Ο Δ. Χορν διαβάζει Κ. Π. Καβάφη

Ο Δ. Χορν διαβάζει Κ. Π. Καβάφη

Χειρόγραφο του Κ. Π. Καβάφη με το ποίημά του "Η δόξα των Πτολεμαίων" (1912).

Η Πόλις

Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.

Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.

Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·

κι είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμμένη.

Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.

Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω

ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,

που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δεν θα 'βρεις άλλες θάλασσες.

Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς

τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·

και μέσ' στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.

Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—

δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.

Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ

στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.

ΑΚΟΥΣΤΕ το ΕΔΩ.

Η ταξιδιωτική λογοτεχνία του Γιώργου Βέη

Έντυπη Έκδοση Βιβλιοθήκη, Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011 Αγαπημένοι τόποι και τοπία
Από τον Κώστα Γ. Παπαγεωργίου
Γιώργος Βέης
Μανχάταν - Μπανγκόκ
Μαρτυρίες, μεταβάσεις
εκδόσεις Κέδρος, σ. 232, ευρώ 15
Ο ποιητής Γιώργος Βέης είναι ο συστηματικότερος και σημαντικότερος συγγραφέας βιβλίων ταξιδιωτικής λογοτεχνίας τα τελευταία δώδεκα χρόνια· από το 1999, οπότε και εξέδωσε το Ασία, Ασία, έως σήμερα. Θα τολμούσα μάλιστα να προσθέσω ότι δεν είναι ένας απλός συνεχιστής του είδους -όπως αυτό καλλιεργήθηκε από τον Καζαντζάκη, τον Παπαντωνίου, τον Ουράνη, τον Βενέζη, τον Θεοτοκά, τον Ι. Μ. Παναγιωτόπουλο, τον Κόντογλου, τον Μυριβήλη και τόσους άλλους- αλλά ένας ανανεωτής του, εκμεταλλευόμενος και καλλιεργώντας όλες τις επιμέρους γνωρισματικές-χαρακτηριστικές εκδοχές του: την ταξιδιωτική αφήγηση, την προσωπική ημερολογιακή αποτύπωση εντυπώσεων, σκέψεων και συναισθημάτων, την αυτοβιογραφία, τη γεωγραφική και ιστορική προσέγγιση και την εξομολόγηση. Κι αυτό, επειδή ο Γιώργος Βέης δεν υπήρξε ένας απλός επισκέπτης των τόπων στους οποίους αναφέρεται, αλλά, ζώντας σ' αυτούς επί σειρά ετών, με την ιδιότητα του διπλωμάτη, μπόρεσε να διεισδύσει στα βάθη της ιστορίας τους, να συνδυάσει επαγωγικά το παρελθόν με το παρόν τους και να καταλήξει σε σκέψεις, ειδικά και γενικά συμπεράσματα ενδεικτικά της ιστορικής αίσθησης που τον χαρακτηρίζει.
Γράφοντας πριν από λίγα χρόνια για την ποιητική συλλογή του Ν, όπως νοσταλγία, σημείωνα ότι η «αποδημητικότητα» μοιάζει να έχει γίνει κάτι σαν δεύτερη φύση του. Οτι η αποδημητικότητα, άρα και νοσταλγία, τον στρέφουν και, κατά κύματα, τον ωθούν σε αναπαραστάσεις μιας άλλης πραγματικότητας, διαφορετικών πνευματικών και εικαστικών προτύπων και, γενικά, ενός άλλου τρόπου ζωής, όπως τον γνώρισε και τον βίωσε στη μακρόχρονη διαβίωσή του σε τόπους της Απω Ανατολής. Πράγμα που κάνει, έχοντας προηγουμένως με εμπιστοσύνη αφεθεί, χωρίς φοβίες και προκαταλήψεις, στη γοητεία του διαφορετικού, όπως εύκολα προκύπτει και από την ανάγνωση του περί ου ο λόγος βιβλίου. Το οποίο αποτελεί ακόμη έναν καρπό ενός εξακολουθητικά φυγόκεντρου βίου· μία ακόμα αποζημίωση, θα πρόσθετα, των περιφορών του συγγραφέα γύρω από τον άξονα της ακόρεστης ταξιδιωτικής του επιθυμίας.
Ο Γιώργος Βέης, εξακολουθητικά περιπλανώμενος σε αγαπημένους του τόπους, τοπία και πόλεις, αφήνεται να χαθεί όπως θα χανόταν σε ένα άγνωστο δάσος. Ο,τι υποπίπτει στην αντίληψή του και στις αισθήσεις του, το καταγράφει έτσι, που ο λόγος του παίρνει τη χροιά της προσωπικής εξομολόγησης. Μιλώντας γι' αυτό εκφράζει τον βαθύτερο εαυτό του· θα έλεγε κανείς ότι ταυτίζεται με ό,τι βλέπει και τον κινητοποιεί εκφραστικά, ότι μιλώντας γι' αυτό διακατέχεται από μια διάθεση ερωτική, ενώ ταυτόχρονα υφίσταται έναν πνευματικό ερεθισμό, μια συγκίνηση διανοητική. Η εντύπωση και η διάθεση για περιγραφή εκφράζονται ως προβολή του εσωτερικού του κόσμου επάνω στον εξωτερικό. Παίρνουν την έκφραση της εσωτερικής του διάθεσης. Εκείνο που αναζητεί υπάρχει πέρα απ' αυτό που βλέπει, πέρα από το αντικείμενο, το πρόσωπο ή την κατάσταση, που, στο τέλος, μεταμορφώνονται σε εσωτερική πραγματικότητα (Στ. Ξεφλούδας).
Τα συνεχή ταξίδια συμβάλλουν, εν τέλει, στην κατάκτηση βαθμίδων αυτογνωσίας του ταξιδευτή. Ο εαυτός του ταξιδιώτη φωτίζεται από την κατανόηση και την κατάκτηση του άλλου, του διαφορετικού. Ο,τι αποσπά και κινεί την προσοχή του, ύστερα από μία εσωτερική διαδικασία, μετατρέπεται σε έναυσμα για καταβυθίσεις αυτογνωσιακού ενδιαφέροντος. Παράλληλα, θα έλεγε κανείς ότι στις διαρκείς μετακινήσεις, στην ηδονόπαθη προσπάθειά του να οικειωθεί το αλλότριο, το διαφορετικό, τον στέργουν φωνές συγγραφέων και φιλοσόφων που, με τον δικό τους τρόπο, από τη δική του σκοπιά ο καθένας, μίλησαν για τους τόπους που τώρα κινητοποιούν, με ποικίλους τρόπους, κι αυτόν. Για τόπους τους οποίους επισκέπτεται και γνωρίζει όχι ως απλός ταξιδιώτης-επισκέπτης, αλλά ως ερευνητής του υπεδάφους της αφείδωλα εκτεθειμένης μπροστά στα μάτια του σαγηνευτικής πραγματικότητας.
Εχοντας ζήσει στο Πεκίνο (1991-1995) και στο Χονγκ Κονγκ (2000-2004), μπόρεσε να εγκολπωθεί στην πράξη «το απώτερο νόημα καίριων δηλώσεων και ειδοποιών συνδηλώσεων της σινικής συμπεριφοράς»· να διεισδύσει με κατανόηση και εμβρίθεια σε ζητήματα κοινωνικής πολιτικής και πνευματικής ιδιομορφίας, να κατανοήσει και να καταδείξει τις προφανείς και τις υπολανθάνουσες ποιότητες-ιδιαιτερότητες του σινικού φαινομένου. Κι όλ' αυτά, χωρίς να απεμπολήσει την ταυτότητα του σκεπτόμενου Ευρωπαίου, συνδέοντας Ανατολή και Δύση, βρίσκοντας, αισθανόμενος μάλλον, την «πληρότητα της νιτσεϊκής σκέψης» να αποκτά μέσα του μιαν έντονη ινδονησιακή απόχρωση.
Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, που έχει τον χαρακτηριστικό τίτλο Το τοπίο ως παιδαγωγός, το ταξίδι ως αισθητική, αναφέρεται στο Μανχάταν, όπου έζησε ανάμεσα στα 1983 και στα 1989 και που ξαναεπισκέφτηκε, για επαγγελματικούς λόγους, το 2009. Αρα οι μνήμες, στην προκειμένη περίπτωση, είναι παλιές, αλλά και πρόσφατες. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι τα κείμενα εδώ, τουλάχιστον στην πλειονότητά τους, μοιάζουν με ημερολογιακές εγγραφές και, σαν τέτοια, άπτονται της συγγραφικής-ποιητικής πορείας του συγγραφέα, ο οποίος, με μια διάθεση σχεδόν εξομολογητική, οδηγεί τον αναγνώστη στο ποιητικό του εργαστήρι, αποκαλύπτοντάς του τρόπους μεταποίησης εντυπώσεων και σκέψεων εξωτερικής προέλευσης σε εσωτερικά βιώματα· σε προποιητικό υλικό. Μιλάει για συναντήσεις του με αγαπημένους του συγγραφείς, όπως ο Κάλλας και ο Μπόρχες, για εκ του σύνεγγυς γνωριμίες του με το έργο σημαντικών δημιουργών, όπως ο Αντι Γουόρχολ, ο Φρανκ Στέλλα κ.ά. Περιγράφει τρόπους με τους οποίους μυήθηκε στην εντοπιότητα, στην ιθαγένεια που τίμησαν συγγραφείς, όπως ο Γουίτμαν και ο Φιτζέραλντ, κατορθώνοντας, σαν από μία ενδιάθετη δύναμη βοηθημένος, να αντισταθεί στην τύρβη των γεγονότων και, κυρίως, στη φθορά που κάθε ημερολόγιο γραφείου υπαινίσσεται καθημερινά, προκειμένου να διατηρήσει απρόσβλητη, από εξωτερικούς παράγοντες, τη σχέση που τον συνδέει, ως παρατηρητή της πραγματικότητας, με μια συγκεκριμένη, κάθε φορά, απόχρωσή της. Με αποτέλεσμα οι περιγραφές του, οι αφηγήσεις του, να διατηρούν ακέραιο το πρώτο, το καταλυτικό εκείνο ξάφνιασμα του παρθενικού βλέμματος. Για να μπορεί, εν τέλει, να πολλαπλασιάζει ακαταπαύστως τις εικόνες που συγκράτησε και να τις καθιστά πηγές σημαντικών κειμένων, όπως είναι αυτά που συγκροτούν το παρόν βιβλίο του.

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ...ο Μέγιστος.Για να μη ξεχναμε..

Παλαμάς Ο Κωστής Παλαμάς, ο νεώτερος εθνικός μας βάρδος, γεννήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 1859 στην Πάτρα, από γονείς Μεσολογγίτες. Η  οικογένειά του έχει να επιδείξει πολλούς αγωνιστές, κληρικούς και  διδασκάλους του Γένους, μεταξύ των οποίων και τον Γρηγόριο Παλαμά. Προπάππος του ήταν  ο Παναγιώτης Παλαμάς, ιδρυτής  της ονομαστής Παλαμαίας Σχολής στο Μεσολόγγι, στην  οποία δίδασκε. Σε ηλικία 15-16 ετών  ο Κωστής είχε ήδη χάσει τους  γονείς του και φιλοξενήθηκε α πό τότε στη γενέθλια πόλη του πατέρα του, το Μεσολόγγι. Η πληγωμένη ευαισθησία του τον  έκανε κλειστό και αυτοσυγκεντρωμένο.  Έβρισκε παρηγοριά στο γράψιμο στίχων και μάλιστα, με μια πρώιμη επίδοση, από την ηλικία των εννέα ετών. Στην ποιητική συλλογή του «Τα τραγούδια της πατρίδας μου» κ αταχωρίσθηκε ένα μικρό ποίημα. Ο ποιητής αναφέρει τι ένιωσε  όταν αντίκρισε τη νεκρή μητέρα του, σε ηλικία μόλις πέντε ετών. Το ποίημα έχει τον τίτλο «Η υστερνή ματιά της»: «Όταν η δόλια μάνα μου / τον κόσμο παρατούσε, / με πήγαν  κι εγονάτισα / μικρό, πουλί, μπροστά της, την τελευταία της  πνοή / ο Χάρος ερροφούσε...» Ένα  άλλο θλιβερό γεγονός που  βύθισε σε βαθιά θλίψη τον Παλαμά  ήταν ο θάνατος  του πολύκλαυστου αγαπημένου  του αγοριού, του Άλκη. Όσες ημέρες βρισκόταν στον «Ευαγγελισμό»  κοντά στο άρρωστο παιδί του, που λέγεται ότι είχε όγκο στο κεφάλι, τόση  ήταν η οδύνη του, που ο Χίος ποιητής Λάμπρος Πορφύρας, φιλολογικό ψευδώνυμο του Δημητρίου Σύψωμου, έγραφε σε επιστολές του στον Κώστα Χατζόπουλο που βρισκόταν στη Φινλανδία: «Σπεύσον, χάνομεν τον Παλαμάν». Η βαθιά οδύνη του για τον θάνατο του Άλκη υπήρξεν ίσως η αιτία που έγραψε το αριστούργημά του, «Ο Τάφος», (1898). Ο Παλαμάς συνέθεσε τον θρήνο του από τις 24 Φεβρουαρίου ως τις 9 Μαρτίου  1898, «έναν σταλακτίτη με τα δάκρυα της ψυχής του τα κρυφοσταλάζοντα μέσα του... Η φιλοσοφία της λύπης εκράτησε τα δάκρυα για να τα χύση εις λάμποντας στίχους». Ήταν τόση η απήχηση από το μουσικό άλγος του θρήνου, ώστε το βιβλίο ξανατυπώθηκε άλλες τρεις φορές και μεταφράστηκε  στα αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά. Ο Κωστής Παλαμάς τελείωσε το Δημοτικό και το Γυμνάσιο στο Μεσολόγγι και το 1875 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά η δίψα του για τα γράμματα και την ποίηση δεν τον άφησε να τελειώσει τις σπουδές του. Εγκατέλειψε τελικώς τη Θέμιδα, για να υπηρετήσει τις Μούσες. Συνεργάστηκε με εφημερίδες και περιοδικά και από το 1886 άρχισε να εκδίδει τους στίχους του σε βιβλία. Στις 27 Δεκεμβρίου 1887, παντρεύτηκε τη Μαρία Βάλβη, γόνο πολιτικής οικογένειας του Μεσολογγίου, που έχει επίσης να επιδείξει πολλούς αγωνιστές (Γιάννης Βάλβης κ.λπ.). Απέκτησαν τρία παιδιά: τον Λέανδρο, τη Ναυσικά και τον Άλκη. Γραμματεύς του Πανεπιστημίου Στις 15 Οκτωβρίου 1897, ο Παλαμάς διορίστηκε από τον τότε υπουργό Παιδείας Ανδρέα Παναγιωτόπουλο, γραμματεύς του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο διορισμός του υπαγορεύθηκε από διάθεση τιμητική προς έναν ποιητή που κέρδιζε συνεχώς μεγαλύτερη θέση στον ελληνικό Παρνασσό. Γι’ αυτό και οι εφημερίδες του καιρού («Εστία», «Άστυ», «Ακρόπολις»), επήνεσαν ζωηρότατα την υπουργική απόφαση, βρίσκοντας την ευκαιρία να εγκωμιάσουν τον ποιητή. Λέγεται ότι, όταν ο Παλαμάς παρουσιάστηκε να αναλάβει υπηρεσία, ο τότε πρύτανης του Πανεπιστημίου, κ. Αλ. Κρασσάς του είπε: «Ελπίζω, κύριε Παλαμά, τώρα που έχετε μια αξιοπρεπή θέση, ότι θα παύσετε... να γράφετε ποιήματα». Ευτυχώς, η ελπίδα διαψεύστηκε και η ελληνική τέχνη κέρδισε μια κορυφαία ποιητική φυσιογνωμία. Αργότερα, το 1911, η Σύγκλητος, εξαίροντας το έργο του και τις πολύτιμες υπηρεσίες του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αποφάσισε να ανανεώσει τη θητεία του και στο σημείο αυτό σημειώνουμε ότι αναφέρεται πλέον ως γενικός γραμματεύς. Το 1923, προάγεται ομόφωνα από τη Σύγκλητο «εις τον βαθμόν Υπουργικού Διευθυντού Πρώτης Τάξεως»4. Πάμπολλα είναι τα έγγραφα που συνέταξεν ο Παλαμάς κατά την τριαντάχρονη θητεία του στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ορισμένα από αυτά σώζονται στο Ιστορικό Αρχείο του ιδρύματος, σε χειρόγραφη ή δακτυλόγραφη μορφή και αποτελούν δείγμα της υπαλληλικής του ευσυνειδησίας. Το 1926, ο Παλαμάς υποβάλλει αίτηση για αποχώρηση από τη θέση του γενικού γραμματέα του Πανεπιστημίου, χωρίς όμως αυτή να γίνει αποδεκτή από τη Σύγκλητο. Το 1928, ο ποιητής, κουρασμένος από τα χρόνια και το τιτάνιο συγγραφικό έργο του, αλλά και την κοπιώδη επιστασία της διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών, επανέρχεται στο αίτημά του. Τότε, στη συνεδρίαση της Συγκλήτου της 1/3/1928, ο πρύτανης Νικόλαος Αλιβιζάτος ανακοίνωσε την αποδοχή της παραίτησής του και διάβασε την επιστολή με την οποία ο ποιητής ευχαριστούσε το Πανεπιστήμιο Αθηνών γιατί τον βοήθησε να αντεπεξέλθει στις βιοτικές ανάγκες του και να επιδοθεί παράλληλα στην ποίηση. Το ποιητικό έργο του τιμήθηκε με πλήθος αριστείων και τιμητικών διακρίσεων και ο Ρομαίν Ρολάν δήλωσε ότι ο Παλαμάς «είναι ο μεγαλύτερος σύγχρονος ποιητής της Ευρώπης». Γόνιμος και πολύπλευρος ο Παλαμάς, ανησυχεί για όλα τα προβλήματα που βασανίζουν την ανθρώπινη σκέψη. Καμιά «σχολή» και καμιά τεχνοτροπία δεν θα μπορούσε να τον διεκδικήσει. Θα μπορούσε σεμνυνόμενος να πει: «Η ποίησή μου είμαι εγώ». Παρνασσισμός και ρομαντισμός Ξεκίνησε με άμετρο θαυμασμό για τους Παράσχους, τους Σούτσους και τους άλλους ρομαντικούς της καθαρεύουσας, για να στραφεί, από τα πρώτα κιόλας βήματα, προς τη δημοτική και τα διδάγματα του Νικολάου Πολίτη, να δεχθεί αργότερα το κήρυγμα του Ψυχάρη και ν’ αναπτυχθεί σε προσωπικότητα πρώτου μεγέθους, συνδυάζοντας τη λόγια φαναριώτικη με τη δημοτική παράδοση κι αντλώντας από τους Αρχαίους και το Βυζάντιο, από το δημοτικό τραγούδι και τον Βαλαωρίτη και ταυτόχρονα από την ξένη λογοτεχνία και τη διανόηση, ιδίως από τη γαλλική ποίηση, από τον παρνασσισμό και τον ρομαντισμό ως τον συμβολισμό της πρώτης περιόδου. Και κατάφερε να τ’ αφομοιώσει όλα και να δημιουργήσει πολύτιμο έργο, με χαρακτήρα έντονα προσωπικό και εθνικό, απ’ όπου περνάει με αρραγή συνοχή και συνέχεια ολόκληρος ο ελληνισμός, ο αρχαίος, ο βυζαντινός και ο νεώτερος, ενώ απ’ την άλλη μεριά ακούγονται να σαλεύουν τα ρεύματα και τα μηνύματα της Ευρώπης5. Η ποίηση του Παλαμά είναι ένας ποταμός, που άλλοτε κατεβαίνει ορμητικός κι άλλοτε ήμερος και κουρασμένος, αφήνοντας να διαφανεί η λογοτεχνική και ποιητική του μεγαλοφυΐα. Μέσα σ’ όλη αυτή τη στιχοπλημμύρα θαυμάζει κανείς την παρατακτική απαρίθμηση εννοιών και πραγμάτων, αισθημάτων και εντυπώσεων. Η επιβολή του και στους διεθνείς πνευματικούς κύκλους είχε τέτοια ευρύτητα, ώστε το 1934 υπήρξε σοβαρότατος διεκδικητής του Βραβείου Νόμπελ. Το Πανεπιστήμιο Αθηνών, όταν αποχώρησε από την υπηρεσία, του έδωσε «χάριν τιμής» σύνταξη ίση με τον τελευταίο μισθό του. Αργότερα ενέκρινε τιμητική ισόβια σύνταξη στον ποιητή του «Δωδεκάλογου» και ο Δήμος Αθηναίων. Η αγάπη είναι το συγκλονιστικό συναίσθημα, που κυριάρχησε στο έργο του Παλαμά, μια αγάπη απέραντη σαν τη θάλασσα, μια αγάπη για όλα, μα κυρίως για τη ζωή. Στη συλλογή του «Τα μάτια της ψυχής μου» (1892) καταχωρίσθηκε το ποίημά του «Ύμνος της ζωής». «...Ζωή δεν είναι τίποτε / γλυκύτερο στον κόμο / απ’ την πεντάμορφη ζωή / την ηλιοφωτισμένη!» Το 1900, συνθέτει και δημοσιεύει ένα εκτεταμένο ποίημα σε δώδεκα μέρη με τίτλο «Οι Χαιρετισμοί της Ηλιογέννητης» και το 1904 ακολουθεί η ποιητική συλλογή «Ασάλευτη ζωή». Το 1907, τυπώνει το πιο πρωτότυπο έργο του, τον «Δωδεκάλογο του Γύφτου» και το 1910 τη «Φλογέρα του βασιλιά». Και στα δύο επικολυρικά ποιήματα, κυριαρχεί η μεγάλη αγάπη του για την πατρίδα και το όραμα του μέλλοντος και του πεπρωμένου της φυλής για τη «Μεγάλη Ιδέα». Το 1912, δημοσιεύει την ποιητική συλλογή «Καημοί της λιμνοθάλασσας», που προέρχεται από τα νεανικά βιώματά του, όταν ζούσε στην Ιερή Πολιτεία. Μια πίκρα Τα πρώτα μου χρόνια τ’ αξέχαστα τάζησα κοντά στ’ ακρογιάλι, στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη, στη θάλασσα εκεί την πλατειά, τη μεγάλη. Και κάθε φορά που μπροστά μου η πρωτάνθιστη ζωούλα προβάλλει, και βλέπω τα ονείρατα κι’ ακούω τα μιλήματα των πρώτων μου χρόνων κοντά στ’ ακρογιάλι, στενάζει, καρδιά μου, το ίδιο αναστέναγμα: Να ζούσα και πάλι Στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη, στην θάλασσα εκεί την πλατειά, τη μεγάλη. Μια μάνα είν’ η μοίρα μου, μια μάνα είν’ η χάρη μου, δεν γνώρισα κι άλλη: Μια θάλασσα μέσα μου σα λίμνη γλυκόστρωτη και σαν ωκεανός ανοιχτή και μεγάλη. Και να! μες τον ύπνο μου την έφερε τόνειρο κοντά μου και πάλι τη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη, τη θάλασσα εκεί την πλατειά, τη μεγάλη. Κι εμέ, τρισαλίμονο, μια πίκρα με πίκρανε, μια πίκρα μεγάλη, και δε μου τη γλύκαινες, πανώριο ξαγνάντεμα της πρώτης λαχτάρας μου, καλό μου ακρογιάλι. Ποια τάχα φουρτούνα φουρτούνιαζε μέσα μου και ποια ανεμοζάλη, που δεν μου την κοίμιζες και δεν την ανάπαυες, πανώριο ξαγνάντεμα, κοντά στ’ ακρογιάλι, Μια πίκρα είν’ αμίλητη, μια πίκρα είν’ ανεξήγητη, μια πίκρα μεγάλη, η πίκρα που είν’ άσβηστη και μες τον παράδεισο των πρώτων μας χρόνων κοντά στ’ ακρογιάλι. (Καημοί της Λιμνοθάλασσας) Τον ίδιο χρόνο τυπώνει τη συλλογή του «Η Πολιτεία και η μοναξιά». Την επόμενη συλλογή του, «Βωμοί», δημοσιεύει το 1915? και το 1929 παρουσιάζεται στο κοινό με τη συλλογή του «Δειλοί και σκληροί στίχοι». Ακολουθούν πολλές άλλες συλλογές όπως «Περάσματα και χαιρετισμοί», «Οι νύχτες του Φήμιου» και «Ξανατονισμένη μουσική». Το τελευταίο είναι μετάφραση ποιημάτων Ευρωπαίων ποιητών. Εκτός της όλης ποιητικής και φιλολογικής του εργασίας, ο Κωστής Παλαμάς άφησε δύο θεατρικά αριστουργήματα. Το δράμα «Τρισεύγενη» (1903) και τη νουβέλα «Ο θάνατος του παλληκαριού» το 1901. Είναι καταπληκτικά όσα μας διασώζει για τον Κωστή Παλαμά, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος στην αυτοβιογραφία του, αποσπάσματα της οποίας δημοσιεύθηκαν στις «Επτά Ημέρες» της «Καθημερινής». «Κατά το 1922, έβαλα τη μάνα μου να δακτυλογραφήση τα ποιήματά μου, όσα τότε φανταζόμουν παρουσιάσιμα, με τη σκέψη να τα υποβάλω στον Παλαμά. Έτσι, ένα πρωί, με τον θησαυρό μου υπό μάλης πήγα στο γραφείο του Γενικού Γραμματέως του Πανεπιστημίου, στο Κεντρικό Κτίριο. Δειλά και με την ψυχή τρεμάμενη χτύπησα την πόρτα και άκουσα ένα βραχνό “εμπρός”. Κάτω από τα πυκνά φρύδια με κοίταζαν ανιχνευτικά δύο βαθιά μάτια. Είπα το όνομά μου, την ιδιότητά μου και τον σκοπό της επίσκεψής μου. Ο άνθρωπος, συνηθισμένος από τέτοιες εισβολές, παρέλαβε τα χαρτιά που είχε φροντίσει να συρράψη η μάνα μου και μου είπε με μια εξαιρετική προσήνεια να περάσω μετά μία εβδομάδα να μου πη. Μετά μία εβδομάδα παρουσιάσθηκα με τον ίδιο τρόπο, στο ίδιο γραφείο. Ο Παλαμάς μου ζήτησε συγγνώμην διότι δεν πρόφτασε να με διαβάση. Αλλάξαμε μερικές φιλοφρονήσεις και έφυγα. Πάλι μετά μία εβδομάδα πήγα, αλλά και πάλι με παρακάλεσε να ξαναπάω σε μια εβδομάδα. Αρκετά απογοητευμένος ξανάφυγα, αλλά και αποφασισμένος να επιμείνω. Πραγματικά ξαναπήγα και τότε ο Παλαμάς με δέχθηκε αλλοιώτικα. » Μου είπε ένα σωρό καλά λόγια. Ιδίως ―και αυτό είχε για μένα τότε σημασία― να εξακολουθήσω να γράφω. Μιλήσαμε εκείνη τη φορά για ξένη ποίηση, για τις προτιμήσεις μου, δόθηκε στον Παλαμά η ευκαιρία να καταλάβει ότι είχα πολλά διαβάσει. Τότε με κάλεσε να πάω μια ορισμένη μέρα στο σπίτι του, Ασκληπιού 3, να κουβεντιάσωμε. Έτσι, άρχισα να είμαι τακτικός επισκέπτης του “κελλιού”. Ήταν για μένα το μεγάλο σχολείο. Είναι αδύνατο να πω τώρα τι διδάχτηκα από τον Παλαμά. Αλλά είναι βέβαιο πως άντλησα πολλά από τη σοφία του, από τις εκλάμψεις του πνεύματός του. Ήμουνα συνεπαρμένος από αυτόν τον βαθυστόχαστο ποιητή με την πλατειά σκέψη, με την ικανότητα να καταλαβαίνη κάθε είδους μορφές ποιητικού λόγου και να τις κρίνη με μια υπέροχη δικαιοσύνη. »Εκείνο τον καιρό είχε φύγει ο Αλέξανδρος Εμπειρίκος για το εξωτερικό και ο Παλαμάς είχε γίνει το μόνο μου καταφύγιο, το παράθυρό μου προς τον ανοιχτό ορίζοντα. »Τον Σεπτέμβριο του 1922 μου διάβασε το ποίημά του για τη μικρασιατική συμφορά. “Τους Λύκους”. Διάβαζε πολύ ωραία. Κοντεύουν 60 χρόνια από τότε και ακόμη θυμάμαι τη συγκίνησή μου. Μου έκανε εντύπωση ότι, ενώ δεν ήξερε παρά μόνο γαλλικά, από πολύ μέτριες μεταφράσεις ―η γαλλική γλώσσα δεν μπορεί να αποδώση ξενόγλωσσα κείμενα― κατόρθωσε να καταλάβη Άγγλους, Γερμανούς και Ιταλούς ποιητές, χάρις στο διεισδυτικό του αισθητήριο. » Ώσπου να φύγω για τη Γερμανία, η επικοινωνία αυτή συνεχίσθηκε χωρίς διακοπή. Αλλά και όταν μετά τρία χρόνια γύρισα, ίσως όχι τόσο τακτικά, όμως πολύ συχνά, περνούσα μερικές ώρες στο “κελλί”, πάντα γόνιμες αλλά και ευχάριστες, διότι ο Παλαμάς, εκτός από τόσα άλλα που μου πρόσφερε, είχε χιούμορ, που το ασκούσε συνήθως εις βάρος του. Του άρεσε το αστείο και όταν του έλεγα κάτι που άξιζε να το διασκεδάσης, ξεκαρδιζόταν στα γέλια. » Τακτικοί επισκέπτες στο “κελλί”, ήταν τα ίδια χρόνια μ’ εμένα και ο Κατσίμπαλης, κάποτε ο Δ. Αντωνίου (ο Καπετάνιος όπως τον λέγαμε, διότι εκτός από ποιητής ήταν και πλοίαρχος του εμπορικού ναυτικού), ο Σεφέρης, ο Καραντώνης [...] » Τον ίδιο καιρό στην οδό Ασκληπιού ερχόταν και ο Σικελιανός [...]. » Το 1930 του ανήγγειλα ότι σχεδιάζω να γράψω μια μελέτη για το έργο του. Το χάρηκε. Λίγο όμως αργότερα έπαθε ένα εγκεφαλικό επεισόδιο από το οποίο συνήλθε, χωρίς όμως να ξαναγίνη ο παλιός Παλαμάς. Συγχρόνως με τον Παλαμά γκρεμίσθηκε και το “κελλί” του, όταν οι ιδιοκτήτες του αποφάσισαν να το κάνουν πολυκατοικία. » Ακολούθησε η αναγκαστική μετακόμιση από την οδό Ασκληπιού στην οδό Περιάνδρου 5 στην Πλάκα, ένα πιο άνετο σπίτι, πιο ευρύχωρο αλλά που δεν απόκτησε ποτέ την υποβλητικότητα και τη ζεστασιά του “κελλιού”, όπου είχε ζήσει γύρω στα 50 χρόνια». Ο Παλαμάς ταξίδεψε σ’ όλο τον κόσμο με τη μελέτη και τη φαντασία του, βιώνοντας στην κυριολεξία την «Ασάλευτη ζωή», στο κελί του, στο ιστορικό σπίτι της οδού Ασκληπιού 3, στο ασκητήριό του, στην «Πολιτεία και μοναξιά», μέχρις ότου αναγκάσθηκε στα τελευταία χρόνια της ζωής του να μετακομίσει σ’ ένα δρόμο κάθετο της Φιλελλήνων, στην Περιάνδρου 5. Στο ονομαστό «σαλόνι» του ιστορικού σπιτιού της Ασκληπιού 3 συγκεντρώνονταν επί χρόνια οι εκπρόσωποι της φιλολογικής Αθήνας, και τα τελευταία χρόνια του στην οδό Περιάνδρου 5. «Ο Παλαμάς ―γράφει ο Κώστας Στεργιόπουλος―, ανήκει κατά μέγα μέρος στην Ιστορία. Φτάνει όμως να επιχειρήσουμε για μια στιγμή να τον αφαιρέσουμε, για να δούμε πόσο μεγάλο κενό ανοίγεται και πόσο αλλάζει μονομιάς η όψη της συνέχειας. Θα μπορούσαμε ν’ αναρωτηθούμε κι εμείς μαζί με τον Άγρα: “Είναι λοιπόν ―αδίσταχτα― μεγάλος ο Παλαμάς; Δεν ξέρω? μα τρέμω να φανταστώ τι θάταν η νεοελληνική ποίηση” ―ας προσθέσουμε και γενικότερα τα γράμματά μας― “χωρίς το ανάστημά του”. “Ένα παραμύθι δίχως γίγαντα? μια χώρα δίχως βουνό. Μια θρησκεία δίχως προφήτη. Μια ιστορία δίχως ήρωα”». Ο Άγγελος Σικελιανός στην ομιλία του στον «Παρνασσό» το 1936 με θέμα: «Ο Παλαμάς ασκητής και μύστης», θέλοντας να τοποθετήσει την τελική εικόνα του ποιητή μπροστά στους ακροατές του, «απλά και καθαρά» όπως λέει, τον ονομάζει, άγιο. «Ο Παλαμάς», γράφει, «εμόχθησε, έλπισε, αγάπησε, αιμάτωσε, αγωνίστηκε, ενίκησε, για μας. Ο Παλαμάς λοιπόν, είναι ένας άγιος»7. Ο Παλαμάς όντως εμόχθησε σκληρά σμιλεύοντας στίχους και πεζά σαν τον χρυσικό στο εργαστήρι του. Δεν χάρηκε την άνετη ζωή, ούτε τη φύση. Αποτυπώνει αυτόν τον πιο τρανό καημό του σε στίχους, στη συλλογή του «Η Πολιτεία και Μοναξιά». Ο πιο τρανός καημός μου Την ώρα την υπέρτατη που θα το σβη το φως μου αγάλια αγάλια ο θάνατος, ένας θε να είν’ εμένα ο πιο τρανός καημός μου. Δε θα είν’ οι κούφιοι λογισμοί, τα χρόνια τα χαμένα, της φτώχειας η έγνοια, του έρωτα η ακοίμητη λαχτάρα, μια δίψα μέσ’ στο αίμα μου, προγονική κατάρα, μήτε η ζωή μου η αδειανή συρμένη απ’ το μαγνήτη πάντα της Μούσας, μήτ’ εσύ, χιλιάκριβό μου σπίτι. Ο πιο τρανός καημός μου θα είναι πως δε δυνήθηκα μ’ εσέ να ζήσω, ω πλάση, πράσινη απάνου στα βουνά, στα πέλαγα, στα δάση, θα είναι πως δε χάρηκα σκυφτός μέσ’ τα βιβλία, ω φύση, ολάκερη ζωή, κι ολάκερη σοφία! Ο Κωστής Παλαμάς, τρεις μέρες μετά την κήρυξη του Ελληνοαλβανικού πολέμου (1η Νοεμβρίου 1940), απευθύνεται στα νιάτα της Ελλάδας με ένα τετράστιχό του που επιγράφεται «Στη νεολαία μας». «Αυτό κρατάει ανάλαφρο μεσ’ την ανεμοζάλη το από του κόσμου τη βοή πρεσβυτικό κεφάλι, αυτό το λόγο θα σας πω δεν έχω άλλο κανένα Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα!» Και τα παιδιά της Ελλάδας με τη φυσική λεβεντιά και πατριδολατρία τους αφουγκράσθηκαν τα λόγια του ποιητή και έγραψαν σελίδες δόξας και μεγαλείου στις δυσπρόσιτες και χιονισμένες κορυφές της Πίνδου και έτσι ο Κωστής Παλαμάς συνεπαρμένος απ’ τις νίκες των Ελλήνων γράφει το τελευταίο του ποίημα με τίτλο: «Η νίκη». «Παιδιά μου ο πόλεμος, / για σας περνάει θριαμβευτής? / των άδικων ο πόλεμος / δεν είν’ εκδικητής / είναι ο θυμός της άνοιξης / και της δημιουργίας; / Κι’ αν είναι, και στον / πόλεμο μέσα η ζωή θυσία, / ο τάφος είναι πέρασμα / προς την Αθανασία!» Ο ποιητής, εξαντλημένος ήδη, γερασμένος με άσπρα τα μαλλιά και τα γένια, άσπρα τα δασιά πυκνά φρύδια, που έπεφταν και σκέπαζαν σχεδόν τα μάτια του, δεν άντεξε στον χαμό της στοργικής συντρόφου του, που πέθανε στις 9 Φεβρουαρίου 1943, και δεκαοκτώ ημέρες αργότερα προσευχόμενος και σιγοψέλνοντας έφυγε κι αυτός για την αιώνια ανάπαυση. Έφυγε ο Παλαμάς που αναφέρθηκε στην ποίησή του σ’ όλες τις μεγάλες στιγμές της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης και με τον πλούτο των κοσμητικών του επιθέτων προσφώνησε την Παναγία με τα κατά τόπους ωραία επίθετά της, μαζεμένα απ’ όλη την Ελλάδα και αραδιασμένα αρμονικά στους εξής στίχους του: «Παντάνασσα, Ελεούσα, Γλυκοφιλούσα, Ακάθιστη, Γιάτρισσα, Πονολύτρα, Παραμυθιά, Περίβλεφτη, Πανάχραντη, Οδηγήτρα, Αντιφωνήτρια, Τριχερούσα, Βαγγελίστρα, Γοργοεπήκοη, Αθηναία, Ρωμαία, Φανερωμένη» [Φ. 124]. Πέθανε στις 3.20’ π.μ., ημέρα Σάββατο, της 27ης Φεβρουαρίου 1943. Το θλιβερό άγγελμα διαδόθηκε αστραπιαία από στόμα σε στόμα σ’ όλη τη γερμανοκρατούμενη πρωτεύουσα. Ο Παλαμάς δεν ανήκε πλέον στην οικογένειά του αλλά σ’ ολόκληρο το έθνος. Στην κηδεία του στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, μια λαοθάλασσα έψαλλε με ρίγη εθνικής συγκίνησης τον Εθνικό Ύμνο. Κι ενώ το φέρετρο κατέβαινε στον τάφο, ακούστηκε η βροντώδης και θαρραλέα φωνή του Άγγελου Σικελιανού στον ύστατο ποιητικό–εθνικό αποχαιρετισμό, που ήταν ταυτόχρονα και μια δυναμική αντιστασιακή πράξη μπροστά στα μάτια των εμβρόντητων κατακτητών. «...Ηχήστε οι σάλπιγγες... / καμπάνες βροντερές / δονήστε σύγκορμη τη χώρα / πέρα ως πέρα... Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα! ................................................................................ Σημαίες της λευτεριάς, ξεδιπλωθείτε!» Σε λίγο, το 2004, μαζί με τον Εθνικό μας Ύμνο, θα ανακρουσθεί και θ’ ακουστεί πανανθρώπινα, οικουμενικά, ο Ολυμπιακός Ύμνος που έγραψε ο Κωστής Παλαμάς και μελοποίησε ο Σπύρος Σαμάρας. «Αρχαίο πνεύμα αθάνατο, αγνέ πατέρα του ωραίου, του μεγάλου και του αληθινού, κατέβα, φανερώσου κι’ άστραψε εδώ πέρα στη δόξα της δικής σου γης και τ’ ουρανού». Σημειώσεις 1. Παναγιώτα Δασκαλάκη, Ο Μεσολογγίτης εθνικός μας ποιητής, «Ορθοδοξία―Ελληνισμός», 1-6-2003, σ. 14-15. 2. Βλ. Κωστής Παλαμάς, Ανθολογία Μιχ. Περάνθη, τ. Β, σ. 95. 3. Βλ. Ανθολογία Μιχ. Περάνθη, ό.π., σε υποσημείωση, σελ. 11. 4. Βλ. Εφημερίς «Το Καποδιστριακό», αρ. φύλλου 24, 15 Απριλίου 2003 (Δεκαπενθήμερη έκδοση του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, σ. 4. 5. Βλ. Κωστής Στεργιόπουλος, ο Παλαμάς χτες και σήμερα, Περιοδικόν «Διαβάζω», τεύχ. Αρ. 334, 27 Απριλίου 1994, σελ. 104. 6. Κων/νου Τσάτσου, «Στο κελλί της Ασκληπιού», Περιοδικό «Καθημερινής» «Επτά Ημέρες», Κυριακή 30-3-2003, σ. 18-19. 7. Βλ. Ελένη Μαρμαρινού-Πολίτου, Ο Παλαμάς είναι ένας άγιος, Περιοδικό «Επτά Ημέρες», ό.π., σελ. 9. 8. Βλ. Χ.Π. Ανδριώτης, Η γλώσσα του Παλαμά, Περιοδικό «Νέα Εστία», Χριστούγεννα 1943, σ. 260.