ΕΛΛΑΣ- Ο μύθος της Αρετής και της Κακίας που πέρασε σε όλο τον κόσμο

Ο παραστατικότατος μύθος τουΠροδίκου, όπως διέσωσε στα απομνημονεύματά του ο Ξενοφών.



Όταν ο Ηρακλής βρισκόταν ακόμα στην νεαρότατη ηλικία των μόλις 18 ετών, ζούσε στον Κιθαιρώνα, έχοντας δάσκαλό του τον Λίνο.
Εκεί λοιπόν κατά την διάρκεια μίας δύσκολης στιγμής της ζωής του, είχε λάβει την απόφαση να ακολουθήσει αντί της «Ηδίστης και ράστης οδού της κακίας» την «χαλεπήν και μακράν οδό της αρετής».
Ας παρακολουθήσουμε λοιπόν τον σχετικό και παραστατικότατο μύθο του Προδίκου, τον οποίο μας διέσωσε στα απομνημονεύματά του ο Ξενοφών. (Β1,21)

Κάποια ημέρα που ο Ηρακλής είχε απομακρυνθεί από το ποίμνιο και τους ποιμένες του πατέρα του, κάθισε σε ένα ερημικό μέρος και άρχισε να σκέφτεται και να αναρωτιέται για το ποια θα είναι η οδός που θα πρέπει να ακολουθήσει στην ζωή του.
Τότε είδε να εμφανίζονται και να κατευθύνονται προς το μέρος του δύο πολύ ψηλές γυναίκες, με τελείως διαφορετική εμφάνιση κινήσεις και συμπεριφορά.

Η μία γυναίκα φερόταν πολύ σεμνά, ήταν πολύ καθαρή και ντυμένη με λιτά και όμορφα ρούχα. Είχε κίνηση και στάση απλή και το βλέμμα της ήταν σοβαρό και μετριόφρον.

Η άλλη γυναίκα ήταν παχύσαρκη και επιδεικτική. Φορούσε πολυτελή και πανάκριβα ρούχα τα οποία όμως ήταν άκομψα και διαλεγμένα χωρίς καθόλου γούστο. Το βλέμμα της ήταν προκλητικό. Παρατηρούσε γύρω της τα πάντα με αυθάδη τρόπο, ενώ το πρόσωπό της ήταν πολύ έντονα μακιγιαρισμένο.

Επιπλέον, επιτάχυνε το βήμα της, ώστε να είναι αυτή η πρώτη που θα βρεθεί μπροστά στον έφηβο Ηρακλή και μόλις τον πλησίασε του είπε τα εξής λόγια: «Βλέπω Ηρακλή, ότι αυτό που σκέφτεσαι είναι το ποιος θα μπορούσε να είναι για σένα ο καλύτερος τρόπος ζωής.
Έχω να σου πω λοιπόν, ότι να αποφασίσεις να με ακολουθήσεις, θα περάσεις μία πολύ όμορφη ζωή χωρίς να καταβάλεις καμμία ιδιαίτερη προσπάθεια.
Ό,τι και αν είναι αυτό που επιθυμείς, θα μπορούσες πολύ εύκολα να το αρπάξεις από τους άλλους και όχι να προσπαθήσεις να το αποκτήσεις με την δική σου προσωπική εργασία.
Αυτό που μπορώ να σου προσφέρω είναι την εύκολη απόλαυση όλων σου των αισθήσεων και θα ζεις μόνο για να απολαμβάνεις.»

Ο Ηρακλής όταν άκουσε όλες τις δελεαστικές προτάσεις αυτής της γυναίκας, την ρώτησε: «Και ποιο είναι το όνομά σου;»

Εκείνη του απάντησε: «Οι φίλοι μου με ονομάζουν ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ, οι εχθροί μου όμως με ονομάζουν ΚΑΚΙΑ.»

Εντωμεταξύ έφτασε και η δεύτερη ψηλή γυναίκα, η οποία είπε με την σειρά της στον έφηβο Ηρακλή:

«Και εγώ έρχομαι να σου μιλήσω, διότι γνωρίζω τους γονείς σου και τους προγόνους σου και έμαθα τον τρόπο που ανατράφηκες.
Όλα αυτά μου δίνουν την ελπίδα ότι θα με ακολουθήσεις.
Δεν θα προσπαθήσω όμως να σε εξαπατήσω, ούτε και θα σου υποσχεθώ απολαύσεις χωρίς κόπους και χωρίς την προσωπική σου προσπάθεια.
Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να σου παρουσιάσω την ζωή, έτσι όπως την έφτιαξαν οι Θεοί.
Δηλαδή, θα πρέπει να περιποιείσαι και να ευεργετείς τους φίλους σου, εάν θέλεις να σε αγαπούν και εκείνοι.
Πρέπει να εργάζεσαι και να κοπιάζεις για τον τόπο σου, αν θέλεις οι άνθρωποι του τόπου σου να προοδεύσουν.»

Επίσης, αποστόμωσε αμέσως την Κακία που εξακολουθούσε να είναι παρούσα, όταν επιχείρησε να την διακόψει με την ανόητη παρατήρηση: «Βλέπεις πόσο δύσκολα και κοπιαστικά έργα σου προτείνει αυτή η γυναίκα, αγαπητέ μου Ηρακλή»

Αυτή η δεύτερη γυναίκα όμως, μίλησε τόσο μεστά και πειστικά ώστε ο Ηρακλής αναγνώρισε στο πρόσωπό της την ΑΡΕΤΗ και μολονότι ο δρόμος που του πρότεινε ήταν ιδιαιτέρως δύσκολος, αποφάσισε να τον ακολουθήσει.

Άρχισε λοιπόν να μάχεται κατά των ανθρώπινων κακών και κατά των τεράτων και των θηρίων που εμφωλεύουν στην ψυχή κάθε ανεξαιρέτως ανθρώπου, για να δείξει στους όμοιούς του την απόφαση που θα πρέπει να λάβουν και αυτή, αν θέλουν να ζήσουν μία ζωή με αρχές και ιδανικά και να γίνουν τελικά άνθρωποι αντάξιοι του ονόματός τους.

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ λοιπόν αυτού του καταπληκτικού μύθου, το οποίο δια μέσου του Ηρακλή, φτάνει μέχρι και τις μέρες μας, είναι ότι σε κάθε στιγμή της ζωής μας, όσο μεγάλες και αν είναι οι πάσης φύσεως δυσκολίες που πιθανόν να μας καταδυναστεύουν, εμείς αυτό που θα πρέπει να κάνουμε, είναι να μιμηθούμε το παράδειγμα του Ηρακλή.

Ο Ηρακλής αποτελεί το αιώνιο πρότυπο του ανθρώπου εκείνου που έχει μάθει να δίνει και να κερδίζει στην ζωή του μάχες και αγώνες, διότι έχει ως θεμελιώδες κίνητρό του, το να ξεπερνά κάθε μέρα τον εαυτό του ως προς το θέμα της Αρετής, ακόμα και όταν όλοι δίπλα του τον πολεμούν ανελέητα και δεν μπορούν να καταλάβουν τα πραγματικά του κίνητρα.

Στην πραγματικότητα σε αυτό τοΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΚΙΑΣ, βρισκόμαστε κάθε μέρα, σε κάθε σημαντική απόφαση που καλούμαστε να πάρουμε στην ζωή μας.

Ας σκεφτούμε λοιπόν όλοι μας, ας απομονωθούμε για λίγο από την πολύβουη καθημερινότητα και ας αναλογιστούμε και εμείς, όπως ακριβώς και ο Ηρακλής:

Ποιος είναι ο δρόμος που θα επιλέξουμε για να λύσουμε το επόμενο πρόβλημά μας;
Ο δύσκολος και κακοτράχαλος δρόμος που οδηγεί όμως στην Αρετή ή ο εύκολος και ευχάριτος δρόμος που αναπόφευκτα οδηγεί στην Κακία;

archaia-ellada.gr

ΕΛΛΑΣ.-Ο Δρ ΚΩΣΤΑΣ ΒΙΤΚΟΣ γράφει για τον ΕΠΙΜΕΝΊΔΗ

Γράφει ο δρ. ΚΩΣΤΑΣ ΒΙΤΚΟΣ*

Σε προηγούμενο άρθρο, με τίτλο «Επιστολές του Σόλωνα» , είχαμε συναντήσει τον Κρητικό ιερέα και φιλόσοφο Επιμενίδη, ο οποίος είχε απαλλάξει τους Αθηναίους από το Κυλώνειο άγος, το 596 π.Χ. Οι Αθηναίοι, για να ευχαριστήσουν τον ευεργέτη τους, του πρόσφεραν πολλά χρήματα, αλλά εκείνος δέχτηκε μόνο ένα κλωνάρι ελιάς από το ιερό δέντρο της Αθηνάς, που ήταν φυτεμένο πάνω στην Ακρόπολη.

Σήμερα θα φροντίσουμε να γνωρίσουμε τον Επιμενίδη από πιο κοντά, πάλι αντλώντας τις πληροφορίες μας από τον αρχαίο βιογράφο Διογένη Λαέρτιο.

Η «ΓΝΩΡΙΜΙΑ»

Σύμφωνα, λοιπόν, με τον Διογένη Λαέρτιο, ο Επιμενίδης καταγόταν από την Κνωσό της Κρήτης, αν και τα μακριά μαλλιά του δεν έδιναν την εντύπωση Κρητικού. Κάποτε τον έστειλε ο πατέρας του να ψάξει να βρει ένα χαμένο πρόβατο στο χωράφι. Ο Επιμενίδης ξεστράτισε προς τα δυτικά και κατέληξε σε μια σπηλιά, όπου ξάπλωσε και κοιμήθηκε πενήντα εφτά χρόνια («κατεκοιμήθη επτά και πεντήκοντα έτη»)!

Όταν ξύπνησε, άρχισε πάλι να ψάχνει για το πρόβατο, νομίζοντας ότι είχε πάρει έναν μικρό υπνάκο («νομίζων επ’ ολίγον κεκοιμήσθαι»). Καθώς δεν το έβρισκε κι έβλεπε τα πάντα αλλαγμένα γύρω του, και το χωράφι να το έχει άλλος, επέστρεψε στην πόλη απορημένος («ήκεν εις άστυ διαπορούμενος»).
Έφτασε στο σπίτι του και τον ρωτούσαν ποιος είναι. Τελικά βρήκε τον νεότερο αδερφό του – γεροντάκι πια – από τον οποίο έμαθε όλη την αλήθεια. Το πράγμα μαθεύτηκε απ’ όλους τους Έλληνες, και τον θεώρησαν ως πολύ αγαπητό από τους θεούς («θεοφιλέστατος είναι υπελήφθη»).

Όταν οι Αθηναίοι προσβλήθηκαν από πανούκλα και η Πυθία έβγαλε χρησμό ότι πρέπει να καθαριστεί η πόλη, έστειλαν ένα πλοίο στην Κρήτη με τον Νικία επικεφαλής, να προσκαλέσουν τον Επιμενίδη να έρθει στην Αθήνα να βοηθήσει. Πραγματικά, αυτός ήρθε στην Αθήνα στη διάρκεια της 46ης Ολυμπιάδας (595-592 π.Χ.), καθάρισε την πόλη και σταμάτησε την πανούκλα με τον εξής τρόπο: Πήρε κάμποσα πρόβατα, άσπρα και μαύρα, και τα πήγε στον Άρειο Πάγο. Εκεί τ’ άφησε ελεύθερα να πάνε όπου θέλουν, προστάζοντας να παρακολουθήσουν πού θα κοιμηθεί το καθένα, κι εκεί να κάνουν θυσία στον τοπικό θεό («θύειν τω προσήκοντι θεώ»).
Δεν πέρασε πολύς καιρός αφότου γύρισε στο σπίτι του, και πέθανε σε ηλικία εκατόν πενήντα ετών, όπως λέει ο Φλέγων στο βιβλίο του Περί μακροβίων. Ο Ξενοφάνης ο Κολοφώνιος λέει ότι άκουσε πως πέθανε σε ηλικία 154 ετών.

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΙ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Ο Επιμενίδης έγραψε ένα ποίημα για τη γένεση των Κουρήτων και των Κορυβάντων, καθώς και μια Θεογονία, συνολικά 5000 στίχους. Επίσης έγραψε ένα ποίημα (6500 στίχων) για τη ναυπήγηση της Αργούς και για το ταξίδι τού Ιάσονα στην Κολχίδα. Έγραψε και σε πεζό λόγο το έργο Περί θυσιών και του εν Κρήτη πολιτεύματος.
Φαίνεται ως δική του μία επιστολή προς τον Σόλωνα τον νομοθέτη, που περιέχει ένα πολίτευμα διακυβέρνησης, σχεδιασμένο από τον Μίνωα για τους Κρητικούς. Η επιστολή λέει:

«Επιμενίδης Σόλωνι. Θάρρει, ω εταίρε. Μην αποθαρρύνεσαι, φίλε μου. Γιατί, αν ο Πεισίστρατος είχε πλήξει ανθρώπους συνηθισμένους στη δουλεία και οι οποίοι δεν είχαν διοικηθεί ποτέ με καλούς νόμους, θα εξασφάλιζε για πάντα την εξουσία, εξανδραποδίζοντας τον λαό. Αλλά εδώ υποδούλωσε όχι άνανδρους, αλλά ανθρώπους που με πόνο και ντροπή θυμούνται τις προειδοποιήσεις του Σόλωνα, και οι οποίοι δεν θα ανεχθούν να τυραννιούνται. Αλλά εάν ο Πεισίστρατος έγινε κύριος της πόλης, ωστόσο δεν θα μπορέσει να μεταβιβάσει την εξουσία στα παιδιά του. Γιατί είναι δύσκολο, άνθρωποι που έζησαν ελεύθεροι και με άριστους νόμους, να παραμείνουν για πολύ καιρό υπόδουλοι.
»Όσον αφορά εσένα, μην περιπλανιέσαι, αλλά έλα σ’ εμένα, στην Κρήτη, όπου δεν υπάρχει επικίνδυνος μονάρχης. Ενώ, ταξιδεύοντας διαρκώς, φοβούμαι μήπως πάθεις κανένα κακό από τη μεριά των φίλων του Πεισίστρατου».
Αυτά λέει η επιστολή του Επιμενίδη προς τον Σόλωνα.

ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ

Καθώς διάβαζα τις τελευταίες δύο παράγραφοι αυτής της συγκεκριμένης βιογραφίας του Διογένη Λαέρτιου, «σκόνταψα» πάνω σε κάτι που απαντά στη σκηνή της βάπτισης του Ιησού στον Ιορδάνη ποταμό. Στον Λαέρτιο διαβάζουμε:
 «Ο Θεόπομπος γράφει στα Θαυμάσιά του, πως, όταν ο Επιμενίδης ασχολούνταν με την ανέγερση του ιερού των Νυμφών, ακούστηκε μια φωνή από τον ουρανό (φωνήν εξ ουρανού), που έλεγε: «Επιμενίδη, όχι ιερό των νυμφών, αλλά του Διός». Προφανώς η «φωνή εξ ουρανού» ήταν του Δία.

Έρχεται ο Ευαγγελιστής Λουκάς και γράφει: «... και φωνήν εξ ουρανού γενέσθαι, Συ εί ο υιός μου ο αγαπητός, εν σοι ευδόκησα» (3:22). Παρατηρούμε εδώ (και στον Θεόπομπο και στον Λουκά) να γίνεται λόγος για «φωνή» που ακούεται από τον ουρανό. Στην περίπτωση του Επιμενίδη, η «φωνή» ανήκε στον Έλληνα θεό Δία. Στην περίπτωση του Ιησού, η «φωνή» ανήκε στον Εβραίο Θεό που δεν έχει προσωπικό όνομα (η λέξη «θεός» είναι επίθετο).

Τέλος, με τους Ευαγγελιστές έχουμε ένα μικρό πρόβλημα: Ο Μακεδονικής καταγωγής Λουκάς, που φαίνεται να κατέχει καλύτερα την ελληνική γλώσσα, μιλά για «φωνή εξ ουρανού». Ο Ματθαίος και ο Μάρκος μιλούν για «φωνή εξ ουρανών» (3:17 και 1:11, αντίστοιχα). Για «πολλούς ουρανούς» μιλούν και λίγο ενωρίτερα, στα ίδια κεφάλαια. Ο Ματθαίος λέει: «ηνεώχθησαν οι ουρανοί» (άνοιξαν οι ουρανοί), ο Μάρκος λέει: «σχιζομένους τους ουρανούς» (οι ουρανοί που σχίσθηκαν), λες και οι «ουρανοί» ήσαν κομμάτια από μεταξωτό ύφασμα!

Ποιοι «ουρανοί», αδερφέ; Ένας ουρανός υπάρχει, και αυτός είναι πλανήτης! Στον ουρανό δεν υπάρχουν ούτε οικόπεδα ούτε βασιλείες ούτε φωνές...

* Ο Κώστας Βίτκος είναι Δρ Φιλοσοφίας και διδάσκει δωρεάν τα αρχαία Ελληνικά στη Μελβούρνη. Είναι εκδότης αρχαιόφιλου  περιοδικού και αρθρογράφος του παροικιακού Ν.Κόσμου. 

ΕλλήνωνΕΡΓΑ.Το μυστικό που κρατάει τον Παρθενώνα όρθιο επί 2.500 χρόνια

Το μυστικό αποκαλύπτεται μετά από μελέτες που δείχνουν ότι, παρά το γεγονός πως ο ναός του Παρθενώνα στην Ακρόπολη δεν έχει καν θεμέλια, έχει τριπλή αντισεισμική θωράκιση.

Σύμφωνα με την Πολιτικό Μηχανικό, Νίκη Τιμοθέου μελέτες της αρχιτεκτονικής και δομικής του φόρμας, κατέδειξαν πως οι αρχαίοι είχαν από τότε ανακαλύψει, αυτό που σήμερα ονομάζουμε σεισμική μόνωση.Ο ναός, σύμφωνα με την κυρία Τιμοθέου, κοντράρει επιτυχώς τη θεωρία της σύγχρονης πολιτικής μηχανικής, διότι χωρίς να έχει καν θεμέλια, είναι τριπλά μονωμένος σεισμικά!

Αυτή η τριπλή μόνωση, όπως μας εξήγησε, εντοπίζεται σε διαφορετικά σημεία του οικοδομήματος.

Το πρώτο σημείο βρίσκεται στις στρώσεις τεράστιων οριζόντιων και εξαιρετικά λείων μαρμάρων πάνω στις οποίες πατάει ο Παρθενώνας.

Το δεύτερο παρατηρείται στους μεταλλικούς ελαστικούς συνδέσμους οι οποίοι συνδέουν τις πλάκες κάθε στρώματος, και που στο κέντρο τους εντοπίζονται μικροί σιδηροπάσσαλοι γύρω από τους οποίους έχει χυθεί μολύβι (το μολύβι έχει την ιδιότητα να προστατεύει το σίδηρο από τη σκουριά και να εξασθενεί με την ελαστικότητά του, το όποιο κύμα, αφού μέρος της κινητικής του αυτής ενέργειας μετατρέπεται σε θερμική).

Και το τρίτο εντοπίζεται στις κολώνες του κτίσματος, οι οποίες δεν τοποθετήθηκαν μονοκόμματες, αφού οι αρχαίοι Έλληνες ήξεραν πως για να αντέξουν στους κραδασμούς της γης, θα έπρεπε να τοποθετηθούν σε φέτες μαρμάρου, τέλεια εφαρμοσμένες η μία πάνω στην άλλη.

Το αποτέλεσμα αυτής της τριπλής μονωτικής φόρμουλας, όπως σημείωσε η κυρία Τιμοθέου, ήταν τα επιφανειακά σεισμικά κύματα να κινούν το ένα στρώμα των μαρμάρινων πλακών, επάνω στο άλλο, την ίδια ώρα που οι σύνδεσμοι εκτόνωναν την κινητική ενέργεια που ανέπτυσσε ο εγκέλαδος!

Οι κολώνες, τέλος, με τον τρόπο που ήταν τοποθετημένες, επέτρεπαν στο όλο οικοδόμημα να ταλαντώνεται, αλλά να μην καταρρέει.

apocalypsejohn