Wednesday, September 4, 2013
Tuesday, September 3, 2013
ΕΣΕΙΣ και η 3η ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 1974,2013 μέσα απο το ΦΒ
Τρεις του Σεπτέμβρη σήμερα και το ΠΑΣΟΚ έχειγενέθλια, έστω κι αν τα γιορτάζει στην εντατική με μηχανική υποβοήθηση.
Θα ειπωθούν πολλά πράγματα σε αυτές τις δυο μέρες του εορτασμού από ανθρώπους σοβαρούς, άξιους και πετυχημένους αλλά κι...
...από πολλούς που η ρήση Κατσιφάρα περί θυρωρών θα τους συνοδεύει πια για πάντα, μιας και δεν μπόρεσαν να προσθέσουν ποτέ στο βιογραφικό τους κάτι πέρα από τη λέξη «ΠΑΣΟΚ».
Δεν μου αρέσουν οι βαθυστόχαστες αναλύσεις σε μέρες επετείων. Η κανονικοποίηση της Πολιτικής συχνά την αποξενώνει από τα υποκείμενα και τα αντικείμενα της, πόσο μάλλον στην Ελλάδα που σχεδόν τίποτα δεν έγινε στην πράξη επειδή το υπαγόρευσε η «σωστή» θεωρία.
Αναζητώντας μια φωτογραφία του Ανδρέα Παπανδρέου για να συνοδεύσει αυτό το κείμενο, επέλεξα αυτή που μου ήταν πιο γνώριμη από τα παιδικά μου χρόνια. Μεγαλώνοντας στην Πάτρα, στην πόλη των πόλεων του πράσινου μύθου, θυμάμαι τουλάχιστον 2-3 σπίτια γνωστών και φίλων που είχαν στο σπίτι τους αναρτημένη τη σχετική αφίσα, ακόμα και μετά το θάνατο του σπουδαίου Ανδρέα. Για σκεφθείτε το λίγο: πώς θα σας φαινόταν σήμερα αν βλέπατε σε οποιοδήποτε σπίτι αναρτημένη την αφίσα οποιουδήποτε τωρινού πολιτικού αρχηγού; Κι όμως, τότε δεν ήταν παράξενο. Γιατί ήταν ο Ανδρέας, γιατί ήταν το ΠΑΣΟΚ.
Επιστρέφοντας στα της 3ης χιλιετίας, εκτιμώ ότι η μεγαλύτερη απόδειξη της δυναμικής του ΠΑΣΟΚ και της ταύτισης του με τη σύγχρονη Ελλάδα ήταν η χρήση του όρου «προδοσία» για την πολιτική επιλογή του Μνημονίου από τον Γιώργο Παπανδρέου, τον γιο του ιδρυτή αλλά ταυτόχρονα και τον πλέον προοδευτικό ηγέτη στην ιστορία του Κινήματος.
Αν προσέξετε λίγο τις αντιδράσεις από το 2009 μέχρι και σήμερα, θα παρατηρήσετε ότι ενώ τις δύσκολες επιλογές του Μνημονίου τις έχουν πια στηρίξει αρκετές πολιτικές δυνάμεις, μόνο το ΠΑΣΟΚκαι τα στελέχη του έχουν κατηγορηθεί με τέτοια λύσσα για «προδοσία», ούτε καν ο λαϊκιστής πατριώτης Καρατζαφέρης, πόσο ο μάλλον ο διαχρονικός εθνικός τυχοδιώκτης Αντώνης Σαμαράς.
Μόνο το ΠΑΣΟΚ «πρόδωσε» γιατί «από τη Δεξιά το περιμέναμε», γιατί «τους άλλους τους ξέρουμε εδώ και χρόνια». Γιατί όταν ήρθαν τα δύσκολα, οι περισσότεροι πίστεψαν ότι το ΠΑΣΟΚ θα ήταν πάλι εκεί γι' αυτούς, να δικαιώσει την εμπιστοσύνη τους, να ερμηνεύσει υπέρ τους το θρυλικό «το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία». Γιατί στη σχέση του ΠΑΣΟΚ με τους ψηφοφόρους ήταν σχεδόν ερωτική. Γιατί για τους έρωτες του καλοκαιριού μπορείς απλά να δακρύσεις αλλά για τους μεγάλους έρωτες, μπορείς να φτάσεις και στην παράνοια.
Γι'αυτο, πιο πολύ κι από το «θα το μεθύσουμε τον ήλιο» και το «θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες», το«αν θυμηθείς το όνειρο μου» μοιάζει σήμερα πιο επίκαιρο και για το ΠΑΣΟΚ και για τα εκατομμύρια των Ελλήνων που για δεκαετίες συμμετείχαν σε αυτήν την ιδιότυπη αλληλεπίδραση μαζί του, με το κόμμα της 3ης του Σεπτέμβρη, με το κόμμα της Ελλάδας.
3 Σεπτεμβρίου
Προχωρώ μόνος μου και όποιος θέλει ας ακολουθήσει.
Προσέχω με τι πάθος μιλάει, με ένα χέρι στην καρδιά και με το άλλο, σφιγμένο σε γροθιά, σημαδιακά προς τα δεξιά, όπου και να κρύβεται αυτή η δεξιά, ενάντια μιας συντηρητικής κλίκας της συνδιαλλαγής του πολιτικού κόσμου με τα εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας, που μετέτρεψαν την Ελλάδα σε παράδεισο των εμπόρων, μεταπρατών, σαράφηδων και δουλεμπόρων. Αυτό είναι οι ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ. Αγώνας, αγώνας, αγώνας, για το δίκαιο, για το καθαρό, για τον λαό. Και σε αυτό τον έντιμο και ηθικό αγώνα δεν τον νοιάζει αν είναι μονός η αν είναι πολλοί. Αρκεί να έχουν το ίδιο Όραμα και να παλέψουν για το εφικτό. Αρκεί να έχουν πάθος, ήθος, αλήθεια και δύναμη ψυχής. Ο Παπανδρέου είναι το σύμβολο του ήθους και του αγώνα για αυτό που έως χθες έμοιαζε ανέφικτο.
Το΄πε και το΄κανε.
Σειρά μας τώρα.
Για πρώτη φορά μετά από καιρό, μια Κυβέρνηση προσπαθεί να καθαρίσει τον τόπο από την δυσωδία και τα συμφέροντα που, επί χρόνια, θέλουν να τα λυμαίνονταν όλα. Και βέβαια, εκεί είναι όπου υπάρχει η πολύ μεγάλη αντίδραση.
Γεώργιος Α. Παπανδρέου 2 Νοεμβρίου 2011
Μπορεί να αμφιβάλετε αν είμαστε εμείς εκείνοι που θα φέρουν το Φως, προσωπικά όμως είμαι σίγουρη ότι είμαστε εκείνοι που θα θυμίζουμε πάντα πως το σκοτάδι δεν είναι ανίκητο.
Καλή ανατολή Ηλίου!
Θα νικήσουμε!
ΑΝΑΡΤΉΘΗΚΕ ΑΠΌ KΑΡΜΕΝ ΓΛΙΓΛΗ
KOYΡΟΥΜΠΛΗΣ:Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΓΙΝΕ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟ 1981
"Μεχρι το 1980 δεν υπηρχε κρατος "απαντα στον Μ.Κεφαλογιάννη, που προσπαθεί να σκεπάσει της βρωμιές της ΝΔ και να ρίξει τις ευθύνες γι αυτο στο ΠΑΣΟΚ. Η "ανήλικη" πολιτικός συντάκτης του ΣΚΑΙ πολυ καλή αλλα δύσκολα να τα βγάλει περα με τον Μανώλη που θεωρουσε την κυβέρνηση της ΝΔ Καραγκιόζηδες κάποτε αλλα τωρα τα λεει όλα τελεια. Καλημερα Πατριδα..
ΑΝΝΑ ΧΡΥΣΑΦΗ -Το τελευταίο «αντίο» σε μια μεγάλη κυρία του ρεμπέτικου
Η Αννα Χρυσάφη ήταν η πρώτη που τραγούδησε όρθια στο λαϊκό πάλκο, αφήνοντας την καρέκλα ανάμεσα στους μουσικούς.
Η είδηση της αποδημίας, στα 92 της, της τραγουδίστριας Αννας Χρυσάφη μπορεί να μη λέει πολλά σε έναν νεότερο αναγνώστη. Ισως διότι έχουν ξεχαστεί οι νεωτερισμοί που είχε φέρει στο πάλκο η μόνιμη σχεδόν συνεργάτιδα των δύο Γιώργων του λαϊκού τραγουδιού (Γιώργος Μητσάκης και Γιώργος Μανισαλής).
Πόσοι θυμούνται ότι η Χρυσάφη ήταν η πρώτη που άφησε την καρέκλα στο πάλκο και σηκώθηκε για να τραγουδήσει, όρθια - όπως επέμενε να λέει η ίδια, πολύ πριν από τη Μαίρη Λίντα -, μεταθέτοντας το επίκεντρο στη λαϊκή ντίβα προτού μπει η δεκαετία του '50, όταν άφησε τη μοδιστρική για το τραγούδι;
Η ίδια ήταν και η πρώτη λαϊκή τραγουδίστρια που εμφανίστηκε σε ταινία, στον «Πύργο των Ιπποτών» του 1952, με το «Μια γυναίκα, δύο άντρες, κομπολόι δίχως χάντρες» του Μητσάκη. Ηταν και μία από τις πρώτες σκηνές με μπουζούκια στον ελληνικό κινηματογράφο - τα οποία μάλιστα εισβάλλουν στην εν λόγω ταινία σε γκαλά πλουσίων και κάνουν τον Ντίνο Ηλιόπουλο να χορεύει ένα ιδιότυπο ζεϊμπέκικο με φράκο!
Στο πλάι τού Μητσάκη, η Χρυσάφη κατάφερε να φέρει την «καλή κοινωνία» σε λαϊκό εξοχικό κέντρο - και δη πολυτελέστατο - στο σταυροδρόμι της Αθήνας προς τις δυτικές συνοικίες. Στο θρυλικό Ροσινιόλ των Σεπολίων, που έδωσε και το όνομά του στην περιοχή.
Η Χρυσάφη ήταν το κεντρικό πρόσωπο στο γλέντι μπουζουκιών που έστησε το 1960 ο Γιώργος Ζαμπέτας μαζί με τον Μάνο Χατζιδάκι και τη Μελίνα Μερκούρη στο 13ο Φεστιβάλ Καννών, στην αίθουσα του ξενοδοχείου Κάρλτον για το βραβευμένο «Ποτέ την Κυριακή». Αλλωστε με τον Χατζιδάκι είχε κάνει ήδη μια μεγάλη επιτυχία, το «Δεν μπορεί κανείς να ξέρει», στην ταινία «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος».
Και αυτό αφού είχε, μετά την υπογραφή του συμβολαίου με τον Μίνωα Μάτσα το 1949, ένα σερί μεγάλων επιτυχιών σε πρώτη εκτέλεση: «Πεταλάκια» του Μανώλη Χιώτη, «Το παρελθόν θυμήθηκα» του Στράτου Καμενίδη, «Στο Τούνεζι στην Μπαρμπαριά» και «Ανάθεμά σε θάλασσα» (ντουέτο με τη Μαρίκα Νίνου) του Βασίλη Τσιτσάνη, «Μες στης Πόλης το χαμάμ» του Ανέστου Δελιά, «Πολλά ν' ακούς λίγα να λες» (απ' όπου και το κλισέ «τουμπεκί ψιλοκομμένο») του Απόστολου Καλδάρα και κυρίως τα «Πάρε το δαχτυλίδι μου», «Οπου Γιώργος και μάλαμα» και «Πάλιωσε το σακάκι μου» του Μητσάκη. Μεγάλες της στιγμές «Το κορίτσι απόψε θέλει» του Γιάννη Τατασόπουλου και με τον Πάνο Γαβαλά - και μαζί τη Σωτηρία Μπέλλου - το θρυλικό «Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω» του Σταύρου Τζουανάκου. Πληροφορία αναφέρει ότι προοριζόταν και για πρώτη ερμηνεύτρια του «Επιτάφιου», ενώ στο παλμαρέ της έχει τις πρώτες εκτελέσεις τών «Ο μήνας έχει δεκατρείς» του Μάνου Χατζιδάκι και «Το τραγούδι της Αθήνας» του Σταύρου Ξαρχάκου.
Η ερμηνεύτρια των 400 τραγουδιών - και ανάλογων ηχογραφήσεων - με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη και τον Τσεσμέ έβαλε στον χάρτη της διασκέδασης, όρθια πάντα, κέντρα όπως τα Φαληρικόν και Λουζιτάνια, αλλά και τη συγγένεια των λαϊκών ερμηνευτών με τα πανηγύρια και τις πρώτες περιοδείες στην Αμερική - δίπλα στον μεγάλο μπουζουξή Δημήτρη Στεργίου «Μπέμπη».
ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ
Άρεσε η ελληνική ταινία «Miss Violence» στο Φεστιβάλ Βενετίας
Άρεσε η ελληνική ταινία «Miss Violence» στο Φεστιβάλ Βενετίας
Χρήστος Λούλης και Ελένη Ρουσσινού σε σκηνή της ταινίας «Miss Violence»
Μια παράξενη οικογένεια και τα μυστικά που κρύβει είναι στο επίκεντρο της ελληνικής ταινίας «Miss Violence» του Αλέξανδρου Αβρανά, η οποία προβλήθηκε στο 70ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας.
Η νέα δημιουργία του σκηνοθέτη της ταινίας «Without» (η οποία βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης) συμμετέχει στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα της Μόστρα. Η «Miss Violence», με την προβολή της, απέσπασε αρκετά θετικά σχόλια. Αρκετοί κριτικοί επαίνεσαν την κλειστοφοβική ατμόσφαιρά της και την αποστασιοποιημένη ματιά της, ενώ κάποιοι είδαν και αλληγορία πάνω στη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας, την εποχή του μνημονίου και της τρόικας. Στα συν της συναρπαστικής, μαύρης ταινίας, συγκαταλέγονται οι πολύ καλές ερμηνείες, με επικεφαλής εκείνες των Θέμη Πάνου και Ρένης Πιττακή.
Σύγχρονο σχόλιο σχετικά με τη δομή και λειτουργία της οικογένειας
Η νέα δημιουργία του σκηνοθέτη της ταινίας «Without» (η οποία βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης) συμμετέχει στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα της Μόστρα. Η «Miss Violence», με την προβολή της, απέσπασε αρκετά θετικά σχόλια. Αρκετοί κριτικοί επαίνεσαν την κλειστοφοβική ατμόσφαιρά της και την αποστασιοποιημένη ματιά της, ενώ κάποιοι είδαν και αλληγορία πάνω στη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας, την εποχή του μνημονίου και της τρόικας. Στα συν της συναρπαστικής, μαύρης ταινίας, συγκαταλέγονται οι πολύ καλές ερμηνείες, με επικεφαλής εκείνες των Θέμη Πάνου και Ρένης Πιττακή.
Σύγχρονο σχόλιο σχετικά με τη δομή και λειτουργία της οικογένειας
Η ταινία αποτελεί ένα σύγχρονο σχόλιο σχετικά με τη δομή και λειτουργία της οικογένειας. Η εντεκάχρονη Αγγελική πηδά από το μπαλκόνι την ημέρα των γενεθλίων της, με ένα χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπό της. Και ενώ η αστυνομία και οι κοινωνικές υπηρεσίες προσπαθούν να ανακαλύψουν τα αίτια της αυτοκτονίας, η οικογένεια της Αγγελικής επιμένει πως ήταν ατύχημα.
Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του 35άχρονου σκηνοθέτη
EPA/ETTORE FERRARI
O σκηνοθέτης Αλέξανδρος Αβρανάς
Ποιό είναι το μυστικό που η μικρή Αγγελική πήρε μαζί της; Γιατί η οικογένειά της επιμένει, στην προσπάθεια να την «ξεχάσει» και να συνεχίσει τη ζωή της; Αυτές τις απαντήσεις αναζητούν οι άνθρωποι από τις κοινωνικές υπηρεσίες όταν επισκέπτονται το τακτοποιημένο σπίτι της οικογένειας. Φαίνεται ότι τίποτα δεν μπορεί να τους προδώσει, μέχρις ότου ο μικρότερος αδερφός της Αγγελικής φέρνει στο φως κατά λάθος ενδείξεις που θα συντρίψουν τον καλογυαλισμένο κόσμο της οικογένειας, αναγκάζοντας τα μέλη της να έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με όσα, τόσα χρόνια, έκρυβαν. Ένας - ένας θα λυγίσουν, έως ότου τελικά η βία και πάλι θα προσφέρει τη λύση, διατηρώντας την οικογένεια ενωμένη και το μυστικό ασφαλές.
Συντελεστές
EPA/CLAUDIO ONORATI
Οι συντελεστές της ταινίας Miss Violence, Ρένη Πιττακή, Θέμης Πάνου, Ελένη Ρουσσινού και ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Αβρανάς στο 70ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας.
Το σενάριο ανήκει στους Αλέξανδρο Αβρανά και Κώστα Περούλη και η παραγωγή στις εταιρίες Faliro House Productions και Plays2place Productions, με παραγωγούς τους Βασίλη Χρυσανθόπουλο, Αλέξανδρο Αβρανά, executive producer τον Χρήστο Β. Κωνσταντακόπουλο και με την υποστήριξη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.
Παίζουν οι ηθοποιοί Θέμης Πάνου, Ρένη Πιττακή, Ελένη Ρουσσινού, Σίσσυ Τουμάση, Καλλιόπη Ζωντανού, Κωνσταντίνος Αθανασιάδης, Χλόη Μπολώτα, Μαρία Σκουλά, Νίκος Χατζόπουλος, Μηνάς Χατζησάββας, Κώστας Ανταλόπουλος, Μαρία Καλλιμάνη, Βάσω Ιατροπούλου, Στέφανος Κοσμίδης, Χρήστος Λούλης, Άννα Κουτσαφτίκη, Γιώργος Συμεωνίδης, Γιώτα Φέστα, Μάρθα Μπουζιούρη.
Τα γεγονότα στη διάρκεια της δολοφονίας του Τζον Κένεντι
EXCLUSIVE MEDIA ENTERTAINMENT, LLC
Στο Φεστιβάλ προβλήθηκε και η ταινία «Parkland», στην οποία ο σκηνοθέτης της, Πίτερ Λάντσμαν, αφηγείται τα γεγονότα στη διάρκεια της δολοφονίας του Τζον Κένεντι, τον Νοέμβριο του 1963 και τις δυο μέρες που ακολούθησαν, μέσα από το νοσοκομείο Πάρκλαντ, όπου μεταφέρθηκε ο ετοιμοθάνατος πρόεδρος.
Η περιγραφή των γεγονότων γίνεται μέσα από τις αντιδράσεις διαφόρων προσώπων, από τους γιατρούς και τους νοσοκόμους, μέχρι τους πράκτορες του FBI, τους μυστικούς πράκτορες και τους αστυνομικούς του Τέξας, μαζί και του προσώπου εκείνου που έτυχε να τραβήξει τη δολοφονία με μια κάμερα των 8 μιλιμέτρων - σκηνές που στη συνέχεια τις αναζητούσαν όλοι, από το FBI μέχρι τα ΜΜΕ.
Monday, September 2, 2013
Μπίλ Αυλωνίτης- Ο Έλληνας που πουλάει σούβλες στους Κινέζους..
Οσοι τον ξέρουν, τον φωνάζουν «θείο Μπιλ». Για τους υπόλοιπους είναι γνωστός ως ο... βασιλιάς της σούβλας στην Κίνα. Και βέβαια είναι Ελληνας. Είναι ο άνθρωπος με την απίστευτη πορεία, που δεν δίστασε να αναζητήσει την τύχη του σε δύο ηπείρους πριν γίνει εκείνος που έμαθε στους Κινέζους πώς να ψήνουν.
Ο Μπιλ Αυλωνίτης γεννήθηκε στην Ελλάδα, αλλά σύντομα ακολούθησε το μεταναστευτικό κύμα για την Αυστραλία, όπου πήρε την υπηκοότητα έπειτα από λίγα χρόνια. Αν και θα μπορούσε να περάσει εκεί την υπόλοιπη ζωή του, το επιχειρηματικό δαιμόνιο τον έκανε ξανά μετανάστη. Τα τελευταία 20 χρόνια ζει στην Κίνα όπου πραγματοποιεί το όνειρό του, την αναζήτηση της τέλειας... σούβλας!
Το εργοστάσιό του στην περιοχή Σενζέν δεν αφήνει περιθώριο αμφιβολίας για τον τομέα στον οποίο δραστηριοποιείται. Η «Greek Souvla», η εταιρεία του κ. Αυλωνίτη, παράγει προϊόντα για μπάρμπεκιου από το 1994, απασχολώντας Ελληνες, Κύπριους και Κινέζους μηχανικούς, ενώ τα επαγγελματικά προϊόντα τους πωλούνται και στις πέντε ηπείρους.
Σύμφωνα με το βιογραφικό του στην ιστοσελίδα της εταιρείας, στόχος του Μπιλ Αυλωνίτη ήταν να κρατήσει ζωντανή την ελληνική παράδοση του ψησίματος, που πέρα από ένας υγιεινός τρόπος μαγειρέματος είναι πάνω από όλα ευκαιρία για κοινωνική συναναστροφή, με φίλους και συγγενείς να συγκεντρώνονται προκειμένου να κάνουν μπάρμπεκιου.
Μάλιστα ο «θείος Μπιλ» δοκιμάζει προσωπικά κάθε νέο προϊόν της εταιρείας, τα οποία βέβαια οι Κινέζοι έχουν προσαρμόσει στη δική τους παράδοση. Ετσι, η «Greek Souvla» γίνεται τρόπος μαγειρέματος... σκύλων και λοιπόν εδεσμάτων της ασιατικής κουζίνας.
Πηγή: iefimerida.gr
Η 3η Σεπτέμβρη1843,η 3η Σεπτέμβρη1974,η Τωρινή και ο Θόδωρος Πάγκαλος
Άρθρο του ΘΕΟΔΩΡΟΥ .ΠΑΓΚΑΛΟΥ με τίτλο ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΕΝΟΣ ΟΡΑΜΑΤΟΣ
Οταν μια 3η του Σεπτέμβρη, μια σχετικά ολιγομελής διαδήλωση επαγγελματιών φοιτητών και στρατιωτικών ανέβηκε στα ανάκτορα (το σημερινό κτίριο της Βουλής) και διεκδίκησε Σύνταγμα η απάντηση του ελέω Θεού μονάρχη Οθωνα ήταν ανέλπιστα θετική.
Ο Οθωνας δεν σκόπευε να τηρήσει τις δεσμεύσεις που είχε αναλάβει, όπως αποδείχτηκε στα χρόνια που ακολούθησαν ως την έξωσή του. Η ιδέα μιας περιορισμένης, δηλαδή συνταγματικής, μοναρχίας ήταν ξένη προς τον τρόπο του σκέπτεσθαι που επικρατούσε στις βασιλικές αυλές της Κεντρικής Ευρώπης, εκείνη την εποχή. Η διεκδίκηση της λαϊκής κυριαρχίας θα συνεχιζόταν και θα διευρυνόταν μέχρι να πάρει μορφή, με άλλη όμως δυναστεία, το πολίτευμα της Βασιλευόμενης Δημοκρατίας.
Συμβολικά βέβαια, η 3η του Σεπτέμβρη 1843 διατήρησε μια έντονη σημασία. Η αναφορά σε αυτήν κατά τη διάρκεια όλων των πολιτειακών περιπετειών που ακολούθησαν ήταν συχνή. Οταν ο Ανδρέας Παπανδρέου και οι άμεσοι συνεργάτες του αποφάσισαν τη δημιουργία ενός αυτοτελούς πολιτικού φορέα της κεντροαριστεράς ήταν φυσικό να επιλέξουν αυτή την ημερομηνία για να δημοσιεύσουν τη Διακήρυξη που στα χρόνια που ακολούθησαν όλο και περισσότεροι εμνημόνευαν ενώ όλο και λιγότεροι είχαν διαβάσει.
Είχε περάσει ένας και μισός μήνας περίπου από την ανατροπή της δικτατορίας. Ακόμα και το υπό απαγόρευση ΚΚΕ είχε αναπτύξει δραστηριότητα σε όλη τη χώρα και πραγματοποιούσε αξιοσημείωτες εκδηλώσεις. Τα εκλογικά δεδομένα είχαν λίγο – πολύ προσδιοριστεί. Οι νοικοκυραίοι που αποτελούσαν και αποτελούν, πιστεύω, την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος είχαν εκφραστεί με την ιστορική ρήση του Μίκη Θεοδωράκη «Ο Καραμανλής ή τα τανκς». Στον χώρο της κομμουνιστικής προέλευσης αριστεράς, το ΚΚΕ είχε κατακτήσει την πρωτοκαθεδρία και επιβάλει τον νόμο του σε μια «Ενωμένη Αριστερά» που ήταν προφανές ότι σε ελάχιστο χρονικό διάστημα μετά τις εκλογές θα διαλύετο εις τα εξ ων συνετέθη.
Στον Ανδρέα είχε προταθεί από τον ρεαλιστή Γεώργιο Μαύρο η ηγεσία της Ενωσης Κέντρου. Ο ρεαλιστής και μετριοπαθής καστελλορίζιος πολιτικός αναγνώριζε την ιδιοκτησία της οικογενείας στο οικογενειακό τρόπον τινά μαγαζί.
Αν ο Ανδρέας Παπανδρέου δεχόταν την πρόταση, εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που είχαν εμπεδώσει στα χρόνια της δικτατορίας την πεποίθηση ότι Δημοκρατία χωρίς διεκδίκηση της εθνικής ανεξαρτησίας και χωρίς πρόγραμμα κοινωνικών μεταρρυθμίσεων δεν ήταν δυνατόν να υπάρξει θα έμεναν άστεγοι και η Ελλάδα θα παρέμενε η μόνη χώρα της Ευρώπης χωρίς σοσιαλδημοκρατικό χώρο.
Η Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη ικανοποιούσε αιτήματα που δεν είχαν ακόμα με σαφήνεια εκφραστεί.
Προσπαθούσε πάνω στην πείρα των αντιδικτατορικών αγώνων να οικοδομήσει μια προοπτική για το αύριο. Ηταν για εκείνη την εποχή και για αυτές τις συνθήκες οραματικό κείμενο.
Πολλοί χαρακτήρισαν τότε τον Ανδρέα Παπανδρέου «τυχοδιώκτη». Τότε, πολύ πριν κυβερνήσει, τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης και οι «αρμόδιες» υπηρεσίες τον κατέγραψαν ως «maverick», δηλαδή ως απρόβλεπτο. Ηταν αδιανόητο να υπάρχει ένας τέτοιος ηγέτης για όλους αυτούς που είχαν μάθει να συναλλάσσονται με μια υπόδουλη Ελλάδα ή με μια Ελλάδα που η πολιτική της ηγεσία είχε εκ των προτέρων προσδιορίσει στον εαυτό της όρια και σε ό,τι αφορά την κοινωνική πολιτική και σε ό,τι αφορά τις θεσμικές μεταρρυθμίσεις, αλλά κυρίως σε ό,τι αφορούσε τις διεθνείς πρωτοβουλίες και αναζητήσεις συμμαχιών. Η κακόβουλη ερμηνεία της καθυστέρησης της δημοσίευσης της
Διακήρυξης ήταν ότι όσοι συσπειρώθηκαν γύρω από τον Ανδρέα Παπανδρέου δυσκολεύονταν να συμφωνήσουν. Μια άλλη εκδοχή, ακόμα πιο άθλια, εξηγούσε ότι ο Παπανδρέου περίμενε πρώτα να ξεκαθαρίσει ο Καραμανλής τα χουντικά κατάλοιπα για να αναλάβει δράση στο προσκήνιο.
Πίστευα και πιστεύω ακράδαντα ότι ο μεγαλοφυής αυτός πολιτικός επερίμενε τον απαραίτητο χρόνο που θα επέτρεπε να εμφανιστούν τα πρώτα σημεία κόπωσης από την εμφάνιση στον χώρο του κέντρου του παλαιού σχήματος με τα παλαιά πρόσωπα και τις ίδιες ξεπερασμένες ρητορικού χαρακτήρα διακηρύξεις. Ταυτόχρονα περίμενε όσο χρειαζόταν για να κατασταλάξει η πικρία και η απογοήτευση μερικών εκατοντάδων στελεχών αλλά και χιλιάδων πολιτών σε όλη τη χώρα που διαπίστωναν ότι η ανανεωτική τάση στον χώρο της κομμουνιστικής προέλευσης αριστεράς δεν είχε τη δύναμη να απαλλαγεί από τις συναισθηματικές δεσμεύσεις του παρελθόντος και να πει το μεγάλο όχι στους οπαδούς του υπαρκτού σοσιαλισμού και στους κομματικούς γραφειοκράτες.
Οι μεγαλοφυείς αναδεικνύονται όταν ξεφεύγουν από τις ψηφοθηρικές σκοπιμότητες, αδιαφορούν για τις δημοσκοπήσεις και μπορούν να αναγνωρίσουν στα όρια μιας ερημικής και επίπονης διαδρομής την ανατολή του οράματος. Το όραμα του 1974 μερικοί το γιορτάζουμε κρυφά, βαθιά μέσα στην ψυχή μας. Αλλοι το καπηλεύονται. Ο λαός, πιστεύω, έχει αναγνωρίσει και τη μια και την άλλη συμπεριφορά. Περιμένει το διαφορετικό και ως τότε, όπως το 1975, αποφεύγει όπως-όπως το χειρότερο.
Subscribe to:
Posts (Atom)