"Εφυγε" ο Στράττον,ο ωραίος Έλληνας του Καναδα και των αποδήμων.

Έφυγε απ' την ζωή ο Στράτος Σκαφιδάς ( Stratton Stevens)!
O απόδημος Ελληνισμός και η Ελληνική παροικία του Μόντρεαλ έχασε πρόσφατα ένα πατριώτη, ένα περήφανο ‘Ελληνα, ένα ευπατρίδη που στήριξε και ενίσχυσε την Κοινότητα αλλά και τους συνανθρώπους του.

Ο Straton Stevens, μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του Ελληνισμού του Καναδά έχασε τη μάχη με τη ζωή την περασμένη εβδομάδα. Ο Στράτος (για τους Έλληνες) υπήρξε ο πιό περιζήτητος εργένης του Μόντρεαλ, και ήταν γνωστός για τις υπέροχες δεξιώσεις του στην εντυπωσιακή κατοικία του στο Golden Mile του Μοντρεάλ.
Ο Stratton Stevens ή Στράτος Σκαφιδάς επί το ελληνικότερον,γεννήθηκε στο Μόντρεαλ του Καναδά στις 15 Απριλίου 1932 από Έλληνες γονείς. Ο πατέρας του με καταγωγή από την Κεφαλονιά ήταν ο  Διονύσιος Τυπάλδος - Σκαφιδάς, και μητέρα του ήταν η ΕυγενίαΠουλίδη με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη και την Πρωσία,  (Ο πατέρας της Ευγενίας Ευστράτιος Πουλίδης έφθασε στον Καναδά το 1866).
O Stratton Stevens άρχισε να εργάζεται σκληρά από μικρή ηλικία και έφτιαξε στα 14 του το δικό του εστιατόριο, που στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία . Ο ανήσυχος και έξυπνος Στράτος συνέχισε να επεκτείνει τις επιχειρήσεις του, που περιελάμβαναν δύο ξενοδοχεία, εστιατόρια, και μερικά περίπτερα στην παγκόσμια Εμπορική έκθεση Expo  στο Μόντρεαλ.
Έγινε πλοιοκτήτης και πραγματοποίησε πολλές εξαγορές ακινήτων, που τον έκαναν έναν από τους πλουσιότερους Έλληνες  του Καναδά.
Ο Stratton Stevens είχε λάβει την ανώτατη διάκριση του μεταλλείου του Τάγματος του Καναδά.

Από το ΦΒ του Τάκη Αβραμιδη

Αυστραλία. ΑΠΌ ΤΗΝ ΙΚΑΡΊΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΉ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ Ο Νίκος Τσαπαλιάρης

Το βραβείο του καλύτερου σουπερμάρκετ στον κόσμο (International Retailer of the Year 2017) απονεμήθηκε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στον Έλληνα επιχειρηματία Νίκο Τσαπαλιάρη και τον γιο του Σπύρο, από την Ιndependent Grocers Alliance, που δημιουργήθηκε το 1962 και λειτουργεί σε παραπάνω από 30 χώρες.

Πρόκειται για το κατάστημα του Frewville Foodland IGA Supermarket νοτιοανατολικά της Αδελαΐδας, το οποίο απασχολεί πάνω από 260 υπαλλήλους.

«Είναι μία εξαιρετικά περήφανη στιγμή για εμάς να τυγχάνει η τοπική επιχείρηση μας τέτοιας αναγνώρισης σε διεθνές επίπεδο» επισήμανε ο κ. Τσαπαλιάρης. Η επιχείρησή του είναι η μοναδική που κέρδισε το βραβείο δυο συνεχόμενες χρονιές και όπως όλα δείχνουν τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Το πάθος, η επιμονή και το μεράκι του Έλληνα επιχειρηματία τον έκαναν να ξεχωρίσει και να διαπρέψει και στο εξωτερικό.

Η ποιότητα και η ποικιλία των προϊόντων, η πρόοδος των υπαλλήλων, οι καινοτόμες ιδέες καθώς και η συμβολή και προσφορά στο κοινωνικό σύνολο είναι μόνο μερικά από τα κριτήρια επιλογής του βραβευμένου καταστήματος, αλλά για την οικογένεια Τσαπαλιάρη (Chapley) όλα ξεκινούν και σταματούν στις ανάγκες των πελατών τους γι' αυτό και δίνουν όλη τους την προσοχή και ιδιαίτερη σημασία στην εξυπηρέτηση τους.

Η επιχείρηση προοδεύει με την βοήθεια της τεχνολογίας και καινοτομίας όμως οι ελληνικής καταγωγής ιδιοκτήτες από την Ικαρία, αρνούνται πεισματικά να κάνουν χρήση των ηλεκτρονικών «self service» ταμείων με αποτέλεσμα από το 2015 έως σήμερα να έχουν δημιουργήσει πάνω από 100 νέες θέσεις εργασίας στο συγκεκριμένο κατάστημά τους.

Σε παλαιότερη συνέντευξή του στο «Νέο Κόσμο», ο γιος της οικογένειας, Σπύρος Τσαπαλιάρης (Spero Chapley), ο οποίος εκτελεί χρέη γενικού διευθυντή, είχε δηλώσει ότι οι πωλήσεις στο συγκεκριμένο κατάστημα τετραπλασιάστηκαν τα τελευταία χρόνια από τότε που η επιχείρηση ξεκίνησε μια συνειδητή προσπάθεια να προσφέρει όχι μόνο εξαιρετικής ποιότητας προϊόντα αλλά μια ολοκληρωμένη εμπειρία που περιλαμβάνει ζωντανή μουσική στο κατάστημα τα σαββατοκύριακα, μεγάλη ποικιλία βιολογικών προϊόντων καθώς και ευρωπαϊκές λιχουδιές που κατασκευάζονται σε εστίες φούρνου μέσα στο σουπερμάρκετ.

Η επιχείρηση απασχολεί πολλούς ομογενείς και νεοφερμένους συμπαροίκους στα δύο καταστήματά της.

athensin.com/Σωκράτης Τσαπαλιάρης

Θέματα.Εκκλησία και νέος ελληνισμός. Του ΒΑΣΙΛΗ ΤΣΑΠΑΛΙΑΡΗ*

 Oπτικές και απόψεις για το ρόλο και τη συμβολή της Εκκλησίας

Γράφει ο 

 ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΑΠΑΛΙΑΡΗΣ

Η Εκκλησία, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αποτελεί μια συνεχή παρουσία, υπεισέρχεται με πολλούς τρόπους στην σύγχρονη πραγματικότητα, παρά την πτώση του θρησκευτικού συναισθήματος και την ιεράρχηση κατ` εξοχήν με κοσμικά κριτήρια του σύγχρονου κόσμου.

Η παρουσία της στο χρόνο και στο χώρο, μπορεί να ιδωθεί ή και να αποτιμηθεί από διάφορες κύριες ή δευτερεύουσας σημασίας οπτικές. Στην ελληνική περίπτωση από την οπτική της συμβολής της στη διαμόρφωση και τη διατήρηση της εθνικής συνείδησης και τις αντινομίες που παρουσίασε επί τουρκοκρατίας σε σχέση με τα αιτήματα της εθνικής χειραφεσίας. Από τις σχέσεις της με την οθωμανική εξουσία, το ειδικό ιδεολογικό βάρος των διδαχών της, την απήχηση τους στην θρησκευτική και κοινωνική συμπεριφορά των πιστών, αλλά και την πολιτική στάση τους απέναντι στην οθωμανική εξουσία. Από άλλες περισσότερο ή λιγότερο ενδιαφέρουσες οπτικές: από την σύγκρουση του χριστιανισμού με τον αρχαίο ελληνικό κόσμο, από την εξ ορισμού θέση και υπερεθνική αποστολή της Εκκλησίας. Τη δογματική διδασκαλία της, την συμβολή της στην ελληνική παιδεία και την αποτροπή εξισλαμισμού των ελληνικής καταγωγής πληθυσμών, που ορισμένοι τονίζουν εμφατικά. Ή τέλος από την ιστορική οπτική της παρουσίας της ως ρυθμιστικού παράγοντα στην κοινοτική οργάνωση επί οθωμανικής αυτοκρατορίας, όπως και σήμερα στην περίπτωση της κοινοτικής οργάνωσης του Ελληνισμού της Διασποράς.

Ι. ΑΝΤΙΚΡΟΥΟΜΕΝΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ

Εξετάζοντας εδώ, κατά κύριο λόγο την παρουσία της στον ιστορικό κόσμο της οθωμανικής αυτοκρατορίας και της εθνικής εθνεγερσίας, επικρατέστερη ως τώρα άποψη αποτελεί αυτή που θεωρεί ότι η Εκκλησία συντηρούσε την εθνική συνείδηση και εξαγίαζε την εξέγερση εναντίον των αλλοθρήσκων. Ωστόσο, αποτελεί άποψη που φαίνεται να χάνει συνεχώς έδαφος από την συνεχώς ανανεωμένη ιστορική έρευνα και την αναψηλάφηση των δεδομένων. Μια από τις πολλές διιστάμενες, αλλά ανερχόμενες απόψεις για τον ρόλο και τη συμβολή της Εκκλησίας επί τουρκοκρατίας εμφανίζεται να υποστηρίζει, πως αντίθετα με την άποψη ότι η Εκκλησία συντηρούσε την εθνική συνείδηση και εξαγίαζε την εξέγερση εναντίον των αλλοθρήσκων, αντιθέτως, ο ελληνικός λαός, ασπαζόμενος τις δογματικές διδαχές της Ορθόδοξης Εκκλησίας, παρουσιάζεται να δέχτηκε με χριστιανική εγκαρτέρηση την τουρκική κατάκτηση. Μάλιστα, ως έχει λεχθεί, ως «παιδείαν Θεού διά τας αμαρτίας ημών», παρά ως μια εθνική καταστροφή που υπαγόρευε την αντίσταση των χριστιανών στους Οθωμανούς κατακτητές και την στήριξη σε αυτό τον αγώνα της Εκκλησίας ως υποτιθέμενης «μητέρας-τροφού» του έθνους. «Την αντίληψη αυτή», ως «παιδείας Θεού» όπως αναφέρεται σε σχετική προσέγγιση, «είχε υιοθετήσει ή υπαγόρευε η Ανατολική Εκκλησία, ακολουθώντας την πανάρχαιη εβραιοχριστιανική αντίληψη για τον ρου της ανθρώπινης ιστορίας» ( Πατρινέλης Χ., 1998: 60)

Ο Ν. Σβορώνος, στο έργο του Το Ελληνικό έθνος. Γένεση και Διαμόρφωση του Νέου Ελληνισμού (2004), παρότι σε πολλά σημεία αποδίδει αρνητικά πρόσημα στο ρόλο του χριστιανισμού θεωρώντας ότι η αποδοχή και η επικράτηση του προκάλεσε βαθμιαία εξασθένιση της συνείδησης του Ελληνισμού , σε άλλο σημείο φαίνεται να θεωρεί θεμελιακή τη συμβολή της Εκκλησίας στη διαμόρφωση της εθνικής ταυτότητας. Υπό το πρίσμα της συμβολής της στην ελληνική παιδεία, της αποτροπής εξισλαμισμού των ελληνικών πληθυσμών και του γεγονότος ότι η εθνική ιδέα συνδέθηκε με τη χριστιανική ορθοδοξία και την Εκκλησία (Σβορώνος Ν., 2004: 84).

Είναι πράγματι γεγονός ότι εθνική ιδέα ειδικά υπό τις συνθήκες της οθωμανικής κατάκτησης υπερκεράστηκε με χριστιανικό περιεχόμενο. Ωστόσο, έχοντας υπόψη την υπερεθνική αποστολή της Εκκλησίας και το ιστορικό υπόβαθρο της σύγκρουσης της χριστιανικής θρησκείας με τον Ελληνισμό και την ελληνική σκέψη, πέραν από τα όσα οικειοποιήθηκαν οι πατέρες της Εκκλησίας να θεμελιώσουν τη δογματική της, η συμβολή αυτή, ως προς την παιδεία του γένους, ασκούμενη κατά κύριο λόγο σε σχέση με τη θρησκευτική της αποστολή, είναι προφανές ότι απέρρεε από τα εξ ορισμού καθήκοντα και τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα της Εκκλησίας. Αυτό, είναι προφανές από το έντονα θρησκευτικό περιεχόμενο που έδωσε στην παρεχόμενη ελληνόγλωσση εκπαίδευση, όπως προκύπτει από τη διδασκόμενη ύλη και την κατεύθυνση της παιδείας υπό την αιγίδα της . Υπό αυτή την έννοια, μπορούμε να πούμε ότι η παρερχόμενη από την Εκκλησία εκπαίδευση στόχευε πρωτίστως στη χριστιανική αγωγή, στην παραγωγή και αναπαραγωγή πιστών στην Εκκλησία. Πράγμα που δεν φαίνεται να έχει απασχολήσει ως τώρα την ελληνική ιστοριογραφία, έτσι που πολλοί εξαίρουν το ρόλο της, ατεκμηρίωτα σε σχέση με αυτή την παράμετρο της παρουσίας της στην ελληνική παιδεία.

Εκτός αυτού, για την παρεχόμενη διδασκαλία, η οποία γινόταν κυρίως από μοναχούς, από περιηγητές εκείνης της εποχής, φέρεται οι μαθητές να κατέβαλαν δίδακτρα . Από την άλλη, κατά τους δύο τελευταίους αιώνες της τουρκοκρατίας, αντιθέτως, με τα λεγόμενα της Εκκλησίας για τη συμβολή της στην παιδεία, όπως προκύπτει από τη νεώτερη ιστορική έρευνα, «η ίδρυση και η λειτουργία των περισσότερων σχολείων του ελληνικού χώρου οφείλονται στο ενδιαφέρον των κοινοτήτων, που ανέλαβαν όχι μόνον την μισθοδοσία των δασκάλων αλλά και τη φροντίδα για την παροχή υποτροφιών στους μαθητές» (Σφυρόερας Β., 1998: 28). Πέραν δε τούτου, είναι ευρύτερα γνωστό, πως η ίδρυση και η χρηματοδότηση πλήθους σχολείων την εποχή εκείνη οφειλόταν στη γενναιοδωρία διαφόρων φιλογενών, κατά μεγάλο μέρος προερχομένων από τον παροικιακό Ελληνισμό των διαφόρων χωρών.

Ιδωμένη από αυτή την ιδιαίτερη οπτική, η εισφορά της στην ελληνική παιδεία, εξυπηρέτησε τη διατήρηση του χριστιανισμού και την επικοινωνία της Εκκλησίας με το ποίμνιο της, σε τελευταία ανάλυση την επιβίωση της ίδιας της Εκκλησίας. Δεν στόχευε, εξ ορισμού, εκ του αντικειμένου της αποστολής της στην διατήρηση του ελληνισμού ως διακριτής εθνότητας, στην εξυπηρέτηση της ελληνικής εθνικής ιδέας. Ιδέα, η οποία μάλιστα υπό τις επιδράσεις του χριστιανισμού, την ανεθνική αποστολή της Εκκλησίας και τις σχέσεις της με την οθωμανική εξουσία υπέπεσε σε χειμέρια νάρκη ως προς τις μεγάλες μάζες του Ελληνισμού. Για να αναβιώσει τα νεώτερα χρόνια με την Επανάσταση του `21 υπό τις επιδράσεις των ιδεών της Γαλλικής Επανάστασης και του Διαφωτισμού, την αστική ανάπτυξη του παροικιακού Ελληνισμού και την καθοδική και διαλυτική πορεία ισχύος της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

ΙΙ. Η ΣΥΜΒΟΛΗ «ΑΛΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ» ΣΤΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

Είναι βέβαια γνωστό πως οι Έλληνες δεν περίμεναν την Γαλλική Επανάσταση και το Διαφωτισμό για να ξεσηκωθούν, όπως έδειξαν τα προ της Γαλλικής Επανάστασης προεπαναστατικά κινήματα.

Ο Σβορώνος αναφερόμενος σε αυτά σε σχέση με την παρουσία και τη συμβολή της Εκκλησίας, υποστηρίζει ότι «στους πρώτους αιώνες της Τουρκοκρατίας η Εκκλησία όχι μόνο δεν ανατίθεται στα απελευθερωτικά κινήματα που υποκινούνται από τις δυτικές χριστιανικές δυνάμεις, αλλά συχνά συμμετέχει ενεργά και πολλές φορές τα κατευθύνει». (σ. 85)

Ωστόσο, στην προκειμένη περίπτωση, αντιπαρέρχεται το γεγονός ότι τα κινήματα αυτά υπήρξαν αδύναμα, μικρής λαϊκής συμμετοχής, και όπου συμμετέχουν σε αυτά κληρικοί εμφανίζονται να συμμετέχουν αποσπασματικά, ιδία πρωτοβουλία και κατά παρέκκλιση της γραμμής νομιμοφροσύνης του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελούν τα αποτυχημένα κινήματα του Μητροπολίτη Λαρίσης Διονύσιου (1600 και 1611). Κινήματα, τα οποία, αν και υπήρξαν τα πιο σημαντικά στους πρώιμους χρόνους της τουρκικής κατάκτησης, αντί να τύχουν ευρείας υποστήριξης έστρεψαν εναντίον τελικά και τις μάζες, αλλά και την ίδια την Εκκλησία. Η τελευταία μάλιστα, κατά τις σχετικές ιστορικές αναφορές, τον αφόρισε , και οι άνθρωποι της τον παρώδησαν ως «Σκυλόσοφο», παρά την επικρατούσα άποψη ότι η Εκκλησία συντηρούσε την εθνική συνείδηση και εξαγίαζε την εξέγερση εναντίον των αλλοθρήσκων.

Ο Σβορώνος, σε άλλο σημείο στο προαναφερόμενο έργο, προφανώς αναλογιζόμενος την πολυπλοκότητα του ζητήματος και την ευρύτητα του περιεχομένου της εθνικής συνείδησης η οποία δεν αποτελεί μονοδιάστατο φαινόμενο, σημειώνει σχετικά ότι: «Ο πλουτισμός του περιεχομένου της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων, η προσπάθεια της αποσαφήνισης και της εναρμόνισης των διαφόρων στοιχείων που την συνθέτουν, θα γίνει ουσιαστικά από τις δυνάμεις που αναπτύχθηκαν σε αντίθεση με την τουρκική κατάκτηση και έξω από αυτήν» (Σβορώνος Ν., 2004: 92). Αυτές, ως αναφέρεται στη συνέχεια, ήταν οι αντάρτικες ομάδες που σχηματίστηκαν από τα πρώτα χρόνια της κατάκτησης, οι οποίες αντετίθεντο στο πνεύμα της παθητικής αντίστασης και της προσαρμογής των ηγετικών ομάδων του Ελληνισμού, κι ακόμα οι ομάδες των λογίων μεταναστών στην Δύση. Λόγιοι, οι οποίοι καλλιεργούσαν την ιδέα της σύνδεσης με την αρχαία Ελλάδα και την ιδέα της συνέχειας του Ελληνισμού, που, ως αναφέρει, «… είχε εν τω μεταξύ εγκαταλειφτεί από την Εκκλησία» (Σβορώνος Ν., 2004: 93). Η δράση των λογίων αυτών, όπως αναφέρει σε άλλο σημείο, «συνδέει τον Ελληνισμό και την εθνική ιδέα με το πνεύμα της δυτικής Αναγέννησης και τον ανθρωπισμό».

ΙΙΙ. Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΠΑΡΟΙΚΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Σε αντιδιαστολή με την Εκκλησία, στις «άλλες δυνάμεις», ιδιαίτερα ειδικό βάρος, μπορεί να λεχθεί, είχε ο Ελληνισμός της Διασποράς, ο οποίος συγκροτούσε τον κύριο κορμό της τότε αστικής τάξης διασκορπισμένος και συγκροτημένος σε ελληνικές παροικίες και κοινότητες σε διάφορες χώρες . Το ειδικό του βάρος ήταν αναπόφευκτα μεγάλο, καθώς η ανάπτυξη του εμπορίου και η συσσώρευση κεφαλαίων στα χέρια Ελλήνων εμπόρων έδωσε την δυνατότητα να διαθέτουν αξιόλογα χρηματικά ποσά για τη γενίκευση και την άνοδο της ελληνικής παιδείας και την προετοιμασία του αγώνα. Με την ίδρυση και συντήρηση ελληνικών εκπαιδευτικών και πολιτιστικών ιδρυμάτων. Τόσο σε όλες τις περιοχές της ελληνικής διασποράς, όσο και στον ελλαδικό χώρο, θεωρώντας ότι η παιδεία, με τη νεωτερική έννοια, προείχε και αποτελούσε προϋπόθεση για την εθνική χειραφεσία και την πολιτική αποκατάσταση του Ελληνισμού. Μάλιστα, η κίνηση αυτή συνδεδεμένη με την προσπάθεια εισαγωγής των νεωτερικών ιδεών του Διαφωτισμού στην ελληνική παιδεία από την Ευρώπη και την παλιννόστηση Ελλήνων της διασποράς που είχαν φοιτήσει σε ξένα πανεπιστήμια και ανάλαβαν θέσεις διδασκαλίας, φέρεται να αντιμετώπισε σοβαρές αντιδράσεις από την Εκκλησία. Ως προς τα διδασκόμενα αντικείμενα (αστρονομία, φυσική, μαθηματικά, κ.λπ. ), αλλά και ως προς τις νεωτερίζουσες φιλοσοφικές θέσεις των διδασκόντων. Όπως. Π.χ. του Μεθόδιου Ανθρακίτη, τον οποίο η Ιερά Σύνοδος καταδίκασε (1723) και υποχρέωσε να καούν τα επίδικα φιλοσοφικά του τετράδια, όπως και ορισμένων διδασκόντων στην «Ηγεμονική Ακαδημία» του Ιασίου (Μοισιόδακα, κ.ά.) οι οποίοι υποχρεώθηκαν να απομακρυνθούν. (Πατρινέλλης Χ., 1998: 42-43, Αγιάνογλου Π., 1982: 19)

Οι δράσεις των Ελλήνων αστών, ωστόσο, δεν ήταν μόνο προσανατολισμένες στην υποστήριξη της ανάπτυξης της Ελληνικής Παιδείας και των Γραμμάτων, πους τους έφερναν σε σύγκρουση με την Εκκλησία και την οθωμανική αυτοκρατορία. Το σπουδαιότερο: όταν έφθασε η ώρα της προετοιμασίας για τον ένοπλο αγώνα και το ξέσπασμά του, οι Έλληνες της διασποράς ήταν έτοιμοι και πρόθυμοι να τον υποστηρίξουν ενεργά, ως αρωγοί στο έργο της Φιλικής Εταιρείας, αλλά και ως ένοπλοι στο κίνημα της επανάστασης του 1821. Πράγμα για το οποίο αναφέρεται με πολύ γλαφυρότητα, το 1858, στα «Απομνημονεύματα» του ο Φωτάκος (Φώτιος Χρυσανθόπουλος, 1798-1879), υπασπιστής του Θ. Κολοκοτρώνη, ανατρέχοντας και στις περιστάσεις υπό τις οποίες κατόρθωσαν να εξεγερθούν:

«Εις όλους τους Έλληνας», όπως γράφει ο Φωτάκος, υπήρχε πατροπαράδοτος η ιδέα της ελευθερώσεως των… Αλλ` εχρειάζοντο και περιστάσεις να τους συντρέξουν εις τούτο βοηθητικαί και τοιαύται δεν έλλειψαν…».

«Όχι δε ολίγον εξύπνισε το πνεύμα των Ελλήνων προς την ελευθερίαν και η Γαλλική επανάστασις του 1789… βλέποντες τους άλλους Ευρωπαίους ελευθέρους και ευτυχείς και τον εαυτόν των δούλον και καταφρονεμένον».

Κατά το 1817 άρχισαν να έρχονται εις την Ελλάδα… διάφοροι απόστολοι της Φιλικής Εταιρείας, καθώς ο μεγαλόνους Αναγνωσταράς… ο Αρχ. Γρηγόριος Φλέσσας… … έμβαιναν κάθε ημέραν εις την Πελοπόννησον, και ακατηχούσαν πρώτον όλους τους κλέπτας… έπειτα τους αρχιερείς και αυτοί μαζί με τους άλλους τους Ελληνοδιδασκάλους … ολίγον κατ` ολίγον και τους άρχοντας και τον μικρότερον λαόν» (Φωτάκος, 1858: 2-5).

Θα χρειαστούν λοιπόν, οι «άλλες δυνάμεις», κατά καθοριστικό δε τρόπο ο τότε Ελληνισμός της Διασποράς από τους κόλπους του οποίου προήλθε η Φιλική Εταιρεία και οι επιφανέστεροι φιλικοί για να διαμορφώσουν με καθοριστικό τρόπο τις υλικές και πνευματικές προϋποθέσεις διαμόρφωσης της νεοελληνικής εθνικής συνείδησης. Να συνειδητοποιεί η ανάγκη της εθνεγερσίας και να εγερθεί συνολικά ο λαός και αναπόφευκτα ο ως τότε αδρανής κλήρος που δεν συμμετείχε ενεργά πειθαρχώντας στην επίσημη πολιτική νομιμοφροσύνης του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην οθωμανική εξουσία.

*Β.ΤΣΑΠΑΛΙΆΡΗΣ

Καθ.Πολιτικών Επιστημών,Πρ. εκδότης περιοδικού ΑΠΟΔΗΜΟΣ,επιστημονικός συνεργάτης της Γεν.Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Αγιάνογλου Π., 1982, Το Πέρασμα από τη Φεουδαρχία στον Καπιταλισμό στην Ελλάδα, έκδοση του συγγραφέα, Αθήνα.

Αρβανίτη Ι. Βασιλείου, (επιθεωρητή σχολείων), Η Εκπαίδευσις των Ελληνοπαίδων επί Τουρκοκρατίας. αχρ. έκδοση του συγγραφέα, Αθήνα

Πατρινέλης Χ., 1998, «Αντιτουρκικές κινήσεις και εξεγέρσεις (15ος-17ος αιώνας)», στο Ελλάς. Η Ιστορία και ο Πολιτισμός του Ελληνικού Έθνους. Από τις Απαρχές μέχρι Σήμερα, Εκδ. Οργανισμός Πάπυρος, 1998, Αθήνα, τόμος 2ος, σ. 60-62.

Πατρινέλλης Χ., 1998, «Η εκπαίδευση κατά την τουρκοκρατία. Σχολεία και δάσκαλοι στην Ελληνική Ανατολή (15ος -17ος αιώνας)» στο Ελλάς. Η Ιστορία και ο Πολιτισμός του Ελληνικού Έθνους. Από τις Απαρχές μέχρι Σήμερα, Εκδ. Οργανισμός Πάπυρος, 1998, Αθήνα, τόμος 2ος, σ. 38-43

Σβορώνος Ν., 2004, To Ελληνικό Έθνος. Γένεση και Διαμόρφωση του Νέου Ελληνισμού, εκδ. Πόλις, Αθήνα.

Σφυρόερας Β., 1998, «Κοινότητες και συντεχνίες», στην εγκυκλοπαιδική σειρά Ελλάς, εκδ. Οργανισμός Πάπυρος, 1998, Αθήνα, τόμος 2ος, σ. 27-29.

Φωτάκος (Φώτιος Χρυσανθόπουλος), 1858, Απομνημονεύματα περί της Ελληνικής Επαναστάσεως, τύποις και βιλιοπωλείο Π.Λ. Σακελαρίου, Αθήνα

Κάπου- κάπου ακούγονται και οι...Απόδημοι!!!

Στην

 ιστοσελίδα 

της ΓΓΑΕ 

διαβάζουμε:

Ο Υφυπουργός Εξωτερικών, Κυριάκος Γεροντόπουλος, απηύθυνε ομιλία, σήμερα Πέμπτη 3 Ιουλίου, στην τρίτη και τελευταία συνεδρίαση της οργανωτικής επιτροπής του νομοσχεδίου για το νέο Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ). Στη συνεδρίαση, η οποία πραγματοποιήθηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών υπό την προεδρία του κ. Σάββα Αναστασιάδη, Προέδρου της Διακομματικής Επιτροπής της Βουλής για τον Απόδημο Ελληνισμό, μετείχαν εκπρόσωποι των κομμάτων, συντονιστές του Σ.Α.Ε. από διάφορα μέρη του κόσμου και εκπρόσωποι της Παγκόσμιας Διακοινοβουλευτικής Ένωσης Ελληνισμού (ΠαΔΕΕ), η οποία εκπροσωπεί τους ομογενείς βουλευτές. Ο κ. Γεροντόπουλος στην παρέμβαση του τόνισε: «Κάνουμε προσπάθεια να αναστήσουμε το Σ.Α.Ε. Πιστεύω ότι το νομοσχέδιο θα έρθει στην Ολομέλεια της Βουλής το φθινόπωρο για συζήτηση και ψήφιση. Δεν το φέρνουμε σε κάποιο θερινό τμήμα, γιατί ο Απόδημος Ελληνισμός είναι πάνω από κόμματα, κυβερνητικές πλειοψηφίες και οτιδήποτε άλλο. Θέλουμε, λοιπόν, να εγκριθεί με τη μεγαλύτερη δυνατή πλειοψηφία και όχι μόνο με τις ψήφους των δύο κυβερνητικών κομμάτων. Γι’ αυτό και έκανα εξαντλητικό διάλογο με όλα τα κόμματα. Άκουσα τις απόψεις τους, δέχθηκα κάποιες από τις προτάσεις τους και μέχρι να κατατεθεί συνεχίζουμε να συζητάμε και να είμαστε ανοιχτοί σε άλλες προτάσεις». Ο Υφυπουργός Εξωτερικών ανακοίνωσε ότι στο Προεδρείο του Σ.Α.Ε. θα μετέχουν με δικαίωμα ψήφου και εκπρόσωποι των Κυπρίων Αποδήμων, οι οποίοι θα υποδεικνύονται από την οργάνωση τους ΠΟΜΑΚ-ΠΣΕΚΑ, ενώ η Γενική Συνέλευση θα αποτελείται από 107 μέλη. «Το νέο ΣΑΕ θα έχει διεκδικητικό χαρακτήρα. Θα είναι αυτοχρηματοδοτούμενο, αλλά η Πολιτεία θα το στηρίξει για τη διενέργεια των εκλογών του και ό,τι άλλο χρειαστεί μέχρι να συσταθεί και να έχει πόρους», δήλωσε ο Υφυπουργός Εξωτερικών. «Υπάρχουν διαφορετικές απόψεις για τη συμμετοχή των φυσικών προσώπων. Αυτό ήταν και το βασικό πρόβλημα στη συνεννόηση με κάποια από τα κόμματα. Εμείς όμως θέλουμε να εκπροσωπούνται και να μετέχουν στη διαδικασία και οι απόδημοι που δεν είναι οργανωμένοι σε συλλόγους, σωματεία ή Ομοσπονδίες. Μην ξεχνάμε πως υπάρχουν και αρκετοί «νεομετανάστες» σε διάφορες χώρες λόγω της οικονομικής κρίσης, οι οποίοι δεν είναι οργανωμένοι. Επιλέξαμε, λοιπόν, την αναλογία 4 εκπρόσωποι των οργανώσεων και 3 των φυσικών προσώπων στο Προεδρείο του νέου Σ.Α.Ε.». Τέλος, ο Υφυπουργός Εξωτερικών ανακοίνωσε: «Αυτό το καλοκαίρι θα λειτουργήσουν τρία προγράμματα φιλοξενίας στην Ελλάδα, νεαρών ομογενών μας που είχαν σταματήσει τα προηγούμενα χρόνια. Το ένα από 7 έως 21 Αυγούστου στις κατασκηνώσεις της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού στη Μαλεσίνα, το άλλο για Ελληνόπουλα του εξωτερικού ηλικίας 15 ως 17 ετών με διαφορετική φιλοσοφία και στόχευση στο πρώτο 10ήμερο του Αυγούστου και το τρίτο για επιμόρφωση δασκάλων της ελληνικής γλώσσας από χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης».