Του Θοδωρή Καλούδη
Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος (ΔΙΣ) σε εγκύκλιο που έστειλε σε όλες τις ιερές Μητροπόλεις της χώρας ενημερώνει τους πολίτες για τις συνέπειες που θα έχουν όσοι επιλέγουν την αποτέφρωση του σώματός τους μετά το θάνατό τους.
Και ποιές είναι αυτές οι συνέπειες;
Να μην τελείται νεκρώσιμη ακολουθία και μνημόσυνο σε όσους αποδεδειγμένως και οικειοθελώς δήλωσαν την επιθυμία για καύση του σώματός τους. Η Σύνοδος προσθέτει στην εγκύκλιο ότι είναι στην διακριτική ευχέρεια οικείου μητροπολίτου η τέλεση απλώς… τρισαγίου.
Και ποιά είναι η αιτιολογία αυτής της απόφασης;
Σύμφωνα με τη σχετική εγκύκλιο της ΔΙΣ, ” η Εκκλησία δεν δέχεται για τα μέλη της την αποτέφρωση του σώματος”. Γιατί “η αποτέφρωση του σώματος δεν είναι σύμφωνη προς την πράξη και παράδοση της Εκκλησίας για θεολογικούς, κανονικούς και ανθρωπολογικούς λόγους”.
Με όλο το σεβασμό προς τη ΔΙΣ και προς τον Αρχιεπίσκοπο που εκτιμώ βαθύτατα, δεν αντιλαμβάνομαι την αστυνομικού χαρακτήρα απόφαση της Εκκλησίας να μη επιτρέπει στους πιστούς της να επιλέγουν ελεύθερα τον τρόπο διαχείρισης του νεκρού σώματος τους. Γιατί δηλαδή όταν χώνουν κάποιο νεκρό σώμα στο χώμα, τροφή στα σκουλήκια είναι πιό “Ορθόδοξο”, πιό “σεβάσμιο” και πιό “κανονικό” από το να το καίνε και να παραδίδουν την τέφρα του στους οικείους του, να την κρατήσουν σπίτι, να τη σκορπίζουν στη θάλασσα ή στη ρεματιά του χωριού του;Γιατί διαχωρίζονται οι Χριστιανοί σε ευλογημένους, μισοευλογημένους (στην περίπτωση του απλού τρισάγιου) και αποδιοπομπαίους; Γιατί δίνεται η εντύπωση μιας ανελεύθερης και καταπιεστικής Εκκλησίας σε μια Θρησκεία που εδραιώθηκε κόντρα στην καταπίεση και τις απάνθρωπες διώξεις των αντιπάλων της;
Τι ζόρι τραβάνε οι ´Αγιοι πατέρες για το πως αντιλαμβάνεται κάποιος Χριστιανός τη μετά θάνατον “ζωή”; Η “ανάσταση νεκρών” αφορά μόνο τους θαμένους και όχι τους αποτεφρωμένους; Προϋποθέτει ύπαρξη οστών και όχι τέφρας; Και αν υποθέσουμε πως είναι έτσι, σκέφτηκε η Ιερά Σύνοδος ότι κάποιος μπορεί να μη θέλει να αναστηθεί;
´Ασε που η Εκκλησία καθιερώνει και ανακριτικού χαρακτήρα διαδικασίες για τους … νεκρούς πιστούς της, αφου ορίζει ότι “για να αποφευχθεί οποιαδήποτε, θεολογική, κανονική, ανθρωπολογική” παρεξήγηση επί του θέματος, απαραίτητη είναι “η διακρίβωση της οικείας βουλήσεως του κεκοιμημένου και όχι η βούληση ή η δήλωση των οικείων του”. Δηλαδή αν ο μακαρίτης είχε εκφράσει προφορικά τη βούλησή του να καεί στη γυναίκα του και τα παιδιά του και δεν πρόλαβε να αφήσει ατον παππά της ενορίας του σχετικό έγγραφο αίτημα, πως θα διακριβωθεί η “οικεία βούλησή” του; Με προσωρινή νεκρανάσταση;
Η κοινωνία έχει σοβαρά προβλήματα και σε πολλές περιπτώσεις η Αρχιεπισκοπή Αθηνών και άλλοι εκκλησιαστικοί φορείς στάθηκαν με ταχύτητα και αποτελεσματικότητα δίπλα στους πονεμένους – ενέργειες που δείχνουν αντανακλαστικά σύγχρονου θρησκευτικού οργανισμού. Φαίνεται όμως πως στην Διαρκή Ιερά Σύνοδο κυριαρχούν τα ραμολί και κάποιοι σκληροπυρηνικοί τύποι που ζουν στο Μεσαίωνα.
