Η App Uber παρέχει υπηρεσίες μεταφοράς και μπορεί να ρυθμιστεί όπως τα παραδοσιακά ταξί, το ανώτατο δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης δήλωσε την Τετάρτη 20/12/17 σε μια απόφαση ορόσημο που θα καθορίσει τους κανόνες που η Uber και οι αντίπαλοί της πρέπει να σεβαστούν στην Ευρώπη.
ΑΘΗΝΑ.Ο Σπίρτζης δηλώνει απόλυτα δικαιωμένος από την απόφαση για την Uber
)))))))))))))))))))))))))))))))))
Βασικά σημεία:
Η υπόθεση του Δικαστηρίου αποτελεί καταγγελία από την ισπανική ένωση οδηγών ταξί
Η Uber λειτουργεί ήδη βάσει του δικαίου των μεταφορών στις περισσότερες χώρες της ΕΕ
Ο Uber αγωνίζεται τώρα με νομική μάχη για να λειτουργήσει στο Λονδίνο
"Η υπηρεσία που παρέχει η Uber που συνδέει άτομα με μη επαγγελματίες οδηγούς καλύπτεται από υπηρεσίες στον τομέα των μεταφορών", δήλωσε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (ECJ) κατά τη διάρκεια της απόφασης.
"Τα κράτη μέλη μπορούν, επομένως, να ρυθμίσουν τους όρους παροχής αυτής της υπηρεσίας", ανέφερε.
Η Uber - η οποία συγκρούστηκε με τοπικούς και εθνικούς ρυθμιστικούς φορείς στην Ευρώπη από τότε που ξεκίνησε εδώ πριν από έξι χρόνια - υποστήριξε ότι ήταν απλώς μια ψηφιακή εφαρμογή που ενήργησε ως διαμεσολαβητής μεταξύ οδηγών και πελατών που αναζητούσαν μια βόλτα και έτσι έπρεπε να εμπίπτουν σε αυστηρότερους κανόνες της ΕΕ για τις επιγραμμικές υπηρεσίες.
Η υπόθεση ακολουθεί μια καταγγελία από επαγγελματική ένωση οδηγών ταξί στη Βαρκελώνη ότι οι δραστηριότητες της Uber στην Ισπανία αποτελούσαν παραπλανητικές πρακτικές και αθέμιτο ανταγωνισμό από τη χρήση μη επαγγελματικών οδηγών από την Uber - μια υπηρεσία Uber καλεί την UberPOP.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δήλωσε ότι η Uber "ασκεί αποφασιστική επιρροή στις συνθήκες υπό τις οποίες οι οδηγοί παρέχουν τις υπηρεσίες τους" και ότι χωρίς την κινητή εφαρμογή Uber "τα άτομα που επιθυμούν να πραγματοποιήσουν αστικό ταξίδι δεν θα χρησιμοποιήσουν τις υπηρεσίες που παρέχουν αυτοί οι οδηγοί".
Η απόφαση δεν είναι πιθανό να έχει άμεσο αντίκτυπο στις δραστηριότητες της Uber στην Ευρώπη, όπου ήδη λειτουργεί σύμφωνα με τους νόμους για τις τοπικές μεταφορές και έχει περιορίσει τη χρήση των υπηρεσιών χωρίς άδεια, όπως το UberPOP.
"Η απόφαση αυτή δεν θα αλλάξει τα πράγματα στις περισσότερες χώρες της ΕΕ όπου δραστηριοποιούμαστε ήδη στο πλαίσιο του δικαίου των μεταφορών", ανέφερε εκπρόσωπος της Uber σε δήλωση.
"Όπως είπε ο νέος μας Διευθύνων Σύμβουλος, είναι σκόπιμο να ρυθμιστούν υπηρεσίες όπως το Uber και έτσι θα συνεχίσουμε τον διάλογο με τις πόλεις σε όλη την Ευρώπη.
"Αυτή είναι η προσέγγιση που θα ακολουθήσουμε για να εξασφαλίσουμε ότι ο καθένας μπορεί να βρει μια αξιόπιστη βόλτα με το πάτημα ενός κουμπιού".
Ο γίγαντας του Silicon Valley βρίσκεται στη μέση μιας νομικής μάχης για το δικαίωμά του να λειτουργεί στο Λονδίνο, τη σημαντικότερη ευρωπαϊκή του αγορά.
Reuters,ABC
AΘHNA. Απόλυτα δικαιωμένος δηλώνει ο Σπίρτζηςαπό την απόφαση για την Uber
Απόλυτα δικαιωμένος από την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας της Uber και ομοειδών της εταιρειών δήλωσε στο ΑΠΕ–ΜΠΕ ο υπουργός Υποδομών και Μεταφορών Χρήστος Σπίρτζης.
«Τώρα να απευθυνθείτε στον κύριο Μητσοτάκη και τα στελέχη του να σας κάνουν δηλώσεις και όχι σε μένα», είπε ο κ. Σπίρτζης.
Με την απόφαση αυτή, σημείωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ότι «αποδεικνύεται ποιοι θέλουν την Ελλάδα μία ευρωπαϊκή χώρα που σέβεται τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και ποιοι τη θεωρούν αποικία και ψωροκώσταινα».
Ο κ Σπίρτζης επικρίθηκε έντονα το περασμένο καλοκαίρι από στελέχη της ΝΔ και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκο Μητσοτάκη για το νομοσχέδιο που αφορά τον τρόπο λειτουργίας των ηλεκτρονικών πλατφορμών εξεύρεσης ταξί.
Οπως διευκρίνισε ο υπουργός το νομοσχέδιο έχει περάσει από την Κεντρική Νομοπαρασκευαστική Επιτροπή και πολύ σύντομα θα κατατεθεί στη Βουλή προς ψήφιση.
Ο Ιππικός σύλλογος Τρικάλων στις 23 Δεκεμβρίου 2017 θα εμφανιστεί στον »Μύλο των ξωτικών» ,'οπως κάθε χρόνο, από τις 11:30πμ έως και 2:00μμ ,με άλογα και πολύ διαθεση για πολλές βόλτες και φωτογράφιση , αφιλοκερδώς πάντα , για μικρούς και μεγάλους. Η προσέλευση του κόσμου για την ξενάγηση στον όμορφο αυτόν κόσμο των αλόγων θα γίνεται λίγο πριν την είσοδο του Μύλου!!! Επόμενο ραντεβού του Βουκεφάλα το Σάββατο 30 Δεκεμβρίου 2017 στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων από 11:30πμ με 2:00μμ !!! Καλές γιορτές με υγεία!!!!
Ξαφνικά παραμύθια" από την Εταιρεία Συγγραφέων και την "Εφημερίδα των Συντακτών"
Με μία ακόμα συλλογική (και συλλεκτική) έκδοση, στην οποία συμμετέχουν 60 σύγχρονοι Έλληνες συγγραφείς, η Εταιρεία Συγγραφέων και η «Εφημερίδα των Συντακτών» προσφέρουν την Παρασκευή 22/12 την Παρασκευή 29/12τη δική τους «παραμυθία» για τις ημέρες των εορτών.
Τα «Ξαφνικά παραμύθια», γραμμένα από πεζογράφους και ποιητές, μέλη της Εταιρείας Συγγραφέων, βασίστηκαν σε μια ιδέα του μεταφραστή, ποιητή και πρώην αντιπροέδρου της Εταιρείας Συγγραφέων Ερρίκου Μπελιέ που πέθανε αιφνίδια και πρόωρα πέρυσι, και στον οποίο αφιερώνεται η έκδοση.
Όπως μπορεί ίσως να φανταστεί κανείς από τον τίτλο της συλλογής, τα κείμενα που περιλαμβάνονται σε αυτήν δεν είναι γνωστά παραμύθια βγαλμένα απ’ την παράδοση, αλλά παραμύθια… που «ξαφνιάζουν»τόσο τους συγγραφείς που τα συνέλαβαν, όσο και τους αναγνώστες – αφού, όπως με χιούμορ αναφέρει στο εισαγωγικό του σημείωμα ο πρόεδρος της Εταιρείας Συγγραφέων Γιώργος Χουλιάρας, «η περιοχή στα αμφισβητούμενα σύνορα που χωρίζουν νεότερα παραμύθια από αρχαίους μύθους μπορεί άρα να ονομαστεί παραμυθόριος».
Άλλωστε, «οι ιστορίες του τ(ρ)όμου που κρατάτε στα χέρια σας», όπως αναφέρει και η γενική γραμματέας της Εταιρείας Συγγραφέων Αγγελική Στρατηγοπούλου στην εισαγωγή της, «δεν πάσχουν, ευτυχώς, από ομοιομορφία. Είναι γραμμένες με πρωτοτυπία και, κυρίως, με κέφι, και μπορούν να προσελκύσουν παιδιά και μεγάλους το ίδιο». Εξάλλου, διευκρινίζει, «τα μέλη της Εταιρείας Συγγραφέων που συμμετέχουν σ’ αυτή τη συλλογική έκδοση, δεν έχουν, απαραιτήτως, εξειδίκευση στο παιδικό βιβλίο. Το φάσμα των παραμυθιών […] κυμαίνεται από το παραδοσιακό έως το διδακτικό, με ενδιάμεσες στάσεις στο παράλογο, το μεταφυσικό, το μεταμοντέρνο, το ποιητικό, το ιστορικό».
Οι εκδόσεις της Εταιρείας Συγγραφέων, με τα ετήσια λογοτεχνικά της ημερολόγια τα οποία εκδίδονται πάνω από είκοσι χρόνια (πρόσφατα βλ. «Ημερολόγιο 2018» αφιερωμένο στην «Αθήνα»), τους θεματικούς τόμους (τη Μεγάλη Ανθολογία «Δαίδαλος» της Εταιρείας Συγγραφέων που κυκλοφόρησε επίσης σε συνεργασία με την «Εφημερίδα των Συντακτών», τους «Τόπους της λογοτεχνίας», «Τα πάθη στη λογοτεχνία» – κ.ά.) και άλλες παλαιότερες και επίσης συλλεκτικές πλέον εκδόσεις («Πινδάρου Ολυμπιόνικοι», «Βιβλιογραφία Αλ. Κοτζιά» κ.λπ.) γράφουν τη δική τους ιστορία στη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία.
Τα «Ξαφνικά παραμύθια» θα κυκλοφορήσουν σε δύο τόμους, την Παρασκευή 22 Δεκεμβρίου (1ος τόμος) και την Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου (2ος τόμος), μαζί με την «Εφημερίδα των Συντακτών».
Ξαφνικά παραμύθια
Συλλογική έκδοση της Εταιρείας Συγγραφέων
Πρόλογος: Γιώργος Χουλιάρας
Εισαγωγή/Επιμέλεια: Αγγελική Στρατηγοπούλου
Τυποτεχνική επιμέλεια: Δημήτρης Καλοκύρης
Εξώφυλλο: Σοφία Ζαραμπούκα
Χορηγοί της Εταιρείας Συγγραφέων είναι ο ΟΣΔΕΛ και τα Ιδρύματα Κώστα & Ελένης Ουράνη και Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών.
Τέσσερα χρόνια σχεδόν μετά την κήρυξη της Επανάστασης ο Ιωάννης Καποδίστριας έλαβε ένα γράμμα από τρεις επιφανείς πολίτες της επαναστατημένης Ελλάδας το οποίο περιείχε πρόσκληση προς αυτόν να αναλάβει την αρχηγία του αγώνα εναντίον των Τούρκων. Αποκλείεται να μην γνώριζαν αυτοί ότι είχε ήδη αρνηθεί την αρχηγία στην Φιλική Εταιρεία. Τότε, όμως, είχε ήδη θέσει τον εαυτό του στην υπηρεσία του Τσάρου, του ιδρυτή της Ιεράς Συμμαχίας, ο οποίος δεν ήταν πρόθυμος να διαταράξει τις σχέσεις του με τις άλλες Μεγάλες Δυνάμεις για χάρη της Ελλάδας πρέπει να σκέφτηκαν. Ένας από τους επιφανείς αυτούς Έλληνες ήταν και ο μετέπειτα άσπονδος εχθρός του Καποδίστρια Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης.
Ο Πέτρος Μαυρομιχάλης (Πετρόμπεης)
Ο Πετρόμπεης, που γύρευε μεταξύ άλλων να γνωρίσει την γαλλική κουζίνα στους συμπατριώτες του, αφότου ο Καποδίστριας ήρθε στην Ελλάδα και ανέλαβε την θέση του Κυβερνήτη του κράτους, του ζητούσε συνεχώς χρήματα, επειδή οι Μανιάτες φοβόντουσαν να μην χάσουν τον έλεγχο, τον οποίο τελικά έχασαν, των τελωνείων της Μεσσηνίας, τους φόρους από τα λάδια και τα βελανίδια και τα υπόλοιπα προνόμια που είχαν εξασφαλίσει από τους Τούρκους. Πολύ γρήγορα ο Κυβερνήτης συνειδητοποίησε πως δεν διψούσαν όλοι οι κάτοικοι της ρημαγμένης χώρας για ασφάλεια και ησυχία ή μάλλον καλύτερα ότι κάποιοι διψούσαν μόνο για την δική τους ασφάλεια και ησυχία. «Τι είδος άνθρωποι είσθε!» φέρεται να είπε στον Νικόλαο Δραγούμη μόλις εξήλθε από το γραφείο του ο Πετρόμπεης που είχε πάει για να του ευχηθεί για την ονομαστική του εορτή και δεν είχε παραλείψει να του ζητήσει και πάλι χρήματα. Μόλις τον Μάρτιο του 1829 ο επιφανής Μανιάτης του είχε ζητήσει 50.000 γρόσια και συμβιβαζόταν, αν το δημόσιο ταμείο δεν μπορούσε να αντέξει κι αυτό το βάρος, με την παραχώρηση της Εύβοιας…
Ποιμένες βόσκουν τα πρόβατά του στα ερείπια των Πλαταιών στη Βοιωτία. Γεννάδειος Βιβλιοθήκη, Αθήνα
Η συμπεριφορά του Πετρόμπεη και των ομοίων του είχε αναγκάσει τον Κυβερνήτη να τους χαρακτηρίσει φθορείς του έθνους σε συνομιλία του με τον ίδιο τον αρχηγό της κακιάς φάρας των Μαυρομιχαλαίων. «Νόμιζα ότι οι Έλληνες έχουν τις απαιτούμενες αρετές , αλλά δυστυχώς δεν τις βλέπω» τόλμησε να ξεστομίσει στον ίδιο διάλογο. Όταν άκουσε ο αρχικοτζάμπασης Πετρόμπεης τον τελείως απαξιωτικό χαρακτηρισμό «φθορείς» αντέταξε πως αυτούς τους φθορείς ακολούθησαν όλοι οι Έλληνες και αποτίναξαν τον ζυγό τους. Πολύ δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε την μαρτυρία πως το 1840 ο προστατευόμενος των Άγγλων Πετρόμπεης εξέφρασε την μετάνοιά του για την δολοφονία του Κυβερνήτη σε μία συγκέντρωση σε ένα σπίτι λέγοντας: «Ανάθεμα στους Άγγλους και τους Γάλλους που ήταν η αιτία. Κι εγώ έχασα τους δικούς μου και το έθνος έχασε έναν άνθρωπο που δεν θα τον ματαβρεί και το αίμα του με παιδεύει ως σήμερα». Αντίθετα πολύ πειστική μας φαίνεται η μαρτυρία πως όταν ο Καποδίστριας είχε φυλακίσει τον Πετρόμπεη στην Ακροναυπλία λόγω της ανταρσίας που είχε ξεσπάσει στη Μάνη είχε επέμβει ο ρώσος ναύαρχος Ρίκορντ που ήθελε να γίνει μία συζήτηση κυρίων ανάμεσα στους δύο άντρες. Όταν όμως έφτασαν ο ναύαρχος με τον Πετρόμπεη στο Κυβερνείο ο Κυβερνήτης ήταν ήδη έξω φρενών γιατί μόλις είχε διαβάσει μία αγγλική εφημερίδα που τον κατακεραύνωνε. Έτσι όταν είδε τον αρχικοτζάμπαση εκνευρίστηκε περισσότερο και διέταξε να τον πάνε πίσω στη φυλακή. Τότε ήταν που ο αδερφός του Πετρόμπεη Κωνσταντίνος, που είχε συλληφθεί παλιότερα αν δεν κάνουμε λάθος από τον Κυβερνήτη με την κατηγορία της πειρατείας και ο γιος του Πετρόμπεη Γεώργιος ορκίστηκαν να εκδικηθούν τον Καποδίστρια και γι’ αυτήν την διαπόμπευση του έγκλειστου από τον Ιανουάριο αρχηγού τους.
Ο γιος του Πετρόμπεη «ξέπλυνε» με την δολοφονία και την ντροπή που του είχε χαρίσει ο Κυβερνήτης όταν τον είχε επισκεφτεί στο Κυβερνείο με τα καλά του τα ρούχα. «Δεν σε επαινώ για τα ρούχα σου, του είπε. Είναι καιρός που πρέπει να σφίγγουμε το ζωνάρι και να τρώμε ακρίδες και μέλι άγριο». «Σήμερα ο Κυβερνήτης με έκανε να ντραπώ» εκμυστηρεύτηκε σε έναν φίλο του μόλις βγήκε από το Κυβερνείο.
Οι Υδραίοι από την μεριά τους διέθεταν χίλιους λόγους, τους ίδιους σχεδόν με τους συντρόφους τους Μανιάτες για να τον δολοφονήσουν αλλά τους πρόλαβαν οι σύντροφοί τους. Κατ’ αρχήν ο εχθρός τους μόλις έφτασε στην χώρα κατήργησε τη βουλή (με την δική της πάντως συγκατάθεση) και τον θεσμό του υπουργικού συμβουλίου, έκρινε ακατάλληλο για εφαρμογή το Σύνταγμα της Τροιζήνας που είχε διακηρύξει ότι «το αδιαίρετον Ελληνικόν Κράτος στηρίζεται επί της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας» και ίδρυσε δικής του εμπνεύσεως όργανα διακυβέρνησης στα οποία παραχώρησε λίγες αρμοδιότητες.
Η αγορά της Κορίνθου στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Αθήνα, Γεννάδειος Βιβλιοθήκη
Έπειτα, όπως γράφει ο Σπυρίδων Τρικούπης στην ιστορία του, θεωρούσε άξιους της αγάπης του και της προστασίας του μόνο τους χωρικούς και τους βιομηχάνους και ονόμαζε Τούρκους με χριστιανικό όνομα του κοτζαμπάσηδες, ληστές τους οπλαρχηγούς (ο Ραφαηλίδης θα του απαντούσε πως αποκλείεται να θεωρούσε τους οπλαρχηγούς συλλήβδην ληστές επειδή «τον Κυβερνήτη τον ακολούθησαν ανεπιφύλακτα, από την αρχή μέχρι το τέλος, ο μεγάλος και πάντα ανοιχτομάτης Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ο αγαθός και πάντα έντιμος Κωνσταντίνος Κανάρης»), όργανα του σατανά τους Φαναριώτες και ανόητους τους λόγιους και, τέλος, πίστευε, από έπαρση, πως αν έφευγε θα χανόταν το έθνος ενώ μείωνε κιόλας με κάθε ευκαιρία την δόξα του Αγώνα για να μην φαίνεται ότι χρωστούσε χάρη σε αυτούς που του πρόσφεραν την Αρχή. Ο Σπυρίδων Τρικούπης είχε παραιτηθεί από την θέση που τον είχε τοποθετήσει ο Κυβερνήτης, του γραμματέα της Επικράτειας, όταν ο Καποδίστριας αύξησε τον αριθμό των μελών του Πανελληνίου (συμβουλευτικό συμβούλιο) κατά εννέα, επειδή το συμβούλιο αυτό ήταν της γνώμης πως έπρεπε να ψηφίζουν στις εκλογές μόνο οι αυτόχθονες Έλληνες και οι κτηματίες και είχε γνωμοδοτήσει αρνητικά απέναντι στην δική του πρόταση να αναγνωριστεί το δικαίωμα ψήφου σε όλους τους Έλληνες, αυτόχθονες και ετερόχθονες.
Ο Καποδίστριας τότε, που πάντα πάσχιζε για την διατήρηση όλων των εύθραυστων ισορροπιών, που δεν ήταν λίγες, ίδρυσε την Γραμματεία της Κυβερνήσεως επί των Εξωτερικών, ήτοι Υπουργείο Εξωτερικών και διόρισε τον Σπυρίδωνα Τρικούπη Γραμματέα του, ήτοι Υπουργό των Εξωτερικών. Αυτός ο τελευταίος, την εποχή που οι αντικυβερνητικές αναφορές έδιναν και έπαιρναν, όπως λέμε, και δεν ήταν Υπουργός δεν άντεξε και υπέγραψε κι αυτός μία. Λίγες μέρες, δε, πριν την Εθνοσυνέλευση, που είχε συγκαλέσει ο Καποδίστριας και επρόκειτο να ξεκινήσει τις συνεδρίες της την 11η Ιουλίου του 1829, η κυβέρνηση της Ύδρας, η «επταμελής, δηλαδή, συνταγματική επιτροπή», όπως την είχαν βαφτίσει οι δημιουργοί της , ετοιμαζόταν να πραγματοποιήσει την δική της χωριστή εθνοσυνέλευση στην έδρα της, ύστερα και από την αποτυχία της να ματαιώσει την «Εθνοσυνέλευση του Καποδίστρια». Γιατί η Ύδρα, απολάμβανε προνομιακής μεταχείρισης από την Οθωμανική Αυτοκρατορία αφού εισέπραττε φόρους από τα νησιά του Αιγαίου.
Όπως και η Μάνη αξίωνε κι αυτή μέσω του Λάζαρου Κουντουριώτη την άμεση καταβολή των πολεμικών αποζημιώσεων στους πλοιοκτήτες τα πλοία των οποίων είχαν υποστεί σημαντικές ζημιές κατά τη διάρκεια του αγώνα. Οι πλοιοκτήτες αυτοί τα ήθελαν όλα ή τίποτα και αντιδρούσαν πάντα σχεδόν σθεναρά, όπως όταν εγκρίθηκε από τον Κυβερνήτη η συγκέντρωση ενός ποσού και η απόδοσή του ως αποζημίωσης, οπότε και διαφώνησαν με τον τρόπο διανομής του, απαιτώντας την καταβολή του κατά προτεραιότητα σε αυτούς και όχι στις οικογένειες των ασθενέστερων οικονομικά ναυτών, όπως είχε αποφασίσει ο Καποδίστριας. Ο κυρ Λάζαρος, μάλιστα, είχε παραιτηθεί κιόλας από την θέση στην οποία τον είχε τοποθετήσει, ο μη φειδόμενος προσπαθειών συμφιλίωσης και συμβιβασμού Καποδίστριας, του προσωρινού διοικητή του νησιού γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο. Βγήκε από τα ρούχα του που λέμε όταν ο Κυβερνήτης αναγνώρισε μεν ως δίκαιο το αίτημα της καταβολής των πολεμικών αποζημιώσεων και υποσχέθηκε να το ικανοποιήσει στο μέλλον πλην τους υπενθύμισε και το προνομιακό καθεστώς που απολάμβανε μέχρι πρότινος το νησί. Πάντως, ο Καποδίστριας τους πρότεινε για μία ακόμη φορά κλάδο ελαίας, όταν κατήργησε τους τελωνειακούς δασμούς από το λιμάνι τους. Ο Κυβερνήτης εξάλλου είχε κατά τον Σπυρίδωνα Τρικούπη προσβάλει βαθύτατα τους Κουντουριώτες αφού είχε διατάξει έναν ιρλανδό γεωπόνο που βρισκόταν στην Ελλάδα να φυτέψει πατάτες κι αυτός είχε διαλέξει (τυχαία άραγε;) ένα χωράφι που είχε αγοραστεί το 1825 από τους Κουντουριώτες αλλά η αγορά του είχε ακυρωθεί από την συνέλευση της Επιδαύρου με αποζημίωση των αγοραστών την οποία όμως αυτοί δεν είχαν λάβει ακόμη και γι‘ αυτό μάζευαν ακόμη τους καρπούς των δένδρων.
Το εσωτερικό ενός Καραβανσεράι στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Αθήνα, Γεννάδειος Βιβλιοθήκη
«Οι Κουντουριώτες», γράφει ο Τρικούπης, δεν ανήκαν στην τάξη των κοτσαμπάσηδων, των Φαναριωτών, των οπλαρχηγών ή των λογίων τους οποίους αποστρεφόταν ο Καποδίστριας. Ήταν έμποροι που πλούτισαν πάνω σε έναν άγονο τόπο, βοήθησαν πολλούς, δεν αδίκησαν κανέναν και δαπάνησαν για την πατρίδα ολόκληρη σχεδόν τη μεγάλη περιουσία τους μοχθώντας και ριψοκινδυνεύοντας για τη σωτηρία του έθνους. Με την συγκατάθεση ακόμα και των αντιπάλων του (ο Λάζαρος Κουντουριώτης) κλήθηκε από τις εθνικές συνελεύσεις και τις εθνικές βουλές στην Υπέρτατη Αρχή του έθνους, την οποία όμως δεν δέχτηκε ποτέ». Ο κυρ Λάζαρος όμως ήταν κατηγορηματικά αντίθετος στην κήρυξη της επανάστασης (όπως και ο Καποδίστριας εξάλλου). Ο ίδιος ο Τρικούπης γράφει πως όταν ο τολμηρός Αντώνης Οικονόμου πήγε στο διοικητήριο του νησιού και έδιωξε τον διοικητή του Νικολό Κοκοβίλα υπό τις ιαχές του πλήθους οι πρόκριτοι Λάζαρος Κουντουριώτης, Δημήτρης Τσαμαδός, Βασίλης Μπουντούρης και Γκίκας Γκιώνης που συσκέπτονταν στο μοναστήρι ως δημογέροντες εκείνης της περιόδου βγήκαν έντρομοι από αυτό και διασκορπίστηκαν μόλις άκουσαν την οχλοβοή και πληροφορήθηκαν την αποπομπή του διοικητή. Τέλος, ποιος Υδραίος θα μπορούσε να ξεχάσει τα λόγια του Κυβερνήτη προς τους αντιπροσώπους του νησιού όταν τον είχαν επισκεφτεί για να του προτείνουν να γίνουν προστάτες του; Τότε ήταν που τους είχε απαντήσει ο αθεόφοβος ως εξής: « Το μέλλον της Ελλάδας δεν βρίσκεται στην Ύδρα αλλά η τύχη της Ύδρας στα χέρια μου». Ενώ δεν είχε διστάσει να τους «υποσχεθεί» το τέλος του ληστρικού συστήματος. Η αντίδραση πάντως των προυχόντων ξεκίνησε σχεδόν αμέσως, από τα τέλη δηλαδή του Ιανουαρίου του 1828, δεν περίμενε δηλαδή την σκλήρυνση του καθεστώτος.
Ηλίας Μαυρομιχάλης
Ο Καποδίστριας δεν ήταν επίσης αρεστός στους Άγγλους επειδή είχε κιόλας προσπαθήσει να απαλλάξει την ιδιαίτερη πατρίδα του την Κέρκυρα από την κατοχή τους. Ότι και να έκανε δε δεν θα μπορούσε να τους γίνει ποτέ αρεστός γιατί τον «κυνηγούσε» το αμαρτωλό παρελθόν του, η προσήλωσή του στον Αυτοκράτορα Αλέξανδρο της Ρωσίας και οι πολύτιμες υπηρεσίες που του είχε προσφέρει. Ακόμη και ο Σπυρίδων Τρικούπης που ενώθηκε τελικά με τους αντιπάλους του και πάλεψε για την αποπομπή του γράφεi στην ιστορία του:« Μάταια παραιτήθηκε, από τη στιγμή που κλήθηκε στην κυβέρνηση της χώρας, από κάθε σύνταξη και διέκοψε κάθε δεσμό του με τη Ρωσία, αφού κανένας δεν θεωρούσε ειλικρινή τη στάση του. Αυτό όμως ήταν άδικο επειδή, οποιαδήποτε κι αν ήταν η κλίση του προς τη ρωσική αυλή, κανένας Έλληνας δεν είχε στην καρδιά του μεγαλύτερη αγάπη για την πατρίδα από εκείνον». Η Αγγλία φοβόταν περισσότερο, όπως και η Γαλλία, την ενδυνάμωση του μεγάλου αντιπάλου της στην Ανατολική Μεσόγειο, σε μία περιοχή ζωτικής σημασίας για τα στρατηγικά και τα εμπορικά της συμφέροντα, της Ρωσίας. Έτσι, όταν ο τσάρος Νικόλαος Α΄ της πρότεινε να αναλάβει επιθετική δράση εναντίον της Πύλης αυτή του αντιπρότεινε συγκράτηση. Είχε προσπαθήσει, εξάλλου, να αποκλείσει την Ρωσία από την διευθέτηση του Ελληνικού Ζητήματος με πρόταση προς την Γαλλία για διμερή διευθέτησή του. Για να διώξουν τον Καποδίστρια, τον ευνοούμενο των Ρώσων, χρησιμοποίησαν μαζί με τους συμμάχους τους Γάλλους κάθε διαθέσιμο και πρόσφορο μέσο.
Φορτωμένη βάρκα στο λιμάνι της Τήνου. Απεικόνιση σε χαλκογραφία εποχής. Αθήνα, Γεννάδειος Βιβλιοθήκη
Στις αντιπολιτευτικές προσπάθειες πρωταγωνίστησε ο αρχηγός του αγγλικού κόμματος Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος. Ζητούσαν τάχα Σύνταγμα (και ελευθερίες) μέσω της αντιπολίτευσης ενώ το θεωρούσαν ασύμφορο για την χώρα. Κατά την διάρκεια της ναυμαχίας στον Πόρο, κατά την οποία ο αντικυβερνητικός Μιαούλης έκαψε τα μισά σχεδόν πλοία του ελληνικού στόλου αφού κανονιοβόλησε πρώτα εσκεμμένως ένα ρώσικο πολεμικό που είχε προστρέξει για βοήθεια, ο Άγγλος και ο Γάλλος πλοίαρχος έλειπαν «εκ τυχαίας συμπτώσεως». Όταν μετά την νικηφόρα υπέρ του ναυμαχία, καθώς αποκρούστηκε η προσπάθεια κατάληψης του λιμανιού του Πόρου εκ μέρους των αντικυβερνητικών, ο Καποδίστριας απευθύνθηκε στους πληρεξουσίους του Συνεδρίου του Λονδίνου της 22ας Αυγούστου εκθέτοντάς του την κρισιμότητα της κατάστασης και την αναγκαιότητα αποκλεισμού της Ύδρας αυτοί του γύρισαν την πλάτη. Είχαν αποφασίσει ήδη να τηρήσουν στάση ευμενούς ουδετερότητας υπέρ των στασιαστών αντικυβερνητικών της Ύδρας. Δεν είχαν περάσει εξάλλου και πολλά χρόνια από τότε που ο βασιλιάς της Αγγλίας Γεώργιος Δ’ τον είχε εκδικηθεί για τις υπηρεσίες του προς την Ρωσία, όταν, ενώ είχαν κανονίσει να συναντηθούν στα ανάκτορα του Ουίνσδορ για ακρόαση, ύστερα από πολλές κρούσεις του Καποδίστρια, τελικά μπήκε ο βασιλιάς στην αίθουσα αναμονής μετά από ώρες, όπου έστεκε ο Κυβερνήτης όρθιος περιμένοντάς τον, φορώντας τα πολιτικά του ρούχα και αφού χάζεψε για λίγο τους πίνακες του είπε: «Α εδώ είστε, κύριε κόμη; Χαίρω πολύ που σας βλέπω» και βγήκε από την αίθουσα. Του χρέωναν άκρατη ρωσοφιλία, απέχθεια στα συνταγματικά πολιτειακά συστήματα, νεποτισμό και αυταρχικότητα.
Τους Γάλλους ο Καποδίστριας τους είχε γνωρίσει ήδη από κοντά όταν το 1797 μεταβιβάστηκε σε αυτούς ο έλεγχος των Επτανήσων. Η εμπειρία αυτή ενίσχυσε τις συντηρητικές του πεποιθήσεις αφού διαπίστωσε την μεγάλη απόσταση που χώριζε τα κηρύγματά τους περί ισότητας και ελευθερίας με τις αυθαίρετες διώξεις, όπως αυτή του πατέρα του και την σκληρή ,αφόρητη φορολογία. Η επαμφοτερίζουσα δε στάση που τηρούσε τότε ο Ναπολέων προς την Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν του άφηνε κανένα περιθώριο πίστης στον μύθο του «ελευθερωτή γάλλου». Ο κυβερνήτης, εξάλλου, είχε επιλέξει να τεθεί στην υπηρεσία του τσάρου το 1808 και όχι σε αυτήν του αυτοκράτορα των Γάλλων γιατί το Παρίσι προωθούσε τότε την γαλλοοθωμανική προσέγγιση την οποία ο ίδιος δεν θεωρούσε καθόλου ελκυστική.
Πάντως λίγο πριν τον ερχομό του στην Ελλάδα είχε επισκεφτεί την Γαλλία στην οποία είχε τύχει θερμότατης υποδοχής εξαιτίας και του ακμάζοντος τότε γαλλικού φιλελληνισμού. Το 1830, όμως, ανατράπηκε ο φιλέλληνας βασιλιάς της Γαλλίας Κάρολος Ι’ και η νέα κυβέρνηση ακολούθησε αμέσως πολιτική στενότερης συνεργασίας με το Λονδίνο. Η συνεργασία αυτή, μάλιστα, «προχώρησε» τόσο με τον καιρό (όπως είδαμε και παραπάνω), ώστε όταν μετά τον σχηματισμό της «επταμελούς συνταγματικής επιτροπής» της Ύδρας ο Καποδίστριας αποφάσισε να αποκλείσει την Ύδρα με την βοήθεια των στόλων των Μεγάλων Δυνάμεων και έστειλε μερικούς Γάλλους αξιωματικούς στη Μάνη για την εμπέδωση της ειρήνης αυτοί «αυτομόλησαν», τάχθηκαν, δηλαδή, στο πλευρό των εκεί στασιαστών. Η ανατροπή αυτή επηρέασε σίγουρα αρνητικά την μέχρι τότε σύμπλευση της Γαλλίας με την Ρωσία στο ελληνικό ζήτημα και παραχώρησε το δικαίωμα στους αντικαποδιστριακούς κύκλους να επαναφέρουν το ζήτημα της καταπάτησης των συνταγματικών ελευθεριών των πολιτών, που ήταν άγνωστες στην τσαρική Ρωσία. Πρωτοπαλίκαρο τους ήταν και ο Πετρόμπεης, τον οποίο είχαν βοηθήσει να γίνει μπέης στη Μάνη παλιότερα. Πάντως δεν νομίζουμε πως οι Μεγάλες Δυνάμεις χρειάζονταν και τόσο την αντιπολίτευση αφού κρατούσαν ήδη στα χέρια τους την πολιτική επιβίωση του Καποδίστρια καθώς το κράτος ήταν τόσο φτωχό ώστε εξαρτιόταν απόλυτα από την γενναιοδωρία τους, από την χορήγηση δηλαδή δανείων. Τελικά έμειναν πιστοί ως το τέλος στα πιστεύω τους και στα συμφέροντά τους και επέλεξαν την καταδίκη του στην οικονομική ασφυξία.
Η Ύδρα την περίοδο της επανάστασης του 1821. Αθήνα, Γεννάδειος Βιβλιοθήκη
Ο αντίπαλός του τότε Σπυρίδων Τρικούπης αναλύει, επιπλέον, στην ιστορία του, το ασυγχώρητο λάθος στο οποίο υπέπεσε κατά την γνώμη του ο Κυβερνήτης, που του στοίχισε τελικά την ίδια του την ζωή. Ο Τρικούπης παραδέχεται ευτυχώς πως το λάθος αυτό, το περιέχον και μικρότερα λάθη, χρησιμοποιήθηκε ως πρόφαση και μόνο από τους εχθρούς του Κυβερνήτη. Το μέγα λάθος του, λοιπόν, κατά τον ίδιο ήταν ότι έπρεπε να είχε πειστεί από την λαμπρή και εγκάρδια υποδοχή του στην χώρα, την υπακοή όλων, ακόμη και των στασιαστών, στις διαταγές του, την απόλυτη πεποίθηση των Ελλήνων στις ικανότητες και στον πατριωτισμό του και προπάντων από την αναπόφευκτη ανάγκη για την ανάθεση της εξουσίας σε αυτόν πως «μπορούσε να κερδίσει τα πάντα και δεν είχε τίποτα να φοβηθεί από μία εθνοσυνέλευση. Αν φερόταν διαφορετικά, η κυβέρνησή του δεν θα μπορούσε να κατηγορηθεί ως παράνομη από την αντιπολίτευση που εμφανίστηκε μετά από λίγο, το έθνος δεν θα πάθαινε τους κλονισμούς που προκάλεσε η πρόφαση της παρανομίας και ο ίδιος δεν θα έπινε τόσα φαρμάκια». Αντιθέτως, αυτός «αμφέβαλλε για πράγματα που δεν αμφέβαλλε κανένας άλλος». Γι αυτό και άργησε τόσο να συγκαλέσει εθνοσυνέλευση, επειδή, δηλαδή, φοβόταν τα αποτελέσματά της. Είχε φροντίσει δε πιο πριν να διορίσει τον αδερφό του Βιάρο έκτακτο επίτροπο των Δυτικών Σποράδων στις οποίες ανήκε η Αίγινα, η έδρα της κυβερνήσεως και να εγκρίνει παράνομες πολιτογραφήσεις ξένων (ετερόχθονων).
Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος
Ο Βιάρος, όμως, αποδείχτηκε τελείως ακατάλληλος γι’ αυτήν την θέση. Θα αναφέρουμε μόνο τρία περιστατικά, τα οποία αναφέρει ο Τρικούπης, τα οποία μαρτυρούν την αρρωστημένη ανησυχία του απέναντι στην φανερή αντιπολίτευση εναντίον της κυβέρνησης του αδερφού του, που τον είχε οδηγήσει ακόμη και σε συλλήψεις και φυλακίσεις υπόπτων σε αυτόν για συνωμοσία. Όταν εμφανίστηκε, έτσι, η πανώλη διέταξε για προφύλαξη από την επιδημία να ανοίγονται και να καπνίζονται όλες οι επιστολές. Διέταξε, όμως, επίσης να διαβάζονται και να του αναφέρεται οτιδήποτε άξιο λόγου υπήρχε γραμμένο σε αυτές. Όταν, αργότερα, 150 φιλήσυχοι πολίτες υπέγραψαν και του έστειλαν αναφορά εναντίον του επιστάτη του υγειονομείου της Αίγινας για τους αυστηρούς και ανεπιεικείς τρόπους του διέταξε τον γραμματέα του διοικητηρίου της Αίγινας να καλέσει τους σημαντικότερους από τους συντάκτες της αναφοράς στο διοικητήριο και να την κάψει μπροστά τους. Τέλος, επειδή πίστευε πως ένα μέλος του Πανελληνίου, ο Τάτσης Μαγγίνας, ραδιουργούσε εναντίον του αδερφού του διέταξε να συλλάβουν τον γραμματοκομιστή του καθώς έφευγε από την Αίγινα και να κατάσχουν τις επιστολές που μετέφερε. Τελικώς, αποδείχτηκε πως οι ύποπτες επιστολές δεν ήταν παρά απλά γράμματα που έστελνε ο Μαγγίνας στην σύζυγό του.
Ήταν, τελικά, τόσο τίμιος ο Κυβερνήτης που έπρεπε να πεθάνει; «Είναι για Καποδίστριες η Ελλάδα;», αναρωτιέται ο Βασίλης Ραφαηλίδης στην κωμικοτραγική Ιστορία του τού Νεοελληνικού Κράτους. Ευτυχώς, πάντως, οι περισσότερες μελέτες αριστερών διανοητών που αναφέρονται στην περίοδο αυτοί δεν βρίθουν μόνο καταγγελιών των αντιδημοκρατικών αντιλήψεων του Κυβερνήτη και των αυταρχικών του μεθόδων αλλά περιέχουν και απόψεις διαμετρικά αντίθετες από αυτήν για παράδειγμα του Γιάνη Κορδάτου που θεωρούσε κουφιοκεφαλάκηδες όσους τον έβρισκαν πως ήταν προοδευτικός και φίλος του λαού ή του Νίκου Σβορώνου που θεωρούσε πως ήταν το αυταρχικό όργανο της τσαρικής Ρωσίας και γι αυτό εμπόδιο στην αστική και φιλελεύθερη εξέλιξη της Ελλάδας (που δεν μοίρασε κιόλας τις εθνικές γαίες). Ο Ραφαηλίδης, για παράδειγμα, που απεχθανόταν τις μισές αλήθειες, γράφει στο ίδιο βιβλίο πως ο Κυβερνήτης «πολιτεύτηκε μεν σαφώς δικτατορικά αλλά οι Έλληνες τότε δεν θα μπορούσαν να ευχηθούν τίποτα καλύτερο τότε από το να τους τύχει ένας τίμιος και φωτισμένος δικτάτορας που θα νοιαζόταν όντως για αυτούς και που θα έχτιζε τα θεμέλια πάνω στα οποία θα ήταν δυνατόν αργότερα να στηριχθεί η δημοκρατία. Τις συνέπειες της δολοφονίας του τις πληρώνουμε ακόμα γιατί αν είχαμε αφήσει τη δικτατορία να λειτουργήσει στον καιρό της, και μάλιστα χωρίς κληρονομικό άρχοντα στο σβέρκο μας, θα είχαμε μάλλον αποφύγει τόσο τον θεσμό της βασιλείας όσο και την ατέλειωτη αλυσίδα των δικτατοριών που ακολούθησαν, η οποία θα είχε πιθανώς σπάσει στον δεύτερο κιόλας κρίκο της μετά τον Καποδίστρια». Άλλες μελέτες αναγνωρίζουν «τη θετική συμβολή του Κυβερνήτη στην απόκτηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας» χάρη στους φραγμούς που έθεσε στις επιδιώξεις που προωθούσε η ολιγαρχία μέσω της συνταγματικής πολιτειακής οργάνωσης, χάρη στις άριστες σχέσεις με την Ρωσία και την εκμετάλλευση στο έπακρο του ρωσοτουρκικού πολέμου και χάρη στην αντίστασή του στο ευρωπαϊκό μοντέλο και στην ματαίωση της προσπάθειας των Δυτικών Δυνάμεων να επιβάλλουν στην Ελλάδα παρά τη θέλησή της, έναν ξένο βασιλιά. Η άποψη όμως που μας προβλημάτισε πιο πολύ, λόγω της πρωτοτυπίας της ίσως, δεν περιέχεται σε μελέτη αλλά σε άρθρο και ανήκει στον Γιάννη Ιωάννου: «Αν το 1821 οι Έλληνες στρέφονταν προς τη Ρωσία θα εξασφάλιζαν ένα πανίσχυρο και σταθερό σύμμαχο, για να επιτύχουν την εθνική τους ολοκλήρωση. Η δύναμη αυτή, καθυστερημένη κοινωνικά και οικονομικά, δεν θα αποτελούσε εμπόδιο στην αυτοδύναμη ανάπτυξη της χώρας, αντίθετα θα ακύρωνε τη διαλυτική επέμβαση της Αγγλίας, η οποία, μεταξύ άλλων, δεν επέτρεψε τη βιομηχανική ανάπτυξη του νέου κράτους. Επομένως, η δολοφονία του Καποδίστρια, ο οποίος εξέφραζε την πολιτική αυτή, επισφραγίζει τον θρίαμβο του κοτσαμπασισμού και ανοίγει ανεμπόδιστα το δρόμο στην αποσυνθετική δράση της Αγγλίας μέσα στη χώρα μας».
Λάζαρος Κουντουριώτης
Τον Κυβερνήτη δεν τον αντιπολιτεύτηκαν φυσικά μόνο οι πρόκριτοι και οι αγγλογάλλοι. Οφείλουμε πράγματι να μεταφερθούμε νοερά σε εκείνη την εποχή για να αφουγκραστούμε και τις ελπίδες, τους φόβους και την αγωνία όσων τον αντιπολιτεύτηκαν. Αυτοί και λίγοι δεν ήταν και δεν ήταν όλοι παραπλανημένοι ή καθοδηγούμενοι ενώ αρκετοί είχαν πολεμήσει για μια χώρα ελεύθερη και ευημερούσα. Κάποιοι από αυτούς, μάλιστα, έφτασαν να πιστεύουν πως η Ρωσία χρησιμοποιούσε τον Καποδίστρια για να εγκαθιδρύσει αυταρχικό καθεστώς και να περιορίσει τη διάδοση των «φώτων». Η προοπτική αυτή απειλούσε, κατά την άποψή τους, να ανατρέψει όλους τους στόχους της Επανάστασης όπως αυτοί τους είχαν οραματιστεί. Οι περισσότεροι φοβόντουσαν πραγματικά μήπως η χώρα έχανε μια για πάντα τις φυσικές της σχέσεις με τα προηγμένα κράτη της Δύσης και την ευκαιρία να απολαύσει τις κατακτήσεις του 19ου αιώνα, ότι δεν θα αναπτυσσόταν δηλαδή φυσιολογικά. Αρκετοί δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν όντως να δουν τα σαφή στοιχεία εκσυγχρονισμού που περιείχε το πρόγραμμά του. Γιατί, τελικά, όπως γράφει (στο τελευταίο βιβλίο της βιβλιογραφίας που παρατίθεται στο τέλος) ο ιστορικός Χρήστος Λούκος, «η επιμονή του Κυβερνήτη να διέλθει η χώρα από ορισμένα, αυστηρά ελεγχόμενα στάδια εξέλιξης στένεψε από την αρχή τα περιθώρια ενός διαλόγου με όσους είχαν να προτείνουν άλλες επιλογές» και αχρήστευσε «ένα ανθρώπινο δυναμικό που, ίσως, θα μπορούσε να βοηθήσει θετικά, έστω με την κριτική του, στην επεξεργασία πιο σύνθετων στρατηγικών για την αντιμετώπιση των πολύπλοκων προβλημάτων του υπό συγκρότηση κράτους και, συγχρόνως, να συμβάλει στη διατήρηση, στο εσωτερικό, ευνοϊκότερων ισορροπιών για την κυβέρνηση». Πάντως αρκετοί αντιπολιτευόμενοι και αρκετή κριτική πρόλαβαν να ασκήσουν στις επιλογές και στην στρατηγική του Καποδίστρια και να προτείνουν λύσεις για τα προβλήματα που ταλάνιζαν την χώρα. Οι περισσότερες, όμως, από τις λύσεις αυτές δεν μπορούσαν να εφαρμοστούν τότε άμεσα λόγω των σημαντικότατων καθυστερήσεων που παρουσίαζε η ελληνική κοινωνία σε σύγκριση με τις κοινωνίες των προηγμένων δυτικών κρατών.
Ιωάννης Καποδίστριας
Μήπως, τελικά, υπέπεσε σε μεγάλο λάθος ο Κυβερνήτης όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει την ιδέα που έφερε μαζί του στην Ελλάδα περί εφαρμογής στην χώρα του σαφώς πιο δημοκρατικού ελβετικού καντονιακού συστήματος που θεωρούσε ικανό να συγκρατήσει τις ορέξεις της ολιγαρχίας και των τοπικισμών και να κρατήσει ενωμένα όλα τα κομμάτια της χώρας; Δεν νομίζουμε γιατί η Ελλάδα τότε δεν ήταν Ελβετία. Ήταν μία ρημαγμένη χώρα στην οποία επιβίωναν πολλές ισχυρές μεν αλλά παρωχημένες φεουδαλικού τύπου δομές. Γι αυτό και οι υποστηρικτές του είχαν πειστεί για την αναγκαιότητα της αυταρχικής φάσης της διακυβέρνησής του, για την εδραίωση του κράτους και τη συντριβή των εκπροσώπων του τοπικισμού, πριν αποκτήσει η χώρα φιλελεύθερους θεσμούς. Αλλά επικράτησαν τελικά οι πλέον ισχυροί της αντιπολιτεύσεως, οι προύχοντες της Μάνης και της Ύδρας, οι υπερασπιστές ενός πατριαρχικού και φεουδαλικού τύπου καθεστώτος, δηλαδή, με την πολύτιμη, βέβαια υποστήριξη των «φιλελεύθερων» συμμάχων τους αγγλογάλλων. Άραγε να αγνοούσαν αυτοί οι τελευταίοι πως από το 1822 έως το 1827 είχαν ψηφιστεί στην Ελλάδα τρία Συντάγματα τα οποία όμως δεν εφαρμόστηκαν ποτέ γιατί δεν τα σεβάστηκαν καθόλου οι κυβερνήσεις των ομοϊδεατών τους και συμμάχων τους Μαυροκορδάτου, Κουντουριώτη, Ζαϊμη και Γιωργάκη Μαυρομιχάλη; Μήπως δεν γνώριζαν ότι το ίδιο διάστημα δεν υφίστατο ουσιαστικά χώρα παρά μόνο βιλαέτια και καθένας έκανε ό,τι ήθελε; Γι’ αυτό εξάλλου και οι περισσότεροι από τους επιφανείς εχθρούς του Καποδίστρια «κατάπιαν την γλώσσα τους» απ’ όταν κατέφθασε στη χώρα ο Όθωνας και υπηρέτησαν πιστά των ελέω θεού μοναρχία από διάφορα πόστα ή την στήριξαν απλώς ή την ανέχτηκαν. Ο Όθων παραχώρησε μεν σύνταγμα αλλά όταν κάποιος έμπιστός του συνταγματάρχης τόλμησε να τον συμβουλεύσει να το τηρεί αυτός αρνήθηκε λέγοντάς του: «Μου είναι αδύνατο να παραιτηθώ από τα βασιλικά μου δικαιώματα. Προτιμώ να φύγω παρά να τηρήσω τις εξευτελιστικές για τον θρόνο συνταγματικές διατάξεις».
Βιβλιογραφία και πηγές
Σπυρίδων Τρικούπης, Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης, Τόμοι Πρώτος και Τέταρτος, Εκδοτικός Οίκος Λιβάνη,1994
Ιωάννης Γρυντάκης, Γεώργιος Δάλκος, Άγγελος Χόρτης, Έκτορας Χόρτης, Όσα δεν γνωρίζατε για τα χρόνια του Καποδίστρια, του Όθωνα και του Γεωργίου του Α’, Μεταίχμιο, 2017
Σκάϊ βιβλίο, 1821, Η γέννηση ενός έθνους-κράτους, Κωνσταντίνος Παπανικολάου, Η Ελλάδα του Καποδίστρια, 2010
Βασίλης Ραφαηλίδης, Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους 1830-1974, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, 2001
Θεόδωρος Δημοσθ. Παναγόπουλος, Όλα στο Φως, Εκδόσεις Ενάλιος, 2012
Οι αναγνώσεις του 1821 και η Αριστερά, ΑΣΚΙ- Η ΑΥΓΗ, Χρήστος Λούκος, Ο «Κοινωνικός» Καποδίστριας
Κ. Παπαρρηγόπουλου, Τόμος Έκτος, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικός Οίκος Ελευθερουδάκη
Γιώργος Γεωργής (επιμέλεια), Ο Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας, Κριτικές Προσεγγίσεις και Επιβεβαιώσεις, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2015
Οι φωτογραφίες είναι από εδώ:
Διονύσιος Κόκκινος, Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης, Εκδόσεις Μέλισσα, Αθήνα 1974
Ιστορία του Ελληνικού Έθνους – Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1980
Ο Παύλος Καρολίδης (1849 – 1930) ήταν Έλληνας ιστορικός, πολιτικός και καθηγητής πανεπιστημίου. Το κείμενο που δημοσιεύουμε στη συνέχεια είναι από το βιβλίο του «Εγχειρίδιον βυζαντινής ιστορίας. Μετά των κυριωτάτων κεφαλαίων της λοιπής μεσαιωνικής ιστορίας.», το οποίο κυκλοφόρησε το 1908 από τις εκδόσεις ΝΙΚ. ΤΖΑΚΑΣ· όπως σημειώνει ο συγγραφέας στην εισαγωγή, το εγχειρίδιο συντάχθηκε «προς χρήσιν των φοιτητών της Φιλοσοφικής Σχολής» του Πανεπιστημίου της Αθήνας και είναι «ανάγνωσμα ιστορικόν διδακτικόν εύληπτον τοις πάσι.» (Δ.Τ.)
Η θέση της Γαλατίας στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Ο αυτοκράτορας Ιουλιανός (361-363 μ. Χ.).
Κείμενο: Παύλος Καρολίδης
Ο Ιουλιανός ως στρατιώτης και στρατηγός ηρωικός και ως βασιλεύς πεπαιδευμένος και λόγιος μη στερούμενος και τινος ευγενείας ήθους, είχε πολλά τα προσόντα, ίνα καταστή αγαθός ηγεμών. Αλλ’ ατυχώς διά το νεανικόν της ηλικίας και την απειρίαν των πραγμάτων και διά τας του παρελθόντος βίου περιπετείας, προ πάντων δε διά το μονομερές της παιδεύσεως, η αγαθή αυτού φύσις δεν υπήρξεν αμιγής και πολλών ελαττωμάτων. Γεννηθείς τω 331 μ. Χ. ήγεν ήδη το έκτον έτος της ηλικίας, ότε αποθανόντος του θείου αυτού Κωνσταντίνου του Μεγάλου επήλθεν η φοβερά σφαγή των αρρένων συγγενών του αυτοκρατορικού οίκου, αφ’ ής εσώθησαν μόνον αυτός και ο αδελφός αυτού Γάλλος. Η πρώτη παίδευσις του Ιουλιανού εγένετο υπ’ ανδρός εμφυτεύσαντος αυτώ την προς τα Ελληνικά γράμματα και την Ελληνικήν φιλοσοφίαν αγάπην. Αλλ’ εν μέσω της τοιαύτης παιδεύσεως, ότε συνεπλήρωσε το τρισκαιδέκατον έτος της ηλικίας, εκλείσθη μετά του αδελφού αυτού Γάλλου εις μοναστήριον, ίνα λάβωσιν αμφότεροι ανατροφήν μοναχικήν. Αλλ’ ενώ ο μικρόνους Γάλλος εγένετο ούτω πράγματι δεισιδαίμων και φανατικός χριστιανός, ο ευφυής Ιουλιανός εν τω περιωρισμένω μοναχικώ βίω ουδέν διδασκόμενος εκ της υψηλοτέρας και βαθυτέρας χριστιανικής σοφίας, προς μεν την θρησκείαν την Χριστιανικήν μεγάλην ησθάνετο αποστροφήν, ηδέως δε ανεμιμνήσκετο των διδαγμάτων της πρώτης παιδεύσεως αυτού. Μετά οκταετή τοιούτον μοναχικόν βίον ηδυνήθη πάλιν να επιδοθή εις την σπουδήν των Ελληνικών γραμμάτων (εν πνεύματι ουχί χριστιανικώ)· μετά δε τον θάνατον του αδελφού αυτού, διά της προστασίας της αυτοκρατείρας Ευσεβίας απαλλαγείς του κατ’ αυτού ωσαύτως επιβουλευομένου κινδύνου του θανάτου, μετέβη εις Αθήνας (354), ίνα εν της αυτόθι περιφήμω τότε ρητορική και φιλοσοφική σχολή εξακολουθήση τας σπουδάς αυτού, καθ’ όν χρόνον εσπούδαζον εν Αθήναις και ο Βασίλειος και ο Γρηγόριος, οι γενόμενοι ύστερον μεγάλοι πατέρες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας και σφοδρότατοι διά λόγου και διά καλάμου ανταγωνισταί του Ιουλιανού εν τω τούτου κατά του Χριστιανισμού πολέμω. Εν Αθήναις ο Ιουλιανός ελθών εις στενάς σχέσεις προς πολλούς ρήτορας, σοφιστάς και φιλοσόφους εθνικούς, και νέαν εμπνευσθείς αγάπην προς την Ελληνικήν αρχαιότητα, εξεδήλου φανερώς την προς τον Χριστιανισμόν αποστροφήν αυτού. Εν τω Χριστιανισμώ, ούτινος ουδόλως ενόει την εσωτερικήν πνευματικήν φύσιν και ηθικήν δύναμιν, χαρακτήρα και αξίαν, έβλεπεν απλώς τον βία επιβληθέντα αυτώ μοναχικόν περιορισμόν, ενώ εν τη εθνική θρησκεία έβλεπε το κάλλος της ελληνικής ποιήσεως και τέχνης. Εν Αθήναις άλλως ολίγον μόνον χρόνον διέμεινεν ο Ιουλιανός, διότι ήδη τω 355 επέμφθη ως καίσαρ εις την Γαλατίαν, ένθα κατ’ αξιοθαύμαστον τρόπον ο νεαρός το 25 έτος της ηλικίας άγων φιλόσοφος, ο προ μικρού καταλιπών τα εδώλια του σπουδαστού, απεδείχθη μεγαλοφυής στρατηγός διαπράξας όσα είδομεν ανωτέρω.
Ο Ιουλιανός υπήρξε ο τελευταίος «εθνικός» αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Portrait of Julianus Apostata ( Julian the Apostate) on a bronze coin from Antiochië, 360-363. Photo courtesy of Classical Numismatic Group, Inc. (CNG)
Ήγεν ήδη ο Ιουλιανός το τριακοστόν έτος της ηλικίας, ότε διά της συνδρομής των περιστάσεων κατέστη, καθά είδομεν, μόνος κύριος του Ρωμαϊκού Κράτους εδρεύων εν Κωνσταντινουπόλει. Πρωτίστη νυν φροντίς του Ιουλιανού ήτο να αναδείξη αύθις την αρχαίαν Ελληνικήν θρησκείαν επίσημον θρησκείαν του Κράτους, μη εννοών ότι ο αρχαίος Ελληνισμός ως θρησκεία ουδεμίαν πλέον ηδύνατο να έχη ζωτικότητα πνευματικήν και ότι μόνη η χριστιανική πίστις ως θρησκεία ηδύνατο να παρέχη πνευματικήν ζωήν τη ανθρωπότητι, προάγων τους οπαδούς αυτής εις τα δημόσια αξιώματα, εκβάλλων δε εκ τούτων τους Χριστιανούς, ανορθών την εθνικήν λατρείαν διά μεγαλοπρεπών τελετών και διά δωρεών βασιλικών εις τους αρχαίους ναούς και μαντεία και αναστρεφόμενος οικειότατα μετά των εθνικών ιερέων και σοφιστών. Αιματηρούς διωγμούς κατά των Χριστιανών δεν ενήργησεν, αλλ’ ηθικώς κατεδίωκεν αυτούς· προς τοις άλλοις δε απηγόρευεν αυτοίς να σπουδάζωσιν εν τοις σχολείοις την Ελληνικήν γλώσσαν. Διά την τοιαύτην αυτού προς τους Χριστιανούς πολιτείαν κατεδικάσθη υπό της Χριστιανικής Εκκλησίας κληθείς Αποστάτης και Παραβάτης και εμισήθη σφόδρα υπό των Χριστιανών· και πατέρες δε της Εκκλησίας μεγάλοι, μάλιστα ο πρώην εν Αθήναις συσπουδαστής αυτού Γρηγόριος ο Θεολόγος, σφοδρούς έγραψαν κατ’ αυτού στηλιτευτικούς λόγους, ιδίως διά την υπ’ αυτού γενομένην εις τους Χριστιανούς απαγόρευσιν της σπουδής των Ελλήνων ποιητών και συγγραφέων. Αλλ’ η βασιλεία του Ιουλιανού υπήρξε λίαν βραχυχρόνιος και ο κατά των Χριστιανών διωγμός, ως προέλεγεν ο μέγας Αθανάσιος, «νεφύδριον ην και ταχύ παρήλθεν». Αφικόμενος εις Κωνσταντινούπολιν τω 362 ο Ιουλιανός εστράτευσε κατά το έαρ του επομένου έτους (363) εναντίον των Περσών, ών βασιλεύς ήτο ο από 310 μ. Χ. ανελθών εις τον θρόνον και εναντίον του Κωνσταντίου Α’ πολεμήσας Σαπώρης (Σαχπούρ) Β’. Την στρατείαν διεξήγαγεν εν αρχή ο Ιουλιανός μετά πολλής ορμής και ανδρείας λαβών επιθετικήν στάσιν και εισβαλών τολμηρώς εις τας χώρας της Περσίας, αλλ’ ύστερον παραπλανηθείς εις ερήμους χώρας ηναγκάσθη να υποχωρήση παρακολουθούμενος εκ του σύνεγγυς υπό μεγάλου στρατού των πολεμίων. Κατά την υποχώρησιν δε ταύτην τρωθείς καιρίως έν τινι μικρά αψιμαχία απέθανεν εκ της πληγής (κατά Ιούλιον του 363 μ. Χ.) το 32 άγων της ηλικίας έτος.
Ο αυτοκράτορας Ιουλιανός (361-363 μ. Χ.). Emperor Julian (361-363 BC).
Ιοβιανός (363-364).
Αποθανόντος του Ιουλιανού, ουδενός πλέον υπάρχοντος φυσικού κληρονόμου της αρχής εκ του οίκου του Κωνσταντίνου του Μεγάλου, ο στρατός ανηγόρευσεν ως αυτοκράτορα επί του πεδίου αυτού της μάχης τον ανώτερον αξιωματικόν Ιοβιανόν, όντα Χριστιανόν και μάλιστα ορθόδοξον. Ούτος δε εθεώρησεν αναγκαίον να συνομολογήση ευθύς ειρήνην προς τους πολεμίους και μάλιστα επί όροις ουχί εντίμοις εις το Ρωμαϊκόν Κράτος, αφού δι’ αυτής απεδίδοντο εις τους Πέρσας πάσαι αι διά των νικών του Γαλερίου προσαρτηθείσαι εις το Κράτος πέραν του Τίγρητος πέντε επαρχίαι και η περίφημος επί του ποταμού τούτου κειμένη πόλις Νίσιβις (νυν Νεδζίπ) η επί αιώνας διατελούσα μήλον έριδος μεταξύ των δύο κρατών. Προς τούτοις ο αυτοκράτωρ ούτος ανεκάλεσεν ευθύς μετά την ανάρρησιν αυτού τα υπό του Ιουλιανού εναντίον των Χριστιανών εκδοθέντα διατάγματα και απέδωκεν εις την Χριστιανικήν θρησκείαν την προτέραν εν τω Κράτει θέσιν και δύναμιν. Αλλ’ ο Ιοβιανός πριν ή έτι επιστρέψη εις Κωνσταντινούπολιν ετελεύτησε καθ’ οδόν υπό νόσου εν Βιθυνία (κατά Φεβρουάριον του 364 μ. Χ.) 8 μήνας μετά την ανάρρησιν αυτού· και ο στρατός ανηγόρευσε τότε αυτοκράτορα τον επίσης ορθόδοξον Χριστιανόν στρατηγόν Ουαλεντινιανόν.
Σκηνές χάους στην Ουάσινγκτον, όπου αμαξοστοιχία της Amtrak εκτροχιάστηκε σε σιδηροδρομική γέφυρα, με αποτέλεσμα βαγόνια να πέσουν στον πολυσύχναστο αυτοκινητόδρομο Interstate 5.
Ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις και ασθενοφόρα έσπευσαν στην περιοχή. Η κυκλοφορία στον συγκεκριμένο τμήμα του αυτοκινητοδρόμου διακόπηκε, ενώ σχηματίστηκε ουρά τεσσάρων χιλιομέτρων, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες.
Σύμφωνα με ανακοίνωση των τοπικών αρχών, τουλάχιστον 6 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους απο το δυστύχημα, ενώ συνολικά περισσότεροι από 70 άνθρωποι διακομίσθηκαν στα νοσοκομεία της περιοχής, ορισμένιοι εκ των οποίων με σοβαρά τραύματα.
Η αμαξοστοιχία Amtrak 501 είχε αναχωρήσει από το Σιάτλ στις 06:00 (τοπική ώρα), με προορισμό το Πόρτλαντ, και εκτροχιάστηκε στην περιοχή Ντιπόν της κομητείας Πιρς.
Ένας από τους επιβάτες του τρένου δήλωσε στο τηλεοπτικό δίκτυο KIRO-TV ότι οι έξοδοι κινδύνου είχαν “μπλοκάρει” και αρκετοί συνεπιβάτες του χρειάστηκε να πηδήξουν από τα παράθυρα για να εγκαταλείψουν τα βαγόνια.
