Tι δεν μας είπαν στο σχολείο για το Βυζάντιο...

Στο περιοδικό FATSIMARE των Τρικάλων,διαβάζουμε..

 8 αληθινά περιστατικά της Βυζαντινής ιστορίας που κάνουν το Game of Thrones να μοιάζει με τα Στρουμφάκια

Όλοι οι αποκεφαλισμοί, το σεξ και οι Μεσαιωνικές μάχες εξουσίας που δεν μας είπαν όταν πηγαίναμε σχολείο

Κατάμαυρες εποχές της ανθρωπότητας που ο πολιτισμός σχεδόν σβήνει μέσα σε έναν κατακλυσμό βαρβαρότητας...

Κτηνώδεις κόντρες για χάρη του πιο γκλαμουράτου θρόνου όλου του γνωστού κόσμου...

Αίμα, σπέρμα, προδοσίες, κι άλλο αίμα, κι άλλο σπέρμα, κι άλλες προδοσίες...

Χίλια χρόνια πριν γεννηθεί καν ο Άγιος Βασίλης των νέρντουλων Τζορτζ Ρ. Ρ. Μάρτιν, σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη υπήρξε μια Αυτοκρατορία τόσο παράλογη μέσα στη βία και το χάος της, που ο σύγχρονος κόσμος την έχει θάψει στα πιο σκοτεινά υπόγεια της συλλογικής μνήμης σαν ένα κοσμικό λάθος που καλό είναι να μην επαναληφθεί ποτέ. 

Σκαλίσαμε τα 1.100 χρόνια ύπαρξης του Βυζαντίου και παρουσιάζουμε ένα αφιέρωμα στους αεκτζήδες αυτοκράτορες που ήταν εξίσου κάφροι και λυσσασμένοι για εξουσία με τους τύπους του Game of Thrones, με τη σημαντική διαφορά πως εκείνοι ήταν και υπαρκτά πρόσωπα!

(πηγές: Wikipedia, luc.edu, byzantium.xronikon.com)

 

Ο Μέγας Κωνσταντίνος Ήταν Ελαφρώς Οξύθυμος

Μέγας «N2TAWNEKA» Κωνσταντίνος: ιδρυτής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, σημαντικότερος στην ιστορία του Χριστιανισμού κι από τον ίδιο τον Χριστό και βέβαια Άγιος της Ορθοδοξίας που έδωσε το όνομά του στο Σημίτη, τον Τσάκωνα, τον Φραντζέσκο και πολλούς ακόμα. Γιατί ήταν Μέγας, όμως;

Απάντηση: επειδή ήξερε να αναγνωρίζει τα λάθη του.

Ο Κωνσταντίνος είχε ένα μπάσταρδο γιο από πριν γίνει Αυτοκράτορας, τον οποίον υπεραγαπούσε. Η γυναίκα του Κωνσταντίνου, Αυτοκράτειρα Φαύστα, του έκανε τρεις γιους αλλά έβλεπε πως το μαγαζί τελικά θα το πάρει ο μπάσταρδος. Την πέφτει ερωτικά στον μπάσταρδο για να τον εκθέσει στον Κωνσταντίνο, εκείνος δεν της κάθεται. Οπότε αποφασίζει να το πιάσει αλλιώς: Κώστα, του λέει του Μέγα, ο γιος σου πήγε να με βιάσει. Ε, να τον σκοτώσω τότε, λέει αυτός. Και τον σκοτώνει.

Περνάει λίγος καιρός και εξιχνιάζεται η σκευωρία: Κυρ-Κώστα το μαλάκισες, του λένε. Η κυρά σου την έστησε τη δουλειά. Ε, να την σκοτώσω τότε λέει αυτός (βλ. «Μέγας που αναγνωρίζει λάθη») – και πνίγει τη γυναίκα του μέσα σε βραστό νερό.

Μετά από αυτά όπως είναι φυσικό ακολούθησε μια περίοδο awkwardness στα οικογενειακά τραπέζια, η οποία λύθηκε όταν ο αδερφός της Φαύστας συνωμότησε για να του φάει το θρόνο και ξεσήκωσε διάφορες περιοχές της Αυτοκρατορίας εναντίον του, με βασικότερη την Καρθαγένη της σημερινής Ισπανίας. Για να μην αποσταθεροποιηθεί το αναπτυξιακό του πρόγραμμα, ο Κωνσταντίνος έκοψε το κεφάλι του κουνιάδου του και το έστειλε με κούριερ στην Καρθαγένη.

«ΟΚ», του λένε οι Καρθαγενέζοι, «you da man».

Ο Αυτοκράτορας Φωκάς Δεν Έκανε Συστάσεις Από Τα Μεγάφωνα Του Γηπέδου

Είναι ένα ήσυχο απόγευμα γύρω στο 605 μ.Χ. και ο λαός της Κωνσταντινούπολης έχει μαζευτεί στον Ιππόδρομο να παίξει κανένα στοίχημα να ρημαδοπεράσει η μέρα. Τα άλογα ρουθουνίζουν ανυπόμονα, οι τσακατσούκες έχουν ξεπουλήσει ό,τι πατατάκια είχαν, όλα είναι έτοιμα αλλά οι κούρσες δεν μπορούν να αρχίσουν αν δεν καλυφθεί πρώτα η θέση του Αυτοκράτορα στα επίσημα.

Ο Αυτοκράτορας Φωκάς όμως δεν φαίνεται πουθενά.

Το κοινό έχει στραβώσει για τα καλά με τον (γνωστό λεχρίτη μπεκρή) Φωκά και, όταν τελικά εμφανίζεται μαζί με το entourage του, κάτι λίγοι θεατές τον χειροκροτάνε σε φάση «άιντε μαλάκα τελείωνε»… αλλά το μεγαλύτερο μέρος του κοινού τον γιουχάρει και γρήγορα απλώνεται από στόμα σε στόμα το σύνθημα «Πάλι τον καύκον έπιες, πάλι τον νουν απώλεσας», το όποιο στα νέα Ελληνικά σημαίνει «Πάλι τα κοπάνησες και άργησες» και σε κάθε είδος Ελληνικών σημαίνει «Φωκά μπινέ/ Πουτάνας γιε».

«Χμ», σκέφτεται ο Φωκάς και κάνει νόημα στον τέταρτο διαιτητή. «Το βλέπεις εκείνο το πέταλο;» του λέει. «Το βλέπω» λέει ο τέταρτος. «Αν δεν το εκκενώσουμε, δεν ξεκινάνε οι κούρσες». «ΟΚ, εσύ είσαι αυτοκράτορας» του λέει εκείνος και πιάνει το υπονοούμενο. Το αποτέλεσμα είναι η ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟ ΓΟΝΑΤΟ ΕΚΤΕΛΕΣΗ 3.000 ΘΕΑΤΩΝ.

Οι ιπποδρομίες εκείνης της ημέρας ολοκληρώθηκαν χωρίς άλλα παρατράγουδα.

Ο Ιουστινιανός ο Δεύτερος Είχε το Bling Που Θα Ζήλευαν Όλοι οι Ράπερ

Ίσως με τα παραπάνω να δημιουργείται η εντύπωση πως κάθε τυχαίος μαχαιροβγάλτης μπορούσε να γίνει Αυτοκράτορας, μα στην πραγματικότητα υπήρχε μια, τουλάχιστον, προϋπόθεση για να κάτσει κάποιος στο Βυζαντινό θρόνο: να είναι αρτιμελής, δηλαδή να μην του λείπει κανένα κομμάτι από το σώμα του.

Όταν λοιπόν το 695 μ.Χ. γίνεται συνομωσία εναντίον του τότε Αυτοκράτορα Ιουστινιανού Β', ο αρχηγός του αντίπαλου clan τον συλλαμβάνει και επιχειρεί να εκμεταλλευτεί αυτό το παραθυράκι του νόμου με έναν απλό τρόπο: πιάνοντας τη μύτη του Ιουστινιανού με το ένα χέρι, το σπαθί του με το άλλο και δίνοντας τέλος στη μακρόχρονη σχέση της μύτης του Ιουστινιανού με το πρόσωπό του.

Ο Τζάστιν, όμως, δε μάσησε.

Και στην εξορία που βρέθηκε μετά την εκθρόνιση, ξαναέκανε τον εαυτό του νόμιμο διεκδικητή του Θρόνου με τον πλέον swag τρόπο: φτιάχνοντας μια ψεύτικη μύτη από χρυσάφι και κολλώντας τη στο πρόσωπό του. Λίγους μήνες αργότερα μόνταρε ένα μισθοφορικό στρατό, την έπεσε στην Κωνσταντινούπολη και πήρε πίσω το θρόνο που του είχαν στερήσει. Για να το γιορτάσει διέταξε να φέρουν δεμένο στη μέση του Ιπποδρόμου τον στρατηγό Λεόντιο που τον είχε ανατρέψει, του πάτησε το λαρύγγι μπροστά σε χιλιάδες θεατές και έδωσε τέλος στη μακρόχρονη σχέση του κεφαλιού του Λεόντιου με το υπόλοιπο σώμα του – ουρλιάζοντας πως μόνο αυτός είναι Αυτοκράτορας με μία φωνή που αναμφίβολα έφερνε σε αυτήν του Τόλη Βοσκόπουλου.

Ο Μιχαήλ ο Τρίτος Ήταν Μια Μίξη Τζόφρι, Κιμ Γιόνγκ-Ουν και Τζίγγερ

Επίσημος Αυτοκράτορας από 3 ετών, ο Μιχαήλ είπε να το φχαριστηθεί το αξίωμα. Από μικρός το έριξε στο αλκοόλ, τα όργια και την πίστη πως η αλήθεια βρίσκεται στους Sex Pistols, μα η μεγάλη του αγάπη ήταν μια: να τρέχει ο ίδιος σε αρματοδρομίες. Το να μην πας στον Ιππόδρομο να δεις τον Αυτοκράτορα να κάνει παντιλίκια ήταν έσχατη μορφή προδοσίας και, για την ακρίβεια, ο Μιχαήλ διέταξε να καταργηθεί το σύστημα συναγερμού που ειδοποιούσε για επιθέσεις Αράβων στα σύνορα, μην τυχόν γίνει καμια επίθεση όσο τρέχει αυτός σε κούρσα και αποσπαστεί η προσοχή του κοινού.

Σε γενικές γραμμές ο Μιχαήλ βασίλεψε με μόνιμο χανγκόβερ: αγαπημένο χόμπι του ήταν να διατάζει το βράδυ κλασμένος αποκεφαλισμούς φίλων του και την επόμενη μέρα να στέλνει αγγελιοφόρους να τους προσκαλέσουν για ποτάκι στα ανάκτορα – ενώ η κορυφαία στιγμή της θητείας του ήταν ξεκάθαρα όταν διέταξε να ξεθάψουν τα κόκκαλα του πρώην Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Πέμπτου, τα έφερε στον Ιππόδρομο και τα μαστίγωσε. Μέταλ!

Ο Βούλγαρος Βασιλιάς Κρούμμος Είχε Αδυναμία Στα Βυζαντινά Σερβίτσια

Ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Νικηφόρος Α' Λογοθέτης θα έμενε όπως και να 'χει στην ιστορία ως κολοσσιαίος loser, αφού υπό την ηγεσία του ένας Βυζαντινός στρατός 80.000 αντρών την έπεσε στους Βούλγαρους και τελείωσε τη μάχη με μείον 80.000 άντρες.

Όμως ο νικητής βασιλιάς των Βούλγαρων, ο Κρούμμος, είπε να το σιγουρέψει πως οι Βυζαντινοί δεν θα ξεχάσουν ποτέ το τρέξιμο που έφαγαν: κράτησε το κομμένο κεφάλι του Νικηφόρου, το έγδαρε να μείνει κόκκαλο μόνο, το έντυσε με ασήμι και κάθε φορά που ερχόταν Βυζαντινός πρεσβευτής στο παλάτι του τον έβαζε να πιει πρώτα κρασί από το συγκεκριμένο κύπελλο-κρανίο, στην υγειά της Βουλγαρίας και του μερακλή βασιλιά της.

Ο Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος Έκανε Συλλογή Από Μάτια Βούλγαρων

… ε, και καμιά πενηνταριά χρόνια μετά, ο Βασίλειος Β' ο Βουλγαροκτόνος ήθελε να πιει το κρασάκι του σε λίγο πιο χαμηλό ποτήρι: τσακίζει στη μάχη τους Βούλγαρους και ικανοποιημένος θέλει να στείλει emoticon «Κωλοδάχτυλο» στον ηττημένο διάδοχο του Κρούμμου.

Μαζεύει λοιπόν όσους αιχμαλώτους έχει πιάσει, τους μοιράζει σε γκρουπάκια των εκατό ατόμων και διατάζει να ξεριζώσουν τα μάτια των 99 κάθε ομάδας και να αφήσουν ένα μάτι στον εκατοστό για να τους οδηγήσει ποδαράτο πίσω στη χώρα τους. Το happening είχε τόση επιτυχία, που ο τότε βασιλιάς της Βουλγαρίας Σαμουήλ ΠΕΘΑΝΕ από ξενέρωμα όταν άρχισαν να φτάνουν στο παλάτι του οι Στίβι Γουόντερ της ήττας.

Η Αυτοκράτειρα Ζωή Ήταν το Μεγαλύτερο Κούγκαρ της Ορθοδοξίας

Εκτός από τα ξεκοιλιάσματα όμως, το Βυζάντιο υπερτερούσε του Game of Thrones και στο σεξ. Πρώτη μεταξύ ίσων στο συγκεκριμένο σπορ ήταν η Αυτοκράτειρα Ζωή Α' η Πορφυρογέννητη, η οποία ήταν η μόνη νόμιμη διάδοχος του θρόνου, δηλαδή όποιος την παντρευόταν γινόταν Αυτοκράτορας, δηλαδή:

- 48 χρονών παντρεύεται τον ξάδερφό της, Ρωμανό τον Τρίτο

- Σε λίγα χρόνια τον δολοφονεί στα ντουζ και παντρεύεται την ίδια μέρα το τεκνό της, έναν επιληπτικό μπάτλερ των ανακτόρων (ο οποίος φυσικά ανακυρήσσεται και αυτοκράτορας, με το όνομα Μιχαήλ ο Τέταρτος)

- Γρήγορα βαριέται τον μπάτλερ, τον στέλνει σε μοναστήρι και παντρεύεται έναν ανιψιό του – ζήτω ο Μιχαήλ ο Πέμπτος!

- Ο ανιψιός λέει «έχει πάει εξήντα χρονών η θείτσα, να τη φάω λάχανο να γίνω μοναδικός άρχων», η Ζωή το μαθαίνει και επειδή Βυζάντιο είσαι, του ξηγιέται όπως κάθε γυναίκα θα ονειρευόταν να ξηγηθεί σε κάποιον που σχεδιάζει να τη στείλει: διατάζει να τον συλλάβουν, να τον τυφλώσουν και να του κόψουν τον φιρφιρίγκο! Και, επειδή ήταν τόσο καλή στις σχέσεις:

- Παντρεύεται αυτόν που είχε προσπαθήσει να ανατρέψει τον προηγούμενο άντρα της και, εφόσον βρήκε επιτέλους την αγάπη για την οποία μπορεί να κάνει θυσίες, του επιτρέπει να ζήσει στο παλάτι μαζί με την ερωμένη του, ξαδέρφη της πρώην γυναίκας του!

Πέντε Αυτοκράτορες. ΠΕΝΤΕ ΤΥΠΟΙ ΕΓΙΝΑΝ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ επειδή μπήκαν ανάμεσα στα κατάλληλα μπούτια.

Ο Ανδρόνικος Κομνηνός Ήταν ο Πιο Σκληρός Καριόλης Στην Ιστορία των Σκληρών Καριόληδων

Κανένα αφιέρωμα σε Βυζαντινές καφρίλες δεν θα έστεκε χωρίς μια αναφορά στον Ανδρόνικο Κομνηνό. Τον τύπο που πήρε την εξουσία στραγγαλίζοντας με τα ίδια του τα χέρια τον 14χρονο Αυτοκράτορα, τη μάνα του, την αδερφή του και τον άντρα της αδερφής του. Τον τύπο που πολιορκούσε μια πόλη και, όταν είδε πως δεν πέφτει με τίποτα, έφερε τη μάνα του αντίπαλου βασιλιά και την έδεσε πάνω στον πολιορκητικό κριό με τον οποίο βάραγε τα τείχη. Τον άνθρωπο που κατά τη διάρκεια της ζωής του έκανε παιχνίδι με την ανιψιά του Βυζαντινού Αυτοκράτορα, την κόρη του Πρίγκηπα της Αντιοχείας, τη χήρα του Βασιλιά της Ιερουσαλήμ, την αδερφή του Βασιλιά της Γεωργίας – μέχρι να νοικοκυρευτεί τελικά και να παντρευτεί, σε ηλικία 65 χρονών, την 12χρονη κόρη του Βασιλιά της Γαλλίας.

Μα η στιγμή της Υπέρτατης Καφρίλας, το γεγονός που του δίνει έκτοτε πάντα την πρώτη θέση στα charts των πιο Ψυχοπαθών Βυζαντινών Αυτοκρατόρων, έφτασε το 1182. Το Βυζάντιο τότε είχε κλατάρει σε τέτοιο βαθμό που, προκειμένου να μην μπουν στον κόπο να το καταλάβουν οι Δυτικοί, είχε παραχωρήσει τα δικαιώματα εκμετάλλευσης των λιμανιών του ολοκληρωτικά σε Λατίνους. Άλλα ο Ανδρόνικος δεν ένιωθε από πολιτισμένα ντιλ και μια μέρα διατάζει την εκτέλεση ΚΑΙ ΤΩΝ 60.000 ΛΑΤΙΝΩΝ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ. Από το μακελειό που ακολουθεί δεν γλιτώνουν ούτε οι γυναίκες, ούτε τα παιδιά, ούτε ο Καρδινάλιος Ιωάννης, εκπρόσωπος του Πάπα στην πόλη, το κεφάλι του οποίου δέσανε στην ουρά ενός σκυλιού και άφησαν να πλατσουρίζει στο αίμα για μέρες.

Το τέλος του badass Ανδρόνικου ήταν αντίστοιχο της καριέρας του – για την ακρίβεια, χρειάστηκε να τον σκοτώνουν επί μια εβδομάδα: πρώτα τον φέρανε μπροστά στο νέο Αυτοκράτορα Ισαάκιο ο οποίος του έβγαλε τα δόντια με τανάλια, μετά του έκοψαν το ένα χέρι και 2-3 μέρες αργότερα του βγάλανε τα μάτια και τον έδεσαν σε μια καμήλα η οποία έκανε το γύρο της Βασιλεύουσας όσο ο λαός του πέταγε καυτό νερό, τον σημάδευε με πέτρες και του έχωνε αγελαδοκουράδες στα ρουθούνια. Τελικά τον έφεραν στον Ιππόδρομο, όπου τον κρέμασαν ανάποδα και δύο Λατίνοι μισθοφόροι έκαναν κόντρα ποιος μπορεί να βάλει το σπαθί του πιο βαθιά στο λαρύγγι του Ανδρόνικου – και όταν με τα πολλά είδαν πως δεν αντιδράει τον έκοψαν στα δύο και τον πέταξαν στο Βόσπορο.

Ζήτω η τρισχιλιετής συνέχεια του Ελληνικού Πολιτισμού!

Πηγή: luben.tv

To ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ ... Βυζάντιο.!! Βαρθολομαίος: Σεβαστείτε την Κυριακή αργία

Μπορεί ο Όθωνας να απέκοψε την εκκλησία της Ελλάδος απο τους "λύκους" της Ισταμπούλ αλλά φαίνεται πως τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά απο τότε..  Ε.

Να υπάρξει σεβασμός στην αργία της Κυριακής ζήτησε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, μιλώντας στον μητροπολιτικού ναού της Ελευθερώτριας στο Διδυμότειχο.

«Καλούμεν όλους προς σεβασμόν της Θείας εντολής της Κυριακής αργίας και της αφιερώσεως της ημέρας ταύτης είς την λατρείαν του εν Τριάδι Θεού» τόνισε ο Οικουμενικός Πατριάρχης, ο οποίος έγινε δεκτός με ιδιαίτερη θέρμη στην πόλη του Διδυμοτείχου.


Διαβάστε περισσότερα στο dogma.gr

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ 

Στην Αλβανία σήμερα ο Πάπας Φραγκίσκος

ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟΥ

H πόλις τοῦ Διδυμοτείχου, ἡ πόλις τῶν Κάστρων, τῶν θρύλων καί τῆς Ἱστορίας, μέ αἰσθήματα βαθείας εὐλαβείας, μετά παλμῶν ἱερᾶς συγκινήσεως καί μέ ἀνυπόκριτο ἐνθουσιασμό, ὑποδέχεται σήμερα τήν Ὑμετέρα Θειοτάτη Παναγιότητα, τόν Σεπτό Πρωθιεράρχη τῆς ὑπ’ Οὐρανόν Ὀρθοδοξίας, στόν Ἱερό Καθεδρικό Ναό τῆς Παναγίας τῆς Ἐλευθερώτριας, τοῦ ὁποίου φέτος ἑορτάζεται ἡ συμπλήρωση 20 ἐτῶν ἀπό τῶν ἐγκαινίων του καί τιμᾶται ἡ μνήμη τοῦ μακαριστοῦ Κτίτορά του, Μητροπολίτου Διδυμοτείχου κυροῦ Νικηφόρου, πού σέ λίγες μέρες συμπληρώνονται 5 χρόνια ἀπό τήν πρός Κύριον ἐκδημία του. Ἡ ἄμεση ἀνταπόκρισή Σας στήν πρόσκληση πού Σᾶς ὑποβάλλαμε μαζί μέ τόν Ἐντιμότατο Δήμαρχο τῆς πόλης κ. Παρασκ. Πατσουρίδη γιά νά ἐπισκεφθῆτε τή πόλη μας, διατρανώνει τό θερμό ἐνδιαφέρον Σας γιά τήν πόλη καί, κατ’ ἐπέκταση, γιά τούς ἀκρίτες πού κατοικοῦν στήν εὐαίσθητη αὐτή περιοχή.

Μπορεῖ ἡ πόλις αὐτή σήμερα νά βρίσκεται στήν ἐσχατιά τῆς Πατρίδος, ὅμως ἔχει ἕνα πολύ ἔνδοξο παρελθόν, διότι ἄλλοτε βρισκόταν στό κέντρο τῶν ἐξελίξεων. Ἔχει μεγάλη ἱστορία πού ξεκινάει ἀπό τούς προϊστορικούς χρόνους, περνάει στό Ρωμαῖο αὐτοκράτορα Τραϊανό, πού πρός τιμήν τῆς συζύγου του τήν ὀνομάζει Πλωτινούπολη καί φθάνει στό ἀποκορύφωμα τῆς δόξας της στό Βυζάντιο καί ἰδιαίτερα στά χρόνια τῆς δυναστείας τῶν Παλαιολόγων. Ἀλλά καί στά ὕστερα χρόνια ἐδῶ κτίζεται τό 1421 τό ἀρχαιότερο Τέμενος τῆς Εὐρώπης, πρᾶγμα πού δηλώνει τήν γεωπολιτική καί στρατηγική σημασία πού εἶχε αὐτή ἡ πόλη γιά ὅλους ὅσους τήν κατεῖχαν κατά καιρούς, λόγῳ τῆς γεωγραφικῆς της θέσεως, τῆς γειτνίασής της μέ τήν Βασιλεύουσα καί τοῦ ἀπόρθητου Κάστρου της. Τήν ἱστορική της αἴγλη μαρτυροῦν τά μνημεῖα της· ἡ Πλωτινούπολη μέ τά ψηφιδωτά της, τό Βυζαντινό Κάστρο της, τά ὑπολείματα τῶν παλαιολόγειων Μονῶν της, οἱ μεταβυζαντινοί Ναοί της μέ τά ὑπέροχα τέμπλα τους, ἀλλά καί τά νεοκλασσικά ἀρχοντικά της.

Ἄλλωστε τί σημασία ἔχει τό πρῶτο καί τό ἔσχατο μπροστά στό Μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος δύναται ἔτι δέ καί αὐτήν τήν ἔννοιαν τοῦ πρώτου καί τοῦ ἐσχάτου νά ἀνατρέπη μέ αὐτήν τοῦ μεγάλου καί ὑψηλοῦ, μέσα στήν προοπτική τῆς αἰωνιότητος! γιατί Ἐκεῖνος εἶναι τό Μέτρον τῆς Ζωῆς καί τῆς Δημιουργίας!

Ἀλλά γιά αὐτούς πού γνωρίζουν τήν Παγκόσμια Ἱστορία καί τήν Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας ἡ ἔννοια τοῦ πρώτου καί τοῦ ἐσχάτου στόν χῶρο τῆς πίστης ἔχει προσλάβει, ἤδη ἀπό τῶν χρόνων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ὅλως διαφορετική διάσταση καί δυναμική θαυμαστή. Αὐτό πού εἶναι σημαντικό καί ἀδιαμφισβήτητο εἶναι ὅτι ὅσοι ἐξαρτῶνται ἐκ τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, ὅσοι διατελοῦν ἐν κοινωνία μετ’ Αὐτῆς μετέχουν, κατά τρόπον μυστικόν, τοῦ ἡθικοῦ μεγαλείου καί τῆς ἀπαραμίλλου δόξης Της. Ἄρα οὔτε ἔσχατοι, οὔτε περιφρονημένοι εἶναι. Εἶναι σημαντικοί καί σπουδαῖοι.

Καί ἡ Ἐπαρχία αὐτή ἀποτελεῖ ἀναμφίβολα κλῆμα τῆς Ἀμπέλου, δηλαδή τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. Καί ἐφ’ ὅσον παραμένει «ἐν τῆ ἀμπέλῳ», δύναται νά φέρη καρπό, τοῦ Κυρίου εὐδοκοῦντος, καί καρπό ἀγαθό, μέσα εἰς τή διαχρονική ἐξέλιξη τῆς Ἱστορίας. Εἴθε, Παναγιώτατε καί Θειότατε Δέσποτα, ἡ ταπεινή αὐτή Ἐπαρχία νά μένη πάντοτε ἐν τῆ Ἀμπέλῳ, διότι, ὡς γνωστόν, κάθε κλῆμα πού ἀποσπᾶται ἀπό τήν Ἄμπελο ξηραίνεται καί «εἰς πῦρ βάλλεται». Ἐπιβεβαιώνεται δέ ὁ εὐαγγελικός αὐτός λόγος καί εἰς τήν περίπτωση τήν ἰδική μας, διότι ἡ πανσθενουργός Χάρις τοῦ Θεοῦ καί ἡ Εὐλογία τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, τῆς εὐκληματούσης Ἀμπέλου, σκέπασαν καί προστάτευσαν ἀνά τούς αἰῶνας τήν ἀκριτική αὐτή Ἐπαρχία.

Τόσον, λοιπόν, ἡ πόλις τοῦ Διδυμοτείχου εἰς τήν καθημερινότητά της, ὅσο καί ἡ τοπική μας Ἐκκλησία κάτω ἀπό τήν σκιά καί τήν προστασία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, διά μέσου τῶν αἰώνων καί τῶν ἱστορικῶν περιστάσεων, διετήρησαν ἀκηλίδωτη καί ἀκέραιη τήν πατροπαράδοτη ταυτότητά τους. Στήν πολυκύμαντη ἱστορία της ἡ πόλη μας γνώρισε στιγμές μεγαλείου καί στιγμές θυσίας. Γνώρισε τήν πτώση καί τήν Ἀνάσταση. Πέρασαν κατακτητές καί ἐπίβουλοι, ὅμως τό Κάστρο τοῦ Διδυμοτείχου στάθηκε μέχρι σήμερα προπύργιο τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ δέ ὁμιλῶν ἔχει τήν βεβαιότητα ὅτι τήν ἱερά καί ἐπίσημο αὐτή στιγμή τῆς ἐπισκέψεώς Σας στήν Καστροπολιτεία τοῦ Διδυμοτείχου ἀνασύρονται στή σκέψη ὅλων μας καί στό στοχασμό μας γεγονότα τοῦ παρελθόντος. Καί ὅσα βλέπουμε διά τῆς ἐνοράσεως ἀποτελοῦν μία ἀδιάψευστη πραγματικότητα, πού ἐπιζῆ διά τῶν αἰώνων ὡς μεγαλοπρεπές θησαύρισμα παρελθούσης δόξης, δόξης προγονικῆς καί ἄφωνος μαρτυρία τῆς πατρῴας εὐσεβείας καί φιλογενείας. Ἡ ἀνακύλιση δέ αὐτή τῶν στοχασμῶν καί τῶν ἱερῶν συναισθημάτων μας ἀποκαλύπτει ὅτι τό παρελθόν αὐτό εἶναι ποτισμένο μέ τίς ἀλήθειες τῆς Πίστεως, μέ καθαρμούς καί θυσίες, μέ καλλίνικους ἀγῶνες καί εὐγενεῖς ἄθλους. Παράλληλα ὅλα αὐτά ἀναδεικνύουν μία ἀδιάψευστη ἀλήθεια· ὅτι δηλαδή ἡ ἀνεξιχνίαστη Βουλή τοῦ Θεοῦ καί Οἰκονομία, ἡ ὑπερβάλλουσα τούς σχηματισμούς τῆς ἱστορίας, συνῆψε μέ μυστηριώδη δεσμό ἀόρατο τήν Μητέρα Ἐκκλησία μέ τό Διδυμότειχο. Ἀνασύροντες τό παραπέτασμα τῆς ἱστορίας του ἀναγνωρίζουμε τά ἴχνη τῶν βημάτων ὁσίων καί γενναίων ἀνδρῶν, τῶν ὁποίων ἡ θεοφιλής δράση καί τά παθήματα ἀποτελοῦν γιά τήν Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία κεφάλαιο ἀνεκτίμητο καί τιμαλφῆ κληρονομιά.

Αἰσθανόμεθα σήμερα ὅτι γύρω μας συνεορτάζουν καί συναγάλλονται μυστικά ἐπί τῇ ἐπισκέψει Σας στό Διδυμότειχο, Παναγιώτατε, τά μακάρια πνεύματα θεοφρόνων Ἱεραρχῶν, κληρικῶν καί βασιλέων, ἀλλά καί μαρτύρων, μορφῶν φωτεινῶν, πού σήκωσαν τόν χρηστό τοῦ Κυρίου ζυγό, ὅπως ὁ ἡγιασμένος Ἐπίσκοπος Διδυμοτείχου Νικηφόρος, ἕνας ἐκ τῶν θεοφόρων Πατέρων τῆς ἐπί Φωτίου τοῦ Μεγάλου συνελθούσης Συνόδου τό 879 στήν Κωνσταντινούπολη. Αἰσθανόμεθα ἐπίσης ἔντονη τήν παρουσία τοῦ μαρτυρικοῦ προκατόχου Σας Πατριάρχου Ἰωάννου Καματηροῦ (1198-1206).

Ὁ γενναῖος καί ἐξαιρετικά πεπαιδευμένος αὐτός Πατριάρχης ἦταν ἐκεῖνος πού πέντε μέρες μετά τήν πρώτη ἅλωση τῆς Πόλης ἀπό τούς Φράγκους τό 1204 καί τή σφαγή, ὁδήγησε τούς ἐπιζῶντες εὐγενεῖς στήν ἔξοδο τους ἀπό τή Βασιλεύουσα, «ἄραβδος καί ἀσάνδαλος, χιτώνιον ἕν περικείμενος» ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ Νικήτας Χωνιάτης, ὁ ὁποῖος ἦταν ἕνας ἀπό ἐκείνους πού τόν ἀκολούθησαν. Ὁ Ἰωάννης Καματηρός ἐγκαθίσταται στό Διδυμότειχο καί ἀπό ἐδῶ ὑπέβαλε τήν παραίτησή του τήν ἄνοιξη τοῦ 1206, ἀφοῦ ἀπέρριψε τήν πρόσκληση τοῦ αὐτοκράτορα τῆς Νικαίας Θεοδώρου Λάσκαρη νά ἀναλάβη ἐκ νέου καθήκοντα, καθώς ἦταν ἐξαιρετικά ἐξαντλημένος. Στό Διδυμότειχο «πλάνης καί ἄποικος» ἀπεβίωσε λίγο ἀργότερα, στίς 26 Ἰουνίου τοῦ ἰδίου ἔτους. Ὑπερίπταται ὡσαύτως σήμερα ἀνάμεσά μας ἡ ἱερά μορφή τοῦ ἐνδόξου καί ἁγίου βασιλέως Ἰωάννου Βατάτζη, πού γεννήθηκε τό 1193 στό Διδυμότειχο. Ὁ μέγας αὐτός βασιλεύς μέ τήν ἐλεημοσύνη του ἀπέσπασε τό σεβασμό τῶν ὑπηκόων του καί μέ τούς ἀγῶνες του ἀνέτρεψε τό βαρύ κλῖμα πού δημιουργήθηκε μέ τήν ἅλωση τῆς Πόλης ἀπό τούς Σταυροφόρους καί ἔδωσε τήν δυνατότητα στήν αὐτοκρατορία τῆς Νικαίας νά τήν ἀνακαταλάβη τό 1261.
Ἐδῶ στό Διδυμότειχο ἐγκαθίστανται διαδοχικά ἡ αὐτοκρατορική αὐλή τοῦ Ἀνδρονίκου Γ΄ Παλαιολόγου καί τοῦ Ἰωάννου ΣΤ΄ Κατακουζηνοῦ, κατά τήν ταραγμένη περίοδο τῶν ἐμφυλίων πολέμων τοῦ α΄ ἡμίσεως του 14ου αἰῶνα. Ἐδῶ γεννιέται ὁ υἱός τοῦ πρώτου Ἰωάννης Ε΄ Παλαιολόγος ὁ Πορφυρογέννητος καί ἐδῶ στέφεται αὐτοκράτορας ὁ δεύτερος τό 1341. Ἀπό τό Διδυμότειχο ξεκινάει καί ὁ δευτερότοκος υἱός τοῦ Ἰωάννου ΣΤ΄ Κατακουζηνοῦ, Μανουήλ, γιά νά ἑδραιώση τήν ἐξουσία του στό Μωριά, πού στή συνέχεια ἐξελίσσεται στό Δεσποτάτο τοῦ Μυστρᾶ.
Στήν ἱστορία τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου τό Διδυμότειχο ἐξελίσσεται σέ ἕνα ἀπό τά σημαντικά κέντρα τοῦ ἡσυχασμοῦ. Οἱ Μονές τοῦ Παντοκράτορος Σωτῆρος Χριστοῦ καί ἡ ἄλλη τῆς Ὁδηγήτριας στό Διδυμότειχο ἀλλά καί ἡ μοναστική πολιτεία τῆς Ροδόπης ὑπερασπίσθηκαν τήν Ὀρθοδοξία ἀπό τήν δυτικόφρονη πλάνη τοῦ Βαρλαάμ καί τόν ἐπηρεασμό της ἀπό τό ἀπατηλό προσωπεῖο τοῦ σχολαστικισμοῦ. Ὁ Ἐπίσκοπος Ἱλαρίων καί ὁ Ἡγούμενος Γαβριήλ φιλοξενοῦν, κατά τήν παράδοση, τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, ὁ ὁποῖος ἐπισκέπτεται τό Διδυμότειχο μετά ἀπό πρόσκληση τοῦ ὁμόφρονος μέ αὐτόν Ἰωάννου ΣΤ΄ Κατακουζηνοῦ. Συνεχίζεται καί συμπληρώνεται ἡ ὁλοφώτεινη μακρά αὐτή σειρά τῶν διακεκριμένων Ἱεραρχῶν, ὁσίων καί βασιλέων στά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας μέ τούς μάρτυρες τῆς πίστεως, ὅπως εἶναι ὁ ὁσιομάρτυς ἅγιος Ἰάκωβος ὁ νέος, ὁ μαρτυρήσας μαζί μέ τόν Διάκονο Ἰάκωβο καί τόν Μοναχό Διονύσιο τήν 1η Νοεμβρίου τοῦ 1520 καί ὁ νέος ἱερομάρτυς Παρθένιος ὁ ἐκ Πάτμου ὁ σφαγιασθείς πρό τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ τοῦ Διδυμοτείχου τήν 5η Μαρτίου 1805. Ἀπό τίς πολλές ἀκόμα φωτεινές προσωπικότητες πού ἀνέθαλαν καί ἀνεδείχθησαν στούς στοργικούς κόλπους τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, τῆς Μητρός καί τροφοῦ τοῦ Γένους, τῆς ὁποίας τή δόξα ἀντιλαλοῦν οἱ αἰῶνες, καί πού διηκόνησαν τήν ἱστορική αὐτή καθέδρα, μποροῦμε νά μνημονεύσουμε τόν μετέπειτα προκάτοχό Σας Διονύσιο τόν Ε΄ τόν Χαριτωνίδη (1887-1891), τόν κατοπινό Γέροντα Ἡρακλείας Φιλάρετο Βαφείδη, τόν συγγραφέα τῆς τρίτομης Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, καί τόν ἀπό Ἀπολλωνιάδος ἡρωϊκό Ἰωακείμ Σιγάλα.
Ὁ λαός μας εἶναι λαός πιστός στόν Χριστό, Παναγιώτατε, καί στίς παραδόσεις τοῦ Γένους. Κρατάει ὅσα παρέλαβε ἀπό τούς προγόνους του. Ἀκολουθεῖ τά ἴχνη τῶν φωτεινῶν ἀγωνιστῶν τοῦ πνεύματος καί τῆς Πατρίδας. Παρά τίς δυσμενεῖς συγκυρίες καί εἰς πεῖσμα τῶν ἐπιρροῶν πού δέχεται, πορεύεται τήν στενή καί τεθλιμμένη ὁδό τοῦ Χριστοῦ. Ζητᾶ καί ἀναμένει τήν ἐλπίδα καί τήν παρηγοριά ἀπό τήν Ἐκκλησία του. Καί ἡ παρουσία Σας ἐδῶ σήμερα εἶναι «φωνή αὔρας λεπτῆς», πού δίνει σέ ὅλους μας τήν δύναμη νά συνεχίσουμε… Νά συνεχίσουμε νά ἀγωνιζόμεθα για ἕνα καλύτερο μέλλον, πού τά πάντα θά πλημμυρίζουν ἀπό το Φῶς τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἀναστάσεως.
Δοξολογοῦμε τό ὄνομα τοῦ ἐν Τριάδι ὑμνολογουμένου Θεοῦ καί Σᾶς καταθέτουμε τήν εὐγνωμοσύνη μας, πλειοδοτοῦντες σέ αἰσθήματα εὐλαβείας ὡς τέκνα φωτόμορφα τῆς Ἐκκλησίας, πρός τόν πνευματικό τους Πατέρα καί γονυκλινεῖς ἀπευθύνουμε τήν δέησή μας πρός τόν μόνο ἀληθινό Θεό καί ὅν ἀπέστειλε Ἰησοῦν Χριστόν, ὅπως «πολυχρόνιον ποιῆσαι Κύριος ὁ Θεός τόν Παναγιώτατον καί Θειότατον αὐθέντην ἡμῶν καί Δεσπότην, τόν Οἰκουμενικόν ἡμῶν Πατριάρχην, Κύριον, Κύριον Βαρθολομαῖον, διαφυλάττων Αὐτόν εἰς πολλά ἔτη».

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ. Η απύθμενη σχιζοφρένεια του Ελληνοχριστιανισμού

Δεν θα έπρεπε να εξηγηθεί ούτε το ποιος ήταν ο Αριστοτέλης, ούτε και τι κληροδότησε στην οικουμένη των ανθρώπων – αν και στην χώρα των Ρωμιών χρειάζεται λόγω της αγραμματοσύνης και της αμορφωσιάς  που τους μαστίζουν.

 Όπως θα έπρεπε να τονιστεί ότι ο άγιος Δημήτριος ήταν ένας καθυστερημένος θρησκόληπτος στρατιώτης του Ρωμαϊκού στρατού.

  Ο πρώτος έγραψε δεκάδες βιβλία για δεκάδες διαφορετικά επιστημονικά θέματα – και μάλιστα για πρώτη φορά παγκοσμίως – ενώ ο δεύτερος ζήτημα είναι αν ήξερε να γράψει το όνομά του. 

  Ήξερε όμως να κάνει τον σταυρό του και να λέει το κυριελέησον.

  Ονόμασαν λοιπόν το πανεπιστήμιο Αριστοτέλειο και βάλανε για λογότυπό του τον δεισιδαίμονα Δημητράκη, η θρησκεία του οποίου μισεί τις επιστήμες, τις οποίες με λύσσα καταπολέμησε, για διάστημα μιάμισης χιλιετίας, κλείνοντας στην φυλακή ακόμα και παπάδες, οι οποίοι τόλμησαν να..
τις διδάξουν (Καΐρης).
  Δεν θα καταθέσω εδώ σχετικά ντοκουμέντα, διότι η παρούσα ιστοσελίδα βρίθει  τοιούτων.

Για το γελοίο αυτό ζήτημα διαβάζουμε από http://www.greatlie.com/anazitiseis/e … timio-thessalonikis-.html

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ή ΑΓΙΟΔΗΜΗΤΡΙΟ

ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ;

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

Εδώ  και δεκαετίες στην σφραγίδα, στα έγγραφα, πιστοποιητικά σπουδών, πτυχία, περγαμηνές κλπ, αντί   του θεμελιωτή του ορθολογισμού  ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ, που η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα τιμά, υπάρχει η εικόνα ενός θρησκευτικού συμβόλου του Χριστιανισμού, του Άγιου Δημήτρη.

Αυτό αποτελούσε και αποτελεί προσβολή των θρησκευτικών ελευθεριών, τώρα μάλιστα που από τις ταυτότητες και τους σχολικούς τίτλους απαλείφεται η οποιαδήποτε ένδειξη θρησκεύματος.

Πως είναι δυνατόν σε πανεπιστημιακό έγγραφο, στο χώρο της ακαδημαϊκής ελευθερίας, να έχουν θέση θρησκευτικά σύμβολα;

 Τι άραγε ήθελαν να πουν αυτοί  που αντικατέστησαν την εικόνα του
Αριστοτέλη με αυτήν ενός Άγιου του Χριστιανισμού;

 Μήπως ότι όλοι, φοιτητές, απόφοιτοι, διδακτικό προσωπικό και υπάλληλοι  του ΑΠΘ ήταν, είναι και θα είναι χριστιανοί;

 Από που άντλησαν αυτό το δικαίωμα;

 Μήπως το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης είναι εκκλησιαστικό πανεπιστήμιο;

 Δεν αποτελεί χώρο πνευματικής ελευθερίας, πέραν της πολιτικής ελευθερίας που εγγυώνται το Σύνταγμα της Ελλάδας και οι σχετικοί διεθνείς νόμοι;


Απαιτούμε λοιπόν την αφαίρεση οποιονδήποτε θρησκευτικών συμβόλων από τον χώρο του ΑΠΘ και την επαναφορά της εικόνας του Αριστοτέλη και επανέκδοση των πτυχίων με  την εικόνα του Αριστοτέλη  !!!

Ίδιας φύσεως πρόβλημα, δηλαδή προσβολής των θρησκευτικών αλλά και ακαδημαϊκών ελευθεριών, αποτελεί και η ανάρτηση σε αίθουσες διδασκαλίας, αμφιθέατρα, εργαστήρια και στα γραφεία του πανεπιστημίου Χριστιανικών εικόνων. Πρέπει και αυτές να αποσυρθούν από τον χώρο του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης για τον ίδιο λόγο.Η παραμονή των θρησκευτικών συμβόλων στο χώρο του πανεπιστημίου δίνει εικόνα κράτους κάθε άλλο παρά σύγχρονου και κοσμικού-δημοκρατικού. Πολίτες, φοιτητές, απόφοιτοι και διδακτικό προσωπικό του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ http://wwwaristofanis.blogspot.gr
………………………………..
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ή ΑΓΙΟΔΗΜΗΤΡΙΟ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ;

Δημοσιεύθηκε από lykofron 

  Το Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης ιδρύθηκε το 1925 και αφιερώθηκε στο θεμελιωτή του ορθολογισμού Αριστοτέλη, του πολυγραφότατου αυτού έλληνα Φιλοσόφου, ο οποίος υπήρξε διδάσκαλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

 Από το έργο του μικρό μόνον μέρος διασώθηκε από την καταστροφική μανία των φανατικών χριστιανών του Μεσαίωνα. Η συμβολή του Αριστοτέλη στην πνευματική εξέλιξη της ανθρωπότητας είναι αναμφισβήτητη και δικαιολογημένα η δημοκρατική ελληνική κοινωνία εκείνης της εποχής (1925) του αφιέρωσε το πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, στην περιοχή της οποίας δίδαξε κατά πολύ μεγάλο μέρος της ζωής του.


 Συνέπεια αυτού ήταν και η εικόνα αυτού του μεγάλου Έλληνα φιλοσόφου να αποτελεί το κεντρικό σύμβολο αυτού του πανεπιστημίου όπως στα πτυχία που απονέμονται, στην σφραγίδα του πανεπιστημίου κλπ και αυτό έπραξαν όταν λειτούργησε αυτό το πανεπιστήμιο γιατί αυτά λέγει η λογική, θεμελιωτής της οποίας υπήρξε ο Αριστοτέλης.

 Όμως κάποιοι, μεσαιωνικής αντιλήψεως φανατικοί χριστιανοί, αντικατέστησαν την εικόνα του Αριστοτέλη με την εικόνα του «αγίου» Δημητρίου, ίσως με το σκεπτικό ότι ο εν λόγω «άγιος» έδρασε κι αυτός στη Θεσσαλονίκη.

 Αυτό όμως δεν αποτελεί κριτήριο γι’ αυτήν την αλλαγή! Γιατί ένα πανεπιστήμιο, αφιερωμένο στον διεθνώς αναγνωρισμένο πανεπιστήμονα Αριστοτέλη, θα έπρεπε να έχει την εικόνα του Αριστοτέλη και όχι το σύμβολο ενός «αγίου» γιατί η χρήση θρησκευτικών συμβόλων στα δημόσια έγγραφα δημιουργούν διεθνώς δικαιολογημένα την εντύπωση ότι η Ελλάδα είναι θεοκρατικό κράτος και όχι δημοκρατικό. Αλλά μήπως αυτό είναι η αλήθεια; Μήπως η σύγχρονη Ελλάδα είναι στην πραγματικότητα ένα θεοκρατικό κράτος;

Ο ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ προκύπτει από πολλές άλλες εκδηλώσεις του π.χ.

 1) η τοποθέτηση της εικόνας του Ιησού πίσω από την έδρα των δικαστών στα δικαστήρια, στις αίθουσες διδασκαλίας των πανεπιστημίων, στα λεωφορεία αστικών κλπ συγκοινωνιών κλπ.

 Μήπως αυτό σημαίνει ότι και οι δημόσιοι αυτοί χώροι είναι χριστιανικοί ναοί; Αυτό αποτελεί ένα από τα πολλά συνεπακόλουθα του μη διαχωρισμού κράτους και εκκλησίας!

2) το 1997 άγνωστοι αλλά γνωστής προελεύσεως σύγχρονοι ταλιμπάμ (προφανώς χριστιανοί) κατέστρεψαν τον βωμό του Διονύσου στον Διόνυσο και το Ελληνικό κράτος ανέλαβε να τον επισκευάσει.


 Στήθηκαν ικριώματα ο βωμός διαλύθηκε δήθεν για να τον αποκαταστήσουν και έκτοτε μέχρι σήμερα, 7 χρόνια μετά την καταστροφή, ο βωμός είναι διαλυμένος και τα ικριώματα σκουριασμένα και ο περίβολος γεμάτος σκουπίδια!

 Η καταστροφή του Βωμού του Διονύσου είχε και συνέχεια και μάλιστα από την τότε κυβέρνηση (2002):

 α)στην ακρόπολη των Αθηνών ο Ναός της απτέρου νίκης διαλύθηκε δήθεν για να επιδιορθωθεί αλλά μένει ακόμα και σήμερα διαλυμένος με ικριώματα στην θέση του ναού (όπως έγινε και με το βωμό του Διονύσου) χωρίς καμία αποκατάσταση

 β)Το ίδιο έγινε και με την βορινή πλευρά του Παρθενώνος που επίσης διαλύθηκε και παραμένει ακόμα διαλυμένη με τα ικριώματα στην θέση του (όπως έγινε και με το βωμό του Διονύσου) χωρίς μέχρι σήμερα καμιά αποκατάσταση . Δεν θα πρέπει να μας εκπλήξει το γεγονός ότι μετά πέντε χρόνια οι ναοί αυτοί θα παραμένουν διαλυμένοι και τα ικριώματα θα έχουν σκουριάσει από την πολυκαιρία!

 3) για να λειτουργήσει ένα τέμενος άλλης θρησκείας (π.χ. της ελληνικής) απαιτείται η βάσει νόμου του δικτάτορα Μεταξά πρόβλεψη της έγκρισης από την αρχιεπισκοπή Αθηνών (δηλαδή την ορθοδοξία)!!! Τέτοια όμως έγκριση ποτέ δεν δίδεται με δικαιολογίες που θυμίζουν φασιστικές μεθοδεύσεις (π.χ. για λόγους δημοσίας τάξεως …. )


 Η ορθοδοξία εδώ στην Ελλάδα δείχνει μια σκληρή θεοκρατική αντίληψη την οποία επιβάλει εύκολα στους πολιτικούς μας με το φόβο των ψήφων της οι οποίοι στην πραγματικότητα δεν ξεπερνούν το 10% πράγμα που οι πολιτικοί μας αγνοούν.

 Όμως τόσο οι πολιτικοί μας όσο και η ηγεσία της ορθοδοξίας δεν έχουν αντιληφθεί ότι η κοινωνία εξελίσσεται ο λαός ξυπνάει αργά μεν αλλά σταθερά και δεν είναι δυνατόν αυτό το θεοκρατικό κατεστημένο να επιζήσει για πολύ.
 Ευτυχώς για μας τους Έλληνες, ελάχιστοι από την ηγεσία της ορθοδοξίας το έχουν αντιληφθεί αυτό (π.χ. ο δεσπότης Ιωαννίνων).

 Εύχομαι να μην εισακουστούν οι συμβουλές του και να μείνουν «φωνή βοώντος εν τη ερήμω…» γιατί έτσι η ανατροπή του θεοκρατικού κατεστημένου, όταν γίνει, θα είναι «θερμή» και οι χρυσοφόροι αρχιερείς θα τα χάσουν όλα….

 Δεν πρέπει οι χρυσοφόροι «αρχιερείς» της ορθοδοξίας να κατανοήσουν τα μηνύματα των καιρών (όπως γίνεται με την καθολική εκκλησία) γιατί έτσι η πτώση τους δεν θα είναι «βελούδινη» όπως θα γίνει σύντομα και με την καθολική εκκλησία κλπΗ αλαζονεία της ορθοδοξίας προκύπτεί και από άλλα γεγονότα π.χ. την διεκδίκηση από την μονή Βατοπεδίου 27.000 στρεμμάτων από τους αγρότες της περιοχής, την διεκδίκηση από την μονή που βρίσκεται κοντά στο Λιτόχωρο χιλιάδων στρεμμάτων βοσκοτόπων κλπ. 

Θέλει δηλαδή η ορθοδοξία την τεράστια εκκλησιαστική περιουσία της να την κάνει ακόμα μεγαλύτερη!!

 Σχετικά με την ορθοδοξία σας συνιστώ να διαβάσετε τα εξής βιβλία α) το βιβλίο του Γ. Καρανικόλα με τίτλο «ΡΑΣΟΦΟΡΟΙ, Η ΣΥΜΦΟΡΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ» έκδοση «Θουκυδίδης» β) το βιβλίο του Αθ. Τσέλιου με τίτλο «ΚΑΤΑ ΡΑΣΟΦΟΡΩΝ» έκδοση «Μ. Βερρέτας» γ) το βιβλίο του Στ. Μιχόπουλου με τίτλο «ΒΥΖΑΝΤΙΟ, Αυτοκράτορες, Κλήρος και ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ» έκδοση «ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ» δ) το βιβλίο του KARLHEINZ DESCHNER με τίτλο «H ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ» έκδοση «ΚΑΚΤΟΣ» ε) το βιβλίο του Βλάση Ρασσιά με τίτλο «ΕΙΣ ΕΔΑΦΟΣ ΦΕΡΕΙΝ….» έκδοση «ΑΝΟΙΚΤΗ ΠΟΛΗ» στ) το βιβλίο του Αδ. Γεωργιάδη με τίτλο «ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΣΤΗ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ, Ο ΜΥΘΟΣ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ» έκδοση «ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ» (το βιβλίο αυτό αποτελεί απάντηση σ’ αυτούς που διαδίδουν διεθνώς ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ομοφιλόφυλοι). Επίσης το βιβλίο αυτό του Γεωργιάδη έχει εκδοθεί και στη αγγλική γλώσσα και πρέπει να διαδοθεί και στους μη ελληνόφωνους του εξωτερικού.

http://athriskos.gr/?p=2186