Φαίνονταν λίγο ανήσυχη, λίγο παραπάνω από αδυνατούλα, αλλά έμοιαζε μια χαρά άνθρωπος ! Αν και δεν "κόβω" εύκολα ηλικίες πρέπει να ήταν γύρω στα 45.
Πλησίασε τη "μπακάλισα και της είπε κάτι αρκετά σιγά. Νομίζω πως άκουσα "πάρε άλλα δύο" και η κ.Γιώτα της έδωσε δύο φρατζόλες ψωμί με σουσάμι.. Της έδωσε την απόδειξη και την άλλη απόδειξη κάτι είπε και την κόλλησε στο έξω μέρος του ντουλαπιού που τοποθετεί τα ψωμιά για τους πελάτες..
Γνωριζόμαστε για πάνω απο 10 χρόνια με τη Γιώτα, απο τότε ακόμα που ο πατέρας της ο κυρ Παναγιώτης είχε μια πόρτα πιο κάτω το μπακάλικο και δε "χόρταινε" να ρωτάει για Αυστραλία,Κίνα, κι ότι περνάει ο νους σας..
Ήθελε κι εκείνος να ταξιδέψει αλλα να, δύσκολες καταστάσεις στο χωριό της Κορίνθου,ήρθε στην Αθήνα κι εδω απο μικρό παιδί δούλευε στην αγορά για να επιβιώσει. Τον συμπάθησαν όμως οι έμποροι του έδιναν δουλειά κι ο κυρ Παναγής άρχισε σιγά σιγά να πιανει γνωριμίες με τα κότερα της Γλυφάδας και ότι του ζητουσαν έτρεχε να τους εξυπηρετήσει και αργότερα βρέθηκε με αυτο το Παντοπωλείο στην Τερψιθέα. Απόκτησε 3 παιδιά, εγγόνια κι ολα πηγαίναν καλά μέχρι που ένα πρωί ένα μελάνωμα στην πλάτη αναστάτωσε όλη την οικογένεια και τη γειτονια..Αυτα λέγαμε με την κ Γιώτα μέχρι που μας διέκοψε η αδύνατη κυρία για να παρει τις 2 φραντζολίτσες..
-Τί θα γίνει κ.Δημήτρη..μου είπε σοβαρά και με πολυ βαθειά πίκρα στα μάτια της. Η κρίση κατ αυτού
είναι μια πολυ βάρβαρη κατάσταση που περνάει ο κόσμος. Είναι άσχημο να χάνεις τη δουλειά σου, να χανεις την περιουσία σου..αλλά το πιο άσχημο ξέρετε ποιό εναι; Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Ναι άνθρωποι σεβαστοί και αξιοπρεπείς στη γειτονιά μας μαράζωσαν απο την πίκρα και τον καημό τους..
''Βλέπω πολλά σε τουτο το μικρομάγαζο και ματωνεται η καρδιά μου..Τα βλέπετε αυτα τα χαρτάκια που είναι εδω κολλημένα; Είναι βερεσεδια.. ¨οχι δεν είναι πολλά,οπως αυτα που γνωρισε ο μακαρίτης ο φίλος σου,ο πατέρας μου, αλλα πισω απ αυτα τα μικρά τα χαρτάκια, κρύβεται και μια ολόκληρη τραγωδία!!
-Ξέρεις τι θα πεί να υποχρεώνεται ο άλλος να σου πει γραψε 70 λεπτά για να πάρει ψωμί για τα παιδιά του; και ενάμισυ Ευρω για ένα γάλα η μάνα, να ταίσει τα παιδιά της;
Ντρέπομαι εγώ κ.Δημήτρη βλέποντας αυτους τους υπέροχους ανθρωπους και σκίζεται περισσότερο η δική μου καρδιά γιατι τους ξερω σε άλλες εποχες αυτα που ζητουν σήμερα και κάτι παραπάνω να τους τα γράψεις, θα τα άφηναν για μπουρμπουάρ!!!
Δε με νοιάζει ποιοι και πως κυβερνουν αυτο που με κάνει να χάνω τον ύπνο μου είναι πως θα ξαναβρούν την τσαλαπάτημένη αξιοπρέπειά τους τόσοι πατριώτες μας.
- Μα είναι τόσο σοβαρά τα πράγματα .."τόλμησα να ψελλίσω..
-Και κάτι χειρότερα.. Τί να σας πω ..και τι να σας περιγράψω τη δύστυχη τη μάνα που ήρθε χτες και με ρωτούσε αν με τα 13 λεπτα που κρατούσε μπορούσε να αγοράσει δυό κρεμμύδια;
Ρώτησα για το Δήμο, την Εκκλησία, για το αν υπάρχουν κοινωνικές υπηρεσίες στην περιοχή μας..Κούνησε το κεφάλι της σα να μου έλεγε...άσε καλύτερα να μή μιλήσω..
Εφυγα αλλά υποσχέθηκα πως απ εδω και πέρα δεν θα μείνω με σταυρωμένα τα χέρια..
Και τωρα γράφοντας αυτα το μυαλό μου γύρισε 40 χρόνια πίσω στην Μελβούρνη,τότε που οι νεοφερμένοι φτάναμε με λίγα ρούχα και με μια βαλιτσούλα καρώ κι ενω ονειρευόμασταν να γίνουμε άρχοντες δεν είχαμε ούτε τα απαραιτητα για φαγητό .Θυμαμαι τον μακαρίτη τον Στέργιο απο την Κοκκώνα του ΠαλιόπυργουΤρικάλων που το έβαλε στα κλάματα όταν του είπα ότι
έχω μια εβδομάδα ναφάω...
Κι όμως ,δεν χαθήκαμε. Το ίδιο δεν θα χαθούμε και τώρα οι Έλληνες. Σας το υπόσχομαι..
ΔΠ. ;Aνω Γλυφάδα
dim8899@gmail.com
