 |
| Βίβιαν Μόρρις |
 |
| Η ξυχολόγος δρ.Εένη Καλαμπούκα |
Στην Αυστραλία, τη χώρα της Επαγγελίας, είναι εγκληματική πράξη ο ξυλοδαρμός ζώων, όχι όμως των παιδιών. Αρκεί, επεξηγεί ο νόμος, να μην υπερβαίνει (το ξύλο) τα όρια. Να είναι «reasonable», δηλαδή, λογικό.
Μα, θα πείτε, υπάρχει «λογικό» ξύλο και ποιος προσδιορίζει τα όρια;
Tην απάντηση θα δώσει η professor Susan Moloney, πρόεδρος του Βασιλικού Αυστραλιανού Κολλεγίου Ιατρών, ενός οργανισμού ο οποίος ζητά να ενδύσει τα παιδιά με την ίδια προστασία του νόμου όπως και όλα τα άλλα της κοινωνίας.
«Γνωρίζουμε καλά ότι ένας μεγάλος αριθμός φόνου παιδιών είναι αποτέλεσμα ξυλοδαρμού, σωματικής ποινής που κάπου ξέφυγε.
Αν χτυπήσει κάποιος το σκύλο του, θα συλληφθεί, είναι εντούτοις νόμιμο να τιμωρήσει με σωματική ποινή το παιδί του.
Προστατεύουμε τα παιδιά, δια νόμου, επιβάλλοντας περίφραγμα γύρω από τις πισίνες, απαγορεύοντας το κάπνισμα μέσα στα αυτοκίνητα. Τώρα ζητάμε να προστατευτούν και από τον ξυλοδαρμό» θα πει η δρ Moloney.
Tην απάντηση θα δώσει η professor Susan Moloney, πρόεδρος του Βασιλικού Αυστραλιανού Κολλεγίου Ιατρών, ενός οργανισμού ο οποίος ζητά να ενδύσει τα παιδιά με την ίδια προστασία του νόμου όπως και όλα τα άλλα της κοινωνίας.
«Γνωρίζουμε καλά ότι ένας μεγάλος αριθμός φόνου παιδιών είναι αποτέλεσμα ξυλοδαρμού, σωματικής ποινής που κάπου ξέφυγε.
Αν χτυπήσει κάποιος το σκύλο του, θα συλληφθεί, είναι εντούτοις νόμιμο να τιμωρήσει με σωματική ποινή το παιδί του.
Προστατεύουμε τα παιδιά, δια νόμου, επιβάλλοντας περίφραγμα γύρω από τις πισίνες, απαγορεύοντας το κάπνισμα μέσα στα αυτοκίνητα. Τώρα ζητάμε να προστατευτούν και από τον ξυλοδαρμό» θα πει η δρ Moloney.
To εν λόγω κολλέγιο, το οποίο εκπροσωπεί 14.000 γιατρούς, προγραμματίζει εκπαιδευτική εκστρατεία, προκειμένου να πληροφορήσει τους γονείς αναφορικά με τις εναλλακτικές, της σωματικής ποινής, λύσεις, προσβλέποντας στη νομιμοποίηση της απαγόρευσης.
Προτίθεται να συζητήσει τις προτάσεις με τον Εθνικό Σύνδεσμο Πρόληψης Κακομεταχείρισης Παιδιών και Αμέλειας (National Association for Prevention of Child Abuse and Neglect) και να ζητήσει τη συμβουλή νομικών εμπειρογνωμόνων.
Προτίθεται να συζητήσει τις προτάσεις με τον Εθνικό Σύνδεσμο Πρόληψης Κακομεταχείρισης Παιδιών και Αμέλειας (National Association for Prevention of Child Abuse and Neglect) και να ζητήσει τη συμβουλή νομικών εμπειρογνωμόνων.
Η ΒΙΑ ΤΡΕΦΕΙ ΒΙΑ
Η ομογενής ψυχολόγος δρ. Ελένη Καλαμούκα -η οποία έκανε επτά χρόνων μελέτες στο θέμα των επιδράσεων που δέχεται ο άνθρωπος στην παιδική ηλικία και το ρόλο που παίζουν στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του, εξέδωσε δε το βιβλίο «Συναισθηματική Νοημοσύνη και Ηγετικές Ικανότητες»- θα πει αναφορικά ότι οι επιδράσεις της σκληρής συμπεριφοράς των γονιών προς τα παιδιά ενδέχεται να έχουν καταστροφικές συνέπειες στον ψυχικό του κόσμο, στην ανάπτυξή του, στις σχέσεις του, ακόμη και σ’ αυτήν την καριέρα του.
«Τις συνέπειες, τις βλέπω εδώ και 25 χρόνια που ασχολούμαι με το αντικείμενο. Γονείς οι οποίοι χρησιμοποίησαν τη μέθοδο της φυσικής ποινής για να επιβάλουν τη γνώμη τους, να ασκήσουν επιρροή στα παιδιά τους, να επιβάλλουν τη λεγόμενη πειθαρχία, καταφεύγοντας σε σκληρά μέτρα, πληρώνουν ακριβά εφ’ όρου ζωής.
Η βία τρέφει τη βία και αυτό δεν μπορεί κανείς, μα κανείς, να το αμφισβητήσει. Παιδιά που τιμωρούνται με ξυλοδαρμό ή γίνονται επιθετικά τα ίδια ή απομονώνονται, κλείνονται στον εαυτό τους, χωρίς να αποκλείεται το φαινόμενο της κατάθλιψης, ακόμη και της αυτοκτονίας.
Αντιλαμβάνονται την αδικία και όχι σπάνια, ενδέχεται να καταφύγουν, ως τρόπο φυγής στα ναρκωτικά, στο ποτό, στη βία.
Γίνονται επιθετικά, η στάση τους είναι αντικοινωνική, αργότερα στη ζωή τους, φοβούνται να κάνουν δεσμούς για να μην πληγωθούν, αποφεύγοντας και αυτόν ακόμη το γάμο».
Η βία τρέφει τη βία και αυτό δεν μπορεί κανείς, μα κανείς, να το αμφισβητήσει. Παιδιά που τιμωρούνται με ξυλοδαρμό ή γίνονται επιθετικά τα ίδια ή απομονώνονται, κλείνονται στον εαυτό τους, χωρίς να αποκλείεται το φαινόμενο της κατάθλιψης, ακόμη και της αυτοκτονίας.
Αντιλαμβάνονται την αδικία και όχι σπάνια, ενδέχεται να καταφύγουν, ως τρόπο φυγής στα ναρκωτικά, στο ποτό, στη βία.
Γίνονται επιθετικά, η στάση τους είναι αντικοινωνική, αργότερα στη ζωή τους, φοβούνται να κάνουν δεσμούς για να μην πληγωθούν, αποφεύγοντας και αυτόν ακόμη το γάμο».
ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ
Η δρ . Καλαμπούκα θα μιλήσει για «ανακύκλωση της βίας. Σύμφωνα με έγκυρα στοιχεία, η βία επαναλαμβάνεται ή μεταδίδεται από γενιά σε γενιά σε ένα ποσοστό 40%. Έτσι βλέπουμε στην παροικία, για παράδειγμα, παιδιά δεύτερης γενιά που δέχτηκαν την αυστηρότητα των γονιών τους και των οποίων οι γονείς συχνά κατέφευγαν στον ξυλοδαρμό για να επιβάλουν την πειθαρχία, να ακολουθούν την ίδια μέθοδο στα δικά τους παιδιά.
Ευτυχώς, το ποσοστό εκείνων που το βλέπουν ως… παράδειγμα προς αποφυγή, είναι μεγαλύτερο, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν είναι ένα ανησυχητικό κοινωνικό φαινόμενο με επιπτώσεις που επηρεάζουν και την πλατύτερη κοινωνία. Τα άτομα τα οποία έχουν υποστεί βία, έστω και με πολλά προσόντα, δεν επιτυγχάνουν, συχνά στη ζωή, ούτε την προσωπική, αλλά ούτε και την επαγγελματική. Έχουν φοβίες, υποφέρουν από ανασφάλεια, δεν εμπιστεύονται τους συνανθρώπους τους, φοβούνται, αλλά και δεν ξέρουν, όσο κι’ αν ακούγεται παράξενο, να αγαπήσουν».
ΠΟΙΟΙ ΧΕΙΡΟΔΙΚΟΥΝ
ΠΟΙΟΙ ΧΕΙΡΟΔΙΚΟΥΝ
Σ’ ερώτηση «ποιοι χειροδικούν», η δρ Καλαμπούκα θα πει: «Στην πλειονότητά τους, άτομα που είναι ευερέθιστα και νευρικά. Η σωματική ποινή, ο ξυλοδαρμός είναι εκτόνωση του εκνευρισμού που νοιώθουν οι ίδιοι, συχνά η έλλειψη αυτοεκτίμησης, αποτυχίας στους στόχους τους, οπότε τα όρια ανοχής είναι περιορισμένα. Το επικίνδυνο σημείο είναι ‘πού σταματά κανείς’. Αν σήμερα είναι επιτρεπτό το ‘ελαφρό ξύλο’, ποιος μπορεί να προσδιορίσει ποιο είναι αυτό και κυρίως πώς θα το ελέγξει.
Πιστεύω ότι ο νόμος, όσο απαγορευτικός και να είναι δεν θα έχει το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, που είναι η προστασία του παιδιού.
Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την κατάλληλη πληροφόρηση των γονιών, με την παιδεία, από πολύ νωρίς. Να πληροφορηθούν δηλαδή ποιες είναι οι εναλλακτικές λύσεις. Παράδειγμα: Mια αταξία μπορεί να τιμωρηθεί με την απαγόρευση ενός θεάματος που πραγματικά θα ήθελε να δει το άτακτο παιδί, μιας εξόδου, ή ενός παιχνιδιού. Όσο κι αν μας φαίνεται απίστευτο τα παιδιά ακούνε περισσότερο όταν τους φερόμαστε σαν άτομα των οποίων σεβόμαστε τη νοημοσύνη και εκδηλώνουμε την αγάπη μας, χωρίς να είμαστε υπερπροστατευτικοί.
Πιστεύω ότι ο νόμος, όσο απαγορευτικός και να είναι δεν θα έχει το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, που είναι η προστασία του παιδιού.
Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την κατάλληλη πληροφόρηση των γονιών, με την παιδεία, από πολύ νωρίς. Να πληροφορηθούν δηλαδή ποιες είναι οι εναλλακτικές λύσεις. Παράδειγμα: Mια αταξία μπορεί να τιμωρηθεί με την απαγόρευση ενός θεάματος που πραγματικά θα ήθελε να δει το άτακτο παιδί, μιας εξόδου, ή ενός παιχνιδιού. Όσο κι αν μας φαίνεται απίστευτο τα παιδιά ακούνε περισσότερο όταν τους φερόμαστε σαν άτομα των οποίων σεβόμαστε τη νοημοσύνη και εκδηλώνουμε την αγάπη μας, χωρίς να είμαστε υπερπροστατευτικοί.
Επίσης, το παιδί, μπορεί να δει πότε τιμωρείται δίκαια και πότε όχι. Ας μην υποτιμούμε λοιπόν, τη νοημοσύνη του.
Και κάτι πολύ βασικό που πιθανόν να μην περνά από το μυαλό μας τη δεδομένη στιγμή, τα παιδιά δεν ξεχνάνε. Μια άδικη τιμωρία σήμερα, μπορεί να τα απομακρύνει εφ’ όρου ζωής από κοντά μας. Διαφώτιση και πάλι διαφώτιση είναι το όπλο που μπορεί να προστατεύσει τα παιδιά, αλλά και μας τους ίδιους, από πράξεις για τις οποίες μπορεί να μετανοήσουμε αύριο».
Και κάτι πολύ βασικό που πιθανόν να μην περνά από το μυαλό μας τη δεδομένη στιγμή, τα παιδιά δεν ξεχνάνε. Μια άδικη τιμωρία σήμερα, μπορεί να τα απομακρύνει εφ’ όρου ζωής από κοντά μας. Διαφώτιση και πάλι διαφώτιση είναι το όπλο που μπορεί να προστατεύσει τα παιδιά, αλλά και μας τους ίδιους, από πράξεις για τις οποίες μπορεί να μετανοήσουμε αύριο».
Και το αύριο είναι πολύ κοντά!
 |
| Νέος Κόσμος 29/7/13 |
