Ο Βασίλης Παπανδρέου γράφει για τον φόβο μιας κοινωνίας που βλέπει τους ηγέτες της να χαμογελούν ανέμελοι, οδηγώντας ένα αυτοκίνητο που πάει χωρίς φρένα πάνω σε τοίχο!
Kαλά ρε μαλάκας είσαι; Τι φοβάσαι; Δεν θα μας βγάλουν ποτέ από το ευρώ. Μην είσαι χαζός. Μας έχουν ανάγκη...» Είναι η πιο δημοφιλής φράση των ημερών!
Εγώ πάντως φοβάμαι!
Φοβάμαι όταν βλέπω ουρές στο ΑΤΜ, που σε όγκο θυμίζουν κόσμο που περιμένει για ένα εισιτήριο ενός μεγάλου αγώνα.
Φοβάμαι όταν μπορώ να σηκώσω μόνο €60 από τα ΑΤΜ και ξέρω πόσοι συμπολίτες μας ούτε μπορούν, ούτε ξέρουν να χρησιμοποιούν κάρτες ή online banking.
Φοβάμαι όταν βλέπω τους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ που καθησύχαζαν ότι δεν πρόκειται να κλείσουν οι τράπεζες και να γίνει "capital control" να διαψεύδονται τόσο κατηγορηματικά μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
Φοβάμαι όταν βλέπω ότι «ιδεολογικός ηγέτης» της αντίπαλης παράταξης, είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης που -μεταξύ πολλών άλλων- σκέφτηκε ότι σήμερα αρμόζει στην κρισιμότητα των στιγμών να ανεβάσει στο Twitter ότι για τον κακό καιρό φταίει ο Τσίπρας.
Φοβάμαι όταν βλέπω τη Ραχήλ Μακρή να ανήκει σε μια οποιαδήποτε κυβερνητική παράταξη.
Φοβάμαι όταν βλέπω την πρώτη στα χρονικά αριστερή διακυβέρνηση στην ιστορία της χώρας, να έχει επιλέξει τη συμμαχία με τον Πάνο Καμμένο και τους φίλους του.
Φοβάμαι όταν ακούω τον Βαρουφάκη να διαψεύδει συστηματικά τον εαυτό του εδώ και μήνες.
Φοβάμαι που βλέπω ότι ο «μεγάλος εχθρός» συνεχίζει να είναι ο ιδιωτικός τομέας και η ιδιωτική πρωτοβουλία.
Φοβάμαι να παραδεχτώ ότι ο Γιούνγκερ με πείθει περισσότερο από τον Τσίπρα και τον Σαμαρά.
Φοβάμαι όταν καταλαβαίνω ότι το -βασικό- πρόβλημά μας με τον Βαρουφάκη ήταν για μεγάλο διάστημα ότι έκανε μια φωτογράφιση με τη σύζυγό του στην Ακρόπολη.
Φοβάμαι όταν διαβάζω στα social media ότι όποιος δεν είναι με το «Όχι» δεν είναι αρκετά Έλληνας, αλλά «προσκυνημένος», «γερμανοτσολιάς», «προδότης» και «υπάλληλος του Σόιμπλε».
Φοβάμαι ως πολίτης μιας χώρας που ως διαπραγματευτική στρατηγική λέει «αν δεν συμφωνήσουν μαζί μας, θα το κάνουμε Κούγκι».
Φοβάμαι όταν βλέπω ανθρώπους να λένε ότι δεν ζουν καλά, ότι ζορίζονται, ότι τα βγάζουν πέρα δύσκολα και πιστεύουν ότι με τη δραχμή και μέσα σε καθεστώς διεθνούς απομόνωσης θα ζουν καλύτερα.
Φοβάμαι που το 2015 βλέπω παπάδες να συνεχίζουν να έχουν ρόλο στην πολιτική ζωή του τόπου.
Φοβάμαι όταν ακούω τον κ. Φίλη στο ραδιόφωνο να λέει «δηλαδή πόσα μακαρόνια τρώει ο κόσμος;»
Φοβάμαι όταν ανοίγω την τηλεόραση να δω τη Βουλή και ο Βαγγέλης Βενιζέλος ακούγεται ως... φωνή λογικής.
Φοβάμαι όταν πιστεύω ότι ο επόμενος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας θα είναι ο -τσεκουροφόρος- Μάκης Βορίδης.
Φοβάμαι όταν βλέπω ανθρώπους να πιστεύουν ότι το δημοψήφισμα αυτό -που καλώς γίνεται και ακόμα καλύτερα να είχε γίνει πριν 4 χρόνια από τον ΓΑΠ- έχει οποιοδήποτε άλλο διακύβευμα εκτός από το «Ευρώ ή Δραχμή».
Φοβάμαι όταν καταλαβαίνω ότι ζω σε μια χώρα όπου δεν υπάρχει ούτε καν η στοιχειώδης αντιπολίτευση.
Φοβάμαι που η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε την «πατέντα» των προηγούμενων κυβερνήσεων, που είχαν ως πρώτο και κύριο μέλημα να «βολέψουν τα δικά μας παιδιά».
Φοβάμαι όταν βλέπω ότι εδώ και μήνες καλλιεργείται το κλίμα ότι «όποιος δεν στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, τα παίρνει από τους Γερμανούς και τον Μπόμπολα».
Φοβάμαι όταν βλέπω τη Ζωή Κωνσταντοπούλου να «ανακρίνει» τον Ταγματάρχη επί 4 ώρες.
Φοβάμαι που ο Νίκος Παππάς, που μοιάζει ευφυής άνθρωπος, το βράδυ της ανακοίνωσης του δημοψηφίσματος, δήλωσε «τι ωραία νύχτα», με τους πολίτες να την κάνουν ακόμα πιο ωραία σπεύδοντας στα ΑΤΜ και στα βενζινάδικα.
Φοβάμαι όταν σκέφτομαι τι συνέβη με τον Αρκά.
Φοβάμαι που υπήρξε τόσο μεγάλη σπουδή για κάτι τόσο ασήμαντο όσο το μετονομαστεί η «Τρόικα» σε «Θεσμοί», λες και αυτό θα άλλαζε την ουσία του προβλήματος.
Φοβάμαι όταν διαβάζω ανθρώπους να διαχωρίζουν τη βία σε «καλή και κακή».
Φοβάμαι που βλέπω κόσμο που δεν καταλαβαίνει ότι η Δραχμή βολεύει ΜΟΝΟ τους βαθύπλουτους, μόνο τους μεγαλοεπιχειρηματίες, μόνο το -πολύ- μεγάλο κεφάλαιο και σε καμία περίπτωση δεν τιμωρεί την «πλουτοκρατία».
Φοβάμαι που η πολιτική ζωής της χώρας εδώ και 5 χρόνια περιστρέφεται ανάμεσα στο «Λεφτά υπάρχουν» του Παπανδρέου, στο «Τα σκίζω τα Μνημόνια» του Σαμαρά και στο «Εμείς θα βαράμε το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν» του Τσίπρα, πόσο μάλλον από τη στιγμή που οι εμπνευστές των συγκεκριμένων λαϊκιστικών και ανεδαφικών φράσεων εξελέγησαν πανηγυρικά.
Φοβάμαι όταν σκέφτομαι ότι αν γίνουν εκλογές αύριο, οι νεοναζί θα πάρουν πάνω από 15%.
Φοβάμαι όταν διαβάζω ότι αν πάμε στη Δραχμή δεν θα χρωστάμε τίποτα και θα μας σβήσουν τα στεγαστικά και τα λοιπά χρέη.
Φοβάμαι όταν ζω σε μια χώρα η κοινή γνώμη και η κοινή λογική δεν συναντήθηκαν ποτέ.
Φοβάμαι γιατί ενώ χάρηκα που στις 25 Ιανουαρίου έφυγε η πιο λαϊκιστική ακροδεξιά διακυβέρνηση στην ιστορία της χώρας, βλέπω ότι οι «επομένοι» είναι εξίσου λαϊκιστές, αλλά από την απέναντι.
Φοβάμαι που σκέφτομαι να ψηφίσω όχι το κόμμα που με εκφράζει περισσότερο, αλλά με το οποίο διαφωνώ λιγότερο. Και σίγουρα δεν είμαι ο μόνος!
Φοβάμαι που οι δανειστές δεν έχουν σαφή γραμμή μεταξύ τους, γεγονός που κάνει ακόμα πιο δύσκολη (σχεδόν αδύνατη) μια επιτυχημένη διαπραγμάτευση.
Φοβάμαι που πριν μία εβδομάδα έλεγα γελώντας στη γυναίκα μου ότι δεν χρειάζεται να φοβάται τα σενάρια καταστροφής και τελικά βρεθήκαμε με κλειστές Τράπεζες.
Φοβάμαι που οι αριστεροί -οι «κανονικοί» αριστεροί- δεν παραδέχονται την ντροπή της συγκυβέρνησης με ένα κόμμα που έχει κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο τον Νίκο Νικολόπουλο.
Φοβάμαι που καταλαβαίνω ότι το «να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα» έχει γίνει εθνικό μότο.
Φοβάμαι επειδή πιστεύω ότι στην Ελλάδα της Δραχμής θα κάνουν -και με το... νόμο- κουμάντο στη χώρα οι μαφιόζοι και οι μπράβοι τους.
Φοβάμαι που τόσοι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι το «δεν έχουμε να χάσουμε και τίποτα» είναι τόσο επικίνδυνο.
Φοβάμαι που εδώ και χρόνια δεν ακούγεται από πουθενά, από καμία πολιτική παράταξη, το παραμικρό για την παιδεία, όταν αποδεδειγμένα το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας είναι η νοοτροπία και η πρωτοφανής έλλειψη παιδείας των πολιτών της.
Φοβάμαι που ο κόσμος πίστεψε ότι το ευρώ χωρίς ένα πρόγραμμα σαν το Μνημόνιο είναι εφικτό, επειδή αυτό προφανώς είναι πιο εύπεπτο.
Φοβάμαι που υπάρχει ακόμα και σήμερα κόσμος που περιμένει με ενδιαφέρον τη γνώμη του Κώστα του Καραμανλή για την κατάσταση της χώρας.
Φοβάμαι που βλέπω ότι θεωρείται περίπου ντροπή να δουλεύεις πολύ και να αμείβεσαι ικανοποιητικά.
Φοβάμαι ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν προσπαθεί να κερδίσει τη μάχη της κοινής λογικής μέσα στο κόμμα του.
Φοβάμαι που βλέπω ότι η αγορά και ο τουρισμός μετά από ένα 6μηνο τόσης αβεβαιότητας, εκλογών και στασιμότητας, βλέπει τη σεζόν -κυριολεκτικά- να καταστρέφεται.
Φοβάμαι όταν βλέπω ανθρώπους που τους φταίνε όλα, χωρίς να ξέρουν γιατί.
Φοβάμαι με αυτά που διαβάζω τα social media, εκεί όπου η αντίθετη άποψη έχει ως απάντηση τις κατάρες ή τη στοχοποίηση.
Φοβάμαι επειδή η ανεργία σήμερα είναι πολύ μεγάλη και σε ενδεχόμενο Grexit θα είναι... αυτοδύναμη!
Φοβάμαι που αρκετοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούνται επειδή έχουν περιουσία, λες και είναι -de facto- κακό κάποιος να έχει δουλέψει και να έχει βγάλει χρήματα στη ζωή του.
Φοβάμαι για τον... μοντέρνο Αυριανισμό που κάνει σιγά σιγά την εμφάνισή του.
Φοβάμαι όταν βλέπω ανθρώπους που δεν αντιλαμβάνονται ότι στην Ελλάδα της Δραχμής ο φτωχός θα γίνει φτωχότερος και ο πλούσιος πλουσιότερος.
Φοβάμαι που οι Ευρωπαίοι δεν δείχνουν να μας «χαρίζουν» τίποτα προκειμένου να διευκολύνουν τις μετριοπαθείς φωνές στον ΣΥΡΙΖΑ να επικρατήσουν.
Φοβάμαι που στην Ελλάδα οι μοναδικοί «αρχηγοί κράτους» που έχουν έρθει το τελευταίο 6μηνο είναι η Αγία Βαρβάρα -διά των λειψάνων της- και το Άγιο Φως.
Φοβάμαι γιατί πλέον τίποτα δεν μας εκπλήσσει.
Φοβάμαι που βλέπω εσένα να μη φοβάσαι!
Ελπίζω εσύ να έχεις δίκιο που δεν φοβάσαι κι εγώ να είμαι ένας φοβισμένος, βολεμένος, υπάλληλος των μεγάλων συμφερόντων.
Δεν νιώθω έτσι, αλλά... φοβάμαι ότι δεν σε ενδιαφέρει!
