«Αφήστε το Μνημόνιο και πιάστε το μποζόνιο», αντηχεί η ιαχή στο Ιντερνετ τις τελευταίες ημέρες. Μα, τώρα, είναι όνομα αυτό για μια τόσο βαρυσήμαντη επιστημονική ανακάλυψη; Μποζόνιο;;; Σιγά μην το πούνε και μπαζόνιο, από το μπάζο. Μα είναι δυνατόν τέτοια ονομασία σούργελο για το σωματίδιο του Θεού, Θεέ μου;
Τίποτα δεν κατάλαβα. Κάτι η ζέστη, κάτι τα λόγια του παπά, κάτι ο καύσωνας, η τρόικα, το χαράτσι της Εφορίας, η έλλειψη ευφορίας - δεν έχω καταλάβει τί-πο-τα! Και να πεις, δεν έκανα προσπάθειες; Φιλότιμες! Φύλλο και φτερό το γκουγκλάρισα το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου του Χιγκς. Που ακόμα και το όνομα Χιγκς, σαν λόξιγκας ένα πράμα.
Λοιπόοοον… Αυτό το μποζόνιο, που λες, είναι ένα σωματίδιο που είναι υπεύθυνο για την ύπαρξη μάζας χωρίς την οποία δεν θα υπήρχε βαρύτητα στο Σύμπαν.
Το μποζόνιο του Χιγκς ανακαλύφθηκε από τους ερευνητές του CERN που αναζητούν τα ίχνη του στο πλαίσιο του Μεγάλου Πειράματος στον μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων, αλλά διαδικασίες επαλήθευσης είναι ακόμη αναγκαίες για να διασφαλιστεί ότι πρόκειται πραγματικά για τον κρίκο που λείπει στην αλυσίδα των στοιχειωδών σωματιδίων, ανακοίνωσε σήμερα ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Πυρηνικής Ερευνας (CERN).
Ολο το παραπάνω που διαβάσατε (και ίσως με θαυμάσατε), να με… δώσω στεγνά και να πω ότι δεν είναι παρά ένα ανερυθρίαστο κόπι πέιστ από τη Βικιπαίδεια. Μόνο το «λοιπόοον» είναι δικό μου.
Δεν φταίω εγώ. Εγώ είμαι πανέξυπνη, μορφωμένη, καλλιεργημένη, καταρτισμένη και φτιάχνω ωραιότατο κατσικάκι λεμονάτο. Επίσης είμαι νούμερο 8 στην παγκόσμια κατάταξη του τένις, 2η ολυμπιονίκης στο πρόσθιο, πίνακές μου εκτίθενται σε Λούβρο, Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης και Tate Gallery (στη Modern Tate, μη μπερδευτείτε, πάτε στην άλλη και δεν με βρείτε). Εχω τραγουδήσει Τραβιάτα στη Σκάλα του Μιλάνου και στην Ιχθυόσκαλα Κερατσινίου, ο μακαρίτης ο Νουρέγεφ γονατιστός με εκλιπαρούσε για τη Λίμνη των Κύκνων, έχω πάρει Νομπέλ Πυρηνικής Φυσικής και στον ελεύθερο χρόνο μου είμαι η δούκισσα του Κεντ. Αυτή είμαι - άντε, γιατί σαν να παραγνωριστήκαμε εδώ μέσα μου φαίνεται…
Τα γράφω όλα τούτα, όχι για να περιαυτολογήσω, αλλά για να σας διαβεβαιώσω ότι δεν είμαι όποια κι όποια. Δεν είμαι, π.χ., «η μέση Ελληνίδα» σαν τη Βίκυ Σταμάτη. Εχω άλλο εκτόπισμα, άλλη εμβέλεια και η μαμά μου πάντα το έλεγε ότι «την κόρη μου μού τη ζητάνε κι από άλλα κράτη».
Αρα, το γεγονός ότι δεν μπορώ να καταλάβω όλο αυτό δεν το χρεώνω σε μένα. Το χρεώνω στο μποζόνιο. Και στον καύσωνα. Που με πήρε μπουμπούκι με IQ 148 (σύμφωνα με εντελώς αυθαίρετους υπολογισμούς) και με καταπόντισε στο -48. Μου έκανε τον εγκέφαλο χυλό.
CERN-ομαι. CERN-ομαι στα πατώματα. Μόλις τραβηχτώ μισό χιλιοστό από την ευθεία του κλιματιστικού, δεν ξέρω ούτε το όνομά μου (όχι ότι μου το ρωτάει κανείς). Το δε κλιματιστικό μου έχει τεράστια αρχαιολογική αξία. Είναι τεχνολογίας Flintstones μοναδικό κομμάτι. (Μας το ζητάνε και αυτό κι από άλλα κράτη. Πακέτο με την κόρη της μάνας μου.) Πώς λέμε σκύλος που γαβγίζει αλλά δεν δαγκώνει; Αυτό βρυχάται αλλά δεν κρυώνει. Σχεδόν ποτέ. Οπου και να το βάλεις. Στο λόου, στο μίντιουμ, στο χάι - είναι στα χάι του όταν μ' έχει πλάι του, αλλά δεν συγκινείται με τίποτα. Μιλάμε για τόσο συλλεκτικό μηχάνημα που ούτε τη νόσο των λεγεωναρίων δεν πρόλαβε. Δεν ζεσταίνει τον χειμώνα. Δεν κρυώνει το καλοκαίρι. Απλά βουίζει. Χειμώνα, καλοκαίρι. Οτι και καλά, δουλεύει αυτό τώρα!
Τις νύχτες μου τις κολασμένες δεν θέλεις να τις ξέρεις - γιατί μας διαβάζουν και μικρά παιδιά. CERN-ομαι! Σηκώνομαι. Ξαπλώνω. Ξανασηκώνομαι. Ρίχνω νερό. Στεγνώνω. Ιδρώνω. Αλλάζω νυχτικιά. Ξαπλώνω. Σηκώνομαι. Ανοίγω παράθυρο. Μου 'ρχεται ο λίβας που καίει τα σπαρτά. Ξανακλείνω. Πάω κουζίνα - άνευ λόγου. Γυρίζω κρεβατοκάμαρα. Ξαπλώνω. Ρίχνω το σεντόνι. Βγάζω το ένα πόδι έξω - καλά, αυτό το ένα πόδι, το αριστερό συγκεκριμένα έχει αποκτήσει την απόλυτη αυτονομία, έχει τη δικιά του ζωή, έχει πετάξει με τα δικά του τα φτερά, έχει δημιουργήσει οικογένεια, έχει γίνει ένας χρήσιμος πολίτης στην κοινωνία μας. Μπαίνει, βγαίνει στα σεντόνια όποτε θέλει αυτό, ερήμην μου… Και δε μιλιόμαστε. Ακόμα κι ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις με το «Αριστερό του πόδι» είχε μια τυπική καλημέρα. Εμείς ούτε αυτό.
CERN-ομαι. Κι όποιος CERN-εται, συγγνώμη κιόλας αλλά πώς να καταλάβει ότι η κύρια λειτουργία του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Πυρηνικών Ερευνών έχει, λέει, κάτι να κάνει με την «παροχή επιταχυντών σωματιδίων και άλλων υλικοτεχνικών υποδομών που χρειάζονται για την πειραματική έρευνα στο πεδίο της φυσικής υψηλών ενεργειών. Κι ότι εκεί (λέει) λειτουργεί και ο Μέγας Επιταχυντής Αδρονίων, ο οποίος αναπτύσσεται σε υπόγεια κυκλική σήραγγα 27 χιλιομέτρων που επιτρέπει στα πρωτόνια να επιταχύνονται σε πολύ υψηλές ενέργειες». (Α πα πα, είπε κι έκανε αέρα με το περιοδικό στο κομμωτήριο).
Η πρόθεσή μου σήμερα ήταν να γράψω ένα κείμενο με αξιοπιστία, σοβαρότητα και γαμάτη τεκμηρίωση! Ενα κείμενο που εις βάθος να αναλύει τη σχέση θρησκείας και επιστήμης + τα φιλοσοφικά ερωτήματα που εγείρονται… Και γενικώς κοτζάμ σωματίδιο του Θεού είναι αυτό, μην εμβαθύνω κι εγώ μια στάλα; Τι διάολο παγκοσμίου φήμης τενίστρια, κολυμβήτρια, ζωγράφος, σοπράνο, πρίμα μπαλαρίνα, νομπελίστα, πυρηνικός φυσικός και δούκισσα του Κεντ είμαι; Χώρια το κατσικάκι το λεμονάτο!
Αλλά δεν μπορώ για την ώρα! Να περάσει ο καύσωνας, να πέσει η θερμοκρασία, να δροσίσει ο καιρός, να γιάνει το κλιματιστικό… Και τότε θα ερευνήσω, θα δημιουργήσω, θα μεγαλουργήσω! Θα προχωρήσω την έρευνα του μποζονίου ένα βήμα παρακάτω - το έχω σημειώσει μην το ξεχάσω στο κινητό μου, μαζί με το χάπι το αντιισταμινικό! Αυτό περιμένει η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα και θα πράξω το καθήκον μου στο ακέραιο…
Θα αρθώ στο ύψος των περιστάσεων… Και μέχρι να αρθώ, θα CERN-ομαι!
