Αφήστε μας να το χαρούμε λίγο, ρε γαμώτο! Της ΈΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ

 

Πρώτη φορά βλέπω να βρίζουν όλοι επειδή μια νέα κυβέρνηση δηλώνει ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΑ ότι θα υλοποιήσει όσα δεσμεύτηκε ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΑ. Δεν έχει ξαναγίνει, μιλάμε για παράνοια.

      Αφήστε μας να το χαρούμε λίγο, ρε γαμώτο! Απ' τη μύτη, μας το βγάζετε. Κάνετε σαν το κωλόπαιδο που όλοι είχαμε στην τάξη και μας έβγαζε ξινή την πενταήμερη: Μια θα βρέξει, μια το μπέργκερ χάλια, μια μου πήρες τη μερέντα, μια αλλάξτε μουσική. Ίδιοι είστε!

      Τι μίρλα είναι αυτή. Τι γκρίνια, τι μιζέρια, τι λαός είμαστε εμείς, έλεος κάπου! Κάθεται ο άλλος σαν κυράτσα και παραμονεύει πότε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΠΑΝΑΓΑΘΕ, θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ τη στραβή.

      Read my lips, δεξιούλη μου: Θα τη κάνει τη στραβή, που να πάει ο διάολος. Θα την κάνει, στο λέω και στο υπογράφω. Νέοι είναι, άπειροι είναι, πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση είναι, θα γίνει η πατάτα, θα γίνει το φάουλ, θα γίνει το λάθος: Μόνο οι νεκροί είναι αλάνθαστοι.

      Αλλά αυτό το σίχαμα που βιώνουμε τρεις μέρες τώρα, δεν παλεύεται με τίποτα, αδερφάκι μου. Με τί-πο-τα:Κάθεται η ΝΔ σαν τη γριά στο κατώφλι και κουτσομπολεύει όποιον περνάει μπροστά της:

      Κι όταν λέω 'γριά', δεν εννοώ την γιαγιούλα την καλοκάγαθη.

      Την 'άλλη' εννοώ: την μικρόψυχη, την κακιασμένη, τη στρίγγλα πεθερά. Αυτή που έμεινε χήρα κι ανέραστη στα 30  της - και της φταις εσύ γι' αυτό.

                  Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια...

      Γιατί ορκίστηκαν στην «τιμή και στη συνείδηση» τους κι όχι στο Ευαγγέλιο.

      Γιατί δεν φόρεσαν γραβάτες.

      Γιατί δεν έβαψαν ρίζα.

      Γιατί έφτυσαν τσίχλα στον κήπο (κάτι ξέρω 'γω που τις καταπίνω).

      Γιατί πήγε η Κωνσταντοπούλου με κίτρινο παλτό.

      Γιατί ο Βαρουφάκης το βράδυ έφαγε στη 'Ράτκα'.

      Γιατί έχει λιλά σημειωματάριο.

      Λίιιιγο να το χαρούμε, πάει; Να μην ξεσκιζόμαστε, πάει; Να στείλουμε στα τσακίδια αυτή την εμφυλιοπολεμική φάση, πάει;

      Και στα πίσω πίσω - ειδικά εμείς που δεν ανήκουμε πλέον στη «γενιά της τρελής χαράς» γιατί που πολλά έχουν δει τα μάτια μας - κρατάμε από πριν μικρό καλάθι.

      Αλλά να εγκαλούμε μια κυβέρνηση επειδή δηλώνει ότι θα τιμήσει τις δεσμεύσεις της - ε, καλά δεν υπάρχει αυτό, τέρμα!

      Βγήκε ο Τσίπρας στο υπουργικό συμβούλιο κι - όσο μας επέτρεψε να ακούσουμε ένας που έβηχε συνέχεια κολλητά στον ηχολήπτη - έβαλε 4 προτεραιότητες. Τις οποίες 4 προτεραιότητες ΟΛΩΣ ΤΥΧΑΙΩΣ είχε βάλει και πριν την 25η:

      

            Μίλησε για αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης.

            Μίλησε για την ανεργία και την Οικονομία.

            Μίλησε για διαπραγμάτευση με τους εταίρους.

            Μίλησε για φορολογία, διαπλοκή, διαφθορά.

      Τι το 'θελε; Την ίδια μέρα πέσανε πάνω μας οι εφτά πληγές του Φαραώ. Χρηματιστήρια πάτωσαν, επενδυτές έφυγαν, τράπεζες πήραν ταγάρι ζητιανιάς και γενικώς ήρθαν τα πάνω κάτω.

(Παρένθεση: Το γεγονός ότι όλα όοοολα ΟΟΟΛΑ αυτά παίζει να είναι εσκεμμένες ενέργειες εν όψει διαπραγματεύσεων, ούτε που να μας διαπεράσει το πλατινέ. Κλείνει παρένθεση).

      Και από τηλεοράσεως, δάχτυλα άρχισαν να κουνιούνται:

                  «Πού θα βρείτε τα λεφτά;»

      Κι έβλεπες στο μάτι τους αυτή την χαιρεκακία, αυτή την ξινίλα, αυτό το μίσος από τους «πατριώτες». Που προτιμάνε να πάει η χώρα κατά διαόλου - μόνο και μόνο για να πανηγυρίσουν «σας τα ΄λεγα εγώ, δοξάστε με!». Που λένε «μακάρι να βγω» ψεύτης. Και το βλέπει το μάτι το γουρλωμένο «μακάρι να φουντάρουμε παρά να βγω ψεύτης».

                  Που θα βρούνε τα λεφτά;;;

            Δεν ξέρω - αν ήξερα θα ήμουνα ο Δραγασάκης. Μπορεί να τα βρούνε, μπορεί και όχι. Μπορεί να την πατήσουμε όλοι μαζί, μπορεί να προχωρήσουμε όλοι μαζί.  Μπορεί να δικαιωθούμε, μπορεί και να διαψευστούμε.

      Δεν ξέρει κανείς που θα μας βγάλει  αυτός ο δρόμος. Αφήστε μας όμως να απολαύσουμε τη διαδρομή. Αφήστε μας να το χαρούμε λίγο, ρε γαμώτο!

      Και ποιος ξέρει; Μπορεί - λέω εγώ τώρα - ΑΥΤΗ η πολιτική να μας βγάλει σε ξέφωτο...

      Γιατί η ΑΛΛΗ πολιτική μας έβγαλε στον Καιάδα.

Υ.Γ. Α, μην ξεχάσω. Όποιος ΝΔκράτης πρώην υπουργός χρειάζεται χαρτί υγείας, ευχαρίστως να του δώσω. Πήγα σήμερα σουπερ μάρκετ και guess what: Είχε στοίβες, Σοφία μου.

ΕΛΕΝΑ ΑΚΡΙΤΑ .Στα ΝΕΑ Αθηνων

Η Ελενα Ακρίτα περνάει γενεές δεκατέσσερις την Αμάλ Αλαμουντίν: «Ασε μας κουκλίτσα μου με το ύφος σου»

Με ένα εμπρηστικό κείμενο, με το γνωστό καυστικό της στιλ, η Ελενα Ακρίτα σχολιάζει με τον δικό της τρόπο την επίσκεψη της Αμάλ Αλαμουντίν και την ανακίνηση του ζητήματος των Γλυπτών του Παρθενώνα.

Στο κείμενό της, που δημοσιεύεται στα «Νέα» με τίτλο «Ο τσολιάς και η Αμαλ-ία» η γνωστή δημοσιογράφος επικρίνει τη σύζυγο του Τζορτζ Κλούνεϊ, ενώ κάνει λόγο και για προσπάθεια της κυβέρνησης να αποπροσανατολίσει από τα πραγματικά προβλήματα.
Αναλυτικά το κείμενο:

«Ο τσολιάς και η Αμαλ - ία

- Θα πάρουμε πίσω τα μάρμαρα του Παρθενώνα;
- Αμάλ και πότε!

Άσε μας κουκλίτσα μου! Άσε μας που μου 'ρθες με το ύφος Φρειδερίκης των σίξτις που επιθεωρεί τας απόρους κορασίδας. Κι εκείνο το στάιλινγκ «παπάκι πάει στη ρεματιά, Σανέλ πάει στους βλάχους». Η μεγαλοδικηγόρος με ΤΟ νομικό επιχείρημα:
- Άμα λάχει θα βάλει ένα χεράκι και το στεφάνι μου!

Ο ινστρούχτορας φορούσε Prada. Κι ό Σαμαράς κατζαμάν πρωθυπουργός την στρογγυλοκάθισε εξ δεξιών: Ο τσολιάς και η Αμαλ-ία. Η οποία Αμαλ-ία χαμογελούσε στις κάμερες τύπου «αν και Απόλυτη Ντίβα, στο βάθος είμαι μια άδολη κι αγνή λιβανεζοπούλα!».

Για να μην σχολιάσω την Όλγα Κεφαλογιάννη - που δήλωσε το σκόπιμα (;) ανιστόρητο: Πρώτη φορά, λέει, η Ελλάδα έκανε τόσο μεθοδευμένη προσπάθεια για την επιστροφή των μαρμάρων. Εμένα φαν της Μελίνας Μερκούρη δεν με λες. Αλλά ειδικά για τα μάρμαρα, μην την ξεφτιλίσουμε τελείως την ιστορική μνήμη. Έλα αγάπη μου και την έχουμε και πρόσφατη τη ρημάδα. Τώρα, πρωτομπήκε στο τοπίο η Καρυάτιδα;

Δηλαδή, Όλγα μου, μικρή χαρωπή τουριστοπούλα - ποια η μεθόδευση σου ακριβώς; Πήγες - ως Γεωργία Βασιλειάδου – προξενήτρα στον Κλούνει για την Αμάλ; Πού 'χει σαράντα πρόβατα κι εξήντα πέντε γίδια; Κι έκλεισες και γόνδολα ρεζερβέ για να πάρει δημοσιότητα το ιβέντ; Άσε μας κουκλίτσα μου. Άσε μας κι έχουμε τα βάσανα μας.

Βέβαια, το σωστό να λέγεται. Μην τα χώνουμε μόνο τους πολιτικούς. Γιατί εδώ και τα ΜΜΕ μεγαλούργησαν. Εδώ ο κόσμος καίγεται... Του χρηματιστηρίου το κραχ ακούστηκε μέχρι την Άνω Κερασίτσα... Κι έβλεπες τον «παρουσιαστή_wanna be_ Λάκης Γαβαλάς» να αναλύει το μοντελάκι της Άμαλ. Και στο παράθυρο – αντί για πολιτικούς – ο Λευτέρης Λάζαρου να περιγράφει το μενού: Αχινοσαλάτα, καρπάτσιο λαβράκι, τραγανό μπαρμπούνι πάνω σε μους καπνιστής μελιτζάνας, χριστόψαρο σε μους σελινόριζας (κόπι πέιστ το 'κανα). Ωώωωρες τώρα αυτό στα δελτία. Τυχαίο; Δεν νομίζω!

Ο τσολιάς και η Αμαλ-ία. Μια Αμαλ-ία που ήρθε στους ιθαγενείς χωρίς ένα καθρεφτάκι, μια πολύχρωμη χαντρούλα, ένα μποά της Ζωζώς Σαπουντζάκη, βρε αδελφέ. Και δεν προλάβαμε να αγκαζάρουμε το Μεγάλο Μάγο της Φυλής για χορευτικό σόου υπερπαραγωγή με Δώρα Στράτου, Μάγια Πλισένσκαγια, τα μπαλέτα των Ζουλού και η Ελένη Ζαφειρίου στο ρόλο της Μάνας.

Εμείς χάντρες και καθρεφτάκια, σόρι δεν θα πάρουμε. Ως λαός είμαστε πλέον του μίνιμαλ. Κυρίως από το Καστελόριζο και μετά – όλοι οι Έλληνες υιοθετήσανε στην αισθητική τους αυτό το απολύτως αφαιρετικό: Δεν τρώνε, δεν κοιμούνται, δεν εργάζονται, δεν έχουν να πληρώσουν. Κι η κυβέρνηση τι κάνει ακριβώς; Τον τσολιά και την Αμαλ-ία: Ο Σαμαράς με τα προικιά, η Όλγα με τα προξενιά κι ο Τασούλας με της παρθένας το πατωμένο σεντόνι!

Δεν έχουμε καθόλου ψυχικό χώρο για όλο αυτό το σύστριγγλο. Τα μάρμαρα του Παρθενώνα κόρωνα στο κεφάλι μας. Αμφίπολη κι Αντικύθηρα ομοίως. Αλλά εδώ, πολιτικοί κι ορισμένα ΜΜΕ καρα-εσκεμμένα προσπαθούν να στρέψουν την προσοχή μας στους αρχαίους ημών - για να ξεχάσουμε τους συγχρόνους ημών.

Πείτε την άποψη αυτή αιρετική, πείτε την αντεθνική, αλλά κυρία, κυρία, τα άλλα παιδάκια την ξεκίνησαν πρώτα. Ο Αντωνάκης, η Όλγα, ο Τασούλας κι όλοι όσοι στην τάξη κάθονται πρώτο θρανίο πίστα.

Και μην μου πει κανένας ότι συγκρίνω ανόμοια πράγματα: Αυτοί βάλανε θεωρείο την Αμάλ και γαλαρία το κραχ. Αυτοί μπερδέψανε τα μπρόκολα με τις μπαλαντέζες. Αυτοί, όχι εγώ.

Μόνο που δεν έχουν καταλάβει κάτι απλό: Δεν μας αποπροσανατολίζει η σεβαστή καθ' όλα Καρυάτιδα! Ούτε του Παρθενώνα το μάρμαρο.

Γιατί, δυστυχώς, εμείς πληρώνουμε το μάρμαρο.
Και τον μαρμαρά!

Έλενα Ακρίτα»

iefimerida.gr/

Συγκλονίζει η Ακρίτα: Θέλω πίσω τη ζωή μου - Θέλω πίσω την πατρίδα μου

ΕΛΕΝΑ ΑΚΡΙΤΑ

Συγκλονιστικό το Κείμενο της Έλενας Ακρίτα αλλά νομίζω ξέχασε αρκετούς ακόμα

Ας ιδούμε όμως σαν καλημέρα απο την πατρίδα τί μας λέει..

«"Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποιο είναι το πιο ηλίθιο πλάσμα στου κόσμου μας την σφαίρα;" Εγώ. Πάλι εγώ! Κλασικά!

Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, την αμαρτία μου θα στην πω: Κουράστηκα. Πολύ. Έπαιξα όλες τις παρτίδες με τον εαυτό μου. Χρησιμοποίησα όλα μου τα άλλοθι. Έβαλα όλα τα στοιχήματα. Και τα 'χασα.

Είναι πολλά τα χρόνια. Είναι πολλά τα λόγια. Είναι πολλά τα ψέματα. Προσπαθώ να συνεχίσω να αγαπάω αυτή τη χώρα. Τη χώρα που γεννήθηκα. Που μεγάλωσα. Τη χώρα που είναι το πατρικό μου.

Το πατρικό μου – ξέρεις τι σημαίνει αυτό, γομάρι γραφειοκράτη; Ξέρεις ότι για μένα "πατρίδα" είναι το σπίτι που γεννήθηκα; Ξέρει ότι για μένα πατρίδα είναι τα τρία δέντρα που φύτεψε ο πατέρας μου την μέρα που γεννήθηκα; Ένα για εκείνον, ένα για την μάνα μου ένα για μένα; Ξέρεις πως τα δέντρα αυτά υπάρχουν ακόμα;

Τα τρία κυπαρίσσια... Του μπαμπά, της μαμάς και του μωρού που γεννήθηκε μια πυρακτωμένη νύχτα του Ιουνίου. Υπάρχουν, θεριά ανήμερα... Να μου θυμίζουν και να με πονάνε. Κάποια κλαριά ξεραίνονται, πεθαίνουν... Κάποια φυτρώνουν καταπράσινα στην θέση τους... Κόντρα σε όλους και σε όλα - τα τρία κυπαρίσσια επιμένουν.
Μόνο η μάνα μου κι εγώ τα πονάμε πια... Κι ο γιος μου... Ο γιος μου που δεν ξέρω που θα τον ξεβράσει αυτή η "πατρίδα"... Μπρος στα μάτια μας πήρε φωτιά το μέλλον των παιδιών μας... Στάχτη κι αποκαΐδια. Όλα όσα ξέραμε, όλα όσα μάθαμε, όλα όσα πιστέψαμε, όλα όσα περιμέναμε... στα τσακίδια όλα.

Τα παιδιά που ΘΑ σπούδαζαν. ΘΑ βρίσκανε δουλειά. ΘΑ ερωτεύονταν. ΘΑ κάνανε οικογένεια. ΘΑ μαζευόμασταν τις Κυριακές στο μεγάλο τραπέζι. ΘΑ γερνάγαμε με παιδιά κι εγγόνια γύρω μας...Στο πατρικό μας... Στο πατρικό μου... Στο σπίτι με τα τρία κυπαρίσσια...

Ο άνθρωπος μπορεί να συγχωρέσει πολλά... Πολλά μπορεί να προσπεράσει... Αλλά αυτούς που κάνουν το όνειρό του βρεμένη πατσαβούρα – αυτούς να τους συγχωρέσει δεν μπορεί. Και δεν θέλει. Και δεν πρόκειται.

Δεν ξέρω - και δεν θέλω να μάθω - τη λογική των τεχνοκρατών. Δεν ξέρω - και δεν θέλω να μάθω - αν αυτοί οι τύποι έχουν σπίτι, έχουν πατρικό, έχουν μνήμες, έχουν παιδικά χρόνια. Δεν ξέρω. Δεν θέλω να μάθω. Έτσι κι αλλιώς, δεν μπορώ να τους φανταστώ ως παιδιά. Κι άμα δεν μπορείς να έχεις την εικόνα κάποιου ως παιδί – τότε κάπου υπάρχει ένα λάθος. Ένα σοβαρό, ένα μεγάλο λάθος. Και δεν το έχει κάνει εσύ. Στάνταρ αυτό!

Δεν τους νοιάζει. Καθόλου όμως. Μια εξίσωση είναι όλα – και με μαθηματικά της μαύρης συμφοράς. Ο ένας τρώει παϊδάκια στη Ραφήνα. Ο άλλος διδάσκει στο Χαρβαρντ πως θα χρεοκοπήσουν και οι υπόλοιποι λαοί. Ο τρίτος θα μας βάλει δωρεάν wi-fi.

Αν είναι ποτέ δυνατόν! Δεν υπάρχει! Ο κόσμος καταρρέει κι ο πρωθυπουργός σου μιλάει για δωρεάν wi-fi. Κι άμα λήγει η συνδρομή σου στη ΝΔ; Θα παίρνεις τηλέφωνο τα άλλα κόμματα να σου κάνουν πρόσφορες για απεριόριστο χρόνο ομιλίας και 1.500 δωρεάν sms προς τον Καμμένο πχ;

Δεν το ζω εγώ αυτό! Δεν το ζει αυτό κάνεις μας! Πετάνε τον κόσμο απ' τα σπίτια τους, ουρά οι άστεγοί στα συσσίτια... Ο άλλος πήρε το παγκάκι και το στόλισε. Έβαλε μια κουβερτούλα, ένα μαξιλαράκι, ένα βάζο με λουλούδια... Και μάζεψε γύρω του και δυο τρία σκυλάκια που – ενώ δεν έχει να φάει ο ίδιος – προσπαθεί να τα ταΐσει κι αυτά. Και περνάνε οι περαστικοί και τον βοηθάνε... Όσο και όπως μπορεί ο καθένας... Γιατί υπάρχουν ΚΑΙ αυτοί οι άνθρωποι!

Κουράστηκα. Πολύ. Έπαιξα παιχνιδάκια με τον εαυτό μου. Χρησιμοποίησα όλα μου τα άλλοθι. Έβαλα στοιχήματα και τα' χασα. Και μου γυρίσανε στα μούτρα. Είναι πολλά τα χρόνια... Είναι πολλά τα λόγια... Κι είναι πολλά τα ψέματα...

Θέλω πίσω τη ζωή μας. Θέλω πίσω τα όνειρά μου. Θέλω πίσω το αύριο του παιδιού μου. Θέλω πίσω την αξιοπρέπεια μου. Θέλω πίσω τον τόπο μου. Θέλω πίσω το πατρικό μου.

«Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι»... έλεγε ο Παλαμάς...

Γιατί σαν να το πατούν οι ξένοι – έτσι νιώθω...

Θέλω πίσω τα τρία κυπαρίσσια μου...

Που μέσα μου τα λέω «πατρίδα»!

ΕΛΕΝΑ ΑΚΡΙΤΑ»

Έλενα Ακρίτα για ΕΡΤ: «Στην ΕΡΤ έπεσε μαύρο! Το μαύρο είναι φασισμός»!

«ΣΤΗΝ ΕΡΤ ΕΠΕΣΕ ΜΑΥΡΟ!
ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ!
ΤΕΡΜΑ!
Έγραψα χτες στο στάτους μου στο φατσοβιβλίο:
Με το λουκέτο στην ΕΡΤ, ας κάνουμε αυτό που ξέρουμε καλύτερα: Εμφύλιο!
Σκοτωνόμαστε, πιανόμαστε μαλλί με μαλλί και πετάμε λασπόνερα στα ασπρόρουχα του διπλανού. Εμφύλιος πόλεμος: Ιδιωτικοί vs δημόσιοι υπάλληλοι, βόρειοι και Νότιοι, άσπροι και μαύροι, πράσινοι και βένετοι.
• Αυτοί που βρίζουν την ΕΡΤ και μόνο τον Β' Παγκόσμιο δεν της έχουν χρεώσει ακόμα.
• Αυτοί που εξωραΐζουν την ΕΡΤ που – ξαφνικά, φέτος το καλοκαίρι – ούτε μισό κουσούρι δεν μπορείς να της προσάψεις.
• Αυτοί που ΠΑΝΤΑ έβλεπαν ΕΡΤ.
• Αυτοί που ΠΟΤΕ δεν έβλεπαν ΕΡΤ.
• Αυτοί που χαίρονται με τους απολυμένους. Αυτοί που μιλάνε για «ξεσκαρτάρισμα». Αυτοί που μιλάνε για «χούντα».
(Άντε να δούμε και πότε θα μιλήσουμε για την «οριστική λύση», όπως ο Χίτλερ. Τότε που ακόμα δεν μας είχε ενημερώσει ο χρυσαυγίτης βουλευτής για ότι όοοολοι οι Εβραίοι πεθάνανε από τύφο – τι πανδημία κι αυτοί, μα πόσο απρόσεχτος πια κι αυτός ο λαός; Να κολλάει ο ένας τον άλλον, με τόσο κέφι και τόσο μπρίο.
Άσχετο; Μπορεί... Μπορεί και όχι...)
Έτσι λοιπόν, όλοι από χτες ασχολούμαστε με την ΕΡΤ. Υπέρ. Κατά. Άσπρο. Μαύρο. Μέρα. Νύχτα.
ΣΤΗΝ ΕΡΤ ΕΠΕΣΕ ΜΑΥΡΟ!
ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ!
ΤΕΡΜΑ!
Από την αρχή της καριέρας μου μέχρι σήμερα, μόνο δυο φορές έχω κάνει δημοσιογραφικές εκπομπές στην δημόσια τηλεόραση: Το 1987 τα «Κυριακάτικα» με τον Δημήτρη Κωνσταντάρα. Και το 2000 τα «Φώτα Πορείας». Και τις δύο ως εξωτερικός συνεργάτης. Δεν υπήρξα ποτέ υπάλληλος της ΕΡΤ.
Όμως:
Ναι, είναι γεγονός πως για πολλά χρόνια, σχεδόν όποιος πέρναγε από την Μεσογείων έξω, τον διορίζανε.
Ναι, είναι γεγονός πως δεν υπήρχε συγγενής μέχρι και τρίτου βαθμού (συν κάτι γκομενίτσες που περισσεύανε από «ατυχείς προσομοιώσεις ερώτων») που να μη βρει εκεί μια ζεστή εργασιακή αγκαλιά.
Ναι, είναι γεγονός πως διέσχιζα (επί «Κυριακάτικων» – σαν τώρα το θυμάμαι) τους διαδρόμους του ραδιομεγάρου Κυριακή μεσημεράκι για να κάνω εκπομπή. Και πίσω από τις κλειστές πόρτες άκουγα το θεϊκό κρακ-κρακ-γαμώτο, κρακ-κρακ-γαμώτο : Τάβλι και αποφώνιση – ο εθνικός μας ήχος.
Ναι, είναι γεγονός πως κύριο μέλημα των ειδήσεων εκεί ήταν η πιστή αναπαραγωγή της εκάστοτε κυβερνητικής γραμμής.
Ναι, είναι γεγονός ότι κατασπαταλήθηκε το δημόσιο χρήμα.
Ναι, είναι γεγονός ότι μας αλλάξανε τα φώτα και μας αδειάσανε την τσέπη.
Όχι οι εργαζόμενοι του χιλιάρικου.
Οι διοικήσεις των εργαζομένων του χιλιάρικου.
Όμως:
Όταν συμβαίνουν όλα αυτά τα διορθώνεις.
Όταν συμβαίνουν όλα αυτά, συρρικνώνεις.
Όταν συμβαίνουν όλα αυτά, βάζεις κάτω τα δεδομένα σου και τους αλλάζεις τα φώτα.
Εδώ δεν έγινε αυτό.
Εδώ κατέβηκε ο γενικός.
Κύριε Κεδίκογλου,
ΣΤΗΝ ΕΡΤ ΕΠΕΣΕ ΜΑΥΡΟ!
ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ!
ΤΕΡΜΑ!
Δεν κατεβάζεις διακόπτη, κύριε Κεδίκογλου.
Δεν βγάζεις διάγγελμα, κύριε Κεδίκογλου.
Δεν σπιλώνεις 2.656 εργαζόμενους, κύριε Κεδίκογλου.
Δεν υιοθετείς τακτικές ΥΕΝΕΔ, κύριε Κεδίκογλου.
Δεν σας έκατσε η ΔΕΠΑ, κύριε Κεδίκογλου;
Έπρεπε να στραφεί η κοινή γνώμη αλλού, κύριε Κεδίκογλου;
Έπρεπε να γίνει επικοινωνιακή ντρίμπλα, κύριε Κεδίκογλου;
Ε λοιπόν, σας έχω νέα, κύριε Κεδίκογλου.
Την πατήσατε, κύριε Κεδίκογλου.
Την πατήσατε όσο δεν την πάτησε ποτέ κυβέρνηση, κύριε Κεδίκογλου.
Δεν αντικαθιστάς το ένα Βατερλό με ένα άλλο Βατερλό, κύριε Κεδίκογλου.
Σαφές, κύριε Κεδίκογλου;
Που μου είστε και δημοσιογράφος; Κύριε Κεδίκογλου;
ΣΤΗΝ ΕΡΤ ΕΠΕΣΕ ΜΑΥΡΟ!
ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ!
ΤΕΡΜΑ!
Κι ας κλείσουμε αυτό το χαρούμενο μεσημεριανό μας πρόγραμμα με το συνδικαλιστικό μας όργανο:
Αγαπητή ΕΣΗΕΑ,
Μήπως να μας εξηγούσατε γιατί απεργούμε ΤΩΡΑ που θα έπρεπε να ενημερώνουμε τον ΚΟΣΜΟ;
Μήπως να μας ενημερώνατε αν το μέλος σας Σιμος Κεδίκογλου του Βασιλείου – μετά από την κατάπτυστη ανακοίνωση που έκανε θα περάσει από τον Πειθαρχικό Συμβούλιο της Ένωσης μας;
Θα μου πείτε «άντε και πέρασε, θα του κάνουμε τα μούτρα κρέας;».
Πείτε με τρελή, πείτε με ανάποδη, πείτε με bitch ή στρίγγλα, κατά το δοκούν – αλλά πολύ θα ήθελα να μου απαντήσετε σε αυτό το ερώτημα.
Έτσι για το γαμώτο, συνάδελφοι!
Το γαμώτο των πολιτών – όχι το δικό μας!
ΣΤΗΝ ΕΡΤ ΕΠΕΣΕ ΜΑΥΡΟ!
ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ!
ΤΕΡΜΑ»

Gossip-tv.gr

Στης Βουλής την ολόμαυρη ράχη.Της Ελενας Ακρίτα

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 14 Ιουλίου 2012 στα ΝΕΑ των Αθηνων

Την Κυριακή - Πρώτη Ημέρα του Καύσωνος κατά τας Γραφάς - δεν είχα τι να κάνω τον χρόνο μου κι ο χρόνος μου δεν είχε τι να κάνει εμένα. Ετσι έμεινα σπίτι μου, έβαλα το κλιματιστικό κι επιδόθηκα στο αγαπημένο σπορ του Ελληνα: έκατσα στην πολυθρόνα και άνοιξα την τηλεόραση. Κι επειδή όλο αυτό λειτουργεί ενοχικά στο libido ενός ατόμου που κατά καιρούς γράφει «σηκωθείτε επιτέλους από τις πολυθρόνες», έκανα ΤΗΝ υπέρβαση: αντί να βάλω τίποτα στρουμφάκια, έβαλα το Κανάλι της Βουλής. Ετσι, για να έχω ένα άλλοθι ότι και καλά μη με βλέπετε αραχτή, ιδεολογικά είμαι όρθια εγώ τώρα… Διότι ακόμα και οι πολιτικοποιημένοι, ενεργοί πολίτες δικαιούνται, βρε αδελφέ, μια φέτα με καρπούζι κι ένα βλέμμα αγελάδας ενίοτε…

Ηταν η ημέρα της ψηφοφορίας που θα γινόταν τα μαύρα τα μεσάνυχτα. Αλλά οι ομιλίες άρχισαν από τις 10 το πρωί. Ε, από τις 10 το πρωί μέχρι τις 12 τη νύχτα, έμεινα προσηλωμένη στο Κανάλι της Βουλής. Λες κι είχε ξεμείνει το τηλεκοντρόλ από μπαταρίες και ο εγκέφαλος από φαιά κύτταρα. Σαν το Big Brother ένα πράμα…

Ωραία ήταν η παρέα στο σαλόνι. Το καρπούζι, η φέτα, εγώ και τα άδεια έδρανα της Βουλής. Αδεια σαν το μάτι του ηλίθιου. Οι μόνοι που υπήρχαν κάτω, ήταν αυτοί που περίμεναν τη σειρά τους να μιλήσουν. Ή αυτοί που μόλις μίλησαν κι έψαχναν πού διάολο έπεσαν τα κλειδιά τους για να μπορέσουν να φύγουν. Ή μία που κοιμόταν ήσυχα ήσυχα χωρίς να ενοχλεί κανέναν, με τα χεράκια σταυρωμένα και μια άφατη γαλήνη στο πρόσωπο.

Τελικά μεγάλος ρουφιάνος το Κανάλι της Βουλής! Βλέπεις ποιος χασμουριέται, ποιος ξύνεται, ποιος σκαλίζει τη μύτη του και ποιος παίζει mah jong στο κινητό του! Είπαμε, Big Brother!

Ετσι πέρασε όλη η ημέρα. Σηκωνόταν ένας, μίλαγε στα άδεια έδρανα, τελείωνε, έφευγε. Ανέβαινε άλλος, μίλαγε στα άδεια έδρανα, τελείωνε, έφευγε. Ερχόταν ο τρίτος, μίλαγε στα άδεια έδρανα, τελείωνε, έφευγε. Μέχρι που κάποιος (δεν θυμάμαι ποιος, ο Βαρεμένος νομίζω) ανέβηκε να μιλήσει και είπε, «θα μπορούσα να απευθυνθώ σε καθένα από σας με τα μικρά σας ονόματα». Αυτοί δεν χρειάζονται μια αιθουσάρα 300 θέσεων, μια 6άρα ροτόντα και πολύ τους ήταν!

Οχι ότι άκουσα και τους ασύλληπτα εμπνευσμένους λόγους. Ολοι φωνάζανε - γιατί όποιος φωνάζει έχει δίκιο - και λίγο - πολύ διαβάζανε το κομματικό τους προσπέκτους. Εκτός από έναν που νομίζω ότι διάβαζε το προσπέκτους του βουλευτικού αυτοκινήτου. Τα ίδια και τα ίδια λέγανε, το ίδιο ύφος είχανε, την ίδια γραβάτα φοράγανε, το ίδιο δάχτυλο κουνούσανε. Τέτοια βαρεμάρα να μη λάχει σε άνθρωπο. Πώς να αντισταθείς να μην παραφράσεις τον Καβάφη, «τη μια μονότονη ώρα άλλη μονότονη απαράλλακτη ακολουθεί»;

Ομως, ρε παιδί μου, βαριούνται ξεβαριούνται, δουλειά τους δεν είναι να κάτσουν και να παρακολουθήσουν τις ομιλίες; Επιλογή τους δεν ήταν να γίνουν βουλευτές; Τους έπιασε κανείς με το ζόρι να τους δέσει πισθάγκωνα πάνω στο έδρανο; Αυτοί δεν λύσσαξαν να μπουν στο Κοινοβούλιο; Και μόλις μπήκαν, κάνουν στα τρελοί να βγουν! Και λίγο πριν από τις ομιλίες των πολιτικών αρχηγών και την ψηφοφορία, να μαζευτούν πάλι σαν τα μυρμηγκάκια, να ψηφίσουν και να ξαναφύγουν βολίδα…

Δεν λαϊκίζω κι ούτε θα κάτσω να μετρήσω πόσα κινητά δικαιούνται, πόσα αεροπορικά εισιτήρια, πόση βενζίνη, τι έξτρα επιδόματα και πόσο θα πέσει η βουλευτική αποζημίωση. Κάποιες από τις παροχές είναι δικαιολογημένες, κάποιες υπερβολικές - τόσο απλά!

Αλλά: Ενας εργαζόμενος σήμερα αμείβεται («σήμερα» και «αμείβεται» στην ίδια φράση - οκέι, λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα) με βάση το 8ωρο εργασίας («8ωρο» - μαζεύτηκαν πολλές οι μαλακίες). Ενας βουλευτής για να πάρει ό,τι παίρνει τέλος πάντων, δεν πρέπει κι αυτός να χτυπάει 8ωρο; ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ; Κάθε, μα κάθε, μα κάθε μέρα; Και μη μας πουν, «ξέρετε δεν ήμουνα στην αίθουσα γιατί εκείνη την ώρα έσωζα το έθνος στα γραφεία του κόμματος!». Στο κυλικείο το σώζουν το έθνος. Οσοι δεν το σώζουν από το σπίτι τους.

Δεν είναι, βέβαια, και ό,τι καλύτερο μαζί με τα ξερά να καίγονται και τα χλωρά. Μακράν εμού η γενίκευση, «όλοι τους είναι αλήτες και λαμόγια». Ολοι τους δεν είναι αλήτες και λαμόγια. Γιατί αν ήταν, ποιος τους ψήφισε; Ποιος τους έστειλε εκεί μέσα; Η Βουλή δεν είναι ψαροταβέρνα όποιος θέλει μπαίνει - όχι ακόμα, τουλάχιστον…

(Οχι ότι όλα τα κουλά συμβαίνουν εν Ελλάδι. Προχθές μάθαμε πως ούτε ο αντιπρόεδρος της Ισπανίας διάβασε ποτέ το Μνημόνιο. Προφανώς εκείνη την ώρα έπαιζε πλακωτό με τον Χρυσοχοΐδη. Και δεν ξέρουμε τι παίζει γενικώς στα κοινοβούλια του Νότου γιατί το ψηφιακό μας σήμα πιάνει ολούθε στα πευκάκια, αλλά όχι εκείθε κατά τη ρεματιά…)

Και τέλος πάντων, εκεί που έτρωγα την τελευταία μπουκιά φέτα και κατάπινα το τελευταίο κουκούτσι καρπουζιού, μπήκε στην Αίθουσα του Κοινοβουλίου η Ντόρα… Και προχώρησε… Και κάθησε… Κι έδωσε νέο νόημα στον στίχο του Μεγάλου:

«Στης Βουλής την ολόμαυρη ράχη

Περπατώντας η Ντόρα μονάχη»…

Τις θερμές μου ευχές για έναν χαρούμενο και δημιουργικό καύσωνα!

EΛΕΝΑ ΑΚΡΙΤΑ. Γνώμες. CERN-ομαι!

Της Ελενας Ακρίτα

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 07 Ιουλίου 2012 Στα ΝΕΑ Αθηνών

«Αφήστε το Μνημόνιο και πιάστε το μποζόνιο», αντηχεί η ιαχή στο Ιντερνετ τις τελευταίες ημέρες. Μα, τώρα, είναι όνομα αυτό για μια τόσο βαρυσήμαντη επιστημονική ανακάλυψη; Μποζόνιο;;; Σιγά μην το πούνε και μπαζόνιο, από το μπάζο. Μα είναι δυνατόν τέτοια ονομασία σούργελο για το σωματίδιο του Θεού, Θεέ μου;

Τίποτα δεν κατάλαβα. Κάτι η ζέστη, κάτι τα λόγια του παπά, κάτι ο καύσωνας, η τρόικα, το χαράτσι της Εφορίας, η έλλειψη ευφορίας - δεν έχω καταλάβει τί-πο-τα! Και να πεις, δεν έκανα προσπάθειες; Φιλότιμες! Φύλλο και φτερό το γκουγκλάρισα το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου του Χιγκς. Που ακόμα και το όνομα Χιγκς, σαν λόξιγκας ένα πράμα.

Λοιπόοοον… Αυτό το μποζόνιο, που λες, είναι ένα σωματίδιο που είναι υπεύθυνο για την ύπαρξη μάζας χωρίς την οποία δεν θα υπήρχε βαρύτητα στο Σύμπαν.

Το μποζόνιο του Χιγκς ανακαλύφθηκε από τους ερευνητές του CERN που αναζητούν τα ίχνη του στο πλαίσιο του Μεγάλου Πειράματος στον μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων, αλλά διαδικασίες επαλήθευσης είναι ακόμη αναγκαίες για να διασφαλιστεί ότι πρόκειται πραγματικά για τον κρίκο που λείπει στην αλυσίδα των στοιχειωδών σωματιδίων, ανακοίνωσε σήμερα ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Πυρηνικής Ερευνας (CERN).

Ολο το παραπάνω που διαβάσατε (και ίσως με θαυμάσατε), να με… δώσω στεγνά και να πω ότι δεν είναι παρά ένα ανερυθρίαστο κόπι πέιστ από τη Βικιπαίδεια. Μόνο το «λοιπόοον» είναι δικό μου.

Δεν φταίω εγώ. Εγώ είμαι πανέξυπνη, μορφωμένη, καλλιεργημένη, καταρτισμένη και φτιάχνω ωραιότατο κατσικάκι λεμονάτο. Επίσης είμαι νούμερο 8 στην παγκόσμια κατάταξη του τένις, 2η ολυμπιονίκης στο πρόσθιο, πίνακές μου εκτίθενται σε Λούβρο, Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης και Tate Gallery (στη Modern Tate, μη μπερδευτείτε, πάτε στην άλλη και δεν με βρείτε). Εχω τραγουδήσει Τραβιάτα στη Σκάλα του Μιλάνου και στην Ιχθυόσκαλα Κερατσινίου, ο μακαρίτης ο Νουρέγεφ γονατιστός με εκλιπαρούσε για τη Λίμνη των Κύκνων, έχω πάρει Νομπέλ Πυρηνικής Φυσικής και στον ελεύθερο χρόνο μου είμαι η δούκισσα του Κεντ. Αυτή είμαι - άντε, γιατί σαν να παραγνωριστήκαμε εδώ μέσα μου φαίνεται…

Τα γράφω όλα τούτα, όχι για να περιαυτολογήσω, αλλά για να σας διαβεβαιώσω ότι δεν είμαι όποια κι όποια. Δεν είμαι, π.χ., «η μέση Ελληνίδα» σαν τη Βίκυ Σταμάτη. Εχω άλλο εκτόπισμα, άλλη εμβέλεια και η μαμά μου πάντα το έλεγε ότι «την κόρη μου μού τη ζητάνε κι από άλλα κράτη».

Αρα, το γεγονός ότι δεν μπορώ να καταλάβω όλο αυτό δεν το χρεώνω σε μένα. Το χρεώνω στο μποζόνιο. Και στον καύσωνα. Που με πήρε μπουμπούκι με IQ 148 (σύμφωνα με εντελώς αυθαίρετους υπολογισμούς) και με καταπόντισε στο -48. Μου έκανε τον εγκέφαλο χυλό.

CERN-ομαι. CERN-ομαι στα πατώματα. Μόλις τραβηχτώ μισό χιλιοστό από την ευθεία του κλιματιστικού, δεν ξέρω ούτε το όνομά μου (όχι ότι μου το ρωτάει κανείς). Το δε κλιματιστικό μου έχει τεράστια αρχαιολογική αξία. Είναι τεχνολογίας Flintstones μοναδικό κομμάτι. (Μας το ζητάνε και αυτό κι από άλλα κράτη. Πακέτο με την κόρη της μάνας μου.) Πώς λέμε σκύλος που γαβγίζει αλλά δεν δαγκώνει; Αυτό βρυχάται αλλά δεν κρυώνει. Σχεδόν ποτέ. Οπου και να το βάλεις. Στο λόου, στο μίντιουμ, στο χάι - είναι στα χάι του όταν μ' έχει πλάι του, αλλά δεν συγκινείται με τίποτα. Μιλάμε για τόσο συλλεκτικό μηχάνημα που ούτε τη νόσο των λεγεωναρίων δεν πρόλαβε. Δεν ζεσταίνει τον χειμώνα. Δεν κρυώνει το καλοκαίρι. Απλά βουίζει. Χειμώνα, καλοκαίρι. Οτι και καλά, δουλεύει αυτό τώρα!

Τις νύχτες μου τις κολασμένες δεν θέλεις να τις ξέρεις - γιατί μας διαβάζουν και μικρά παιδιά. CERN-ομαι! Σηκώνομαι. Ξαπλώνω. Ξανασηκώνομαι. Ρίχνω νερό. Στεγνώνω. Ιδρώνω. Αλλάζω νυχτικιά. Ξαπλώνω. Σηκώνομαι. Ανοίγω παράθυρο. Μου 'ρχεται ο λίβας που καίει τα σπαρτά. Ξανακλείνω. Πάω κουζίνα - άνευ λόγου. Γυρίζω κρεβατοκάμαρα. Ξαπλώνω. Ρίχνω το σεντόνι. Βγάζω το ένα πόδι έξω - καλά, αυτό το ένα πόδι, το αριστερό συγκεκριμένα έχει αποκτήσει την απόλυτη αυτονομία, έχει τη δικιά του ζωή, έχει πετάξει με τα δικά του τα φτερά, έχει δημιουργήσει οικογένεια, έχει γίνει ένας χρήσιμος πολίτης στην κοινωνία μας. Μπαίνει, βγαίνει στα σεντόνια όποτε θέλει αυτό, ερήμην μου… Και δε μιλιόμαστε. Ακόμα κι ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις με το «Αριστερό του πόδι» είχε μια τυπική καλημέρα. Εμείς ούτε αυτό.

CERN-ομαι. Κι όποιος CERN-εται, συγγνώμη κιόλας αλλά πώς να καταλάβει ότι η κύρια λειτουργία του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Πυρηνικών Ερευνών έχει, λέει, κάτι να κάνει με την «παροχή επιταχυντών σωματιδίων και άλλων υλικοτεχνικών υποδομών που χρειάζονται για την πειραματική έρευνα στο πεδίο της φυσικής υψηλών ενεργειών. Κι ότι εκεί (λέει) λειτουργεί και ο Μέγας Επιταχυντής Αδρονίων, ο οποίος αναπτύσσεται σε υπόγεια κυκλική σήραγγα 27 χιλιομέτρων που επιτρέπει στα πρωτόνια να επιταχύνονται σε πολύ υψηλές ενέργειες». (Α πα πα, είπε κι έκανε αέρα με το περιοδικό στο κομμωτήριο).

Η πρόθεσή μου σήμερα ήταν να γράψω ένα κείμενο με αξιοπιστία, σοβαρότητα και γαμάτη τεκμηρίωση! Ενα κείμενο που εις βάθος να αναλύει τη σχέση θρησκείας και επιστήμης + τα φιλοσοφικά ερωτήματα που εγείρονται… Και γενικώς κοτζάμ σωματίδιο του Θεού είναι αυτό, μην εμβαθύνω κι εγώ μια στάλα; Τι διάολο παγκοσμίου φήμης τενίστρια, κολυμβήτρια, ζωγράφος, σοπράνο, πρίμα μπαλαρίνα, νομπελίστα, πυρηνικός φυσικός και δούκισσα του Κεντ είμαι; Χώρια το κατσικάκι το λεμονάτο!

Αλλά δεν μπορώ για την ώρα! Να περάσει ο καύσωνας, να πέσει η θερμοκρασία, να δροσίσει ο καιρός, να γιάνει το κλιματιστικό… Και τότε θα ερευνήσω, θα δημιουργήσω, θα μεγαλουργήσω! Θα προχωρήσω την έρευνα του μποζονίου ένα βήμα παρακάτω - το έχω σημειώσει μην το ξεχάσω στο κινητό μου, μαζί με το χάπι το αντιισταμινικό! Αυτό περιμένει η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα και θα πράξω το καθήκον μου στο ακέραιο…

Θα αρθώ στο ύψος των περιστάσεων… Και μέχρι να αρθώ, θα CERN-ομαι!

• 
  

Στα ψιλά των ειδήσεων και των συνειδήσεων. Της Ελενας Ακρίτα

Δεν ξέρω πια τι να πω… Δεν ξέρω πια τι να γράψω… Ειπώθηκαν όλα. Με τρόπο χυδαίο, με τρόπο αμήχανο, με τρόπο ευπρεπή, με τρόπο απρεπή… Ειπώθηκαν όλα… Από όλους… Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, αναλυτές, σχολιαστές, ειδικοί, σχετικοί και άσχετοι, ευαίσθητοι κι αναίσθητοι, έξυπνοι κι εξυπνάκηδες… Ειπώθηκαν όλα… Από όλους… Τα ακούσαμε όλα… Από όλους…

Δεν ξέρω αν η αυτοκτονία είναι πράξη δειλίας ή πράξη γενναιότητας. Ξέρω μόνο ότι είναι πράξη απόγνωσης. Και δεν μπορώ να την κρίνω. Αρνούμαι να μπω σε αυτή τη διαδικασία. Αλλωστε, τόσος κόσμος το κάνει με μεγαλύτερη ευκολία από μένα. Θαυμάζω τη ρητορική δεινότητα όλων αυτών που τα ξέρουν όλα, που τα καταλαβαίνουν όλα, που τα αποκωδικοποιούν όλα. Και που σαν ένορκοι σε δικαστήριο βγάζουν την τελική απόφαση.

Δεν ανήκω σ' αυτή την κατηγορία. Ισως δεν ανήκα ποτέ… Είμαι πολύ κουρασμένη. Το μυαλό μου έχει γίνει χυλός, τα πόδια μου μολύβια, η ψυχολογία μου ένα με τα πλακάκια. Δεν έχω απαντήσεις… Δεν ξέρω καν τις ερωτήσεις… Τα 'χω χαμένα…

Μόνο μια σκέψη θα μοιραστώ κι ας γίνω δυσάρεστη σε πολλούς. Μια σκέψη μόνο - κι ας είναι κόντρα στη θεοποίηση του λαϊκισμού. Από την Τετάρτη το πρωί, με την αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα, προσπαθώ να κατανοήσω πέντε πράγματα. Τι είναι αυτό που πυροδότησε ΤΩΡΑ την αντίδρασή μας; Τι είναι αυτό που ΤΩΡΑ μας ευαισθητοποίησε; Τι είναι αυτό που ΤΩΡΑ ξεχείλισε το ποτήρι;

Με βάση τα επίσημα στοιχεία της Αστυνομίας, τα τελευταία 2 χρόνια έχουν γίνει περίπου 1.750 αυτοκτονίες στη χώρα μας. Οσο η ύφεση επελαύνει τόσο το DNA του Eλληνα υποχωρεί. Η λιακάδα, το κέφι, το γλέντι, η καλή μας διάθεση, το καλαμπούρι, η παρέα, το τραγούδι, όλα αυτά που μας ξεχώριζαν από τον όποιο Σκανδιναβό, όλα αυτά που μας έκαναν μοναδικά ανθεκτικούς σε πολέμους, εμφυλίους, χούντες, στερήσεις, πείνα, ανεργία, είναι σίγουρο πια πως λυγίζουν στο βάρος μιας αδυσώπητης πραγματικότητας.

Δεν θα διαφωνήσω με κανέναν στο γεγονός ότι η συγκεκριμένη αυτοκτονία στην καρδιά της πιο «συμβολικής» πλατείας της Ελλάδας είχε ισχυρή σημειολογική αξία. Eνα απόλυτα ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα. Oμως εμείς, όλοι εμείς αυτό περιμέναμε για να σηκωθούμε από την πολυθρόνα; Πού ήμασταν τόσο καιρό που αυτοκτονούσε ο ένας απελπισμένος μετά τον άλλον; Και που όλες αυτές οι αυτοκτονίες περνούσαν στα ψιλά των ειδήσεων; Και των συνειδήσεων;

Πού ήμασταν τον Μάρτιο μήνα - πριν από λίγες ημέρες - όταν ένας άντρας αυτοκτόνησε πέφτοντας με το αυτοκίνητό του στον Πειραιά; Ποιος πήγε εκεί να ακουμπήσει ένα λουλούδι ανάμεσα στις θύρες Ε-7 και Ε-8 του λιμανιού; Πέρασε κι αυτό στα ψιλά και των ειδήσεων και των συνειδήσεων. Στις Σέρρες αυτοκτόνησε με καραμπίνα ένας οικογενειάρχης πνιγμένος στα χρέη. Πέρασε στα ψιλά και των ειδήσεων και των συνειδήσεων. Στη Θεσσαλονίκη ένας επιχειρηματίας που η ανάγκη τον έριξε στα νύχια των τοκογλύφων. Πέρασε στα ψιλά και των ειδήσεων και των συνειδήσεων. 1.750 αυτοκτονίες μέσα σε 2 χρόνια. Ολες στα ψιλά των ειδήσεων και των συνειδήσεων. Κι εμείς πότε ευαισθητοποιηθήκαμε; 1.750 αυτοκτονίες μετά;

Πώς γίναμε τόσο αδρανείς, πλαδαροί, με τόσο αργά αντανακλαστικά; Δεν ξέρω. Ξέρω πότε γίναμε. Ξέρω ποιοι μας έκαναν. Αλλά κι εμείς δεν αντισταθήκαμε. Λέγαμε ένα «ο φουκαράς», ένα «οι αλήτες που τον φτάσαν ώς εκεί» και πάμε παρακάτω. Δίναμε τράτο, δίναμε περιθώριο. Μέχρι την επόμενη αυτοκτονία…

Μέχρι που η αυτοκτονία οπτικοποιήθηκε. Μόνο έτσι ταρακουνηθήκαμε. Οταν είδαμε το φορείο στο Σύνταγμα. Οταν είδαμε το μεγάλο δέντρο να κρύβει την τραγωδία. Οταν ΕΙΔΑΜΕ. Οταν η απόγνωση έγινε εικόνα. Μόνο τότε… Γιατί εκεί φτάσαμε… Πρέπει να ΔΟΥΜΕ την εικόνα του άστεγου για να πιστέψουμε ότι υπάρχουν άστεγοι. Πρέπει να ΔΟΥΜΕ την εικόνα του άσιτου που ψάχνει στα σκουπίδια για να πιστέψουμε ότι υπάρχουν άστεγοι και σκουπίδια. Πρέπει να βάλουμε το δάχτυλο πάνω στην πληγή για να πιστέψουμε ότι υπάρχει πληγή. Εχουμε γίνει ένας λαός εικονολατρών - χωρίς το αντίρροπο των εικονοκλαστών. Κι εκεί είναι οι δικές μας ευθύνες… Στις μειωμένες αντοχές. Στις τεράστιες ανοχές… Εκεί οι δικές μας ευθύνες.

Αρκετά χαϊδέψαμε αυτιά, αρκετά ρίξαμε την μπάλα στην κερκίδα. Φταίμε κι εμείς. Εμείς και οι ασθενικές αντιστάσεις μας. Κάποιοι εγκληματίες οδηγούν τη χώρα μας στην ομαδική αυτοκτονία. Εμείς όμως, εμείς, οι πολίτες συνυπογράφουμε με τη σιωπή μας των εγκλημάτων την τέλεση. Των αθώων την εκτέλεση…

Των αθώων… Των 1.750… Που πέρασαν στα ψιλά των ειδήσεων και των συνειδήσεων. Και που διέψευσαν τον Καρυωτάκη. Δεν ήταν ιδανικοί: μόνο αυτόχειρες!

Δημοσιεύεται στα ΝΕΑ Αθηνών   Σαββατο 7/4/12

Δευτέρα… Πιο «Καθαρά» δεν γίνεται. Της Ελενας Ακρίτα*

Επειδή όλα γύρω μας βρωμάν και ζέχνουν, η Καθαρά Δευτέρα δεν μπορεί πλέον να σταθεί στο ύψος της. Πρέπει να κάνουμε εμείς ότι περνάει απ’ το χέρι μας. Να την καθαρίσουμε. Να την στουμπώσουμε στο πλυντήριο, να βάλουμε το πρόγραμμα για δύσκολους λεκέδες. Να την περάσουμε κι ένα χέρι χλωρίνη. Και 

μετά την βουτάμε και στην σκάφη. 
 Διότι τα σύκα σύκα και η σκάφη σκάφη! Μέσα στο θολό τοπίο, τι να σου κάνει κι αυτή η καψερή η Δευτέρα; Το λαιμό της να κόψει, Καθαρά δεν γίνεται… Κι απ’ την άλλη τι να κάνεις; Να την μετονομάσεις σε «Δευτέρα γκρι σουρί»;
Βγήκαν εν εξάλλω όλες οι παρουσιάστριες… Διότι είπε ο μετεωρολόγος ότι θα υπάρξει μεγάλη επιδείνωση του καιρού. (Απλήρωτος είναι κι αυτός όπως το σύμπαν στην ελληνική τηλεόραση. Και την βλέπεις τη χαρά στο μάτι. Την αγγίζεις σχεδόν την ηδονή του όταν σου αναγγέλλει ότι ο καιρός θα είναι χάλια. Βγάζει το άχτι του ο άνθρωπος!). 
Κι όλες αυτές που παρουσιάζουν εκπομπές (και θεωρούν ότι η συμβολή τους στην οικονομία αναλώνεται στα 5 χιλιοστά ύφασμα της φούστας) θρηνούν και οδύρονται:
- Αχ, ο καιρός χαλάει και δεν θα πάει ο κόσμος τριήμερο!
Τι λες, ξανθιά μου βιοπαλαίστρια; Τι λες δίμετρο ΟΥΦΟ μου; Από ποιον πλανήτη σε διακτινίσανε; Να ‘ρθουμε στο δικό σου ηλιακό σύστημα να απλώσουμε όλες μαζί οι ξανθιές μπουγάδα; Πιστεύεις ότι ο Έλληνας δεν θα πάει τριήμερο γιατί χάλασε ο καιρός; Ότι είχε κάβα τα χιλιάρικα της εκδρομής και τώρα δεν ξέρει τι να τα κάνει; Μιλάμε για τον ίδιο Έλληνα; Μιλάμε για το ίδιο τριήμερο; Μιλάμε για την ίδια Καθαρά Δευτέρα; Ή εσείς στο πλανήτη Άρη δεν έχετε Σαρακοστή; 
Ο έλληνας, μικρή εκκολαπτόμενη Μενεγάκη, έχει κόψει το τσιγάρο γιατί δεν έχει φράγκο να βάλει βενζίνα στον αναπτήρα! Και θα βάλει στο αμάξι; Του ξεχυλάνε, νομίζεις, τα οκτάνια απ’ την κωλότσεπη; Έχει κάνει την κράτηση σε 5άστερο στον Άγιο Μαυρίκιο και του χάλασε ο καιρός τα σχέδια. Άσχετο: Ο Άγιος Μαυρίκιος τι είναι; Ο πολιούχος του φοινικόδεντρου; 
Είδα και ΤΟ αριστούργημα: «100 τρόποι να μαγειρέψετε σολομό»! Καλά, δεν υπάρχει αυτό! Ότι έχουμε 100 σολομούς εμείς τώρα, αλλά δεν ξέρουμε τον τρόπο. Αυτό είναι ο καημός του νεοέλληνα στην παρούσα φάση. Μην πεταχτεί ο σολομός Σκωτίας που στοιβάζεται στα ράφια του ψυγείου του. Και πόσες γάτες να ταϊσεις πια; Γκώσανε τα ζωντανά, πρωί μεσημέρι βράδυ σολομό! 
Επίσης όλοι ταλανίζονται από το ακανθώδες ερώτημα: Ο σολομός, ως γεύση, δένει με την αστακομαναρονάδα; Ή τζάμπα χορεύουν τόσοι αστακοί ταραντέλα πάνω στη φορμάικα; Κι αν όλα αυτά τα συνδυάσεις με γαρίδες, καραβίδες, μύδια, στρείδια, κυδώνια, χτένια, βούρτσες κι οδοντόπαστες, θα «ακουστεί» η γεύση του φινόκιο ή θα πάει άκλαυτο; Να, αυτά είναι βάσανα, αυτοί είναι προβληματισμοί… 
Κανένας πια δεν τραγουδά, κανένας δεν χορεύει… Και κανένας δεν διαφημίζεται, μη σου πω! Πάνε οι εποχές οι τα άπειρα spots μας έκαναν το νευρικό μας σύστημα δαντέλα. Δεν υπάρχει χρήμα; Δεν υπάρχει καταναλωτής; Δεν υπάρχει καταναλωτής; Δεν υπάρχει διαφήμιση. Τόσο απλά τα πράγματα! 
Θα μου πεις «που κολλάει αυτό;». Μια χαρά κολλάει. Γιατί, αυτές τις μέρες τα μόνα σποτάκια ήταν με κάτι κατεψυγμένα χταπόδια, κάτι άθλια καλαμαράκια, κάτι μανιοκαταθλιπτικές σουπιές! Τα ξεπαγώνεις, τα βγάζεις από το πλαστικούλι, τα απλώνεις στην πιατέλα, ρίχνεις και λίγο μαϊντανό στη γύρα (ότι και καλά είναι σπιτικά τώρα αυτά, της γιαγιάς η συνταγή) τα σερβίρεις, μπουκώνεις και τα παιδιά με λαγάνα και κλασικά, δίνεις το σολομό στην ψιψίνα! 
Καλά Κούλουμα! Και μην τρελαίνεστε πια πόσο ροζ θα σας βγει η ταραμοσαλάτα! Την Μπάρμπι καλέσατε; 
ΕΛΕΝΑ ΑΚΡΙΤΑ

*Επίκαιρο από το βιβλίο μου "Χτυποκάρδια στο Κρανίο". Ελπίζω να σας διασκέδάσε. Καλά κούλουμα!

Για ένα κούτελο ζούμε, τελικά; Της Ελενας Ακρίτα

Καλώς τηνε κι ας άργησε η οργισμένη δήλωση τού χαμηλών τόνων Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια: «Δεν δέχομαι να λοιδορεί την πατρίδα μου ο κύριος Σόιμπλε. Ποιος είναι ο κύριος Σόιμπλε; Ποιοι είναι οι Φινλανδοί, ποιοι είναι οι Ολλανδοί;».

Καλώς τηνε κι ας άργησε… Γιατί θα μπορούσε να έχει γίνει πολύ νωρίτερα. Κατανοητός ο δισταγμός: «Για ένα κούτελο ζούμε»! Ναι, αλλά - εκτός από το κούτελο - ζούμε και με δανεικά (κι αγύριστα). Οπότε ο δανειολήπτης σκύβει το κεφάλι στον δανειστή. Αλλωστε, ο Σόιμπλε εδώ και καιρό έχει αυτόκλητα αναλάβει τον ρόλο του gauleiter στα ελληνικά πράγματα… (Gauleiter, μπάι δε γουέι, ήταν ο επικεφαλής των διοικητικών περιφερειών στα χρόνια του Ναζισμού).

Οι Γερμανοί ξανάρχονται, λοιπόν… Κι άνετα θα μπορούσαμε εδώ να αναλωθούμε σε λαϊκισμούς του τύπου «δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα λιγότερο από απόγονους βαρβάρων, που μετέπειτα εξελίχθηκαν σε Ναζί»…

Μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα. Κάθε Γερμανός δεν κρύβει έναν φασίστα μέσα του (το αποδεικνύουν και οι φωνές οργής των βουλευτών που αντιπολιτεύονται τη Μέρκελ). Η Γερμανία δεν είναι μόνο η πατρίδα του Ναζισμού - άσε που ο Χίτλερ Αυστριακός ήτανε. Η Γερμανία είναι και η πατρίδα μουσουργών όπως ο Μπετόβεν, ο Μπαχ, ο Μπραμς, ο Μέντελσον - ο Κουρτ Βάιλ αργότερα. Ζωγράφων όπως ο Μαξ Ερνστ, ο Πάουλ Κλέε, ο Χόλμπαϊν. Φιλοσόφων, λογοτεχνών και ποιητών όπως ο Γκαίτε, ο Σίλερ, ο Μπρεχτ… Τώρα γιατί γονιδιακά η τέχνη ηττήθηκε από τον απολυταρχισμό, αυτό μόνο η επιστήμη μπορεί να το απαντήσει!

ΟΙ Γερμανοί ξανάρχονται… Με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά δεν τραβάνε μια κλωτσιά στην πόρτα με την μπότα του κατακτητή. Ανοιχτή τη βρήκανε. Την ανοίξαμε εμείς… Με τις πράξεις μας, με τις παραλείψεις μας, με τα οικονομικά εγκλήματα που διέπραξαν οι κυβερνήσεις μας. Οι κυβερνήσεις που εμείς επιλέξαμε να καθορίσουν τη μοίρα μας.

Ομως, καλό είναι να μη χαϊδεύουμε τα ίδια μας τ' αυτιά για να γινόμαστε αρεστοί στους αναγνώστες. Σίγουρα οι έλληνες πολιτικοί μάς καταντήσαν ζητιάνους της Ευρώπης. Σίγουρα φταίνε, σίγουρα δεν αποδέχονται τις ευθύνες τους, σίγουρα δεν ζητάνε μια συγγνώμη. Μια ξερή συγγνώμη, βρε αδελφέ.

Ομως κι εμείς έχουμε τις ευθύνες μας. Εμείς που έχουμε χάσει κι έχουμε ξεχάσει βασικές αρχές που διέπουν ένα δημοκρατικό πολίτευμα. Το οποίο αν δεν το δεχόμαστε, αν το απορρίπτουμε, ας τα βάλουμε κάτω κι ας σκεφτούμε τι μπορεί να το αντικαταστήσει. Αν οι 300 που μας εκπροσωπούν είναι ανίκανοι, ας βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει λίγο; Με αλεξίπτωτο προσγειώθηκαν στο περιστύλιο της Βουλής; Από άλλον πλανήτη διακτινίστηκαν; Ξυπνήσαμε ένα πρωί και τους βρήκαμε στο κρεβάτι μας;

Εμείς δεν τους στείλαμε εκεί; Κι αν αποδείχτηκαν λιγότεροι των περιστάσεων (τώρα με τα Ναι και τα Οχι είδαν πολλά τα ματάκια μας) φταίμε ΚΑΙ εμείς. Αν οι τύποι ψηφίζουν με γνώμονα την επανεκλογή τους, φταίμε ΚΑΙ εμείς. Αν τοποθετούνται με βάση συντεχνιακά κριτήρια κομματαρχών τους, φταίμε ΚΑΙ εμείς. ΚΑΙ εμείς… Που ψηφίζουμε τους ίδιους και τους ίδιους, που διαψευδόμαστε από τους ίδιους και τους ίδιους, που μας πουλάνε οι ίδιοι και οι ίδιοι…

Εκλογές έρχονται… Ας σταθμίσουμε προσεχτικά το κουκί που μας αναλογεί. Ας βάλουμε στο μικροσκόπιο αυτόν που θα ψηφίσουμε. Ποιος είναι, τι είναι, από πού έρχεται, πού το κόβουμε να πηγαίνει… (Μια προσωπική παρατήρηση: Εμένα ο υποψήφιος που είναι χορτάτος και πετυχημένος δεν με χαλάει. Ο πεινασμένος με τρομάζει εμένα. Ο στερημένος κι από εξουσία κι από χρήματα).

Και θα πρότεινα και κάτι ακόμα: Ενόψει των εκλογών, θα γεμίσουμε πάλι βιογραφικά υποψηφίων. Δεν είναι καιρός κάποιοι, νέοι άνθρωποι, γνώστες του Διαδικτύου να φτιάξουν και τα «αντι-βιογραφικά» των περίφημων εθνοπατέρων μας; Ποιοι ήταν και ποιοι έγιναν, τι έλεγαν και τι έκαναν, τι υπόσχονταν και τι αθέτησαν, τι στάση κράτησαν σε μεγάλα θέματα, πόσες κωλοτούμπες έκαναν στη διάρκεια της θητείας τους. Και κυρίως, με πόσα κοστούμια μπήκαν στη Βουλή και με πόσα βγήκαν. Θεωρώ ότι θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον.

Ολα αυτά βέβαια με δεδομένο ο κύριος Σόιμπλε να επιτρέψει τη διενέργεια εκλογών στο προσωπικό του προτεκτοράτο…

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012 στα ΝΕΑ Αθηνών