Μην υποτιμάτε αυτούς που υποτιμούν τη νοημοσύνη μας

Γράφει και σχολιάζει ο



ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΚΟΡΙΚΟΣ

Αυτή η προεκλογική εκστρατεία μπορεί να σας φαίνεται απλή και σύντομη, σαν μια οδοντιατρική επέμβαση για να βγει ένα δόντι που πονάει. Μας λένε για παρηγοριά ότι πριν το καταλάβετε θα έχει βγει το δόντι και μετά παρά το τραύμα, το δόντι θα σταματήσει να πονάει. Η αλήθεια είναι ότι πράγματι οι εκλογές είναι εμπόδιο, αλλά όχι για τους πολίτες αλλά για την αθέατη κυβέρνηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και για τους πολιτικούς πελάτες του. Έχουν επενδύσει μεγάλα τους συμφέροντα στην επιβολή της συγκεκριμένης πολιτικής στην Ελλάδα ως πειραματόζωο, για να προχωρήσουν και στις άλλες χώρες της Ευρώπης με την ίδια πολιτική διορθωμένη όπου κριθεί ότι μπορεί να βελτιωθεί ώστε να φέρει πιο σίγουρα αποτελέσματα χωρίς περιττές θυσίες.

Οι εκλογές είναι απλώς ένα επεισόδιο στην ολοκληρωμένη πολιτική βάθους δεκαετιών την οποία δοκιμάζουν στην Ελλάδα με τη συνεργασία του πολιτικού συστήματος. Από την άποψη αυτή οι εκλογές δεν είναι παρά ένα κομματάκι του πάζλ με στόχο την επιβολή αυτής της πολιτικής την οποία συνηθίσαμε να ονομάζουμε μνημονιακή. Η αρχή έγινε από το 2009 και θα συνεχιστεί για δεκαετίες. Μπορεί να σας φαίνεται πρόχειρη η προεκλογική εκστρατεία, αλλά είναι απλώς μέρος μιας μεγαλύτερης εκστρατείας, την οποία πρέπει να δείτε σε όλη της την έκταση για να αντιληφθείτε ότι είναι μελετημένη, με αρχή μέση και τέλος και χρησιμοποιεί συγκεκριμένες μεθόδους. Για την ακρίβεια όλες τις μεθόδους που έχουν τελειοποιηθεί τα προηγούμενα πολλά χρόνια για τη χειραγώγηση των πολιτών στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες της Δύσης. 
Έχει χρησιμοποιηθεί και συνεχίζει να χρησιμοποιείται η τεχνική της αντικατάστασης της εξέγερσης από την ενοχή. Ξεκίνησε με τις δηλώσεις του Παπανδρέου ότι είμαστε μια διεφθαρμένη χώρα, που έχει ένα πελατειακό κράτος και πολιτικό σύστημα, και συνεχίστηκε με δηλώσεις η πιο ακραία από τις οποίες ήταν η δήλωση μαζί τα φάγαμε του Θόδωρου Πάγκαλου. Αυτές τις μέρες ακούτε συντονισμένα πολλούς ομιλητές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να λένε το ίδιο παραμύθι, που έχει στόχο να σας κάνει να αισθάνεστε ένοχοι που είσαστε εσείς, που είστε εσείς οι ίδιοι υπεύθυνοι για τις συμφορές σας εξαιτίας της ανεπάρκειας και της διανοητικής σας κατάστασης. Εσείς είστε υπεύθυνοι για την ανεργία ή για τη φτώχεια σας, για την κατάργηση των εργατικών σας δικαιωμάτων και για την αφαίρεση των δημοκρατικών σας δικαιωμάτων γιατί δεν δουλεύετε αρκετά και δεν είστε αρκετά αποτελεσματικοί και έξυπνοι. Οι έξυπνοι και οι εργατικοί ακόμα και μέσα στην κρίση παίρνουν 10.000 ευρώ ή και παραπάνω και είναι δυσεύρετοι. Τους έχει προσλάβει η τρόικα και καλά θα κάνετε να βρείτε κι εσείς μια τέτοια δουλειά αν θέλετε να γλιτώσετε. Ακόμα και για τους εξωνημένους πολιτικούς εσείς φταίτε γιατί τους ψηφίζετε εσείς οι ίδιοι εδώ και 35 χρόνια, από τότε που γίνονται εκλογές. Έτσι ο έντιμος πολίτης αντί να εξεγείρεται εναντίον του πολιτικού συστήματος, αισθάνεται εξουθενωμένος, ένοχος, νιώθει κατάθλιψη και μελαγχολία, είναι στα πρόθυρα νευρικής κατάπτωσης και επομένως δεν έχει καμία όρεξη να εξεγερθεί και να κάνει την επανάσταση. Χωρίς δράση δεν υπάρχει επανάσταση για να διώξεις αυτούς που σε έφεραν σε αυτή την κατάσταση. 

Ένας άλλος τρόπος που εφαρμόζεται από το 2009 και έχει ενταθεί τώρα είναι η τεχνική της αναβολής μιάς πολύ δυσάρεστης αλλά δήθεν αναγκαίας αντιλαϊκής απόφασης. Παρουσιάζεται ως οδυνηρή αλλά αναγκαία, αλλά δεν θα εφαρμοστεί αμέσως, αλλά μετά από λίγους μήνες. Αυτή τη στιγμή για παράδειγμα μας έχουν αναγγείλει ότι στις 14 Μαίου θα μειωθούν οι μισθοί έως 40% και έχουν ήδη ψηφιστεί αυτά τα μέτρα, αλλά δεν εφαρμόστηκαν από τη μέρα που ψηφίστηκαν αλλά μετά από 2 μήνες. Το ίδιο έχει αναγγελθεί και για τις συντάξεις, αλλά κι αυτό θα γίνει μετά από λίγους μήνες. Το ίδιο έχει αναγγελθεί ότι θα απολυθούν 150.000 δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά κι αυτό θα γίνει αργότερα ως το 2015. Το ίδιο θα γίνεται κάθε χρόνο που θα αναρροφώνται στο εξωτερικό 16 δισεκατομμύρια ευρώ ως τόκοι, αλλά κι αυτό θα γίνει από το 2013 που θα επιτευχθεί δήθεν πρωτογενές πλεόνασμα. Επειδή έχουμε την τάση να ελπίζουμε ακόμα και χωρίς στοιχεία ότι αύριο η ζωή θα είναι καλύτερη, ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν, ελπίζουμε ότι τελικά δεν θα χρειαστεί να υποστούμε αυτά τα μέτρα που προς το παρόν έχουν αναβληθεί. Με τον ίδιο τρόπο πριν από ένα χρόνο μας καθησύχαζαν ότι οι συλλογικές συμβάσεις δεν θα πειραχθούν και ο Παπανδρέου δήλωνε θαρραλέα ότι δεν θα γίνουμε Ινδία, αλλά ήδη αυτά έχουν ξεχαστεί και έχουν ψηφιστεί οι νόμοι που θα εφαρμοστούν στις 15 Μαίου, αλλά προς το παρόν αναβάλονται λόγω εκλογών. 
Με αυτή την τεχνική δίνεις ένα χρονικό διάστημα στον κόσμο να συνηθίσει στην ιδέα ότι θα παίρνει στο μέλλον 150 ευρώ, μισθούς Βουλγαρίας και δεν θα έχεις συλλογικές συμβάσεις όπως στην Ινδία κι όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, το αποδέχεσαι μοιρολατρικά γιατί κανείς δεν αντέδρασε από την ημέρα που ψηφίστηκε επίσημα και μας είπαν ότι θα εφαρμοστεί μετά από λίγο. Πάλι αποφεύγεται η εξέγερση και η αποκαθήλωση της κυβέρνησης που υπηρετεί αυτά τα οικονομικά συμφέροντα που είναι σαφώς εναντίον των πολιτών, των εργαζομένων των φορολογουμένων κλπ κλπ
Μια άλλη πολιτική που εφαρμόζεται και θα συνεχίσει να εφαρμόζεται είναι η τεχνική της δημιουργίας ενός προβλήματος για να επιβάλεις μια λύση σε άλλο πρόβλημα, την οποία κανονικά δεν θα δεχόσουν. Για παράδειγμα αφήνεις ανεξέλεγκτους λαθρομετανάστες ή κακοποιούς να δρούν μέσα στις πόλεις για να επιβάλεις στη συνέχεια περιορισμούς λόγω έκτακτης κατάστασης και μέτρα που θα σε παρακαλάνε να λάβεις, ενώ εσύ θα αναγκάζεσαι ως κράτος. Για παράδειγμα αφήνεις τις λεηλασίες καταστημάτων κατά τη διάρκεια διαδήλωσης για να απαγορεύσεις μετά τις διαδηλώσεις ή για να ρίχνει δακρυγόνα η αστυνομία και να διαλύει όλες τις διαδηλώσεις με τη δικαιολογία ότι θέλει να προλάβει τέτοια γεγονότα όπως οι λεηλασίες ή οι βόμβες μολότοφ που σχεδόν πάντοτε πέφτουν είτε η αστυνομία διαλύσει μια συγκέντρωση ή δεν την διαλύσει. Σημασία έχει να μην πηγαίνουν οι απλοί άνθρωποι με τα παιδιά τους και με την οικογένειά τους στις διαδηλώσεις αλλά να πηγαίνουν μόνον κομμάντος με μολότοφ, ή επαγγελματίες επαναστάτες, οι οποίοι μπορούν εύκολα να αντιμετωπιστούν ως οργανωμένος μηχανισμός, από έναν καλύτερα οργανωμένο επαγγελματικό κατασταλτικό μηχανισμό όπως τα ΜΑΤ. Οι υπόλοιποι στους καναπέδες να βλέπετε τηλεόραση. Η τηλεόραση και τα μέσα ενημέρωσης γενικά δεν είναι αμελητέα μέσα καταστολής της διάθεσης για εξέγερση εναντίον αντιλαϊκών μέτρων.

Μία άλλη τακτική που εφαρμόζεται πολύ αυτές τις μέρες είναι η διασκέδαση ή η απόσπαση της προσοχής από τα σημαντικά κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα. Έτσι μπορείτε να ασχοληθείτε ατέλειωτες τηλεοπτικές ώρες με τον Άκη Τσοχατζόπουλο, ο οποίος κατηγορείται ότι χρησιμοποίησε χρήματα από μίζα για την οποία δεν έχει διωχθεί ποτέ, δεν έφτασε σε δικαστήριο λόγω παραγραφής ποτέ και επομένως έχει απαλλαγεί. Δεν έχει σημασία αυτό γιατί τώρα ο Άκης δεν είναι υπουργός ούτε βουλευτής, αλλά ο αποδιοπομπαίος τράγος του πολιτικού συστήματος. Άρα είναι ακίνδυνο να ασχολείστε μαζί του, εκτός κι αν ο Άκης ομολογήσει την ενοχή του και εξηγήσει ποιοι άλλοι από τους εν ενεργεία πολιτικούς τα ήξεραν όλα από την αρχή και τα κάλυπταν, αλλά τον έβγαζαν και εκτός ψηφοδελτίων για να καλυφθούν. Το ιδανικό θα ήταν να ασχολείστε με κάποια υπόθεση μοιχείας, ή ρόζ σκανδάλου κάποιου ηθοποιού ή καλλιτέχνη γνωστού από την τηλεόραση, αλλά στην ανάγκη μπορεί να είναι και πολιτικός. Σε μεγάλη ανάγκη μπορείτε να ασχολείστε με κάποια ξεχωριστή ληστεία, ή έγκλημα, ή αυτοκτονία ή και λάδωμα πολιτικού για να μην ασχοληθείτε με την ανεργία, με τη φτώχεια, ή με τη μετανάστευση της νεολαίας. Γενικά να μην ασχολείστε με το σημαντικό για όλους, αλλά με κάτι που σας αποσπά την προσοχή και δεν σας αφήνει μυαλό για εξέγερση εναντίον αντιλαϊκών μέτρων. 

Μια άλλη τεχνική δοκιμασμένη είναι να εφαρμόζεις μια πολιτική σταδιακά μέσα σε μια δεκαετία, ώστε να εθιστεί ο πολίτης με επαχθείς όρους όπως η μαζική ανεργία. Στην Ισπανία συμπληρώνουν δεκαετία με ανεργία σχεδόν 20%. Εδώ μας έπεσε απότομα κι έφτασε στο 21% μέσα σε δύο χρόνια. Μετά από 8 χρόνια που έλεγε και ο Μητσοτάκης θα το έχουμε ξεχάσει το όνομα της Μακεδονίας. Με αυτή την τεχνική επιβάλονται πράγματα όπως οι χαμηλοί μισθοί και συντάξεις που δεν επιτρέπουν αξιοπρεπή ζωή, αλλά πρέπει να μαζεύεις και τα σκουπίδια σου ενώ μερικοί πρέπει να ψάχνουν και στα πραγματικά σκουπίδια. Η αβεβαιότητα, η «ευελιξία» του εργαζόμενου να δουλεύει όποιες ώρες βολεύει τον εργοδότη, σε όποια γεωγραφική περιοχή ή χώρα βολεύει τον εργοδότη. Όποιο μήνα και για όσους μήνες τον χρειάζονται. Ένα χρόνο στην Ελλάδα, ένα χρόνο στη Βουλγαρία, ένα χρόνο στη Γερμανία και μετά στην Τουρκία ή στο Μπαγκλαντές. Σημασία έχει να βγάζει κέρδος ο εργοδότης και όχι να είναι ευτυχισμένος ο εργαζόμενος ή να κάνει οικογένεια και να είναι τα παιδιά ευτυχισμένα. Αν τόσες πολλές αλλαγές σαν αυτές που έχουμε αποδεχθεί ή θα αποδεχθούμε σταδιακά σε μια δεκαετία εφαρμόζονταν απότομα θα είχαμε εξεγερθεί ή θα είχαμε καταψηφίσει μαζικά τα κόμματα πελάτες αυτών των οικονομικών συμφερόντων. Ενώ σιγά – σιγά αποδεχόμαστε όλα τα πράγματα. Κι εδώ είμαστε πειραματόζωο. Αν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, και ο ΛΑΟΣ και η Ντόρα πάρουν 50% σημαίνει ότι και άλλοι λαοί μπορούν να αποδεχθούν την ελληνική ταχύτητα των 2-3 ετών και επομένως δεν είναι ανάγκη να περιμένουν δέκα χρόνια όπως στην Ισπανία και στη Γερμανία. 
Το συναίσθημα αντί της λογικής
Αν κάποιος απευθύνεται στη λογική με επιχειρήματα, ανοίγει τον δρόμο στην κριτική σκέψη και παροτρύνει τον κόσμο να σκέφτεται τα επιχειρήματα και τα στοιχεία. Ενώ ο φόβος είναι συναίσθημα. Όχι λογική. Ο τρόμος έχει καλύτερα αποτελέσματα. Άρα είναι προτιμότερο να σε φοβίζω λέγοντάς σου ότι θα βγούμε από το ευρώ, θα πέσει πείνα, ακυβερνησία, έλλειψη καυσίμων και φαρμάκων, θα βγούν οι λαθραίοι με τα καλάζνικοφ να σας κλέψουν και να σας γδύσουν. Αντί να σας εξηγώ με επιχειρήματα, όπου υπάρχει ο κίνδυνος να καταλάβεις ότι σου λέω ψέματα για να αποδεχθείς κάτι που είναι αντιλαϊκό, είναι προτιμότερο να σου το περιγράφω ως κούλ και της μόδας. Είναι πιο κούλ να δουλεύεις 4 ώρες και να περιμένεις δίπλα στην πισίνα να σε καλέσει στο κινητό ο εργοδότης να δουλέψεις. Είναι μοντέρνο να αλλάζεις χώρες και να γνωρίζεις ξένους λαούς τα 10 ή 20 καλύτερα χρόνια σου τα πιο παραγωγιθκά από το να είσαι καρφωμένος στο χωριό σου και να κηνυγάς την Τασούλα να σου κάτσ’ κι εκείνη να λέει ότι το αγρορτικό σ’ μυρίζ κοπριά…

Ποιός είναι πρόθυμος για κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ; Λιγότεροι από όσους θα ήθελαν το κάθε κόμμα αυτοδύναμο; Ή περισσότεροι;

Γράφει ο -------------------------
ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΚΚΟΡΙΚΟΣ
--------------------------------
Ας ασχοληθούμε σήμερα με την εσωτερική πολιτική κατάσταση, γιατί αν το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι κυρίως οικονομικό, όπως όλοι συμφωνούμε πλέον, ενόψει εκλογών πρέπει να δούμε το ίδιο πρόβλημα από την πολιτική του οπτική.
Υπάρχουν δύο πολύ αξιόλογες απόψεις: Η μία εκφράζεται από ανθρώπους της αγοράς, από οικονομολόγους, Έλληνες και ξένους και από μερίδα πολιτών στο εσωτερικό. Είναι δυνατόν να αναθέσουμε την επίλυση των προβλημάτων που δημιούργησαν ή δεν έλυσαν τα δύο μεγάλα κόμματα τα τελευταία 35 χρόνια, όταν ήταν παντοδύναμα και είχαν την ευκαιρία; Κι επειδή η αφοπλιστική και αυτονόητη απάντηση είναι ότι ασφαλώς και δεν πρέπει γιατί εκτός των άλλων δεν δείχνουν και σημάδια μεταμέλειας, προτείνουν κάτι άλλο, ο καθένας το δικό του μικρότερο κόμμα.

Η άλλη άποψη προέρχεται κυρίως από το χώρο του ΠΑΣΟΚ και λέει ότι δεν είναι λύση ούτε για τη χώρα ούτε για την κοινωνία, ούτε για τους πολίτες ούτε για το πολιτικό σύστημα ούτε για την Αριστερά, ούτε για το ΠΑΣΟΚ η συνεργασία με τη ΝΔ γιατί έτσι ενταφιάζεται οριστικά η δυνατότητα να υπάρξουν μεγάλα κόμματα στο μέλλον. Και η χώρα έχει ανάγκη από μεγάλα κόμματα που θα εξασφαλίζουν μεγάλη συναίνεση στην κοινωνία για να κυβερνήσουν. Όπως λοιπόν ο Σαμαράς από την αρχή ήταν εναντίον του μνημονίου για να διαφυλάξει τη ΝΔ ως εναλλακτική λύση διακυβέρνησης, έτσι και το ΠΑΣΟΚ πρέπει να επιστρέψει στην κεντροαριστερά και να προσπαθήσει να συνεργαστεί με τα κόμματα της άλλης Αριστεράς ως εναλλακτική λύση διακυβέρνησης. Και βλέπουν ως πρώτο θύμα αυτής της συνεργασίας την ΔΗΜΑΡ και δεν αποκλείουν και τον ΣΥΡΙΖΑ ή άλλα μικρά κόμματα του χώρου τα οποία υπάρχουν ή μπορεί να προκύψουν όπως η Κοινωνική Συμφωνία. 
Για το πρόβλημα της ακυβερνησίας, που προβάλει η ΝΔ λένε απλά ότι προκειμένου να κυβερνήσουμε μαζί καλύτερα να δώσουμε ακόμα και ψήφο ανοχής σε μια κυβέρνηση Σαμαρά, παρά να συμμετέχουμε άμεσα στην ίδια ή σε άλλη κυβέρνηση συγκυβέρνησης γενικά. 
Εδώ γίνεται όμως μάλλον ένας αναχρονισμός. Η συνεργασία του ΠΑΣΟΚ με την Αριστερά ήταν διακαής πόθος του ΠΑΣΟΚ και κυρίως των πολιτών που το επέλεγαν τη δεκαετία του 70 και έζησε αυτό με διάφορες μορφές και τη δεκαετία του 80. Ο Ανδρέας Παπανδρέου πράγματι υποσχέθηκε τη βραδιά της μεγάλης νίκης στις 18 Οκτωβρίου 1981 ότι θα τηλεφωνούσε στον Χαρίλαο Φλωράκη για να συνεργαστούν στη σύνθεση της κυβέρνησης, αλλά αυτό το τηλέφωνο δεν έγινε ποτέ. Το ξαναείπε το 1989 όταν πρότεινε ως βάση συνεργασίας την ψήφιση της απλής αναλογικής, αλλά ήταν πια αργά για τον ΣΥΝ ο οποίος προτίμησε την συγκυβέρνηση Τζαννετάκη για 3 μήνες και πάλι εκλογές που έφεραν τον Μητσοτάκη με ισχνή πλειοψηφία στη θέση του πρωθυπουργού.
Αν τότε εκείνο το ΠΑΣΟΚ είχε προτείνει συνεργασία σίγουρα θα είχε πετύχει. Αλλά μετά από 20 χρόνια έχουν τέτοια πικρή εμπειρία τα κόμματα της Αριστεράς, ώστε δεν υπάρχει καν σκέψη σε κανέναν, πολύ περισσότερο που το ΠΑΣΟΚ δεν ανήκει πια στην αριστερά, αλλά στον νεοφιλελεύθερο πυρήνα των κυβερνητικών κομμάτων της ευρωζώνης. Με κυβερνητική πρακτική ολοζώντανη ακόμα και τη στιγμή που μιλάμε. Και με δεσμεύσεις να ακολουθήσει την ίδια πολιτική αν του δοθεί η ευκαιρία στο μέλλον. Είναι τουλάχιστον 20 χρόνια πίσω αυτή η ιδέα. 

Παρόλα αυτά η χώρα θα ζήσει όπως και οι Έλληνες. Οι εκλογές γίνονται τη χειρότερη στιγμή για την ψυχολογία των πολιτών, δηλαδή τη στιγμή της πλήρους απελπισίας, απογοήτευσης, της κατάθλιψης και της μελαγχολίας. Από την επόμενη Βουλή θα φανεί η λύση, είτε με θετικό είτε με αρνητικό τρόπο. Με θετικό τρόπο, αν τα πράγματα αρχίσουν να βελτιώνονται. Με αρνητικό τρόπο, αν συνεχίσουμε τον ίδιο λάθος δρόμο με τα ίδια φυσιολογικά λάθος αποτελέσματα. Γιατί αν περιμένεις ότι εφαρμόζοντας την ίδια πολιτική θα έχεις διαφορετικά αποτελέσματα, δεν είσαι ρεαλιστής.

Για να υπάρξει θετική προοπτική δεν είναι δύσκολο, αλλά δεν γίνεται με αστειότητες. Δεν γίνεται με τις παιδικές χαρές του αρχηγού και με τους κηπουρούς του αρχηγού. Δεν γίνεται από κόμματα αρχηγικά, όπου ο κάθε σοβαρός πολιτικός δεν είναι λογικό να περιμένουμε ότι θέλει να ενταχθεί και να γίνει το ξεσκονόπανο και ο γλείφτης του αρχηγού. Πόσο μάλλον αν συνεργάζονται περισσότερα του ενός κόμματα, τα οποία είναι και τα δύο ή και περισσότερα αρχηγικά. Είναι διαφορετικό ένας πολιτικός αρχηγός να είναι μια προσωπικότητα με κύρος και επομένως επιβάλλεται φυσιολογικά στο κόμμα του γιατί ως προσωπικότητα έχει μεγαλύτερη εμβέλεια, από το να επιβάλει μια δική του αυλή, στο όνομα της ατυχούς στιγμής που τον ανέδειξε αρχηγό και επομένως θα είναι αρχηγός όσο ζεί εκτός αν ο ίδιος αποφασίσει να παραιτηθεί. Τέτοιους αρχηγούς της δεύτερης κοπής έχουμε δεί πολλούς και μεταξύ αυτών όλους τους σημερινούς, ακόμα κι αν είναι χρόνια στην αντιπολίτευση. 
Ποιο κόμμα δεν είναι αρχηγικό; Η ΝΔ του Κ. Καραμανλή, ή του Αντώνη Σαμαρά; Ή η Δημ. Συμμ. Της Ντόρας Μπακογιάννη; Το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, του Γιώργου Παπανδρέου ή του Βαγγέλη Βενιζέλου; Ή η Κοινωνική Συμφωνία, ή το Άρμα Πολιτών του Γιάννη Δημαρά; Ή η ΔΗΜ ΑΡ του Φώτη Κουβέλη ή το ΚΚΕ της Αλέκας Παπαρήγα, εκεί ίσως ταιριάζει ο χαρακτηρισμός γραφειοκρατική ηγεσία που είναι το ίδιο; Ή μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ που αποτελείται από περισσότερες της μιάς κομματικές συνιστώσες, δεν είναι ένα άθροισμα αρχηγικών και γραφειοκρατικών ηγεσιών που έχουν αυτοδιοριστεί επικεφαλής των συνιστωσών και μοιράζονται τις θέσεις στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ;

Φυσικά υπάρχει πάντοτε η ελπίδα, αυτά τα πράγματα να αλλάξουν μετά τις εκλογές, επειδή απλώς αυτά τα μοντέλα διοίκησης των κομμάτων είναι ξεπερασμένα. Ποια ηγεσία όμως ευνόησε τους αντάρτες που διέγραψε επειδή δεν ψήφισαν το μνημόνιο; Ποια ηγεσία αναγνώρισε στους βουλευτές της και στους υπουργούς της ακόμα, συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων; Ήξερε το υπουργικό συμβούλιο του Γιώργου Παπανδρέου ότι θα συνεργαστούν με τη ΝΔ και με τον ΛΑΟΣ; Ήξερε το ΥΣ ότι θα πάμε σε δημοψήφισμα ή μετά από 12 ώρες ότι δεν θα πάμε σε δημοψήφισμα; Ήξερε κανείς βουλευτής του Αντώνη Σαμαρά ότι θα συγκυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ; Ή ότι θα ψηφίσουν το μνημόνιο και μάλιστα με κομματική πειθαρχία; Ποιο συλλογικό όργανο αποφάσισε τη στάση του κόμματος; Κανένα. Ποιος από τους αρχηγούς υποσχέθηκε έστω ότι αυτό το πράγμα είναι παρελθόν και στο μέλλον δεν θα ισχύει το ίδιο μοντέλο;

Ο πρώτος που θα το κάνει στην πράξη θα εκπλαγεί με τα αποτελέσματα που έχει η δημοκρατία. Αν δεν είναι φυσικά ψεύτικη αλλά αληθινή. Εθελοντική και όχι με το ζόρι. 

Ας το δούμε όμως το πράγμα απλά. Όποιος θέλει κυβέρνηση Σαμαρά, γιατί να ψηφίσει Βενιζέλο; Ψηφίζει απευθείας Σαμαρά. Αν κάποιος θέλει κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι εντελώς διαφορετικό. Σημαίνει ότι και τα δύο κόμματα δεν θα κατηγορούν το ένα το άλλο ψευδώς για να ξεχάσουν την κατηγορία την επομένη των εκλογών και να αισθανθούν όλοι οι πολίτες προδομένοι και αυτοί που ψήφισαν ΝΔ και αυτοί που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ. Σημαίνει ότι και προεκλογικά θα έχουν διαπιστώσει σύγκλιση των πολιτικών που υποστηρίζουν και ότι θέλουν μετεκλογικά να κυβερνήσουν μαζί με εντολή του ελληνικού λαού για να εφαρμόσουν αυτή την πολιτική που συμφωνούν ότι είναι η καλύτερη και έχει εγκριθεί από τους πολίτες στις κάλπες.

Αν κάποιος θέλει να ψηφίσει ΠΑΣΟΚ, δεν πηγαίνει μέσω Κουβέλη, αλλά ψηφίζει απευθείας Βενιζέλο και μάλιστα του δίνει λευκή επιταγή να συνεργαστεί με όποιον θέλει μετεκλογικά και κρίνει καλύτερο. Δεν γίνεται αυτό με το να υπόσχεται ο Κουβέλης ότι με το ΠΑΣΟΚ αυτό δεν μπορεί να συνεργαστεί. Αν πάλι κάποιος θέλει κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και ΣΥΡΙΖΑ, φροντίζει προεκλογικά να μην κατηγορεί τον άλλον για τρομοκράτη ή για ανεύθυνη πολιτική ή για ακυβερνησία, αλλά διαμορφώνει με διάλογο σοβαρό πρόγραμμα σύγκλισης, με αλλαγή πολιτικής ώστε με άλλο τρόπο και όχι με τον λαθεμένο να πετύχει την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Κι αφού πάρει λαϊκή εντολή κυβερνά ή κάθεται στην αντιπολίτευση αν δεν έχει εγκριθεί αυτή η πολιτική από την πλειοψηφία που πάει μαζί και με μπόνους 50 εδρών. Αν λές προεκλογικά ότι θέλω να συνεργαστώ με τη ΔΗΜΑΡ, αλλά δεν δεσμεύομαι ότι δεν θα κυβερνήσω με τον Σαμαρά αν δεν βγαίνουν τα κουκιά, δεν είναι ούτε ρεαλιστικό ούτε βιώσιμο.

Γιατί ο πολίτης καταλαβαίνει. Αυτή τη στιγμή το μεγάλο ρεύμα είναι υπέρ της ανατροπής της πολιτικής του μνημονίου. Είναι πάνω από 80-20 αυτή η τάση στους πολίτες. Μέσω των μετρήσεων, το σύστημα διακυβέρνησης προσπαθεί να περάσει την εντύπωση ότι το μεγάλο δίλημμα είναι: Ψήφος διαμαρτυρίας στα δύο κόμματα που μας έφεραν εδώ, ή παραμονή στο ευρώ και στην ΕΕ. Όπου πάλι η ψήφος διαμαρτυρίας υπερέχει, αλλά με 42 – 40. Αλλά για να βγεί αυτό το 40% αθροίζουν την ΔΗΜΑΡ και τους Ανεξάρτητους Έλληνες και τον μισό ΣΥΡΙΖΑ, ενώ για να μειωθεί η ψήφος διαμαρτυρίας στα δύο κόμματα, αφαιρούν τους αντιμνημονιακούς της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑΟΣ. Πρόκειται για καταφανέστατη παγίδα, ότι δηλαδή εντάξει διαφωνώ με τη ΝΔ που ψήφισε το μνημόνιο, αλλά πρέπει να την ψηφίσω για να παραμείνουμε στο ευρώ, ενώ αν θέλω να ψηφίσω υπέρ της παραμονής στην ΕΕ και στο ευρώ, μπορώ να επιλέξω τον Καμένο, ή την ΔΗΜΑΡ, ή τον ΣΥΡΙΖΑ ή την Κοινωνική Συμφωνία. Επίσης όποιος επιθυμεί πάνω από όλα την έξοδο από το ευρώ και από την ΕΕ, μπορεί να ψηφίσει ΚΚΕ μόνον, κι αυτό τώρα τελευταία έγινε γιατί έβλεπε η κα Παπαρήγα ότι κινδύνευε να πάρει τεράστιο ποσοστό αν έμενε στην προηγούμενη θέση της που ήταν στρατηγικά εκτός ΕΕ, αλλά όσο διαρκεί η κρίση, φυσικά και δεν συμφέρει τους Έλληνες να βγούμε από το ευρώ και να υποτιμήσουμε την εργασία μας, τη χώρα μας, την περιουσία μας και τον πλούτο.


antoniskokorikos.blogspot.com.

O ANTΩΝΗΣ ΚΟΚΟΡΙΚΟΣ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Α.ΚΟΚΟΡΙΚΟΣ

Είναι δύσκολο πιά να αλλάξει η ημερομηνία των εκλογών, κυρίως γιατί η προεκλογική ρουσφετολογία έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις που δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Χώρια που θα έδινε περισσότερο χρόνο για διαβουλεύσεις μεταξύ των κομμάτων της αντιπολίτευσης, (αν οι εκλογές μετατεθούν για το φθινόπωρο) με κίνδυνο να χαθεί πλέον ακόμα και το μπόνους των 50 εδρών το οποίο τώρα θα πάει στο πρώτο κόμμα. Επιπλέον μετάθεση των εκλογών σημαίνει ότι θα γίνουν με τη νέα απογραφή η οποία θα δώσει περισσότερες έδρες στα αστικά κέντρα όπου τα αντιμνημονιακά κόμματα έχουν μεγαλύτερη επιρροή.
Οι συζητήσεις όμως για αναβολή των εκλογών φαίνεται ότι ξεκίνησαν από τις πιθανότητες κατάρρευσης μέρους της διαδικασίας του PSI, εκείνου που αφορά τα ομόλογα τα οποία διέπονται από το αγγλικό δίκαιο, όπου βρίσκονται τοποθετημένα πάνω από 20 δισεκατομμύρια ευρώ. Ήδη στις γενικές συνελεύσεις των κατόχων οι οποίες έχουν γίνει, ούτε μία δεν προσχώρησε σε εθελοντικό κούρεμα. Τα δύο τρίτα από αυτές αρνήθηκαν να αναλάβουν ζημιές και το ένα τρίτο ζήτησε νέα αναβολή για τις 18 Απριλίου μετά την πρώτη αναβολή για τις 4 Απριλίου. Οι αναβολές έχουν νόημα μόνον αν πρόκειται εν τω μεταξύ κάποιος επίσημος φορέας, η ΕΚΤ ή το EFSF να αγοράσουν στο παρασκήνιο τουλάχιστον το 33% αυτών των ομολόγων, να χτίσουν θέση δηλαδή υπέρ της συμμετοχής ξοδεύοντας μετρητά. 

Αυτό θα έκανε κάθε λογικός διαχειριστής αυτής της κρίσης. Δεν έχει γίνει όμως αυτό ως τώρα και δεν φαίνεται κάποιος ικανός να πάρει την πολιτική πρωτοβουλία. Λογικά αυτός θα έπρεπε να είναι ο Λουκάς Παπαδήμος, αλλά αν δεν το έκανε αυτό πριν από τον Μάρτιο, και τους πανηγυρισμούς πως θα το κάνει μετά την προκήρυξη εκλογών, όταν πρακτικά θα είναι υπηρεσιακός πρωθυπουργός; Από την άλλη πλευρά, πως θα φαινόταν η προοπτική στάσης πληρωμών της Ελλάδας εντός ευρώ, στις 15 Μαίου, έστω και για ένα μικρό ομόλογο ύψους 450 εκατομμυρίων ευρώ; Πως θα φαινόταν να έχει καταρρεύσει η κυβέρνηση που θα έχει προκύψει από τις εκλογές πριν ορκιστεί; Τι μήνυμα θα έδινε αυτό στις αγορές για την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Ισπανία; 
Τι επιπτώσεις θα είναι αυτό στη Γαλλία και στην Γερμανία οι οποίες επέμειναν στην υιοθέτηση αυτής της επιλογής έστω και μόνον για την Ελλάδα; Είναι αυτές οι σκέψεις ικανές να αναβάλουν τις εκλογές; Μάλλον όχι!

Είναι πάντως εξελίξεις οι οποίες πρέπει να κάποιο τρόπο να χειραγωγηθούν σε λύσεις συμβατές με το κούρεμα και εδώ υπάρχει σύμπτωση πολιτικών συμφερόντων της Γερμανίας της τρόϊκας και των κομμάτων της συγκυβέρνησης του μνημονίου. Κάποιος πρέπει να αναλάβει την πολιτική πρωτοβουλία και κάποιος πρέπει να βάλει τα χρήματα. Το ευκολότερο είναι η Ελλάδα να δανειστεί για να καλύψει την όποια λύση από τις τρείς επιλεγεί. Δεν υπάρχει όμως εμπιστοσύνη ανάμεσα σε όλες τις πλευρές. Η επιμονή των Χέντς Φάντς να πληρωθούν στο 100% ή να ξεκινήσουν μακροχρόνιους δικαστικούς αγώνες εναντίον της Ελλάδας, μπορεί να ερμηνευθεί και ως αμερικανική παρέμβαση στην εξέλιξη του PSI, με την έννοια ότι αν επιθυμούσαν θα μπορούσαν να τους εμποδίσουν. Για να το επιθυμούν όμως πρέπει να έχουν εμπιστοσύνη στους Ευρωπαίους. Και οι Ευρωπαίοι δεν έχουν ευθυγραμμιστεί με τις οδηγίες που τους έδωσαν στην προηγούμενη σύνοδο των G-20 για τη δημιουργία του μεγάλου μπαζούκα που θα καθησυχάσει τις αγορές. Και θα αποτελέσει ανάχωμα για την κρίση, αλλά και θα βοηθήσει την παγκόσμια ανάπτυξη. 
Δεν υπάρχει σύγκρουση ανάμεσα στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, αλλά και δεν υπάρχει σχέση εμπιστοσύνης και ταύτισης. Το πεδίο είναι ρευστό και ο καθένας προσπαθεί να εξυπηρετήσει το συμφέρον του και να κερδίσει χρόνο. Πείτε μου τώρα εσείς αν το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα εμπνέει εμπιστοσύνη σε οποιονδήποτε για να υποστηρίξει τη μια ή την άλλη πλευρά. Κατ αρχήν δεν υπάρχει σταθερή κυβέρνηση όπως ο Μόντι στην Ιταλία. Η ΝΔ και ο Σαμαράς δεν είναι ο εκλεκτός ούτε της Μέρκελ ούτε των ΗΠΑ παρά το γεγονός ότι και οι δύο πλευρές έχουν χαιρετήσει και έχουν δώσει συγχαρητήρια για τη στάση που τήρησε τον Οκτώβριο. Ο Βενιζέλος δεν εκπροσωπεί ένα ΠΑΣΟΚ κυρίαρχο της Βουλής όπως ο Γιώργος Παπανδρέου και ναι μεν έχει δώσει δείγματα γραφής, αλλά δεν είναι τόσο χρήσιμος παρά μόνον ως εφεδρεία για να στηρίξει τον Σαμαρά, ο οποίος δεν πετυχαίνει αυτοδυναμία στη Βουλή όπως φαίνεται. 

Γι αυτό και βλέπεται δηλώσεις υπέρ της παράτασης της κυβέρνησης Παπαδήμου, από υπουργούς της κυβέρνησης Παπαδήμου σε ξένες εφημερίδες και μέσα ενημέρωσης. Ο Καρατζαφέρης άργησε λίγο, αλλά κι αυτός μίλησε για αναβολή των εκλογών ή μάλλον για λάθος να γίνουν τώρα οι εκλογές. 

Αυτή τη στιγμή το πολιτικό σύστημα και κυρίως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ προσπαθούν να πείσουν ότι μπορούν μετά τις εκλογές να κυβερνήσουν μαζί και μάλιστα πιο αποτελεσματικά από την κυβέρνηση Παπαδήμου. Τα κρούσματα φαυλότητας όμως τα οποία βλέπουμε κάθε μέρα στη Βουλή και τα οποία μάλλον θα ενταθούν πείθουν για το αντίθετο. Χώρια που κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί το εκλογικό αποτέλεσμα και τις εκπλήξεις οι οποίες ξεπηδάνε από εκεί που δεν το περιμένεις. Για παράδειγμα το κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων δεν ήταν μέσα στο πρόγραμμα και δεν περίμενε κανείς ότι θα έδειχνε τέτοια δυναμική ώστε να μπεί στη Βουλή. Αυτή τη στιγμή είναι ανεξέλεγκτο και κάθε προσπάθεια να μειωθεί η επιρροή του έχει αποτύχει. Είμαστε ακόμα στην αρχή φυσικά, και οι προσπάθειες θα ενταθούν. Το ΠΑΣΟΚ δείχνει προς το παρόν απολύτως ελεγχόμενο, αλλά κανείς δεν γνωρίζει αν αυτό θα συνεχιστεί και μετά τις εκλογές. Η Αριστερά δείχνει επίσης ελεγχόμενη, αν και ενισχυμένη, με τα τρία κόμματά της να συγκεντρώνουν πάνω από 30% αλλά κάτω από 40%. Αν όμως μπεί στη Βουλή και άλλο κόμμα από το χώρο του ΠΑΣΟΚ, τότε η κατάσταση θα έχει γίνει πραγματικά ανεξέλεγκτη για την τρόϊκα και για τους δανειστές. Θα πρέπει να δοκιμάσουν να επιβάλουν με πυγμή τις επιλογές τους.


ΠΗΓΗ:Antoniskokorikos.blogspot.com