 |
Γράφει ο καθηγητής
ΓΙΏΡΓΟΣ ΠΕΝΤΑΡΗΣ |
Την περασμένη Τρίτη 24/9/2019 και εν απουσία του Πρωθυπουργού και του Υπουργού Ανάπτυξης και Επενδύσεων, στην Αμερική, έγινε η πρώτη συνδυασμένη απεργία και πορεία στην Αθήνα για τα συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων. Ήταν η πρώτη κινητοποίηση και η αποτυχία της ήταν τέτοια που δεν θα απασχολήσει καθόλου τους Μητσοτάκη και Γεωργιάδη από το έργο που έχουν αναλάβει στην Αμερική.
Δεν θα ασχοληθώ βέβαια με τα θέματα της επίσκεψης του Μητσοτάκη στην Αμερική, αλλά με την κατάσταση του συνδικαλιστικού μας κινήματος και την απήχηση που έχει στους εργαζομένους. Οι δύο φωτογραφίες που βλέπετε είναι εύγλωττες. Η πρώτη είναι από τον σταθμό του μετρό στο Σύνταγμα στις 9.40π.μ, την ημέρα της απεργίας και η δεύτερη από την πορεία που πραγματοποιήθηκε προς την Βουλή. Το πλήθος των συμμετεχόντων στην πορεία μετά βίας ήταν μεγαλύτερο από το σύνολο των επιβατών του συρμού που πήρα από τα Σεπόλια συν αυτούς που ήταν στις αποβάθρες Ομονοίας και Συντάγματος.
Οι συνδικαλιστές των ΜΜΕ, οι οποίοι έχουν εξασφαλισμένη θέση εργασίας αποφασίζουν να απεργήσουν ώστε να εκβιάσουν του εργαζομένους σε Δημόσιο και ιδιωτικό τομέα να μην πάνε στην δουλειά τους λόγω αδυναμίας προσέλευσης και να φανεί ότι απεργούν. Σκέφτηκαν οι συνδικαλιστές ότι ο ιδιωτικός υπάλληλος ή ο εργάτης που θα πάει καθυστερημένος θα έχει περικοπές στο μεροκάματό του; Τους ενδιαφέρει το θέμα ή με τον τρόπο αυτό πάνε να εκβιάσουν την κυβέρνηση; Ένας βασικός λόγος της απεργίας ήταν η απόφαση της κυβέρνησης, την οποία είχε ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, να κηρύσσεσαι απεργία όχι εν λευκώ από την απόφαση του ΔΣ του σωματείου, αλλά από το 50% + 1 των οικονομικά τακτοποιημένων μελών αυτού. Με αυτόν τον νόμο ακυρώνεται στην ουσία η Λενινιστική-Σταλινική φιλοσοφία του συνδικαλιστικού κινήματος, η οποία έχει επικρατήσει στην χώρα από την μεταπολίτευση και μετά.
Για να γίνω περισσότερο κατανοητός, θα πάμε λίγο πίσω στην αρχή της μεταπολιτευτικής εποχής. Τότε ο συνδικαλισμός γινόταν αντιληπτός από το ΚΚΕ ως το μέσον για την ανατροπή του καπιταλισμού και από το ΠΑΣΟΚ ως το μέσον για την κατάκτηση της εξουσίας, όπως και έγινε με τις εκλογές του 1981. Αντίθετα η τότε κυβέρνηση Καραμανλή με υπουργό εργασίας τον Λάσκαρη είχε πει ότι τέλειωσε η πάλη των τάξεων και ως εκ τούτου δεν νοείται συνδικαλισμός στους εργασιακούς χώρους. Η θέση του Λάσκαρη συγκρούστηκε σκληρά με την συμμαχία ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ παρά τις μεταξύ τους αντίθετες απόψεις και στόχους. Δηλαδή το μεν ΠΑΣΟΚ έβλεπε ένα «πολιτικοποιημένο συνδικαλιστικό κίνημα», όρο τον οποίο κανείς δεν μπορούσε ένα καταλάβει τότε, το δε ΚΚΕ έβλεπε το συνδικαλιστικό κίνημα ως το μέσο για την ανατροπή του καπιταλισμού όπως είπαμε και πριν. Και τα δύο κόμματα εκείνη την εποχή ήθελαν και πέτυχαν, με αγώνες βέβαια, να μπορούν τα διοικητικά συμβούλια των σωματείων να κηρύσσουν απεργίες κατά το δοκούν. Το ΠΑΣΟΚ κυριάρχησε συνδικαλιστικά στους οργανισμούς κοινής ωφέλειας, γιατί διείδε την αξία τους για την κατάκτηση της εξουσίας, το δε ΚΚΕ στον ιδιωτικό κυρίως τομέα, στους εργάτες, γιατί εκεί ήταν η «πρωτοπορία» του λαϊκού κινήματος. Και στις δύο περιπτώσεις όμως η απόφαση για απεργία λαμβανόταν ερήμην των εργαζομένων και βέβαια η απόφαση εκπορευόταν είτε από την Χαριλάου Τρικούπη είτε από τον Περισσό.
Έτσι είδαμε φαινόμενα Φωτόπουλου στην ΔΕΗ που κατέβαζε διακόπτες λες και η επιχείρηση ήταν δική του, είτε συνδικαλιστές των κρατικών τότε τραπεζών, της ΑΔΕΔΥ κ.τ.λ. να γίνονται βουλευτές και υπουργοί, είτε περιπτώσεις μαξιμαλιστικών απαιτήσεων των συνδικαλιστών του ιδιωτικού τομέα που κατάφερναν να κλείνουν μεγάλες βιομηχανίες ή να τις αναγκάζουν να φύγουν από την χώρα, π.χ. Pirelli, AEGE, βιομηχανίες λευκών συσκευών και πολλές άλλες.
Η κατάχρηση λοιπόν του δικαιώματος στην απεργία, η οποία γινόταν μόνο για πολιτικούς λόγους και όχι για τα συμφέροντα των εργαζομένων, έφερε το συνδικαλιστικό κίνημα σε τέτοια δεινή θέση που σήμερα στις κινητοποιήσεις συμμετέχουν μόνο εργαζόμενοι που είναι κομματικά μέλη. Δυστυχώς το συνδικαλιστικό κίνημα έχει χάσει κάθε αξιοπιστία και αν σήμερα τα εργασιακά δικαιώματα δέχονται ολομέτωπη επίθεση, αυτό οφείλεται και στην απαξίωσή του.
Το συνδικαλιστικό κίνημα εκτός του ότι είναι απαξιωμένο στην συνείδηση των εργαζομένων, είναι και απαρχαιωμένο, διότι στο πέρασμα των χρόνων δεν έχει καταφέρει να εκσυγχρονιστεί όχι μόνο στις ιδέες, αλλά και στους τρόπους δράσης. Δεν μπορεί 200 άτομα για παράδειγμα να δημιουργούν τρομερά προβλήματα στην πρωτεύουσα με μεγάλο οικονομικό και περιβαλλοντικό αντίκτυπο, ούτε δέκα άτομα στην προχθεσινή απεργία να κλείνουν τον ΟΛΠ αφήνοντας έξω 1200 εργαζόμενους που ήθελαν να δουλέψουν και ούτε βέβαια να κλείνουν, όπως είχε γίνει πολλάκις τα τελευταία χρόνια, την Ακρόπολη λες και ήταν του πατέρα τους οικόπεδο.
Πολλοί φίλοι θα νομίσουν ότι είμαι εναντίον του συνδικαλιστικού κινήματος. Τουναντίον είμαι υπέρ, υπήρξα συνδικαλιστής στον ιδιωτικό τομέα και πήγα και στα δικαστήρια για διατάραξη οικιακής ειρήνης λόγω ότι πρωτοστάτησα σε απεργία, η οποία όμως είχε την πλήρη στήριξη των εργαζομένων και δεν είχε καμιά πολιτική σκοπιμότητα.
Σήμερα το συνδικαλιστικό κίνημα παλεύει μέσα από συντηρητικές θέσεις και δεν έχει καταλάβει πως έχουν αλλάξει οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες στην χώρα. Είναι απόλυτη ανάγκη να υπάρξουν νέες ιδέες που θα παίρνουν υπ’ όψη τους το γίγνεσθαι στον σημερινό κόσμο της παγκοσμιοποίησης, της τεχνητής νοημοσύνης, της άμεσης μεταφοράς κεφαλαίων και άμεσης επικοινωνίας σε παγκόσμια κλίμακα. Δεν έχουμε δει καμιά ανάλυση πάνω σε αυτά τα ζητήματα ούτε από την ΑΔΕΔΥ, ούτε από την ΓΕΣΕΕ ούτε και από καμιά άλλη συνδικαλιστική οργάνωση. Δεν έχουμε δει πρωτοβουλίες από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες προς τις εκάστοτε κυβερνήσεις για την δημιουργία νέου και σύγχρονου νομοθετικού πλαισίου για το συνδικαλιστικό κίνημα. Ξέρουμε ότι το δικαίωμα στην απεργία είναι ιερό, όπως λένε διάφοροι στα κανάλια, η κατάχρηση του δικαιώματος εις βάρος του ίδιου του εργαζόμενου τι είναι;
Η πρώτη απόπειρα λοιπόν των κομμάτων της αντιπολίτευσης έπεσε στο κενό και ο μήνας του μέλιτος της ΝΔ δεν χάλασε λόγω αναξιοπιστίας των συνδικαλιστικών ηγεσιών.
Γ.Π.
