνεταιριστικών σχημάτων κλπ.

- Οι βασικές αρχές της ελευθερίας, της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της αντιμετώπισης με ισοτιμία και σεβασμό των επιλογών κάθε ατόμου – φιλοσοφικών, ιδεολογικών, πολιτικών, ταυτότητας, σεξουαλικών κλπ.

Διαδικασίες εκλογικής σύμπραξης

Στο πλαίσιο αυτών των θέσεων καταθέτουμε και την πρότασή μας για εκλογική συμπόρευση κομμάτων, κινήσεων και προσωπικοτήτων του προοδευτικού χώρου και μάλιστα, ως την αρχή μόνον για την ενότητα των προοδευτικών δυνάμεων του τόπου.

Η προεκλογική συνεργασία πρέπει να θεωρηθεί το πρώτο βήμα μιας διαδικασίας σύγκλισης του ευρύτερου προοδευτικού χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού.

Η πρωτοβουλία για την ανασύσταση του προοδευτικού χώρου σε μια πολιτική και κομματική έκφραση αφορά τους πάντες – χωρίς αποκλεισμούς και προαπαιτούμενα”.

Εάν όπως διαφαίνεται υπάρξει αποτυχία της προσπάθειας να συνεννοηθούν όλες οι δυνάμεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού και να συμπράξουν στα πλαίσια ενός εκλογικού συνασπισμού, παρά τη δική μας ειλικρινή και έντιμη στάση, ένα ερώτημα διατυπώνεται δημοσίως: 

Το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών θα συμμετάσχει στις εκλογές;

Έχει τις δυνατότητες να ανταποκριθεί σε μια δύσκολη πρόκληση;

Το ερώτημα διατυπώνεται από κάποιους με υποκρισία. 

Κυρίως από αυτούς που ευθύνονται για την υπονόμευση της συμπαράταξης των προοδευτικών δυνάμεων, γιατί έχουν κατά νου να λεηλατήσουν τον πολιτικό μας χώρο

Τις δυνάμεις που στήριξαν το Κίνημα τον Ιανουάριο του 2015 αλλά και αυτούς που σήμερα ξανακοιτάζουν πίσω.

Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις διατυπώνεται με δολιότητα.

Από όσους βαθύτατα επιθυμούν να απαλλαγούν από μια φωνή αλήθειας.

Από ένα πολιτικό κίνημα που δεν είναι ελεγχόμενο από οικονομικά συμφέροντα.

Βρέθηκα τούτες τις ημέρες μπροστά σε κρίσιμα διλήμματα και αποφάσεις. 

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που είναι οριακές. 

Στιγμές που καλείσαι να ζυγίσεις και να μετρήσεις ευθύνες, συνθήκες, ανθρώπινες αντοχές, ελπίδες και δυσκολίες.

Έκρινα ότι δεν πρέπει να αφήσουμε μόνους και μετέωρους όλους  εκείνους τους πολίτες, που κάτω από αντίξοες συνθήκες μας τίμησαν στις εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου. 

Έκρινα ότι δεν δικαιούμαστε να είμαστε απόντες τώρα που διαρκώς και περισσότεροι πολίτες συνειδητοποιούν ποια είναι η αλήθεια για την κρίση.

Ποιοι ήταν χρήσιμοι στην εθνική προσπάθεια για την αντιμετώπιση των πελώριων προβλημάτων και ποιοι ήταν απλώς δημαγωγοί ή τυχοδιώκτες.

Έχω την ευθύνη να δώσω τη μάχη.

Έχουμε την ευθύνη να την δώσουμε όλοι μαζί, συστρατευόμενοι και αλληλέγγυοι ο ένας προς τον άλλον μέσα στο Κίνημα, τον αγώνα για την πατρίδα που υποφέρει. 

Για τον Ελληνικό λαό που αγωνιά για το μέλλον του, καθώς βλέπει ότι όλοι αυτοί που κατά καιρούς του πρόσφεραν ελπίδα  είναι και αυτοί που την ματαιώνουν και τη διαψεύδουν.

Έχω την ηθική και πολιτική ευθύνη να υπερασπισθώ την αλήθεια για το έργο της κυβέρνησής μας την περίοδο 2009-2011, να υπερασπισθώ την τιτάνια προσπάθειά μας να ανοίξουμε έναν δρόμο για να διαβούμε την κρίση, δρόμο που τελικά όλοι ακολούθησαν, παρότι μας λοιδόρησαν, παρότι λυσσαλέα μας αντιπολιτεύθηκαν, παρότι μας σταύρωσαν με λόγους και πράξεις. 

Από τον Σαμαρά μέχρι τον Τσίπρα.

Έχω, όμως, κυρίως την ηθική και πολιτική ευθύνη να προτείνω μαζί με όλους τους συναγωνιστές μου, ένα ολοκληρωμένο Εθνικό Σχέδιο για την ανασυγκρότηση της χώρας μας. 

Σχέδιο για τη δημιουργία μιας νέας παραγωγικής βάσης που θα δώσει ώθηση στην ανάπτυξη, ένα Σχέδιο για ριζικές αλλαγές στη διοίκηση, τη Δικαιοσύνη, την παιδεία και τους πολιτικούς θεσμούς. 

Να προτείνουμε ένα Εθνικό Σχέδιο που υπερβαίνει τις ρυθμίσεις του μνημονίου, γιατί απλά το μνημόνιο δεν απαντά στις αιτίες της κρίσης.

Επιθυμώ να καταστήσω σαφές ότι ο αγώνας μας δεν θα είναι εύκολος. 

Καλούμαστε να δώσουμε μια μάχη χωρίς οικονομικούς πόρους, γιατί δεν εξαρτόμαστε από κανέναν.

Εξοστρακισμένοι από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, γιατί δεν είμαστε αρεστοί και βολικοί. 

Καλούμαστε να δώσουμε μια μάχη, ενώ είμαστε δυσφημισμένοι από ανίερες επιθέσεις εδώ και χρόνια.

Από δημαγωγικές επιθέσεις και συνειδητή στρέβλωση της αλήθειας. 

Είμαστε αυτοί που σηκώσαμε στους ώμους μας την εθνική ευθύνη, αλλά οι πολίτες δυσκολεύονται ακόμη να το αναγνωρίσουν, γιατί έπεσαν θύματα μιας ανελέητης προπαγάνδας κομμάτων και προσώπων διψασμένων για την εξουσία ή καρφωμένων σε ιδεοληπτικές εμμονές.

Αυτές τις δυσκολίες θέλω να υπολογίσετε καλά. 

Θέλω να ξέρετε ότι θα έχουμε απέναντί μας έναν ανελέητο πόλεμο. 

Θέλω να ξέρετε ότι θα δώσουμε τις μάχες με άδειες τσέπες, με ξύλινα σπαθιά, αλλά με ατσάλινο λόγο.

Θέλω και να αποφανθείτε σήμερα, εδώ, θαρρετά και με ειλικρίνεια, γιατί ο αγώνας μας πρέπει να πετύχει. 

Κι αν είστε αποφασισμένοι να αγνοείστε τις δυσκολίες και τα λιγοστά μέσα που διαθέτουμε, τότε να ξέρετε πως διπλά θα τιμήσουμε την εντολή που θα μας δώσετε, γιατί θα ξέρουμε πως συνειδητά αποφασίσατε και όχι από πρόσκαιρο ενθουσιασμό.