Το μεγάλο προοδευτικό κόμμα διαλύθηκε και τα ιμάτιά του μοιράστηκαν στα πολιτικά άκρα, τα οποία φούσκωσαν και έτσι παραμορφώθηκε η κοινωνία
Τώρα που δεν υπάρχει πια μεγάλο ΠΑΣΟΚ και η ομαλότητα διακυβεύεται
και οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις έχουν μπει στον πάγο
Το βίντεο-κλιπ «Έξταση» (με τη συγκεκριμένη ορθογραφία) ξεκινάει με εικόνες από κρεμάλες, έξω από τη Βουλή. Συνεχίζει με μούντζες από το πλήθος, από την οπτική γωνία των «Αγανακτισμένων». Ως μουσικό κομμάτι είναι έξοχο, το στήσιμο καλλιτεχνικό και τα πρόσωπα των «ράπερ» μοιάζουν να προέρχονται από τη λαϊκή τάξη .Δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα ξένα βίντεο-κλιπ, με τη διαφορά ότι οι εικόνες είναι αληθινές και όχι στημένεςγια τις ανάγκες του τραγουδιού.
Ως προς το περιεχόμενο τώρα: Τα λόγια είναι άκρως προβοκατόρικα (προκλητικά).
Με εικόνες από μολότοφ στο Σύνταγμα, φωτιές στην Πατησίων, μάχες μεταξύ αστυνομικών και κουκουλοφόρων, ακούμε το ρεφρέν:
Θα βάλουμε βόμβα
και θα ανατινάξουμε τη Βουλή
και μέσα τους τριακόσιους θα κάψουμε
Θα βγούμε στους δρόμους
και θα τα σπάσουμε
μήπως έτσι χαμπαριάσουνε
και έτσι αλλάξουνε
Θα κάνουμε ανταρσία
και σκάσει η αλητεία
και η Ελλάς θα γίνει Γαλλία με τόση βία
Κάψτε τα όλα να ξεβρομίσει η κοινωνία
θέλω να δω νεκρό τον κάθε πολιτικό
επίθεση σε όσους κάθονται
στα σαλόνια…με καδρόνια
Αν αυτό το είχα ακούσει το 2008, θα ξαφνιαζόμουν. «Ακραίο», θα έλεγα, θέλουν να πουλήσουν δίσκους με τρομολαγνεία και με τη μαγκιά του δρόμου, να αποκτήσουν αυτό που λένε στ’ αγγλικά «street credibility » (πίστωση γνησιότητας - που έρχεται από το κίνημα του δρόμου). Χρησιμοποιώ
την αμερικάνικη έκφραση, γιατί σ’ αυτήν τηγλώσσα πρωτοξεκίνησε το μουσικό είδος της ραπ. Το συγκεκριμένο κομμάτι το άκουσα για πρώτη φορά την ημέρα της δολοφονίας του Πέτρου Φύσσα, γνωστού με το καλλιτεχνικό όνομα Κillah P και, ως καλλιτέχνη, του βγάζω το καπέλο. Πολύ νωρίτερα, το 2010, ένα λιγότερο βίαιο τραγούδι των «GoingThrough», το «Καλημέρα Ελλάδα!», έγινε γνωστό στο πανελλήνιο.Το τραγούδι ειρωνευόταν τις παρελάσεις, τα αυθαίρετα και τους Έλληνες που στέλνουν τα χρήματά τους στην Ελβετία.
«Πάψε να με παιδεύεις και να με κοροϊδεύεις και τα όνειρά μου Ελλάδα» πάει το
ρεφρέν. Λιγότερο βίαιο,αλλά εξίσου τσουχτερό και ενάντια στο «κατεστημένο».
Επιστρέφοντας στα λόγια του πρώτου τραγουδιού, εκείνο που ξαφνιάζει δεν είναι οι προτροπές στη βία κατά του συστήματος, αλλά το πόσο μοιάζει σε ύφος και λεξιλόγιο με τα (ειδησεογραφικά) δελτία των οκτώ, πριν δυο χρόνια. Πόσες φορές, κατά τη διάρκεια των ετών 2010 και 2011, η προτροπή από τους κυρίαρχους «παίκτες» των δελτίων των οκτώ ήταν παρόμοια σε ύφος με εκείνο
του παραπάνω βίντεο-κλιπ:«Κάψτε τηΒουλή!»
Ποιος δεν θυμάται την προσπάθεια να περικυκλωθεί η Βουλή, να μπούνε και μέσαστηΒουλή, έτσι ώστε να δοθεί το«αντι-μνημονιακό» μήνυμα, ανατρέποντας τη λειτουργία της δημοκρατίας μέσα στο ίδιο το ναό της; Αντί, λοιπόν, να αναζητηθούν οι πραγματικές αιτίες για την κρίση, αντί με ειλικρίνεια ως κοινωνία(και ιδιαίτερα τα ΜΜΕ) να αντικρύσουμε βασικές αλήθειες ψάξαμε να τα φορτώσουμε κάπου. Πού; Στο πιο δημοκρατικό και αντιπροσωπευτικό θεσμό της
χώρας. Το κοινοβούλιο.
Κεντρική ιδέα, που φαίνεται ότι πέρασε και στο«δρόμο», είναι ότι για όλα φταίνε οι πολιτικοί και, περισσότερο απ’ όλα,φταίει το ΠΑΣΟΚ … Το ΠΑΣΟΚ, για όλα τα προβλήματα της σύγχρονης Ελλάδας, ξεκινώντας από τον Ανδρέα...
Βόλεψε πολλές πλευρές. Η παραδοσιακή δεξιά έκανε τα στραβά μάτια ή έκλεινε το μάτι στις ακραίες αυτές αντιδράσεις. Αφού απευθύνονταν στην τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Η παραδοσιακή αριστερά, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ανεχόταν ή προέτρεπε σε δρά-
σεις ακραίες. Επαναστατικώ δικαίω.
Κατεστημένα συμφέροντα κάθε άλλο παρά ήθελαν ένα ισχυρό μεταρρυθμιστικό
ΠΑΣΟΚ που είχε αποφασίσει να ξεκαθαρίσει τον κόπρο του αυγείου.
Τα εσωτερικά χτυπήματα δεν ήταν κι αυτά λίγα.
Μεμιντιακά χτυπήματα σε καθημερινή βάση, υπό το αβάσταχτο βάρος του μνημο
νίου, με βοήθεια και από μέσα από το κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, εν τέλει, δεν άντεξε και
διαλύθηκε.
Η πτώση ενός μεγάλου κόμματος από το 43% στο 8% σχολιάζεται από το ίδιο το μιντιακό σύστημα ως νίκη έναντι του μνημονίου, ως τέλος εποχής, ως μια κατάκτηση της δημοκρατίας μάλιστα.
Ακόμη και σήμερα, η πτώση αυτή σχολιάζεται με ειρωνικά σχόλια του τύπου «κα-
λημέρα σύντροφοι, πόσοι είσαστε; Χωράτε σε ένα δωμάτιο πια;».
Φυσικά, όσοι είχαν αντί-πασοκικό ή και αντί-απανδρεϊκό μένος, αλλά δεν το εξέφραζαν, βρήκαν την ευκαιρία να πέσουν πάνω στο πτώμα και, με επίσημη κάλυψη πλέον από το σύστημα,να βγάλουν την χολή τους.
Όλα τα κόμματα μαζί έπεσαν σαν τις ύαινες να κατασπαράξουν ότι είχε απομείνει
από το ΠΑΣΟΚ, επειδή ήταν ο μόνιμος πολιτικός εχθρός. Ήταν ένας «εχθρός», με
τον οποίο τόσα χρόνια δεν μπορούσαν να τα βάλουν.Και,φυσικά, όταν κάποιος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ προπηλακιζόταν, το μιντιακό σύστημα δικαιολογούσε το «πλήθος». Δεν έκανε τίποτα για να προστατεύσει τους πολιτικούς, που άλλωστε «έφταιγαν για όλα». Σχεδόν κάθε βράδυ, υπήρχε μια υπέρμετρη χαρά, που συνοδευόταν από τηλεοπτικά πλάνα και σχόλια του τύπου:
«Μόνο ντομάτες του πέταξαν; Μόνο γιαούρτι;».
Την ίδια στιγμή, τα κόμματα ζητούσαν λαϊκά δικαστήρια στο Σύνταγμα, να πέσουν κεφάλια και να ανεβούν κρεμάλες. Ο Αλαβάνος ζητούσε να γίνει το Σύνταγμα Πλατεία Ταχρίρ, ο Τσίπρας παρομοίαζε τον Γιώργο Παπανδρέου με τον Πινοσέτ και οι περισσότεροι μιλούσαν για τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, αποκαλώντας τους προδότες και Γερμανο-τσολιάδες.
Όμως, είτε το θέλουμε είτε όχι, το ΠΑΣΟΚ ήταν το μεγάλο όχημα της αλλαγής
τα τελευταία 40 χρόνια. Πέραν αυτού, το ΠΑΣΟΚ ήταν η εγγύηση της ομαλότητας, αλλά και η πρόσφατη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ φορέας ριζοσπαστικών δημοκρατικών αλλαγών που τάραξαν τα νερά διαφόρων κατεστημένων.
Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα τώρα που δεν υπάρχει πια μεγάλο ΠΑΣΟΚ. Και η ομα
λότητα διακυβεύεται κι οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις έχουν μπει στον πάγο. Στους
κόλπους του ΠΑΣΟΚ βρέθηκε η μάζα των κεντρώων και προοδευτικών ανθρώπων, αλλά και φτωχοί αγρότες, σημαντικό μέρος της εργατικής τάξης, αλλά και της μεσαίας τάξης, που αισθανόταν ότι το ΠΑΣΟΚ εξέφραζε τα συμφέροντά της.
Το πόσο απήχηση είχε το ΠΑΣΟΚ φαίνεται από τη συνέχεια της αφήγησης. Ο
Τσίπρας αντιγράφει συνειδητά τον Ανδρέα– σε πρόσφατη ομιλία του, στο Σύνταγμα, είπε ότι οι σημαντικές στιγμές της σύγχρονης ιστορίας ήταν το 1965 (πτώση Γεωργίου Παπανδρέου), αλλά και η νίκη του ΠΑΣΟΚ το 1981! Όμως, όπως αναφέρει ένας μπλόγκερ για τη μιμητική αυτή προσπάθεια του Τσίπρα να γίνει ο «Ανδρέας της σημερινής εποχής»: «Το εργοστάσιο μόνο έναν έβγαλε!».
Από την άλλη, η Χρυσή Αυγή, κόμμα που θα πρέπει πια να απορρίψουν την αίτησή του να συμμετάσχει στις επόμενες εκλογές οι δικαστές που έχουν την ευθύνη να κρίνουν το «συνταγματικό τόξο», έχει ως κεντρικό
σλόγκαν το κυρίαρχο σύνθημα του Ανδρέα, το 1966-1967: «Η Ελλάδα ανήκει στουςΈλληνες!» Αν είναι δυνατόν; Είναι! Από τη στιγμή που όλοι χοροπηδάνε πάνω στον τάφο του Ανδρέα, με συνειδητή στήριξη του κεντρικού συστήματος εξουσίας και των μίντια, δεν πρέπει να μας ξαφνιάσει το γεγονός ότι όλοι μετατράπηκαν σε τυμβωρύχους. Σε πρόσφατη ομιλία του, ο πρόεδρος των «Ανεξάρτητων Ελλήνων», που παλιότερα υποστήριζε ότι ο Ανδρέας ήταν
ο αρχηγός της 17ης Νοέμβρη, κάλεσε ανοικτά τους ψηφοφόρους του «γνήσιου καιπατριωτικού ΠΑΣΟΚ» να τον στηρίξουν.
Το ΠΑΣΟΚ, όπως το γνωρίσαμε,δεν υπάρχει πια.Μαζί με τη διάλυσή του, διαλύθη
κε και το κεντρικό πολιτικό σύστημα. Σήμερα, κανένα κόμμα δεν έχει υπεροχή. Η ΧρυσήΑυγή τρύπωσε μέσα στην αναμπουμπούλα. Δυστυχώς, από έρευνες, φαίνεται ότι έχουν βρει καταφύγιο εκεί αρκετοί «πασοκτζήδες» για να χρησιμοποιήσουμε τη λαϊκή έκφραση. Από την άλλη, είναι γνωστή πια η
αγαπημένη σχέση αρκετών πρώην πασόκων με το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα φαινόμενα βίας, λένε ορισμένοι, είναι φυσικό αποτέλεσμα του μνημονίου. Άλλοι παρομοιάζουν την άνοδο της Χρυσής Αυγής με τη Γερμανία της δεκαετίας του 1930.
Διαφωνώ και με τα δυο επιχειρήματα. Αντίστοιχη άνοδο βίας δεν έχουμε δει ούτε
στην Πορτογαλία, ούτε στην Ιρλανδία, δυο άλλες χώρες με Μνημόνια, όπως και δενέχουμε δει ούτε ναζιστικά κόμματα να ανεβαίνουν εκεί.
Έφταιξαν πολλά, για να φτάσουμε δω που φτάσαμε. Έφταιξαν πολλά, για να
δούμε τη στυγνή δολοφονία ενός καλλιτέχνη, ενός ελεύθερου πολίτη, ενός
άνδραπου είχε το θάρρος να προστατεύσει τις γυναίκες της παρέας του από τον όχλο, με αποτέλεσμα να μείνει στους δρόμους ανυπεράσπιστος.
Όπως έγραψε ένας αναλυτής, o Θόδωρος Τσίκας, “Είναι σίγουρο ότι η κρίση δημι
ουργεί πιο γόνιμο έδαφος για τις αντιλήψεις και τις πρακτικές της ακροδεξιάς. Δενμπορούμε, όμως, να οδηγηθούμε εύκολα στην εκτίμηση ότι η κρίση οδηγεί απευθείας στην ανάπτυξη του ρατσισμού και της Χρυσής Αυγής”.
Τα φαινόμενα βίας δεν γεννήθηκαν αποκλειστικά από το Μνημόνιο.Το 2008 δεν
είχαμε Μνημόνιο, αλλά κάηκε η Αθήνα.
Από κάποιο σημείο και μετά, κάθε μορφή βίας προβαλλόταν από τα μίντια αντί να
χτυπηθεί, αποδυναμώνοντας συγχρόνως την εμπιστοσύνη του πολίτη για τη δημο
κρατία.Τώρα ζητάμε να εναντιωθεί η Βουλή κατά της Χρυσής Αυγής, μετά από τόσασφυροκοπήματα.
Δυστυχώς, το τέλος του ΠΑΣΟΚ συνοδεύεται από μια μεγάλη τρύπα στο κέντρο
του πολιτικού συστήματος, μια τρύπα που αιωρείται και πλανάται σαν το φάντασμα του Μαρξ πάνω από τον καπιταλισμό.Το ΠΑΣΟΚ λειτούργησε ως εγγύηση της πολιτικής ομαλότητας στον τόπο. Το μεγάλο προοδευτικό κόμμα διαλύθηκε και τα ιμάτιά του μοιράστηκαν στα πολιτικά άκρα, τα οποία φούσκωσαν και έτσι παραμορφώθηκε η κοινωνία. Το μεγάλο ερώτημα
είναι αν και πότε θα βρεθεί το πολιτικοκοινωνικό κίνημα – όχημα, που θα πάρει
τη θέση του και θα εκφράσει τις ανάγκες της πλειοψηφίας.
ΠΗΓΗ Οικονομική Επιθεώρηση
