Πισω απο την έκδοση αυτη βρίσκεται ο εφοπλιστής κ. Απόστολος Βεντουρης ο οποιος ειναι 'πρόεδρος της εταιρείας επενδυτικων συμβουλων CERBEROUS".
Friday, January 14, 2011
ANΔΡΕΑΣ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΣ- Οδικηγοράκος που ήθελε να γινει Μπερλουσκόνι
Με αυτο τον τίτλο κυκλοφόρησε σήμερα ,σε χαρτί πολυτελείας , το έντυπο "ΚΕΡΒΕΡΟΣ" και πλημμυρισε η Αθηνα απο τις 100.000 φύλλα που γράφει ότι τύπωσε και διανέμει ΔΩΡΕΑΝ.!!!
Πισω απο την έκδοση αυτη βρίσκεται ο εφοπλιστής κ. Απόστολος Βεντουρης ο οποιος ειναι 'πρόεδρος της εταιρείας επενδυτικων συμβουλων CERBEROUS".
Μεσα σε λιγη ωρα η εφημερίδα έγινε ανάρπαστη και ελπίζουμε να καταφερετε να παρετε μια άποψη απο τις σελιδες που φωτογραφίσαμε για το κυριολεκτικό ...ξεδόντιασμα που κανει στον κ.Βγενόπουλο,στο Αλτερ Αυριανή κ.α.
Πισω απο την έκδοση αυτη βρίσκεται ο εφοπλιστής κ. Απόστολος Βεντουρης ο οποιος ειναι 'πρόεδρος της εταιρείας επενδυτικων συμβουλων CERBEROUS".
Monday, January 10, 2011
Χριστουγενιιάτικο Φεγγάρι και ..θειά Τσιβουλα!!
Σχεδόν 50 χρόνια μ έφερε πίσω το αποψινό φεγγάρι!!
Αργησα να βγω για περπάτημα παραμονή Χριστουγέννων .Ήμουν έτοιμος να πεσω στο κρεβάτι , αλλα ο σχεδον ανοιξιάτικος καιρος με όπλισε με δυναμη και πήρα.δίπλα τα ορεινα δρομακια της Γλυφάδας,ακουγοντας σε επαναληψη τα «σοφά» ή τα σχιζοφρενικά για άλλους ,του.. Τζιπάκου.(Τζιμης Πανούσης).Τυχαια κοιταξα τον ουρανό και ειδα το φεγγάρι να τρέχει λες και του βάλανε νέφτι μεσα στα λευκά σύνεφα..
Ακριβως μια ίδια εικόνα ειχα αντικρυσει για πρωτη φορα όταν στα 4 με 5 χρόνια μου η θεία μου η Τσιβούλα με σήκωσε μετα τα μεσάνυχτα να παμε στον Αη Θανάση ,στη μοναδικη εκκλησια που ειχαμε τότε, γυρω στο ενάμισυ χιλιόμετρο μακρύά απο το χωριό..
Η θεια μου, σωστη αρχοντογυναικα,στα νιατα της πολυ όμορφη , ειναι μετα τη μάνα μου, η πρωτη γυναικα που κοιμηθηκα κοντα της και με πρόσεχε παρα πολυ.. Θυμαμαι σαν τωρα ότι έφτειαχνε πολυ νόστιμο λευκό ψωμί (μπουράτο το έλεγε)κι όταν έβγαινε αχνιστο απο τη γάστρα καταναλωναμε σχεδον ένα μεγάλο καρβελι με το Νικόλα κι αυτην ,γιατι ο Απόστολος ήταν ακομα στην κούνια.Την καμάρωνα και να σας πω και το πιο ωραιο ; ήταν η πρωτη στο χωριό που φόρεσε 'ταγιέρ»!!!Ενω άλλες φορουσαν καραγκούνηκα, η θειά η Τσιβούλα.βγηκε πασχαλιάτικα με τα γιέρ στην πλατεία και με ψηλοτάκουνο.Αν και με ξάφνιασε λιγο το περπάτημάτης που με τα λικνισματα φάνηκε να είχε ειχε χασει για καλα την ισορροπία της.αλλα ειμαι βέβαιος ότι δεν έπεσε..Α, ναι, πρωτη φορα άκουσα και τη λεξη «λουστρινια ψηλοτάκουνα».. Απο τα ψιθυρίσματα της μανας μου και των άλλων καταλάβαινα ότι όλα αυτα τα έκανε για το Γιάννη το πιο ωραιο παληκάρι του χωριου που οι προξενιες του έρχονταν ακομα και απο τα άλλα χωριά,αλλα αυτος ηταν πιστός στην Παρασκευή.
Τωρα καταλαβαινω ότι αυτος ΄ηταν και ο λόγος που με ξύπνησε μεσανυχτα για να παμε στην εκκλησία και να δει τον αγαπημένο της..Θυμαμαι σαν τωρα,που παρακάλεσε το Βασίλη,τον αδερφό της -τον πατερα μου δηλαδη - να την συνοδευσει στην εκκλησία αλλα εκεινος θες που δεν πιστευε,θες απο το κρυο της ειπε ξεκάθαρα ότι με τίποτα δεν θα πηγαινε μεσα στις λάσπες στου .. Διαόλου τη μάνα!!!
Τα νιατα και ο έρωτας ,ομως,δε λογαριάζουν κρυο βροχη..θεό..!!!
Μη εχοντας άλλον συνοδό σήκωσε εμενα.που σαν σε όνειρο ακουγα να μου λεει την ωρα που μου έντυνε οτι θα περάσουμε καλα ,και θα παρουμε και αντιδωρο απο τον Παπαθόδωρο.. Σχεδον κοιμισμένο μου έντυσε ,μ εβαλε τα ελβιέλα (λαστιχενια)παπούτσια και ξεκινησαμε μεσα στο κρυο για εκει που βρισκονταν σχεδόν οι περισσοτεροι απο τοχωριό..
Προσωπικά δεν θυμαμαι τίποτα άλλο ουτε λειτουργία, ουτε παπα ουτε ψαλταδες..Το μόνο που μου εμεινε βαθεια χαραγμενο στη μνημη μου ήταν το φεγγάρι!!!
Με κρατουσε απο το χεράκι και σχεδόν κοιμισμένος είχαμε περασει τα μαντριά και
στριβαμε εκει που ειναι τωρα μια βρυσση και καποιες πρωτομαγιες ειχαμε ψησει αρνια τα τελευταια χρόνια..
Εκει στη στροφη για να κόψουμε λιγο δρόμο μπηκαμε στο οργωμένο χωράφι του Νάσιου αλλα ήταν λασπωμένο και ξαφνικά κόλλησαν τα παπουτσάκια μου,και μη μπορωντας να τα ξεκολλησω έπεσα πίσω και το θέαμα που αντίκρυσα ήταν φοβερό..Ειδα για πρωτη φορά ένα μεγαλο ..ταψί ,να τρεχει στον ουρανό μεσα στα ασπρα συννεφα που στην κυριολεξία τα εχασα..
-Εισαι καλά,με ρωτησε έντρομη και με σηκωσε, αλλα νομιζω ότι λερωθηκε και το φορεμα της γιατι σα να θυμαμαι να λεει.. «Μα χωριο ειναι αυτο ,να μην εχουμε ένα δρόμο ή να μη φτειαχνουν μια εκκλησια μεσα στο χωριό.»; Κι οπως πάντα εγω αντι να μιλήσω κουνουσα το κεφαλι μεσα στο σκοταδι..
Όπως ακριβως και στο κρεβατι.. Με ρωτουσε αν ειμαι σκεπασμένος κι εγω κουνουσα το κεφαλι αλλα στην Τεταρτη με 5η φορα της έλεγα..ναι ,γιατι νόμιζα ότι με έβλεπε.Α ρε θεια λεβεντισσα..Ελπιζω να χαρηκε τον καλο της εκεινη τη βραδια των Χριστουγέννων και δεν καταλαβε ποτε το σοκ που με προκαλεσε η φύση.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ25-12-2010
Αργησα να βγω για περπάτημα παραμονή Χριστουγέννων .Ήμουν έτοιμος να πεσω στο κρεβάτι , αλλα ο σχεδον ανοιξιάτικος καιρος με όπλισε με δυναμη και πήρα.δίπλα τα ορεινα δρομακια της Γλυφάδας,ακουγοντας σε επαναληψη τα «σοφά» ή τα σχιζοφρενικά για άλλους ,του.. Τζιπάκου.(Τζιμης Πανούσης).Τυχαια κοιταξα τον ουρανό και ειδα το φεγγάρι να τρέχει λες και του βάλανε νέφτι μεσα στα λευκά σύνεφα..
Ακριβως μια ίδια εικόνα ειχα αντικρυσει για πρωτη φορα όταν στα 4 με 5 χρόνια μου η θεία μου η Τσιβούλα με σήκωσε μετα τα μεσάνυχτα να παμε στον Αη Θανάση ,στη μοναδικη εκκλησια που ειχαμε τότε, γυρω στο ενάμισυ χιλιόμετρο μακρύά απο το χωριό..
Η θεια μου, σωστη αρχοντογυναικα,στα νιατα της πολυ όμορφη , ειναι μετα τη μάνα μου, η πρωτη γυναικα που κοιμηθηκα κοντα της και με πρόσεχε παρα πολυ.. Θυμαμαι σαν τωρα ότι έφτειαχνε πολυ νόστιμο λευκό ψωμί (μπουράτο το έλεγε)κι όταν έβγαινε αχνιστο απο τη γάστρα καταναλωναμε σχεδον ένα μεγάλο καρβελι με το Νικόλα κι αυτην ,γιατι ο Απόστολος ήταν ακομα στην κούνια.Την καμάρωνα και να σας πω και το πιο ωραιο ; ήταν η πρωτη στο χωριό που φόρεσε 'ταγιέρ»!!!Ενω άλλες φορουσαν καραγκούνηκα, η θειά η Τσιβούλα.βγηκε πασχαλιάτικα με τα γιέρ στην πλατεία και με ψηλοτάκουνο.Αν και με ξάφνιασε λιγο το περπάτημάτης που με τα λικνισματα φάνηκε να είχε ειχε χασει για καλα την ισορροπία της.αλλα ειμαι βέβαιος ότι δεν έπεσε..Α, ναι, πρωτη φορα άκουσα και τη λεξη «λουστρινια ψηλοτάκουνα».. Απο τα ψιθυρίσματα της μανας μου και των άλλων καταλάβαινα ότι όλα αυτα τα έκανε για το Γιάννη το πιο ωραιο παληκάρι του χωριου που οι προξενιες του έρχονταν ακομα και απο τα άλλα χωριά,αλλα αυτος ηταν πιστός στην Παρασκευή.
 |
| Η θεια η Τσιβούλα στη δεκαετία του 70 στον κηπο του σπιτιού της |
Τα νιατα και ο έρωτας ,ομως,δε λογαριάζουν κρυο βροχη..θεό..!!!
Μη εχοντας άλλον συνοδό σήκωσε εμενα.που σαν σε όνειρο ακουγα να μου λεει την ωρα που μου έντυνε οτι θα περάσουμε καλα ,και θα παρουμε και αντιδωρο απο τον Παπαθόδωρο.. Σχεδον κοιμισμένο μου έντυσε ,μ εβαλε τα ελβιέλα (λαστιχενια)παπούτσια και ξεκινησαμε μεσα στο κρυο για εκει που βρισκονταν σχεδόν οι περισσοτεροι απο τοχωριό..
Προσωπικά δεν θυμαμαι τίποτα άλλο ουτε λειτουργία, ουτε παπα ουτε ψαλταδες..Το μόνο που μου εμεινε βαθεια χαραγμενο στη μνημη μου ήταν το φεγγάρι!!!
στριβαμε εκει που ειναι τωρα μια βρυσση και καποιες πρωτομαγιες ειχαμε ψησει αρνια τα τελευταια χρόνια..
 |
| Ακριβως λίγό πιο πάνω απο την ημερομηνία κόλλησαν τα παπούτσια μου. |
-Εισαι καλά,με ρωτησε έντρομη και με σηκωσε, αλλα νομιζω ότι λερωθηκε και το φορεμα της γιατι σα να θυμαμαι να λεει.. «Μα χωριο ειναι αυτο ,να μην εχουμε ένα δρόμο ή να μη φτειαχνουν μια εκκλησια μεσα στο χωριό.»; Κι οπως πάντα εγω αντι να μιλήσω κουνουσα το κεφαλι μεσα στο σκοταδι..
Όπως ακριβως και στο κρεβατι.. Με ρωτουσε αν ειμαι σκεπασμένος κι εγω κουνουσα το κεφαλι αλλα στην Τεταρτη με 5η φορα της έλεγα..ναι ,γιατι νόμιζα ότι με έβλεπε.Α ρε θεια λεβεντισσα..Ελπιζω να χαρηκε τον καλο της εκεινη τη βραδια των Χριστουγέννων και δεν καταλαβε ποτε το σοκ που με προκαλεσε η φύση.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ25-12-2010
Thursday, December 16, 2010
Tuesday, December 14, 2010
Tuesday, November 9, 2010
Aλλοι κανουν πόλεμο κι άλλοι την πληρωνουν!!!
"ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ" ΜΕ ΕΝΑΝ ΜΑΡΟΚΙΝΟ ΛΗΣΤΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ..
In αληθινές ιστορίεςΤρίτη, 5 Οκτωβρίου 2010
Το όνομα μου είναι Μοχάμετ, κατάγομαι από το Ραμπάτ που είναι και η πρωτεύουσα του Μαρόκου.
Έφυγα ξαφνικά ένα βράδυ γιατί είχα πρόβλημα με την αστυνομία, μετά από ληστεία που είχα κάνει σε τουρίστα μαζί με έναν άλλο φίλο μου. Αυτόν τον έπιασαν όμως.
Ξεκίνησα με 2 χιλιάδες δολάρια στη τσέπη και προσπάθησα να περάσω με μερικούς άλλους με βάρκα στην Ισπανία, για να πάω από 'κει στην Γαλλία και στο Παρίσι που εκεί έχω συγγενείς αλλά και πολλούς φίλους.
Πως βρέθηκες από το Γιβραλτάρ και την προσπάθεια να περάσεις Ισπανία στην Ελλάδα?
Μας κορόιδεψε ο άνθρωπός που είχε την βάρκα στο Τανγκλέρ. Μας είπε πως θα μας πάει απέναντι στην Ισπανία και του δώσαμε όλοι λεφτά, εμένα μου πήρε 1000 δολάρια, γιατί του είπα πως δεν έχω άλλα μαζί μου.
Αντί όμως να πάει βόρεια, πήγε ανατολικά. Εμείς δεν το καταλάβαμε καθόλου, γιατί το μόνο που βλέπαμε ήταν θάλασσα και τίποτα άλλο.
Πόσοι είσαστε στη βάρκα?
Περίπου 20 άτομα. Νομίζω 8-9 Μαροκινοί 18 με 20 χρονών οι άλλοι ήταν από άλλες αφρικανικές χώρες και είχαν και ένα κοριτσάκι μαζί τους πολύ μικρό.
Τελικά που σας άφησε?
Δίπλα στην Αλγερία.
Από κεί γνωρίσαμε κάποιον που μας είπε πως μπορεί να μας πάει στην Γαλλία μέσω Ελλάδας. Και εκεί χωρίσαμε άλλοι πήγαν να βρουν τρόπο να γυρίσουν καθώς δεν είχαν άλλα λεφτά, κι άλλοι άρχισαν να ψάχνουν για καλύτερες τιμές.
Εγώ έμεινα γιατί πίστεψα πως στην Ελλάδα θα μας έδιναν χαρτιά πρόσφυγα, αν λέγαμε πως είμαστε από την Παλαιστίνη. Έτσι μας είπε
Του έδωσα 500 δολάρια για να με βοηθήσει να πάω στην Τυνησία. Τα υπόλοιπα λεφτά που είχα γύρω στα 300 δολάρια τα έδωσα σε άλλον για να περάσω με βάρκα προς την Κρήτη.
Μετά από 1 εβδομάδα τελικά πάτησα σε Ευρωπαϊκό έδαφος και πίστευα πως όλα θα άλλαζαν.
Μας έπιασε το λιμενικό και μας πήγαν σε ένα κέντρο όπου και μας ανέκριναν.
Εγώ και κάτι άλλα παιδία δηλώσαμε πρόσφυγες από την Παλαιστίνη, κάτι άλλοι μαύροι είπαν ψέματα πως είναι Σομαλοί, αλλά ήταν από την Νιγηρία και Σενεγαλέζοι.
Μας έδωσαν κάτι χαρτιά και μας είπαν πως πρέπει να φύγουμε από την Ελλάδα σε 3 μήνες.
Φύγαμε σχεδόν όλοι για την Αθήνα. Τελικά στην Αθήνα βρήκα πολλούς γνωστούς μου από το Μαρόκο, που νόμιζα πως ήταν στη Γαλλία.
Με μάθανε τα κόλπα και τις περιοχές. Άρχισα να κλέβω μαζί τους στην αρχή τσάντες από γυναίκες και κινητά
από άτομα που δεν θα μας προλάβαιναν να μας πιάσουν αν έτρεχαν πίσω μας.
Οι γυναίκες και οι ηλικιωμένοι είναι οι καλύτερη στόχοι.
Μετά τα πουλούσαμε αν ήταν κινητά στη Ζήνωνος και στην Πειραιώς σε καταστήματα μεταναστών και αν ήταν λεφτά μέσα στην τσάντα τα μοιραζόμασταν στα πρώτα παρκάκια που βρίσκαμε μπροστά μας..
Πάντα κοιτάμε να αιφνιδιάσουμε, εκεί που δεν το περιμένει κανείς.
Αλλάζουμε ξαφνικά κατεύθυνση και πέφτουμε πάνω του. Συνήθως είμαστε 2 ή 3 μαζί.
Με κινητά ενημερώνει ο ένας τον άλλον, για το που θα χτυπήσουμε.
Συνήθως στο κέντρο και ψάχνουμε για άτομα που καταλαβαίνουμε πως φοβούνται, όταν μας βλέπουν.
Για τις χρυσές αλυσίδες μας δίνουν γύρω στα 10 ευρώ στη Σοφοκλέους οι Ιρακινοί.
Στην Αθήνα πόσοι ακόμα κάνουν αυτή την δουλειά?
Είναι πάρα πολύ, ακόμα και καινούργιοι που έρχονται, ακόμα και από άλλες χώρες έρχονται μαζί μας μέχρι να βρουν τρόπο να φύγουν από την Ελλάδα, αυτό κάνουν για να ζουν.
Τα αυτοκίνητα οι αλυσίδες και οι τσάντες, είναι το μόνο που μας δίνει λεφτά. Για δουλειά δεν μας παίρνει κανένας εδώ.
Ξέρουμε ότι δεν μπορούν να μας απελάσουν, ούτε να μας βάλουν φυλακή για μικρές ποινές.
Εμένα με έχουν πιάσει πάνω από 5 φορές και φυλακή δεν έχω πάει, γιατί αλλάζω χαρτιά αμέσως μετά την αναστολή.
Πρώτα στην αρχή μας χτυπούσε η αστυνομία, τώρα εντάξει δεν υπάρχει πρόβλημα, όλα είναι νορμάλ.
Τώρα κάθε μέρα έρχονται κι άλλοι, και έρχονται και δια μέσου Τουρκίας.
Πάνε εκεί αεροπορικώς, κλείνουν ξενοδοχεία μέσω ιντερνέτ για διακοπές, αλλά μετά περνάνε εδώ με βάρκες. Όλα γίνονται πιο οργανωμένο τώρα. Με εμένα ήταν άλλη περίπτωση γιατί με κυνηγούσε η αστυνομία.
Με τα ναρκωτικά στο κέντρο τι συμβαίνει?
Δεν υπάρχουν πολλοί Μαροκινοί που να πουλάνε, είναι λίγοι.
Οι μαύροι και οι Αλγερινοί με τους Αφγανούς ασχολούνται. Και οι Αλβανοί έχουν δουλειές με αυτούς..
Οι Αλβανοί μπορεί και να σε σκοτώσουν αν τους πειράξεις.
Δεν τους πλησιάζουμε αυτούς είναι επικίνδυνοι.
Κανέναν πρεζάκια ναι, αν τον πετύχουμε μόνο του, του παίρνουμε ότι έχει πάνω του.
Με τους Έλληνες τι πρόβλημα έχετε?
Κοίτα με τους Έλληνες δεν έχουμε κανένα κοινό. Είμαστε τελείως διαφορετικοί σαν άνθρωποι.
Εμείς πιο πολύ νιώθουμε Γάλλοι παρά κάτι άλλο. Ούτε και θέλει κανένας Μαροκινός από όσους ξέρω να μείνει εδώ. Εδώ νιώθουμε πιο πολύ σαν κρατούμενοι στην χώρα σας. Για αυτό και υπάρχει μια οργή για οτιδήποτε ελληνικό.
Εντάξει αλλά οι Έλληνες πολίτες τι φταίνε, που εσείς έχετε εγκλωβιστεί εδώ?
Δεν φταίνε, αλλά σκέψου εμείς δεν έχουμε τίποτα ενώ αυτοί έχουν τα πάντα, χωρίς να το αξίζουν.
Από όσο έχω δει μέχρι τώρα οι Έλληνες είστε λαός που δεν κάνει τίποτα σωστά. Δεν έχετε δουλειές, δεν έχετε πολιτικούς και ο καθένας κοιτάει την δουλειά του. Εμείς βοηθάμε ο ένας τον άλλον.
Και έχετε και πολλούς ναρκομανείς και gay.
Συνέχεια μας πλησιάζουν οι gay και μας δίνουν λεφτά να πάμε μαζί τους. Ειδικά στην περιοχή του Μεταξουργείου κοντά στου Ψυρρή.
Θα φύγεις από την Ελλάδα?
Θα ξαναπροσπαθήσω, έχω πάει 2 φορές στην Πάτρα αλλά μας έπιασαν και μας γύρισαν πίσω.
Εκεί κάνουν κουμάντο οι Αφγανοί. Αν δεν τα έχεις καλά μαζί τους, δεν πλησιάζεις στο λιμάνι.
Στην Αθήνα ποιοι σας βοηθάνε?
Είναι κάποιοι που εργάζονται σαν εθελοντές σε κάποιες οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εγώ γνώρισα δυο από αυτούς στο παλιό εφετείο, που έμενα στην αρχή, μέχρι να μας διώξουν. Εκεί μας είπαν ποια είναι τα δικαιώματα μας και τι να κάνουμε όταν μας πιάνει η αστυνομία.
Έλληνες ήταν?
Ναι, αλλά από ότι κατάλαβα δεν τους ενδιέφερε και τόσο πολύ η Ελλάδα. Πιο πολύ ήθελαν να βοηθήσουν τα παιδιά που έμεναν στο εφετείο. Τώρα αν θέλουμε κάτι πάμε στα Εξάρχεια στον χώρο μεταναστών που υπάρχει εκεί. Μας βοηθάνε και μας ενημερώνουν για όλα κάποια παιδιά που είναι αναρχικοί
Στα επεισόδια που έγιναν για το "κοράνι" είχες πάει?
Είχα πάει άλλα έφυγα, γιατί όταν πήγα είχε έρθει η αστυνομία και μας διέλυσε.
Ήμουν όμως στα επεισόδια τότε που σκότωσαν ένα παιδί οι αστυνομικοί. Εκεί κλέψαμε πολλά καταστήματα.
Σπάγαμε τα τζάμια και μπαίναμε μέσα. Αλβανοί, Πακιστανοί, εμείς και όλοι οι άλλοι, ότι μας άρεσε σπάζαμε την τζαμαρία και μπαίναμε μέσα.
Είχα βρεθεί με 10 τζάκετ και πολλά αθλητικά παπούτσια.
Τώρα που ζεις?
Μένω μαζί με 4 άλλους Μαροκινούς σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι στις γραμμές του τραίνου.
Κοντά στην Λένορμαν.
Και ελπίζω φέτος πριν πιάσουν τα κρύα να έχω καταφέρει να φύγω. Βρήκαμε έναν Ιρακινό στο Αγ. Παντελεήμονα που μας είπε πως μπορεί να δώσει διαβατήρια για να πάμε στην Γαλλία. Αλλά θέλει 3.000 ευρώ. Τα έχω μαζέψει, αλλά θέλω και κάποια ακόμα για τις πρώτες μέρες που θα είμαι στο Παρίσι.
Μόλις τα μαζέψω, θα φύγω.
Αυτά ήταν μερικά από όσα μας είπε ένας Μαροκινός, που πιάσαμε όταν προσπάθησε να κλέψει μια γυναίκα κοντά στο Μετρό του Μεταξουργείου.
Τελικά η γυναίκα δεν του έκανε μήνυση (κάτι που δεν το περίμενε),μας εξομολογήθηκε σχεδόν τα πάντα καθώς μόλις του μιλήσαμε στα Γαλλικά (ο ρεσεψιονίστ ξενοδοχείου) λύθηκε η γλώσσα του αμέσως.
Είπε και άλλα πράγματα, αλλά τα κρίνω ανούσια να σας τα παρουσιάσω.
Αυτό που μου έμεινε είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι ρατσιστές και δεν νιώθουν τίποτα για κανέναν άλλον, μόνο για τους "δικούς τους".
Την "συνέντευξη" την πήρε και την έγραψε φίλος που δουλεύει σε ξενοδοχείο του κέντρου.Έφυγα ξαφνικά ένα βράδυ γιατί είχα πρόβλημα με την αστυνομία, μετά από ληστεία που είχα κάνει σε τουρίστα μαζί με έναν άλλο φίλο μου. Αυτόν τον έπιασαν όμως.
Ξεκίνησα με 2 χιλιάδες δολάρια στη τσέπη και προσπάθησα να περάσω με μερικούς άλλους με βάρκα στην Ισπανία, για να πάω από 'κει στην Γαλλία και στο Παρίσι που εκεί έχω συγγενείς αλλά και πολλούς φίλους.
Πως βρέθηκες από το Γιβραλτάρ και την προσπάθεια να περάσεις Ισπανία στην Ελλάδα?
Μας κορόιδεψε ο άνθρωπός που είχε την βάρκα στο Τανγκλέρ. Μας είπε πως θα μας πάει απέναντι στην Ισπανία και του δώσαμε όλοι λεφτά, εμένα μου πήρε 1000 δολάρια, γιατί του είπα πως δεν έχω άλλα μαζί μου.
Αντί όμως να πάει βόρεια, πήγε ανατολικά. Εμείς δεν το καταλάβαμε καθόλου, γιατί το μόνο που βλέπαμε ήταν θάλασσα και τίποτα άλλο.
Πόσοι είσαστε στη βάρκα?
Περίπου 20 άτομα. Νομίζω 8-9 Μαροκινοί 18 με 20 χρονών οι άλλοι ήταν από άλλες αφρικανικές χώρες και είχαν και ένα κοριτσάκι μαζί τους πολύ μικρό.
Τελικά που σας άφησε?
Δίπλα στην Αλγερία.
Από κεί γνωρίσαμε κάποιον που μας είπε πως μπορεί να μας πάει στην Γαλλία μέσω Ελλάδας. Και εκεί χωρίσαμε άλλοι πήγαν να βρουν τρόπο να γυρίσουν καθώς δεν είχαν άλλα λεφτά, κι άλλοι άρχισαν να ψάχνουν για καλύτερες τιμές.
Εγώ έμεινα γιατί πίστεψα πως στην Ελλάδα θα μας έδιναν χαρτιά πρόσφυγα, αν λέγαμε πως είμαστε από την Παλαιστίνη. Έτσι μας είπε
Του έδωσα 500 δολάρια για να με βοηθήσει να πάω στην Τυνησία. Τα υπόλοιπα λεφτά που είχα γύρω στα 300 δολάρια τα έδωσα σε άλλον για να περάσω με βάρκα προς την Κρήτη.
Μετά από 1 εβδομάδα τελικά πάτησα σε Ευρωπαϊκό έδαφος και πίστευα πως όλα θα άλλαζαν.
Μας έπιασε το λιμενικό και μας πήγαν σε ένα κέντρο όπου και μας ανέκριναν.
Εγώ και κάτι άλλα παιδία δηλώσαμε πρόσφυγες από την Παλαιστίνη, κάτι άλλοι μαύροι είπαν ψέματα πως είναι Σομαλοί, αλλά ήταν από την Νιγηρία και Σενεγαλέζοι.
Μας έδωσαν κάτι χαρτιά και μας είπαν πως πρέπει να φύγουμε από την Ελλάδα σε 3 μήνες.
Φύγαμε σχεδόν όλοι για την Αθήνα. Τελικά στην Αθήνα βρήκα πολλούς γνωστούς μου από το Μαρόκο, που νόμιζα πως ήταν στη Γαλλία.
Με μάθανε τα κόλπα και τις περιοχές. Άρχισα να κλέβω μαζί τους στην αρχή τσάντες από γυναίκες και κινητά
από άτομα που δεν θα μας προλάβαιναν να μας πιάσουν αν έτρεχαν πίσω μας.
Οι γυναίκες και οι ηλικιωμένοι είναι οι καλύτερη στόχοι.
Μετά τα πουλούσαμε αν ήταν κινητά στη Ζήνωνος και στην Πειραιώς σε καταστήματα μεταναστών και αν ήταν λεφτά μέσα στην τσάντα τα μοιραζόμασταν στα πρώτα παρκάκια που βρίσκαμε μπροστά μας..
Πάντα κοιτάμε να αιφνιδιάσουμε, εκεί που δεν το περιμένει κανείς.
Αλλάζουμε ξαφνικά κατεύθυνση και πέφτουμε πάνω του. Συνήθως είμαστε 2 ή 3 μαζί.
Με κινητά ενημερώνει ο ένας τον άλλον, για το που θα χτυπήσουμε.
Συνήθως στο κέντρο και ψάχνουμε για άτομα που καταλαβαίνουμε πως φοβούνται, όταν μας βλέπουν.
Για τις χρυσές αλυσίδες μας δίνουν γύρω στα 10 ευρώ στη Σοφοκλέους οι Ιρακινοί.
Στην Αθήνα πόσοι ακόμα κάνουν αυτή την δουλειά?
Είναι πάρα πολύ, ακόμα και καινούργιοι που έρχονται, ακόμα και από άλλες χώρες έρχονται μαζί μας μέχρι να βρουν τρόπο να φύγουν από την Ελλάδα, αυτό κάνουν για να ζουν.
Τα αυτοκίνητα οι αλυσίδες και οι τσάντες, είναι το μόνο που μας δίνει λεφτά. Για δουλειά δεν μας παίρνει κανένας εδώ.
Ξέρουμε ότι δεν μπορούν να μας απελάσουν, ούτε να μας βάλουν φυλακή για μικρές ποινές.
Εμένα με έχουν πιάσει πάνω από 5 φορές και φυλακή δεν έχω πάει, γιατί αλλάζω χαρτιά αμέσως μετά την αναστολή.
Πρώτα στην αρχή μας χτυπούσε η αστυνομία, τώρα εντάξει δεν υπάρχει πρόβλημα, όλα είναι νορμάλ.
Τώρα κάθε μέρα έρχονται κι άλλοι, και έρχονται και δια μέσου Τουρκίας.
Πάνε εκεί αεροπορικώς, κλείνουν ξενοδοχεία μέσω ιντερνέτ για διακοπές, αλλά μετά περνάνε εδώ με βάρκες. Όλα γίνονται πιο οργανωμένο τώρα. Με εμένα ήταν άλλη περίπτωση γιατί με κυνηγούσε η αστυνομία.
Με τα ναρκωτικά στο κέντρο τι συμβαίνει?
Δεν υπάρχουν πολλοί Μαροκινοί που να πουλάνε, είναι λίγοι.
Οι μαύροι και οι Αλγερινοί με τους Αφγανούς ασχολούνται. Και οι Αλβανοί έχουν δουλειές με αυτούς..
Οι Αλβανοί μπορεί και να σε σκοτώσουν αν τους πειράξεις.
Δεν τους πλησιάζουμε αυτούς είναι επικίνδυνοι.
Κανέναν πρεζάκια ναι, αν τον πετύχουμε μόνο του, του παίρνουμε ότι έχει πάνω του.
Με τους Έλληνες τι πρόβλημα έχετε?
Κοίτα με τους Έλληνες δεν έχουμε κανένα κοινό. Είμαστε τελείως διαφορετικοί σαν άνθρωποι.
Εμείς πιο πολύ νιώθουμε Γάλλοι παρά κάτι άλλο. Ούτε και θέλει κανένας Μαροκινός από όσους ξέρω να μείνει εδώ. Εδώ νιώθουμε πιο πολύ σαν κρατούμενοι στην χώρα σας. Για αυτό και υπάρχει μια οργή για οτιδήποτε ελληνικό.
Εντάξει αλλά οι Έλληνες πολίτες τι φταίνε, που εσείς έχετε εγκλωβιστεί εδώ?
Δεν φταίνε, αλλά σκέψου εμείς δεν έχουμε τίποτα ενώ αυτοί έχουν τα πάντα, χωρίς να το αξίζουν.
Από όσο έχω δει μέχρι τώρα οι Έλληνες είστε λαός που δεν κάνει τίποτα σωστά. Δεν έχετε δουλειές, δεν έχετε πολιτικούς και ο καθένας κοιτάει την δουλειά του. Εμείς βοηθάμε ο ένας τον άλλον.
Και έχετε και πολλούς ναρκομανείς και gay.
Συνέχεια μας πλησιάζουν οι gay και μας δίνουν λεφτά να πάμε μαζί τους. Ειδικά στην περιοχή του Μεταξουργείου κοντά στου Ψυρρή.
Θα φύγεις από την Ελλάδα?
Θα ξαναπροσπαθήσω, έχω πάει 2 φορές στην Πάτρα αλλά μας έπιασαν και μας γύρισαν πίσω.
Εκεί κάνουν κουμάντο οι Αφγανοί. Αν δεν τα έχεις καλά μαζί τους, δεν πλησιάζεις στο λιμάνι.
Στην Αθήνα ποιοι σας βοηθάνε?
Είναι κάποιοι που εργάζονται σαν εθελοντές σε κάποιες οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εγώ γνώρισα δυο από αυτούς στο παλιό εφετείο, που έμενα στην αρχή, μέχρι να μας διώξουν. Εκεί μας είπαν ποια είναι τα δικαιώματα μας και τι να κάνουμε όταν μας πιάνει η αστυνομία.
Έλληνες ήταν?
Ναι, αλλά από ότι κατάλαβα δεν τους ενδιέφερε και τόσο πολύ η Ελλάδα. Πιο πολύ ήθελαν να βοηθήσουν τα παιδιά που έμεναν στο εφετείο. Τώρα αν θέλουμε κάτι πάμε στα Εξάρχεια στον χώρο μεταναστών που υπάρχει εκεί. Μας βοηθάνε και μας ενημερώνουν για όλα κάποια παιδιά που είναι αναρχικοί
Στα επεισόδια που έγιναν για το "κοράνι" είχες πάει?
Είχα πάει άλλα έφυγα, γιατί όταν πήγα είχε έρθει η αστυνομία και μας διέλυσε.
Ήμουν όμως στα επεισόδια τότε που σκότωσαν ένα παιδί οι αστυνομικοί. Εκεί κλέψαμε πολλά καταστήματα.
Σπάγαμε τα τζάμια και μπαίναμε μέσα. Αλβανοί, Πακιστανοί, εμείς και όλοι οι άλλοι, ότι μας άρεσε σπάζαμε την τζαμαρία και μπαίναμε μέσα.
Είχα βρεθεί με 10 τζάκετ και πολλά αθλητικά παπούτσια.
Τώρα που ζεις?
Μένω μαζί με 4 άλλους Μαροκινούς σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι στις γραμμές του τραίνου.
Κοντά στην Λένορμαν.
Και ελπίζω φέτος πριν πιάσουν τα κρύα να έχω καταφέρει να φύγω. Βρήκαμε έναν Ιρακινό στο Αγ. Παντελεήμονα που μας είπε πως μπορεί να δώσει διαβατήρια για να πάμε στην Γαλλία. Αλλά θέλει 3.000 ευρώ. Τα έχω μαζέψει, αλλά θέλω και κάποια ακόμα για τις πρώτες μέρες που θα είμαι στο Παρίσι.
Μόλις τα μαζέψω, θα φύγω.
Αυτά ήταν μερικά από όσα μας είπε ένας Μαροκινός, που πιάσαμε όταν προσπάθησε να κλέψει μια γυναίκα κοντά στο Μετρό του Μεταξουργείου.
Τελικά η γυναίκα δεν του έκανε μήνυση (κάτι που δεν το περίμενε),μας εξομολογήθηκε σχεδόν τα πάντα καθώς μόλις του μιλήσαμε στα Γαλλικά (ο ρεσεψιονίστ ξενοδοχείου) λύθηκε η γλώσσα του αμέσως.
Είπε και άλλα πράγματα, αλλά τα κρίνω ανούσια να σας τα παρουσιάσω.
Αυτό που μου έμεινε είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι ρατσιστές και δεν νιώθουν τίποτα για κανέναν άλλον, μόνο για τους "δικούς τους".
Την βάζουμε αυτούσια όπως μας την έστειλε. Για τυχόν παραλείψεις ή ορθογραφικά λάθη δεν φέρουμε ευθύνη.
Θέμης Μπίρτας
Network Administrator
Τεχνικός Υπεύθυνος ΣΥΖΕΥΞΙΣ
Monday, November 8, 2010
Γράμμα απο το Αφγανισταν
Ο Βασίλης Μπαμπατζιας
γραφει απο την πιο "άγρια"
περιοχη του πλανητη μας!!
γραφει απο την πιο "άγρια"
περιοχη του πλανητη μας!!
Καλησπέρα Δημήτρη.
Δεν ξέρω σε ποια γωνιά της γης είσαι την ώρα αυτή, όπου όμως κι αν βρίσκεσαι εύχομαι να είσαι καλά τόσο εσύ, όσο και οι δικοί σου.
Όσον αφορά εμένα είμαι καλά στην υγεία και στη διάθεσή μου. Βρίσκομαι ακόμα στα βουνά του βόρειου Αφγανιστάν δουλεύοντας για την αστυνομική αποστολή της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη χώρα αυτή, κάτι που, παρά τις όποιες δυσκολίες, με γεμίζει με συναρπαστικές εμπειρίες και εικόνες.
Στο μυαλό μου είναι αυτό που μου είχες πει κάποτε - αν έχω κάτι να γράψω να το κάνω. Από τη μεριά μου ξέρω πολύ καλά ότι δεν είμαι καλός στο γράψιμο, άλλωστε στο μάθημα της έκθεσης έπαιρνα πάντα χαμηλούς βαθμούς, και έτσι ξέρω ότι δε θα μπορούσα να γράφω άρθρα σε κάποια εφημερίδα ή κείμενα που απαιτούν άριστη χρήση της ελληνικής γλώσσας.
Οντας όμως εδώ, μακριά από την πατρίδα μας και μακριά επίσης από τους φίλους μου ή έστω τους δικούς μου ανθρώπους με τους οποίους θα μπορούσα να μιλάω πότε πότε για σημαντικά αλλά και για λιγότερο σημαντικά ζητήματα που με απασχολούν ή απασχολούν τους άλλους, νιώθω συχνά την ανάγκη να βρω μια διέξοδο στην επιθυμία μου να μιλάω με κάποιον. Σκέφτηκα λοιπόν, δεδομένων των συνθηκών, να εκμεταλλευτώ την παρουσία σου και αντί να γράφω άρθρα ή τέτοιου είδους κείμενα να γράφω γράμματα σε ένα φίλο, όπου εκεί θα εκθέτω τις απόψεις μου για θέματα που με απασχολούν και με προβληματίζουν. Και αυτό θα είναι για μένα μια διέξοδος σε μια ανάγκη μου να μιλήσω και όχι ένα πρέπει για τους όποιους δικούς του λόγους.
Αν από τη μεριά σου κρίνεις καλό και χρήσιμο να ανεβάσεις κάτι από αυτά, γιατί όχι. Θα είναι για μένα χαρά και τιμή.
Να είσαι και να περνάς καλά.
Βασίλης Μπαμπατσιάς
Με το Βασίλη Μπαμπατζια(αριστερα)στη Γλυφαδα πίνοντας τα ουζακια μας σε μια επισκεψη του στην Αθηνα τον περ.Γενναρη. Οι ιστοριες του για το Αφγανισταν αλλα και της αστυνομίας,όσο υπηρετουσε στην Ελλάδα ειναι συχνα συγκλονιστικες..Προσωπικα τον παροτρυνω να κρατα ημερολόγιο και να το εκδωσει καποια μερα..Περα απο τα οσα λεει για το γραψιμό του,η πέννα του "τρωει" πολλους απο τους φωστηρες των ΜΜΕ σε παγκοσμια κλιμακα..Εξ άλλου κανενα ρεπορταζ δεν ειναι πιο συγκλονιστικο απο αυτο που γραφεται στη χωρα και στο χωρο τον εξελιξεων..Βασιλη προχωρα ..Η ΕΦΗΜΕΡΙΣ στη διαθεση σου. Δ.Παπαγεωργίου
Wednesday, November 3, 2010
Εκλογες Θεσσαλίας..
ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΛΛΕΑΣ:
ΚΑΙ ΣΤΗΝ ..ΚΙΝΑ ΚΑΙ
ΣΤΗΝ ..ΑΛΒΑΝΙΑ ΓΙΑ
ΤΑ ΤΡΙΚΑΛΑ ΜΙΛΑΕΙ
Το Χρηστο Καλλεα τον γνωρισα καλα στην ...Κινα,στην Αλβανια και τωρα τελευταια στα Τρίκαλα.
Αν και τα καλυτερα λόγια γι αυτον τα άκουσα στην Αθηνα απο επιχειρηματία ,που εντελως τυχαια μπηκα στο μαγαζι της να αγορασω ενα επωνυμο πουκάμισο,και όταν ειπα ότι ειμαι πο τρικαλα,τα παρατησε όλα για να μου πει:
Εισαι απο τα Τρικαλα του Χρηστου Καλλεα;Κανονιστε να τον εκλεξετε σύμβουλο στην περιφερεια που ειναι υποψηφιος με τον Απόστολο Παπατόλια και τη Λώρεν Κασσοπούλου γιατι το αξιζει.
Δεν ήταν Τρικαλινη η επιχειρηματίας. Απ ότι μου ε΄ξηγησε ήταν μια παλια μαθητριά του .. τοτε που ο Χρηστος διδασκε μόδα στην Αθηνα και τα παράτησε για να ρθει Τρικαλα!
Σας μπερδευω,αλλα κιεγω εχω τόσα πολλα να πω για το Χρηστο Καλλεα που δεν ξερω απο που ν αρχισω.
Σιγουρα,οι περισσοτεροι που διαβαζετε αυτες τις γραμμες ,γνωριζετε τον Καλλεα καλυτερα απο μενα.και πιθανον να με κακολογησετε ότι τον αδικω..
Ναι δεν τον ξερω καλα,γιατι στην Αυστραλια που εζησα αρκετα χρόνια δυσκολα να μιλας για κατ αυτου Τρικαλινους ,έστω κιαν ξερεις όλους τους Τρικαλινους της .Μελβουρνης!!!!
Γνωρισα λοιπον τον πρόεδρο των Τρικαλινων εμπόρων στην Καντονα της κινας, όταν στην περυσινη έκθεση ειχα την τυχη να μενουμε στο ίδιο ξενοδοχειο και για μια ολοκληρη σχεδον εβδομαδα ειμαστε συνεχεια μαζι..Μαζι πηγαιναμε στην εκθεση,μαζι γυριζαμε μαζι τρωγαμε στα Κινεζικα εστιατόρια που η διευθυντρια του εκει γραφειου μου διάλεγε για εμας..
Πρωί μεσημερι βραδυ, ο Χρηστος μιλουσε για τα τρίκαλα..Ότι καλο έβλεπε ,αμεσως έλεγε πως αυτο πρεπει να το φερουμε και στα Τρικαλα..πρωτη φορα ειδα άνθρωπο να μιλαει τοσο πολυ και με τοσο πάθος για την πατριδα του..
Α,ναι ξεχασα να σας πω ότι λιγο νωριτερα τον ειχα συναντησει και στα Τιρανα της Αλβανίας ,μαζι με μια ομαδα εκλεκτων Τρικαλινων επιχειρηματιων,(Λιαγκας,Φαλτακας, Τσινας,Καραγιάννης, Βαρδουλης,Κουρομπλης,Λέρας, Νικολας,και άλλους..) που επισκεπτονταν την ετησια εμπορικη έθεση της Αλβανίας..
Απο τη συναντηση αυτη θυμαμαι,την αγωνια του Χρηστου να φωτογραφησω μια σκεπαστη Λαικη Αγορά στα Τιραννα -μου έστειλε με ταξι να παρω φωτογραφίες,(μιας και ειχα ψηφιακη φωτογαφικη μηχανη) για να μεταφερει στο Δημο τις φωτογραφιες και να ζητησει να γινει κατι παρόμοιο και στα Τρικαλα..
Νομιζω πως περισσότερα δεν χρειαζονται να πω ,για να σας πεισω να ψηφισετε και να βάλετε σταυρό στο Χρηστο Καλλεα στις εκλογες της 7ης Νοεμβριου..
Ειναι ο μονος σταυρος που θα έβαζα αν ειχα ψηφο στα Τρικαλα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥdpapagewrgiou@in.gr
AΕΚΔΟΤΑ
Δύο γέροντες Κρητικοί κάθονται σε ένα καφενείο και συζητάνε.
-Μωρέ Σήφη, λέει ο ένας, θυμάσαι κάτι χάπια που μας δίνανε στο στρατό για να μην έχουμε όρεξη για γυναίκες;
-Nαί μωρέ Μανωλιό.
-Ε, λοιπόν, θαρρώ πως αρχίζουνε και με πιάνουνε!…
100 ΣΟΥΒΛΑΚΙΑ
Πάει ένας εύσωμος άνδρας σε ένα σουβλατζίδικο και λέει στον ψήστη.
-Ψήσε μου σε παρακαλώ 99 σουβλάκια και λίγο γρήγορα γιατί βιάζομαι.
Στον ψήστη έκανε εντύπωση ο αριθμός και τον ρωτάει.
-Να τα κάνω 100 για να βρούμε και καλύτερα το λογαριασμό;
Και ο άλλος σχεδόν οργισμένος του αποκρίνεται.
-Τι λες χριστιανέ μου πως θα τα φάω 100 σουβλάκια;
-Μωρέ Σήφη, λέει ο ένας, θυμάσαι κάτι χάπια που μας δίνανε στο στρατό για να μην έχουμε όρεξη για γυναίκες;
-Nαί μωρέ Μανωλιό.
-Ε, λοιπόν, θαρρώ πως αρχίζουνε και με πιάνουνε!…
100 ΣΟΥΒΛΑΚΙΑ
Πάει ένας εύσωμος άνδρας σε ένα σουβλατζίδικο και λέει στον ψήστη.
-Ψήσε μου σε παρακαλώ 99 σουβλάκια και λίγο γρήγορα γιατί βιάζομαι.
Στον ψήστη έκανε εντύπωση ο αριθμός και τον ρωτάει.
-Να τα κάνω 100 για να βρούμε και καλύτερα το λογαριασμό;
Και ο άλλος σχεδόν οργισμένος του αποκρίνεται.
-Τι λες χριστιανέ μου πως θα τα φάω 100 σουβλάκια;
Subscribe to:
Posts (Atom)