Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη
Φήμες λένε ότι το «σ'αγαπώ» λέγεται δύσκολα.
Στίχοι πάλι το λένε όλη την ώρα.
Η αλήθεια είναι πως ο χρόνος που θα το πεις διαφοροποιείται ανά περίπτωση.
Η αλήθεια πάλι είναι πως από την ώρα που θα το πεις, δε θα μπορέσεις να το πάρεις πίσω.
Εγώ πάλι λέω ότι το πρόβλημα δεν είναι να το πεις. Είναι πρώτα να το νιώσεις και μετά να το δείξεις.
Αδιαφορώ για πεντακόσια κάλπικα «σ'αγαπώ» ειπωμένα απλά για εντυπωσιασμό.
Για να καλύψουν ένα κενό του προγράμματος, να κρύψουν μια στιγμή αμηχανίας.
Προτιμώ τα «σ'αγαπώ» των πράξεων κι όχι του λόγου.
Αυτά είναι που κρατούν. Αυτά είναι που θυμάσαι.
Όταν στο μήνυμα «μου λείπεις», λάβεις την απάντηση «κατέβα έρχομαι».
Η αγάπη φίλε μου, δεν είναι μπλουζάκι που φορέθηκε για τη σεζόν, ξέβαψε και την πετάς.
Είναι ενδιαφέρον, έννοια, συμπόνια για τον άλλο και δεν τελειώνει μήτε με χωρισμό, μήτε με τσακωμό.
Την αγάπη την κουβαλάς πάνω σου, κατάσαρκα δεμένο φυλαχτό και δε γνωρίζει φιλονικίες, πάθη και λάθη.
Πρώτα έρχεται ο έρωτας.
Δυο ματιές ενωμένες, δυο καρδιές συντονισμένες στον ίδιο παλμό.
Ο έρωτας είναι έλξη, είναι ένστικτο είναι πάθος.
Η αγάπη θα 'ρθει μετά. Αν έρθει.
Το μετά είναι πάντα σχετικό.
Απόλυτος είναι μόνο ο θάνατος κι η μουσική. Αν κι ούτε γι'αυτά είμαι σίγουρη.
Έρχεται ως μετάλλαξη του έρωτα. Όχι ότι αυτός εκλείπει. Απλά αλλάζει.
Γίνεται πιο γλυκός, πιο τρυφερός, πιο οικείος.
Αν επαναπαυτείς βέβαια, η σπίθα του σβήνει και μένει μοναχά η αγάπη.
Βλέπεις τις σχέσεις τις κρατά ζωντανές ο έρωτας. Η αγάπη όμως, τους δίνει αρμονία, τις τελειοποιεί.
Αν σβήσει ο έρωτας, η σχέση κρατά μοναχά όσο να το συνειδητοποιήσεις ότι τον έχασες.
Ή από συνήθεια.
Άτιμο πράγμα ο χρόνος κι ο φόβος. Κι αυτά τα δύο εξελίσσονται ως μεγέθη ανάλογα.
Μεγαλώνει ο χρόνος, αυξάνει κι ο φόβος, της μοναξιάς.
Βαρίδια δεμένα στα πόδια που σε εμποδίζουν να φύγεις. Να το τελειώσεις.
Μπορεί βέβαια να μην υπάρξουν βαρίδια.
Μπορεί ο άλλος να φύγει από τη ζωή σου αλλά η αγάπη που νιώθεις γι'αυτόν θα μείνει.
Θα μείνει και θα στον φέρνει στο νου κάθε που ακούς το τραγούδι σας.
Κάθε που μαγειρεύεις το αγαπημένο του, κάθε που η μυρωδιά του αρώματός του θα περνά τυχαία δίπλα σου στο μετρό, προερχόμενη από το λαιμό κάποιου ξένου, κάθε που μια φωτογραφία διακοπών θα πέφτει στα χέρια σου.
Η αγάπη θα μείνει, ώστε να τρέξεις, όταν σε ένα τηλεφώνημα από το πουθενά πει ότι σε χρειάζεται.
Είναι η μνήμη του κορμιού, του μυαλού, της καρδιάς και της ψυχής που την κρατά ζωντανή, ακόμη και από μακριά.
Η αγάπη είναι ευλογία, ο έρωτας πάλι είναι όνειρο που βγήκε αληθινό.
Ο Ελύτης λέει, ότι είναι διγαμία ν'αγαπάς και να ονειρεύεσαι.
Έρωτας και αγάπη, αγάπη και έρωτας, Δεν ξέρω τι από τα δύο να διαλέξω.
Βασικά δε θέλω να διαλέξω.
Τα θέλω και τα δύο. Τα δύο σε ένα.
Όσο δύσκολο κι αν είναι. Όσο κοινότυπο.
Κι ας κρατήσουν όσο θέλουν.
Μια μέρα, μια βδομάδα, ένα μήνα, ένα χρόνο, μια ζωή.
Τουλάχιστον θα πω ότι το έζησα.
Θά'χω ένα μήνυμα «κατέβα έρχομαι», φυλαγμένο στα εισερχόμενα του κινητού και μια μυρωδιά να μου λύνει τα γόνατα στο μετρό, έστω και κατά τύχη, ή απλά ευτυχία.
Στεύη Τσούτση
Ξεκίνησε Σταυρούλα και στο δρόμο προέκυψε Στεύη.
Συνηθίζει να τραγουδά στη μέση του δρόμου και να χορεύει στα βήματα των χορών που αγαπά.
Κοινώς διαταραγμένη προσωπικότητα ή απλά μόνιμα ερωτευμένη.
Πάντα στο μετρό θα τη δεις με ένα βιβλίο στο χέρι.
Αγαπά το θέατρο, τις ρομαντικές ταινίες και παραμένει από τα δεκάξι της βαθιά Ελυτική.
Ταξιδιάρα ψυχή, είτε με νου, είτε με τρένα, αεροπλάνα και βαπόρια, γεμίζει εικόνες που προσπαθεί να τις μεταφέρει στο χαρτί, με (αυτο)σαρκασμό, χιούμορ -που ενίοτε “μαυρίζει”- μα συνάμα με ρομαντισμό και τρυφερότητα.
Το τελευταίο της απόκτημα ένα μαξιλάρι και ο τίτλος της pillowfighter.
To μότο της είναι: “ Άδραξε τη μέρα πριν το αύριο γίνει πάλι χθες...” Συμβουλή που ποτέ δεν ακολουθεί καθώς φημίζεται για την αναβλητικότητά της. Στη στήλη της πάντως θα είναι συνεπής:
Ακριβώς κάθε Πέμπτη o «Λοχαγός Έρωτας» θα χτυπάει προσοχή...
