L.S. Παλιες δόξες της Μελβούρνης. Του Γ.Γαλάνη

Kαι απο τη φασουλάδα του Μιχάλη στα Κινέζικα φαγητά. ΦωτοΔ

Αποδεδειγμένο λοιπόν ότι μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται και όσοι δεν το παραδέχονται, ας έλθουν να με ρωτήσουν. Πέρασα το απόγευμα της Κυριακής από την άλλοτε κραταιά ‘πιάτσα’ των ομογενών, τη Lonsdale Street και πρέπει να παραδεχθώ πως δεν ένοιωσα να με περιβάλει εκείνο το συναίσθημα των παλιών χρόνων. Τότε, που όταν έφθανα στο πεζοδρόμιο όπου ‘λιάζονταν’ οι πραμάτειες των ομογενών καταστηματαρχών που έδρευαν εκεί, ένοιωθα κάπως πιο κοντά στην Ελλάδα και δεν ήταν υποχρεωτικό να μπω στα έξοδα για να κάνω τέτοιο πολύωρο ταξίδι! Ήταν αρκετή η ‘γεύση’ που μου έδινε η Lonsdale Street και δεν ξέρω για ποιο λόγο προσπαθούν σήμερα μερικοί να ισοπεδώσουν αυτό το συναίσθημα που επικρατούσε τότε στον εσωτερικό μας κόσμο! Τώρα όμως, μερικές φορές έχω τη διαίσθηση ότι όλα αυτά ανήκουν σε ένα μακρινό παρελθόν και δεν υπάρχει περίπτωση επανάληψής τους! Μπορεί  ο Σπύρος ο Καράς να πιστεύει στη νεκρανάσταση του Λαζάρου, αλλά με τον καιρό θα συνειδητοποιήσει ότι έχει απομείνει μόνος, απελπιστικά μόνος! Μέσα στη φοβερή... ερημία του πλήθους, όπως λέει και ο ποιητής Μανόλης Ελευθερίου. Πάνε οι εποχές της αίγλης και του... κλέους! Πέρασαν ανεπιστρεπτί και δεν γυρίζουν πίσω! 

Πόσα δεν μας  έχουν λείψει, αλήθεια! Τι γραφικές στιγμές διαδραματίστηκαν εκείνες  τις εποχές, που όλα ήσαν πιο ρεαλιστικά και πιο απλά! Ακόμη και οι μεγάλες γκάφες είχαν την ουσία τους, έμεναν στα κιτάπια του καθενός βαθειά χαραγμένες! Θυμάμαι την περίπτωση εκείνου του γραφικού βουλευτή που ήθελε να εκφράσει τις απόψεις του σε μια συνεδρίαση στο Μέγαρο Μαξίμου με θέμα την οργάνωση έκθεσης Ελλήνων επιχειρηματιών μέσα στη Lonsdale Street. Βλέπετε, ακόμη δεν είχε αρχίσει το Φεστιβάλ ‘Αντίποδες’ και έπρεπε να εμφανιστούμε σαν Ομογένεια με επινοητικότητα και πρόοδο! Είπαν πολλά κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης. Με επίκεντρο φυσικά το οργανωτικό μέρος της υπόθεσης και ειδικότερα, τον τρόπο προβολής των παραγομένων ειδών εκ μέρους των ομογενών επιχειρηματιών! Σηκώθηκε πάνω κάποιος και άρχισε να λέει ότι «πρέπει να λανσάρουμε τα προϊόντα της παραγωγής μας στη Lonsdale Street, για να δώσουμε την ευκαιρία στους συμπολίτες να διαπιστώσουν τι μπορούμε να παράγουμε’. Συμφώνησαν μερικοί, αλλά ο τότε πρόεδρος (δεν ήταν ακόμη ο Πλανητάρχης, αυτός ήλθε μετά) σηκώθηκε επάνω και είπε σταθερά: «Τώρα, σοβαρολογείτε, κύριοι; Έλληνες επιχειρηματίες και θα έλθουν να στήσουν πάγκους με πραμάτειες στη Lonsdale Street; Θέλετε και τα πιστεύετε αυτά τα πράγματα, η, σας ξεφεύγουν; Δεν έχουν καμία σοβαρότητα τέτοιες ενέργειες, εντάξει;».  

Τότε ήταν που σηκώθηκε επάνω ο βουλευτής και με την άριστη γνώση της Ελληνικής Γλώσσας, είπε το εξής αμίμητο: «Εάν είναι Έλληνες και πατριώτες, πρέπει να μαζευτούν όλοι στη Lonsdale Street και να βγάλουν... τα πράματά τους έξω!!!» Το γέλιο που έπεσε δεν περιγράφεται, αλλά ο φουκαρατζίσκος βουλευτής συνέχισε το σαρδάμ και μάλιστα σε επιτακτικό τόνο: «Γιατί γελάτε; Έχω άδικο μήπως; Η γνώμη μου είναι ότι για να πετύχει αυτό που θέλουμε να κάνουμε με την έκθεση, πρέπει να... ενεργηθούμε όλοι μας και γρήγορα!». Τα χάχανα δόνησαν όλο το κτήριο. Για τέτοιες ανεπανάληπτες στιγμές μιλάμε!  

                           ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΑΛΑΝΗΣ

L.S.: TA ΓΛΥΚΟΠΙΚΡΑ του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΑΛΑΝΗ

 

!

Δεν έχω να μοιράσω το παραμικρό με αυτούς που έχουν αυτοτιτλοφορηθεί ‘μύστες των γραμμάτων και του Ελληνικού Πολιτισμού’, αλλά, κάπου θα πρέπει να τερματιστεί αυτό το... παραμύθι χωρίς όνομα. Διότι, επειδή έχουμε καταχωνιάσει στη μνήμη μας τόσες και τόσες περιπτώσεις... Ακαδημαϊκών που βάλθηκαν να αναβαθμίσουν την Ομογένεια, επόμενο είναι να υπάρχουν επιφυλάξεις ως προς τις αγαθές προθέσεις που προβάλουν. Δεν μπορούν (η, δεν θέλουν) να αντιληφθούν μερικοί, πως για να έχουν ‘πέραση’ αυτά που προωθούν συστηματικά, επιτακτικά προβάλει η ανάγκη να έχουν γίνει προηγουμένως αποδεκτά από τους ανάλογους φορείς του χώρου που ζούμε! Σε διαφορετική περίπτωση, οτιδήποτε και αν επικαλείται κάποιος, όποια ιδιότητα και αν ισχυρίζεται πως έχει, δεν είναι ποτέ δυνατόν να γίνει πιστευτός από την ευρεία μάζα των ομογενών μας. Τα ζήσαμε αυτά και μάλιστα δεν έχουμε κρατήσει τις καλύτερες των αναμνήσεων! Απλά, υπήρξαν κατά τις δεκαετίες αρκετοί που επικαλούνταν βαρύγδουπους τίτλους προκειμένου να εντυπωσιάσουν, αλλά με την πάροδο του χρόνου αποδείχθηκαν εντελώς άχρηστα ‘τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα’. Έκτοτε, η καχυποψία ήταν εκείνη που διακανόνιζε τη δική μας συμπεριφορά έναντι αυτών των... προσοντούχων

 Προχθές το βράδυ, έδωσα το παρών σε μια σύσκεψη την οποία οργάνωσε ο Στάθης ο Ρομποτής μέσα στο εργοστάσιό του. Επρόκειτο (όπως μας γνωστοποιούσε εκ των προτέρων) να διεξαχθεί συζήτηση επί στρογγυλής τραπέζης. Πήγα, τι να έκανα; Να με κατηγορεί μετά ο Στάθης για άτομο που αδιαφορώ για την αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος σε ότι αφορά το δρόμο αυτό που έχει ταυτιστεί άμεσα με την ιστορία των ομογενών της Μελβούρνης; Πήγα λοιπόν και έπιασα μια γωνιά του τραπεζιού, (συγγνώμη περί στρογγυλής τραπέζης έκανε λόγο η ανακοίνωση, αλλά καθ΄ ότι Πόντιος ο μαραγκός, για στρογγυλό τραπέζι πήγαινε και του βγήκε με γωνίες!) και ανυπομονούσα να ακούσω τους εισηγητές της σύσκεψης, που δεν ήταν άλλοι από τον Ανάργυρο -απένταρο, στην κυριολεξία- Μωρέλα και το Στάθη το Ρομποτή, τον οικοδεσπότη. Σηκώθηκε επάνω ο Μωρέλας και με δραματικό ύφος άρχισε να αναλύει τους σκοπούς αυτής της σύσκεψης, τονίζοντας ότι δεν είναι σωστό να αφεθεί η υπόθεση της Lonsdale Street στην τύχη της. Για να καταλήξει λέγοντας με μελοδραματικό ύψος: «Οι συγκυρίες επιτάσσουν όπως αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον των ομογενών για το δρόμο αυτό, ώστε να δυνηθώ και εγώ να θέσω τέρμα εις τας στομαχικάς μου αναμωλίας!». (Φωνές των παρισταμένων: Πέστα Χρυσόστομε!).

Στη συνέχεια, ο παρουσιαστής ανάφερε πως σειρά έχει ο οικοδεσπότης, ο Στάθης ο Ρομποτής! Για να σηκωθεί  επάνω ο Στάθης και να αρπάξει μια... σούβλα λέγοντας στον παρουσιαστή: «Άκουσε κάτι, ρε λαμόγιο! Από πότε τάχθηκα να υπηρετήσω την ιεροσύνη και έγινα μάλιστα... Δεσπότης; Να πάρεις τα λόγια σου πίσω αμέσως! Τι να έκανε ο άλλος; Ανακάλεσε μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα και εν μέσω χειροκροτημάτων, ο Στάθης άρχισε να αγορεύει. Επειδή η οχλοβοή δεν έλεγε να κοπάσει και προκειμένου ο Στάθης να επιβάλει ησυχία, έβγαλε το... παπούτσι του και άρχισε να το κτυπάει πάνω στην έδρα! Τότε ησύχασαν όλοι και ο Στάθης μπήκε αμέσως στο ζητούμενο της συνεδρίασης λέγοντας: «Όπως διαπιστώσατε, τώρα είναι καιρός να αναζωπυρώσουμε το ενδιαφέρον των Ελλήνων για τη Lonsdale Street. Μετά την πτώση της ομάδας του Ώκλη, είναι καιρός να υποστεί πτώση και η πιάτσα του Ώκλη, που έγινε για αντιπερισπασμό!».  

                       ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΑΛΑΝΗΣ

 

ΕΥΘΥΜΟΓRΑΦΗΜΑ :LONSDALE ST By G.Galanis 29-9-11

Το χρήμα πολλοί μίσησαν, αλλά τη δόξα ουδείς, διδάσκει το σοφό (είναι όμως;) γνωμικό, το οποίο πολλοί αμφισβητούν σήμερα. Προσωπικά, δεν έχω λόγους να αμφισβητώ τα... προπατορικά αυτά διδάγματα, όπως επίσης αμφισβητώ και τους  θιασώτες τους. Μπορεί ο Πλανητάρχης (παράδειγμα) να διαδίδει   πως είχε χάσει τη μάχη των εντυπώσεων, αλλά την ίδια στιγμή, μέμφεται τον επιτελάρχη του, (το Χρήστο τον Τσίρκα) για την αδυναμία του να τον ενημερώνει ανελλιπώς επί των τεκταινομένων στη Lonsdale Street. Αποτέλεσμα αυτής της απαράδεκτης τακτικής, ήταν να βρεθεί ο Πλανητάρχης (αλλά και ο Τσίρκας) εκτός νυμφώνος και να θρηνούν γοερά ως οι μωρές παρθένες της Βίβλου. Τα θέλανε και τα πάθανε. Καλά είναι τα αρχηγιλίκια, αλλά όταν δεν υπάρχει αντίληψη περί των όσων διαδραματίζονται κάτω από το τραπέζι, τότε, βράσε όρυζα και πράσα χωρίς ελαιόλαδο! Είναι και το άλλο που θα πρέπει να το επισημάνω για μια ακόμη φορά, μήπως αφυπνιστούν εκ του λήθαργου και οι δυό τους και αλλάξουν γραμμή πλεύσης. Γιατί, καλό είναι να αραδιάζεις τα περασμένα αναζητώντας τις αιτίες που σε στείλανε στον... εξαποδώ, αλλά παράλληλα, επιβάλλεται όπως δρομολογήσεις τις μεθόδους εκείνες που θα σε ξαναφέρουν στην επικαιρότητα. Διαφορετικά, πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως εριμμένοι... Δεν υπάρχει ουδεμία ελπίδα ανάκαμψης.
Μια γενική ανασκόπηση επί των πεπραγμένων των άλλοτε δεκαετιών κρίνεται επιβεβλημένη, για να δώσει την ευκαιρία σε όλους τους μονίμους θαμώνες αλλά και τους παρατυχόντες γαβριάδες του Ώκλη ώστε να αντιληφθούν τις ‘διαφορές’ της νεοσύστατης... κοσμικής γωνιάς τους με την αντίστοιχη που... συχωρέθηκε, τη Lonsdale Street. Προσωπικά, δεν έχω κανένα λόγο ώστε να ανιχνεύσω για να βρώ σημεία υπεροχής της πρώτης, που όσο και να ψάξω δεν πρόκειται να βρω. Απλά, επειδή μερικοί βάλθηκαν να δώσουν ‘προνόμια’ εκεί που δεν υπάρχει περίπτωση να αποκτηθούν καλώς εχόντων των πραγμάτων, έκαναν θέμα την περίπτωση επιχειρώντας να ‘βαπτίσουν’ ήρωες τους κουραμπιέδες αμυγδάλου. Στη συζήτηση λοιπόν, πετάχτηκε κάποιος και είπε ότι «μπορεί η Lonsdale Street να έτυχε κάποτε της πρώτης επιλογής των Ελλήνων μεταναστών, αλλά αυτό έγινε ουσιαστικά επειδή όλα τα πρακτορεία ταξιδίων ήσαν παρατεταγμένα εκεί και φυσικά, ο καθένας που έπρεπε να πληρώσει τις δόσεις του εισιτηρίου που τον έφερε εδώ, έπρεπε να επισκεφθεί το δρόμο αυτό. Διαφορετικά, ποιος είχε όρεξη να επισκέπτεται ένα δρόμο που δεν παρουσίαζε τότε κανέναν ενδιαφέρον; Ερωτώ».
Αν και η απαισιοδοξία δύσκολα με καταλαμβάνει, αυτό που  έχω εντοπίσει τελευταία στον εαυτό μου (κάνοντας φυσικά αυτοκριτική) είναι ότι έχω αρχίσει και  απογοητεύομαι με την κατάσταση  που διαπιστώνω ότι επικρατεί. Όχι, δεν με επηρεάζει το γεγονός ότι κάθε μέρα που περνάει όλο και απομακρύνονται τα κεκτημένα, αλλά το ότι δεν γίνεται ουδεμία προσπάθεια για την επαναπόκτησή τους! Αυτό που μπορεί ο καθένας εύκολα να διαπιστώσει είναι ότι, παραμένουμε όλοι θλιβεροί παρατηρητές του ισοπεδώματος των άλλοτε αξιών μας και την αποδοχή (άνευ όρων) νέων καταστάσεων που επιβάλλονται από αυτούς που κάθε άλλο παρά για την πρόοδο της γενιάς μας κόπτονται. Άξιος ο μισθός τους, αφού κατάφεραν να μας μετατρέψουν σε χειροκροτητές των αδέξιων ελιγμών τους. Που, παρά το γεγονός ότι η αδεξιότητά τους φθάνει σε υψηλά επίπεδα, εν τούτοις η ουσία είναι πως μας έχουν αλλάξει όλη τη ροή της ιστορίας μας, με την επιμονή τους να αναβαθμίσουν χώρους που άλλοτε δεν μπορούσες να υπολογίσεις ότι κάποτε θα πάρουν την αξία τους...
                        ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΑΛΑΝΗΣ.

LONSDALE STREET Melbourne.O άλλοτε δρόμος των Ελλήνων που παραδόθηκε στους Κινέζους.

Οι αντιδράσεις θα υπάρχουν σε οποιαδήποτε καταχώρηση σχετικά με το θέμα του άλλοτε Ελληνικού δρόμου της Lonsdale Street. Ειδικότερα, αυτές οι αντιδράσεις προέρχονται από άτομα τα οποία έχουν διαδραματίσει κάποιο ρόλο όλα αυτά τα χρόνια εκεί και έχουν κάθε λόγο στο να εκφέρουν είτε τη γνώμη τους, είτε τις διαφωνίες του. Προ πάντων με το δεύτερο, (με τις διαφωνίες δηλαδή) δεν προλαβαίνω να δίνω εξηγήσεις και να διευθετώ τις καταστάσεις που προκύπτουν. Αναφέρθηκα χθες στον ‘τελευταίο άρχοντα του δρόμου’ και ήταν επόμενο να ξεσηκωθούν αντιδράσεις. Αυτή τη φορά, από το γνωστό επιχειρηματία το Σπύρο τον Καρά, ο οποίος μου τηλεφώνησε και μου ζητούσε εξηγήσεις για την καταχώρηση. «Σέβομαι τον κάθε ηλικιωμένο ομογενή, (μου είπε ο Σπύρος) που συνεχίζει να διατρανώνει με την παρουσία του το ότι ο δρόμος αυτός υπήρξε κάποτε δικός μας! Και θα ξαναγίνει, να το θυμάσαι! Όμως, διαφωνώ κάθετα με το χαρακτηρισμό του ‘τελευταίου Άρχοντα’ που του έδωσες, γιατί όντως δεν έχουν έτσι τα πράγματα! Ο μπάρμπα Κώστας, είναι ένας εκ των τελευταίων επιχειρηματιών που εγκαταστάθηκαν στο δρόμο αυτό, στην εκπνοή της δεκαετίας του 1970. Ενώ εγώ, βρίσκομαι εδώ από την εποχή που ανακαλύφθηκε η... σκόνη! Συνεπώς, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί εγώ που προηγούμαι να μην είμαι ο τελευταίος Άρχοντας του Δρόμου. Διεκδικώ το δίκιο μου και δεν αντιδικώ με κανέναν».

Έχει κάποιο δίκιο ο Σπύρος ο Καράς, αφού τόσο αυτός όσο και ο μακαρίτης ο Σαλαπάτας, διαδραμάτισαν σπουδαίο ρόλο τις εποχές που η Lonsdale Street ήταν στις μεγάλες δόξες της. Όμως, επειδή σήμερα ο δρόμος έχει συρρικνωθεί απελπιστικά από Ελληνικά καταστήματα και οι ομογενείς που επισκέπτονται τα μαγαζιά καθημερινά όσο πάνε και... στεγνώνουν, ειλικρινά αδυνατώ πολλές φορές να φέρω στο μυαλό μου αυτούς που υπήρξαν κάποτε πρωταγωνιστές και τα ονόματά τους ήσαν ‘στην πρώτη γραμμή του πίνακα’. Από την άλλη όμως, δεν παύω να κρούω την κουδούνα του κινδύνου για το τι μέλει γενέσθαι με τη νέα πιάτσα του Ώκλη, αφού το πρώτα σύννεφα έχουν ήδη πυκνώσει στους ουρανό της περιοχής και οι ψιχάλες έχουν αρχίσει να πέφτουν! Αναφέρομαι στο θέμα της στάθμευσης των αυτοκινήτων που προηγουμένως ήταν εύκολη, (αφού δεν πατούσε κανείς εκεί) και σήμερα, τείνει να ξεπεράσει την κατάσταση που επικρατεί στο χώρο της Lonsdale Street.

Σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχα με τον Μήτσο τον Παπαγεωργίου, (Γαργάλα΄ τα) μου εξέφρασε το πικρό του παράπονο για το πρώτο πρόστιμο που πλήρωσε για ‘παράνομη στάθμευση στο Ώκλη και φυσικά, έπονται ακόμη περισσότερα! (Πρόστιμα). «Μου φάγανε -μου είπε ο Μήτσος- εξήντα οκτώ δολάρια τα σκυλιά, για δέκα λεπτά που άργησα να επιστρέψω και να πάρω το αυτοκίνητό μου! Φυσικά, ευθύνομαι και εγώ λίγο για την απαράδεκτη κατάσταση, επειδή όταν στάθμευσα το αυτοκίνητό μου εκεί, λησμόνησα να βάλω στο παρμπρίζ τη καρτέλα με την ένδειξη... ‘Trikala-Free Parking’. Ως γνωστόν, το Ώκλη αποτελεί αποκλειστικότητα συνοικίας των Τρικαλινών, αφού εκεί υπάρχει η πλειοψηφία των συγχωριανών μου! Όμως, αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι ας μην χαίρονται μερικοί,  επειδή ανακάλυψαν το αντίβαρο της Lonsdale Street, επειδή εναλλακτική λύση του δρόμου αυτού δεν υπάρχει. Και αν ενθουσιάστηκαν αρχικά επειδή πίστεψαν πως θα σταθμεύουν δωρεάν και θα απλώνουν τις αρίδες τους σε δύο καρέκλες,  λησμονώντας ότι υπάρχουν ακόμη κι΄ άλλοι για να πιούνε καφέ, σε λίγο θα τα ξεχάσουν αυτά! Τα πρόστιμα ξεκίνησαν και ο σώζων εαυτόν σωθήτω! Ας το αντιληφθούν όλοι αυτό!»...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΑΛΑΝΗΣ