TO ...αθλητικό σκίτσο του ΚΟΥΡΣΟβίτη

ΠΑΣΟΚ και ΓΙΩΡΓΟΣ ...ΞΕΣΠΑΘΩΝΟΥΝ με ανακοινωση κατα ..κοντορεπανάκηδων

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΟΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΙ ΛΙΠΟΤΑΧΤΗΣΑΝ,

 ΕΜΕΙΣ ΚΑΝΑΜΕ ΤΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΜΑΣ ΚΑΘΗΚΟΝ ΚΑΙ

 ΑΠΟΦΥΓΑΜΕ ΤΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ.

 

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΙΣ ΑΘΛΙΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΔΙΑΚΙΝΟΥΝ ΞΑΝΑ ΜΕΡΙΚΟΙ – ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ.

1. Είπαμε από την πρώτη στιγμή ότι η πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου για τον κανόνα της μη πώλησης της ελληνικής γης είναι ιστορική και θα είναι κατάκτηση για την ελληνική πολιτεία.
2. Είναι δεδομένο ότι πολλοί θα αντιδράσουν. Τα συμφέροντα είναι πολλά. Κάποιοι περίμεναν ότι θα έκαναν πάρτι με τη δημόσια γη επειδή έχουμε ως χώρα ανάγκη. Πολλοί από αυτούς έριχναν κροκοδείλια δάκρυα ότι "Η Ελλάς πωλειται", αλλά αυτό ακριβώς επιδιώκουν. Ε, λοιπόν δεν πουλιέται. Αξιοποιείται και θα αξιοποιηθεί με σχέδιο, πρόγραμμα και διαφάνεια. Τέρμα τα Βατοπεδια, τέρμα οι αδιαφανείς συναλλαγές, τέρμα οι εν κρυπτω αποφάσεις.
3. Είναι αναμενόμενο όλοι αυτοί να μας χτυπήσουν. Παρερμηνεύοντας δηλώσεις, διαστρέφοντας γεγονότα, παραποιώντας την ιστορία - με έμφαση στο πώς οδηγηθήκαμε στο Μηχανισμό Στήριξης των 110 δισ.
-        Θα ακούσουμε και πάλι ότι «το ΠΑΣΟΚ ήξερε για την οικονομία προεκλογικά». Θα ακούσουμε και πάλι ότι «η κυβέρνηση άργησε να πάρει μέτρα», ότι «θα είχαμε αποφύγει το μνημόνιο», ότι όλα είχαν αποφασιστεί από τις πρώτες εβδομάδες μετά τις εκλογές, ακόμη και ότι επίτηδες δεν λήφθηκαν μέτρα, αλλά έγιναν όλα αυτά για να οδηγηθούμε οπωσδήποτε στο ΔΝΤ. Είναι οι κουβέντες εκείνων που συγκαλύπτουν με το έτσι θέλω τις εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης Καραμανλή. Είναι οι ίδιοι που τον προσκυνούσαν 5,5 χρόνια αφού τον βάφτισαν «καταλληλότερο». Είναι η λογική εκείνων που ουσιαστικά λένε ότι το πρόβλημα της Ελλάδας ήταν απλά ζήτημα 3-4 μέτρων που έπρεπε να ληφθούν αμέσως μετά τις εκλογές και θα είχαμε «καθαρίσει» - όχι ζήτημα μίας χώρας στα πρόθυρα χρεοκοπίας που ανάγκασε την προηγούμενη κυβέρνηση να λιποταχτήσει.
4. Τα έχουμε επαναλάβει δεκάδες φορές, αλλά κάποιοι, για τους δικούς τους λόγους, επιμένουν στην αθλιότητα. Πάμε πάλι λοιπόν:
-        Όλοι ήξεραν, πόσο δύσκολη ήταν η κατάσταση, για αυτό και ζητούσαμε εκλογές από το 2008 - για να σταματήσει ο κατήφορος. Αλλά κανένας δεν ήξερε ότι θα παραλαμβάναμε μία χώρα στα πρόθυρα χρεοκοπίας. Μόνο αυτοί που λιποτάχτησαν το ήξεραν - για αυτό και λιποτάχτησαν.
-        Και φυσικά μπορούσαμε να αποφύγουμε τις επιτηρήσεις και τα μνημόνια. Αρκεί η προηγούμενη κυβέρνηση να είχε φύγει από το 2008. Αν είχαν φύγει τότε, μπορεί και η ιστορία να τους έκρινε με επιείκεια. Αλλά έφυγαν μόνο όταν βεβαιώθηκαν ότι δεν υπήρχε σωτηρία για τη χώρα με όσα είχαν κάνει. Για αυτό και θα αποκαλούνται για πάντα λιποτάκτες.
-        Από την πρώτη στιγμή, μετά τις εκλογές, πήραμε ιστορικές αποφάσεις για να σταματήσει η πορεία προς το γκρεμό. Κάναμε το παν για να αποφύγουμε τα χειρότερα. Γιατί ποιος επιθυμεί να έχει πάνω από το κεφάλι του επιτηρήσεις και μνημόνια; Κανείς. Παρά τη λυσσαλέα αντίδραση της αντιπολίτευσης, πήραμε την ιστορική απόφαση να παγώσουμε τις προσλήψεις και να τελειώνουμε με τις πελατειακές συμβάσεις έργου και τα stage στο δημόσιο. Χωρίς καν να έχουμε συνολική εικόνα του χάους που παραλάβαμε, παρουσιάσαμε άμεσα τον Οκτώβριο προσχέδιο προϋπολογισμού που προέβλεπε μείωση του ελλείμματος πάνω από 3% και αργότερα τον Ιανουάριο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης με πρόβλεψη για μείωση ελλείμματος 4% για το 2010. Όλες οι ανακοινώσεις μας έγιναν δεκτές με ικανοποίηση από τους ευρωπαίους εταίρους μας.
-        Παρά τις προσπάθειές μας, γρήγορα το εθνικό στοίχημά μας έγινε το να αποφύγουμε τη χρεοκοπία. Να μη ζήσει η ελληνική οικογένεια την καταστροφή που συνεπάγεται η χρεοκοπία του ελληνικού κράτους. Το μείγμα εξελίξεων που είχαμε να αντιμετωπίσουμε ήταν πλέον εκρηκτικό: η εγκληματική διαχείριση της προηγούμενης κυβέρνησης, μια Ε.Ε. που έσερνε τα πόδια της και δεν κατανοούσε το πρόβλημα αν και το ήξερε ή όφειλε να το ξέρει, και τέλος, η θυελλώδης διεθνής κερδοσκοπία πάνω στο ευρώ και το ελληνικό πρόβλημα, έφεραν την Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού.
-        Προετοιμαστήκαμε νωρίς για να μη γίνει ποτέ πραγματικότητα η χρεοκοπία της Ελλάδας. Φέραμε τα πάνω κάτω, μιλήσαμε με τους πάντες, απειλήσαμε με προσφυγή στο ΔΝΤ όποτε χρειάστηκε για να αφυπνίσουμε την Ε.Ε., και ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε δύο φορές το γύρο του κόσμου για να φτάσουμε, από το μηδέν, στο Μηχανισμό Στήριξης των 110 δισ. Τον μόνο Μηχανισμό που θα μπορούσε να μας εξασφαλίσει αυτό το ιλιγγιώδες ποσό για να σταθούμε στα πόδια μας. Ούτε η ΕΕ από μόνη της, ούτε το ΔΝΤ από μόνο του θα μπορούσαν να μας εξασφαλίσουν αυτό το ποσό. Πόσο μάλλον όταν δυνάμεις στην Ε.Ε. δεν θα αποδεχόντουσαν ποτέ μία Συμφωνία Σωτηρίας της Ελλάδας χωρίς την παρουσία του ΔΝΤ.
5. Σήμερα όλοι μπορούν να μιλάνε εκ του ασφαλούς. Με την ασφάλεια των 110 δισ. Να λένε ότι έπρεπε να γίνει το ένα ή το άλλο. Να ερμηνεύουν κατά το δοκούν δηλώσεις ή σχολιασμούς τρίτων. Να λένε όποια αθλιότητα θέλουν, ότι όλα ήταν προαποφασισμένα, ότι όλα μπορούσαν να αποφευχθούν κ.ο.κ.
-        Επειδή λοιπόν το Κίνημά μας δίνει ιερό αγώνα 17 μήνες τώρα για να αποφύγει η Ελλάδα την χρεοκοπία και να αλλάξει, σηκώνοντας μαζί με τον ελληνικό λαό τον ασήκωτο σταυρό με τις αμαρτίες της προηγούμενης κυβέρνησης, και επειδή κανένα πάρτι δεν θα γίνει με τη δημόσια γη, ενημερώνουμε όσους διακινούν αυτές τις αθλιότητες ότι δεν θα μείνει καμία αναπάντητη. Καμία.
-        Εκεί που οι προηγούμενοι λιποτάχτησαν εμείς κάναμε το πατριωτικό μας καθήκον και σώσαμε την Ελλάδα. Και δεν θα απολογηθούμε σε κανέναν για αυτό.
6. Τώρα δίνουμε τη μάχη για να αλλάξουμε την Ελλάδα τόσο ριζικά ώστε να μην ξαναχρειαστεί ποτέ πια μνημόνια και δάνειες δυνάμεις. Να σταθεί στα δικά της πόδια.

AΞΙΖΟΥΝ ΟΙ ΙΔΕΣ ΣΟΥ;

To ειδα στο fatsimaremag.blogspot.com
kai ..like me!!!

Τι να τον κάνω το Θεό, Ντουνιάς - Paradosiaka dimotika Trikalwn

The most Kapsouriariko voukoliko song...

Ταξιδευοντας..ΕΙΚΟΝΕΣ με έξτρα ΝΟΗΜΑ!!!

 Αν οι Ελληνικές εφημερίδες έγραφαν ότι "οι φίλαθλοι του
ποδοσφαίρου είναι οι χειρότεροι" σίγουρα όλοι οι Έλληνες

θα έλεγαν ,ασυζητητί...Ναί!! Το να γράφει όμως κάτι τέτοιο η Herald Sun της Μελβούρνης ,σίγουρα βρίσκει αντίθετους τους φίλους του ποδοσφαιρου και αναμεσά τους την πλειοψηφία των Ελλήνων γιατι πιστευουν ότι τα σχόλια έχουν στόχο να ενισχυθει το ντόπιο φουτμπώλ με το "πεπόνι" για μπάλλα που συγκεντρωνει την πλειοψηφία των φιλάθλων και αρκετων μή αγγλοφωνων..       Όπως και νάχει το θέμα πολλα Ελληνόπουλα ασχολούνται και με το Αουστρέλιαν ρούλς και διαπρέπουν ,όπως για παράδειγμα ο  18 χρονος Πάτρικ,Πήτερ,(Παναγιωτης) Καρνέζης ,ο οποιος κερδιζει τις καλλιτερες περιγραφές απο τα ΜΜΕ..  "Παιζει και καλό ποδόσφαιρο ,μας είπε ο παππούς του Πητερ Λεκκάκης,αλλα του έδωσαν αρκετά στο Φουτμπωλ και τον κέρδισαν..."

 Δεν ξερω ποσο καλα φαινονται οι χωρες ,αλλα διαρκως και αυξάνονται σε παγκόσμια κλίμακα οι αναγνωστες μας..Θενκς ..

 Τις καλλιτερες ντομάτες που εχω γευτει μεχρι στιγμής στη Μελβούρνη ειναι του κουμπαρου μου Πητερ Μπαλλαμπανίδη (Φωτο) και του γείτονά μου Άγγελου Τζάρου ο οποίος φερνει και απο το παραλιακό εξόχικό του στο Πορτ Αρλινκτον..μαζι με αγγουράκια,πιπεριές,κολοκυθάκια,φασολάκια κιότι εχει ο μπαχτσες..                                                                                              


Στα εσώτερα του πανεπιστημίου Αθηνων ...Η ντροπή χάνει την έννοιά της
αντικρυζοντας αυτα τα αισχη στη χωρα που γέννησε,τέχνες,γράμματα,δημοκρατία πολιτισμό.
Όπως βλέπετε σε κάποιο πανω καποιοι περηφανευονται και διαλαλούν τη δύναμή τους
στο φοιτητικό κίνημα

  

 Ο Δημητρης Λίτσιος,επιχειρηματίας απο τη Μελβούρνη,χάρηκε όταν πέρασε ΄εξω απο το πανεπιστήμιο ΑΘΗΝΩΝ μιας και ο ίδιος το Δημοτικό και με δυσκολία κατάφερε να τελειώσει...Ακόμα όμως δεν μπορει να πιστέψει ότι το πανεπιστημιο Αθηνων μιάζει εξωτερικά σαν λαική αγορά της Βομβάης,που όλοι πάνε και διαφημίζουν διάφορα!!!!Προχτες με ρωτουσε αν ξεβρώμισαν οι τοίχοι....Μάλλον του είπα.Αλλά στ αλήθεια άλλαξε η εικόνα προς το καλύτερο;


Να και κάτι με πολυ μεράκι που αντικρυσα στα Τρικαλα..




Και διαμαρτύρονταν οι ρασοφόροι για το φίλμ του Γαβρα σχετικα με την Ακρόπολη!!!



ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ...ο Μέγιστος.Για να μη ξεχναμε..

Παλαμάς Ο Κωστής Παλαμάς, ο νεώτερος εθνικός μας βάρδος, γεννήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 1859 στην Πάτρα, από γονείς Μεσολογγίτες. Η  οικογένειά του έχει να επιδείξει πολλούς αγωνιστές, κληρικούς και  διδασκάλους του Γένους, μεταξύ των οποίων και τον Γρηγόριο Παλαμά. Προπάππος του ήταν  ο Παναγιώτης Παλαμάς, ιδρυτής  της ονομαστής Παλαμαίας Σχολής στο Μεσολόγγι, στην  οποία δίδασκε. Σε ηλικία 15-16 ετών  ο Κωστής είχε ήδη χάσει τους  γονείς του και φιλοξενήθηκε α πό τότε στη γενέθλια πόλη του πατέρα του, το Μεσολόγγι. Η πληγωμένη ευαισθησία του τον  έκανε κλειστό και αυτοσυγκεντρωμένο.  Έβρισκε παρηγοριά στο γράψιμο στίχων και μάλιστα, με μια πρώιμη επίδοση, από την ηλικία των εννέα ετών. Στην ποιητική συλλογή του «Τα τραγούδια της πατρίδας μου» κ αταχωρίσθηκε ένα μικρό ποίημα. Ο ποιητής αναφέρει τι ένιωσε  όταν αντίκρισε τη νεκρή μητέρα του, σε ηλικία μόλις πέντε ετών. Το ποίημα έχει τον τίτλο «Η υστερνή ματιά της»: «Όταν η δόλια μάνα μου / τον κόσμο παρατούσε, / με πήγαν  κι εγονάτισα / μικρό, πουλί, μπροστά της, την τελευταία της  πνοή / ο Χάρος ερροφούσε...» Ένα  άλλο θλιβερό γεγονός που  βύθισε σε βαθιά θλίψη τον Παλαμά  ήταν ο θάνατος  του πολύκλαυστου αγαπημένου  του αγοριού, του Άλκη. Όσες ημέρες βρισκόταν στον «Ευαγγελισμό»  κοντά στο άρρωστο παιδί του, που λέγεται ότι είχε όγκο στο κεφάλι, τόση  ήταν η οδύνη του, που ο Χίος ποιητής Λάμπρος Πορφύρας, φιλολογικό ψευδώνυμο του Δημητρίου Σύψωμου, έγραφε σε επιστολές του στον Κώστα Χατζόπουλο που βρισκόταν στη Φινλανδία: «Σπεύσον, χάνομεν τον Παλαμάν». Η βαθιά οδύνη του για τον θάνατο του Άλκη υπήρξεν ίσως η αιτία που έγραψε το αριστούργημά του, «Ο Τάφος», (1898). Ο Παλαμάς συνέθεσε τον θρήνο του από τις 24 Φεβρουαρίου ως τις 9 Μαρτίου  1898, «έναν σταλακτίτη με τα δάκρυα της ψυχής του τα κρυφοσταλάζοντα μέσα του... Η φιλοσοφία της λύπης εκράτησε τα δάκρυα για να τα χύση εις λάμποντας στίχους». Ήταν τόση η απήχηση από το μουσικό άλγος του θρήνου, ώστε το βιβλίο ξανατυπώθηκε άλλες τρεις φορές και μεταφράστηκε  στα αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά. Ο Κωστής Παλαμάς τελείωσε το Δημοτικό και το Γυμνάσιο στο Μεσολόγγι και το 1875 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά η δίψα του για τα γράμματα και την ποίηση δεν τον άφησε να τελειώσει τις σπουδές του. Εγκατέλειψε τελικώς τη Θέμιδα, για να υπηρετήσει τις Μούσες. Συνεργάστηκε με εφημερίδες και περιοδικά και από το 1886 άρχισε να εκδίδει τους στίχους του σε βιβλία. Στις 27 Δεκεμβρίου 1887, παντρεύτηκε τη Μαρία Βάλβη, γόνο πολιτικής οικογένειας του Μεσολογγίου, που έχει επίσης να επιδείξει πολλούς αγωνιστές (Γιάννης Βάλβης κ.λπ.). Απέκτησαν τρία παιδιά: τον Λέανδρο, τη Ναυσικά και τον Άλκη. Γραμματεύς του Πανεπιστημίου Στις 15 Οκτωβρίου 1897, ο Παλαμάς διορίστηκε από τον τότε υπουργό Παιδείας Ανδρέα Παναγιωτόπουλο, γραμματεύς του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο διορισμός του υπαγορεύθηκε από διάθεση τιμητική προς έναν ποιητή που κέρδιζε συνεχώς μεγαλύτερη θέση στον ελληνικό Παρνασσό. Γι’ αυτό και οι εφημερίδες του καιρού («Εστία», «Άστυ», «Ακρόπολις»), επήνεσαν ζωηρότατα την υπουργική απόφαση, βρίσκοντας την ευκαιρία να εγκωμιάσουν τον ποιητή. Λέγεται ότι, όταν ο Παλαμάς παρουσιάστηκε να αναλάβει υπηρεσία, ο τότε πρύτανης του Πανεπιστημίου, κ. Αλ. Κρασσάς του είπε: «Ελπίζω, κύριε Παλαμά, τώρα που έχετε μια αξιοπρεπή θέση, ότι θα παύσετε... να γράφετε ποιήματα». Ευτυχώς, η ελπίδα διαψεύστηκε και η ελληνική τέχνη κέρδισε μια κορυφαία ποιητική φυσιογνωμία. Αργότερα, το 1911, η Σύγκλητος, εξαίροντας το έργο του και τις πολύτιμες υπηρεσίες του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αποφάσισε να ανανεώσει τη θητεία του και στο σημείο αυτό σημειώνουμε ότι αναφέρεται πλέον ως γενικός γραμματεύς. Το 1923, προάγεται ομόφωνα από τη Σύγκλητο «εις τον βαθμόν Υπουργικού Διευθυντού Πρώτης Τάξεως»4. Πάμπολλα είναι τα έγγραφα που συνέταξεν ο Παλαμάς κατά την τριαντάχρονη θητεία του στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ορισμένα από αυτά σώζονται στο Ιστορικό Αρχείο του ιδρύματος, σε χειρόγραφη ή δακτυλόγραφη μορφή και αποτελούν δείγμα της υπαλληλικής του ευσυνειδησίας. Το 1926, ο Παλαμάς υποβάλλει αίτηση για αποχώρηση από τη θέση του γενικού γραμματέα του Πανεπιστημίου, χωρίς όμως αυτή να γίνει αποδεκτή από τη Σύγκλητο. Το 1928, ο ποιητής, κουρασμένος από τα χρόνια και το τιτάνιο συγγραφικό έργο του, αλλά και την κοπιώδη επιστασία της διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών, επανέρχεται στο αίτημά του. Τότε, στη συνεδρίαση της Συγκλήτου της 1/3/1928, ο πρύτανης Νικόλαος Αλιβιζάτος ανακοίνωσε την αποδοχή της παραίτησής του και διάβασε την επιστολή με την οποία ο ποιητής ευχαριστούσε το Πανεπιστήμιο Αθηνών γιατί τον βοήθησε να αντεπεξέλθει στις βιοτικές ανάγκες του και να επιδοθεί παράλληλα στην ποίηση. Το ποιητικό έργο του τιμήθηκε με πλήθος αριστείων και τιμητικών διακρίσεων και ο Ρομαίν Ρολάν δήλωσε ότι ο Παλαμάς «είναι ο μεγαλύτερος σύγχρονος ποιητής της Ευρώπης». Γόνιμος και πολύπλευρος ο Παλαμάς, ανησυχεί για όλα τα προβλήματα που βασανίζουν την ανθρώπινη σκέψη. Καμιά «σχολή» και καμιά τεχνοτροπία δεν θα μπορούσε να τον διεκδικήσει. Θα μπορούσε σεμνυνόμενος να πει: «Η ποίησή μου είμαι εγώ». Παρνασσισμός και ρομαντισμός Ξεκίνησε με άμετρο θαυμασμό για τους Παράσχους, τους Σούτσους και τους άλλους ρομαντικούς της καθαρεύουσας, για να στραφεί, από τα πρώτα κιόλας βήματα, προς τη δημοτική και τα διδάγματα του Νικολάου Πολίτη, να δεχθεί αργότερα το κήρυγμα του Ψυχάρη και ν’ αναπτυχθεί σε προσωπικότητα πρώτου μεγέθους, συνδυάζοντας τη λόγια φαναριώτικη με τη δημοτική παράδοση κι αντλώντας από τους Αρχαίους και το Βυζάντιο, από το δημοτικό τραγούδι και τον Βαλαωρίτη και ταυτόχρονα από την ξένη λογοτεχνία και τη διανόηση, ιδίως από τη γαλλική ποίηση, από τον παρνασσισμό και τον ρομαντισμό ως τον συμβολισμό της πρώτης περιόδου. Και κατάφερε να τ’ αφομοιώσει όλα και να δημιουργήσει πολύτιμο έργο, με χαρακτήρα έντονα προσωπικό και εθνικό, απ’ όπου περνάει με αρραγή συνοχή και συνέχεια ολόκληρος ο ελληνισμός, ο αρχαίος, ο βυζαντινός και ο νεώτερος, ενώ απ’ την άλλη μεριά ακούγονται να σαλεύουν τα ρεύματα και τα μηνύματα της Ευρώπης5. Η ποίηση του Παλαμά είναι ένας ποταμός, που άλλοτε κατεβαίνει ορμητικός κι άλλοτε ήμερος και κουρασμένος, αφήνοντας να διαφανεί η λογοτεχνική και ποιητική του μεγαλοφυΐα. Μέσα σ’ όλη αυτή τη στιχοπλημμύρα θαυμάζει κανείς την παρατακτική απαρίθμηση εννοιών και πραγμάτων, αισθημάτων και εντυπώσεων. Η επιβολή του και στους διεθνείς πνευματικούς κύκλους είχε τέτοια ευρύτητα, ώστε το 1934 υπήρξε σοβαρότατος διεκδικητής του Βραβείου Νόμπελ. Το Πανεπιστήμιο Αθηνών, όταν αποχώρησε από την υπηρεσία, του έδωσε «χάριν τιμής» σύνταξη ίση με τον τελευταίο μισθό του. Αργότερα ενέκρινε τιμητική ισόβια σύνταξη στον ποιητή του «Δωδεκάλογου» και ο Δήμος Αθηναίων. Η αγάπη είναι το συγκλονιστικό συναίσθημα, που κυριάρχησε στο έργο του Παλαμά, μια αγάπη απέραντη σαν τη θάλασσα, μια αγάπη για όλα, μα κυρίως για τη ζωή. Στη συλλογή του «Τα μάτια της ψυχής μου» (1892) καταχωρίσθηκε το ποίημά του «Ύμνος της ζωής». «...Ζωή δεν είναι τίποτε / γλυκύτερο στον κόμο / απ’ την πεντάμορφη ζωή / την ηλιοφωτισμένη!» Το 1900, συνθέτει και δημοσιεύει ένα εκτεταμένο ποίημα σε δώδεκα μέρη με τίτλο «Οι Χαιρετισμοί της Ηλιογέννητης» και το 1904 ακολουθεί η ποιητική συλλογή «Ασάλευτη ζωή». Το 1907, τυπώνει το πιο πρωτότυπο έργο του, τον «Δωδεκάλογο του Γύφτου» και το 1910 τη «Φλογέρα του βασιλιά». Και στα δύο επικολυρικά ποιήματα, κυριαρχεί η μεγάλη αγάπη του για την πατρίδα και το όραμα του μέλλοντος και του πεπρωμένου της φυλής για τη «Μεγάλη Ιδέα». Το 1912, δημοσιεύει την ποιητική συλλογή «Καημοί της λιμνοθάλασσας», που προέρχεται από τα νεανικά βιώματά του, όταν ζούσε στην Ιερή Πολιτεία. Μια πίκρα Τα πρώτα μου χρόνια τ’ αξέχαστα τάζησα κοντά στ’ ακρογιάλι, στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη, στη θάλασσα εκεί την πλατειά, τη μεγάλη. Και κάθε φορά που μπροστά μου η πρωτάνθιστη ζωούλα προβάλλει, και βλέπω τα ονείρατα κι’ ακούω τα μιλήματα των πρώτων μου χρόνων κοντά στ’ ακρογιάλι, στενάζει, καρδιά μου, το ίδιο αναστέναγμα: Να ζούσα και πάλι Στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη, στην θάλασσα εκεί την πλατειά, τη μεγάλη. Μια μάνα είν’ η μοίρα μου, μια μάνα είν’ η χάρη μου, δεν γνώρισα κι άλλη: Μια θάλασσα μέσα μου σα λίμνη γλυκόστρωτη και σαν ωκεανός ανοιχτή και μεγάλη. Και να! μες τον ύπνο μου την έφερε τόνειρο κοντά μου και πάλι τη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη, τη θάλασσα εκεί την πλατειά, τη μεγάλη. Κι εμέ, τρισαλίμονο, μια πίκρα με πίκρανε, μια πίκρα μεγάλη, και δε μου τη γλύκαινες, πανώριο ξαγνάντεμα της πρώτης λαχτάρας μου, καλό μου ακρογιάλι. Ποια τάχα φουρτούνα φουρτούνιαζε μέσα μου και ποια ανεμοζάλη, που δεν μου την κοίμιζες και δεν την ανάπαυες, πανώριο ξαγνάντεμα, κοντά στ’ ακρογιάλι, Μια πίκρα είν’ αμίλητη, μια πίκρα είν’ ανεξήγητη, μια πίκρα μεγάλη, η πίκρα που είν’ άσβηστη και μες τον παράδεισο των πρώτων μας χρόνων κοντά στ’ ακρογιάλι. (Καημοί της Λιμνοθάλασσας) Τον ίδιο χρόνο τυπώνει τη συλλογή του «Η Πολιτεία και η μοναξιά». Την επόμενη συλλογή του, «Βωμοί», δημοσιεύει το 1915? και το 1929 παρουσιάζεται στο κοινό με τη συλλογή του «Δειλοί και σκληροί στίχοι». Ακολουθούν πολλές άλλες συλλογές όπως «Περάσματα και χαιρετισμοί», «Οι νύχτες του Φήμιου» και «Ξανατονισμένη μουσική». Το τελευταίο είναι μετάφραση ποιημάτων Ευρωπαίων ποιητών. Εκτός της όλης ποιητικής και φιλολογικής του εργασίας, ο Κωστής Παλαμάς άφησε δύο θεατρικά αριστουργήματα. Το δράμα «Τρισεύγενη» (1903) και τη νουβέλα «Ο θάνατος του παλληκαριού» το 1901. Είναι καταπληκτικά όσα μας διασώζει για τον Κωστή Παλαμά, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος στην αυτοβιογραφία του, αποσπάσματα της οποίας δημοσιεύθηκαν στις «Επτά Ημέρες» της «Καθημερινής». «Κατά το 1922, έβαλα τη μάνα μου να δακτυλογραφήση τα ποιήματά μου, όσα τότε φανταζόμουν παρουσιάσιμα, με τη σκέψη να τα υποβάλω στον Παλαμά. Έτσι, ένα πρωί, με τον θησαυρό μου υπό μάλης πήγα στο γραφείο του Γενικού Γραμματέως του Πανεπιστημίου, στο Κεντρικό Κτίριο. Δειλά και με την ψυχή τρεμάμενη χτύπησα την πόρτα και άκουσα ένα βραχνό “εμπρός”. Κάτω από τα πυκνά φρύδια με κοίταζαν ανιχνευτικά δύο βαθιά μάτια. Είπα το όνομά μου, την ιδιότητά μου και τον σκοπό της επίσκεψής μου. Ο άνθρωπος, συνηθισμένος από τέτοιες εισβολές, παρέλαβε τα χαρτιά που είχε φροντίσει να συρράψη η μάνα μου και μου είπε με μια εξαιρετική προσήνεια να περάσω μετά μία εβδομάδα να μου πη. Μετά μία εβδομάδα παρουσιάσθηκα με τον ίδιο τρόπο, στο ίδιο γραφείο. Ο Παλαμάς μου ζήτησε συγγνώμην διότι δεν πρόφτασε να με διαβάση. Αλλάξαμε μερικές φιλοφρονήσεις και έφυγα. Πάλι μετά μία εβδομάδα πήγα, αλλά και πάλι με παρακάλεσε να ξαναπάω σε μια εβδομάδα. Αρκετά απογοητευμένος ξανάφυγα, αλλά και αποφασισμένος να επιμείνω. Πραγματικά ξαναπήγα και τότε ο Παλαμάς με δέχθηκε αλλοιώτικα. » Μου είπε ένα σωρό καλά λόγια. Ιδίως ―και αυτό είχε για μένα τότε σημασία― να εξακολουθήσω να γράφω. Μιλήσαμε εκείνη τη φορά για ξένη ποίηση, για τις προτιμήσεις μου, δόθηκε στον Παλαμά η ευκαιρία να καταλάβει ότι είχα πολλά διαβάσει. Τότε με κάλεσε να πάω μια ορισμένη μέρα στο σπίτι του, Ασκληπιού 3, να κουβεντιάσωμε. Έτσι, άρχισα να είμαι τακτικός επισκέπτης του “κελλιού”. Ήταν για μένα το μεγάλο σχολείο. Είναι αδύνατο να πω τώρα τι διδάχτηκα από τον Παλαμά. Αλλά είναι βέβαιο πως άντλησα πολλά από τη σοφία του, από τις εκλάμψεις του πνεύματός του. Ήμουνα συνεπαρμένος από αυτόν τον βαθυστόχαστο ποιητή με την πλατειά σκέψη, με την ικανότητα να καταλαβαίνη κάθε είδους μορφές ποιητικού λόγου και να τις κρίνη με μια υπέροχη δικαιοσύνη. »Εκείνο τον καιρό είχε φύγει ο Αλέξανδρος Εμπειρίκος για το εξωτερικό και ο Παλαμάς είχε γίνει το μόνο μου καταφύγιο, το παράθυρό μου προς τον ανοιχτό ορίζοντα. »Τον Σεπτέμβριο του 1922 μου διάβασε το ποίημά του για τη μικρασιατική συμφορά. “Τους Λύκους”. Διάβαζε πολύ ωραία. Κοντεύουν 60 χρόνια από τότε και ακόμη θυμάμαι τη συγκίνησή μου. Μου έκανε εντύπωση ότι, ενώ δεν ήξερε παρά μόνο γαλλικά, από πολύ μέτριες μεταφράσεις ―η γαλλική γλώσσα δεν μπορεί να αποδώση ξενόγλωσσα κείμενα― κατόρθωσε να καταλάβη Άγγλους, Γερμανούς και Ιταλούς ποιητές, χάρις στο διεισδυτικό του αισθητήριο. » Ώσπου να φύγω για τη Γερμανία, η επικοινωνία αυτή συνεχίσθηκε χωρίς διακοπή. Αλλά και όταν μετά τρία χρόνια γύρισα, ίσως όχι τόσο τακτικά, όμως πολύ συχνά, περνούσα μερικές ώρες στο “κελλί”, πάντα γόνιμες αλλά και ευχάριστες, διότι ο Παλαμάς, εκτός από τόσα άλλα που μου πρόσφερε, είχε χιούμορ, που το ασκούσε συνήθως εις βάρος του. Του άρεσε το αστείο και όταν του έλεγα κάτι που άξιζε να το διασκεδάσης, ξεκαρδιζόταν στα γέλια. » Τακτικοί επισκέπτες στο “κελλί”, ήταν τα ίδια χρόνια μ’ εμένα και ο Κατσίμπαλης, κάποτε ο Δ. Αντωνίου (ο Καπετάνιος όπως τον λέγαμε, διότι εκτός από ποιητής ήταν και πλοίαρχος του εμπορικού ναυτικού), ο Σεφέρης, ο Καραντώνης [...] » Τον ίδιο καιρό στην οδό Ασκληπιού ερχόταν και ο Σικελιανός [...]. » Το 1930 του ανήγγειλα ότι σχεδιάζω να γράψω μια μελέτη για το έργο του. Το χάρηκε. Λίγο όμως αργότερα έπαθε ένα εγκεφαλικό επεισόδιο από το οποίο συνήλθε, χωρίς όμως να ξαναγίνη ο παλιός Παλαμάς. Συγχρόνως με τον Παλαμά γκρεμίσθηκε και το “κελλί” του, όταν οι ιδιοκτήτες του αποφάσισαν να το κάνουν πολυκατοικία. » Ακολούθησε η αναγκαστική μετακόμιση από την οδό Ασκληπιού στην οδό Περιάνδρου 5 στην Πλάκα, ένα πιο άνετο σπίτι, πιο ευρύχωρο αλλά που δεν απόκτησε ποτέ την υποβλητικότητα και τη ζεστασιά του “κελλιού”, όπου είχε ζήσει γύρω στα 50 χρόνια». Ο Παλαμάς ταξίδεψε σ’ όλο τον κόσμο με τη μελέτη και τη φαντασία του, βιώνοντας στην κυριολεξία την «Ασάλευτη ζωή», στο κελί του, στο ιστορικό σπίτι της οδού Ασκληπιού 3, στο ασκητήριό του, στην «Πολιτεία και μοναξιά», μέχρις ότου αναγκάσθηκε στα τελευταία χρόνια της ζωής του να μετακομίσει σ’ ένα δρόμο κάθετο της Φιλελλήνων, στην Περιάνδρου 5. Στο ονομαστό «σαλόνι» του ιστορικού σπιτιού της Ασκληπιού 3 συγκεντρώνονταν επί χρόνια οι εκπρόσωποι της φιλολογικής Αθήνας, και τα τελευταία χρόνια του στην οδό Περιάνδρου 5. «Ο Παλαμάς ―γράφει ο Κώστας Στεργιόπουλος―, ανήκει κατά μέγα μέρος στην Ιστορία. Φτάνει όμως να επιχειρήσουμε για μια στιγμή να τον αφαιρέσουμε, για να δούμε πόσο μεγάλο κενό ανοίγεται και πόσο αλλάζει μονομιάς η όψη της συνέχειας. Θα μπορούσαμε ν’ αναρωτηθούμε κι εμείς μαζί με τον Άγρα: “Είναι λοιπόν ―αδίσταχτα― μεγάλος ο Παλαμάς; Δεν ξέρω? μα τρέμω να φανταστώ τι θάταν η νεοελληνική ποίηση” ―ας προσθέσουμε και γενικότερα τα γράμματά μας― “χωρίς το ανάστημά του”. “Ένα παραμύθι δίχως γίγαντα? μια χώρα δίχως βουνό. Μια θρησκεία δίχως προφήτη. Μια ιστορία δίχως ήρωα”». Ο Άγγελος Σικελιανός στην ομιλία του στον «Παρνασσό» το 1936 με θέμα: «Ο Παλαμάς ασκητής και μύστης», θέλοντας να τοποθετήσει την τελική εικόνα του ποιητή μπροστά στους ακροατές του, «απλά και καθαρά» όπως λέει, τον ονομάζει, άγιο. «Ο Παλαμάς», γράφει, «εμόχθησε, έλπισε, αγάπησε, αιμάτωσε, αγωνίστηκε, ενίκησε, για μας. Ο Παλαμάς λοιπόν, είναι ένας άγιος»7. Ο Παλαμάς όντως εμόχθησε σκληρά σμιλεύοντας στίχους και πεζά σαν τον χρυσικό στο εργαστήρι του. Δεν χάρηκε την άνετη ζωή, ούτε τη φύση. Αποτυπώνει αυτόν τον πιο τρανό καημό του σε στίχους, στη συλλογή του «Η Πολιτεία και Μοναξιά». Ο πιο τρανός καημός μου Την ώρα την υπέρτατη που θα το σβη το φως μου αγάλια αγάλια ο θάνατος, ένας θε να είν’ εμένα ο πιο τρανός καημός μου. Δε θα είν’ οι κούφιοι λογισμοί, τα χρόνια τα χαμένα, της φτώχειας η έγνοια, του έρωτα η ακοίμητη λαχτάρα, μια δίψα μέσ’ στο αίμα μου, προγονική κατάρα, μήτε η ζωή μου η αδειανή συρμένη απ’ το μαγνήτη πάντα της Μούσας, μήτ’ εσύ, χιλιάκριβό μου σπίτι. Ο πιο τρανός καημός μου θα είναι πως δε δυνήθηκα μ’ εσέ να ζήσω, ω πλάση, πράσινη απάνου στα βουνά, στα πέλαγα, στα δάση, θα είναι πως δε χάρηκα σκυφτός μέσ’ τα βιβλία, ω φύση, ολάκερη ζωή, κι ολάκερη σοφία! Ο Κωστής Παλαμάς, τρεις μέρες μετά την κήρυξη του Ελληνοαλβανικού πολέμου (1η Νοεμβρίου 1940), απευθύνεται στα νιάτα της Ελλάδας με ένα τετράστιχό του που επιγράφεται «Στη νεολαία μας». «Αυτό κρατάει ανάλαφρο μεσ’ την ανεμοζάλη το από του κόσμου τη βοή πρεσβυτικό κεφάλι, αυτό το λόγο θα σας πω δεν έχω άλλο κανένα Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα!» Και τα παιδιά της Ελλάδας με τη φυσική λεβεντιά και πατριδολατρία τους αφουγκράσθηκαν τα λόγια του ποιητή και έγραψαν σελίδες δόξας και μεγαλείου στις δυσπρόσιτες και χιονισμένες κορυφές της Πίνδου και έτσι ο Κωστής Παλαμάς συνεπαρμένος απ’ τις νίκες των Ελλήνων γράφει το τελευταίο του ποίημα με τίτλο: «Η νίκη». «Παιδιά μου ο πόλεμος, / για σας περνάει θριαμβευτής? / των άδικων ο πόλεμος / δεν είν’ εκδικητής / είναι ο θυμός της άνοιξης / και της δημιουργίας; / Κι’ αν είναι, και στον / πόλεμο μέσα η ζωή θυσία, / ο τάφος είναι πέρασμα / προς την Αθανασία!» Ο ποιητής, εξαντλημένος ήδη, γερασμένος με άσπρα τα μαλλιά και τα γένια, άσπρα τα δασιά πυκνά φρύδια, που έπεφταν και σκέπαζαν σχεδόν τα μάτια του, δεν άντεξε στον χαμό της στοργικής συντρόφου του, που πέθανε στις 9 Φεβρουαρίου 1943, και δεκαοκτώ ημέρες αργότερα προσευχόμενος και σιγοψέλνοντας έφυγε κι αυτός για την αιώνια ανάπαυση. Έφυγε ο Παλαμάς που αναφέρθηκε στην ποίησή του σ’ όλες τις μεγάλες στιγμές της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης και με τον πλούτο των κοσμητικών του επιθέτων προσφώνησε την Παναγία με τα κατά τόπους ωραία επίθετά της, μαζεμένα απ’ όλη την Ελλάδα και αραδιασμένα αρμονικά στους εξής στίχους του: «Παντάνασσα, Ελεούσα, Γλυκοφιλούσα, Ακάθιστη, Γιάτρισσα, Πονολύτρα, Παραμυθιά, Περίβλεφτη, Πανάχραντη, Οδηγήτρα, Αντιφωνήτρια, Τριχερούσα, Βαγγελίστρα, Γοργοεπήκοη, Αθηναία, Ρωμαία, Φανερωμένη» [Φ. 124]. Πέθανε στις 3.20’ π.μ., ημέρα Σάββατο, της 27ης Φεβρουαρίου 1943. Το θλιβερό άγγελμα διαδόθηκε αστραπιαία από στόμα σε στόμα σ’ όλη τη γερμανοκρατούμενη πρωτεύουσα. Ο Παλαμάς δεν ανήκε πλέον στην οικογένειά του αλλά σ’ ολόκληρο το έθνος. Στην κηδεία του στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, μια λαοθάλασσα έψαλλε με ρίγη εθνικής συγκίνησης τον Εθνικό Ύμνο. Κι ενώ το φέρετρο κατέβαινε στον τάφο, ακούστηκε η βροντώδης και θαρραλέα φωνή του Άγγελου Σικελιανού στον ύστατο ποιητικό–εθνικό αποχαιρετισμό, που ήταν ταυτόχρονα και μια δυναμική αντιστασιακή πράξη μπροστά στα μάτια των εμβρόντητων κατακτητών. «...Ηχήστε οι σάλπιγγες... / καμπάνες βροντερές / δονήστε σύγκορμη τη χώρα / πέρα ως πέρα... Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα! ................................................................................ Σημαίες της λευτεριάς, ξεδιπλωθείτε!» Σε λίγο, το 2004, μαζί με τον Εθνικό μας Ύμνο, θα ανακρουσθεί και θ’ ακουστεί πανανθρώπινα, οικουμενικά, ο Ολυμπιακός Ύμνος που έγραψε ο Κωστής Παλαμάς και μελοποίησε ο Σπύρος Σαμάρας. «Αρχαίο πνεύμα αθάνατο, αγνέ πατέρα του ωραίου, του μεγάλου και του αληθινού, κατέβα, φανερώσου κι’ άστραψε εδώ πέρα στη δόξα της δικής σου γης και τ’ ουρανού». Σημειώσεις 1. Παναγιώτα Δασκαλάκη, Ο Μεσολογγίτης εθνικός μας ποιητής, «Ορθοδοξία―Ελληνισμός», 1-6-2003, σ. 14-15. 2. Βλ. Κωστής Παλαμάς, Ανθολογία Μιχ. Περάνθη, τ. Β, σ. 95. 3. Βλ. Ανθολογία Μιχ. Περάνθη, ό.π., σε υποσημείωση, σελ. 11. 4. Βλ. Εφημερίς «Το Καποδιστριακό», αρ. φύλλου 24, 15 Απριλίου 2003 (Δεκαπενθήμερη έκδοση του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, σ. 4. 5. Βλ. Κωστής Στεργιόπουλος, ο Παλαμάς χτες και σήμερα, Περιοδικόν «Διαβάζω», τεύχ. Αρ. 334, 27 Απριλίου 1994, σελ. 104. 6. Κων/νου Τσάτσου, «Στο κελλί της Ασκληπιού», Περιοδικό «Καθημερινής» «Επτά Ημέρες», Κυριακή 30-3-2003, σ. 18-19. 7. Βλ. Ελένη Μαρμαρινού-Πολίτου, Ο Παλαμάς είναι ένας άγιος, Περιοδικό «Επτά Ημέρες», ό.π., σελ. 9. 8. Βλ. Χ.Π. Ανδριώτης, Η γλώσσα του Παλαμά, Περιοδικό «Νέα Εστία», Χριστούγεννα 1943, σ. 260.

Literary Blog Hop, A Giveaway

Literary Blog Hop, A Giveaway

Ανέκδοτα με ξανθιές

Η ξανθιά στο μηχάνημa

Ήταν μια φορά μια ξανθιά και καθώς προχωρούσε βλέπει ένα μηχάνημα που βγαζε coca-cola, sprite...
Βγάζει ένα κέρμα το ρίχνει, πέφτει μια κόκα κόλα. Μετά βγάζει άλλο ένα κέρμα, το ρίχνει και ξανά κόκα-κόλα.
Το έκανε συνέχεια μέχρι που είχε μαζευτεί κόσμος από πίσω για να πάρουν ένα αναψυκτικό.
Οπότε ακούγεται μια φωνή:
- Αντε μωρή ηλίθια, τελείωνε πια!!
Και η ξανθιά όλο χαρά απαντάει:
- Άσε με τώρα που έχω ρέντα!!!!

 

Η ξανθιά και το παζλ...

Mία ξανθιά παίρνει τηλέφωνο κλαίγοντας τον άνδρα της στο γραφείο.
- Γιατί κλαις γλυκιά μου;
- Να, προσπαθώ να φτιάξω ένα παζλ αλλά... δεν τα καταφέρνω. Όλα τα κομμάτια φαίνονται ίδια.
- Τι παζλ;
- Να... είναι ένας κόκορας πάνω σε ένα κουτί, αλλά δεν μπορώ να το φτιάξω..
- Έλα ηρέμησε... όταν γυρίσω θα το φτιάξουμε μαζί εντάξει;
Γυρνάει λοιπόν ο τύπος στο σπίτι του και βλέπει την γυναίκα του να σπαράζειστο κλάμα, στο πάτωμα. Την πλησιάζει και της λέει:
- Έλα... σήκω και μην κλαις. Άκου τι θα κάνουμε... Θα βάλουμε τα corn flakes πάλι μέσα στο κουτί και δεν θα το πούμε πουθενά...

Δυο ξανθιές στο πεζοδρόμιο...

Ήταν μια ξανθιά στο πεζοδρόμιο και απέναντί της ήταν μια άλλη ξανθιά, η οποία της φωνάζει...
- Μήπως μπορείτε να με βοηθήσετε να περάσω απέναντί;
Και τής απαντάει η άλλη
-Αφού βρε χαζή απέναντί είσαι!

 Δυο ξανθιές στο σινεμά

Ήταν δυο ξανθιές στο σινεμά.
Την μια ξανθιά δεν την ενδιέφερε το έργο και αποκοιμήθηκε Όταν το έργο τελείωσε η άλλη ξανθιά την ξυπνάει και της λέει
- "Σε πήρε ο ύπνος"
Και εκείνε απαντά
- "Καλά, πέστου ότι θα τον πάρω αργότερα!"

 Τι περιμενουν 17 ξανθιές...

- Τι περιμενουν 17 ξανθιες εξω απο τον κινηματογραφο;;
- Την 18η γιατι το εργο ειναι ανω των 18!

 Τι ψάχνει μια ξανθιά στο νεκροταφeίο?

Τι ψάχνει μια ξανθιά στο νεκροταφίο?
Σκελετό για τα γυαλιά της.

Πέντε ξανθιές σε ένα ασανσερ

Ηταν 5 ξανθιές και κλείστηκαν σε ενα ασανσέρ. Άρχισαν να φωναζουν για βοήθεια. Ξαφνικά λεει η μια:

- "Σταματήστε, δεν καταφέρνουμε τίποτα έτσι. Πρεπει να φωνάξουμε όλες μαζί ταυτόχρονα."
Και λένε όλες μαζί
- "Ταυτόχρονα"...

Μια ξανθιά σε ένα κατάστημα καλλυντικών...

Μια ξανθιά μπαίνει σε ένα κατάστημα καλλυντικών:

Ξανθιά: Έχετε μια κρέμα για αποτρίχωση;
Πωλήτρια: Για ποια περιοχή;
Ξανθιά: Για το Χαλάνδρι...!

Πηγή: Ανέκδοτα με ξανθιες

TO CNN METAΔΙΔΕΙ :Συλληψεις 3 Τούρκων δημοσιογραφων της αντιπολίτευσης

U.S. Ambassador Francis Ricciardone, left, is greeted by Turkish President Abudullah Gul in Ankara on Thursday

Istanbul, Turkey Turkish authorities on Friday announced the formal arrest of three journalists from a dissident website that is harshly critical of the Turkish government -- following several days of detention and interrogation.
The reporters from the online news website Oda TV have been linked to Ergenekon, an alleged plot to overthrow the government that has been under investigation since 2007.
The police raid on the homes and offices of Oda TV employees this month triggered a spat between the Turkish government and the newly appointed U.S. ambassador to Ankara.
On Tuesday, Ambassador Francis Ricciardone questioned Turkey's approach to the media, telling journalists, "On the one hand there exists a stated policy of support for a free press. On the other hand, journalists are put under detention. We are trying to make sense of this."
Senior Turkish government officials fired back, accusing the American diplomat of meddling in Turkish domestic affairs.
"We believe that it is not right for an ambassador to pass judgment over an ongoing criminal investigation," said Ahmet Davutoglu, Turkey's foreign minister, during a visit to Nepal on Thursday. "The issue is not about the freedom of press."
But the government of prime minister Recep Tayyip Erdogan and the ruling AKP (Justice and Development Party) has come under mounting criticism from Turkish and international press freedoms associations concerned about increasing intimidation of journalists.
"There are over 50 journalists in prison currently, another 100 are facing the same threat and there are about 2,000 cases involving journalists and media organizations," said Dogan Tilic, a spokesman for Turkey's Freedom to Journalists Platform. "The more the AKP consolidates its power, the more intolerant it becomes. I see a direct link between the AKP's consolidation of its power and press freedom."
In a 2010 report, the European Commission accused Turkey of "not sufficiently guarantee(ing) freedom of expression."
In an interview with CNN, a lawyer for Soner Yalcin, one of the arrested Oda TV journalists, said the police interrogation was not focused on alleged links to the Ergenekon coup plot.
"Mostly, he (Soner Yalcin) was asked about his relations to the CHP (the opposition Republican People's Party) and about the TV station he was going to launch," said defense attorney Feza Yalcin. "He was asked about his calls to other journalists regarding the TV station. He was questioned about the stories he did, why he did them."
Colleagues and friends say Yalcin, a well-known Turkish secular writer and outspoken critic of the Erdogan government, was finalizing plans to launch a TV channel when police raided his home and office.
Two of Yalcin's employees, editors Baris Pehlivan and Baris Terkoglu, have also been arrested "within the framework of the Ergenekon investigation," reported Turkey's semi-official Anatolian Agency.
Prosecutors and police first started making arrests as part of an investigation into the alleged Ergenekon coup plot in 2007, the same year the Oda TV website was launched. Hundreds of suspects have since been detained, including scores of military officers, businessmen, academics and journalists. Many of the suspects are still awaiting trial.
"We have concerns that during this endless investigation there are attempts to eliminate all opposition, everyone who thinks differently," said Tilic, of the Freedom to Journalists Platform. "Journalists in Turkey are worried in general that their phones are tapped, that they are being watched and that something can happen to them anytime."

Turkey's interior minister stepped out on Thursday in defense of his government's record. "With regard to press freedom, it's much better in Turkey than in the United States," said Besir Atalay, in a statement to reporters that was widely quoted in Turkish newspapers.

To ΔΡΑΜΑ Του ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ...

Σε ντοκυμανταίρ της ΝΕΤ που νομιζω συνεχίζεται ακόμα,άκουσα τον μεγάλο ηθοποιό
Πήτερ Ουστίνοφ,να λεει ότι οι Θεοί των αρχαίων ελλήνων ξεπερνούσαν τις 6.000 !!!!
Ναι σωστα διαβάσατε ,έξη χιλιάδες!!!!!! Δεν τους "έκοφκε" καθόλου, που λενε και οι αδελφοί μας Κυπριοι,ανα πάσα στιγμή να πλάσει ο καθένας κι έναν θεό με τ α δικά του γούστα...

Και απο την ημερα που το άκουσα αυτό το μυαλό μου κόλλησε διαρκως να αναρωτιέμαι¨:

ΠΟΙΟΙ ειναι οι εγκληματίες που ανάγκασαν έναν υπέροχο λαό να εγκαταλειψει χιλιάδες πατριωτες θεούς (οι 12 μάλλον ύβρις και απάτη είναι) και με το ΖΟΡΙ να λατρέψει ΕΝΑΝ και αυτός ΕΒΡΑΙΟΣ...!!!!
Υπάρχει λογική εξήγηση;